“Ik wandel in de vroege ochtend op de dijk. Het regent pijpenstelen. De regen en mijn tranen vermengen zich. Ik huil en huil en verlang naar hem. Plotseling wordt het heel stil om mij heen. Alsof ik mij in een vacuüm bevind. Ik hoor de vogels niet meer kwetteren, de regen is weg en dan hoor ik zijn stem:
“Maak je geen zorgen. Ik ben veilig waar ik ben, hier is geen pijn, geen verdriet, geen angst en geen zorgen. Hier is slechts warmte en liefdevolle vriendelijkheid. Treur niet om mij. Jij bent het beste wat me in mijn leven is overkomen.”
“Hij moet zachtjes binnen zijn geslopen terwijl ik mijn onrustige slaap sliep en droomde over hem. Ik werd wakker en hield me stil, bang dat hij weg zou gaan. Ik hoorde zijn ademhaling naast me, werd blij en lachte stilletjes in mezelf. Ik voelde zijn zachte aanwezigheid, zijn rust, zijn kalmte, zijn warmte en zijn onvoorwaardelijke liefde voor mij. Voor het eerst voelde ik me weer veilig.”
Tekenen van Ed
Zo wordt Ria, een buurvrouw, getroost door haar man Ed die ze pas heeft verloren. Hij doet zijn uiterste best om haar op allerlei manieren duidelijk te maken dat hij nog in de buurt is en over haar waakt. Zo ziet ze steeds een grote zwarte vogel die haar in de gaten lijkt te houden, vooral als ze erg verdrietig is. Ook tijdens de uitvaart zat deze vogel op een tak, als toeschouwer lijkt het wel. Maar het meest wonderlijke is wel dat het portret van Ed verschijnt op Ria haar telefoon als haar schoonzus belt, die geen idee heeft hoe die foto daar gekomen is. Steeds als zij belt verschijnt het portret waarop hij haar toelacht.
De eerste dagen na het overlijden begaven zo ongeveer alle apparaten in huis het een voor een, sommige tijdelijk, andere definitief. Is het een bijverschijnsel van de krachtige energie die een wezen zonder lichaam moet gebruiken om zich op aarde op deze manier te manifesteren?
Toeval, of verbeelding en wensgedachten?
Ria ervaart door al deze tekenen dat Ed er nog is. Dat is enorm troostend en ook een bevestiging van hun beider geloof dat de dood niet het einde is. Maar hoeveel mensen zijn zich ervan bewust dat hun overleden echtgenoot, moeder of kind probeert contact te maken? Veel zielen doen hun best om hun geliefden te laten weten dat ze er nog zijn en dat het goed met hen gaat, beter dan ooit. Ze zijn enorm gemotiveerd om het verdriet te verzachten door hun aanwezigheid te laten blijken. Het is dan ook buitengewoon frustrerend voor een ziel om niet opgemerkt te worden, ofwel omdat de persoon te veel door zijn of haar verdriet overweldigd wordt, maar vaak ook omdat deze niet gelooft dat de overledene aanwezig kán zijn en tekenen daarom afdoet als toeval, verbeelding of wensgedachten.
Terug naar ‘huis’
Als iemand sterft en geliefden achterlaat, leidt dat vrijwel altijd tot diep verdriet bij de achterblijvers. Zelfs als je gelooft in een leven na de dood, blijft het een schokkende gebeurtenis die een rouwproces in gang zet dat soms zelfs een leven lang kan duren. Maar degene die vertrekt bevindt zich in een totaal andere positie. Als ziel keren we terug naar ‘huis’, de zielenwereld, waar we worden herenigd met geliefde personen die eerder overleden zijn of zielsverwanten die we in het afgelopen leven op aarde gemist hebben, omdat ze niet tegelijk met ons geïncarneerd waren. Die hereniging is een uiterst vreugdevolle gebeurtenis. De ziel wacht een periode van terugkijken op en verwerken van het afgelopen leven en het zich voorbereiden op een volgende incarnatie, waarbij studie met andere zielen onder leiding van onze mentoren, een belangrijk deel van de periode tussen levens in beslag neemt. Het leven in de zielenwereld is daarnaast vrij, licht en vreugdevol, heel anders dan het leven in een lichaam op aarde. In mijn boek Licht op je levenspad, zicht op je zielsplan ga ik uitgebreid in op het bestaan van de ziel tussen twee aardse levens in.
Het kost veel energie om ‘wonderen’ te verrichten
Toch is de vertrekkende ziel erg begaan met het verdriet van diegenen van wie ze zoveel houdt. Het kost veel energie voor een ziel om de achterblijvers te bereiken, via dromen, een stem laten horen, een gevoel overbrengen, via een (huis)dier communiceren of apparatuur gebruiken. De ziel kan geuren inzetten, betekenisvolle voorwerpen, dromen creëren of gebruiken om in te verschijnen, muziek, (bijvoorbeeld in de vorm van een favoriet liedje), teksten in boeken, films, tv-programma’s of via andere personen een boodschap doorgeven, een visuele of zelfs fysieke verschijningsvorm creëren en het weer beïnvloeden: een donderbui, zonnestraal, bliksemflits, of regenboog.
Het repertoire is uitgebreid. Zielen kunnen heel inventief zijn en worden ook geholpen door hun gidsen, maar het is zeker niet eenvoudig voor hen om deze ‘wonderen’ tot stand te brengen. Daarom moet de ziel daar ook niet te lang mee bezig blijven, want dan komt ze niet toe aan haar eigen proces. Meestal zal de ziel in de buurt blijven tot haar aanwezigheid op de een of andere manier opgemerkt is en rust heeft gebracht. Het is voor de overledene heel fijn als hij of zij merkt dat jij je leven weer oppakt en gelukkig wordt, eventueel met een nieuwe partner.
Het hoeft niet aan jou te liggen als je geen contact ervaart
Mocht je ondanks het feit dat je je ervoor openstelt, toch geen contact ervaren, dan ligt dat niet perse aan jou. Niet elke overledene is in staat of in de gelegenheid om dit soort tekenen te geven.
Mooie voorbeelden van het contact tussen overleden geliefden en achterblijvers vind je in mijn boek Zelfdoding in het licht van de ziel, dat interviews met nabestaanden bevat van mensen die zelf een eind aan hun leven hebben gemaakt. Vaak laten zij weten dat ze er nog zijn en dat het goed met ze gaat. Dat dit troostend en helend werkt, is extra belangrijk in het geval van zelfdoding, waar de nabestaanden meestal ook nog met schuldgevoelens worstelen en met veel onbeantwoorde vragen zitten.
Leestip: De zielsbestemming van Michael Newton.
Mijn man heeft in 1992 zelfmoord gepleegd, gelukkig heb ik hem niet hoeven vinden, nadat de crematie etc achter de rug was, in dezelfde week, op zaterdag ik zat wat re lezen, hoorde ik zijn stem, heel in de verte klinkend, moest echt heel goed luisteren, op niet op al mijn vragen kreeg ik antwoordt, dit heeft zo,n beetje de gehele dag geduurd, ok op zondag ochtend was hij er weer, op een gegeven moment heb ik tegen hem gezegd, dat hij niet hier mocht blijven rond dwalen, maar, dat hij er zelf voor gekozen had, om naar het licht toe te gaan, hrb hem gevraagd daar naar toe te gaan, dat hij gerust hier terug mocht komen, aar lijd terug moest gaan naar het Licht, dat heeft hij ook gedaan. Heb nog wel wat opgemerkt dat hij er was,of geweest was, maar nooit meer zijn stem gehoord, laatse keer is aantal jaren geweest. Laatste keer was,tijdens een gesprek dat ik met iemand had, gewoon leuk kletsgesprek, ze is wel medium, daar kwam hij door en heeft wél antwoord gegeven op mijn vragen, op mijn vraag, of hij spijt had, nee, zei hij me, hij was gelukkig zonder spijt, heeft wel spijt over bep dingen die hij had gedaan, bood daar zelfs verontschuldiging voor aan. Dat was de laatste keer, mss dat hij nog weleens hier is,maar merk het nergens meer aan, gezegd dat ik hoop dat hij heel gelukkig is,hun hem dat oprecht! Heb het verwerkt, het is goed zo!
Wow. Prachtig
Graag wil ik even reageren op een paar mensen die zich afvragen of er wel bewijs is voor het contact met overledenen. Dat bewijs is er in overvloed, zij het dat het niet voldoet aan de strikte normen die de wetenschap er aan stelt: dubbelblind onderzoek e.d. Er is echter wel enorm veel empirisch bewijs: mediums die betrouwbare informatie verschaffen, maar ook wetenschappelijk geschoolde onderzoekers die zich serieus met deze materie bezig hebben gehouden. Ik noemde als leestip het boek van Michael Newton, de man die een leven lang uiterst gedegen onderzoek heeft gedaan naar het leven tussen onze levens is en daar een schat aan informatie over heeft verzameld die hij in twee boeken heeft beschreven: de Zielenreis en de Zielsbestemming. Met name het laatste boek beschrijft wat overleden zielen allemaal doen om contact te maken, hoe dat in zijn werk gaat en welke hulp ze daarbij van hun gidsen krijgen. Maar er zijn veel meer boeken die goede informatie geven hierover. Het laatste boek dat ik hierover las is van Laura Lynne Jackson: Het licht tussen ons. Zij is een zeer betrouwbaar medium dat verhalen uit haar praktijk vertelt, waarbij het contact met overledenen centraal staat. Maar er zijn talloze boeken over het onderwerp verschenen. Mijn eigen artikel in NTK magazine (“Trouw tot na de dood”) dat gaat over het contact dat mijn vader zocht met mijn moeder na zijn overlijden is ook een overtuigend ervaringsverhaal, echter zonder wetenschappelijk bewijs :-).
Er zijn zo veel theorieën en vaak zit er wel iets aannemelijks in maar ja wat is de waarheid?want er is toch niet echt bewijs.
Mijn palestijnse vriend is in 2010 overleden aan leukemie . 7 jaar later kreeg ik het zelf . Ik ben goed genezen . Het is mijn tijd nog niet . Ben nu in israel . Degehele dag heeft hij mij verwend met een musje , 2 x een duif waarvan 1 wit ,een ekster , een salamander en veertje . En een heleboel vlinders . Wat een bijzondere dag .
Bij het lezen van dit soort artikelen over reïncarnatie, leven na de dood, wat er met de ziel gebeurt etc. waarin met een overtuiging precies wordt verteld hoe het in elkaar zit en hoe wij het zouden moeten zien, komt bij mij de vraag altijd direct op ‘hoe weet je dit zo zeker en zo gedetailleerd?’ Waar komt die ‘kennis’ vandaan.
Door het te beleven en de waarachtigheid ervan in elke cel van je lichaam te voelen.
Ik heb tijdens een EFT-sessie mogen ervaren dat een klein engeltje naar me kwam toegevlogen en zich op mijn schouder nestelde en zei; ik blijf bij je tot je tijd er is en dan zie ik je terug… ik draag zorg voor je dochtertje tot dan…
Als ik het moeilijk heb, hoor ik de stem van mijn oma in mijn oor… zalig dat ze nog bij me is onvoorwaardelijk! En soms fluister ik iets terug dat ik nooit heb kunnen zeggen ‘ik zie je zo zo graag, en dat ze me nog altijd beschermt’ .. ik zeg tegen mijn kinderen ik ben niet bang van de dood, wel op de manier dat ik zal sterven… omdat ik diep van binnen weet dat er een heel mooi iets is… en dat ik hen vroeg of laat weer zal tegenkomen en in mijn armen zal sluiten. Rouw niet om mij want ik ben voor altijd bij jullie, ik ga nooit meer weg… zeg ik dan, dan zie ik mijn dochter ontspannen
Ik heb het gevoel dat wanneer het voor de achterblijvende “echt” nodig is, er een dusdanige verstoring ontstaat dat diegene een manier van bevestiging krijgt dat het ok is. Hetzij van de overledene hetzij van de helpers van diegene. Het gaat om de intensiteit van de hartconnectie met een overledene en hoeveel behoefte er bestaat lijkt mij.
We willen alles haarfijn weten tot in de kleinste details. Enkel kennis die ons vooruitgang kan bieden in onze innerlijke ontwikkeling is waardevol. Al het andere dient slechts het ego en zal ballast zijn en het zicht vertroebelen.
Rob
Tja, Ellen, je laat wel wat vragen achter: hoe is dat met een overledene die voor genoeg mensen wat betekend heeft, bv. wat met een beroemd iemand, bv. die naar ‘de hemel’ is gegaan?! Bij ons in Vlaanderen was er de min of meer beroemde zangeres Yasmine die zo’n tien jaar geleden haar zelf naar een andere wereld heeft geholpen! Zij was dus niet alleen geliefd bij familieleden, vrienden, kennissen en collega’s maar bij ‘t groter Vlaamse publiek!