Indigo’s kunnen zeer kritisch zijn op zichzelf, wat zich kan uiten in twijfelen en onvermogen om het pad te kiezen waarvan ze denken dat het goed is voor hen. Wanneer ze in de “kritiek modus” zitten, zien ze fouten in elke gelegenheid en gebruiken ze deze als een excuus om niet in beweging te komen. En dit geldt voor alle Indigo’s, ongeacht hun leeftijd. Ze zijn erg goed in zien wat er mis is met de wereld, wat deel uitmaakt van hun pad, maar ze moeten nog een stap verder gaan en hun vermogen om te bekritiseren in kritisch denken omzetten.
Een client merkte onlangs op dat haar jonge Indigo volwassene, die problemen heeft met haar leven vormgeven, zakelijke mogelijkheden/kansen aan het onderzoeken was , maar terwijl ze fouten vindt in wat anderen verkeerd doen, en beschrijft hoe ze dingen anders zou doen, handelt ze zelf niet. Mijn advies was om haar dochter te laten zien hoe ze haar focus kan verleggen, zodat ze haar vermogen om de gebreken van anderen te zien kan gebruiken om een makkelijker pad voor zichzelf te creëren. Dit is de verschuiving van kritiek naar kritisch denken.
De mogelijkheid om te identificeren wat er mis is of niet goed werkt in een situatie is een Indigo geschenk. Maar als het niet wordt gebruikt om naar een hoger niveau te gaan,wordt het gewoon een reeks van klachten die toch niets opleveren. En het is moeilijk bij een Indigo te zijn die voortdurend klaagt .Als dit gebeurt met mijn Indigo kinderen, herinnerer ik hen eraan dat de persoon iets doet en het goed voor hen is. Bij begeleiding in het constructief gebruik van informatie , kunnen ze de waarde van kritiek gaan inzien en constructief toe passen in hun eigen leven.
Indigokinderen hebben een speciale relatie met de energetische transformatie van de aarde, het identificeren van wat moet worden veranderd en dan die verandering zijn voor de wereld. Te vaak houden ze op bij het identificeren van de verandering en worden ze overweldigd door de eisen van hun taak en hun eigen gebrek aan vertrouwen. Uitbreiding van hun visie naar het volgende, hoger, niveau en geloven in hun verbazingwekkende talenten zal hen helpen te bereiken wat anderen voor hen zijn gekomen om te doen. Elke Indigo draagt een licht dat de wereld nodig heeft en hoe eerder we allemaal bij elkaar komen en ons licht laten schijnen, des te sneller zal de transformatie gebeuren.
Copyright 2010 Jennifer Hoffman
-vertaling:Gordon, www.nieuwetijdskind.com-
andere artikelen Jennifer Hoffman/website Jennifer Hoffman
Erg herkenbaar allemaal. De focus vooral gelegd op wat verkeerd is en gaat in deze maatschappij. Dat kan heel diep gaan en zoveel energie vergen in het wakker schudden van de omgeving dat er geen energie meer over is om je eigen plannen tot uitvoering te brengen, terwijl je dat verschrikkelijk graag wil. Iets betekenen voor de mensheid met de kennis die je hebt opgedaan. Je omgeving bewust te laten worden wat er werkelijk speelt op de achtergrond van politiek, gezondheid, maatschappij.
Ik leer nu vanuit het shamanisme die energie positief te affirmeren in wat voor mij wel werkt zodat ik juist die plannen nu eens wel door kan zetten. Stap voor stap durven kiezen voor jezelf. En van daaruit er ook voor anderen kunnen zijn.
“Ik zie in de samenleving zoveel dat ik soms moeite krijg omdat ik dan niet meer weet waar ik moet beginnen. Dan word ik soms erg boos. Veel onrust en moeite met concetratie.
Uitleggen waarom ik boos ben? Natuurlijk. Heb je even?”
Boos word ik dan niet, gefrustreerd wel. Ik heb vaak zoveel dat ik wil doen en wil schrijven ter bewustwording, maar het blijft vaak hangen in de dimensie van het denken/voelen, zonder vertaling naar de concrete realiteit. Dan gaat de energie tegen me werken en word ik onrustig en wordt mijn concentratie nog minder.
Ik wil ook altijd tot de kern komen en onderweg alle enigszins relevante details noemen. Het verhaal moet helemaal compleet zijn. Ja, ook ik moet veel van mezelf en meestal is dat in mijn eentje. Energievretend. Anderzijds bestaat er een wijdverspreid “moeten” in de samenleving wat ik mijzelf juist weer niet opleg…
“Hoe vaak is het niet zo dat iedereen roept “het gaat wel voorbij” of “dit mag niemand weten” of ook zo mooi: “bemoei je er niet mee”. Pardon? Niets doen? Dat is nou net wat ik niet moet doen.”
Ja zulke opmerkingen kan ik ook niet tegen. Hoe kun je nou vrede hebben met oorlog? Oorlog, in welke vorm dan ook, los je niet op met oorlog, maar het is tevens een misverstand dat vrede betekent… niets doen, dus alles bij het oude laten.
Zeker een mooi en heel herkenbaar schrijven.
Ik ken mezelf als een zeer kritisch type. Kritiek leveren kan ik prima. Maar ik word ook wel beter in het opbouwen en veranderen van zaken welke zuchten onder kritiek.
Ik zoek idd ook wel eens excuses om iets niet te doen. Dat komt vaak doordat ik bang ben dat de veranderingen die ik wil realiseren te ver gaan. Te groot. Te hard. En dus altijd onbegrepen.
Dan ga ik anderen motiveren en sturen. Om er vervolgens achter te komen dat inderdaad een wijs man ooit zei; ‘als je wilt dat iets goed gedaan word, doe het dan zelf’ en dat deze wijze helemaal gelijk had.
Dan heb ik een probleem met iets dat niet naar mijn zin is, maar wel het genoegen dat anderen hebben geleerd van het uitvoeren van de veranderingen en hopelijk gemotiveerd zijn geraakt ermee door te gaan.
En wat ik hier probeer te vertellen is dat wat ik aanpak even buiten mijn werk valt. Ik zie in de samenleving zoveel dat ik soms moeite krijg omdat ik dan niet meer weet waar ik moet beginnen. Dan word ik soms erg boos. Veel onrust en moeite met concetratie.
Uitleggen waarom ik boos ben? Natuurlijk. Heb je even?
Het duurt dan weer even voordat ik me herpakt heb.
Daarna kies ik iets wat ik kan aanpakken en ga door naar de bron van het probleem.
Een ding of persoon, maakt me niet uit en mijn intuïtie is helder.
Zie het maar als “de soldaatjes sparen en direkt de generaal pakken”. En als ik een ‘onderwerp’ heb gekozen bijt ik me vast en laat niet meer los. Ik moet. Maar ben vaak alleen wat het niet makkelijk maakt.
Het klinkt allemaal dapper, maar het kost me veel energie. En soms moet je zover gaan dat je mensen verdriet en pijn doet. Je wilt dat niet maar je weet dat het nodig is.
Hoe vaak is het niet zo dat iedereen roept “het gaat wel voorbij” of “dit mag niemand weten” of ook zo mooi: “bemoei je er niet mee”.
Pardon? Niets doen? Dat is nou net wat ik niet moet doen.
Heel mooi artikel en moet zeggen dat ik bij sommige situaties ook excuses zoek om iets niet te hoeven doen.