Angst kent iedereen. Bang voor een gesprek, bang voor oordelen of de angst voor verlies, angst voor spinnen, bang om naar buiten te gaan. Angst wordt nog vaak als iets negatiefs gezien. Angst is geen liefde. En het klopt, vanuit angst gebeuren er vreselijke dingen. Angst op zich is niet negatief of positief. Het is een van de gevoelens die we hebben.
Ik heb jarenlang intense angsten gekend. Angst werd paniek en ik kon een jaar lang nauwelijks naar buiten. de angst verlamde me waardoor ik alleen nog op bed kon liggen en proberen te overleven. De angsten en paniek bleven nog ruim drie jaar mijn leven beheersen. Wanhopig was ik soms omdat het me niet lukte er mee om te gaan. Menigmaal was de paniek sterker dan ik zelf, wat er zelfs toe leidde dat ik meerdere malen teveel medicijnen slikte met als gevolg ziekenhuisopnames. Als therapeut wist ik wel dat het er om gaat je angsten te aanvaarden en onder ogen te zien. Kijk de draak in de ogen zoals in het boeddhisme gezegd wordt. Makkelijker gezegd dan gedaan als de angsten zo sterk en diep zijn.
Door mijn hooggevoeligheid en geestelijke afstemming beleefde ik alles veel intenser dan de gemiddelde mens. Ik leerde dat bepaalde angsten veel dieper zijn dan anderen. De angsten die verband hielden met het hier zijn op aarde waren het sterkst. Als ik naar binnen ging en me afstemde op de angst ervoer ik een angst die groter was dan alle anderen. Je kunt het bestaansangst noemen.
Ik wil het wat nauwkeuriger verwoorden. Als je als babytje op aarde komt ben je nog verbonden met een heel ijle sfeer. Een liefdessfeer waar je vandaan komt. Een sfeer waar je ten diepste mee verbonden bent. We kennen allemaal wel de vertedering en een gevoel van ontzag en verwondering als we een pasgeboren babytje in de armen hebben. Nog helemaal in zichzelf en omhult door een stille en serene sfeer. Moeders die hun zwangerschap bewust mee maken hebben zijn ook opgetrokken in die serene en heilige sfeer.
De aarde en de mensen om ons heen zijn echter niet zo verfijnd en ijl afgestemd waardoor er al vroeg een storing ontstaat en dat roept angst op bij het heel jonge babytje. Ik noem dat zelf geestelijke angst omdat die angst nog nauw verbonden is met de geestelijke wereld.
In mijn jaren dat ik angst en paniek ervoer leerde ik die geestelijke angst steeds beter kennen en leerde me er ook op af te stemmen. Je herkent misschien wel de schrik als je te maken krijgt met mensen die grof zijn of als je te maken krijgt met geweld. Die schrik kan diep naar binnen slaan. Deze angst raakt aan geestelijke angst. Ook de spanning die je ervaart als je met mensen bent die niet zo gevoelig zijn als jij heeft verbinding met de angst van dat heel jonge babytje. Dat babytje leeft nog in jou en mij en reageert op je omgeving.
Veel mensen die hooggevoelig zijn, raken snel verstoord en overprikkeld, voelen zich onzeker en gaan twijfelen aan zichzelf. Ze zijn zich vaak niet bewust van de angst die verbonden is met de geestelijke wereld. Ze proberen van alles om die angst niet te hoeven voelen of schermen zich af dmv visualisaties. Ik heb dat ook allemaal gedaan. Heb periodes gekend waarin ik veel vertoefde in de spirituele wereld. Besef nu dat het een manier was om te overleven en mijn angsten die toen nog onbewust waren te voelen.
Wat mij geholpen heeft om te gaan met mijn angsten en paniek is het besef dat er verschillende angsten zijn. De angst van het kwetsbare jongetje of meisje is heel anders dan de angst van een heel jong babytje. Het gaat erom dat je zowel leert de angst van het kind en het babytje in jou te omarmen en je ermee te verbinden. Dat kan pas als er onderscheid is tussen jou en de angst. Er is gewaarzijn en er is een volwassene die op een zachte en tedere manier het kind of het babytje tegemoet treed. Vanuit liefde en begrip. Je probeert je werkelijk in te leven in de angsten die er zijn en langzamerhand ontstaat er een steeds dieper begrip en inzicht. Hierdoor kun je met je angsten zijn en ook de diepere geestelijke betekenis ervan gaan ervaren . Angst hoeft niet meer weg en is niet zoals vaak beweerd word een slechte raadgever. Het brengt je dichter bij jezelf.
Accepteren is dus een voorwaarde. En hulp is onontbeerlijk. Iemand die meehelpt om je te kunnen steunen in periodes dat de angst te groot en te zwaar is. Zodat je stapje voor stapje kunt leren je angst te dragen. Geleidelijk aan vind er een transformatie plaats. De volwassene in jou leert liefdevol te zijn naar je angsten zodat er ruimte komt voor licht en liefde.
Herkenbaar, ik heb mij ook een groot deel van mijn leven zo gevoeld. Het laatste jaar gaat het beter, sinds ik weet dat ik licht autistisch ben (en ook hooggevoelig). Angst hoort daar ook bij, het is dus een kwestie van accepteren, zonder te oordelen Dat gaat mij steeds beter af.
Ik ben door zo,n artikel blij omdat ik niet alleen sta met mijn angsten en supergevoeligheid. Van jongs af efvaar ik inderdaad alle emoties veel intenser dan de gemiddelde mens, en ik vind hooggevoeligheid geen zegen maar een handicap. Mooie kwaliteiten bezit ik als zuiver mens maar wat kan ik ermee als ik de wereld elk uur van de dag als bedreigend ervaar en bang ben voor de grofheid van mensen. Zij zijn in de meerderheid.Ik ben inmiddels afgekeurd , ook door ziekte, en hoef de uitdaging niet meer aan te gaan om elke dag met " ze" te dealen, ik ben moegestreden.
Ik las ergens een reactie van iemand die zei ik voel me als een engel en inderdaad die bestaan, ooit een artikel gelezen op website van Pamela Kribbe genaamd " ben jij een aardengel". Ik las de zin" stel je voor dat er een zuivere liefdevolle engel neerdaalt in deze hectische wereld, hoe groot is de schok". Jameer dat de psychiatrie hooggevoeligheid nog niet erkend en je labels op je kop wil plakken met stoornissen. Ik denk zelfs wel eens, de niet hooggevoeligen zijn maffer dan de HSP,ers. Wij hebben klasse,hofer bewustzijn,zijn zuiverder, liefdevoller,e,pathischr enz.zonder me verhevennte voelen. Maar zij kijken op mjj neer is mijn ervaring en dat doet pijn. Hoe ouder een mens wordt hoe meer zelfvertrouwen is wel mijn ervaring en ik mag hopen dat dat toeneemt. Ik lees het artikel en verplaats me in een baby die in zijjn wandelwagen mee naar buiten wordt genomen ennbanuit zijn veilige wereldje wordt blootgesteld aan geluiden, auto,s toeters,brommersmotors, schreeuwen, geen wonder dat ze zoveel huilen. Ik ben vijftig en deze geluiden gaan mij door merg en been. Acceptatie is de enige optie maar ik vind het zo kunstmatig.
Hopelijk klinkt het niet al te warrig maar ik word emotioneel van deze topic.
Mooie reactie. Mijn ervaring is dat je kunt leren met je gevoeligheid in de wereld te zijn . Je gevoeligheid, angsten leren kennen en inzetten voor een betere wereld.
Mooi artikel en interessante reacties! Ik heb wel een vraag: hoe zien jullie de polariteiten liefde-angst of liefde-macht, in het licht van het idee dat alles twee kanten heeft, het yin-yang idee?
Ik denk hier de laatste tijd veel over na, dat de twee kanten bij elkaar horen, net als dag en nacht of zomer en winter. Je zou toch ook niet willen dat het altijd dag is, altijd licht, dan gaan er dingen behoorlijk fout in de natuur. Dat zou betekenen dat dingen zoals angst, pijn, woede etc. die we normaal gesproken als 'negatief' zien, er gewoon bij horen en er dus mogen zijn.
Hoe denken jullie daarover?
Hi Wilma, ja inderdaad licht en donker horen bij elkaar. Binnen die dualiteit kun je leren en ervaren. Het idee dat bepaalde gevoelens negatief zijn een andere positief is natuurlijk maar een idee. Gevoelens zijn er en willen gevoeld, gezien en erkend worden. Dan kan er een verschuiving en verwerking plaatsvinden.
Maar René, zolang jij nog steeds die angst ervaart, weet je toch dat je jezelf niet volledig lief hebt? Hoe kan immers die angst nog een deel van jou zijn. Je kunt uiteraard de angst met liefde proberen te 'bedekken', maar je zult vast hebben gemerkt dat dit niet voldoende is om de angst op te lossen.
.
De angst kent een oorzaak, en dat is de reden waarom jij op die kritieke momenten niet de liefde kunt laten stromen. Het zit er ook met een goede reden. Het zijn juist die gevoelens van angst e.d. die je helpen duiden wat je nog belemmert. En alles wat je belemmert heb je ooit zelf gecreëerd, dus je kunt het ook zelf oplossen.
.
Met jouw ervaring als baby zit je m.i. dicht in de buurt 😉 Het gaat om de rode draad die sindsdien is ontstaan en elke trigger in het hier en nu te herleiden is naar dat vroegere moment waarbij je een nare ervaring had.
Dank je wel Robert. Ja hoor dat klopt, ik heb mezelf nog niet volledig lief en dat aanvaard ik. Het gaat mij niet zozeer om oplossen. Ik zie het meer als een proces waarin ik mag leren en ervaren. Wat je zegt over de ervaring als baby is inderdaad de rode daad. Dat ligt het dichtst bij de oorsprong en de bron. Het gaat echter nog een stapje verder 🙂 . Het babytje wat in oorsprong verbonden is met de liefde in zijn zuivere vorm heeft te maken gehad met de ervaring van het hier zijn op aarde en daar ontstaat de eerste splitsing al. Er zijn zeven graden van splitsingen. Het is mijn ervaring dat je op steeds dieper niveau die splitsing kunt ervaren. Die splitsing ervaar ik als angst en storing. Vanuit het bewuste ego kun je dat ervaren en aangezien er ook nog een vrije stroom is ( liefde) kan die angst bewust ervaren worden en kun je terugkeren in jezelf. In de praktijk is het een heel verfijnd proces.
Hallo René,
.
Leuk dat je reageert 🙂
.
"Ik zie het meer als een proces waarin ik mag leren en ervaren."
Dat is het ook 🙂
.
Wat betreft ervaren : valt er voor jou nog meer te ervaren aan deze angst? Volgens mij heb je het intens genoeg ervaren in je leven 🙂
.
Wat betreft leren : het feit dat de angst terug blijft komen (toch?) geeft aan dat je hier nog niet helemaal klaar mee bent. Daarvoor zou je een stapje verder kunnen gaan om eens stil te staan hoe jij dit tot stand hebt gebracht en onder welke omstandigheden. Dat is de sleutel om dit terug te draaien en een stap dichterbij die zelfliefde te komen. Dat noem ik transformatie, in dit geval van een stukje angst naar liefde.
.
Wat je schrijft over je de ervaring als baby zijnde. Het zijn doorgaans niet zo'n prettige ervaringen waaruit we zelfbeperkende conclusies trekken die in het hier en nu triggerd worden. Het zijn deze zelfbeperkende conclusies die een "smet" vormen op je zelfliefde (je bent ergens niet zo gelukkig over met jezelf). Het mooie daarvan is dat het allemaal richtingaanwijzers zijn om dichterbij die zelfliefde te komen. Dat is eigenlijk het "leren".
.
Wat ik zelf zo fijn aan transformatie vond is dat ik daadwerkelijk deze angst achter kon laten, de oorzaak begreep en voelde dat er liefde voor in te plaats kwam. Ik was ook niet zo goed in accepteren van mijn gevoelens 🙂
.
Hartelijke groet Robert
Marcel,
Is het niet ook zo met Pijn? Als angst een illusie is, is pijn dit ook? Is angst niet gelijk aan pijn? Ik werd me onlangs ineens heel bewust van mijn angsten, alsof er pas een laagje van mijn ziel is afgepeld, en dingen bloot kwamen te liggen, waaronder dat inzicht in mezelf. Ik wist al veel langer van mijn angsten, en stopte dat altijd weg en hield me flink, maar nu voelde ik het ineens ook fysiek in mijn lichaam, het was opeens weer heel dichtbij me. Ik voelde me oprecht heel erg bang (op straat, tussen andere mensen, etc.). Ik moet er iets mee gaan doen denk ik, nu is de tijd gekomen.
Nu is mijn 'leerproces' van de laatste jaren steeds (deels) gepaard gegaan met heel veel (ziele)pijn, en vraag ik me af wat deze pijn nu is of was en vooral waar het goed voor is. Aan de andere kant is daar mijn onuitputtelijke bron van onvoorwaardelijke liefde voor mezelf en alle anderen, enkelen in het bijzonder, het leven, en dat slaat me er tot nu toe nog doorheen. "De hoeveelheid pijn die je verdraagt en draagt staat gelijk aan de hoeveelheid liefde die je kunt geven"? Ik probeer alles uit mijn leven te halen, en dus ook uit het groeiproces wat ik doormaak. Daarbij horen in mijn geval heel veel vragen!
Hallo Silvie, als je angst en pijn kunt voelen, zijn ze dan een illusie? 🙂
Ik denk van niet. het is heel dubbel, want de ene keer voel ik angst en wil ik wegrennen, en de andere keer heb ik erge drang om iets juist wel te doen.
Dankjewel Rene, voor dit artikel. Ik ben goed bekend met angst, en tegenwoordig af en toe zelfs bevriend. Niet meer vechten (=ego) helpt enorm. Geen oordeel hebben, maar door alles heen ademen. Hoe meer ik dat doe, hoe meer ik de realiteit zie: angst is een illusie. In het licht van de eeuwigheid kan ons niets gebeuren. Uiteindelijk komt alles uit dezelfde bron van Liefde.
Dank je wel May!
Ik heb ook al mijn hele leven met een dergelijke angsten te maken, wellicht verergerd doordat ik mijn hele schooltijd enorm ben gepest.
De laatste jaren is het zo erg dat ik dus ook alleen nog maar verlamd door de angst en bijkomende depressie op bed lig en niks meer kan.
Het GGZ weet geen raad met mij en helpt me nu ook niet meer (ze luisteren niet eens goed naar wat ik vertel dat er aan de hand is maar gaan er vanuit dat ze al weten wat er mis is)
ik slaap ook al jaren nauwelijks meer.
Ik ben nu op het punt gekomen dat het van mij niet meer hoeft, het is genoeg geweest, ik wil terug naar "huis".
Af en toe voel ik me soms net een engel die door de ogen van een mens naar de wereld kijkt en denkt het heeft geen zin meer om hier te zijn, ik kan hier niets meer doen.
Ben al een tijd bezig om uit te zoeken hoe ik er het beste uit kan stappen, heb ik het verleden wel regelmatig overdosisen medicijnen op maar dat lijdde alleen tot een bezoekje ziekenhuis.
Wellicht is verdrinken in zee een mooie dood..
Nee het leven hier op aarde hoeft voor mij niet meer, ik kan hier niks meer. Heb me hier ook nooit thuis of op mijn plek gevoeld.
Als het de bedoeling was dat je hier niet was, was je niet geboren. Je hebt ervoor gekozen hier op dit moment op aarde te zijn. Waarom? Welke les had je te leren? Wat kwam je hier brengen?
Ik zal de laatste zijn die zegt dat het aardse leven één groot feest is. Maar dat is deel van leven in dualiteit. Ten diepste ben je al Thuis, want de eenheid zit in jou. Je bent nooit afgescheiden geweest van de Bron. Je bent het nu alleen vergeten.
Herinner het je weer. En zie dat alles, echt alles, uiteindelijk Liefde is.
Je bent bedoeld te blijven. Het is jouw tijd nog niet.
Hallo Marcel, dank je wel voor je openheid. De angst kan inderdaad zo groot zijn dat je erdoor verlamd raakt en niets meer kunt. Gevolg dat je depressief raakt en geen weg uit meer ziet.Uit ervaring kan ik je zeggen dat die weg er wel is. Misschien helpt het je om je verhaal eens bij mij te doen en samen te kijken wat je echt nodig hebt.ik lees dat je je niet echt gehoord voelt.Neem gerust contact mrt me op en nogmaals dank je voor het delen.
Mijn angst en paniek beginnen met hartoverslagen. Zoveel soms dat er niet mee om te gaan is.
100x is mijn hart nagekeken. Zelfs hartcatheresatie gehad.
Maar niks aan de hand.
Nu slik ik paraxotine en soms lorazepam. En het gaat wat beter.
Maar begrijp nog steeds niet waar de angst vandaan komt.
Ik heb dit al vanaf mijn 18e jaar ongeveer.
En soms is het erg heftig. Ben ook opgenomen geweest. Omdat ik dacht dat ik gek werd.
Angst en paniek is iets vreselijks.
Zelfs het spirituele hielp niet.
Maar bij mij komt de angst niet zomaar. Maar begint met hartoverslagen ( exstra systolen)
Ja angst en paniek is heel heftig om mee te maken. Ik dacht ook soms gek te worden. Het geestelijke heeft me wel geholpen in de zin van acceptatie en de diepere betekenis gaan begrijpen en gaan zien van de diepte van de angst en de paniek. Dit kon alleen doordat ik met hulp stapje voor stapje opvang kreeg in de angst en de paniek zodat ik de bron ervan kon gaan voelen en leerde om die angsten in mezelf te erkennen en er liefdevolle zorg aan te geven. Dit proces gaat nog steeds door.
Dag Marcel,
Je mailde dat je geen baat had met spiritualiteit. Maar heb je je eerder afgevraagd wie jij bent.
En dan bedoei ik niet je naam Marcel…….., want dat ben jij niet. Die naam heb je van je ouders gekregen. Voor hetzelfde geld hadden ze je Erik genoemd
Nee, ik bedoel wie ben jij van binnen? Misschien weet jij dat al.? Zo ja, dan zou je hier gelukkig door kunnen zijn. Voor mijzelf was dat een openbaring!
Als je het nog niet weet, ga dan op zoek (binnen de spiritualiteit.)
Ik wens je oprecht geluk, dus vrede in jezelf en succes met je zoektocht naar jezelf.
IN LIEFDE VAN
Trees Kersbergen
Bedankt voor het nuttige en heldere artikel!
Zie dat angst mij in veel opzichten beperkt en soms aan de ketting legt. Bang voor wat er zou kunnen gebeuren. Ben mij hiervan bewust en doe vervolgens mijn uiterste best dit om te buigen in mijn leven. Deze -in feite-transformatie is sowieso een moeilijk proces.
Nu speelt de onrust in de wereld daar ook nog een rol in. Want ga ik mijn angst om nu te reizen accepteren en er laten zijn of ga ik nu toch die vakantie doen die ik eigenlijk het allerliefste doe…..onderwater in Egypte
De angst accepteren en laten zijn en die reis maken naar Egypte stuur je me een kaartje Het een sluit het ander niet uit.Het gaat om zien dat een deel in jou angstig is.Ik noem dat het angstige jongetje in mij en die is bang voor alles.Die heeft mijn zachtheid en liefde nodig en mag zijn .Dan komt er wat ruimte om bv die reis te maken.Misschien is er nog meer nodig zodat je toch die stap kunt zetten . Sukses!