“Ik wandel in de vroege ochtend op de dijk. Het regent pijpenstelen. De regen en mijn tranen vermengen zich. Ik huil en huil en verlang naar hem. Plotseling wordt het heel stil om mij heen. Alsof ik mij in een vacuüm bevind. Ik hoor de vogels niet meer kwetteren, de regen is weg en dan hoor ik zijn stem:
“Maak je geen zorgen. Ik ben veilig waar ik ben, hier is geen pijn, geen verdriet, geen angst en geen zorgen. Hier is slechts warmte en liefdevolle vriendelijkheid. Treur niet om mij. Jij bent het beste wat me in mijn leven is overkomen.”
“Hij moet zachtjes binnen zijn geslopen terwijl ik mijn onrustige slaap sliep en droomde over hem. Ik werd wakker en hield me stil, bang dat hij weg zou gaan. Ik hoorde zijn ademhaling naast me, werd blij en lachte stilletjes in mezelf. Ik voelde zijn zachte aanwezigheid, zijn rust, zijn kalmte, zijn warmte en zijn onvoorwaardelijke liefde voor mij. Voor het eerst voelde ik me weer veilig.”
Tekenen van Ed
Zo wordt Ria, een buurvrouw, getroost door haar man Ed die ze pas heeft verloren. Hij doet zijn uiterste best om haar op allerlei manieren duidelijk te maken dat hij nog in de buurt is en over haar waakt. Zo ziet ze steeds een grote zwarte vogel die haar in de gaten lijkt te houden, vooral als ze erg verdrietig is. Ook tijdens de uitvaart zat deze vogel op een tak, als toeschouwer lijkt het wel. Maar het meest wonderlijke is wel dat het portret van Ed verschijnt op Ria haar telefoon als haar schoonzus belt, die geen idee heeft hoe die foto daar gekomen is. Steeds als zij belt verschijnt het portret waarop hij haar toelacht.
De eerste dagen na het overlijden begaven zo ongeveer alle apparaten in huis het een voor een, sommige tijdelijk, andere definitief. Is het een bijverschijnsel van de krachtige energie die een wezen zonder lichaam moet gebruiken om zich op aarde op deze manier te manifesteren?
Toeval, of verbeelding en wensgedachten?
Ria ervaart door al deze tekenen dat Ed er nog is. Dat is enorm troostend en ook een bevestiging van hun beider geloof dat de dood niet het einde is. Maar hoeveel mensen zijn zich ervan bewust dat hun overleden echtgenoot, moeder of kind probeert contact te maken? Veel zielen doen hun best om hun geliefden te laten weten dat ze er nog zijn en dat het goed met hen gaat, beter dan ooit. Ze zijn enorm gemotiveerd om het verdriet te verzachten door hun aanwezigheid te laten blijken. Het is dan ook buitengewoon frustrerend voor een ziel om niet opgemerkt te worden, ofwel omdat de persoon te veel door zijn of haar verdriet overweldigd wordt, maar vaak ook omdat deze niet gelooft dat de overledene aanwezig kán zijn en tekenen daarom afdoet als toeval, verbeelding of wensgedachten.
Terug naar ‘huis’
Als iemand sterft en geliefden achterlaat, leidt dat vrijwel altijd tot diep verdriet bij de achterblijvers. Zelfs als je gelooft in een leven na de dood, blijft het een schokkende gebeurtenis die een rouwproces in gang zet dat soms zelfs een leven lang kan duren. Maar degene die vertrekt bevindt zich in een totaal andere positie. Als ziel keren we terug naar ‘huis’, de zielenwereld, waar we worden herenigd met geliefde personen die eerder overleden zijn of zielsverwanten die we in het afgelopen leven op aarde gemist hebben, omdat ze niet tegelijk met ons geïncarneerd waren. Die hereniging is een uiterst vreugdevolle gebeurtenis. De ziel wacht een periode van terugkijken op en verwerken van het afgelopen leven en het zich voorbereiden op een volgende incarnatie, waarbij studie met andere zielen onder leiding van onze mentoren, een belangrijk deel van de periode tussen levens in beslag neemt. Het leven in de zielenwereld is daarnaast vrij, licht en vreugdevol, heel anders dan het leven in een lichaam op aarde. In mijn boek Licht op je levenspad, zicht op je zielsplan ga ik uitgebreid in op het bestaan van de ziel tussen twee aardse levens in.
Het kost veel energie om ‘wonderen’ te verrichten
Toch is de vertrekkende ziel erg begaan met het verdriet van diegenen van wie ze zoveel houdt. Het kost veel energie voor een ziel om de achterblijvers te bereiken, via dromen, een stem laten horen, een gevoel overbrengen, via een (huis)dier communiceren of apparatuur gebruiken. De ziel kan geuren inzetten, betekenisvolle voorwerpen, dromen creëren of gebruiken om in te verschijnen, muziek, (bijvoorbeeld in de vorm van een favoriet liedje), teksten in boeken, films, tv-programma’s of via andere personen een boodschap doorgeven, een visuele of zelfs fysieke verschijningsvorm creëren en het weer beïnvloeden: een donderbui, zonnestraal, bliksemflits, of regenboog.
Het repertoire is uitgebreid. Zielen kunnen heel inventief zijn en worden ook geholpen door hun gidsen, maar het is zeker niet eenvoudig voor hen om deze ‘wonderen’ tot stand te brengen. Daarom moet de ziel daar ook niet te lang mee bezig blijven, want dan komt ze niet toe aan haar eigen proces. Meestal zal de ziel in de buurt blijven tot haar aanwezigheid op de een of andere manier opgemerkt is en rust heeft gebracht. Het is voor de overledene heel fijn als hij of zij merkt dat jij je leven weer oppakt en gelukkig wordt, eventueel met een nieuwe partner.
Het hoeft niet aan jou te liggen als je geen contact ervaart
Mocht je ondanks het feit dat je je ervoor openstelt, toch geen contact ervaren, dan ligt dat niet perse aan jou. Niet elke overledene is in staat of in de gelegenheid om dit soort tekenen te geven.
Mooie voorbeelden van het contact tussen overleden geliefden en achterblijvers vind je in mijn boek Zelfdoding in het licht van de ziel, dat interviews met nabestaanden bevat van mensen die zelf een eind aan hun leven hebben gemaakt. Vaak laten zij weten dat ze er nog zijn en dat het goed met ze gaat. Dat dit troostend en helend werkt, is extra belangrijk in het geval van zelfdoding, waar de nabestaanden meestal ook nog met schuldgevoelens worstelen en met veel onbeantwoorde vragen zitten.
Leestip: De zielsbestemming van Michael Newton.
