Als ouder heb je maar één wens: je hoopt dat het goed gaat met je kind. Maar wat als het anders loopt? Je kind is misschien somber of vaak boos. Het kan niet meekomen op school of heeft moeite met de maatschappelijke druk. Of het opvoeden geeft veel wrijving en botsingen. Je voelt dat je de verbinding met je kind verliest. Je kunt je kind niet bereiken en maakt je zorgen. Dit raakt je eigen diepe angst en het raakt de pijn van het kwijtraken van de verbinding met jezelf. Wat kan je als ouder voor je kind doen? De paradox is: je helpt je kind door als ouder de ommekeer naar jezelf te maken. Jij in je kracht, je kind in zijn kracht!

Spiegel van je ziel

Als moeder van drie kinderen heb ik ervaren dat mijn moederhart iedere keer diep werd geraakt wanneer het niet goed ging met een van hen. Het voelde alsof ik zelf de getroffene was. En in zekere zin is dit ook zo. Je staat als ouder niet los van je kind. Of misschien beter gezegd, je kind staat niet los van jou. Ik heb via mijn kinderen geleerd wat ik zelf te helen heb. Zij hebben mij iedere keer een puzzelstukje gegeven van mijzelf. Je kinderen zijn de spiegel van je ziel.

Zelfliefde als basis

Als kind wil je maar een ding: onvoorwaardelijke liefde van je ouder voelen. Onvoorwaardelijke liefde is er als je hart overstroomt van zelfliefde. De liefde kan dan vrij stromen tussen de harten en vormt de verbinding tussen jou en je kind. Deze geborgenheid heeft het kind nodig om vol vertrouwen het leven te kunnen ontdekken.De spiegel van je kind

Nieuwetijdskind Magazine Instagram
Nieuwetijdskind Magazine Instagram
Nieuwetijdskind Magazine Instagram

Mijn kinderen hadden een lieve moeder met een groot hart. Maar mijn hart stond gericht naar de buitenwereld om maar niemand teleur te stellen en de harmonie te bewaren. Angst was mijn drijfveer en dat is een situatie waarin eigenliefde ontbreekt. Kinderen voelen die angst. Ze missen de verbinding op hartniveau, mijn aanwezigheid en daarmee de geborgenheid. Het geeft hun een onveilig gevoel. Alle drie zijn op eigenwijze voor mij gaan zorgen om veiligheid te vinden. Daarmee kwamen ze in verbinding met mijn angsten. Ik kreeg drie verschillende spiegels van mijn gedrag, het voorkomen dat iemand teleurgesteld raakt of boos wordt.

De Energetische Drager

De oudste voelde zich vaak somber en teleurgesteld in zichzelf. Haar ‘energetisch ik’, haar zielenliefde, zette zij als een warme deken om mij heen waarmee zij de teleurstelling om mij heen wegduwde. Je zag fysiek niet dat ze iets deed, maar je kon het wel voelen. Heel fijn, totdat mijn kind liet zien wat ze droeg. Ze werd een mentaal slachtoffer van de energie die ze op zich nam. Alsof ze een donkere wolk energie bij zich droeg. Mijn reflex om haar teleurstelling weg te nemen, maakte haar depressieve gevoelens erger. Ik voelde angst om de controle kwijt te raken. Door mijn hart open te stellen naar mijzelf in plaats van naar de omgeving, werd zij verlost van haar sombere gevoelens.

De Aardse Vechter

De jongste liet een uitvergroot ‘pleasegedrag’ naar de omgeving zien; jezelf opzij zetten voor de ander. Zij vocht met haar ‘aardse ik’, de aardse liefde, tegen de teleurstelling in mijn omgeving. Zo ben je als ouder even vrij van ‘moeten voorkomen dat…’. Ik kon de warmte voelen waarmee ze mij vulde. Het is alsof je nooit problemen hebt met dit kind, elkaar zo goed aanvoelt. Echter, voor het kind is dit hard werken. Het houdt de sfeer gezellig, vraagt steeds of je hulp nodig hebt en zegt dat het niet erg is terwijl iemand haar pijn doet. Continu alert en afstemmen op de ander om de harmonie te bewaren. Haar gedrag putte haar fysiek uit. Zij kreeg meer rust toen ik meer in verbinding met mijzelf kwam.

Hartekind zonder aanpassing

De middelste had de zware taak op zich genomen om te laten zien wat ik probeerde te voorkomen. Hij was en is volledig in zijn hart. Deze kinderen hebben geen aanpasgedrag behalve op hartniveau. Bij de geboorte voelde het alsof mijn hart groeide voor mijzelf, een groot hart met zelfliefde. De liefde kon vrij stromen en was onze verbinding. Zoals het mag zijn.

In angst sluit ik mijn hart voor mijzelf af, mijn kind doet dat ook. Het gevolg is dat de teleurstelling die ik probeer te voorkomen, hem juist ging aansturen. Hij creëerde ruzie, was snel boos en ging teleurstellen. Een probleemkind? Of een spiegel in dat er echt iets mag veranderen. Als klein kind keek hij met ogen vol licht en liefde de wereld in. Hoe kan hij 9 jaar later zo boos en niet blij zijn? Hij liet mij zien dat er iets niet klopte. Zodra mijn hart voor mijzelf groeide, kwam bij hem het licht terug.

Wat kan je als ouder doen?

Wanneer je kind het moeilijk heeft, voel je als ouder vaak angst. Je maakt je zorgen, je wilt je kind helpen, je wilt voorkomen dat het ongelukkig is of verder in de problemen komt. De kunst is niet met de angst mee te gaan. Je aandacht richten op je kind vergroot het probleem. Je mag je aandacht omkeren naar jezelf, luisteren naar wat jou van binnen heeft geraakt. Door in liefde jezelf aan te kijken, heel je iedere keer een stukje en maak je de weg vrij om de verbinding met jezelf te herstellen. Dit pad heeft mijn zelfliefde laten groeien en geeft meer ruimte voor wie ik echt ben. Hierdoor komen mijn kinderen vrijer van mijn angsten en kunnen meer hun eigen leven gaan leven.

Liefde creëert

De kracht van liefde voor jezelf zet ook het hart open in je kind voor zichzelf. Je mag van jezelf houden. Vanuit zelfliefde kan je duidelijk je grenzen aangeven bij het opvoeden en worden ze geaccepteerd. Je kind voelt je liefde, waardoor geen afwijzing gevoeld kan worden. Misschien is het niet blij met de grens, maar de situatie escaleert niet.

Engelenboodschap
Engelenboodschap
Engelenboodschap

8 REACTIES

  1. Dag Mirjan mooi stuk dankjewel.

    Ik vraag me alleen af wat is de rol van de vader in je verhaal. Ik kan me vinden in het spiegelgedrag. Maar kan me niet voorstellen dat alles zo makkelijk oplost wanneer je aan jezelf werkt. Bij mijn eigen kids zie ik toch verschillende polen in hun gedrag. Sommige karmisch zoals hierboven gezegd horende bij hun eigen pad, sommige met mij sommige met de papa sommige met andere familieleden en of vriendjes. Bovendien hebben ze alledrie hun eigen worstelingen met hun ‘gaven’.

    Ik benader mijn opvoeding naar hen toe veel aardser. De link met mij angsten zie ik veel praktischer. Ik let er heel sterk op dat ik hun gevoeligheid niet als een zwakte benader. Maar probeer hen handvaten te geven om hier mee om te gaan ook al kan ik geen alternatief voor hen voorzien. Ik probeer hen wel te leren dat ze beweging kunnen brengen in een situatie en geef ze een uitweg indien die er is. Een beetje vanuit de benadering van Ekhart Tolle.

    Ik heb ook gemerkt dat je eigen denken ook heel belangrijk is. Heldervoelende, -wetende of -horende kids weten wat we over hen denken. Als zij voor een uitdaging staan of het nu school is of een contact met pesterijen en wij gaan al denken: “oh neen dat is zo erg. Dat lukt ze niet of dat is onrechtvaardig.” Dan ontnemen we hen hun kracht want dan gaan ze dat ook denken of voelen. Ik merk een heel groot verschil wanneer ik op zo een moment naar binnen ga. Mijn eigen gekwetste ik kalmeert en dan bewust ga denken wat ik wil zien. Jullie kunnen dit wel of het is niet zo erg.

    Ik denk dat we heel vaak en met heel veel onderschatten hoe hard we onze eigen pijnen en ervaringen op onze mooie begaafde kinderen projecteren. Hij we hen door overbescherming ontkrachten.

    Een van mijn kindjes hoort wat ze denken. Haar schoolse prestaties zijn dus heel sterk afhankelijk van wat ze de juf of meester hoort denken. Ik kan de juf of meester niet veranderen. Maar wel met mijn kind hieraan werken. En dat lukt wel. We hebben ze trouwens ook van school verandert naar een school die veel positiever omgaat met leerstoornissen. Maar de school is wel drukker en stedelijker. Toch was dit voor haar een betere keuze. Ze begint nu stilaan in haar eigen kracht te geloven.

    Dus ja. Weet niet goed of ik het helemaal eens ben met je verhaal ondanks ik er van overtuigd ben dat er ook een deel van waarheid inzit.

    Liefs Nele

  2. Beste Mirjam,

    ik ben met je eens dat kinderen vaak laten zien waar je als ouder(s) nog niet geheeld bent.
    en dat het heel waardevol is om hen vrij te maken van de dingen die ze eventueel voor jou/anderen dragen.
    (rond mijn 40e kon ik eindelijk mijn moeder dmw familie-opstellingen ‘loskoppelen’; dat mijn vader daarna begon te klagen ‘het zo zwaar met haar te hebben’, was een grote erkenning voor wat ik als kind onterecht op mijn bordje had gekregen. onze band is nu goed en eindelijk in gezond evenwicht.)
    in je stukje miste ik een beetje dat kinderen ook ieder hun eigen pad en uitdagingen etc hebben, die los van de ouders staan. onze kinderen zijn er niet alléén gekomen om ons te spiegelen en te helen; wij moeten ze ook ‘los’ van onszelf kunnen zien wie zij zijn.’ Ze hebben ook hun eigen pad te lopen.
    Door je kind goed te begeleiden bij uitdagingen kun je ook je innerlijke kind helen, maar staat het welzijn van het kind wel centraal. Niet alles draait (alleen) om de ouder(s). Mijn jongste heeft het nu ‘zonder reden’ ineens heel zwaar; ik ga zeker ook kijken of en welk aandeel ik hier eventueel in heb, maar zie het ook wel als leer-/groei-uitdaging voor hemzelf. Er zijn bv 2 existentiële angsten waar ieder mens zelf doorheen moet; angst voor de dood en angst voor het complete alleen-zijn, verlatenheid. Als ouder een voorbeeld zijn is belangrijk, maar je kunt niet de levenslessen van je kind voor hem/haar doen. Dank voor je openhartigheid over je persoonlijke groei. Samen groeien door ervaringen uit te wisselen, daar geloof ik in!
    Hart. groet van Anita Wieman, praktijk Persephone, Leiden

  3. Mooi stuk dit en goed om heel bewust te worden van jezelf. Ik zeg altijd wat jij bent zijn je kinderen ook…

    Maar toch heb ik een vraag, misschien niet alleen voor jou Mirjam, voor wie er antwoord op wil en kan geven,. Er zijn veel ouders uit elkaar, zo ook ik, en ik zie wat mijn kind doet voor mijn ex. Ik kan daar niks aan veranderen dat zou mijn ex zelf moeten doen, alleen wordt dat doet gezien omdat hij op die manier niet ‘wakker’ is.

    Hoe ga je daar mee om?

    Zie de reactie(s) graag tegemoet.

    • Hey Sammy
      Ik weet niet hoe oud je kindjes zijn. Maar voor dergelijke dynamiek die ook bij ons speelt in een niet gescheiden koppel. Ik probeer dit zo bewust mogelijk te benaderen. Eerst door me duidelijk in te prenten dat het niet aan mij is om hierover te oordelen. Wie ben ik om te oordelen over spiegelstukken die mijn kinderen aangaan. Ik probeer vooral te kijken en te horen wat mijn kinderen hierin aangeven en daarmee aan de slag te gaan. Wat ik nu doe is woordvoerder zijn v de spiegel. Ik spreek uit wat ik zie. Binvoorbeeld min zoontje is de laatste tijd druk en chaotisch. Hij luistert niet en doet niet voort. Mijn man ergert zich hier dood aan enerzijds maar stimuleert dat gedrag anderzijds door er in mee te gaan en zelf zo te zijn. Ik benoem dit voor hem op het ogenblik dat hij de zoon hierover aanpakt of wanneer ik het zie gebeuren. Op die manier wordt het gedrag stap voor stap bijgestuurd en wordt hij hier bewust van. Wanneer je gescheiden bent is dat moeilijker. Maar dan kan je je kind wanneer het oud genoeg is wel leren om hier bewust van te worden en dit uit te spreken.dit werkt doorgaans ook. Zo doe ik het parallel ook met hen. Oo voor mijn eigen gedrag trouwens. We hebben allemaal gevoelens en reageren hier allemaal naar maar weinigen hebben het besef, bewustzijn en moed om deze te benoemen. Het werkt wel wanneer je dit kan doen. Je kinderen hebben een handvat bij wanneer ze je op een hele concrete manier kunnen wijzen op wat er gebeurt en geen behoefte meer hebben om te gaan spiegelen.
      Als laatste denk in dat wanneer jij er in slaagt om de verantwoordelijkheid en bezorgdheid over de kwestie los te koppelen de kans heel groot is dat ze bij jou gewoon gedrag gaan tonen en enkel bij de papa ( en mss een eerste aanpassingsdag bij jou ook) het spiegelgedrag gaan uiten. Ook dat merk ik hier. Ik krijg ander gedrag van hen te zien wanneer ik even met hen alleen ben dan wanneer de papa er ook is. Het is alleen kwestie van hun stuk bij hun te laten en die energie niet binnen te trekken in het jouwen door er negatieve aandacht aan te geven. Hoop dat je hier iets mee kan. En zo niet dat iemand anders je kan helpen.

      Heel veel liefs

      • Dank je wel voor je reactie Nele, hier heb ik echt wat aan 🙂 ik snap wat je zegt en ik ga het is uitproberen. Is kijken hoe het uitpakt.
        Groetjes

        • Heel graag gedaan Sammy. 7 en 9 dan kan je er wel al mee praten. Mijn eigen kindjes zijn 8, 9 en 13. Met de ene lukt het al beter dan met de andere. Bij de oudste gingen de gesprekken echt goed sinds ze 11 was. De tweede vraagt een creatievere benadering. En de jongste worstelt nog heel hard met emoties. Wordt bvb boos wanneer hij angstig is en droevig wanneer hij boos is. Volg je intuïtie en zet ze in hun kracht. Ze kunnen veel meer begrijpen dan we soms denken. Je kan dat! En wees niet te streng voor jezelf. Het gaat hier ook met vallen en opstaan. Succes!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in