Bewustzijn betekent niet weten, maar ZIJN.

Hoor je wel eens een gedachte in je hoofd over hoe je iets moet doen? Soms als ik iets doe wat ik heel fijn vind en waar ik me heel erg thuis in voel, zoals koken, hoor ik mezelf wel eens hardop de volgende stap denken, ook al weet ik al wat ik wil doen. Het heeft een tijdje geduurd voor ik begreep dat dit ogenschijnlijk behulpzame stemmetje faalangst is. Ik bedoel, heb jij iemand nodig om je te vertellen wat je al weet?

Ik kook al sinds mijn zevende namelijk. Als ik kook geniet ik meestal van het proces. Ik denk niet veel na. Het is mijn tijd om te aarden. Om in mijn lijf en bij mijn gevoel te zijn. Creatief bezig te zijn. En als ik kook voor anderen en dat met heel mijn hart doe smaakt het volgens mijn gasten meestal superlekker.  Maar als ik precies hetzelfde recept een week later snel en mechanisch klaar maak zonder daar heel mijn hart in te stoppen is het echt minder lekker volgens het testpanel. Kortom, hoe meer ik in het moment in mijn hart aanwezig ben hoe hoger de kwaliteit.… Waarom dan toch die mind die me vertelt wat te doen?

Nou, zo heb ik het geleerd. Op school en in onze maatschappij ligt de nadruk op kennis verzamelen, op weten. Op doen met je hoofd. Presteren. Je moet voldoen aan verwachtingen, en je kunt het goed of fout doen. En je daarmee aan anderen afmeten.  Daardoor kan je al snel hoge eisen aan jezelf stellen, en als je daar niet aan voldoet kun je negatief over jezelf gaan denken en slechter presteren. Dat noemen we faalangst. En dat had ik als kind. Kennis uit boeken halen ging me wel makkelijk af, daar niet van. Alleen, het paste helemaal niet bij me. Dat voelde ik toen wel, maar ik begreep niet waarom. Ik dacht dat het aan mij lag. Ik heb de middelbare school achter me gelaten in de onschuldige, naïeve en onbewuste hoop dat als ik ging studeren dat ik dan misschien wel echt hoogstaand les zou krijgen, liefdevol en wijs.

Ik heb precies twee weken gestudeerd voor ik teleurgesteld wegging om nooit meer terug te komen. En ik heb mezelf daar precies 10 jaar voor geschaamd. Want iemand met mijn IQ hoort te studeren, en later gestudeerd te hebben voor zijn goede baan. Zo doen we dat in Nederland. De goede banen heb ik uiteindelijk toch wel gekregen dankzij mijn intuïtie, en dat heeft me geholpen om minder streng naar mezelf te kijken. Niet zo door de lens van de maatschappij. Tot ik uiteindelijk begreep dat het in mij precies tegenovergesteld werkt als we dat in de maatschappij doen. Ik verkrijg mijn kennis door in mijn hart en in het moment aanwezig te zijn. Voelen en weten door te zijn. Niet door te doen.

Dus tegenwoordig, als mijn mind me vertelt wat te doen, wat dan ook, dan weet ik dat ik niet in het moment ben en keer ik terug in mijn hart, dat alles direct weet. Dat programmeert niet wat komt maar voelt wat komt. Want bewustzijn betekent niet weten, maar ZIJN.

PS:volg me hier op Instagram, of Linkedin