Ik en mijn autisme: verbindingen in en om mij heen

De omschrijving van mij waar ik de meeste verbinding mee voel, is: ‘nog niet nader geïdentificeerd type mens’. Ik ben op de verkeerde planeet beland. Vergissing van de eeuw. Kardinale navigatiefout ….. Tegelijkertijd voelt de verbinding met mijn zielsbestemming onmenselijk sterk. Deze krachtige zielsenergie mag ik zien te incarneren in mijn fysieke lichaam hier op Aarde. Een hele uitdaging. Het voelt als de hel op Aarde. En brengt de hemel op Aarde.

Ik en mijn Tijdreiziger

Iemand noemt mij een Tijdreiziger. Een nieuwe term voor mij. En ja, het klopt. Ik reis door alle levens heen: vorige levens, dit leven, toekomstige levens… Ik breng liefdevol en respectvol verbinding tussen alle generaties. En zo verbinding tussen Verleden, Heden en Toekomst. Dat geeft mij diepe rust. Diepe aarding. Diep bestaansrecht.

Mijn ouders en voorouders kijken liefdevol en respectvol toe, hoe ik hier op Aarde een weg baan voor mezelf en mijn nieuwe energie. Voel opeens verwachtingsvolle, trillende energie daarboven. Een soort gezonde spanning voor een op handen zijnde ‘geboorte’. Ik schrik er van. Is nieuw voor mij. Ontroert me.

Ikzelf kan liefdevol zijn met mijn taak. Vanuit diepe verbinding met mijn zielsbestemming. Voor de aardse generaties kan het heel confronterend zijn. Kan me voorstellen, dat je als zus/broer, kind, partner niet staat te wachten op mijn ‘niet-aardse’ communicatie. Iets in mezelf oppakken triggert hen behoorlijk in energie.

Vooral mijn kinderen worden diep geraakt; als mijn nazaten en ‘diepste’ bloedverwanten hier op Aarde. Ik omarm hen liefdevol en respectvol. Nodig hen uit ook mijn kracht, liefde en respect toe te laten. Liefdevol ‘ja’ te zeggen tegen hun eigen leven. Het mooiste cadeau dat ze mij kunnen geven. En bij mij te laten, waar ze niets mee kunnen/willen. Ik draag alle verantwoordelijkheid voor mijn doen en laten, voor wat ik schrijf. Ongeacht hun keuze, ik blijf liefdevol met hen in verbinding vanuit mijn hart, onze bloedband en familielijn.

Ik en mijn superfocus

In mijn autisme mag ik me verbinden met ‘het meest extreme’. Het diepste in alle menselijke eigenschappen. In al haar aspecten. Liefde, haat, veiligheid, onveiligheid, mededogen, woede, vertrouwen, wantrouwen… Om daarna de diepe tegenpolen liefdevol met elkaar te verbinden: extreem diepe liefde met extreem diepe haat… In elke cel van mijn lichaam voelen, dat ik iemand met mijn blote handen kan en wil vermoorden. En dat ik diezelfde persoon onvoorwaardelijk, liefdevol en respectvol kan en wil omarmen.

Mijn superfocus is krachtig en gericht, als een laserstraal. En dient een belangrijk doel. Het houdt mij in energie gefocust op mijn diepe laag, op wat ik kom doen. De ‘tussen-lagen’ geven geen afleiding. Mijn ‘oplossing’/verbinding zit in die extreem diepe laag. En mijn gigantische uitdaging ook.

In mijn superfocus vergeet ik à la minute al het andere om me heen. Ik mag leren spelen met deze focus. Mijn valkuil is dat ik in deze focus blijf en al het andere buitensluit. Mijn uitdaging is tijdig te ontspannen in mijn superfocus. Deze in te zetten waar nodig. En daarna weer bewust breder en ‘zwakker’ focussen. Om zo opgedane, specifieke wijsheid te integreren ‘in de breedte’, het geheel. Met als uiteindelijk doel: ontspannen in de superfocus in verbinding blijven met mezelf en al wat is. Juist dit spelen in en met mezelf is heel lastig voor mij, in mijn strakke keurslijf.

Ik en mijn zaadjes

Ik zie mezelf ook als iemand, die zaadjes plant. Zaadjes van nieuwe energie. Diepere bewustwording. Dit gaat gepaard met heftige processen. Ik mag het eerst in mezelf oppakken, fysiek hanteerbaar maken. Om het daarna over te kunnen brengen. Daar zit mijn specifiek autisme. Van nature heb ik geen bewustzijn op verbindingen. Niet met mens-zijn. Niet met engelen, gidsen, beschermers, God… Ik sta er helemaal alleen voor. Dat is geen toeval. Dit helpt mij juist alles blanco te ervaren. En pure ervaringen uit te dragen. Een hele uitdaging in aardse energie. Dat laat zich in gevoel als volgt omschrijven:

“Ik zit in mijn huis. En kijk om me heen. Naar de buitenwereld. Naar mijzelf. Ik lijk geen onderdeel te zijn van die buitenwereld. Geen onderdeel van mezelf. Ik voel hoe ik mezelf opsluit. Gevangen houd. Onderdruk. Tegenwerk om geboren te worden. Mijn huis is niet mijn gevangenis. Ik ben mijn gevangenis. Diep verdriet! Iets in mij snakt naar leven. En wordt bij elke poging opgeslokt door de omgeving. Buiten mij. En in mij. Telkens weer diezelfde lange weg in mij afleggend. Diezelfde processen doorlopen. Die immens diepe lagen.

Al wroetend woel ik daar in de diepte de grond los. Maak ruimte voor lucht. Zuurstof. Licht. Levensenergie. Voor een nieuw zaadje. De weg is lang. Zwaar. Afzien. En opeens is het zover. Tijd om mijn zaadje te planten. Het zaadje dat ik al zolang met alle energie in mij heb beschermd, in leven heb weten te houden. Liefde stroomt vrij door mij heen. Licht. Lucht. Levensenergie. Zuurstof. Het voelt immens bevrijdend, puur, voedend. Weer een zaadje stevig verankerd, diep in de Aarde. Met de immense kracht van pure, onvoorwaardelijke liefde. Een onbreekbare, organische verbinding. Een lemniscaat. En ik weet: wat er ook gebeurt, dit zaadje blijft leven. Wij mensen hebben alleen invloed op de snelheid van het ontkiemen en de groei tot al haar pracht en praal.”

Diamantjes

Lieve mensen, ik wens jullie een schitterende tijd hier op Aarde. De echte diamantjes zitten in onszelf. Laat die in al hun facetten schitteren en stralen.

Ik vraag jullie liefdevol en respectvol om te gaan met mijn teksten, mijn diamantjes. Deze verzamel ik in mijn boek in wording. Mijn Zijnsboek. Mijn Levensboek. Ik deel deze doorleefde teksten bewust met jullie, vanuit mijn kwetsbaarheid en immens vertrouwen in jullie. ‘Samen delen. Elkaar voeden. Samen groeien.’ Laat het mijn boek worden, zijn en blijven. Dank voor jullie begrip.

Tijd voor de volgende grote stap uit mijn comfortzone. Een maand naar Nepal, samen met mijn zoon. Op zoek naar nieuwe diamantjes in mij. Ik zie er naar uit.

IN ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE, RESPECT EN GELIJKWAARDIGHEID SAMEN ÉÉN. EEN ONBREEKBARE, ORGANISCHE VERBINDING. EEN LEMNISCAAT.

In liefdevolle en respectvolle omarming,

Els Linders

Els Linders

Els Linders

Mijn naam is Els Linders, geboren 1962, woonachtig in Asten (Noord-Brabant). Ik heb Asperger. En ervaar het als een positieve uitdaging ja te zeggen tegen mijn leven met autisme. Het maakt me meer mens. Het ligt me heel na aan het hart deze groep mensen zich thuis te laten voelen op deze aardbol. Mijn uitgangspunt is dat autisme niet altijd chronisch is. Ik laat zien, dat aspecten ervan te helen zijn. En je ook met dit systeem ja tegen het leven kunt zeggen. Van overleven naar leven!
5-hoek

Overige artikelen

Het helen van de innerlijke wond als weg naar meesterschap
Hoogbegaafde kinderen: Een tien voor verwondering en respect
Waarom zijn er juist nu zoveel hsp-ers op aarde?
Hoe weet je welke Engel je moet aanroepen?
Zelfdoding vanuit zielsperspectief
Je thuis voelen in de onveiligheid van transformatie
De kracht van de maan en wat jij daaraan hebt
“Hygge” – 5 simpele manieren om een eeuwenoude Deense oefening voor bewustzijn in je leven te verwerken
Waarom je de frequentie van je muziek wellicht wilt aanpassen
Waarom we ons tegen verandering verzetten & hoe we dat stoppen
Emotionele Eerste Hulp voor angstige hoogsensitieve kinderen
Het herstellen van je oorspronkelijke blauwdruk