Regelmatig vertellen ouders van hooggevoelige kinderen mij dat ze merken dat hun schoolgaande kind moeite heeft met de hardheid die ze om zich heen ervaren.
Mijn kind wordt gepest
Hun hooggevoelig kind wordt gepest gepest vanwege hun zachte aard. Deze kinderen kunnen echt niet begrijpen dat kinderen andere kinderen pesten, dat dieren pijn word gedaan, dat onderwijzers een rol spelen, en niet zichzelf zijn , en ze kunnen niet begrijpen dat er mensen zijn die liegen. Daarnaast hebben deze gevoelige kinderen vaak moeite met grote groepen mensen om zich heen omdat ze gevoelig zijn voor de sfeer, niet goed tegen drukte kunnen en andermans emoties en pijn kunnen voelen. Deze kinderen zijn snel overprikkeld. Als het kind te vaak in intense situaties komt en niet genoeg bij zich zelf kan blijven (het wordt overspoeld door emoties en indrukken) zal het zich in zichzelf gaan terugtrekken, dat is dan de enige veilige plek. Een hooggevoelig kind kan “buiten de boot vallen” doordat het geen hardheid opbouwt maar vasthoudt aan zijn ware natuur, alles aanvoelt en gericht is op verbondenheid, en dus anders reageert dan “normaal”. En kunnen daardoor een gemakkelijk doelwit worden van kinderen die harder zijn en meer harnassen dragen.
Het is het ouder instinct om het kind te willen beschermen tegen de hardheid om zich heen, en het nog grote onbegrip voor deze gevoelige kinderen binnen het huidige onderwijssysteem dat ze er toe doet besluiten voor hun kind in de bres te springen. Dit kan op allerlei manieren: praten met de school om ze bewust te maken dat je hooggevoelig kind wordt gepest, vertellen over wat hooggevoeligheid inhoudt tot strategieën aanbieden hoe het beste met hun kind om te gaan.
Ditzelfde instinct zorgt ervoor dat de ouders zich grote zorgen maken over hun kind en of het wel op deze school moet blijven, ze gaan tot het uiterste en verzinnen allerlei manieren waarop hun kind deze problemen kan ontwijken. Ze houden het kind regelmatig thuis of rennen soms zelfs zo de klas in om hun kind een hart onder de riem te steken. Hiermee vergeten ze dat hun kind dit pad zélf moet bewandelen en dat alhoewel het liefde, begrip, steun en begeleiding nodig heeft, het zelf kan leren om met problemen om te gaan en daardoor zelfvertrouwen op kan bouwen. Vertrouwen dat het zelf de capaciteiten heeft om alles wat op zijn pad komt het hoofd te bieden.
Veel ouders van gevoelige kinderen zijn zelf gevoelig en hun kind reflecteert dit. De poging om het kind te willen beschermen komt dan ook soms voort uit de eigen pijn die ze zelf als gevoelig kind hebben ervaren. Als je je daar bewust van bent, kun je een scheiding aanbrengen tussen de emoties die je voelt. Waar betreft het jouzelf en waar gaat het om je kind? Wat ik in de praktijk ook vaak meemaak is dat de ouders zelf zo lijden onder het lijden van hun kind dat ze vergeten dat hun kind ook hiervoor heel gevoelig is en dat als de ouders zelf vol zitten met emoties het kind automatisch ervoor zal kiezen dáár de ruimte aan te geven en dus niet of minder vaak vertellen over hun eigen gevoel . Het is dus nodig dat de ouders hun eigen emoties onder ogen zijn gekomen voor ze met hun kinderen gaan praten over de problemen die zijn ontstaan. Als je als ouder zelf emotioneel in alle staten bent en er niet op durft te vertrouwen dat jij dit aan kan, welke boodschap geef je dan aan je kind mee?
Wat deze kinderen nodig hebben van hun ouders is de bevestiging dat ze unieke, geweldige, sterke kinderen zijn die alles zelf in huis hebben om met de uitdagingen op school om te gaan. Deze kinderen moeten vooral gestimuleerd worden om zich zelf te zijn en zichzelf te blijven. Hun enorme gevoeligheid zorgt er misschien voor dat ze het leven op school als zwaar kunnen ervaren, maar in diezelfde gevoeligheid schuilt ook hun enorme kracht. Ze kunnen leren dat hun kwetsbaarheid juist hun sterkste kant is.
Je kunt je kind leren om te gaan met de emoties die het om zich heen voelt, met de hardheid van de wereld en met de drukte en kabaal van de huidige snelle maatschappij. Natuurlijk, het vraagt enige oefening en geduld, en in sommige gevallen zal het zelfs goed zijn voor je kind om van school te wisselen en een onderwijssysteem te vinden dat beter bij je kind past, maar in de meeste gevallen heeft je kind er op zielsniveau zelf voor gekozen om de problemen die het ervaart te gebruiken om van te leren. Vertrouw op jezelf als ouder en vertrouw op de kracht en intuïtie van je kind. Zie het als een kans waardoor je kind zelf-vertrouwen kan opbouwen door boven problemen uit te stijgen en daarmee zijn eigen-waarde kan vergroten. Dat is één van de grootste cadeaus die je aan je kind kunt geven!
Bewaar voor later op Pinterest:
Vijf jaar later keer ik terug bij dit, nog altijd actuele, artikel op je site, Gordon. Je lang geleden leren kennen, ook van dichtbij, tijdens het Eigentijds Festival. Wat ben je gegroeid, en je site ook! Ik ben je nog dagelijks dankbaar voor de inzichten die je artikelen bieden, inmiddels gelezen door duizenden mensen. Lees ook mijn eigen reactie terug en sta er nog steeds achter. Inmiddels is zoonlief uitgevallen uit het reguliere onderwijs. Ik zie hem als één van de klokkenluiders die de onderwijswereld wakker komt schudden. Diep in zijn kern omarmt hij zijn HSP maar zijn werkelijke zijn in de buitenwereld wordt geblokkeerd door opgedane trauma’s en de opgebouwde afweer om die pijn te kunnen handelen. Het opnieuw durven vertrouwen op volwassenen om hem heen kost tijd. Hij weet wel donders goed wie of wat hem helpt, maar krijgt ook nu nog op de plek die hem zou moeten kunnen zien en begrijpen, de boodschap dat hij daarin niet zijn eigen kompas mag volgen. En dat doet hij steevast gewoon wel. Dat levert lastige situaties op voor ons als ouders – thuiszitters worden gezien als bedreiging voor de heersende orde – maar het is onze taak hem daarin zo goed mogelijk te begeleiden en vooral te waarborgen dat hij zich veilig blijft voelen en langzaam aan uit zijn schulp durft te kruipen. “De koning wil eerst de duistere kanten van zijn rijk leren kennen teneinde zich optimaal te kunnen ontwikkelen”, kreeg ik eens terug van een healer. En dat lijkt in allerlei opzichten te kloppen, hoe lastig ik dat ook vind als ouder! Waarbij ik wel een amdere visie heb op pesten inmiddels. Want deze dynamiek houden wij als collectief in stand, en dús zijn wij er állemaal schuldig aan. Het is geen individueel iets, het gebeurt in een groep. En iedereen is er verantwoordelijk voor, in die groep, dat het gepest doorgaat. We zien ditzelfde gebeuren op nationaal en globaal niveau. Zolang we dit niet helen op álle niveau’s, zal pesten blijven bestaan. Een vernieuwende visie op pesten heeft Stichting Vogelvrij ontwikkeld, zie: http://www.stichtingvogelvrij.nl/. Pesten laat zien hoe wijdverbreid machtsmisbruik is in onze samenleving. Dáár moeten we iets mee. Stichting Hartverwarmendwijs is als eerste in Nederland bezig met het officieel aankaarten en kenbaar maken van het “Legal Abuse Syndrome” in Nederland, waarbij aandacht is voor o.a. machtsmisbruik op scholen. En dat is helaas veel groter dan je misschien zou willen weten… ook leerkrachten vormen een voorbeeld met hun gedrag, en HSP kids zijn veelal de spiegels waarin zij niet durven kijken. Het is niet voor niets dat er steeds meer leerkrachten burn-out raken (1 op de 5!) en het aantal thuiszitters groeit. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand… Een prachtig boek over de klokkenluiders functie van thuiszitters is geschreven door Ingrid Verkuil van Gaaf Kind: “Mogen zijn wie je bent, dát is geluk!”. Zie https://www.gaafkind.nl/5-boek-mogen-zijn-wie-je-bent/.
Dag Stien en Nimue,
Als ik het heb over oordeelloos zijn heb ik het niet op situaties in de buitenwereld. Maar een oordeelloos zijn op het innerlijke ervaren. Wanneer je in een situatie komt die je niet leuk vind hebben we snel de neiging om daar innerlijk versterking aan te geven. Bvb: het is niet eerlijk, ze hebben mij niet graag, ik ben altijd de dupe. Door dit soort gedachtes versterken we ons slachtofferschap. Wanneer een kind zo thuis komt heb ja als ouder de keuze om daarin mee te gaan door die gedachtepatronen te gaan bevestigen bvb met uitspraken als, de andere zijn dom, zijn normaal. Hiermee geef je het kind de bevestiging dat het probleem buiten zichzelf ligt. Wat je in die situaties vaak ziet is dat volwassenen reageren vanuit hun eigen kwetsuren en verleden, waardoor die reactie nu eenmaal de meest spontane en intuïtieve is. Het kind heeft er op dat ogenblik echter veel meer aan om handvaten te krijgen over hoe hij de situatie anders kan bekijken. Bvb bij mijn eigen dochter heb ik haar gezegd, dat niet iedereen haar graag moet hebben. Dat er altijd mensen zullen zijn die haar niet graag hebben en dat het daarom belangrijk is dat ze vooral zelf achter haar handelen, haar keuze of haar mening staat. Op deze manier krijgt ze meer vertrouwen om tegen de massa in te gaan en haar eigen weg te gaan. Ze neemt het nu voor zichzelf op en voelt zich ook niet meer een slachtoffer wanneer een groep zich tegen haar keert. Ze praat nu met de groep. Ik moet er wel bijzeggen dat we als ouder er voor gekozen hebben haar als kleuter van school te veranderen omdat we voelden dat haar vertrouwen door het pesten en de manier waarop er door haar juf aanvankelijk was gereageerd weg was en ze nog te klein was om haar dat uit te leggen. Ze was 4. Op de nieuwe school kon ze met een nieuwe start eerst terug vertrouwen winnen in haar leerkrachten om dan ook persoonlijk op en te gaan bloeien. Die fase heeft twee jaar geduurd.
Groetjes,
Nele
Ha Nele en Stien,
Wat mij betreft en hoe jullie het omschrijven is een spontane reactie niet persé hetzelfde als een intuïtieve.
Wanneer je nu reageert vanuit je gedachtes of gevoelens of wanneer je een verstandelijke keuze maakt of je met je hoofd bedenkt wat gewetensvol is. Of dat je vanuit je eigen kwetsuren handelt, het blijft allemaal ego.
Daar is niks mis mee. Je kunt dan zo nodig doortastend reageren.
Alleen dat is niet wat ik bedoel met vanuit je Zuivere intuïtie reageren. Dan word je min of meer ‘geleid’ in de betreffende situatie.
Zelf kan ik dan goed het moment opnoemen dat ik weer ‘terug’ ben in mijn ego.
In zo’n ‘toestand’ ben ik ook oordeelloos (en ik kan me er iets bij voorstellen dat er mensen zijn die altijd in zo’n toestand verkeren).
Dat is mijn Zijnstoestand dan.
Die oordeelloosheid is dan niet iets waar ik vanuit mijn ego daarvoor of daarna voor kies (dan heb ik echt wel weer een mening 🙂 )
Wat ik heel mooi vind (mijn mening) aan het verhaal van Nele is dat je kiest voor je kind. Dat je kijkt wat (jij denkt/jullie denken) wat zij nodig heeft.
En dat je durft te zien dat daar ook stukken van jezelf in geraakt worden. Daar heb ik echt respect voor 🙂
Hartgroet, Nimue
@nimue, Hoi, wanneer beland je in die zuivere intuïtie? Is dat dan als je in een meditatieve toestand zit? Of overkomt het je gewoon plots?
Want in een meditatieve toestand zit je toch nooit constant. Net als verlichtings- en eenheidservaringen denk ik, je kan het eventueel even ervaren en hopsa dan is het weer weg. Het zijn momenten waarop je als het ware ‘ongenaakbaar’ bent, niet te raken. In het leven van alledag zijn we dat net wel, die kwetsbaarheid en dat ook durven te zijn is misschien wel het mooie aan heel het zijn.
Langs de andere kant… als het je plots overkomt, het gevoel dat je geleid wordt… dan sijpelt het als het ware in in het leven van alledag. Dat is zo’n soort surrealistisch metafysich gevoel dan… dat vind ik wel boeiender 🙂
@stien,
Ha Stien, ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken. Misschien zijn er wel mensen die continu in een soort van Zijnstoestand verkeren. Dat geloof ik best.
Bij mij is dat niet zo.
Wat mijn ervaring is, is dat je in zo’n Zijnstoestand kan raken door meditatie. Maar ook gewoon door je in het dagelijks leven af te stemmen op je innerlijk. Ook dan kan ik overvallen worden door alleen maar Zijn. dat gebeurt steeds vaker.
Met zuivere intuïtie bedoel ik hetzelfde. Alleen dan komt daar vaak een reactie uit voort, die ‘past’ in een bepaalde (nood)situatie.
Zulke reacties zou ik niet hebben als ik erover na zou kunnen denken. Daar ben ik veel te bang of te onzeker voor aangelegd 🙂
Hartgroet, Nimue
Els,
Ik zeg toch niet dat thuisonderwijs slechter is dan gewoon onderwijs. In tegendeel zoals je zelf al aangeeft zeg ik dat het heel veel vraagt van ouders en dat niet alle ouders dat kunnen geven/bieden.
Ikzelf zou het niet kunnen/willen, en kan niet garanderen dat ik het beter zou doen dan school. En aangezien een grote meerderheid niet voor thuisonderwijs kiest denk ik dat ik niet de enige ben. Ook ik heb bezwaar tegen het geïsoleerd opleiden.
Maar zoals ik aangaf zie ik zeker ook verbeterpunten aan het huidige schoolsysteem.
Groetjes,
Nele
@nele,
Ik reageerde op de opmerking dat het beter is als schoolonderwijs verplicht is omdat de meeste ouders niet in staat zouden zijn tot thuisonderwijs.
En dat geïsoleerd opleiden van thuisonderwijskinderen is iha niet aan de orde. Ook qua sociale ontwikkeling doet thuisonderwijs het gemiddeld uitstekend dan school.
Dag Els,
Ik heb geen probleem met de regel zoals hij nu is. Leerplicht en vrije keuze onder welke vorm.
En over het sociale spreek ik me verder niet uit. Ik ben blij en overtuigd van mijn schoolkeuze. Jij van de jouwe.
Els,
Gewoon, omdat de kennis/opleiding van de meeste ouders onvoldoende is om een kind les te geven, en zeker waar het een brede ontwikkeling betreft.
Verder kan ik tegenover de voordelen die je opsomt minsten zoveel bezwaren (eigenlijk veel meer bezwaren) opnoemen.
Ik wil er alleen mee zeggen dat thuisonderwijs niet altijd en voor iedereen koek en ei is. En het voor mij persoonlijk geen optie zou zijn.
Maar Els, het is zoals Nele zegt: prima als het bij jou en jouw kinderen wel goed werkt. Dat is het voornaamste. Daarvoor heb ik ook best respect, want je zult er veel in moeten investeren en van jezelf voor op moeten geven.
🙂
Groet van Lia
@Lia,
Als dit zo zou zijn, dan zou dat toch terug te vinden moeten zijn in de resultaten van thuisonderwijs? En dat is dus niet het geval. Thuisonderwijskinderen doen het op alle vlakken gemiddeld beter (cognitief, sociaal en emotioneel) dan schoolgaande kinderen. Dus al zou je 100 voordelen kunnen opnoemen van school tov thuisonderwijs, het vertaalt zich blijkbaar niet naar de praktijk.
Ik heb er grote moeite mee dat in onze maatschappij zo makkelijk verondersteld wordt dat ouders ongeschikt zijn voor belangrijke aspecten van de opvoeding. Hierdoor voelen ouders zich vaak veel onzekerder dan nodig is om te beginnen aan zoiets als thuisonderwijs. De nodige ouders vragen zich eerst af of ze wel goed genoeg zijn om thuisonderwijs te geven om zich na een paar jaar geslaagd thuisonderwijs af te vragen waarom ze eigenlijk ooit zo onzeker waren …
Els,
.
Het zal mij niet verbazen als thuisonderwijs niet geheel objectief is. Overheid denkt er geheel anders over en dit is toch bekend?
Maar Els, doe gewoon je ding. Ik voel weinig voor een welles-nietes discussie.
De tijd zal het allemaal wel leren (over leren gesproken :lol:)
Fijne avond, Lia
@Lia,
Je bedoelt dat onderzoek naar thuisonderwijs niet objectief zou zijn? Ook tegenstanders van thuisonderwijs komen na onderzoek tot de conclusie dat er niks mis mee is.
En hoe er in de politiek over gedacht wordt is wisselend. Van ‘er is niks mis met thuisonderwijs, er is geen reden om toezicht in te stellen’ tot ‘thuisonderwijs moet beperkt worden tot situaties waarin het echt niet anders kan (bv ziekte van de leerling)’.
Maar goed, politiek gaat natuurlijk ook lang niet altijd over feiten, soms meer over onderbuikgevoelens. En dan heeft thuisonderwijs in Nederland nog een beetje het nadeel van onbekend maakt onbemind. Maar dat zal wel veranderen, veel andere landen zijn ons daarin al voorgegaan.
Ook een fijne avond!
Ha Lia en Els,
De ontwikkeling van het onderwijs is natuurlijk veel veelomvattender dan wat er zo even over wordt geschreven.
En je kunt altijd kijken en ervan leren hoe mensen het vroeger deden. Maar elk tijdsperk is anders.
De maatschappij en het wereldbeeld en het daarbij behorende kindbeeld is niet meer zoals vroeger. Niet als 100 jaar of 500 jaar of.. geleden.
Het gaat er wat mij betreft om wat het beste is voor het kind.
En daar ga je al. Wat is het beste voor het kind…
Wie bepaalt dat? En gebaseerd op wat?
Wat ik nu zie is een kunstmatig systeem. Bedacht vanuit bepaalde doelen en verwachtingen.
Wat mij daarbij opvalt, is dat wanneer bepaalde kinderen niet in dat systeem passen, er gekeken wordt wat er ‘mis’ of juist ‘extra’ is aan dat kind.
Terwijl ik denk dat je je af moet vragen; “past deze kunstmatige omgeving wel bij de natuur van dit kind?”
Sommige ouders gaan zover dat ze hun kinderen medicijnen geven zodat ze in deze kunstmatige omgeving kunnen functioneren.
Wat is goed?!?
Als ik het zou mogen ontwerpen zou het onderwijs er denk ik heel anders uitzien.
Maar waarschijnlijk zou ik ook niet voor (alleen) thuisonderwijs kiezen (op dit moment is dat niet eens mogelijk omdat de meeste ouders beiden, al dan niet moeten, werken).
Er zou in ieder geval veel meer ruimte zijn voor voelen, (al dan niet actieve) meditatie en rust 🙂
Hartgroet, Nimue
Ik weet niet wat het beste is.
@nimue,
Mooie reactie, fijn!
Wat mij betreft zou onderwijs veel meer vrij moeten zijn en niet opgelegd. In landen waar veel thuisonderwijs gedaan wordt ontstaan vaak ‘learning communities’ waar kinderen/jongeren lessen kunnen volgen in onderwerpen waar ze interesse in hebben. En hier in Nederland zie je op wat kleinere schaal ook dat thuisonderwijsgezinnen vaak samen dingen afspreken: speelafspraken, museumbezoek, gezamenlijk gymuurtje, enz.
Dat zie ik meer als een ideale vorm van samen leren, dat komt vanuit de behoefte van kinderen/gezinnen zelf, en niet opgelegd door een overheid/instantie.
Ik ben ook niet tegen het idee van school als een plek waar je samen kunt komen om dingen te leren. Ik heb wel grote moeite met het verplichte karakter en de eenheidsworst ed.
Ha Els,
Learning communities ontstaan overal, ook in schoolverband en na schooltijd. Ik voel nog het meest voor een combinatie: klassikaal plus meer individueel onderwijs. Dan komt iedereen aan zijn trekken en blijft de openheid richting maatschappij gegarandeerd.
Het zou zomaar kunnen dat school opgelegd door overheid noodzakelijk is. Héél veel kinderen zouden anders niet naar school gaan.
Ik denk ook dat verplichting nodig is, omdat anders zoals Lia zegt er veel kinderen niet naar school zouden gaan. Bovendien zijn volgens mij niet alle ouders in staat om aan hun kinderen zelf les te geven.
Maar pleit ook voor meer vrijheid op school. Als ik zie hoe dwingend het onderwijs geworden is t.o.v. toen ik klein was, da maak ik me toch zorgen. Zelf geen druk op de schouders van de kinderen leggen is het enige dat ik als ouder kan toen. Thuisonderwijs, neen niets voor mij. Ik zie het me niet doen. Ik ben blij dat er leerkrachten zijn die deze rol op zich nemen. Bovendien zouden wij geen dak boven ons hoofd hebben mochten wij met 2 inkomen rond moeten komen en school is echt niet de grootste kost.
Maar ik ben blij Els dat het voor jou wel werkt en dat jij en je dochter zich er goed bij voelen. Dat is toch het voornaamste niet?
Ha Nele,
Zeg maar rustig de meeste niet.
🙂
@Lia, Dat durfde ik niet 🙂
😆
Nele en Lia,
Waar baseren jullie dit op?
Ouders die kiezen voor thuisonderwijs doen het iig gemiddeld beter dan school, dat kun je uit diverse onderzoeken naar thuisonderwijs wel opmaken.
En dat is niet omdat leraren zo slecht zijn of zo slecht hun best doen, maar omdat thuisonderwijs een aantal grote voordelen heeft tov school, zoals:
– 1-op-1 begeleiding
– je kent je eigen kind goed
– je hebt niet te maken met een systeem dat je moet volgen, maar kunt de weg gaan die het beste past bij kind en gezin
De kwaliteit van thuisonderwijs staat of valt vooral met toewijding van de ouders, en bv nauwelijks met opleidingsniveau of budget. Ook bij gezinnen met lager opleidingsniveau en/of lager inkomen doen kinderen het gemiddeld beter met thuisonderwijs dan met school.
En ouders die niet die toewijding hebben kiezen echt niet voor thuisonderwijs, want het vraagt veel van je als ouders: de tijd en energie die je erin steekt, evt een lager inkomen omdat je niet beide kunt werken, enz.
In landen waar thuisonderwijs een vrije keuze is (zoals bv de VS of UK) kiezen ook echt lang niet alle gezinnen daarvoor. Dus ik zie werkelijk niet wat het probleem zou zijn met het opheffen van de schoolplicht.
Nimue,
Volgens mij is er niet zoiets als het beste. Waar je ook voor kiest, er kleven altijd voor -en nadelen aan.
🙂
Groet van Lia
Even een andere kijk hierop.
Je kunt je ook afvragen of school wel een zinvolle omgeving is voor je (al dan niet) hooggevoelige kind. In onze maatschappij wordt school gauw gezien als vanzelfsprekendheid, maar is het wel zo logisch om je kind voor een groot deel van de dag elders onder te brengen? Van oudsher groeiden kinderen op binnen familie-/gemeenschapsverband en leerden daar wat ze in het latere leven nodig hadden. En als je de resultaten van thuisonderwijs in deze tijd bekijkt kun je zien dat dat nog steeds heel goed kan, vaak beter dan bij schoolgang.
Ik denk dat voor de nodige hoogevoelige kinderen school vooral een grote verspilling van energie betekent.
Els (thuisonderwijsmoeder)
Els,
Je kunt je inderdaad afvragen of thuisonderwijs wel zinvol of zinvoller is dan school. De meeste mensen kiezen toch voor school. Nu zegt dat niet alles, maar het geeft wel aan dat er aan thuisonderwijs veel bezwaren kleven. Ook het hooggevoelig kind zal toch een keer de maatschappij in moeten; verder moeten studeren, een vak kiezen, een baan moeten zoeken, etc.
Ik weet niet of terugverwijzen naar de “goede oude tijd” hier een goed argument is.
Wat kinderen meekregen binnen de familieband (en nog steeds in veel landen) was afgescheidenheid van andere families en van de maatschappij. Het resulteerde in familievetes, bloedwraak misbruik van kinderen, uithuwelijken van vrouwen, etc.
Wat ze toen vooral leerden, was dat vrouwen het zware werk moesten verrichten, thuis behoorden te blijven, hun echtgenoot en schoonmoeder te alle tijden moesten gehoorzamen. Hooggevoelig kind of niet, ik moet er niet aan denken zeg!
Echt onderwijs zoals rekenen en schrijven was enkel voorbestemd voor de allerhoogste klassen van de samenleving, en die kregen geen thuisonderwijs, maar werden naar een tempel of klooster gestuurd voor hun onderricht.
@Lia,
Dat de meeste mensen voor school kiezen betekent niet dat er bezwaren kleven aan thuisonderwijs. School is zo’n vanzelfsprekendheid in onze maatschappij dat de meeste mensen niet eens verder denken dan die mogelijkheid. Dat gold voor mij ooit ook.
Pas toen ik merkte hoe ongezond school was voor mijn zoon ben ik me gaan verdiepen in andere mogelijkheden en kwam ik meer te weten over de grote voordelen van thuisonderwijs.
Niks ten nadele van betrokken ouders die hun kinderen wél naar school sturen (ouderlijke betrokkenheid is hoe dan ook belangrijk), maar om nou te zeggen dat school meer voorbereid op de maatschappij dan thuisonderwijs komt niet overeen met de realiteit van thuisonderwijsgezinnen. School is juist afgescheiden van de maatschappij en biedt een situatie die in weinig vergelijkbaar is met waar je later in je leven in zal (moeten) functioneren. In welke werksituatie zit je nou met zo’n 25 leeftijdsgenoten in een beperkte ruimte met 1 leidinggevende die de boel van minuut tot minuut bestiert?
Ik weet dat er werkplekken zijn die daar nog enigszins aan doen denken, maar veel zijn het er (gelukkig) niet, en ik denk ook niet dat daar veel hooggevoelige mensen werken, want die zullen zich daar meestal niet op hun plek voelen.
Thuisonderwijskinderen hebben meer tijd en ruimte voor sociale interactie met kinderen/mensen van allerlei leeftijden ipv alleen met jaargenoten, zowel binnen als buiten het gezin. Ook kunnen ze zich meer ontwikkelen in de richting van hun eigen interesses. Afhankelijk van hun behoefte kunnen ze bv actief zijn in verenigingen, vrijwilligerswerk doen, stage lopen, een eigen bedrijf beginnen, enz.
Wat je verder schrijft over de bredere/historische context van thuisonderwijs geeft een erg eenzijdig negatief beeld dat in veel gevallen helemaal niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ikzelf ben ook makkelijk doelwit geweest, maar stond zo sterk in mijn eigenwaarde (waarschijnlijk door mijn oma) dat ik er nooit last van heb gehad. Op mijn 7e kreeg ik een innerlijke ommekeer omdat ik dit niet wilde. Ik werd lichamelijk heel veel pijn gedaan en besloot boven mezelf te staan. Dit hielp, door deze uitstraling werd ik niet meer gepest of uitgedaagd en heb mezelf de meest geweldige schooltijden ooit gegeven. Mijn zoontje is nu 6 en vanaf dat hij kan spelen merk ik al heel erg dat hij anders is. Overgevoelig. Heb hem dus gelijk op de huid gezeten, grenzen aan te geven, hem positief emotioneel groot gemaakt en nog moet ik door faalangsten heen prikken en kinderen nemen makkelijk zijn ruimte in. Nu kan hij nog weg lopen, maar op school zit hij soms vast. En dan MOET hij hierop in kunnen spelen. Ik ben heel trots op hem en laat hem zijn weg bewandelen en laat vooral veel dingen door hemzelf oplossen. Als hij boos of verdrietig is, praat ik net zo lang met hem, totdat ik precies weet waarom hij huilt of boos is en dat maakt hem rustig. Hij spiegelt mij zelfs hierin, als ik teveel haast heb, om me eigen emoties uit te leggen. Ik zeg…superkind! Ik ben trots op hem. Soms hoop ik wel dat hij meer risico’s durft te nemen, maar ik geef hem ook de tijd! x IK
Ha IK,
Top!
@IK,
Ha IK,
Je schrijft “Heb hem dus gelijk op de huid gezeten, grenzen aan te geven, hem positief emotioneel groot gemaakt en nog moet ik door faalangsten heen prikken en kinderen nemen makkelijk zijn ruimte in. Nu kan hij nog weg lopen, maar op school zit hij soms vast. En dan MOET hij hierop in kunnen spelen.”
Van wie ‘MOET’ hij dat?
Wat nu als hem dat niet lukt..?
Zou het kunnen dat hij iets anders te leren heeft dan jij?
Hartgroet, Nimue
Dank Gordon voor dit artikel. Een steun in mijn rug. Intuïtief weet ik dat ik het op deze manier moet doen met mijn oudste hsp (en indigo). Maar het gaat niet van een leijen dakje! Hij zit in een hele drukke klas waar veel ‘strijd’ is, waar veel geplaagd wordt wat ook op pesten lijkt. Met zijn combinatie hsp en als indigo komt hij regelmatig overprikkelt thuis met alle gevolgen van dien. Zelf ben ik ook een hsp en mijn oudste is op mijn verjaardag geboren. We zijn elkaars spiegel. Heel fijn maar af en toe ook heel moeilijk. Ik heb de neiging hem te beschermen en bijvoorbeeld een andere school te zoeken. Maar ik weet dat hij dit moet doen om te leren. Hetzelfde geldt voor de buitenschoolse opvang.
Hij heeft tot voor kort dagelijks in zijn broek geplast overdag en hij is 11 jaar. Met hulp van een magnetiseur die hem intensief begeleidt gaat het nu steeds beter. Hij is veel rustiger. Herkent veel sneller waarop hij reageert en dat het niet zijn eigen emotie is maar die van een ander. En niet alleen hij. Wij (zijn vader en ik) herkennen het sneller en kunnen er veel beter op reageren.
We zijn er kog lang niet maar ik ben blij dat ik deze site heb gevonden. Ik stuur regelmatig artikelen naar familieleden, vrienden en zijn leraar op school. Ik hoop dat het onderwijs deze informatie meeneemt in de begeleiding van de kinderen op school. Het zijn tenslotte steeds meer nieuwetijdskinderen 🙂
Dank! Hartelijke groet!
Goed stuk. Ik weet uit eigen ervaring dat het als ouder zeer moeilijk is om problemen die je kind ondervindt niet aan je eigen pijn en lijden te spiegelen. Te vaak wil ik ze beschermen voor pijn en moeilijkheden, omdat ik niet wil dat ze meemaken wat ik meemaakte. Alleen zo bevestig ik hun slachtofferrol. En geef ik ze het gevoel dat er echt een probleem is, waar zij niets aan kunnen doen. Het helpt mij om te denken dat ikzelf de persoon geworden ben die ik nu ben door net met die problemen te leren omgaan, door ze te overwinnen. In de loop der jaren ben ik mijn zachtheid in mijn gedrag hier wel wat door verloren en dat leer ik nu terug voelen. Maar ik denk niet dat dat aanvankelijk zou zijn gelukt. Ook al ben ik er van overtuigd dat dat wel de beste weg.
En nog een vraag? Waarom is pesten een probleem? ( natuurlijk is dat niet ok) ik bedoel. Zijn we niet gevoelig voor pestgedrag omdat we denken afhankelijk te zijn van anderen? En zou het niet helpen om onze kinderen wat meer te leren op zichzelf gericht te zijn? Dit zal hun ook helpen om hen beter af te sluiten en minder gevoelig te zijn voor indrukken van buitenaf. Ten minste voor mij geldt dit. Al is het een leerproces om niet meer te gaan denken, oordelen, voelen bij wat je rondom je hoort , ziet en waarneemt.
🙂
Ha Nele,
Ik denk dat die afhankelijkheid inderdaad meespeelt. Mensen willen bevestiging, in een groep thuishoren en zijn min of meer afhankelijk van die behoefte. Deels is dat terecht, want in het eentje kan je niet leven.
Je hebt altijd andere mensen nodig.
Ik kan mij dus voorstellen dat pesten en geïsoleerd raken (d.w.z. uit de groep verstoten) erg negatieve consequenties oplevert op emotioneel gebied.
Misschien is de vraag bij pesten, of je wel bij de juiste groep bent aangesloten.
Pesten komt ook voor bij volwassenen, bijv. op hun werk. Wat ik vooral niet begrijp is hoe het mogelijk is, dat iemand zich weken of maandenlang laat treiteren. Is het slachtoffer dan zo passief? Het zelfde valt op bij vrouwen die zich jarenlang door hun echtgenoot laten mishandelen. Ik kan dat niet volgen. Ik zou zeggen één klein tikje en dan ben je toch helemaal klaar met zo’n vent? Ik zou meteen mijn koffer pakken (en naar mijn moeder gaan, ha, ha, ha, grapje).
Misschien is het dus juist die passiviteit, gelatenheid of lijdzaamheid waar anderen negatief op reageren en agressief van worden.
Doeg Lia
@Lia,
Ha lia,
fijn voor je dat jouw lessen niet op dat vlak liggen 🙂
Hartgroet, Nimue
@Nele,
Ha Nele,
volgens mij is pesten sowieso een onderdeel van een leerproces. Zowel psychologisch als spiritueel.
Ik vind het altijd nog lastig om niet te oordelen over ‘slecht’ gedrag.
Omdat ik weet (denk te weten) dat het beter is om niet dat gedrag te vertonen.
En omdat ik geloof dat wanneer iemand helemaal afgestemd is op zijn zuivere Zijn, diegene dat soort gedrag niet meer zou vertonen.
Maar aan de andere kant blijkt dat het wel gebeurt. En dat zowel dader als slachtoffer daar lessen uit kunnen leren.
Dus in hoeverre iets een probleem is, is een hele interessante vraag.
Het zegt volgens mij ook altijd iets over jezelf. Over controle en over loslaten.
Volgens mij is het wanneer je reageert vanuit dat zuivere Zijn, dat dan je reactie heilzaam is.
Zodra je reageert vanuit je ego-controle probeer je te beheersen. Dan heb je daar zelf nog iets te leren/zuiveren.
En voor mij is mijn les het verschil daar tussen(steeds beter) leren kennen.
Hartgroet, Nimue
@nimue, Hoi Nimue, Ik vind het mooi dat je zo oordeelloos mogelijk probeert te zijn (niet alleen tijdens meditatie of healing, maar ook in het leven van alledag). En dat je ook begrip opbrengt voor daders.
Maar denk je dat het mogelijk en de bedoeling is om te allen tijde oordeelloos te zijn? Ik kan me niet voorstellen dat als je getuige bent van iets onrechtvaardig (ik besef dat dit al een oordeel inhoudt) zoals pesten, milieuvervuiling, onderdrukking, misbruik… dat je dan gewoon lijdzaam toekijkt en dat laat gebeuren – omdat de dader er mogelijks ook wel iets uit kan leren (ik heb trouwens de indruk dat het veel vaker slachtoffers zijn die aan zelfreflectie beginnen te doen dan daders)…
Ik vind wel dat als jij vanuit je geweten/zuivere zijn voelt dat er iets niet klopt, dat je dan wel mag ageren (ook al houdt dat een oordeel in). Misschien is oordelen niet altijd slecht.
@nimue, ah, ik lees nu dat je dat eigenlijk ook schrijft. Te snel gereageerd 🙂 En dat het inderdaad de moeilijkheid is om het verschil te herkennen tussen wanneer je in dat geweten/zuivere zijn zit en wanneer niet, inderdaad.
Ik denk dat in veel situaties je gewoon intuïtief handelt, niet? Als je voor je neus iemand ziet pesten, heb je meestal niet de tijd om je af te stemmen op je zuivere zijn, maar reageer je gewoon of niet. En het is pas achteraf dat je dan begint na te denken… handelde ik daar nu vanuit ego of niet. En dan heb je eigenlijk nog nooit de garantie of hoe jij het aanvoelt (dat je in zuiver zijn zat) wel waar is of niet 🙂
@stien,
Ha Stien,
je zegt:” Maar denk je dat het mogelijk en de bedoeling is om te allen tijde oordeelloos te zijn?”
Zodra je iets gaat doen omdat het de bedoeling is, is iets niet wat je bent maar wat je (probeert te doen) doet.
Je kunt niet oordeelloos worden, je kunt er niet voor kiezen. Je kunt het alleen maar zijn.
Ik geloof echt dat er mensen zijn die oordeelloos zijn. Dan is iets ook niet waar of niet, dan is het er gewoon.
Wel denk ik dat als je zuiver vanuit je intuïtie reageert, dat je op dat moment al vanuit Zijn reageert.
En niet vanuit je ego.
Dan denk je niet na, dan handel je gewoon.
Volgens mij kun je niet meer ‘in het NU zijn’, dan op zo’n moment 🙂
Hartgroet, Nimue
@nimue, in hoeverre is intuïtie en spontaniteit spontaan? Ik begin misschien uit gewoonte te roepen of omdat er opvoed-patronen ingebakken zitten of ik kap spontaan een emmer frietvet in de beek uit gemakzucht of kwaadheid, wat dan toch ook weer ego is?
Je reageert dan vanuit zijn, ja. Ego maakt dan deel uit van zijn.
Ik vind het precies toch nog nodig om een verstandelijke keuze te maken voor wat ik het meest gewetensvol (zuiver zijn – letterlijk dan) vind.
Lang leve het ego dan toch. Hoe kan een ‘dader’ en ‘slachtoffer’ anders ooit iets leren? Dan zou je enkel iets leren als lot dat zou willen?
Ik vind wel dat als je het grotere plaatje bekijkt die dingen meer vervagen. Ik kan me voorstellen dat je tijdens meditatie of healing niet bezig bent met dader-slachtoffer-gedoe. But the ordinary life… daar moet je wel handelen en reageren op onvoorspelbaarheden en dus keuzes maken.
Je zegt, “je bent oordeelloos. Je wordt het niet of je kiest er niet voor.” Wat bedoel je daarmee? Als god het belieft ben je het plotsklaps?
groetje!
@ Lia,
Heb ik gezegd dat ik:
– me aantrekt van “gepest te worden”?
– mensen niet vrij laat in hun denken & doen?
– me kwetsbaar opstel?
– geïrriteerd ben door te worden gepest?
Lees mijn reactie toch goed, goed lezen en goed interpreteren wat een ander schrijf is één kunst.
En ik ben toch vrij om een reactie te plaatsen; mijn eigen zaken doen en mijn weg volgen?
Wie laat me nu niet vrij in mijn doen en laten?
Rai,
Je schrijft nog steeds gepest te worden en geïsoleerd. Verder dat je volgens anderen een gaatje in je hoofd hebt, en tot slot vermeld je dat dit pijnlijk en zuur is. Erg pijnlijk en zeer zuur zelfs.
Schrijven is inderdaad een kunst en uit dit schrijven van jou heb ik opgemaakt dat je het je aantrekt. Sorry als ik je woorden verkeerd heb geïnterpreteerd.
Over vrijheid heb ik het helemaal niet gehad.
🙂
Groet van Lia
Kort samengevat komt het er op neer, dat de zachtheid van de ziel of het hoger Zelf geïntegreerd moet worden in een overwegend harde ego-maatschappij. Twee zaken die ogenschijnlijk onverenigbaar zijn en geen gemakkelijke opgave. Niettemin van groot belang omdat we nu eenmaal met die harde maatschappij te maken hebben, er niet onderuit kunnen en er in velerlei opzicht zelfs afhankelijk van zijn.
Wat extra meespeelt is dat we bij dit integratieproces vaak zelf het wiel nog moeten uitvinden. Afgezien van een enkel voorbeeld, zijn er nog te weinig wijze mensen op de aardbol die vanuit hun ziel leven en ons zo’n geïntegreerd leven kunnen voor-leven. Dus weten we vaak niet hoe het anders kan, hoe onszelf te handhaven in die harde maatschappij.
Mensen beweren wel, dat liefde alles overwint, en ik zal het niet ontkennen. Maar wat is liefde, en hoe vaak wordt er misbruik van gemaakt. Wat ik heb geleerd en wat mij het meest helpt is zelfverzekerdheid en zelfvertrouwen. Een rustig in je eigen kracht staan en dit aan alle kanten uitstralen. Volgens mij is dit de enige methode om harde ego-energie om te buigen, er geen last van te hebben. Een 200% achter je zelf staan, achter je eigen zachtheid, achter je eigen Zijn. In evenwicht blijven en je niet uit het veld laten slaan door schreeuwerige en opdringerige ego-personen.
Eigenlijk heel basaal. Zo werkt het bij dieren ook. Een zwak, ziek beestje wordt ogenblikkelijk gepakt door een sterk beest.
Mijn indruk is, dat het bij nieuwetijdskinderen niet schort aan een portie liefde, maar aan zelfverzekerdheid. Dit is volgens mij wat ze moeten aankweken en uitgerekend hiervoor zijn ze op de aarde geïncarneerd. Zij kennen wel die zachtheid en liefde in zichzelf (die ze uiteindelijk zelf zijn), maar nog niet intens en duidelijk genoeg om het als “paal boven water” vast te houden. Hierdoor zijn ze nog té beïnvloedbaar en té gevoelig voor lagere ego-energieën, en niet in staat om iets te veranderen aan de harde maatschappij. Alleen de sterken zijn in staat de wereld te veranderen. Aangezien verandering van de nieuwe generatie moet komen, zijn zij het dus in het bizonder, die moeten leren om hun gevoelige aard om te buigen naar een sterke natuur.
Als we het dus hebben over hóe zachtheid te integreren in een harde maatschappij, is dit niet door een verschuiving van zachtheid naar hardheid, maar je zachtheid te allen tijde bewaren door sterk en krachtig in je zelf te staan.
🙂
@Lia, helemaal mee eens, Lia. Mooie aanvulling, dank je wel.
🙂
@Lia, Goed gezegd. Toch blijft het lastig, al sta je in je kracht, om te lezen/horen van het dierenleed bv. Ik kan echt niet begrijpen hoe mensen soms kunnen zijn en het raakt me erg. Ik kan er soms gewoon niet van slapen.
En behalve op school vindt ik ook in het volwassen circuit heel lastig om hooggevoelig te zijn, omdat je dingen voelt die niet kloppen – acties van collega’s, managers- (of je zelfverzekerd bent en actie onderneemt tegen bedrog of niet) het blijft vervelend voelen, omdat jij niet zo hard en gemeen kan zijn of keihard een leugen kan vertellen waarvan iedereen weet dat het niet waar is. Na 27 jaar op de werkvloer besef ik dat ik altijd zeer beinvloed ben door deze sferen om mij heen en het me veel energie heeft gekost helaas om mezelf staande te houden.
Maar ik hoor ook dat door de verhoogde frequentie op aarde wij allen gevoeliger worden. Ik hoop dan ook dat deze mensen vanuit hun hart gaan leven en vanuit liefde en zuiverheid gaan werken en leven. Als iedereen hooggevoelig wordt kan het toch niet anders lijkt me.
Ha Angel,
Ik begrijp dat heel goed. Sommige dingen raken mij ook. Gisteren weer gehoord van paarden die mishandeld worden. En door mensen die in hun jeugd zelf ook weer mishandeld zijn.
Het helpt echter geen sikkepitje om er lang bij stil te staan. Mee treuren en mee lijden is niet de bedoeling. Je verliest er alleen maar eigen energie en kracht door.
Dus probeer ik dan zo snel mogelijk mijn aandacht te verleggen naar iets anders en gister ging de TV uit. Afstand nemen en bij jezelf blijven werkt bij mij. Wat ik nog steeds wel moeilijk vind is dat sommige dingen zo plotsklaps op je af kunnen komen.
🙂
Groet van Lia
Heel erg bedankt, dit biedt mij veel inzicht. Het is van jongs af aan een enorme strijd.
Help! mijn hooggevoelige kind wordt gepest.
Die kinderen moeten toch leren hoe ermee om te gaan.
Ik ben jong bejaard, en wordt nog steeds gepest & afgesloten door domme / onwetend “normale mensen”.
Het is niet alléén maar “wordt gepest”, maar men denkt dat je een gaatje hebt in je hoofd als je hoog gevoelig bent.
En dat is erg pijnlijk en zeer zuur.
Maar de tijd zal leren hoe ermee om te gaan.
Ha Rai,
Volgens mij aardig voorbeeld hoe het niet moet.:smile:
Domme mensen die pesten zijn er altijd en overal.
Jouw aandeel in het probleem is, dat jij het je aantrekt.
Waarom laat jij je pesten.
Waarom mogen mensen niet denken dat jij een gaatje in je hoofd hebt?
Mensen denken vaak ik weet niet wat van een ander.
Laat ze toch.
Wat moet jij daar mee?
Helemaal niks toch?
Waarom zou dat al bij voorbaat pijnlijk en zuur moeten zijn?
Houd eens op met je zo kwetsbaar opstellen.
Houd op met denken en irriteren aan vervelende en pesterige mensen.
Doe je eigen ding en ga je eigen weg.
🙂
Groet van Lia
@Rai,
Ha Rai,
Wat mij veel heeft geholpen bij het ‘aanvaarden’ van dingen die mensen doen, waaronder pesten, is in te zien dat iedereen zijn eigen lessen heeft.
Ook bij andere gedragingen en ook zeker bij pesten, zit er iemand achter die het zelf, op wat voor manier dan ook, zwaar heeft.
Veel kinderen die pesten hebben vaak een gebrek aan veiligheid thuis. Vaak door of (één of meer) dominante ouders (of eventueel broer of zus), of door erg onzekere ouders.
Deze kinderen, en ook volwassenen (het lijkt misschien niet op het eerste gezicht maar zij zijn zelf vaak ook erg gevoelig…), hebben het ‘nodig’ zichzelf groter te maken ten opzichte van anderen.
Wanneer je leert inzien dat zowel ‘dader-rol’ als ‘slachtofferrol’ manieren van het ego zijn, kun je jezelf en anderen los gaan zien van deze rollen.
Je kan dan ook leren van een afstandje naar jouw gedachtes en jouw gevoelens (zoals pijnlijk…) hierover te kijken.
Dan kun je vanuit jouw ‘zuivere Zijn’ je (ego)reacties waarnemen. Zonder je daar meer door te laten (af)leiden.
Dan kan er compassie ontstaan.
Voor jezelf en voor anderen.
Misschien heb jij hier ook iets aan 🙂
Hartgroet, Nimue
Het artikel begint mooi boeiend, ik was benieuwd naar je schrijfsels en je schrijft goeie dingen, ik haakte helaas af bij het in de klas rennen door ouders en "het kind moet zelf leren".
Ik had gehoopt op meer verdieping op de aard van het kind en betreur de afslag die je nam. Wie zijn wij? Wat komen we brengen? Waarom doet de wereld zo rot? Wat kunnen we doen om heel te blijven/anderen heel te houden? Wat is de functie van zachtheid? Hoe past dat anno 2012? Waar gaan we heen met z'n allen?
Zeker hebben wij en onze hb/hsp-kids de ruimte nodig. We leren hier die te nemen en dat kan een lange weg zijn. Ik mis wat meer aanleiding, oorzaak en gevolg. Wat nieuwetijdskinderen zijn en hier komen doen en hoe die misvattingen zo gekomen zijn. Ik herken overigens veel, ben opgegroeid zonder enig begrip dus alles wat ik zei of deed werd cognitief benaderd en terzijde geschoven dus ga je zelf zoeken naar aanvullende informatie. Wees eerlijk, je zou je anders vervelen als je zo bomvol talenten zit;)
Eigenlijk wordt er heel erg vreselijk met ons soort omgegaan.
Ik schreef erover in blogs als deze, check it out, als aanvulling:
En-joy!
De verhalen zijn zoooooooooooo herkenbaar. Mijn 12 jarige zoon is op de basisschool veel gepest, nu zit hij in de brugklas en dat begon goed. Tot nu. De stress signalen zijn er al een tijdje, maar ik dacht dat ik er goed aan deed om hem, met een beetje hulp, hier zelf de weg in te laten vinden. Hij heeft nu voor het eerst vrienden, maar die beginnen dus nu om te slaan in pesters. Ik heb ook gehandeld als bezorgde moeder, alles geprobeerd. Maar je kind, ondanks alles, zelfvertrouwen geven en de kracht geven om hier door heen te komen is moeilijk, vooral ook door zijn depressieve buien. Zijn we thuis weer de goede weg ingeslagen, gebeurd er op school iets en kan ik weer van voor af aan beginnen. Tenminste zo voelt dat. De gesprekken met school gaan goed, zij willen echt helpen. Het zijn de kinderen onderling. En met de social media valt het niet altijd mee om dat te monitoren, ook voor de docenten niet. Gelukkig komt mijn zoon, als het hem te veel wordt, naar mij toe. Nog wel. Hebben jullie nog tips of suggesties HOE ik hem het beste kan helpen?
Dank alvast
@een bezorgde moeder,
Hai bezorgde moeder & alle anderen,
Allereerst van mij ook de opmerking dat alle bovenstaande verhalen zo herkenbaar zijn. Ik ben zelf hooggevoelig en als kind veel gepest (tot en met middelbare school). Nu ben ik moeder van 2 kinderen en met name mijn zoon wordt op de middelbare school af en toe behoorlijk gepest. Ik weet wat het met je doet en de blijvende schade die je er aan overhoudt..
Wat ik me afvraag: waarom zijn we met zovelen (ouders van én gepeste kinderen) maar moeten we allemaal individueel voor onszelf opkomen (terwijl dat dan vaak ook niet ons sterkste punt is)… En dus zit ik er aan te denken om mensen/initiatieven/methoden/wat dan ook te bundelen in de vorm van een soort belangenvereniging o.i.d.. Waar je dus terecht kunt voor advies, steun, doorverwijziging naar hulpverleners die WETEN waar je het over hebt en jou goede behandelmethodes kunnen aanbieden; voor jezelf en je kind.
Ik hoor graag wat mensen van dit idee vinden.
Beste Gordon,
Precies op het moment dat ik op de -inmiddels tweede (!)- basisschool van mijn zoon tegen een muur van onbegrip en harde oordelen oploop bij zijn nieuwe juf, komt dit stukje van jou mij onder ogen. Ik herken er alles, maar dan ook alles in wat je schrijft. Het wordt echter anders als het kind in kwestie (de mijne is nu ruim 10) tussen het 4e en 8e jaar zich zodanig buiten gesloten heeft gevoeld, dat het nauwelijks de tijd en ruimte heeft gehad, om een normaal en gezond gevoel van zelfvertrouwen te ontwikkelen en bijna iedere dag overmand wordt door angst en PTSS-reacties. Als er dan een juf tegenover hem staat die hem constant terecht wijst op zijn gedrag en alleen oog heeft voor regels, zonder te kijken naar wat er aan beleving en gevoel leeft bij hem, gaat hij op slot (dat deed ik vroeger ook), past zich aan aan de vorm en doet wat hem gezegd wordt, maar thuis barst dan de bom en is hij helemaal uit zijn doen en wil de volgende dag niet meer naar school. Ik heb geprobeerd om na te gaan in hoeverre de juf begrip kan tonen voor zijn situatie – hij is op dit moment chronisch vermoeid en kan zelfs op medische gronden maar een halve dag naar school, wat hij trouw doet, voor zover mogelijk – maar die heeft tot nu toe weinig inlevingsvermogen getoond. Ons kind heeft overigens de afgelopen 3 jaar een orthopedagogisch onderzoek gehad (hier kwam beelddenken uit en faalangst, maar dat eerste wordt nauwelijks serieus genomen en dat tweede totaal verkeerd opgepakt: “hij moet maar hard worden” is dan de simplistische reactie, dat weigert hij pertinent en dat begrijp ik ook volkomen, maar leer hem maar eens voor zichzelf op te komen en zijn hooggevoeligheid als gave te ervaren en ontwikkelen als hij dagelijks niet serieus wordt genomen en de veiligheid ontbreekt in de omgeving waar hij het meest vertoeft: school) en heeft inmiddels integratieve en lichaamsgerichte (trauma)therapie gehad. Dit heeft ten dele geholpen. Ik sta nu voor de uitdagende en voor mijn gevoel soms onmogelijke opdracht om hem te leren voor zichzelf op te komen in een omgeving/ bij een juf bij wie hij zich niet veilig voelt en zijn natuurlijke reactie is: op slot gaan en doen wat hem gezegd wordt en dan totaal over zijn grenzen heen laten gaan (dit is precies wat ik ook gedaan heb vroeger waardoor ik nu kamp met de naweeën van een burn out). In dit geval kan ik niet anders dan hem beschermen, daar waar het nodig is, omdat hij gewoonweg nog niet in staat is om zijn eigen grenzen te bewaken en de juf ook niet te kennen geeft die wel te zullen respecteren en/of daar oog voor te hebben. Dan ben ik heel resoluut en bepaal dus dat ik deskundig ben in het bewaken van zijn gezondheid en welzijn, terwijl ik tegelijkertijd insteek op het vergroten van zijn weerbaarheid, zelfkennis en uithoudingsvermogen. Helemaal als het inmiddels zover is gekomen dat het kind chronisch vermoeid is, is het belangrijk om het kind te ondersteunen in het bewaken en aangeven van zijn grenzen. Dat is nl. al moeilijk genoeg zodra het in dit stadium is beland. Chronische vermoeidheid zorgt er nl. voor dat je niet meer helder kunt denken en voor jezelf op kunt komen, simpelweg omdat je daar de energie niet meer voor hebt. Ik begrijp dus je woorden als het om ‘overbescherming’ van ouders gaat, maar zie ook de filterdunne balans in het geval van een hooggevoelig, getraumatiseerd kind waarbij je als ouder soms wel degelijk het kind moet beschermen tegen de buitenwereld, al is het maar om het de ruimte en kans te geven om zich te kunnen herstellen, ontspannen en verder te kunnen ontwikkelen. Je opmerking over hoe een ouder daarbij tegen zijn of haar eigen (hoog)gevoeligheid aanloopt, herken ik volkomen en is voor mij een eyeopener om ervoor te waken dat ik me daarin niet laat meeslepen. Dank je wel daarvoor.
Even ter aanvulling nog, en als de tips die jij geeft al gebruikt worden, maar niet werken?
Wat is er dan nog voor een oplossing?
Hoi Gordon,
Dank je wel voor het delen van dit onderwerp.
Onze dochter van 14 is ook hooggevoelig en wordt al 3 jaar extreem gepest, met als gevolg dat ze nu een depressie heeft en zelfs, soms niet meer wilt leven in deze wereld.
Ze gaat van deze school af en wordt begeleidt 1 op 1, in een speciale klas waar ze gaat werken aan haar zelfvertrouwen.
ZE zit nu ziek thuis, zo ver is het nu gekomen.
Ze krijgt ademhaling therapie en ze is echt alleen nog maar aan het overleven, zoveel doet het pesten met haar.
Ik hoop dat er ook pesters geleidt worden naar dit onderwerp, zodat ze in zien wat het met de ander doet.
Een hooggevoelige moeder die soms behoorlijk teleurgesteld is in deze maatschappij.
Ik herken het helemaal, voor wat betreft mijn eigen schooltijd, maar ook als ik nu mijn eigen kinderen (9.5 en 8 jaar) hoor over wat ze meemaken. Ik praat veel met mijn kinderen over wat ze meemaken en ook over dat ze zelf hun eigen weg mogen vinden en dat ik, als ze dat willen, hen wil helpen. Maar zij zijn zo wijs dat zij als antwoord altijd zeggen dat het voor hun belangrijk is dat ze gehoord worden thuis en dat zij het zelf wel redden in de klas. en daar ben ik dan zoooooooooooooooo trots op…
Dit artikel komt op een moment dat ik worstel met het naar school gaan van één van mijn kindjes. Mijn middelste van 3, een jongentje, gaat sinds oktober naar school. Hij had zich er erg op verheugd. Maar hij vind het er niet leuk en hij is de afgelopen maanden steeds ‘ziek’ geweest. Constant verkouden, hoesten. De huisarts wil hem al pufjes gaan geven, maar dat is niet de oplossing, dat voel ik honderd procent zeker. Hij vraagt waarom hij naar school moet, hij vindt het saai en wil graag letters leren. Hij wil nu dus steeds bij mij zijn en voelt zich thuis prima. Na een week thuis is hij weer opgeknapt en zodra hij weer naar school gaat zie je het bergafwaarts gaan. Op school is hij afwezig en gesloten, terwijl het juist zo’n prachtig open mannetje is. Ik heb de juf een tijdje geleden al verteld dat ik denk dat hij ‘met opzet’ ziek wordt om thuis te kunnen blijven, maar dat gelooft ze niet. Ik ben erg aan het twijfelen of ik hem naar een andere school zal doen, de vrije school in dit geval. Maar dan lees ik dit stuk en dan herken ik de intense drang om te beschermen. Het liefst zou ik hem altijd bij me houden, veilig…… Misschien omdat niemand dat voor mij heeft gedaan toen ik klein was….
@Eva, Er is misschien ook een tussen-oplossing. Het heeft mijn zoon b.v. geholpen dat ik me ben gaan inzetten voor schoolse zaken. Niet direct in zijn klas…wel in zijn omgeving.
Zijn zelf-vertrouwen is daardoor gaan groeien.
Het is misschien ook zinvol om eens naar zijn begaafdheid te kijken. Verveling (saai)maar wel willen leren kan daarvoor een aanwijzing zijn.
Misschien kun je hier iets mee?
@Eva, hallo Eva,
zo herkenbaar, het van school veranderen is een optie maar heeft ook een enorme inpact op deze kinderen, onze oudste zoon ging vanaf groep 1 niet met plezier naar school en de dingen die jij schrijft over jouw zoon zijn zo herkenbaar. Onze zoon was thuis bezig met letters en telde tot vijftig maar in groep 2 kon hij volgens de juf niet tot 7 tellen. Dit alles had te maken omdat hij bij herhaling juffen had die niks van hem begrepen en niet het gevoelige slimme kind zagen maar een lastig jongetje.Nu zit hij in groep 4 en heeft twee juffen die hem begrijpen en hem zien zoals hij is..een super lief en slim jongetje. Nu begint hetzelfde met zoontje 2 die nu in groep 2 zit…hem laat ik nog 1 middag in de week thuis want hij heeft het zo nodig af en toe even bij te laden …weer loop ik op school tegen een juf aan die dit niet begrijpt want ik haal hem uit de groep als ik hem een middagje thuis laat….volgende week maar weer eens praten met de juffen en proberen uit te leggen wat zo belangrijk is voor onze kinderen….ik heb wel ervaren als je probeert er positief in te blijven staat en de juffen uit te leggen hoe je kind is..want dat weet jij als moeder echt het beste..en laat je niet overrulen of ompraten jij bent de moeder en voelt feilloos aan wat het beste is voor jouw kind!! zo een heel verhaal hoop dat je er wat aan hebt..groetjes Miranda
Mooi geschreven, ook omdat er vele nieuwe nieuwetijdskinderen geboren zijn en er zo een weg vrij wordt gemaakt, door onderwijsinstellingen meer kennis hiervan te geven. Zelf heb ik als kind nooit last gehad van mijn hooggevoeligheid (gelukkig) Ik ben mijn schooltijd op de basisschool en middelbare school goed doorgekomen. Ik heb pas op latere leeftijd in mijn volwassenheid echt last gekregen van mijn hooggevoeligheid. Het zou ook fijn zijn als er in het hogeronderwijs en volwassenonderwijs ook meer aandacht voor zou zijn. En dit niet vergeten zou worden, want ook dáár worden mensen gepest op school soms. Dit moet niet vergeten worden omdat men volwassen is, want ook nieuwetijdsvolwassenen zijn ‘anders’ en dus doelwit om gepest te worden door andere volwassenen’. Dankjewel gordon
Warme groet, Anna
Hoi Gordon,
Dankje voor je heldere stuk tekst 🙂
Ik was ook zo’n kind.
Voor mijn 4de levensjaar wou ik zo graag naar school, want ik wou leren!
Ik vroeg me moeder steeds wanneer ik naar school mocht.
Echter de eerste dag op de basischool was 1 groot drama wat alle andere jaren zich zo heeft vervolgd.
Ik wou daar niet zijn, ik vond het vreselijk!
Al die kinderen, de leraren en dan dat wat we te leren kregen, dat ging in mijn ogen niet over dat wat ik zo graag zou willen leren en wat mensen ”horen” te leren.
Ik wou leren over het leven, zinsgeving, het doel op aarde.
Vaak voelde ik me anders en onbegrepen.
Ik zag zoveel en ik voelde zoveel, ik was erg gevoelig en daardoor vaak ziek.
Eigenlijk was ik nooit echt ziek, maar ik maakte mezelf ziek zodat ik thuis mocht blijven, want ik wou niet naar school, vreselijk!
Gelukkig is mijn hooggevoeligheid niet langer meer een last, vandaag de dag is het mijn gave en kan ik veel mensen hierdoor helpen op hun weg, terug naar hun zelf.
Liefs Anne
Ook mijn zoon van 9 is super gevoelig(nieuwtijdskind). Hij word erg gepest door een meisje in zijn klas. En dit gaat heel ver. Ze prikt hem met cocktailprikker en pennen en kan met haar woordn mijn zoon ontzettend raken. Ze maakt hem nu geestelijk ook kapot.Dit meisje heeft zelf ook hulp nodig maar haar moeder is zelf ook geestelijk ziek.Har moeder wil ook geen hulp voor haar dochter.School is er mee bezig maar bereikt ook niets. Mijn zoon heeft nu al anderhalf jaar last van tics en wordt morgen onderzocht op Gilles de la Tourette. Als hij vakantie heeft zien we geen tics bij hem. Er zijn voor het pestgedrag van dit meisje al 8 ouders op school geweest.Nu spreekt de moeder van dit meisje mijn zoon ook al erg boos aan dat het een rotkind is. Hij is nu al zo ver dat hij echt niet meer naar school toe wil en inderdaad mijn moederhart huilt ook. Ik ben nu zo ver dat ik weer een mail naar de directie heb verzonden en mijn zoon aankomende week thuis hou.Want mijn zoon kan dan wel gevoelig zijn. Maar het gedrag van dat meisje is ook niet goed zij heeft niet in de gaten hoeveel pijn zij andere kinderen aan doet. Ook bij kinderen die wel flink van zich afbijten.En hoe ver laat je zon meisje gaan, pest gedrag is altijd fout.
Wel, ik was zo’n kind. Ik ben nu 41 en mijn schooltijd en alles wat erbij hoort in die tijd is voor een groot deel geen beste herinnering.
Het pesten. Het alleen staan. Het uitgejouwd worden. Etc.
Het heeft me destijds zoveel pijn gedaan.
Wat het artikel aangeeft laat feitelijk zien dat mijn moeder het 35 tot 30 jaar geleden al heel goed wist hoe met mij om te gaan.
Er is mij altijd geleerd dat ik alles in me had om boven hen te staan die mij vernederden.
Er is mij altijd geleerd dat ik moest waken niet anders te worden dan dat ik ben. Want dat was goed.
En van die lange en nogal pijnlijke leerschool heb ik nu al zo’n lange tijd zoveel profijt. Jullie hebben geen idee hoe dankbaar ik mijn moeder en grootmoeder ben voor hun wijsheid en geduld.
Toch ben ik blij (en op een bepaalde manier trots 🙂 ) dat ik 1x die Chef Trijterbak op een gruwelijke manier te grazen heb genomen in de gang na de les. Wees gerust, hij leeft nog. Maar daar was toen op dat moment dan ook alles mee gezegd.
Ik heb hier nooit enige straf voor gehad. Van niemand. En ik heb mijn moeder en mijzelf beloofd die weg niet meer in te slaan. Al sluit ik niets uit. Zelfverdediging is en blijft een lastig onderwerp. Ook voor mij.
Ik heb ook de neiging gehad om mijn hsp kind van 11j te beschermen. Ze weigert dat pertinent en draait met haar ogen als ik er over begin. Ze vindt dat ik haar de kans moet geven om te leren leven in deze ‘harde’ wereld; daar komt ze uiteindelijk verder mee dan met de bescherming van een bezorgde moeder. Ze zal wel gelijk hebben zeker? 😉
@Van der Biest Cecile, wijze dame, je dochter 😉