Als je een heel gevoelig systeem hebt, met een fijn afgesteld bioritme, kun je flink wat last hebben van verre reizen en intercontinentale vluchten. Ik in ieder geval wel. Ik deel graag in dit persoonlijke verhaal mijn ervaringen en een paar eenvoudige tips met je. Ze komen hier op neer; goed eten, drinken en slapen. En dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan!
Ik beschouw mezelf niet als een globe trotter en ik was ook al jaren niet ver weg geweest, maar onlangs reisde ik naar de Andaman eilanden, bij zuid India. Ik ging mee met Louise, mijn vriendin en meditatie-maatje van de Foundation for Higher Learning, voor haar reisblad Columbus Travel.
Een HSP’er op reis
Om op de Andaman eilanden te komen, moet je om te beginnen een lange adem hebben. We vliegen van Amsterdam naar Istanbul, van Istanbul naar Delhi en van Delhi naar Port Blair met een tussenstop in Kolkata. En overal uren wachten. Na twee dagen reizen komen we aan, ik ben volledig uitgeput. De boottocht naar Havelock Eiland die volgt, waarbij we binnen zitten in een sterke diesellucht en niet naar buiten kunnen, doet me echt de das om.
Gelukkig kan ik het overgeven ophouden tot we op de hotelkamer zijn. Sea Shell resort is een Hemels oord maar hoe Hels is mijn beleving als ik moe en misselijk in bed lig en verlang naar rust, met binnen een hard blazende airco en buiten luide live muziek in de hotelbar vlak voor onze kamer. Was ik maar thuis, denk ik bij mezelf. Even twijfel ik of ik wel geschikt ben voor de tropen.
Maar als ik de dag erna uren kan uitslapen, voel ik me al snel beter en voorzichtig eet ik iets. Ik ga daarna weer in bed liggen, moe en duizelig als ik nog ben. Als ik later op de dag grote honger heb en kan eten als een paard, Louise kijkt haar ogen uit, weet ik dat het weer goed met me gaat. De volgende ochtend kan ik fris en fruitig voor de dag komen en de rest van de week genieten van mijn verblijf onder de Indiase zon.
Reisziekte
Ik heb van nature een strak afgesteld bioritme, je kan de klok erop gelijkzetten. Nadeel is dat ik er flink last van heb als het wordt omgegooid. Intercontinentale vliegreizen voelen dan ook als een aanslag op mijn systeem.
Ervaren reisreporter Louise geeft mij voor ons vertrek al de tip ‘je kunt het beste meteen het ritme aannemen van de plek waar je naartoe gaat. Dan heb je er het minst last van. Stel op je telefoon de wereldklok in, met de tijden van Istanbul en Delhi.’
Ze rekent me voor wat het tijdsverschil is en hoe ik mijn ritme het beste kan aanpassen. ‘In de dagen voor vertrek moet je al eerder naar bed, want in India is het later. En dat moet je ook weer doen als we naar huis gaan.’
Ik volg het voor zover mogelijk op maar kan een jetlag toch niet voorkomen. Ook thuis moet ik gewoon weer wennen.
Airco
Wat ook meespeelt, is dat ik niet kan slapen in het vliegtuig. Zelfs al doe ik oordopjes in, een masker voor mijn ogen en een kussen in mijn nek. Ik voel me of ik in een hogedrukpan zit en dat vindt mijn lichaam niet fijn. Nog los van de ongemakkelijke houding in de krappe ruimte. Ik kan niet echt ontspannen.
Dus ga ik iets doen. Ik pak mijn notitieboek en vulpen en ga schrijven. De pen lekt en maakt grote vlekken op mijn schrijfsels. ‘Komt dit nou door de druk in de cabine?’ vraag ik Louise. Ze antwoordt, ‘waarschijnlijk wel ja.’ Het plastic waterflesje dat ik bij het eten kreeg en leeg drink, komt ingedeukt aan op onze bestemming. Ook door de druk in het vliegtuig. Dat geeft toch te denken; wat doet dit met je lichaam?
In de hotels heb ik last van de luchtblazer die constant aan staat, ook ‘s nachts. ‘Mag de airco ‘s nachts uit?’ vraag ik Louise. ‘Nee joh, het is veel te warm,’ antwoordt ze. ‘Maar dit is ook niks, ik voel als ik in bed lig een stroom van koude lucht die niet prettig is,’ en ik wrijf over mijn nek. ‘We kunnen hem wel minder hard zetten.’ We experimenteren met de afstandsbediening van de airco totdat we beiden kunnen leven met het resultaat. Me er vervolgens niet druk om maken, goed bij mezelf blijven en samen mediteren in bed als we gaan slapen, helpt me. Ik slaap elke nacht als een roos.
Eten en drinken
Ik ben een type dat ‘s ochtends stevig moet ontbijten. Je kunt mij niet met een lege maag op pad sturen, want dan voel ik me zo slap als een dweil. Overigens geldt dit ook voor middag en avond, ik kan heel veel aan zolang ik maar op tijd eet. Mensen vinden dit vaak vreemd en ze kijken verbaasd naar mijn slanke lijn als ze me zien bunkeren. Het kan me niet schelen, ik voel goed aan wat mijn lichaam nodig heeft en weet dat ik primair daar trouw aan heb te zijn. En zolang ik dat doe, gaat het goed. Waar ik altijd voor zorg als ik op pad ben, al is het maar een weekend, is een noodrantsoen van crackers. Altijd handig, als ik lang moet wachten tot het eten wordt geserveerd of als er niets eetbaars voorhanden is.
Als je in verre oorden bent, moet je oppassen met eten vanwege andere opvattingen over hygiëne en bacteriën waar wij niet aan gewend zijn. Daar wordt veel voor gewaarschuwd, niet bij stalletjes op straat eten, geen gesneden fruit en groente. Wij eten voor de zekerheid alleen in restaurants en hotels en over het algemeen is het eten prima: lekker en we hebben geen last. Slechts één keer houden we iets dat lijkt op een Delhi Belly over aan een etentje. Opgedaan in een restaurant dat op internet werd aanbevolen. Het lag waarschijnlijk niet aan de hygiëne, het zag er schoon uit, maar er was in alle gerechtjes erg veel saus gebruikt en daar waren onze buiken vermoedelijk niet tegen bestand.
In een tropisch land, zeker als er airco is, is het belangrijk om voldoende water te drinken. Uiteraard drink je niet het water uit de kraan en pas je op met ijsblokjes. Inmiddels is men op vele plekken wel gewend aan de gevoeligheid op dat punt van westerse toeristen. In hotels en restaurants waar we hebben gegeten, worden de ijsblokjes gemaakt van mineraalwater. Vraag ernaar voor de zekerheid.
Zorg goed voor jezelf
Vermoeidheid, jetlag, zeeziekte of wagenziekte, het is niet altijd te voorkomen. Wat dan te doen? Ik zou zeggen, als je heel graag die reis wilt maken, doe het gewoon. En accepteer dat je moe, ziek of gebroken aankomt, ook al heb je alle tips opgevolgd. We moeten er als HSP’er maar gewoon doorheen. Daarna je rust nemen en bijslapen, is mijn advies, dan komt het wel goed. Zonde van die (halve) dag vakantie die je mist? Ik vind van niet. Als dit is wat je nodig hebt, zou ik het gewoon inbouwen in je planning.
Deze tip wil ik dan ook aan alle hooggevoelige mensen geven: zorg goed voor jezelf en ga niet door tot je er bij neervalt. Want dan valt mogelijk je vakantie in duigen! Luister naar je lichaam. Eet als je honger hebt, slaap of rust als je moe bent. Drink veel water, zeker in het vliegtuig, want je droogt uit door de airco.
Louise sliep op de terugweg wel een paar uur, vertelt ze me bij aankomst in Nederland. ‘Hoe doe je dat?’ vraag ik haar. ‘Ik mediteer en ga als het ware uit mijn lichaam, zodanig dat ik mijn lichaam niet voel. Dan kan ik wel slapen.’ Goede tip, denk ik bij mezelf, die ga ik de volgende keer ook uitproberen. ♡
© Tekst en collages Lusanne Hogeweg
