Veel gezinnen zijn zo druk bezet dat het lijkt alsof er geen tijd meer is voor contact. En dan bedoel ik niet gewoon contact, maar écht aanwezig zijn.
Hoe kunnen we naar onze kinderen luisteren als we niet naar onszelf kunnen luisteren?
Hoe kunnen we door alle drukte heen voelen hoe het met onze kinderen gaat, terwijl we onszelf niet meer voelen? En als we daardoor ons innerlijk kompas kwijtzijn of onze innerlijke stem niet meer horen, is het dan zo vreemd dat onze kinderen stuurloos, afgesloten en gedeprimeerd raken?
Over vreemd gesproken, wij vinden het heel normaal dat we:
- ♠onze auto naar de garage brengen om deze APK te keuren
- ♠onze computer wegbrengen als deze kuren heeft
- ♠een mannetje inhuren als ons huis in de verf moet omdat we het er mooi uit willen laten zien
- ♠hulp inschakelen voor ons kind als we denken dat het niet goed gaat met hem of haar
- ♠naar school stappen omdat we vinden dat de leerkracht ons kind onheus heeft behandeld
Zie je het voor je? Ja?
En wat doen wij?
Wat doen wij, als ouder zijnde, aan onszelf?
Is het vreemd om onszelf de volgende vragen te stellen? Even bovenstaande punten spiegelen hoor:
- wanneer zou het voor mij weer eens goed zijn om me APK te laten keuren?
- waar breng ik mezelf heen als ik last heb van kuren?
- wat geef ik aan mezelf om te zorgen dat ik mooi van binnen blijf, zodat ik dat aan de buitenkant kan laten zien?
- welke hulp schakel ik voor mezelf in als ik denk dat het niet goed met me gaat?
- wat leg ik buiten mezelf als ik vind dat ik onheus behandeld word?
Nu zou ik eigenlijk dit blog hier willen stoppen. Gewoon om je uit te nodigen eens bij deze vragen stil te staan. Dat doe ik bij deze…..
Maar ik ga toch nog even verder….
Want ik wil je ook uitnodigen om bij de volgende vragen stil te staan. Het valt mij op dat er veel ouders zijn, die last hebben bij het opvoeden, het probleem bij hun kind neerleggen. Ik heb dit vroeger ook gedaan dus vandaar dat het mij opvalt 😉
Later heb ik het volgende geleerd wat mij heel erg heeft geholpen in het opvoeden. Het heeft het opvoeden voor mij makkelijker gemaakt. Als ik nu tegen iets aanloop waar IK last van heb, dan zegt dat ook iets over mij. Dan stel ik mijzelf de volgende vragen:
- wat ontbreekt er aan mijn opvoeding?
- wat heb ik over het hoofd gezien?
- was ik in contact met mezelf?
- was ik werkelijk aanwezig?
- heb ik wel goed geluisterd of was ik met mezelf bezig?
- wat heeft mijn kind mij eigenlijk te vertellen? Wat zie ik niet wat zo van waarde is?!
Deze vragen kunnen best confronterend zijn maar hierdoor haal je het probleem bij je kind weg en kan je makkelijker je kind ondersteunen. Iets wat je kind heel erg nodig heeft omdat het heel erg van jou afhankelijk is.
Wat hebben onze kinderen ons te vertellen?
Onze kinderen doen niet zomaar zoals ze doen. Er zit een boodschap voor ons in. Zonder dat we die boodschap zien zijn we gauw geneigd om onze vinger te wijzen naar ons kind die altijd zo vervelend doet, tegendraads is en nooit luistert. Maar wat doen wij als ouders hier zelf in? Sterker nog: wat doen we hierin niet?
Het belangrijkste antwoord is: we zijn niet in werkelijk contact met ons kind, omdat we niet in werkelijk contact zijn met onszelf!
Volgens mijn kijk op het leven is dat wij als ouders het moeilijk vinden om naar onszelf te kijken. Dat vond ik vroeger wel tenminste. Dat we denken dat we falen als ouder, dat we schuldig zijn aan het probleem van ons kind of dat we ontzettend fout bezig zijn. Dit zijn enkele voorbeelden waar ik last van had als jonge moeder. Maar toen ik uiteindelijk de stap heb gezet om wél te durven kijken naar mezelf heeft dat mijn leven eigenlijk alleen maar verrijkt.
Hoe kom ik in contact met mijn kind?
Doordat ik het contact met mezelf terug vond, kon ik toen pas écht contact maken met mijn kinderen. En doordat ik me bewust werd van mijn denken, voelen en handelen, snapte ik ook mijn kinderen veel beter. Het opvoeden werd voor mij direct makkelijker én ik werd een leukere moeder en vrouw!
Als je investeert in jezelf dan hoeft je kind jouw ervaren probleem niet mee te dragen of zelfs voor je op te lossen. Alles wat wij ervaren in onze buitenwereld is een weerspiegeling van onze binnenwereld. Dus heb jij last van het gedrag van je kind? Wat zegt dit dan over jou?
Mijn motto is: Word je bewust van jezelf en maak je kinderen sterker!
Of wat Eckhart Tolle zo mooi zegt:
”Jezelf transformeren tot bewuste ouder is het grootste geschenk wat je je kind kunt geven….”.
Vind je het leuk? Deel het met anderen:
Mijn persoonlijke commentaar: Ik denk niet dat het de bedoeling was dat ik twee aspecten in dit betoog heb gelezen, waar de auteurs maar één aspect met twee kanten hebben gedoeld. Ze begonnen met het aspect van de zelfkennis, ‘niet naar onszelf kunnen luisteren’. Dat wordt dus indirect – of op hun manier ‘direct’ of expliciet – als voorwaarde gesteld om ook naar je kinderen te luisteren. Maar omdat dit een probleem is dat dagelijks veelvuldig voorkomt, is het wat mij betreft een apart thema. En een vergelijk tussen een technische APK-keuring van de auto en een voor de eigen fysieke en psychische APK-keuring, vond ik symbolisch aardig, maar voor dat je het weet zit je aan een ‘cyborgkeuring’ vast (toetsing of je voldoende menselijke machine bent geworden), als de computers en robots die tegen die tijd de dienst uitmaken, stel ik gekscherend vast.
Wat ik duidelijk wil maken is dat de vraag ‘wat ontbreekt er aan mijn opvoeding?’ en vervolgvragen tot de moeilijkste zijn die er in een menselijk leven bestaan. Daarom staan die vragen voor mijn gevoel op zichzelf, want die ook beantwoord ‘mogen’ worden zonder dat je aan kinderen opvoeden bezig bent. Het trieste van het – dit vanwege de overmaat aan materialisme – leven is dat ik erg veel mensen om me heen ken die geen antwoorden hebben – laat staan paraat – als die vragen op hen worden afgestuurd.
Concluderen een uiterst boeiend artikel, maar het kan breder worden getrokken en dat zelfkennis (‘Ken Uzelve’ van de tempel van Delphi) in deze maatschappij helemaal vergeten is. En de kinderen zijn daarvan de dupe, maar ik zie daarin geen slachtofferschap maar de aardse leerschool. Mijn concrete wedervraag aan de auteurs: hoeveel ouders kennen jullie die hun kinderen langdurig in de ogen durven kijken en op die basis hun kinderen goed kennen?
Ik wil graag even kort reageren op de reactie van "Criticus". Ik ben niet een van de auteurs, maar ken wel een (groeiend!) aantal ouders, die door "langdurig in de ogen van hun kinderen te durven kijken" terug kwamen en/of komen bij hun eigen "innerlijke kind". Sterker nog, ik heb zelf geen kinderen, maar door met kinderen te gaan werken en in de spiegels te durven kijken, die ze me voorhouden over mijn eigen hypocriete gedrag, ben ik voor het eerst van mijn leven uitgekomen bij mijn eigen innerlijke kind, heb het eindelijk omarmd en kan nu onvoorwaardelijk van mezelf houden en daardoor kinderen laten zijn wie ze zijn, door echt de verbinding aan te gaan, zonder oordeel. Is dat niet exact wat de auteurs met hun artikel bedoelden? Ben wel met je eens, dat ik me zeker geen slachtoffer voel, want dit is simpelweg het pad waarvoor ik ooit heb gekozen. Door het volgen van dit pad, kom ik nu precies op dezelfde visie uit als bovengenoemde auteurs, dus mogelijk is het de bedoeling dat we deze boodschap voor een ander leven voor ons nageslacht hier ventileren?
Ja, een leuke en nuttige reactie Gio, want alles is mogelijk. Wat bij mij gebeurt, hoeft niet bij een andere te gebeuren, bedoel ik. Iedere ervaring is een nieuwe of een andere! Dank voor je reactie!
P.S. Ik heb mijn naam gewijzigd: Criticus ervaar ik nu als te negatief en dat is niet zo bedoeld! Vandaar: Bewustzijnsijveraar!