Door Peter Messerschmidt
Ik bracht een paar dagen door tussen de rode rotsen van Sedona in Arizona – èèn van mijn favoriete plekken op aarde. Hoewel het eigenlijk een werk-vakantie was – Sarah gaf hier een workshop en we moesten een paar mensen bezoeken – is het van huis en de gezinssituatie weg zijn altijd een goed moment voor bezinning.. en meestal ook om na te denken over de belangrijkere dingen in onze wereld.
In de loop van de vele jaren dat ik deel uit maak van de ‘club’ van HSP-ers, is het me vaak opgevallen hoe dikwijls HSP-ers “verzeild raken in drama”, vaak met mensen die hun gebruiken, misbruiken of beledigen, of met hartstikke gekke mensen.
Hoewel ze hun eigen “onschuld” in deze chaotische relaties fel verdedigen, viel het me ook op hoe vaak die chaotische en schadelijke situaties zich niet “vanwege anderen” voordoen, maar meer het gevolg zijn van onze eigen keuzes, behoeftes en van hoe we onszelf zien.
Wat is er werkelijk aan de hand, als we een “hang naar chaos” hebben in ons leven? Waarom kiezen we daarvoor? En het spijt me, maar we zijn hier NIET de onschuldige toeschouwers, tenminste meestal niet.
Er spelen eigenlijk twee heel gewone factoren een rol — en allebei hebben ze te maken met hoe wij onszelf ervaren — of sterker nog met een gebrek aan zelfvertrouwen.
In het ene scenario drijft een bijna dwangmatige “behoefte om te helpen” ons er toe om – standaard – het gezelschap te zoeken van mensen die hulp nodig hebben. Menigeen zal aanvoeren dat dat medeleven is en dat het vanzelfsprekend is om mensen die het moeilijk hebben te helpen, en daar zit wel wat in. Maar… er hangt wel een prijskaartje aan (teveel impulsen, uitputting, frustratie), aan het steeds maar “zorgen” voor mensen die nog geen poging doen hun eigen problemen op te lossen en die van ons verwachten dat ze altijd en eeuwig bij ons aan kunnen kloppen met hun sores.
Velen van ons zullen zeggen: ik heb die mensen niet UITGEKOZEN!, en dat is misschien zo – althans niet op een directe manier. Zo van de straat opgaan en hardop verkondigen: ik wil graag zorgen voor hulpeloze behoeftige sukkels. Maar wat er gebeurt is dat we niet meteen al “nee” zeggen als deze mensen hun duidelijke, maar ook wel subtiele of onbewuste, eisen duidelijk maken en voortdurend aan ons opdringen. Uiteindelijk zijn wij HSP-ers de klos, terwijl iemand die zich beter bewust is van zijn grenzen (en het minder nodig heeft om als meelevend gezien te worden) allang zou hebben gezegd: sorry hoor, maar je kost me m’n energie, donder op.
Maar hoe kan het eigenlijk dat er een beroep op ons gedaan kan worden?
Meestal is het probleem dat we onszelf niet veel waard vinden, behalve aan wat af te meten valt aan ons vermogen om “voor anderen te zorgen” .. en “ze te helpen als ze het moeilijk hebben”. Met andere woorden: we zien onszelf niet als waardevolle mensen, als we niet “zorgen voor”.
Denk er eens even over na — niet oppervlakkig, maar op een dieper niveau: wie zou je zijn, als je niet altijd de nieuwe problemen van je vrienden op je schouders zou nemen?
Wie zou je zijn als je niet hoefde te zeuren dat al je tijd en je hele bandbreedte in beslag genomen worden door een ander?
Deze vragen zijn niet beschuldigend bedoeld, maar meer om je aan te zetten tot een dieper zelfonderzoek.
Het bovenstaande is natuurlijk een gewoonte die ontstaan is vanuit angst, vaak aangeleerd in onze jeugd doordat onze ouders en andere familieleden ons wellicht minder of onbelangrijk vonden als we niet “nuttig” waren.
Het tweede scenario is hier nauw aan verwant, en ook gebaseerd op angst: een algemene angst voor “sterke” mensen, die hun leven op de rit hebben. We zijn bang dat we “klein en ontoereikend” zijn in hun gezelschap en denken dat zij er onmogelijk in geïnterresseerd kunnen zijn om met ons om te gaan, omdat hun levens zoveel succesvoller en georganiseerder lijken dan de onze… en daarom zijn we bang dat ze ons laten zitten als ze ontdekken hoe klein en schijnbaar onbetekenend en saai onze levens zijn. In ‘t kort gezegd: we hebben, in hun gezelschap, niet het gevoel dat we iets waard zijn.
Dus als we deze twee scenario’s naast elkaar zetten (en soms spelen ze ook allebei), kiezen we er niet alleen voor om met mensen om te gaan die ons gebruiken en ons verdriet doen, maar komen we er ook nog toe bang te zijn het gezelschap te zoeken van mensen waar we wat aan zouden kunnen hebben, omdat we ons “minder” dan hen voelen.
Er is geen kant-en-klare oplossing voor dit probleem…. maar de weg naar heling en persoonlijke groei, begint met simpelweg waarnemen van onze patronen, van de keuzes die ons verdriet brengen.
Uhmmm….mijn eerste reactie, tijdens het lezen….niet gaan generaliseren ajb 😉 HSP’ ers zijn er in veel soorten en maten volgens mij, verder erg herkenbaar. Ik zelf worstel met mijn eigen angst om echt te zijn (hier kun je op verschillende woorden de klemtoon leggen). Anderen helpen, klopt, niet gezien zijn als 5de kind (nakomertje) in een groot gezin, check, andere HSP’ers, degene die zich ‘durven’ te laten zien (jemig wat knap….laat ik maar klein blijven…gedachte: dat kan/durf ik niet). Vooral het gemis aan (h)erkenning, mensen om mij heen, gelijkgestemden….’lot-genoten’….eigen-wijze….zo je wilt. Kort gezegd, het kunnen delen van ervaringen….ja…vooral het gemis….doet pijn…terwijl ik typ…vertraagd ik… somberheid, verdriet….herkenbaar? De behoefte te willen groeien….maar niet weten hoe…de angst (daar is tie) niet begrepen te worden…(help…durf ik dit nu nog wel te posten). P.s. ben het eens met de reactie van Chris als het gaat om: rust te vinden in jezelf…
Ik zit voor mijngevoelal jaren in dit proces van wat ik hier lees. Vanaf 3 jaar was ik me bewust van deze heftige weg. Ik voeldeme eigenlijk altijd een soort licht, doorschijnend. Mijn jeugd was dan ook geen makkie. Ik heb daar nu welecht mee verzoend en ben blij met mijn leven. Nu wel komend uit een moeilijke relatie waar mijn vriend verslaafd en narcistisch is, ik zoveel over mezelf vond en toch merkte ik dat ik uiteindelijk niet mezelf kon zijn of zoals jullie zeggen , het was geen relatiei n balans. Ik wilde hem in balans want ook dacht ik dat hij dat wilde. Nu ben ik weer terug bij mezelf aan het komen en voel dat wat ik altijd wist ik zo hoopte om nu toch eindelijk een plaatje te hebben en bij iemand te horen. Zodra ik uit de deur stap is het niet simpel de laatste tijd. Ik voel de wereld als oud stagnerend, beperkend. Ik hou van het leven maar in het algemeen merk ik dat mensen elders zijn. Ikvoel veel en ken mensen alvoor ik ze gesproken heb. Ik merk dat ik met mijn relatie wilde ontkennen wie ik echt ben. En ik zal me daarop richten.
Ik heb inderdaad ook wel dat ik snel contact heb met mensen die in de problemen zitten maar tegenwoordig houd ik me niet meer met andersmans problemen bezig. Wat in dit artikel genoemd word; "sterke" mensen, zie ik meer als een kudde schapen. Ze volgen allemaal dezelfde trends, zijn bang om alleen te komen te staan en vormen daarom groeperingen. Ik ben erachter gekomen dat ik bij geen van beide thuis hoor. Ik houd mijzelf liever bezig met mijn kwaliteiten en ontwikkelingen. Mensen waarmee het daadwerkelijk klikt kom je doorgaande weg tegen.
Het is een keuze: Ik Stop met Drama punt.
Ja, leuk als diegene die je helpt en verzorgd enz je man is………
Duidelijker antwoord kan ik niet krijgen, dat wordt dus weer een echtscheiding……..:/
Geweldig artikel en oei oei: wat een waarheid staat erin beschreven….Ter harte nemen, wij HSP-ers, en eraan werken. Mooi toch, het process dat leven heet?
Hallo allemaal,
Wat een geweldige site is dit toch! En wat een geweldige onderwerpen! En al die mensen die zich erin herkennen! Ik denk (natuurlijk net als zovelen) dat ik vaak de enige ben in mijn omgeving, en daar kan zoveel twijfel, onzekerheid en strijd uit voortkomen, ook al weet je intellectueel hoe of de wat. Geweldig om elke dag maar weer op deze site te komen en de mooie verhalen, tips en opmerkingen te mogen lezen, zowel van de auteurs als van de mensen die een reactie achterlaten. Heerlijk om te weten dat ik niet de enige ben en dus raar ben en dus alles maar weer verkeerd doe etc. etc., maar wetende dat dit gewoon een proces is en dat er velen met mij hier nu inzitten en hier nu doorheen. Dus grote dank aan iedereen van deze site! Bedankt voor alle steun en al jullie reacties en openheid. Ik vind het zo hoopvol! En ik wens iedereen zoveel succes en dat we in al ons bewustzijn maar mooi afgestemd op onszelf raken.
Veel liefde en licht toegewenst!
Dikke zoen, Susanne
Zeker herkenbaar, maar een paar aspecten zou ik er nog aan toe willen voegen. Het hooggevoelig zijn maakt dat je de behoeften van een ander voelt, soms beter en eerder dan die persoon zelf. Het is een hele kunst om onderscheid te maken tussen wat van jou is en wat van een ander. Ik vind dat nog steeds moeilijk. Want als ik iets ‘verstorends’ in mijn systeem voel, wil ik het opgelost hebben en getransformeerd. In die zin is het dus ook een ‘opruimende’ kant van hsp-ers, zou je kunnen zeggen. In het beste geval: signaleren, boven water krijgen, transformeren. Misschien wel een van onze hoofdtaken..;) ? Want chaos op zich is niet erg, dat brengt beweging, verandering, vernieuwing, groei, ook in je persoonlijke leven.
@Petra,
idd ,het aanvoelen van de behoeften voor dat de persoon zelf het doorheeft,is iets wat mij regelmatig triggert.
zelfs kilometers ver van mij vandaan ,kan ik de signalen opvangen…. en wat is dan van jouw en wat is van de anders, blijft lastig.
ik ben nu wel zover dat ik het wel voel maar de oplossing (die ik ook zie) bij de ander laat.
wel moeilijk want je ziet t erg vaak fout gaan ,ook bij je liefste vrienden …..en dat terwijl ik weet wat er fout gaat moet je het loslaten, tis hun eigen proces….
Dit is een les(sen) die ik een paar jaar geleden mocht leren via de lieve Engelen…. 🙂 dit nu lezende denk/voel ik…
Jaaa, dat is me nog al een verschil zeg! die ik toen was…denkende dat ik dé verplichting had, om de wereld te redden van de ondergang, die droeg ik in mijn nek!
En dat kwam inderdaad vanuit mijn jeugd…. en ál die mensen, heb ik allemaal de loop pas gegeven… op een hele nette manier geprobeerd uit te leggen waarom en hoe… de één koos ervoor om te gaan schelden( stond het dichtste bij mijn hart) en weer anderen hadden zoiets van what ever!
Voor mijzelf was het wel even slikken… maar ik kreeg hulp!
En de belofte dat ik “nieuwe mensen” ervoor terug kreeg die wél van me houden en me niet leeg zuigen…die mij helpen en ik hun op een “normale” manier…voor mij normaal; mensen die je waarderen en weten wie je bent en gewoon zichzelf durven zijn, die mij ook durven zeggen; hé dat klopt niet, voor mijn gevoel, helemaal wat je zegt óf dat vind ik niet leuk… is normaal, kunnen we erover praten… leuk! 🙂
en dat heb je ook nodig om te kunnen begrijpen, want ik kan een kietel spelletje wel leuk vinden bv…. maar mijn man niet…bv…moet ie gewoon zeggen en dat gebeurd ook.
Ik ben inmiddels van mijn angst af gestapt en heb gezegd; ik blijf nog liever alleen dan al die ellende steeds over me heen…was stap 1…. toen zei ik; wil iemand die net is als ikzelf….. wish granted…. leerde een schat van een vrouw kennen! vlak nadat ik mijn huidige man leerde kennen! en we hebben samen heel veel plezier!! we doen allen wat ons gelukkig maakt… en zijn niet (meer) bang om elkaar te verliezen… we hebben heel wat om wentelingen gemaakt oftewel ont-wikkeld…waardoor wijzelf zijn over gebleven…
ik zie het wel eens als een klosje garen…blijft witte rol over… of een appel die je opeet en het klokhuis is ineens zichtbaar… hoe het ook zij….niemand is perfect… ik al helemaal niet! hihi en weet je? ik ben wie ik ben…ik ben trots op mezelf om wie ik ben! ik heb er hard voor moeten werken en de hele zee vol gejankt…maar ik ben er uit gekomen zonder te verzuipen… hihi al dacht ik soms wel eens…oooh shit! als dit maar goed gaat! hahaha maar het is goed gekomen… ik heb toendertijd mijn keuzes op geschreven en mij eraan gehouden hoe moeilijk het ook was…en heb alles en iedereen los gelaten…. waar ik miserabel van werd… ik ben er nog niet en werk nog steeds hard aan mezelf… maar nu op een leuker(der) manier… ik mag leren weer te huppelen als een kind en te zingen… en dat is wat ik aan het doen ben…. ik wens jullie allen een heel fijn leven toe…een liefdevolle voor jezelf… dan trek je anderen aan die net zo zijn… ze hadden en hebben daar gelijk in… zeg gerust NEE! hij staat weer in mijn woordenboek! en ik zeg het op een hele liefdevolle en eerlijke manier… nee, lieverdje ben druk heb even geen tijd..of ik ben moe… ga wat leuks doen en laat alles los…de antwoorden komen dan naar je toe…. ooh jawel! wat ik kan… kan jij ook! leer maar hihihi doe ik ook! ik hou van je… <3 jij ook? 😉 knuffel jezelf je hebt het verdiend…. fijne dag! tot weer ziens! 🙂 xxx
zo doe ik het en dan wordt het vanzelf rustiger…. en nu geniet ik van d Rust in mezelf! heerlijk! welnu liefde overwint alles en de aanhouder wint! keuzes… 😉 xxx
liefs, Henriëtte <3 🙂
prachtig geschreven..ik voel alleen maar liefde en kracht
Waar ik me bewust van geworden ben is dat ik mijn “openheid” zo vanzelfsprekend vind en daarom iedereen en alles binnen laat. Ik dacht echt dat het gewoon zo hoorde.
Maar met vallen en opstaan kom ik er achter dat die openheid of gevoeligheid hoort bij leven in een niet-geïncarneerde staat, hier op aarde mag (of is het zelfs de bedoeling) dat me ook bewust ben van “alleen ik”. Dat is iig mijn oefening.
En inderdaad aarden of goed in m’n lichaam zijn, of wat ik doe de stilte in meZelf voelen en steeds weer herinneren. Daar kan ik m’n “grenzen” voelen, letterlijk en figuurlijk.
En wellicht is die openheid van al die “chaoten” nodig geweest om ons over de streep te trekken , om de “verbondenheid”, de werkelijkheid daarvan levend te houden in de moeilijke tijd die (hoop ik) achter ons ligt.
Lieve “chaoten”, sterkte allemaal en weet: je bent het hoe dan ook goed!
Jitske
Ja ook hier heel herkenbaar, en dat het al vele levens een thema is geweest.. zonder alles concreet te kunnen benoemen weet ik dat het zo is en ook dat ik het nog aan het verwerken ben.. mezelf zo lang zo klein, zo onbetekenend gemaakt, gemarteld, afgedankt etc etc.. Maar gelukkig met het besef dat nu de kans en de tijd is om er afscheid van te mogen nemen. En dat doe ik.. met pieken en dalen..
Voor ons allen wens ik heel veel succes met deze tocht, er komt van alles los onderweg maar het is o zo bevrijdend!
tja,ook hier iemand die zich herkent in dit verhaal. het is vermoeiend, om zo te leven. aan de ene kant heb je enorm de behoefte aan de “chaos” maar aan de andere kant put je je zelf compleet uit.
heb enige tijd geleden voor mezelf gekozen en veel van de vrienden om me heen verloren…..
nu begin ik er weer een beetje bovenop te krabbelen en realiseer me dat ik de rust nodig heb( maar ik ben best wel “verslaafd “aan de chaos, ben ook nog een echte tweeling,pfffff)
ook in mn 2 relaties me helemaal opgeofferd ,ook dit gaat me niet meer gebeuren.
de stap voor je zelf kiezen is moedig@ Ruben, ze is zwaar en heel vaak ook erg eenzaam(want de meeste mensen snappen je niet meer omdat je niet altijd meer klaarstaat voor ze en keren zich af) maar uiteindelijk is er maar een die wint: JIJ, en het gaat om JIJ!!!
val nog wel eens terug in oude patroon en weet dat dit tijdelijk is.
ik wens iedereen die zichzelf herkent heel veel sterkte en liefs……je kunt het!
@chris,
nog even een ps;
verwacht in dit proces geen hulp van anderen
dit is waar ik op stuk ben gegaan,,,,ik ,die altijd klaar stond voor anderen,kreeg nu zelf niet de hulp en steun die ik nodig had.
toen begreep ik er niks van maar nu wel; niet iedereen heeft de mooie gave die wij wel hebben.
tis erg eenzaam maar het heeft mij wel sterker gemaakt in de keuzes die ik nu maak,,,liefs
Wat een herkenning Chris.
Hier nog een Tweeling [met daarbij ook het ascendant Tweelingen].
Je zal het wel herkennen, dat juist wij [kletskousen] graag contacten hebben.
Maar, dat is ook mijn valkuil, omdat veel mensen niet [goed] luisteren en er de moeite niet toe willen doen om een ander te begrijpen.
Dat onbegrip, het alsmaar voor mezelf opkomen, heeft er toe geleid dat ik in een isolement gekomen ben en vaak onzeker ben [gemaakt] waardoor ik mezelf 'verloren ben, d.w.z. niet meer de opgewekte vrolijke persoon ben en durf te zijn die ik ooit geweest ben.
Heel herkenbaar, uit mijn eigen ervaring weet ik dat eigenwaarde een sleutelrol speelt in hetgeen hierboven omschreven wordt. Jaren heb ik me zo voor gedaan en zat mn huis vol met lieve mensen die “mijn” hulp nodig hadden, nu is het leeg in huis en kan ik keuzes maken wie ik het waard vindt om mijn hulp te geven. Af en toe val ik nog in mn oude gedrag terug maar ik herken het snel en corrigeer mezelf. Naar mijn idee is het belangrijk dat je van jezelf meer gaat houden dan van iedereen om je heen. Pas wanneer je dat kan, kun je een ander helpen en zul je ook andere mensen op je pad krijgen die jou manier van helpen “waard” zijn en waar je als persoon van zult groeien, niet vanuit het hulpverleners stuk maar vanuit het stuk van waardering om wie jij bent.
Een goede manier om, in ieder geval energetisch te ervaren is om, na eerst goed jezelf te hebben geaard en van binnen rustig te zijn geworden een witte vlam te laten ontstaan in je hart. Veel mensen, met weinig eigenwaarde kunnen die vlam niet eens vinden of is ie erg klein. Geeft niks, gewoon “ervaren” met datgene wat je tot je beschikking hebt. Desnoods werk je met de intentie van het ontstaan van deze witte vlam. Laat deze vlam langzaam groter worden, ervaar wat je voelt,weet of ziet en wanneer je kans ziet om um helemaal om je heen te zetten, dus ook buiten je fysiek in je aura te laten stralen zul je kunnen ervaren wie je bent en hoe “groot” en waardevol jij bent. Dit gevoel zul je altijd “weten” en meenemen in je bewustzijnsgroei. Dit vlammetje is een kleine eerste stap naar ontwikkeling van een gevoel van eigenwaarde. Het heeft mij onder andere gebracht van het gevoel van minderwaardig zijn naar een “staat van zijn” die staat als een huis met een gevoel van “ik ben die ik ben”.
@Patricia, mooie uitleg, ik ervaar zoveel dat men als hsp zoveel hartenergie straalt. Onze daden komen zeker vanuit die mooie energie. Ben ook bewust van de valkuilen en je dit zeker voor jezelf moet afschermen wanneer je deze energie teveel gaat weggeven. We hebben zeker talenten om mensen te begeleiden, steunen maar met een goed evenwicht voor jezelf.
Onze verbondenheid op zich is al een mooie eigenschap, alsook jezelf verbinden met eigenwaarde, liefde, vertrouwen.
hierin herken ik mezelf enorm, en eerlijk gezegd vrees ik dat als ik echt moet nadenken over wie ik zou zijn als ik niet altijd zou zorgen voor anderen, ik tot de conclusie moet komen dat ik gewoon niet weet wie ik ben of wat te doen, dan komt het er op neer mezelf te zoeken en dingen te doen die ik wil, maar ik heb heel de tijd t gevoel dat ik niks wil of dat niks een nut heeft ofzo… :s
@Ruben,
het gaat erom een evenwicht te zoeken tussen de wil om anderen te helpen ( de reden waarom we naar hier zijn gekomen) en persoonlijk te groeien en hoe meer je persoonlijk groeit , hoe beter je anderen kunt helpen.want ook jij bent het waard om te groeien en geholpen te worden.
@Ruben,
ben het met je eens ,rico denk ik dat je eerst de rust bij jezelf moet gaan vinden en je zelfvertrouwen op moet gaan bouwen voordat je überhaupt keuzes kunt gaan maken over aan wie je wel wilt gaan helpen en wie niet.