“Ik ben aan het tobben over de vraag hoe je grenzen kunt stellen zonder dat je daar consequenties aan verbindt. Bij voorbeeld: tanden poetsen – dat zal ze vertikken. Ik vind het niet verstandig om haar er toe te dwingen, dus zeg ik tegen haar dat als ze haar tanden niet poetst, ik geen verhaaltje voor het slapengaan kan lezen. Ik zie niet hoe je regels kunt stellen als er geen consequenties zijn als ze overtreden worden.”
Hele goeie vraag. Hoe kunnen we ons kind laten doen wat we willen, zonder dwang te gebruiken? En tanden poetsen is een perfect voorbeeld, want ik heb nog nooit een kind ontmoet dat vanuit zichzelf gedreven is om zijn tanden te poetsen – of een ouder die niet gefrustreerd is geweest met het proberen kinderen aan het poetsen te krijgen.
Als vanzelf zijn we geneigd om ons kind te dreigen met straf. Dat is eigenlijk de enige manier om een mens iets te laten doen wat hij niet wil doen. Maar kijk eens naar wat dat kost:
- Het onttrekt aan het ritueel van het naar bed brengen het enige wat je kind dichter bij je brengt, nl het voorlezen. Resultaat: een kind dat nog minder gemotiveerd is om mee te werken, nu en bij belangrijkere dingen.
- Je bent de mogelijkheid kwijt om samen met je kind te lezen, iets wat met reden een van belangrijkste interacties is gedurende de dag, zowel intellectueel als emotioneel.
- Je creëert een machtsstrijd door dreigementen te gebruiken om medewerking te krijgen in plaats van een situatie te creëren waarin ons kind wil En wat kunnen we doen als ons kind juist door dit dreigement niet gemotiveerd raakt? We zullen het nog erger moeten maken met een nog strengere sanctie. Dat leidt vroeger of later altijd tot een pat-stelling, tenzij we geweld willen gebruiken.
- Het leert ons kind dat meningsverschillen opgelost kunnen worden met dreigementen en geweld, in plaats van de standpunten van beiden te erkennen en te zoeken naar een win-win situatie.
Dit zijn niet de resultaten die we willen. Maar van tijd tot tijd zullen we ons toch aan bepaalde dingen willen houden. Zoals tanden poetsen. Wat kunnen we doen? Hoe stel je zonder dreigementen een grens aan je kind?
- Blijf kalm. Als je boos wordt moet je kind kiezen tussen vechten of vluchten, waardoor jij de vijand wordt – en ze zal nog minder bereid zijn om mee te werken. Haal diep adem en herinner jezelf eraan dat dit geen noodgeval is. Je hebt altijd de mogelijkheid om de storm òf te luwen òf aan te wakkeren.
- Erken het perspectief van je kind – oprecht en van harte: “Je houdt echt niet van tanden poetsen, hè lieverd? Ik begrijp dat wel, het is saai om hier te staan poetsen terwijl je liever zou gaan spelen.
- Herhaal wat je grens is: “Hier in huis poetsen we allemaal onze tanden voor we naar bed gaan. Daardoor blijven onze tanden gezond.”
- Geef haar wat ze in haar hoofd zou willen door het te benoemen: “Ik denk dat als jij groot bent je nooit meer je tanden gaat poetsen! Of misschien vind je een tandpasta die smaakt naar iets wat je heel erg lekker vindt en vind je het heerlijk om te poetsen!” Hersenscans laten zien dat als we visualiseren wat we willen de hersenen tevredenheid aangeven alsof we het in werkelijkheid hadden, dus dit helpt om je kind zich beter te laten voelen. En “verbeelding” gebruiken om na te denken over het onderwerp, stelt je kind in staat dit rationele denken te gebruiken. Uiteindelijk laat je zien dat je graag wilt dat je kind gelukkig is, ook al kun je niet meegaan in wat ze wil.
- Nodig uit tot meewerken door er een spelletje van te maken. Als je er een spelletje van maakt, voorkom je een pat-stelling. Behalve als kinderen boos of moe zijn, kunnen ze een uitnodiging om te spelen niet weerstaan. Maak hem aan het lachen.
- Borstel over z’n hele lijf – z’n arm, z’n oor, z’n buik. “Moet ik je hier poetsen?” (“Nee papa, hier”)
- Daag hem uit voor een tandenpoetswedstrijd.
- Poets z’n tanden en geef commentaar op wat je tegenkomt: “Is dat spaghetti? ..Hee, ik denk dat er een schat onder ligt!”
- Trek gekke bekken naar hem terwijl hij poetst
- Ontdek een win-win situatie. Als je buiten de gebaande paden kunt denken – en je de tijd hebt om creatief te zijn – kun je altijd een oplossing bedenken. Alleen al je instelling om daar naar te streven zal je kind er toe brengen om mee te helpen zoeken naar een oplossing. “Hm… jij wilt je tanden niet poetsen…maarrr we moeten die tanden schoon krijgen om de suikerbeestjes er gaan gaten in te laten eten .. Wat kunnen we doen waar we het allebei over eens zijn?”
- “Jij poetst eerst de tanden van je beer en dan poets ik die van jou?”
- “Wil jij mijn tanden poetsen terwijl ik die van jou poets?”
- “Zal ik een mooi liedje zingen terwijl jij aan het poetsen bent?”
- “Misschien moet ik je optillen zodat je in de spiegel kunt kijken als je aan poetsen bent?”
- “Zal ik wat voorlezen terwijl je aan het poetsen bent?” (Die strategie werkte het beste bij mijn dochter. Als tiener leest ze nog steeds als ze aan het poetsen is!)
Als je rustig blijft, kun je bijna altijd een win-win situatie bedenken. En natuurlijk, wat deze week werkt, werkt volgende week niet meer, dus van jou kant zal er creativiteit nodig blijven om nieuwe strategieën te bedenken. Maar als het voor je kind duidelijk wordt dat er over tandenpoetsen niet valt te onderhandelen, zal er minder verzet tegen zijn.
Is dit meer werk dan je kind te dwingen om te poetsen? Ja, helaas wel. Maar het is veel leuker dan haar te dwingen of te straffen. En het is beter voor de ontwikkeling van je kind. En ze leert er het volgende van:
- Mama en Papa vinden het belangrijk wat ik wil en proberen met me samen te werken in plaats van hun macht te gebruiken om me te dwingen of te dreigen. Dat maakt dat ik met ze wil samenwerken.
- Ik ben geen slecht mens omdat ik mijn tanden niet wil poetsen. Mijn ouders begrijpen me.
- Mensen kunnen verschillende standpunten en behoeftes hebben; als we buiten het vaste patroon kunnen denken, kunnen we altijd een oplossing vinden waar iedereen tevreden mee is.
- Tanden poetsen is zo erg niet. Het is zelfs leuk, omdat ik me dan dichtbij me ouders voel.
- Ik hou van mijn ouders. Ze zijn te gek. Ik zou ze nooit willen teleurstellen.
Wat wil je nog meer?
Bewaar voor later op Pinterest:
Mooi artikel!
Enige dat mij stoort is de laatste zin “ik zou ze nooit willen teleurstellen.” Moet je willen kinderen groot te brengen die altijd bang zijn hun ouders teleur te stellen? Ik mag hopen van niet! Je zult in je leven als mens zo nu en dan mensen teleurstellen, dat hoort erbij. Zolang je maar trouw blijft aan jezelf.
Dank je wel! 🙂
Met mijn jongste echt alles maarvook echt alles geprobeerd, en ik heb echt veel ervaring! Pas toen oma een nieuw volledig gebit moest en haar resterende tanden eruit waren getrokken ( het zag er verschrikkelijk uit, bloederig en pusserig enzo) , en hij dat heeft aanschouwd. Was hij gemotiveerd. Al is het intussen jaren geleden , het werkt nog steeds…. “weet je nog ? “Zeg ik dan .
Ieder kind is anders, wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander.
Ik heb echt engelen geduld, maar zelfs dat raakt wel eens op. En het dreigen van een tik werkte vaak veel sneller, Maar toch ben ik het met de tips eens dat erkennen van het gevoel van je kind, en het uitleggen van je eigen gevoel van radeloosheid ( want dat was ik soms echt met het tandepoets drama, het omkleed drama het naar bed gaan drama het je bord leeg eten drama het niet kunnen slapen drama het opstaan drama het Op tijd naar school gaan drama…) je meer bij elkaar brengt. Hij wil me niet radeloos en verdrietig maken, maar hij vergeet het steeds, dan vraagt hij nog of ik hem wil helpen herinneren ….dan smelt mn hart weer.
Het kind het idee geven dat ze een keuze heeft. Ga je voordat je naar het toilet gaat tanden poetsen of daarna. Je vooronderstelt dat er naar het toilet gegaan wordt, dat er tanden gepoetst wordt maar je geeft ook het kind het gevoel dat ze hier een keuze in heeft daardoor is een mens mee gand ook een kind.
Soms vraag ik mij wel eens af hoe je positief opvoeden altijd door kan voren. Ik heb zelf een pedagogische achter grond en een dosis heel veel geduld en liefde. Bewust heb ik er voor gekozen om full time moeder te zijn. Mijn kinderen hebben al vanaf hun geboorte een hele sterke wil.
Ik denk dat positief opvoeden je heel veel kan bergen en geven. Maar wat als je kinderen bij bijna alles de grens op zoeken. Eten,verschonen, spelen, weg gaan etc. Ik vraag mij wel eens af waarom is het niet gewoon zoals het is. Soms leg ik alles uit en kan ik over al een spelletje van maken. Mijn kind voelt dat er over gesproken kan worden maar vraagt daardoor ook meer. Waarom zijn de kinderen van nu meer aanwezig dan vroeger. En zijn onze ouders er zo veel slechter er van geworden?
Het interessante wat u hier schetst zegt in mijn ogen veel. U stelt zichzelf eigenlijk de vraag, waarom hebben mijn kinderen zo’n sterke wil. Wellicht interessant om te kijken wat er bij u trigget wanneer zij een sterke wil hebben. Kinderen kunnen niet meer dan de ouder spiegelen.
Het laatste stukje over of onze ouders er slecht van zijn geworden. Ik ben 27 en als ik nu naar mijn ouders kijk en hun zijn echt vanuit het is zo, en het blijft zo generatie. Ik zie dat ze in veel dingen vastlopen wanneer zij een opmerking maken over, dat kind is gewoon lui… Het moet gewoon naar school. Ergens kan dat kind, wat in mijn ogen niet lui is niet meer in de hedendaagse cyclus. Wellicht klopt onze aanpak niet meer, is het tijd om vanuit een ander perspectief te kijken
Mijn moeder dreigde altijd met me in een gesticht te steken, mijn zus mee te nemen en mij alleen achter te laten, ze ging zich ook soms verstoppen.
Ik denk er aan aan wat ze gedaan heeft en kan het niet goedkeuren. Zoiets doe je niet naar je kind.
Ik kan me ook niet vinden in deze methode en vind t niet passen op deze site, vooral omdat de wet wordt voorgeschreven hoe je dit soort dingen aan moet pakken en daar zogenaamde resultaten aan worden gekoppeld. Wie zegt dat het zo werkt? Het is toch helemaal niet nodig om een hele trukendoos uit de kast te halen zodat die tanden gepoetst worden? Een kind mag toch best enkele grenzen voelen en regels leren? Ik weet inmiddels dat hij t vreselijk vindt maar hij zal me later dankbaar zijn als hij een gezond gebit heeft. Ik overleg en onderhandel genoeg maar mijn strong willed hsptje wil over dit onderwerp niet eens onderhandelen of overleggen. Hij is twee jaar, twee minuten poetsen tegen zijn zin in daar houdt hij echt niets aan over hoor. We moeten met zijn allen niet helemaal doordraaien en overal een probleem van maken. Een kind heeft liefde, volledige acceptatie, volledige aandacht maar ook grenzen nodig.
volledig mee eens, soms vergeten mensen dat kinderen zo lang ze kind zijn van ons moeten leren wat wel en niet kan en wat wel en niet moet, eens ze ouder zijn en hun eigen mening krijgen kan men samen overleggen en praten. Eens ze de normale normen en waarden geleerd hebben zal dat al veel gemakkelijker gaan.
@simone, het probleem van tegenwoordig is dat ouders geen tijd meer hebben om is een keer ja te zeggen. Alles is nee, dat mag niet, dat wil ik niet enzovoort. Dit zie je ook terug in het voorbeeld dat os gegeven. Hierdoor krijg je kinderen met een tekort aan basis behoeftes. Kinderen die het gevoel hebben dat ze niet worden gehoord zeggen op alles nee. Tandenpoetsen is daar een voorbeeld van. Tenslotte is nee ook het enige wat ze horen van de ouders. Op het moment dat je eerst aangeeft wat er volgens het kind is, voorbeeld, jij wilt je tanden niet poetsen, en daarna aangeeft wat jij als ouder wilt, voorbeeld, maar ik zie liever dat je dat wel doet want dan krijg je schone tanden, dan is daar niks omslachtigs aan en krijg je zonder dreigementen wat je wilt. En als je op deze manier met je kinderen praat hoef je geen consequenties meer te gebruiken en blijft de sfeer positief. De kinderen van tegenwoordig hebben een andere aanpak nodig omdat de ouders van tegenwoordig het anders aanpakken. Er is niks mis met de "normale" manier maar er is ook niks mis met deze manier.
Er lijkt me een duidelijk verschil tussen dreigen en duidelijk zijn. Wat is er toch mis mee om op een duidelijke manier te praten met je kinderen ipv dat omslachtige handelen zoals beschreven in het artikel?
Als er een basis is van liefde, je duidelijk grenzen stelt en consequent bent en praat met je kind, worden die tanden gewoon gepoetst.
Dat je bij baby’s/peuters spelenderwijs de tanden gaat leren poetsen, lijkt me logisch. Maar daarna hoort het gewoon bij het naar-bed-gaan-ritueel. Als je er zelf geen probleem van maakt, doen kinderen dat ook niet.
En eigenlijk geldt dat voor de hele opvoeding.
Soms vraag ik me af of ouders tegenwoordig nog wel praten met hun kinderen; iedereen is maar druk met werken, sporten en sociaal leven en praten over de hoofden van hun kinderen ipv met hun kinderen. Als je met elkaar praat over wat je bezig houdt en hoe je je voelt krijg je meer verbinding als gezin en begrip voor elkaar.
Oeps
Schrijven had ik met een f geschreven te snel verstuurd
(Sorry ) hans misschien bedoel je het
Wel anders dan ik vat.
( grappig geschreven)
@Hans,
Hans
Zo ben ik zo schrijf ik. Dit is mij manier.
Van te schrijfen. Niet goed ? ?
En de clou. Sja een beetje van dit
En een beetje van dat.
Dat lees je toch. ?
Het waardevolle van de insteek van de schrijfster van dit artikel vind ik het “onderhandelen”.
Als er een “conflict” is zijn de standpunten van beide partijen van belang: wat vind ik ervan, wat vind jij ervan? Elkaars standpunt proberen te begrijpen en dan kijken hoe je dichter bij elkaar kunt komen, of je het eens kunt worden. Dat is een vorm van omgaan met elkaar die we nog heel erg moeten leren.
Naar mijn idee is dat wel een manier van omgaan met elkaar waar iedereen tot zijn recht kan komen.
Ik heb zelf 3 kinderen. En op zich ging dat vrij goed.
Er is gerust weleens wat voor gevallen.
Maar kinderen ontwikkelen hun eigen identiteit.
Op een gegeven moment. En willen
Dan soms niet wat de ouders willen.
Ze ontwikkelen anders dan vroeger.
In deze hectische tijd. Moet alles snel.
Ik vindt dat veel kinderen gestrest zijn.
Daarom zijn ze ‘Avonds dwars. Om dat
Ze te moe zijn om zelfs hun tanden te poetsen.
Ik zie de moeders toch gaan in het donker
Op de bakfiets met een aantal kleintjes
Dan moet er na half 7 nog gekookt worden etc.
Ze hebben een te drukke dag op een dagverblijf
Gehad. Te veel prikkels.
Ik zal nu wel half werkend Nederland over mij
Heen krijgen met deze opmerking.
Maar ik hoor veel verhalen om mij heen.
Gelukkig heb ik dat niet meegemaakt dat
Gedoe met tandenpoetsen en de rest.
Ik heb nooit dwang uit geoefend.
Bij mij ging het anders. Ik kan niet boos worden.
Maar ben wel ongeduldig.
Als er niet geluisterd werd . En word zelfs . Ik heb twee kleinkinderen.
Ik zet een bepaald gezicht op en zeg gewoon dan doe je het
Toch niet. Kijk quasi achterom en ze komen wel hoor.
Maar misschien heb ik mazzel.Want ze klieren ook wel.
Ik ga niet in discussie. Er is maar een weg bij mij.
Ik ga echt niet overleggen hoe en waneer het beste
De tanden gepoetst moeten worden.
Mijn dochter doet dat ook niet.
En dan maar een keer niet poetsen. Pech.
Die tanden rollen er gerust niet uit van een keer niet poetsen.
Sja dit zijn zo mijn gedachte’s erover.
Boos worden en schreeuwen helpt namelijk nooit.
Consequent blijven. ook al ben je moe na een lange werkdag.
Ik heb vroeger altijd gewerkt met kleine kinderen
Nu nog. Dus ervaring dat heb ik wel dacht ik.
Maar iedereen doet het maar op zijn eigen unieke manier.
De een heeft meer overwicht dan de andere mens.
@Jannie, ik mis de clou een beetje van je verhaal (dat grappig geschreven is als een Haiku).
Is de clou dat de kinderen te moe zijn na een hectische dag en dan ook nog eens pas laat thuiskomen? Of is het je consequent zijn?
Kinderen zijn slim genoeg om elke vorm van vleierij te doorzien.
Wat ik bij alle tips mis, is gewoon eens vragen aan het kind: waarom wil je dit of dat niet? Waarom wil je geen tanden poetsen? Dus eens vragen naar het motief en daar op inspelen. Volgens mij valt er – ook met kleine kinderen – heel goed te praten.
Waarom niet gewoon de waarheid vertellen? Als je uitlegt dat carius ook pijn op de langere termijn kan veroorzaken snappen kinderen toch direct het nut ervan? Eerlijkheid duurt t langst!
Eens!
🙂
@Lia, karies mama?, hoe spel je dat?
Huh?
Moet je daarvoor bij mij zijn?
OK, karies of kanaries dan.
😆