Deel Een
Dit is voor mij een moeilijk onderwerp om over te schrijven, omdat het me herinnert aan een erg uitdagende periode in mijn zoons leven toen hij overwoog om zichzelf van het leven te beroven. Het doet me weer herinneren aan de angst die ik ervoer, me afvragende of ik op een dag zou thuiskomen en zou zien dat hij deze daad ook werkelijk had uitgevoerd. Hij sprak er met mij nooit over dat hij dit overwoog, ik weet wel dat hij dikwijls de smalle grens bewandelde. Er waren dingen in zijn leven waarmee hij zich niet kon verzoenen en grote moeite had. De mogelijkheid tot zelfdoding was, in zijn ogen, een optie omdat het de pijn zou stoppen die hij voelde.
Dat is de keerzijde van de extreme gevoeligheid die Indigo’s hebben—ze voelen hun pijn heel erg diep en worden zo verwond dat ze geen uitweg meer vinden. Ze overwegen dan zelfdoding in ogenblikken van vertwijfeling, als ze er van overtuigd zijn dat geen enkele andere oplossing mogelijk is.
Indigo’s vechten meer met deze zelfmoordgedachten dan enige andere voorgaande generatie. En velen drijven dit ook werkelijk door, een spoor van verdriet achterlatend. Ze hebben moeite met het accepteren van de dingen en omdat vele Indigo’s een moeilijke kindertijd ervoeren, zijn hun wonden vaak diep en pijnlijk. Hun empatische vermogens maken hun eigen pijn nog erger omdat ze er de pijn van anderen nog aan toevoegen.
Mijn zoon had vele Indigo vrienden waarvan velen ook streden met hun eigen problemen. Ik voelde soms dat hij problemen van zijn vriend aan het uitwerken was bovenop die van zichzelf.
Drie jaar lang kampten we met dit probleem. We deden counceling, medicijntherapie (kort) en praten heel veel met elkaar. De medicijnen leken de dingen alleen maar te verergeren want Indigo’s kunnen ongewone reacties hebben op medicijnen en kunnen er intolerant voor zijn. En omdat ze onderhevig zijn aan verslaving, kunnen ze zelfs verslaafd worden aan velerlei soorten medicatie.
Mijn zoon pleegde geen zelfmoord maar hij had verschillende vrienden die dat wèl deden en dat was een heel droeve en moeilijke ervaring voor iedereen. Ieder ouder wiens Indigo kinderen door een emotioneel strijdperk gaan of door pijnlijke ervaringen moet begrijpen dat deze kinderen niet in staat zijn om zomaar hun emoties ‘uit te schakelen’ zoals wij dat wel hebben geleerd. En zij nemen bovendien de emotionele energie uit hun omgeving in zich op, waarvan ze dan kunnen denken dat het die van hun is. Omdat ze hoogst empatisch en intuïtief zijn,zou het kunnen helpen om hun empatisch vermogen op een betere manier te kanaliseren en te helpen om een onderscheid te maken tussen welke energie nu van hen is en welke anderen toebehoort.
Een goede communicatie tussen ouders en kinderen is altijd nodig zeker met Indigo kinderen omdat ze zich alle soorten dingen kunnen inbeelden en dikwijls moeite hebben om onderscheid te maken tussen de werkelijkheid en hun angsten en geloof.
Hoewel ze hoogst intelligent zijn, neigen ze er ook naar om emotioneel onvolwassen te zijn en hebben ze er meer nood aan dan ze willen toegeven, om aangemoedigd te worden.
Doorheen verschillende jaren van praten, dingen uitwerken, en mijn zoon te leren hoe hij zijn empatische energie kan richten, en hem te laten weten dat ik er was voor hem, waren we in staat om door deze moeilijke periode te geraken en die ligt nu goed en wel achter ons. Het is een uitdaging die vele Indigo-ouders tegenkomen maar één die met wat moeite, samen overwonnen wordt. Het is niet makkelijk maar het kan wel !
Deel twee
In bovengaand artikel (deel 1) schreef ik vorige week over Indigo’s en zelfdoding. Ik deelde met jullie mijn moeilijke en uitdagende ervaringen met mijn Indigo zoon en velen van jullie schreven mij over hun eigen ervaringen met hun Indigokinderen.
Pijn, verwarring en frustratie, dat deelden jullie met mij en dat was het algemene thema. Velen van jullie schreven over Indigo kinderen die nu achtien tot twintig jaar oud zijn. Dit is een bijzonder uitdagende leeftijd voor Indigo’s, die dan verondersteld worden het huis te verlaten en de wereld tegemoet te treden. Velen van hen echter zitten vast en zijn bang om het huis te verlaten.Ze zijn depressief, drinken en /of gebruiken drugs of hebben alles simpelweg de rug toegekeerd en doen helemaal niets. Als generatie waren de meesten van ons op die leeftijd ofwel op school, of getrouwd. Nu zijn we dus gefrustreerd over het gedrag van onze kinderen. En overweldigd door het zwarte gat waarin ze zich lijken te bevinden. Kunnen we ze helpen ?
Sommige Indigo’s zijn geïntimideerd door wat ze zien als ‘het succes van hun ouders’ en om dit te evenaren of te overtreffen’. Anderen zijn bang dat ze niet zullen voldoen aan de hoge verwachtingen van de maatschappij aan de huidige generatie. Sommigen willen net het tegendeel van wat de ouders doen, niet omdat ze moeilijk willen doen, maar omdat ze hun eigen pad in het leven willen maken en voelen dat anders doen dan wat hun ouders doen, alvast een goede start is. Nog anderen weten eenvoudigweg niet wat te doen en worden overweldigd door het vastgelegde aantal mogelijkheiden dat ze hebben en de uitdaging om één ding te kiezen en hierin succesvol te zijn, zoals hun ouders dat deden. Wat als het ze niet bevalt- zullen ze er dan voor altijd aan vastzitten?
Als generatie zijn Indigo’s heel erg creatief zijn, intuïtief en gemotiveerd en doen alles met doel en intentie ; als ze vast komen zitten, dan zitten ze dus wel écht vast. Maar ze kunnen uit hun zwarte gat geholpen worden. Een ding dat ik heb geconstateerd is dat vele Indigo’s gepest werden door vriendjes en ze leden eronder dat ze ‘anders’ waren.
Welke emoties ze ook gevoeld hebben in die tijd, ze dragen die met zich mee in de jonge volwassentijd en de angst veroordeeld te worden om wie ze zijn, hoe ze er uitzien en hoe ze zich gedragen, lijkt te zijn aangewakkerd in velen van hen.
De oplossing die ik altijd heb voorgesteld aan ouders van Indigo kinderen is om met ze te praten over hun angsten. Achterhaal waar hun interesse naar uitgaat, stel hen gerust en help hen zich veilig te voelen met hun anders-zijn. De Indigo-energie zal zich niet conformeren aan regels en beperkingen en ze zullen niet in staat zijn een job uit te oefenen die ze verafschuwen of die niet passend is voor hun talenten en gaven.
Als ze worden ondersteund in hun pogingen, zijn ze creatief genoeg om alternatieven te vinden die wel passend zijn. In plaats van gefrustreerd te zijn (hoewel hun gedrag best frustrerend kan zijn), moeten we ons ook afvragen waarom ze zich voelen zoals ze zich voelen, in plaats van ze het gevoel te geven dat er iets mis is met ze.
Dit is een uitdagende situatie voor iedere ouder en het kan minder moeilijk zijn als er begonnen wordt met een poging tot communicatie.. De situatie mag dan niet opgelost worden in één nacht tijd, maar ze zal stilaan verbeteren. En jouw Indigo kind zal, zoals het mijne dat deed, uit een zwart gat klimmen, zijn pad vinden en openbloeien in zijn/haar creatieve energie.
Deel drie
Dit is een laatste vervolg op de maandelijkse serie over de Indigo’s en zelfdoding. Ik heb inmiddels zoveel boodschappen gekregen van ouders, lerearen en healers dat ik me ertoe genoodzaakt voelde om een bijkomend commentaar te schrijven over dit belangrijke onderwerp. Merk op dat ik nog niets geschreven heb over Kristalkinderen. Dat is omdat ze nog niet op hun ‘punt van evolutie’ zijn gekomen zoals de Indigo’s. Indigo’s komen nu in hun late tienertijd en vroege volwassenheid en bereiken dat crisispunt nu.
En ze vechten met hun doel in deze wereld, hun vermogen om hun missie uit te voeren met hun gaven en talenten. Vele Indigo’s die zelfdoding overwogen doen dit omdat ze erg depressief zijn en depressie is een groot probleem voor Indigo’s. Ze kunnen niet langer zin geven aan hun leven, zichzelf en zien geen toekomst voorbij hun huidige situatie. Ze weten niet hoe ze van het punt waarop ze zich nu bevinden naar het volgende moeten in hun leven. En dit is een generatie die opgroeide met videospelletjes waarin ze moesten ‘sterven’ om naar een volgend niveau te kunnen. Nemen ze dit concept mee naar hun huidige werkelijkheid, zonder begrip te hebben van de implicaties?
Terwijl de Indigo energie zo wonderlijk creatief is als die een positieve expressie krijgt, kan ze in een negatieve expressie erg destructief zijn. Dat heeft niet enkel betrekking op de buitenwereld van de Indigo, maar ook op hun binnenwereld.. Ze zijn vaak zelf hun ergste vijand, en creëren een resem problemen en moeilijkheden voor zichzelf (en hun ouders). Indigo’s zijn een generatie die volledig betrokken ouderschap vereisen. De ouders moeten aanwezig zijn in elk gebied, ook emotioneel. De meeste ouders zijn gestresst door hun veeleisende jobs en levensstijl en hebben niet de tijd om er werkelijk te zijn voor hun kinderen. Op dit punt geraken de Indigo’s in de problemen. En het lijkt of ze met opzet hun ouders wegduwen op het ogenblik dat ze de grootste behoefte hebben aan inzicht en aandacht. Als een Indigo zegt ‘Ik kan dit aan’ dan betekent dit dat ze er tot over hun oren in zitten en wanhopig hulp nodig hebben, zelfs als ze er niet om vragen en deze met tegenzin aanvaarden.
De tragedie van een kind dat zichzelf het leven beneemt is onvoorstelbaar, niet enkel voor de familie maar voor de samenleving in het algemeen. Deze kinderen hebben veel bij te dragen en kunnen ons nog wat leren en we zijn het ze verplicht om een actieve aanwezigheid te zijn in hun levens. Toen mijn Indigo zoon eindelijk uit zijn suïcidale periode kwam, schreef hij me een brief waarin hij mij zijn dankbaarheid betuigde voor de onwankelbare liefde die ik hem gaf, zelfs op zijn moeilijkste periode en hij vertelde me dat hij hier waarschijnlijk niet meer zou zijn als ik deze pogingen niet had ondernomen.
Terwijl ik dit schrijf, jaren later, wordt ik nog overweldigd door emoties omdat ik weet hoeveel hij heeft geleden en hoe moeilijk het was voor hem om die beslissing te maken om te blijven. Ik moest hem ervan overtuigen dat hij hier op zijn plaats was, dat naar het volgende niveau gaan betekende dat hij de beste manier moest uitzoeken om zijn talenten en gaves naar buiten te brengen. En samen werkten we eraan om te ontdekken wat die waren. We kunnen onze kinderen helpen om de beslissing te maken om te blijven, om hun eigen pad te vinden en geluk te creëren, zelfvertrouwen, en hun gaves te ontdekken, door ze te leren dat het volgende niveau bereikbaar is door te worden wie we zijn. Hun pad te vinden of te creeren en het te leven met passie te leven, ongeacht hoe die eruit ziet. Ze moeten ook de liefde en hulp van diegenen die ze kozen al hun ouders en spirituele leraren leren accepteren door te weten dat die er voor hen zijn wanneer ze er het meeste behoefte aan hebben, of ze al dan niet bereid zijn die hulp te accepteren. Uiteindelijk zullen zij slagen en de wereld zal profiteren van hun ervaringen. Ze zullen ook andere Indigo’s helpen om over de moeilijke periodes te geraken.
Ik hoop dat we samen de Indigo’s kunnen helpen om over hun moeilijke periodes heen te geraken en zelfdoding wordt dan iets wat zelfs niet in hun gedachten opkomt.
Praten over zelfdoding kan bij de landelijke hulplijn 113 Zelfmoordpreventie. Telefoon 0900-0113 of 113.nl.
Vind je het leuk? Deel het met anderen:
nog 1 gedachte die ik wil meegeven:
als ik om mij heen kijk, lijkt het alsof de meest welwillende mensen de meeste problemen ervaren..
na een 2-tal depressies, waarbij de gedachten aan zelfmoord ook sterk aanwezig waren, ben ik beland in een spiritueel groei-proces en heb ik achteraf de waarde ervan leren inzien.
zie het maar als een indicatie van draagkracht!
als indicatie van jouw vastberadenheid om je ziels-contracten te eerbiedigen!
hopelijk bied dit jullie, hoewel ruim 2 jaar later,
toch nog een beetje houvast.
met alle lof,
richard.
wat een emotioneel aangrijpende verhalen staan hier keurig verwoord.. petje af daarvoor!
het is niet gemakkelijk om je ‘bloot’ te geven in een wereld waar (schijnbaar) zeer direct wordt ge- en beoordeeld!! (Moedig dus!)
ik wilde voornamelijk reageren op lightning en zijn verhaal.
allereerst heb ik de overtuiging opgedaan dat ons bewuste eigenlijk als een soort informatie-doorgeefluik fungeert tussen allerlei onbewuste processen van het lichaam en hetgeen deze processen onderhoudt.. de geest.
omdát we deze processen niet of nauwelijks kennen,
kunnen wij ook de doorgekomen informatie niet of nauwelijks plaatsen..
dit dus, zorgt volgens mij voor de vele emotionele frustraties en twijfels.
Juist door dit te alles te beleven, te beschouwen en te doorstaan, bouw je jouw persoonlijke kracht op,
die je later pas op waarde zult leren schatten!
het leven hier is als een symbolische leerschool die jou, mij en alle anderen tegelijkertijd voorbereidt op het beoogde bestaan in de toekomst!
God’s plan is voor ons onbegrijpelijk,
maar wij zijn er ook onderdeel van!
ik denk dat je heel veel ‘hulp en rust’ kunt vinden door je in de geschiedenis en de verschillende geloofs-stromingen te verdiepen!
Lightning:
over de dromen waarover jij het had, wil ik 1 vermoeden uiten..
de poorten die jij beschrijft, lijken mij de keuzes te zijn die mensen maken..
jij ziet hier ‘half-onbewust’ de negatieve kanten van in, terwijl zij dat in het geheel zo niet ervaren..
zodoende is een dieper inzicht eigenlijk de last die jij draagt en ervaart!
of dat een zege of een vloek is, kun je als jouw keuze opvatten!!
het is zeer menselijk om hetgeen jij als onplezierig ervaart uit verband te rukken en zelf-medelijden is hierbij een verleiding die je moet zien te omzeilen.
maar zo schat ik het ongeveer in zonder echt heel genuanceerd uit te wijden over hoe ik daarbij kom.
In mijn jeugd heb ik daar totaal geen last van gehad. Ik heb een fijne jeugd gehad, mijn ouders lieten me vrij om zoveel mogelijk vrije tijd met paarden door te brengen als ik maar kon. Ik voelde me daar heerlijk bij. Op school ging het goed, behalve dat de docenten vonden dat ik teveel kletste. In mijn pubertijd kwamen de eerste echte scheurtjes en voelde ik me soms niet thuis hier. Maar pas in mijn 1e huwelijk werd het echt duidelijk, ik was anders! Ik moest veranderen (van mijn echtgenoot) maar wist niet hoe, kon het niet. De 1e zelfmoordpoging werd een feit. Er volgenden er nog meer, en zelfs een waarvan de hoeveelheid pillen 3 paarden hadden kunnen doden, volgens de doktersassistente, maar ik werd wakker………Doordat ik net daarvoor bijna doodgeslagen was door een buurvrouw, weet iedereen mijn problemen daaraan, maar ik wist beter…….die problemen waren er al veel langer. Ik voelde me steeds verder afdwalen en voelde me steeds vaker minder thuis op aarde. Wilde knuffelen, wilde liefde voelen, maar kreeg het niet. Toen ben ik losgeslagen en had seks met velen, soms met velen tegelijk. Voelde me heerlijk, ik werd begeerd en kon knuffelen met iedereen die me wilde. Na een tijdje kwam ik mijn huidige man tegen, ik probeerde hem nog van me weg te houden, hij was jonger en gezonder, en wat moest hij dan met mij? Maar hij hield vol en wist mijn liefde te winnen. Nu voel ik me in een gevang, hij houdt van me dat weet ik, en ik hou van hem, maar hij kan niet knuffelen, hij kan uit zichzelf geen lichamelijk contact maken, hij heeft slaapapneu ontwikkeld, voelt autistisch aan. Is dit een leerweg voor mij? Ik ben zo verward. Denk dagelijks aan zelfmoord, aan wegwillen, aan rust, en toch kan ik het niet, wil dat hij weer beter wordt…Wil dat we het weer goed hebben samen, en wil weer harmonie in mijn hoofd.
Ik voel opeens zo een intense verdriet als ik dit verhaal lees.
Pfff…
Ik heb vroeger zo vaak vast gezeten en aan zelfmoord gedacht. Wel paar keer in mijn leven. En af en toe soms nog steeds.
Ik heb het zelf meegemaakt. Een hele andere wereld waarvan ik mij in 1 keer bewust werd en van mijn leven hier op aarde. De gedachte die bij mij naar binnen kwam was: “dat als ik dat zou doen, ik ‘daar’ aan zou komen in de hoedanigheid waarin ik mij verkeerde. ” Ontzetting viel over mij, en dacht: “O nee dat niet, als het dan toch niet anders kan, dan maar nu.” De volgende gedachte die door mij heen ging, is dat ik eerst door alle lagen heen moest, voordat ik vorm kon geven aan mijzelf. Ik was toen 19. De 1e gedachte begreep ik meteen, de tweede niet, van al die lagen. Nu wel hoor. 🙂 Verder wist ik dat alles goed zou komen, alleen niet wanneer. Dat kon in dit leven zijn, het leven hierna, of een volgend leven. Maar dat het goed zou komen, dat wist ik.
Heel veel processen meegemaakt. Hele zware en hele heldere. Het contact met ‘de bron’, zo zuiver en helder. Je mag dan beschadigd zijn in het leven, maar jouw innerlijke bron die behoort tot deze zuivere bron, is altijd heel en compleet. Dit is wat ik wilde delen hier.
@ Hoi Karin,
Wat fijn dat je dit met ons wilde delen want ik vraag het me echt af waar alle mensen heen gaan, als ze er zelf een eind aan maken. Ik kreeg altijd een naar gevoel als ik dacht aan het onbekende. Innerlijk weet je dat het daar echt niet beter is dan hier op aarde. Maar je zoekt toch een uitweg en als je dat hier op aarde niet kan vinden waar dan wel? Ik worstel nu heel erg met deze vraag. Daarom vestig ik alle hoop op 2012, want stiekem hoop dat ik dan meer spirituele begeleiding zal krijgen om mijn reis in harmonie af te kunnen leggen. Ik leef namelijk al 23 jaar, echt al bijna net zo oud als ik nu ben, in disharmonie. Dit vreet enorm aan mijn energie en ik ben op, letterlijk op.
Dankzij jouw verhaal weet ik nu definitief dat ik mijn doorreis maar beter in een fysieke vorm kan afronden. Nog even door de zure appel bijten zeg ik dan maar tegen mezelf en dan komt het hopelijk weer goed.
Liefs,
Lightning
Hoi @Lightning, Bedankt voor je reactie!! Het is voor mij voor het eerst dat ik het hier zo openlijk over heb. Wel mooi dat dat hier op het forum gewoon kan.
Wat je vooral niet wilt is in disharmonie leven en als je de hoop uitspreekt voor 2012, betekent het volgens mij dat het er al is. Het is de twijfel die het ‘zeker weten’ doet vervagen. De uitweg, zit echt in jezelf, daar mag je op vertrouwen. Daar gaat het echt om. Je mag jezelf het waard vinden, dat je de spirituele begeleiding al hebt en vindt. Zelf vind ik het volgende citaat erg mooi.
“Jij mag zijn zoals je bent om te worden wie je bent,maar nog niet kunt zijn en je mag het worden op jouw manier en in jouw tijd”.A.Terruwe
Veel liefs,
Karin
en steek nu een kaarsje voor je aan.
@ Hoi Karin!
Dit heb je heel mooi beschreven en ik ben het ook helemaal eens met het citaat.
Het zal ook goed komen, ik ben alleen heel erg nieuwsgierig naar het ‘hoe’ en ‘wanneer’.
Ik zal het geduldig afwachten en probeer van elke dag te genieten…hoe moeilijk dit voor mij soms ook is.
Heel lief van je dat je een kaarsje voor mij brandt. Ik zal dit ook voor jou doen! 🙂
Ik lees nu veel boeken en artikelen over 2012 en kreeg vorige week een merkwaardige droom die zeer helder was. Ik weet alleen niet goed wat het betekent. Misschien heb jij of één van de andere lezers een idee wat dit zou kunnen betekenen:
Het was opvallend stil op aarde. Een vogel zat op een lantaarnpaal en keek naar een grote oude toren. De toren stortte in en de vogel viel dood neer. Vervolgens zag ik mensen in Viking schepen onze kant opvaren (dus richting de aarde). Sommige leken op mensen maar andere niet. Ze waren vriendelijk en niet angstaanjagend.
De tweede droom was een vervolg op deze droom. Ik zag dat ik in een kantoorgebouw stond en dat alle collega’s door schadelijke poorten liepen en dit gewoon niet in de gaten hadden. Deze poorten beschadigde hun lichamen. Ze gingen gelukkig niet dood, maar braken wel botten als ze door de poorten liepen of ze konden minder goed lopen. Ik zag dit en waarschuwde deze mensen, maar ze waren zo koppig en luisterden niet. Ze bleven gewoon door de poorten lopen die helemaal niet goed voor ze waren.
Heb jij enig idee Karin wat dit zou kunnen betekenen?
Liefs,
Lightning
Hoi @Lightning, Soms is het alledaags leven zo verwarrend,ook al lijkt het zo gewoon. De droom beeldtaal herkennen, soms resonneert het met ons wakkere droom.
Ook als je geduldig afwacht, zit je volgens mij in de energie waar je eigenlijk niet in wilt zijn. Misschien hoef je niet af te wachten en mag je weten dat je er al bent. Ook het te vaak zoeken naar… Het al reeds in jou aanwezige, ontkent.
Dit is ook meteen een wakker worden in mijzelf hoor.
Bedankt dat je mij ook uitnodigt om te reageren.
liefs,
Karin
@Karin,
Het verward inderdaad en misschien ben ik er al, maar het voelt allemaal zo onwennig en vooral nog niet prettig.
Ik vind de beschreven dromen net als mijn leven in de waaktoestand, vreemd en onbegrijpelijk. Elke dag als ik wakker wordt heb ik het gevoel dat ik andermans leven leidt, omdat het voor mij zo onwerkelijk aanvoelt.
Het is mij vaak gezegd door auralezers dat ik niet genoeg aard en te vaak in mijn hoofd zit.
Het is denk ik even wennen, maar ik gun het alle tijd om dit bezwaarde gevoel los te laten.
O en geen dank hoor! 😉 Dit forum is bedoeld om elkaar een informatieve helpende hand te bieden.
Liefs,
Abby
Hmm ik zit al sinds de pubertijd in deze fase en zit er nog steeds in (ik ben nu 24). Ik probeer zo positief mogelijk te blijven en luister veel naar vrolijke muziek, maar dit begint steeds minder te helpen. Laatst heb ik bijna een overdosis slaappillen geprobeerd in te nemen. Maar de angst voor het onbekende weerhield mij om het echt te doen. Praten met vrienden en professionals helpt niet want zij denken dat het met mijn jeugd te maken heeft. Maar ik voel en weet dat het verleden niet mijn probleem is. Het verleden behoort immers niet voor niets tot het verleden. Mijn probleem manifesteert zich in het heden. Ik hoor veel stemmen maar ben volgens professionals mentaal kerngezond. Niemand weet wat er met mij is pfff echt frustrerend. Ik zie orbs, lichtbolletjes of hoe ik het ook moet noemen en heb intense, soms voorspellende dromen die bijna levensecht zijn. Mijn leven is gewoon bizar en als dat niet genoeg is wordt ik door vreemdelingen op straat gepest vanwege mijn uiterlijk, door volwassenen en leeftijdsgenoten…te bizar gewoon. Ik val niemand lastig, maar ik word wel lastig gevallen. Ben ik een magneet voor lagere energieën ofzo? Ik kan alleen maar hopen dat 2012 daadwerkelijk meer vreugde en verlichting zal brengen want zo niet: I’m screwed en zal ik mijn angst moeten overwinnen en gewoon echt de pillen in moeten nemen want dit trekt ik niet meer.
@Lightning,
Je verhaal is heel herkenbaar…. en het spijt me dat je zoveel pijn en verdriet ervaart… mijn leven is gaan veranderen op het moment dat er andere mensen in mijn leven kwamen die precies weten hoe je je voelt en je onvoorwaardelijk lief hebben… dit geeft ongekende kracht.. Ik stuur mijn wens dan ook voor jou uit, dat jij ook deze mensen op je pad gaat krijgen en met wie je samen mag wandelen… die je steunen en naar je luisteren en je optillen naar je ware zijn…. zodat jij je ware eigen kracht mag hervinden en het lichtje in jou weer gaat schijnen… want het zit er….. je bent prachtig!!
alle liefs
Joy
@Joy, Dank je Joy 🙂 dat had ik echt even nodig. Ik hoop dat jouw wens uitkomt want ik wacht er al jaren op.
Liefs,
Lightning
@Lightning,
Dag mooi mens,
Probeer er vertrouwen in te vinden dat jij het waard bent om deze mensen tegen te komen.
Mij helpt het altijd om mijn intenties op papier te zetten en deze op een mooi plekje te leggen en er daarna op te vertrouwen dat het naar me toe komt… Je gedachtenkracht en verlangens zijn zeer sterk… en jij bent het waard om te leven in overvloed van geluk!
Soms zullen er momenten zijn dat het heel zwaar en donker wordt in je leven en je de weg compleet kwijt raakt…. en dan ineens zie je een klein lichtje in de verte…. die je weer op het goede pad brengt…. dit lichtje kan in de vorm van een persoon zijn, een gesprek, een zin in een boek een mooie afbeelding… als je deze lichtjes gaat herkennen , wordt het leven ineens een stuk aangenamer en minder eenzaam… voel je weer even die sprankel om door te kunnen gaan…. dit zal zich steeds meer gaan opbouwen tot je uiteindelijk het rotsvaste vertrouwen heb gevonden dat er altijd licht zal zijn!!
Als je het fijn vind wil ik graag samen met je wandelen…. want ook ik raak de weg wel eens kwijt 😉 kunnen we elkaars lichtje zijn…
Liefs Joy
@Joy,
Hoi zonnetje!
Aww wat lief van je 🙂
Ik begin al kleine veranderingen te merken. Ik begin weer een beetje tot rust te komen en ik zou het fijn vinden als je met mij mee wandelt 😉
Het grappige is dat ik vrienden heb die zo anders zijn dan ik. Ze sleuren me mee naar grote feesten en clubs, terwijl ik eigenlijk niet zo dol ben op dit soort dingen. En ze drinken graag terwijl ik daar niet zo goed tegen kan 😛
Als ik er iets van zeg vinden ze mij maar een aansteller. Maar gelukkig begin ik nu mensen te ontmoeten, vooral via mijn studie, die wat rustiger zijn. Ik zoek heel veel rust en een pad die mij dit kan schenken. 🙂
Ik zal een kaarsje voor je branden Joy en de engelen vragen om je te zegenen, want ik waardeer dit enorm!
Liefs,
Lightning
Hallo Jennifer,
Ik heb het artikel over Indigo kinderen gelezen.
Ik vind het een heel mooi stuk.
Zelf hebben we ook 2 nieuwtijdskinderen, een kristal kind en een Indige.
Weet nu een beetje wat ons te wachten staat, ze is nu 4 jaar en ik herken al heel veel over wat je schrijft over hun.
het beangtigd me wel heel erg maar ben zo blij dat ik het gelezen heb.
Ze is vaak gefrustreerd en heeft van die boze buien en intens verdriet, voor ons eigenlik om niks. maar voor haar…..het verdriet lees ik gewoon in die oogjes van d’r. Zo zielig. Vooral haar vriendje job kan ze heel erg missen als ze hem een tijdniet meer heeft gezien.
Hallo Jennifer,
Ook ik herken dit gevoel, tot enkele jaren geleden heb ik vaak gedacht wat zou het fijn zijn als ik niet meer wakker zou worden, of zoals ik bovenstaand geschreven zie staan een ongeluk zou krijgen.
Ik heb ook veel verslavingsproblemen gehad, met name alcohol.. waarvan ik zoveel dronk in de hoop dat mijn fysieke lichaam het op zou geven.
Door mijn leven met huidige partner heb de kans gekregen mezelf te leren kennen zoals ik echt ben, en ook in deze eigenheid te moge leven.
Het gevoel is weg, en ik heb het leven hier op aarde nu lief.
De fase waar ik nu in zit, is loslaten .. ik merk met al mijn gevoeligheid dat ik daar veel moeite mee heb!
Dit omdat ik andere mensen niet tekort wil doen en niet wil kwetsen.
Dan spreek ik met name over mijn ouders, die erg negatief tegenover alles staan.
Met je ouders kun je toch onmogelijk breken is mijn gedachte.
Maar hun aanwezigheid geeft mij veel verwarring omdat ik zoals jij al schreef Jennifer, ik de emoties en de pijn van andere overneem, zo ook die van hen.
Is er iemand die dit herkend wat je eigen ouders betreft?
Lieve groet,
Joyce
Hey allemaal,
Ja dat heb ik ook gehad, een tijdje toen ik rond de 20 was, vooral de periodes dat ik me echt eenzaam voelde.
Meestal had ik toen zoiets van, als ik nu met de auto verongeluk kan het me niks schelen.
Verder zelf niks “ondernomen”, zo erg had ik het niet, en ik kon me gelukkig ook positief blijven houden, ook al had ik tegenslagen.
Nu (28) geen last meer van, soms nog wel eenzame momenten, maar ik weet dat het bijna over is, als het goed is, en daar ga ik nu echt vanuit, voor de volgende lente, hebben we weer openlijk contact met onze galactische familie !
Ik kan niet wachten tot het zover is, het is mooi geweest, het heeft lang genoeg geduurd, we gaan moeder Aarde weer in alle glorie herstellen !
Met vriendelijke groet,
Dennis.
Hey
Als kind/jongere heeft dat ook erg vaak in men hoofd gespeeld. Maar hetgeen dat mij tegen hield was mijn angst voor pijn. Daardoor is het er nooit van gekomen 🙂 Nu kan ik er gelukkig wel beter met omgaan, verdring dat verdriet niet meer en beleef het gewoon zoals het komt.
Beste Jennifer,
Klopt! Heb het zelfde meegemaakt met een echte zelfmoordpoging, ouders die TOTAAL niets wilden of konden begrijpen aangaande het “anders” zijn.
Heb nu zelf kinderen, en mijn zoon is hetzelfde als mij.
Elke dag voel ik die jongen en blij ben dat ik hem kan voelen, begrijpen en vooral kan bijstaan, iets wat ik al die jaren héél erg gemist hebt, tot ik mijn vrouw heb leren kennen, mijn vrouw, haar vader en enkele leden van haar familie hebben mij leren kennen wat liefde is, onvoorwaardelijke liefde.
Beste Jennifer, bravo wat je voor je zoon betekent!
Groeten.