Is het de bedoeling van het leven om ons niet meer aangevallen te voelen?

‘Ik weet het 100% zeker!’ Of: ‘daar hoef ik niet over na te denken, ik heb het geregeld’. Ken je dat? Je verdedigt jezelf en op een rustig moment komt er een stemmetje in je hoofd dat een vraagt stelt: weet je het echt zeker? Heb ik het echt gedaan of dacht ik er alleen aan….?

Oh jee, een scheurtje in het zeker weten. Vaak is dat het begin :-). Toelatend dat het wel eens anders zou kunnen zijn als dat je in eerste instantie dacht is soms best slikken. Vaak is de moeilijkste stap het toegeven aan jezelf. Het daarna aan een ander toegeven is iets minder moeilijk. Pfff… het voelt goed om het te toe te geven. Toegeven dat je er naast zat. Zonder dat je jezelf helemaal naar beneden hoeft te halen. Meer vanuit een houding, zoals je ook een ander zou kunnen benaderen: ‘ach joh, kan gebeuren. Je bent mens he’.

Nadat je het toegegeven hebt ontvang je meteen een opening waarin je vanuit een nieuw perspectief naar de situatie kan kijken. Je kan kijken vanuit deze nieuwe opening waardoor er een nieuw licht valt op deze – of andere – situaties.

Een voorbeeld: mijn man vraagt aan mij of ik voortaan de kraan goed wil dichtdraaien want anders blijft hij druppelen. Ik voel me aangevallen en reageer ‘ik doe de kraan altijd goed dicht, dat gaan automatisch, ik vergeet dat niet’. Dan volgt op een rustiger moment dat zinnetje: doe ik altijd de kraan dicht? Zou het kunnen dat ik het af en toe wel vergeet? Ineens zie ik het beeld voor mij dat ik vanmorgen haast had en de kraan daarbij vast niet goed dichtgedraaid had.

Oké, ik geef aan mijzelf toe dat ik dácht dat ik altijd de kraan dichtdeed. Een stukje in mij wil graag gelijk (ego) maar het wijze stukje in mij laat toe dat ik het vergeten ben en vast vaker vergeet. Het wijze stukje haalt haar schouders op en geeft ruimte aan mijn menselijk zijn. Ik kom hier ook nog even op terug bij mijn man. Zo, dat was dat.

In de opening die is ontstaan schijnt licht. Het is een klein kiertje omdat mijn ego de boel nog probeert dicht te metselen. Dat geeft niet, ik laat het er zijn en richt mij op het licht. Waardoor er ontspanning volgt en het licht zich kan uitbreiden. Het kiertje wordt groter. In de ruimte die nu ontstaat zie ik mijzelf in een ander licht.

Ik zie dat het mij moeite kost om mijzelf te zien zoals ik helemaal ben. Ik laat mijzelf zijn op die gebieden waarbij het mij geen moeite kost. Op die gebieden waarbij ik het liever weg poets daar voel ik mij aangevallen.

Zoals die collega die vraagt of je ergens nog aan gedacht hebt om te doen. Of een onbekende in de winkel reageert op de inhoud van je boodschappen. Of de leerkracht op school die iets zegt over je kind. Of tijdens het uitlaten van je hond, volgt er een reactie. Zit er een voorbeeld bij dat je herkent? Anders kan je er vast wel één verzinnen. 🙂

We voelen ons aangevallen omdat die ander ons laat zien waar onze verborgen schaduwkanten zich bevinden. We weten vaak wel dat het niet om ons kind, hond, boodschappen of de lekkende kraan gaat. Maar dat neemt niet weg dat we ons aangevallen kunnen voelen.

Is het de bedoeling van het leven om ons niet meer aangevallen te voelen? Volgens mij niet. Misschien dat je wel verschil merkt door het leven heen dat je steeds makkelijker situaties buiten jezelf kan houden omdat het je niet meer raakt. Dat is mooi meegenomen.

Verder denk ik dat het leven ons laat zien waar onze schaduwkanten zich verborgen houden om ons ervan te bevrijden. Wat denk jij? Ik denk dat de manier, waarop we ons ervan kunnen bevrijden, zeer eenvoudig kan zijn.

En voor nu? Sla maar eens extra je armen om jezelf heen wanneer je je aangevallen voelt. Omdat je dacht het écht zeker dacht te weten.

Laat je zelf maar weten ‘het is oke’. Daar ben ik wel zeker van. Het is oke 😉

Mariëlle

www.healingpraktijkmarielle.nl