Al zo lang ik me kan herinneren, steun ik anderen. Werd iemand buitengesloten op school? Dan ving ik diegene op. Was iemand verdrietig? Dan troostte ik. Het klasgenootje dat op de middelbare school dacht aan zelfmoord? Ik ging ermee in gesprek. Mijn moeder noemde me vaak liefkozend “Sister Nightingale (naar Florence Nightingale). Zelfs een rupsje waarvan ik dacht dat het zielig was, wilde ik als huisdier nemen om hem te kunnen blijven aaien.
Toch ben ik niet eens de zorg ingegaan in eerste instantie, maar het opkomen voor anderen, bleef in me zitten en in het onderwijs zag en hielp ik vaak juist die leerling die het moeilijk had. Nu ik uiteindelijk toch in de zorg ben beland, als begeleider van jongeren met autisme (weliswaar nog aan de onderwijskant van de begeleiding), merk ik dat mijn drang om anderen te helpen en problemen op te lossen nog meer aan de oppervlakte komt. Niet alleen met cliënten, maar ook met vrienden.
Weet ik dat een vriend(in) niet lekker in zijn/haar vel zit, dan wil ik helpen. Desnoods als ik ze in de houdgreep moet nemen tot ze ophouden met tegenstribbelen… (Hier overdrijf ik natuurlijk, maar het maakt mijn drang om te helpen wel duidelijk.) Ik merk dat er meer hulpverleners, coaches en therapeuten zijn die dit hulpverleners-syndroom hebben. Altijd maar willen helpen, of die ander nu geholpen wil worden of niet.
Met name op social media en vele sites zoals ook deze, vliegen de ongevraagde adviezen je om de oren. Wil iemand gewoon even spuien waar ze mee zitten en iedereen buitelt over elkaar heen om adviezen te geven over naar wie je toe moet gaan, wat je moet doen of laten of wat je moet eten om het allemaal beter te maken. Er wordt zelfs vaak modder naar elkaar gegooid om de adviezen van de ander de grond in te boren en zelf beter te lijken. Ik lees vaak met groeiende verbazing en soms met plaatsvervangende schaamte.
Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom staan we de ander niet toe zijn eigen “fouten” te maken? Raakt het misschien een angst van onszelf? Durven we te geloven dat we allemaal eigenlijk oneindig krachtig zijn en heel capabel onze “problemen” op te lossen? Als de ander het is, zijn wij het zelf ook. Willen we dat wel onder ogen zien? Persoonlijk geloof ik niet in fouten maken, ik geloof niet dat een keuze fout kan zijn. Het is jouw keuze van dat moment en op dat moment juist voor jou. Dat je het later misschien anders zou doen, of dat de uitkomsten niet gunstig waren, wil niet zeggen dat het niet de juiste keuze was.
Ik schreef eerder al over het vinden van je eigen kracht (in “Wees je eigen goeroe”). Op diezelfde manier zouden wij, als hulpverlener of als vriend, kunnen vertrouwen op de kracht van de ander om zichzelf te helpen. Zolang ze niet geholpen willen worden, kunnen we niets anders doen. Vertrouwen op de ander, zet hem ook weer in zijn kracht. Het los kunnen laten en weten dat het goed komt, dat je vriend of je cliënt het kan, is moeilijk, maar vaak heel waardevol.
Natuurlijk mogen we altijd helpen als er om hulp gevraagd wordt, maar ook dan zal ik vanaf nu proberen vanuit vertrouwen te handelen. Zou jij ook niet liever geholpen worden door iemand die je ziet als krachtig dan als een hulpeloos vogeltje? Vaak kan iemand alleen zijn eigen kracht even niet meer zien. Diegene dan helpen om opnieuw naar zichzelf te kijken en te zien welke oplossingen ze zelf al aan kunnen dragen, is veel waardevoller dan hem bevestigen in het gevoel van onwaardig zijn, wat we vaak doen. We leggen de focus toch op wat er niet goed gaat, in plaats van iemand zelf de keuze te laten hoe ze het “probleem” het beste aan kunnen pakken. Zoek naar de wijsheid in iemand zelf en je zal deze bijna altijd vinden, als je maar durft te vertrouwen!
Wow! Verzorgingssyndroom is een ernstige mentale aandoening die vrijwel nergens beschreven wordt. Zoek op Google en je krijgt Down’s Syndroom.
Het verzorgingssyndroom ontstaat in de kindertijd, het kind voelt in het gezin problemen en wil helpen en helpt ook. Moeder /vader zeurt over pietluttige dagdagelijkse dingen. Orde, rommel, helpen vaat enz. het kind dat hiervoor hypergevoelig is gaat helpen. Wie? De moeder/vader die zeurt het zal ook de rommel van de andere familieleden opruimen, om de zeurder tevreden te stellen. Vaststelling de zeurder is direct vergeten waarover hij zeurde. De andere familieleden weten helemaal nergens van. Met een beetje geluk wordt er dan gezegd dat het kind hulpvaardig is. Hallo waar blijft de waardering? Dit kan jaren doorgaan. Op school in de muziekklas op het sportterrein enz. Er ontwikkeld zich een onrealistisch rechtvaardigheid gevoel waardoor het hypergevoelig kind zicht onrechtvaardig behandeld voelt. Zijn emotionele fijne gevoelens worden langzaam uitgedoofd te pijnlijk. Om zichzelf te helpen blijft de hypergevoelige de anderen helpen ook zij die niet moeten geholpen worden. Waardering komt er nooit hij kan ze niet meer erkennen. Zij die het dichtst bij hem staan zal hij wegdrukken, ze gehoorzamen niet, dan zijn ze mijn hulp niet waard. Zie je wel niemand waardeert me en dit is dan het minst ingrijpende emotioneel gevoel. Ouders partner kinderen collega’s niets ontsnapt eraan. Onleefbaar wantrouwen of zoiets.
Oplossing tja, begin er maar aan.
Wie goed doet goed ontmoet. Ik weet niet of het klopt, maar wat betreft het hulpverlenerssyndroom ja dat herken ik wel. Bij mij heeft het te maken met het cliche dat als je je met andermans problemen bezig kunt houden je niet met je eigen problemen aan de slag hoeft. En je ego groeit er natuurlijk ook enorm van want je maakt jezelf heel belangrijk en nodig. De vraag is natuurlijk waarom heb je dat nodig, waarom die twijfel, waarom niet vertrouwen op jezelf. Waarschijnlijk omdat je geleerd is dat jouw eigen mening er niet toe doet of niets verandert aan het geheel. Ik denk dat gevoelens achter je ratio aanhollen. Maar of je nu goed of fout bezig bent het is wel dapper. De meeste mensen die ongevraagd hulpverlenen denken hier niet eens over na.
Nee ik kan niet zeggen dat ik het hulpverleners syndroom heb.
Op mijn manier help ik weleens iemand op lage schaal.
Ik doe het niet ten koste van mijzelf.
Misschien dat ik dat vroeger wel verkeerd aanpakte, maar nu vind ik gewoon mijn eigen
gezin en familie het belangrijkst.
Voor iedereen die ziek is of klachten heeft, en helpt uit de eigen schat van kennis.. Het kan zijn dat je dan weg geeft, en jezelf opent voor het collectief. Dus het willen helpen, bied een opening in het systeem om andermans zwaarte te gaan dragen, wat niet de bedoeling is.
Ik weet niet of anderen in dit herkennen, maar mijn ervaring is dat het nu de bedoeling is, om tegen het universum te zeggen, dat je alle hulp stopt, en afsluit voor wat er op collectief niveau gebeurt. Veel hsp mensen, hebben zware collectieve draaglast, ten gevolge van verminderde aarding en hogere chakras die te ver open staan.. Dus eerst compleet voor jezelf gaan leven en dan pas voor anderen.
ps..geen advies trouwens;) maar meer hoe ik het zie;)
je kunt er achter komen of je "gezond"bezig bent of niet door te willen helpen…. Als je boos en teleurgesteld bent als jouw raad niet wordt opgevolgd, zit je echt verkeerd….. inderdaad, je kunt naar ze luisteren, als ze vragen om advies, geef je deze, DUS NOOIT ONGEVRAAGD… maar alsjeblieft laat ze het zelf oplossen… is zoveel waardevoller/
Prima artikel trouwens Nadia..goed inzicht!
Prachtig Nadia!!
De hulpverleners met een 'hulpverleners' syndroom hebben een onbewuste behoefte om zelf gezien, gehoord en erkent te worden. Het zet anderen niet in hun kracht maar maakt ze juist afhankelijk!
Tsja….en pijnlijk is het om toe te moeten geven…dat ook ik dit heb moeten erkennen. Dat ik daarmee helemaal niet hielp! Maar…foutjes maken mag!
Ik ben nu blij anders te kunnen kijken en hoop me vooral bewust te kunnen zijn van deze valkuil. Ik hoop dat je artikel de ogen van anderen opent!!!
Ik wou dat je dat eens tegen alle hulpverleners en vrienden en kennissen van mij zou zeggen en dat het tot hen doordringt…dat ik mijn eigen proces doormoet omdat ik origineel anders denk, inzichten krijg die anderen eigenlijk nog nooit zo bekeken hadden. laat mij mijn inzichten krijgen… wie weet kan ik jullie ooit eens uitleggen hoe het werkt.
Shann hulpverlening zit in mijn bloed.
Ik voel mij er toch wel goed bij, anders had ik gestopt.
Mijn tijd komt nog wel.
Maar bedankt voor je advies .
❤️
Komt mij heel bekend voor.
Maar het zit in de genen.
Ik kan niet anders.
❤️
je hebt altijd een keuze, je bent geen slaaf van je genen. Genen kun je veranderen, je hebt gewoon overgenomen wat jouw vader/moeder deed en als je volwassen bent, mag je jezelf opnieuw opvoeden en patronen n doorbreken, echt, er zal een wereld voor je open gaan 😉
Klopt..er gaat nieuwe wereld open:) Ik ben zelf al jarenlang dit programma eraf aan t halen, en langzaam, na het eindeloos weg geven, komt er een stuk van je ware zelf te voor schijn. Kan het nog niet helemaal bevatten, en t zal wel geleidelijk gaan…maar t voelt stuk vrijer aan.
Manon .
Je bent een wijze vrouw . ❤️
Dankjewel Nadia! Zelfde 'syndroom'. Gestopt met dit gedrag, nu op zoek naar mezelf om te vinden wat ik nog meer leuk vind, een boeiende zoektocht zullen we maar zeggen! Een mooie dag gewenst! Warme groet. Wilma
ja dat herken ik ook.. Zoeken naar wat je zelf leuk vind. Komt nu ineens een energie vrij die op een eigen en aarde manier in gevult kan worden. Ben weer oude hobbies aan het oppakken, en er komen nieuwe dingen bij.
Mooi!!
Dank je!