Hoogsensitieve Dieren- zuivere intuïtie volledig intact

We kennen gelukkig onderhand het fenomeen HSP (Hoogsensitief persoon) allemaal wel, zeker als je een vaste bezoeker van deze site bent. Maar voor mij staat het ook altijd voor Highly Sensitive Pets: hoogsensitieve dieren, want ik heb er hier een aantal rondlopen. En ik ben er in mijn leven achter gekomen dat de dieren die je bij je hebt voor een periode in je leven, ook echt bij die fase in je leven aansluiten. Als ik vroeger katten en honden had, kan ik terugkijkend zeggen dat ze een hele andere rol in mijn leven speelden dan tegenwoordig. Ik ben altijd een enorme dierenliefhebber geweest, maar vroeger had ik katten die gewoon gezellig je leven met je mee vierden, maar ook vaak op zichzelf waren en veel buitenshuis, zodat je ze niet altijd zag. Tegenwoordig, durf ik vanaf dat gladde ijs te roepen, heb ik katten die mij spiegelen, dingen leren, dingen zien die anderen niet zien, dingen ‘laten’ zien in mijn gedrag en op alle vlakken zogeheten ‘multidimensionaal’ aanwezig zijn.Ik zou kunnen vragen wie nou eigenlijk de telepatische gave heeft ontwikkeld om met ze te kunnen communiceren, maar dat antwoord is duidelijk. Ik natuurlijk! Zij konden het al door eeuwen heen, maar soms voel ik me een beetje schuldig dat ik mijn vroegere ‘Mickey, Misty, Andra, Okkie, etc. niet heb kunnen verstaan. Met dat schuldgevoel heb ik mogen afrekenen, want dat is nou precies wat uit de hedendaagse rugzak mag bij iedereen. Want wat je niet weet, kun je niet herkennen dus ook niet in je realiteit zetten. Het waren lessen, geen fouten, die bestaan niet. En als je je daar nu bewust van bent, heb je ze geleerd en zul je het, als het goed is, niet meer zo doen.

Hoogsensitieve dieren staan zo dicht bij de natuur dat ze hun zuivere intuïtie volledig intact hebben weten te bewaren, in tegenstelling tot de mensheid en ze leven daar ook naar. Wij mensen noemen het instinct, maar ik wens het intuïtie te noemen, want instinct klinkt zo dierlijk. Natuurlijk hebben we het hier ook over dieren, maar ik heb geleerd dat dieren niet inferieur zijn aan mensen, en mensen dus automatisch niet superieur. Die laatste kwalificatie dicht ik eerder aan mijn katten toe omdat zij mijn ‘Zen-meesters’ zijn. Katten zijn ultieme ‘meesters’ in mediteren, trance (healen), geduld, zelfexpressie, laten zien wat ze wel en niet willen (en het dan ook echt niet willen) en daarmee zijn ze een spiegel voor hun ‘mens’. Als je dat wilt zien tenminste.

Ik heb een kat die ik twee maal daags moet spuiten met insuline, omdat hij na een pancreatitis (alvleesklierontsteking) suikerziekte heeft. Hij weet zelf precies wanneer hij water nodig heeft, door zelf aan de kraan te gaan hangen en deze open te doen. Ook komt hij mij storen bij de computer als het tijd is voor zijn prikje, of als ik het sein daarvoor op mijn mobieltje niet gehoord heb. Ook komt hij op mijn toetsenbord, of desnoods op mijn bedkussen zitten en staart mij aan terwijl hij zegt: Ik moet eten, joh!

Mijn kat die als enige buiten komt was eens een nacht weg. Ik was in paniek, want hij slaapt altijd bij mij boven. Ik maakte mezelf wijs dat hij een ongeluk had gehad of ziek was geworden, misschien wel gestolen (ik heb Maine Coons en andere ‘Aristocats’) en kon niet meer slapen. Eigenlijk eerder huilen. Ineens hoorde ik hem zeggen: ‘ik ben opgesloten in een schuur, en ik baal net zo als jij, maar ik kom zodra ik kan. Nu ga ik slapen, doe jij dat ook maar, want morgenochtend meld ik me. Ik heb wel honger, maar ik red me goed’. Ik geloofde er niets van want mijn ‘ego’ was aan het werk. Mijn verstand zei dat het natuurlijk niet goed gegaan was en dat ik hem misschien wel nooit meer zou zien. Die hele nacht lag ik wakker. Mijn lijntje met de andere wereld, wat normaal zo open staat mede door mijn werk, gaf ook nog wat beelden door van een schuur en een geruststellend schouderklop-gevoel met een intense liefde; ‘het komt goed, we nemen hem niet weg’. Mijn ego bleef echter zeggen dat ik in de steek gelaten was en dat dit misschien wel mijn eigen schuld was… Toen ik een klok kreeg te zien voor mijn geestesoog die op 9 uur stond, draaide ik me gefrustreerd nog eens extra om in mijn bed. Wat een nacht!

Die ochtend om klokslag negen uur stond mijn mannetje voor mijn slaapkamerraam en kwam hardop pratend een knuffel brengen om daarna zijn eten aan te vallen. Ik hoorde even later terug dat hij in een schuur van de buren, twee deuren verderop per ongeluk opgesloten had gezeten. Toen ze naar hun werk gingen om 9 uur sprong hij eruit.Ik kan een boek vullen met dit soort gebeurtenissen! De ene nog ongeloofwaardiger dan de andere. Tegenwoordig geloof ik alles wat ze zeggen, zelfs meestal wat ze mankeren (zoals kiespijn) en wanneer ze naar de dierenarts moeten. Het klopt altijd… Ik heb het geluk dat ik met dierenartsen te maken heb die mij serieus nemen hierin. Dat duurde wel een paar jaar en begrijpelijk, want je wilt niet weten hoe lang ik erover gedaan heb om mezelf en dus mijn dieren hierin serieus te nemen.

Ik heb klanten aan de telefoon gehad met ´hoogsensitieve dieren´vragen. Als ik ze vertel hoe het werkt met en bij hun dier, beginnen ze soms nerveus te lachen. Maar als ze dan ‘stiekem’ als niemand het ziet contact proberen te maken, zijn de resultaten verrassend. Meestal stuur ik ze naar de dierenarts als ik het fysiek niet vertrouw en ook dat is eigenlijk altijd wel terecht. Gelukkig laten ze me dat ook heel vaak weten.

Nu ben ik benieuwd wanneer de ‘wetenschap’ gaat aantonen dat hoogsensitieve dieren wel degelijk bestaan. Ik weet het al, vooral omdat de één significant sensitiever is dan de ander. Dus het is een fenomeen dat bestaat. Mijn theorie is inmiddels dus op basis van ervaring dat je de dieren bij je krijgt die je nodig hebt en die met jou zijn afgelijnd in een bepaalde periode. Ik wil dit dan ook benadrukken: respect voor alle dieren is absoluut een noodzakelijke ontwikkeling voor deze nieuwe tijd!

Er is nog veel te ontdekken en te bewijzen en ik voel dat dat in aantocht is. Maar eerlijk is eerlijk, ik zou het ook heel goed kunnen begrijpen als mijn dierenartsen af en toe denken dat ik bij het verlaten van het pand wegvlieg op een bezem…

Irma Schiffers