Teveel betrokken raken bij een persoon met een ongezonde leefstijl, zorgt ervoor dat je jezelf en je eigen behoeftes vergeet.
Hoogsensitieve mensen hebben een hoge tolerantie, wat betreft het omgaan met moeilijke of lastige mensen. Als een ongevoelig persoon tot het uiterste gaat, gaan bij hen namelijk de alarmbellen niet af. Als iemand het moeilijk heeft, zeggen onze onbewuste gedachten meteen, dat we een reddingvest, een EHBO-kit en een nachtbril bij de hand moeten hebben. Hoogsensitieve mensen willen eigenlijk geen moeilijke relaties. Ze zouden ze het liefste vermijden, maar voelen zich toch genoodzaakt te helpen. We geloven onbewust dat we iemand dan naar een hoger level kunnen begeleiden, naar een gezonder leven.
Maar wat echter altijd gebeurt, is dat zij ons dan naar beneden halen. Al zijn we nog zo sterk, zelfverzekerd en gezond. We voelen ons uiteindelijk ook net zo zwak, depressief en bezorgd als zij zich voelen. Dus als jij je vertwijfeld of boos voelt, geeft je partner jou de schuld voor zijn eigen negatieve gevoelens. En hij bekritiseert je omdat je teveel van hem vraagt, of hij probeert je een slecht gevoel over jezelf aan te praten. Dan geloof je dat. En daarom is het niet alleen moeilijk om te vertrekken. Ook je zelfvertrouwen wordt steeds minder, waardoor het steeds moeilijker wordt om voor jezelf op te komen.
In hun boek “ Verbonden, hechting en liefde”, leggen de auteurs Amir Levine en Rachel Heller het uit. Onze hersenen zijn bij het ervaren van stress, afgestemd op het zoeken van steun bij onze partner. Zelfs als de stress door hun zelf wordt veroorzaakt, worden we biologisch gedreven om te zoeken naar hun emotionele of psychische steun. Dat betekent dat daar dus niets mis mee is.
Als de partner ons niet gerust kan stellen, zullen de hersenen ons toch signalen blijven geven, om onderlinge verbondenheid te bereiken, welke we nodig hebben. Als het ons niet lukt om deze verbondenheid te voelen, dan worden we in toenemende mate hulpbehoevend en ontstaat er steeds meer bezorgdheid. De persoon met een ongezonde leefstijl, zal dan uit kwaadheid, egoïsme, verdedigende of ontwijkende manieren handelen, terwijl de persoon met een gezonde leefstijlsteeds onzekerder en depressiever wordt. Hierdoor wordt een neerwaartse cirkel van onbeperkte behoeftes, onzekerheid en ongelukkig zijn gecreerd.
Volgens de auteurs Levine en Heller, zijn we gebouwd om emotioneel afhankelijk te worden van onze partners. Daar zijn relaties voor bedoeld, om elkaar wederzijds te steunen, te begrijpen, te troosten en gerust te stellen. Vooral tijdens moeilijke periodes. Het is nooit de bedoeling geweest, om al onze levensbeproevingen alleen te moeten doorstaan. Maar deze afhankelijkheid betekent, dat de gevoelens, het humeur en het gedrag van de partner jou ook beïnvloedt. Als je met iemand samenwoont die bijvoorbeeld narcistisch is, kun je niet verwachten, dat je hun capriolen kunt negeren en alleen aan jouw eigen behoeftes kunt voldoen. Zo werkt het niet.
Wetende dat een relatie met iemand anders draait om het vermogen om elkaar wederzijds te kunnen steunen, betekent dat, dat als je betrokken raakt bij iemand met een ongezonde en onzekere levensstijl, dit van jou vraagt om je eigen behoeftes naar de achtergrond te brengen.
Dus, hier zijn een paar tips om als een gevoelig persoon te kunnen liefhebben. En om er zeker van te zijn dat je relatie is, waar het voor bedoeld is. Namelijk het bevorderen van ieders persoonlijke groei, het zorgen voor een veilige omgeving, waarin je elkaar emotioneel steunt en waarin ieder zichzelf mag zijn.
- Als je iemand ontmoet, vraag jezelf dan af of hij/zij in staat is, om jou emotioneel bij te staan. Bijvoorbeeld: zal hij/ zij er voor je zijn als je een zware dag hebt gehad. Wordt je goed opgevangen, met begrip en een knuffel, als je dit nodig hebt?
- Iemand die er voortdurend niet voor je is, zal je bezorgdheid en angsten aanwakkeren. Als je je angstig voelt in een relatie, is dit een teken voor onveiligheid.
- Iemand, die jou emotioneel kan steunen en gerust kan stellen, is goed voor je.
- Verwacht niet dat iemand je gedachten kan lezen. Jij bent diegene om je partner te vertellen wat je nodig hebt en wat je voelt. Wees duidelijk.
- Als je partner boos of defensief wordt, en jij je daardoor boos en verward voelt, sta dan op en vertrek. Neem wat tijd om alleen te zijn. Wacht tot je weer rustig wordt, en denk er dan over hoe je verder gaat, zodat je niet in angst reageert.
- Hoe moeilijk het ook is, je moet jezelf op de eerste plaats zetten. Dus, terwijl je compassie en betrokkenheid kunt voelen voor de worstelingen en onzekerheden van anderen, is het belangrijk om niet met hen mee te gaan in die strijd. Blijf gefocust op wat jij nodig hebt en wees bereid om naar een betere plek te gaan.
klik op het plaatje, of deze link voor meer info over het boek Verbonden
Moeilijke of lastige mensen bestaan niet. Het is mijn perspectief op de ander, de spiegel waar ik al dan niet bereid ben in te kijken en van te leren (of te blijven ergeren). Ik las ooit 'I take care of me for me, you take care of you for you. Het past veel beter bij me dan We take care of each other, waarbij je je lot in de handen van je partner legt. Toen ik een hersenziekte moest ik hard voor mezelf zorgen om niet nog verder achteruit te gaan. Mijn ex-partner voelde geen compassie en kon geen troost bieden. Oprecht, maar zo pijnlijk. Er komt een tijd dat ik zoveel compassie voor mezelf heb dat ik de compassie van een ander niet meer nodig heb. Toch heb ik ruimte gemaakt, niet alleen voor mezelf, maar wellicht ook voor een partner die meelevend kan zijn en met die zelf ook troost kan ontvangen.
Op het moment ben ik druk bezig om weer tot mezelf te komen. Ben hooggevoelig en leer steeds meer wat ik in een relatie zoek. Vooral het keren bij jezelf te blijven is een zoektocht. Het lezen van dit artikel geeft me veel oja tjes en kan er zo de situaties bij bedenken.
Het geeft me een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt om het contact met iemand te stoppen. Terwijl mijn emoties het ee nog niet mee eens zijn.
Ik ben heel blij met dit soort artikels.
Groeten Petra Danckaarts
Dankje voor dit artikel 🙂
Ben zelf super hooggevoelig en wil graag mijn mening delen /ervaring delen over dit stuk. In mijn beleving kunnen andere mensen je alleen naar beneden halen als jij dit toelaat. (niet in je eigen kracht staat) Dit soort relaties vermijden brengt nieuwe mensen met vaak dezelfde isseus, waarvan je de les kan leren om bij jezelf te blijven. Als iemand met een ongezonde levenstijl jouw ertoe brengt om ook ongezond te leven dan is de relatie met jezelf niet ok, en dit kan je nooit bij de ander neerleggen en wat je dan in het NU ziet wordt je geconfronteerd met jezelf waardoor je het kan helen/jezelf vragen kan stellen, er mee aan de slag gaat. Overigens vindt ik ook dat je de ander niet mag veroordelen, die heeft zijn eigen lessen te leren, en als het goed voelt met iemand samen -er is liefde- dan kan je in een verschillend ontwikkelingsproces zitten-Liefde is namelijk het enige wat telt in het leven en in relaties -als het goed voelt als je samen bent- is het goed. Niets komt zomaar op je pad, een relatie brengt ook altijd confrontaties maar vooral met JEZELF! Respect voor jezelf en voor de anders is de sleutel en je eigen behoeften naar de achtergrond brengen kan je -soms- doen vanuit liefde, en dan is het zo dat je je daarzelf geen onaangenaam gevoel van krijgt.
Als je bij jezelf blijft en jouw waarheid spreekt en de ander vertrekt, dan moet het zo zijn, maar niet dat je een relatie verbreekt, omdat -de ander- je naar beneden trekt (terwijl je eigenlijk wel gek bent op diegene) want dit is een les voor jezelf, kom in je eigen kracht en doorvoel je eigen isseus, want je trekt diegene niet zomaar aan. Overigens -denken- we teveel over de liefde, als het goed voelt is het goed en wellicht in deze tijden van transformatie, kan je samen -door in liefde te denken en te handelen en te zijn- heel veel helen. Bij jezelf en de ander.
@lia, Hallo Lia ,
Ik meen te begrijpen wat je bedoeld. Er was lange tijd sprake tijd van ontkenning van elke vorm van afhankelijkheid in een relatie. Ook van emotionele afhankelijkheid. De nadruk lag op het individuele. Het moet jezelf eerst goed gaan , voordat je een “goede “partner kunt zijn of bent. Bijwijze van spreken.
Mijns inziens berust dit op een verkeerd beeld of gedachte.
Totaal afhankelijk zijn van je partner kent veel moeilijkheden . De andere kant heel individualist zijn in een relatie, net ook.
Ik ben intens blij dat er weer een vorm van afhankelijkheid in een relatie erkend wordt en dat dit er ook eindelijk weer kan en mag zijn.
Er is namelijk altijd een vorm van kwetsbaarheid en daarmee dus afhankelijkheid in een relatie. Valt je partner weg, dan kan dit verschrikkelijk pijn doen. BV
Dat is hier een voorbeeld van.
Ja ,je bent beiden ergens ook afhankelijk en kwetsbaar in een relatie !!. Dit te erkennen en te accepteren “samen “. Is een intens waardevolle stap.
Waardoor je individueel kunt groeien, maar waardoor je relatie zich net kan verdiepen. Deel die kwetsbaarheid maar en je zult ervaren : Hoe sterk dit maakt.
Met respect en boven al, liefde samen.
Dit is wel iets anders , dan het afreageren op je partner . Zo ook iets totaal anders dan te verwachten dat de ander dit voor je oplost.
Maar het ontkennen van kwetsbaarheid en daarmee afhankelijkheid heeft volgens mij nog geen enkele relatie blijvend echt goed gedaan.
Ik gun je de sterkte om je die kwetsbaarheid/afhankelijkheid “samen ” toe te staan. En de kracht om net hiermee te groeien en/of nog dieper te verbinden.
Warme groet
Anja
Ha Anja,
ik denk dat alles valt of staat met de vraag waarom iemand een relatie wil. Is dit bijv. omdat je niet alleen kunt zijn, je eenzaam bent, omdat het nu eenmaal zo hoort, of omdat partner behoeftes moet invullen die bij de ander ontbreken. Dit soort motivaties lijken mij nogal riskant, en je ziet vaak dat de liefde verdwijnt zodra partner niet meer aan die behoeftes kan voldoen.
Als je mensen kunt accepteren zoals ze zijn, en wederzijds van elkaar wilt leren, ligt de zaak al heel anders.
Hoi allemaal .. ook ik geniet heel erg van dit soort artikelen dus dank weer NM want ik leer er elke keer weer wat van. In dit geval ben ik het dus met de uitgangspunten vh boek eens en ook met jou Anja. Wij zijn sociale wexens die van nature behoefte hebben aan liefde, verbondenheid en begrip. En om dit niet in afhankelijkheid en slachtofferschap te doen vervallen moet je dus heel bewust met jezelf en je relatie proberen om te gaan en over zaken met elkaar (kunnen) praten. Ik heb daar voor gevochten want mi ‘it takes 2 to go to tango’. Geen kinnesinne voor beide partijen weet ik na een burn out. Ik ben zelf HSP en vroegkinderlijk getraumatiseerd (niet (h)erkend). en daardoor heel kwetsbaar geworden, soms ook bang en afhankelijk en boos. Als geemancipeerde vrouw heb ik het daar nog altijd heel moeilijk mee. Mijn levenles in deze is inmiddels dat je in je leven niet altijd een vrije keuze hebt, zoals tegenwoordig naar mijn idee wel veel wordt gedacht. Naast biologische factoren zoals die behoefte aan warmte en liefde, is er ook nog zoiets als een lot. Zaken waarover je geen zeggenschap had/had en die je overkomen. En dan is het fijn als je in een relatie of relaties zit waar je over deze dingen kunt praten en je je gesteund voelt. Niet vanuit medelijden (brrr) maar vanuit menselijkheid en empowerment.. En om dit in een relatie te bereiken is er veel emotionele en mentale investering vereist. Van beide partijen. En lukt dit niet wat je ook probeert, dan is het mi uiteindelijk t beste om je eigen pad te gaan. Ik kan nl niet leven in een relatie waarin gelijkwaardigheid.geen uitgangspunt cq intentie is. Op deze wijze sta ik (67) er inmiddels in.
Hartegroet Hanne
Ik citeer een stukje uit bovenstaande tekst:
In hun boek “Attached- Identify Your Attachment Style and Find Your Perfect Match, leggen de auteurs Amir Levine en Rachel Heller het uit. Onze hersenen zijn bij het ervaren van stress, afgestemd op het zoeken van steun bij onze partner. Zelfs als de stress door hun zelf wordt veroorzaakt, worden we biologisch gedreven om te zoeken naar hun emotionele of psychische steun. Dat betekent dat daar dus niets mis mee is.
Het zal wel zo zijn, maar mag ik opmerken dat daar m.i. alles mis mee is? Ik zie een partner niet als iemand die mijn behoeftes moet invullen, als iemand waarop ik zou moeten steunen, als iemand die moet invullen wat ik zou missen maar wél nodig heb, etc. Het hele verhaal komt op mij over alsof ik dan zwaar afhankelijk ben van vriend of partner. Er ontstaan juist problemen in relaties als blijkt dat partner niet kan voldoen aan de behoeftes van de ander.
Wat mij betreft dus eerst zelfstandig worden en tevreden met jezelf en eigen leven. Pas daarna eens rondsnuffelen of er iemand in de buurt is die bij je past.
@Lia, tja Lia, niemand wil totaal afhankelijk van de ander, maar er is niks mis mee om een aantal zaken te mogen verwachten als veiligheid, verbondenheid, afstemming etc.
Ik weet niet of we veiligheid etc. mogen/kunnen verwachten. ‘t Is maar wat je er onder verstaat. Alles in de wereld is voortdurend in beweging en staat aan verandering onderhevig. Veel mensen beleven die verandering nu juist als erg onveilig, terwijl je eerder moet accepteren dat de wereld zo in elkaar zit.
Bovendien kunnen vrienden en partners niet elke minuut van de dag klaar staan om jou veiligheid te bieden. Ik denk dus dat je ook met onveiligheid moet leren leven.
@Lia,
Dag Lia,
Ik ben het met je eens!
Ook ik leer in via mijn relatie steeds onafhankelijker te zijn en te ervaren wat jij schrijft. Het is heerlijk om bij mezelf te kunnen blijven en niet afhankelijk te zijn van de troost, steun enz. van mijn vriend. Nu wonen wij wel erg ver uit elkaar en leer ik het daardoor juist, omdat ook ik erg geneigd was alle steun bij hem te zoeken en verwachtte ook dat hij er ieder moment voor mij moest zijn, als we bij elkaar zijn.
Nu juist ervaar ik veiligheid in ons samen zijn vanuit onafhankelijkheid en daarin de afhankelijkheid ervaren is op een heel ander vlak. Dat is gelijkwaardigheid en liefde waarin je elkaar de ruimte geeft.
Moeilijk om te leren, maar hij heeft mij die tijd gegeven om het te leren. Omdat hij zo bij zichzelf kon blijven. Geweldig.
@Lia, Hallo Lia, Daar ben ik het mee eens. Er zijn namelijk ook veel hsp’s die zelf ook met psychische problemen rondlopen en dit op hun partner of (gewone) vrienden afreageren. Ook zij zijn in eerste instantie beter af met een coach of psycholoog dan met een partner.
Goh, het beschrijft precies hoe of wat en waar ik aan denk
En hoe ik mij voel!
Hopelijk heb ik gauw eens de kans om hem in zijn geheel te kunnen lezen!
Superbedankt voor dit verhaal. Was vandaag exact hier over aan het nadenken, vanwege een bepaalde relatie die ik met iemand heb en niet wetende hoe en wat nu precies hiermee te moeten, wat het verstandigste, het beste is, enzo. En prompt open ik mijn mail en lees dit stukje. Ontzettend bedankt voor de tips, daar zal ik zeker wat aan hebben. En het boek lijkt me ook goed om te lezen. Is het ook vertaald in het Nederlands?
Liefs, Susanne
@Susanne,
Hallo Susanne,
Ik lees dat je erover denkt wat het verstandigste, het beste is enz. Ik hoop dat je je gevoel ook mee laat spelen, wat voel je als je samen bent? Probeer naar je eigen gevoelens te kijken en te luisteren. Zodra we gaan denken -over wat we moeten doen- raken we verstrikt en komen er niet meer uit. Een boek lezen over relaties kan, maar de belangrijkste relatie is die met jezelf. En als je die eerst duidelijk maakt voor jezelf (sta ik in mijn eigen kracht, spreek ik mijn waarheid, dan komt het met de relaties in je omgeving vanzelf goed, an hoef je noet door te denken actie te ondernemen, dan loopt het vanzelf. De mensen die niet meer bij je passen vertrekken. En nieuwe relaties dienen zich aan. (dat kan soms zelf dezelfde persoon zijn maar dan in nieuwe vorm)