Er was een jaar dat ik elke avond, terwijl ik in slaap viel, naar hetzelfde album luisterde.
Het verveelde me geen moment. Ik vond het heerlijk te weten wat ik kon verwachten. Ik kende de volgorde van de liedjes, hoe het begin klonk en de manier waarop de muziek zich ontwikkelde.
Ik hield ervan dat er iets vertrouwds voor me was, avond na avond voor het slapengaan. Het was mijn manier om er keer op keer voor mezelf te zijn.
De teksten betekenden iets voor me, dat is zeker. Maar ik voelde de melodie meer dan de woorden, tot diep in mijn kern.
Ik wist toen nog niet wat een hoogsensitief persoon (HSP) was. Ik wist alleen dat ik door het leven ging en de dingen heel intens voelde. Ik vond het fijn om te weten wat ik kon verwachten. Ik genoot van het vertrouwde (ik was toen in een vreemde omgeving, tijdens mijn studie).
En luisteren naar dezelfde muziek, iedere avond, was voor mij iets bekends. Het voelde volkomen natuurlijk.
Maar toen ik dit aan anderen vertelde kreeg ik verbaasde reacties. Ik weet niet waarom maar ik dacht dat ze het zouden herkennen, dat ze zelf ook zoiets deden. Het voelde gewoon zo vanzelfsprekend voor mij dat ik aannam dat iedereen dat zo beleefde. Door iedere avond die muziek luisteren begon ik rituelen in mijn leven toe te laten.
Rituelen hebben een diepgaande uitwerking op HSP’s
Rituelen geven rust en helpen ons om te aarden, de geest te verlichten en het wat kalmer aan te doen, het herinnert ons eraan om in het moment te leven, je ziel te koesteren en te beseffen dat je verantwoordelijk bent voor je eigen welzijn.
Bedenk eens waar je echt gelukkig van wordt: Wat is balsem voor je ziel? Wat brengt troost en geeft je tegelijkertijd nieuwe energie?
Rituelen hebben een kalmerend effect op het zenuwstelsel omdat het iets is waar je je op kunt verheugen, iets dat zowel bevrijdend als aardend werkt. Het maakt dat je minder in je hoofd zit (nog iemand die daar bijna vierentwintig uur per dag vertoeft?) en meer in je lichaam komt. Het haalt je weg bij dat excessieve denken en staat je toe om rustig te worden, hier en nu.
Het regelmatig doen van rituelen (dagelijks, als dat mogelijk is) werkt het beste omdat het je laat weten dat het tijd is voor rust. Mocht je het nog niet beseffen: goed voor jezelf zorgen is van het allergrootste belang voor HSP’s.
Maar wat voor rituelen zijn er nog meer?
Je hoeft ‘s avonds niet steeds dezelfde muziek te draaien om een ritueel aan je leven toe te voegen, beloofd! Neem wat tijd om te bedenken wat je helpt om bij jezelf te blijven. Omdat HSP’s zo vaak in hun hoofd leven, moeten we ons afvragen wat je terug op aarde brengt. Wat aardt ons?
Een paar voorbeelden:
- ‘s Ochtends en kop warme thee drinken terwijl je een boek leest
- Je hond uitlaten in een mooi park
- Muziek opzetten waar je blij van wordt en dansen (mijn persoonlijke favoriet!)
- Contact maken met jezelf door te mediteren
- Je lichaam strekken en ademen
- In een dagboek schrijven
- Vraag jezelf waar je dankbaar voor bent
Het kan ook een combinatie zijn van deze voorbeelden, of is het iets totaal anders?
Als je het lastig vindt om te weten welk ritueel het beste voor jou werkt, bedenk dan eens waar je rustig van wordt en wat meer balans brengt in je leven.
Schrijf wat ideeën op, maak een lijstje waar je je goed bij voelt en waar je op terug kunt vallen. Probeer een paar dagen iets uit, of een week, en kijk wat je ervaart.
In het begin lijkt het misschien wat veel gevraagd.
Het is belangrijk om je te realiseren dat HSP’s niet zo houden van structuur, tenzij door henzelf gecreëerd. Het dagelijks doen van een ritueel betekent juist dát – de macht terug in handen nemen en ondertussen harmonie creëren in je leven, van dag tot dag, van ritueel tot ritueel.
Voor HSP’s zijn dagelijkse rituelen een manier om hun unieke kracht te gebruiken, in plaats van er tegenin te gaan.
We hebben meer ontspanning nodig dan de gemiddelde persoon. Door iedere dag de tijd te nemen voor een betekenisvol ritueel, ontstaat ruimte om weer contact te maken met jezelf.
Wat komt er in je op als je nadenkt over dagelijkse rituelen? Doe je iedere dag al iets dat we zouden kunnen zien als zo’n ritueel?
Laten we onze ideeën en ervaringen hier delen, om elkaar te helpen en steun te geven.
Vind je het leuk? Deel het met anderen:
Ik drink warme thee als ik uit bed kom en wordt zo rustig wakker. En voor het slapen gaan ga ik eerst een kwartiertje kleuren, in een kleurboek voor volwassenen. Hierbij komen vaak de dingen die ik dezelfde dag heb meegemaakt naar boven maar op een heel ontspannende manier. Na dit kwartier val ik meestal ook gelijk in slaap
Aart,
Dan heb je gewoon 3 dagen boerenkool met salmonella gegeten i.p.v. met worst. Nou, smaken verschillen. Zo zie je maar: da’s bepaald geen eenheidsworst. 😆
Goedemorgen Robert,
Als je in vrede leeft heb je geen last van geraaktheden. Vrede, evenwicht, innerlijke rust vormen die natuurlijke afstand. Vergelijk het met fysieke pijn. Bij spanning/angst neemt de pijn toe. Bij ontspanning neemt de pijn af of voel je die niet. Vrede, rust, gewoon Zijn, zijn natuurlijke barrières. Zo simpel is het.
Ga dus niet denken over wat er allemaal mis kan gaan en niet klopt aan die afstand. Gewoon ZIJN.
🙂
Fijn weekend, Lia
@Lia, nou, natuurlijke afstand, daar geloof ik niets van.
Alles ‘gaat dwars door je heen’ enkel doordat er geen ‘eigen stukjes zitten’ gaat er niets meer meetrillen.
Was getekend
http://www.youtube.com/watch?v=4Kgl0LAcujg
Klopt, alles gaat door je heen.
Komen en gaan + het waarnemen ervan.
Laatste staat los van komen en gaan en dat schept enige afstand. Zo beleef ik het althans. Alsof ik door een raam naar buiten kijk.
@Lia, he jakkie dat bedoelde ik dus niet met alles gaat dwars door je heen.
Ik bedoelde dat er dus niet de beleving van waarnemer/waarnemen is omdat er niets getriggerd wordt/is.
En daarom is er geen afstand met iets.
Of ik nou een kop koffie drink of een pijn/leed/ellende van iemand ervaar er gaat niets meer meetrillen bij mij van binnen, voor mij is er geen verschil tussen die kop koffie en die ellende/pijn/leed zien van een ander.
Er ontstaan niet die gevoelens/emoties die er wel zouden zijn als er bij mij nog wel eigen onverwerkte pijn/leed/ellende zat.
Ik ken die beleving van waarnemer wel maar bij mij was dat toen de eigen stukjes nog niet verwerkt/opgelost waren en dat noem ik; verstandelijke tussenfase.
Nu ken ik dat gevoel/standpunt van waarnemer/waarnemen niet meer, het lukt me niet meer met dat hoofd om ergens afstand van te schepen.
Wat ik bedoelde met alles gaat dwars door me heen is dat ik alles voelen kan van de ander, bv die pijn en leed/ellende maar omdat ik zelf geen ellende/leed en pijn t.o.v. mezelf meer heb, voel/herken ik dat die ander pijn/leed heeft maar gebeurd er bij mij niets, er gaat niets meetrillen.
Ik weet dat er mensen zijn die beweren dat ze geen eigen stukjes meer te verwerken hebben ook al worden ze bv verdrietig of kwaad.
Het wordt dan afgedaan met; ik neem dat gewoon allemaal waar en het zegt niets over mij.
Dat is vanuit hun standpunt en fase geheel correct maar is nog niet het uiteindelijke/natuurlijke staat/Zijn. Die fase is trouwens wel enorm hardnekkig door de creativiteit van waar het vandaan komt; de mind.
Ik zeg niet dat jij (gaat niet over/om Aart of Lia maar om mogelijk herkenbare werkzaamheden bij ons zelf) dat doet maar ik schijn dat (deze letters) toch even in het heelal te moeten slingeren.
@Aart,
True, maar wat is jouw motor achter je handelen in het leven? Hoe kom jij tot een keuze om bijvoorbeeld iemand een helpende hand te bieden?
@Robert, ik hoef geen keuzes meer te maken, althans niet in de zin dat er ook maar 1 enkele gedachte of wat dan ook aan te pas komt.
Iets gebeurt of iets gebeurt niet.
Iets past bij de bij mij aanwezige energie of niet, waarschijnlijk.
Ik heb niet de beleving van een helpende hand.
Het is allemaal 1 pot nat.
Dat heb ik me tijden afgevraagd wat die motor achter mijn handelen was, ik kon van alles verzinnen maar uiteindelijk vraag ik me niets meer af, dat was plots verdwenen.
De dingen gebeuren en meer maak ik er niet van.
Ik lig nu in bed met de laptop en wat er verder gaat gebeuren; geen benul.
Aart,
Vibraties komen binnen en gaan weer weg.
Bij mij gaat er dus wel degelijk ergens iets meetrillen, wat ik vervolgens kan voelen/registreren.
Ik laat het dan ook weer los.
Zo werkt het bij mij.
Ik raak er niet door getriggerd en heb er geen persoonlijk last van. Dat komt inderdaad omdat ik zelf geen ellende ken.
Als ik het verdriet/leed van de ander aanvoel, ben ik bijv. best in staat om even mee te huilen in een soort ontroering maar ik ervaar dat niet als persoonlijk leed. ‘t is zelfs wel prettig even meehuilen. Lucht namelijk enorm op.
Maar goed, we zijn niet allemaal hetzelfde en ieder volgt zijn eigen weg.
@Lia, we zijn allemaal hetzelfde.
Allemaal dezelfde eenheidsworst.
Ik heb toch zo`n bloedje hekel aan dat EIGEN.
Zo, wat lucht dat op.
Boerenkool in de aanbieding bij Appie afgelopen week.
3 keer gegeten, nou ik heb het geweten.
@Aart,
Ok ik kan het ergens wel volgen…
Dag Lia,
Het zijn toch allemaal zaken om je (belemmerende) gevoelens tot bedaren te brengen? Daar is op zich niks mis mee, maar als je er (daarna) niks mee doet, ga je nog steeds aan voorbij wat die gevoelens je nu willen vertellen. Er niks mee willen doen is ook een (soms onbewuste) keuze.
Die gevoelens zijn wat mij betreft je wegwijzers naar het licht, daar zit je heling in! Lijkt mij wel handig om geheeld te Zijn 😉
Ook fijn weekend! Robert
Robert,
Wat belemmerende gevoelens vertellen, is dat ze belemmeren. Dat is toch al duidelijk?
Wat zou ik dan verder met belemmerende gevoelens nog moeten doen, behalve ze zo snel mogelijk opruimen. In belemmeringen blijven rondhangen, er onderzoek naar plegen met welke shit het allemaal te maken heeft, brengt mij niet dichter bij het licht.
Dus zeg ik doe niet zo moeilijk en stem je af op gevoelens/vibraties die niet belemmeren.
Gewoon een beetje flexibel met de boel omgaan.
Als het ene niet bevalt, ga je iets doen wat wel bevalt.
PS ik beweer niet dat (zelf)onderzoek niet heilzaam zou zijn, maar als je eenmaal hebt geconstateerd dat iets belemmerend werkt is het wat mij betreft weg ermee. Je wilt niet weten hoe snel het licht dan doorbreekt.
🙂
@Lia,
Heb je ze opgeruimd dan? Of is het nog steeds een komen en gaan, een waarnemen, een natuurlijke afstand?
Wat gevoelens je kunnen vertellen is wat je thema hier op aarde is, en waarom gevoelens en belemmeringen met elkaar te maken hebben, en waarom je bepaalde situaties aantrekt of juist niet, en waarom je vlucht of vecht, waarom je geraakt wordt, waarom je voelt wat je voelt, waarom je moeite kunt hebben om aan het leven deel te nemen, waarom je de neiging hebt om ergens aan te moeten voldoen, al probeer je dat te ontdrukken… dat soort dingen. Veel waarom 🙂 Maar het punt is dat het allemaal niet uit de lucht komt vallen, het is geen toeval, en er zoveel potentie in zit om hier iets mee te doen. Daar zijn wegen voor en ik zou het niet zeggen als ik die weg niet ken.
Nogmaals : ieder zijn eigen keuze hoe die om wil gaan met zijn gevoelens en belemmeringen, maar dan wil ik wel even graag aangeven dat er nu een te maken keuze is. Wil je naar de kern van jezelf en je gevoelens… of niet? Dat is een uitnodiging voor iedereen wat mij betreft. 🙂
Groeten Robert
Robert,
Ik heb op dit soort vragen al een antwoord. Ben er dus niet meer mee bezig. Het speelt simpelweg voor mij niet meer.
Over gevoelens gesproken: de keuze die ik heb gemaak (als er al een keuze is) is die van vrede, vreugde-Zijn, Licht-Zijn. Dan ben je niet langer bezig met uitpluizen, triggeren, en belemmeringen. Ik heb het al vaker gezegd: ik ben best een tevreden en gelukkig mens. 🙂
Fijne zondag!
Ha Lia,
Ik begrijp inderdaad dat je niet bezig bent met die gevoelens 🙂
Als je tevreden en gelukkig bent, dan kan ik dat ook prima begrijpen hoor! 🙂
Fijne zondag! Robert
@Lia, ome Henk en tante Truus, zolang er nog iets is wat getriggerd wordt of er belemmeringen zijn valt er nog wel wat uit te pluizen.
Een mens kan het ook gewoon laten bij; oh er is iets getriggert, daar zit nog een belemmering/oud zeer.
M.a.w. het gade slaan.
Maar uiteindelijk zal alles onder ogen gekomen dienen te worden en zodoende als vanzelf oplossen.
ZIJN kent geen belemmeringen/iets wat nog getriggerd kan worden.
Het ‘gevaar/valkuil’ van gade slaan/waarnemen van het getriggerde/belemmeringen is dat er vanuit dat getriggerde/belemmeringen gedacht wordt dat het nu klaar is. Dat het getriggerde en de belemmeringen er gewoon uiteindelijk bij horen, dat dat menselijk is of bij de dualiteit hoort.
NEEN dus.
De mens kan hier GOD op aarde zijn oftewel geheel in vrijheid leven.
@Lia, “Ik heb het al vaker gezegd: ik ben best een tevreden en gelukkig mens.”
Onmogelijk.
Er zijn vele motieven om in je hoofd te zitten, hoor. Triggeren is er maar één van. Mensen kunnen gewoon te veel denken, piekeren, beredeneren, etc.
Blij dat je niks suggereert. 😆
Je snapt blijkbaar niet hoe ik dit soort dingen beleef.
In mijn ervaring kun je best heftige dingen meemaken en toch “overeind blijven” zoals jij het uitdrukt.
Juist door Hier en Nu aanwezig te Zijn creëer je innerlijke afstand. Dat is apart staan van het probleem, terwijl je het probleem wel signaleert/voelt. Je wordt door het probleem aangeraakt, maar niet geraakt/gekwetst of van je stuk gebracht. Da’s een groot verschil.
Wanneer je goed om je heen kijkt zie je ook vele voorbeelden hiervan. Personen bijv. die hulp bieden onder de meest vreselijke en stressvolle omstandigheden.
Deze mensen kunnen hun werk volhouden, enkel omdat ze die innerlijke afstand weten te bewaren, zich de dingen niet persoonlijk aantrekken en de rust en kalmte weten te bewaren.
Gevoelens willen gevoeld worden; inderdaad maar je hoeft ze niet over te nemen en je te laten meeslepen.
Groetjes Lia
Ha Lia,
Er kunnen meerdere motieven inderdaad zijn om in het hoofd te gaan zitten, het mechanisme wat ik aangeef is er eentje van. Volgens mij als je overmatig in je hoofd gaat zitten, dan is dat bv omdat je daar iets gaat zoeken wat je elders niet kunt vinden. Je zoekt een oplossing, je twijfelt en gaat een keuze over en over de revu laten passeren, of je wijst gewoon je eigen gevoelens af. Al die dingen zijn gewoon belemmeringen die onderdeel van je levenslessenpakket vormen.
Klopt, ik kan op afstand ook onmogelijk begrijpen hoe jij de dingen beleeft 🙂 En het klopt ook dat je overeind kunt blijven bij heftige ervaringen. Het hangt er af van wat je nou precies hier komt doen of leren.
Als je geraakt wordt (bv een afwijzing), gaat dat om een belemmering die jij in je draagt, die net zo lang geraakt wordt, totdat je er iets mee gaat doen. Als je die belemmering achter je laat, kan ie ook niet meer voor een geraaktheid zorgen. Dan laat je het los.
Het gaat m.i. niet om afstand creeeren, want dat doet niks af aan die belemmering die je in je draagt die gevoeld wil worden, die je iets duidelijk wil maken. Afstand creeeren klinkt me als er weg van willen, er iets tussen plaatsen, terwijl je niet los staat van datgene wat gevoeld wil worden, die belemmering.
Wat betreft hulpverlening (vreselijk/stressvol) lijkt het me handig als je afstand kunt bewaren. Dan gaat de geraaktheid meer om leed/pijn van anderen buiten je kunnen houden. Ik heb het idee dat je uitgerust zou moeten zijn met een bepaalde ‘ongevoeligheid’ als je zo in die zware omstandigheden moet functioneren.
Aan de andere kant. Ik ben de laatste dagen frequent in het ziekenhuis geweest, en dat vond ik niet zo grappig. Een dokter die ogenschijnlijk rust/kalmte van buiten uitdroeg, voelde niet zo rustig en kalm aan. Ik kon niet anders concluderen dat de beste man het nodige met zich meedroeg…
Groeten,
Robert
@Robert, “1; Als je die belemmering achter je laat, kan ie ook niet meer voor een geraaktheid zorgen.”
Kan ik me geheel in vinden.
“2; Wat betreft hulpverlening (vreselijk/stressvol) lijkt het me handig als je afstand kunt bewaren. Dan gaat de geraaktheid meer om leed/pijn van anderen buiten je kunnen houden. Ik heb het idee dat je uitgerust zou moeten zijn met een bepaalde ‘ongevoeligheid’ als je zo in die zware omstandigheden moet functioneren.”
Kan ik me geheel niet in vinden.
Als namelijk het eerste is geschied dan is het tweede niet meer aan de orde.
Dat de hulpverlening het eerste niet achter zich heeft gelaten en dat zodoende het tweede raadzaam is daar kan ik me weer wel in vinden.
Ik zie de hele medische staf nog in huilen uitbarsten toen ze mijn borstkas open maakte en geen hart konden ontdekken.
Ik kon ze gelukkig troosten met de woorden; tis goed hoor, Robert heeft mijn hart gestolen.
@Aart,
Ben je het toch voor de helft met me eens, dan moet er toch sprake van liefde zijn 🙂
Innerlijke belemmeringen zijn verantwoordelijk voor triggers. Dus als jij een zelfoordeel in je draagt, triggert iets/iemand dat zelfoordeel, wat zelfafwijzing tot gevolg heeft.
Zonder innerlijke belemmeringen geen triggers meer, dus ook geen zelfafwijzing (het vb).
Het is echter wel mogelijk om zonder innerlijke belemmeringen energie/gevoelens van een ander te kunnen voelen, ze triggeren/raken alleen niks in mij. Sterker nog, ik heb dit nodig om mijn werk te kunnen doen hier op aarde.
Het is raadzaam om onderscheid te maken wat van jou is en wat van de ander.
De vraag is elke keer als je weer van die belemmerende gevoelens hebt : wat ga je met die gevoelens doen? Ga je er iets mee doen (wil je er naar kijken) of laat je ze (weer) voorbij gaan?
(het komt heel vaak voor dat mensen moeite hebben om naar hun eigen gevoelens en thema’s te kijken, vandaar ook van die mechanismes om gevoelens niet te voelen, gevoelens af te wijzen, etc.)
Groeten Robert5
Nog even op wat Robert zei.
In je hoofd zitten is een gevolg van voelen. Als iets je diep raakt gaat het automatisch in je hoofd zitten, zo zijn wij nu, we denken over alles heel veel na.
Soms blijft iets spoken in je hoofd en dan raak je erniet van af tot de bewust bent dat je met die gedachte helemaal geen weg op kan en er jezelf zelfs ziek mee maakt. Dan is de tijd om het volledig los te laten, dan ben je aan het doordraaien om het zo lelijk te zeggen.
Ooit had ik zo’n momenten door de werksituatie, wat ik ook deed, het lukte niet om met een persoon te communiceren, hij wilde gewoon niet meer tegen me praten al moesten we in principe samen werken rond één bepaald doel.
Dat was en is een onmogelijkheid. Ik werd er helemaal ziek van en heb uiteindelijk mijn werk opgegeven me een burn out. Het voelde als hij heeft gewonnen en is er blij mee dat ik eindelijk weg ben.
Maar ik daarentegen voelde me verlost, een grote zak balast viel van mijn schouders. Ik voelde me weer vrij en kon onmiddellijk met iets anders waar ik me goed bij voelde aan de slag. Had ik eerder kunnen beseffen dat het niet meer zou lukken had ik eerder kunnen loslaten, hem loslaten en negeren maar dat is nu even niet mijn aard, ik hou niet van opgeven, wil het steeds anders, beter doen ook voor de andere mensen waar ik mee werk.
Soms pieker ik nog wel eens over dit of dat maar dean denk ik aan de les dat ik leerde uit het verleden en weet dat het piekeren me niets opleverd.
Gelukkig ken ik reeds veel truckjes om mezelf op andere gedachten te brengen in positief in het leven te gaan staan, tot mezelf komen is steeds de oplossing en doen wat ik graag doe zoals creatief bezig zijn.
Denken alleen is niet goed genoeg voor mij, ik wil met mijn handen iets doen, dan gaat het beter met mijn hart en geest want die zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Ik hoop met dit verhaal toch ook voor jullie iets bijgebracht te hebben.
Groeten op dit vroege uur uit Brugge, België
Hallo Marinka,
Gevoelens zorgen niet dat je in je hoofd gaat zitten, je levenslessen wel. Dat kan een dergelijk (pijnvermijdend) mechanisme zijn waardoor je het contact met je lijf en zelf verliest. Dat is een belemmering, net zoals iets waardoor je geraakt wordt een belemmering is, of het jezelf onder druk zetten omdat je ergens (onbewust) aan moet voldoen. Allemaal onderdeel van je levenslessen. Het loslaten van onderdelen van de levensles biedt verlichting, omdat het immers de daadwerkelijke oorzaak wegneemt. Dat noem ik transformeren. 🙂
Groeten Robert
Marieke, ze heten zo’n fenomeen maanziek.
Maar ik vind dit helemaal niet ziek zijn, het wil alleen zeggen dat er sterke banden zijn met het universum, meerbepaald in uw geval de maan.
Helemaal niets erg, alleen een beetje vervelend als je ‘s morgens er wat minder wakker bij loopt.
Ik denk dat mensen het al eeuwen doen, misschien daaruit dat de mooie verhalen over feeën ontstaan zijn.
Jij was ook zo een klein feetje en voor kleine meisjes is dit toch het leukste wat er is.
Dat doet me weer denken aan vroeger.. als iedereen sliep danste ik in de maanverlichte kamer (2 grote glazen wanden) op de muziek van Albinoni… was balsem voor mijn ziel.
maar mijn moeder hoorde alles en stuurde me dan weer naar bed 🙁
rituelen, ja ik doe ze en voel me er goed bij.
Voor het slapen gaan dezelfde muziek, 15 min. niet meer, dan volgt de stilte en kan ik slapen. Voor mij is dit gewoon, ik hoor het ruisen van de zee, de golven op en neer rollend, een gevoel van één zijn met de zee. Ik ben er een onderdeel van.
Zo heb ik enkele rituelen ook over dag, nooit zeer lang maar geen dag gaat voorbij zonder ze even te doen.
Ik heb er geen problemen mee en de mensen rondom mij evenmin.
Word flierefluiter, ga wandelen, de natuur in.
Ik kan het allemaal goed begrijpen wat
Er over deze dingen geschreven wordt.
Je voelt zo veel en tegelijk dwarrelt er ook
Zoveel in je hoofd.
Die vele indrukken die je opneemt
Kunnen soms te veel zijn zeker voor mij.
Als je bepaalde rust pauzes inlast voor jezelf
Voel je je zelf meer ontspannen.
Even in de tuin wat onkruid weg plukken.
Er is heus niet zoveel voor nodig om de
Broodnodige rust te Nemen.
Als je op een gegeven moment zelf weet
Hoe je in elkaar steekt.
Dan weet je ook hoe wat goed voor je is.
Om Je eigen ritueel creëren.
Doen wat bij je past.
“Wat komt er in je op als je nadenkt over dagelijkse rituelen? Doe je iedere dag al iets dat we zouden kunnen zien als zo’n ritueel?”
De enige rituelen die ik er op na hou zijn de volgende.
Inademen.
Uitademen.
Ha, ha, ha!
Je introductie – elke avond naar dezelfde muziek luisteren – herken ik goed. Het eerste jaar dat ik op kamers zat in Antwerpen en me zo alleen voelde en ontheemd was en thuis miste, luisterde ik elke avond, liggend in bed, naar pianoconcert nr. 2 van Rachmaninov. En elke avond stroomden de tranen bij dezelfde passage en was deze muziek mijn “thuis” waar ik me vertrouwd bij voelde en mee in kon slapen…
Dank je wel dat deze herinnering mocht bovenkomen!
Ik herken ook de behoefte aan rituelen of liever vaste gewoontes/handelingen. Ik heb het altijd zo druk in mijn hoofd (vriendelijke chaos en onbedachte flow) dat het helpt om bepaalde handelingen in een ritueel of vaste gewoonte te gieten zodat ik zeker weet dat die handeling gebeurt. Ik doe dit zowel met nuttige handelingen (bijv. tandenpoetsen, kattenbakken schoonmaken) als met prettige persoonlijke handelingen (bijv. de ochtend en avond energie-op-en-afbouw-routine, de kaars aansteken). Als een handeling een routine wordt, dan weet ik zeker dat ie uitgevoerd wordt. Anders is de kans groot dat ie verdwijnt in de vriendelijke chaos…
Bedankt voor het delen Carine!
Ik kan begrijpen en weet uit ervaring, dat ”rituelen” je kunnen helpen om dichterbij jezelf te komen.
Maar waar het werkelijk omgaat is het contact met jezelf te maken, te hebben en te behouden.
Een echt contact aan gaan met jezelf.
Met jezelf bedoel ik niet de persoon wie je denkt te zijn, maar die persoon die je diep van binnen al bent.
Leer deze kennen.
Als je dit kunt, heb je geen rituelen meer nodig, want dan is alles een ”ritueel”.
Liefs Anne
Mooie aanvulling , Annemarie. Dank je wel
En zo is het, Anne!
🙂
Wat er in mij opkomt is dat de genoemde voorbeelden geen rituelen zijn. Dit zijn namelijk handelingen die bij speciale gelegenheden worden uitgevoerd. Bijv. met kerst de boom optuigen.
’s Ochtends thee of koffie drinken, dan wel om 12 uur de hond uitlaten zijn gewone handelingen die dagelijks herhaald worden.
Het geeft rust door ze op een vast tijdstip uit te voeren omdat je er een ritme mee opbouwt in het leven.
Zeker kinderen hebben behoefte aan zo’n ritme.
Het moet natuurlijk geen gewoonte, of bijgeloof worden.
Het leven kan niet in hokjes en vakjes worden ingedeeld.
Ik herken het zó!
Als hoog gevoelige persoon, pluis ik alles uit. Alles moet geanaliseerd worden voor mij. En dan kon ik het plaatsen.
Ik vond de mensen die dit niet doen, maar erg oppervlakkig leven.
Ik probeer dit nu niet meer te doen, maar dan mis ik de diepgang. En heb ik het gevoel niet te leven.
Dus toch maar terug naar het intens be-leven. Dat geeft mij het leven.
Ik vind het niet makkelijk in deze maatschappij om, voor mij gewoon, zo te zijn en eigenlijk is het wel makkelijk: gewoon bij mezelf blijven en niets ervan aan trekken wat anderen denken (want dat voel je gewoon aan hun manier van kijken) en zeggen.
Warme groetjes
Yvonne
Inderdaad margreet. Zo ervaar ik het ook. HSP geeft zoveel om over na te denken dat je inderdaad veel in je hoofd zit. Nu ik mij hiervan bewust ben en ervoor zorg meer in mijn lijf te zitten/gevoel komen er vele mooie dingen tevoorschijn. En alles lijkt net iets makkelijker te gaan als je uit je hoofd bent. Voor mij is in mijn hoofd zitten een remming waardoor mijn creatieve kant niet kan/kon stromen.
Annet, ik hoop dat jij ook gaat ervaren dat dit prettiger is.
met je eens Marion, Juist omdag je zoveel oppikt, voormijn gevoel heb ik veel rust en ruimte nodig om alles te verwerken en weer tot mezelf te komen.
Annet, hoog gevoelige mensen voelen zoveel dat ze er over na gaan denken.
Juist!
Goedemorgen, Ik verwonder me ergens over, misschien is het heel simpel? Hoog gevoelige mensen zitten meer in hun hoofd, wat ik zelf ook vaak merk en hoor over mijzelf en over mijn dochter. Maar gevoel zit toch in je buik (en in je hart)? Hoe kun je dan toch zo in je hoofd blijven zitten?Kunnen jullie dat (duidelijk) uitleggen?
Alvast bedankt en groetjes, Annet.
Annet,
Waar iemand gecentreerd is, is afhankelijk van welke chakras er actief/passief zijn (open of gesloten).
Mensen zijn doorgaans in hun hoofd gecentreerd, omdat ze denkers zijn. Het ego/ik ziet het denken aan voor waarheid en houvast.
Ik vermoed niet dat HSP-ers meer in hun hoofd zitten dan andere mensen. Wellicht dat het “in je hoofd zitten” sneller door HSP-ers wordt opgemerkt dan door andere personen. Juist vanwege hun hooggevoeligheid.
Met het altijd willen denken en beredeneren wil het ego controle uitoefenen en zekerheid opbouwen. Het denken wikt en weegt, twijfelt tussen dit en dat, ziet overal beren lopen die er niet zijn. Hierdoor wordt het onmogelijk om spontaan te Zijn, en het leven te leven zoals het is en komt. Overgave aan het leven ontstaat door in te zien dat je lang niet alles hoeft te weten, en ook niet alles kán weten. 🙂
Groet van Lia
Hallo Annet,
Gevoelens (of hooggevoeligheid) op zichzelf zijn niet de oorzaak waardoor iemand in zijn hoofd gaat zitten. Het in het hoofd zitten is een MANIER die iemand heeft gevonden om met (moeilijke/pijnlijke) gevoelens of situaties om te kunnen gaan. Zo zijn er meer manieren mogelijk.
Als je in je hoofd gaat zitten raak je het contact met jezelf en je gevoel kwijt. Je kunt dus niet in je hoofd zitten en in je gevoel zitten. Dat spreekt elkaar tegen.
Je zou dus kunnen stellen dat het in je hoofd zitten je belemmert om in contact met jezelf en je gevoelens te zijn. Dat betekent automatisch dat het onderdeel van je levensles is.
Groeten,
Robert
Ha Annet, Robert,
Er is een nauw verband/wisselwerking tussen denken en voelen. Het denken reageert op een gevoel en andersom.
Wanneer iemand te veel “in het hoofd zit” is er iets uit evenwicht. Normaal gesproken hoort het evenwicht (zwaartepunt) in het harapunt te liggen. Te veel in het hoofd zitten kan inderdaad betekenen dat iemand wegvlucht voor de emoties en het aardse leven.
Je geeft daarmee aan dat je niet op twee punten tegelijk aanwezig kunt zijn. In werkelijkheid bestaat er geen hier en daar (beweging van het ene punt naar een ander). Er is enkel dat onbegrensde aanwezig-Zijn. Daarvan kun je zeggen dat het overal-Is.
Het is een dualistische gedachte dat men meent de aandacht dan hier en dan daar op een ander punt te moeten richten.
Groet van Lia
Ha Lia,
Da’s dan inderdaad wat ik bedoel met in je hoofd zitten : dat er iets uit evenwicht is, dat je uit balans bent. Dat hoofd en gevoel niet meer samenwerken, maar dat je (onbewust) vlucht uit je gevoel in je hoofd.
Gewoon eens nadenken over dingen betekent nog niet dat je in je hoofd gaat zitten. Zou je plots merken dat je voeten koud gaan worden, dan zou je wel eens in je hoofd kunnen gaan zitten. Is ook logisch omdat je niet meer in goed contact met je lijf en dus gevoel bent. Dit soort mechanismes zitten er voor een goede reden.
Groeten Robert
Robert,
Met dat laatste ben ik het wel eens, hoor.
Alleen dat woord zitten bevalt me niet zo.
Ergens in je lijf zitten, of dat nu in je hoofd of grote teen is… ik maak eruit op dat er op die plaats aandacht naartoe gaat en vastzit.
Zo van ziezo hier zit ik dan te zitten en ben met geen ruk uit mijn stoel te krijgen.
Andere delen van je energie systeem raken dan geblokkeerd en/of zitten dan met een te kort. Door te Zijn ervaar ik niet ergens op een bepaalde plaats te zitten.
Dag Lia
Ha Lia,
Het gaat niet zo zeer om aandacht, maar het mechanisme dan onder bepaalde omstandigheden getriggerd wordt. Bijvoorbeeld als de gevoelens te veel worden, of er een flinke geraaktheid in het spel is. Dat je dan niet meer volledig aanwezig in je lichaam zit om hetgeen wat gevoeld wil worden te voelen. Het is een soort van overlevingsmechanisme.
Als iemand niet goed in zijn lichaam zit, dan kun je dat merken en voelen bij die persoon : niet echt aanwezig, lichaam voelt wat ‘gevoelloos’ aan, oogcontact is nihil.
Was jij het niet die ooit eens ergens schreef dat je vroeger best een aantal heftige ervaringen had meegemaakt, maar eigenlijk altijd wel overeind bleef, dat het relatief weinig impact had? Ik dacht direct aan zo’n mechanisme 🙂 (ik suggereer verder helemaal niks 😉 )
Overigens hebben heel veel mensen van dit soort mechanismes. Ik heb er ook gehad. Het lijkt in eerste instantie in sommige opzichten wel handig om met situaties te kunnen dealen, maar uiteindelijk zul je er afsscheid van moeten nemen, wil je vervolgstappen in/naar het licht kunnen zetten. Gevoelens willen gevoeld worden, daar zit je heling juist in, je ticket voor bewustwording.
Groeten Robert