Gelukkig zijn er meer en meer mensen die wakker worden vanuit de droomstaat waarin ze lang hebben verkeerd. Toch, als je zo om je heen kijkt, is er nog een grote club die de automatische piloot aanhoudt. Het lijken soms net zombies. Kil, strak en zeer traag bewegend.
Ze zijn bang je aan te kijken wanneer je je glimlach naar ze aanreikt. De angst of boosheid is van de gezichten af te lezen. Ze weten het niet meer. Of misschien beter gezegd, ze willen het niet weten hoe het anders kan. De rol die ze hebben aangenomen is vaak een oscar waard. Maar ik buig niet voor ze.
Deze mensen vinden het wel best zo. Waarom veranderen? Het oude leventje bevalt ze eigenlijk wel. Elke dag hetzelfde. Lekker vertrouwd. Ze willen met rust gelaten worden. Aan de ene kant kan ik ze geen ongelijk geven. Het is zo lekker makkelijk allemaal…..
Maar het liefst zou ik ze beetpakken en wakker willen schudden. Want er zijn ook nog andere wezens die vaak afhankelijk zijn van deze verdwaalde zielen: Kinderen. En dan kan het listig worden. Heel listig.
Ik heb het woord ‘volwassene’ eens opgezocht: ‘Iemand die niet meer groeit, volgroeid is’. Grappig dat er niet wordt vermeld of dat lichamelijk of mentaal is. Of allebei. Vul het zelf maar in zou ik zeggen. Deze vol-was-sen persoon is gevuld met overtuigingen en patronen van zijn directe omgeving. Voornamelijk familie.
Soms erin gestampt. Letterlijk en figuurlijk. Ze zijn gevormd. Ze zijn bepaalde zaken als ‘de waarheid’ gaan aannemen. En wat doe je als je denkt dat iets de waarheid is? Dan ga je dat aan anderen verkondigen. Prediken. Bij hun erin stampen. Logisch, want jij denkt dat dit het beste voor jou EN voor anderen is. Er geen alternatief. Waarom zou er een alternatief bestaan als je toch al weet dat dit het ‘beste’ is?
Dan komen de kinderen aan bod. Kinderen van vandaag de dag neem je niet zo snel meer in de maling. Althans, heel veel kinderen niet. Doordat ze steeds gevoeliger worden, weten ze al heel snel of dingen ‘kloppen’. Met Sinterklaas spelen sommigen het spel slim mee. Kom maar op met die kadootjes!
Maar wanneer dingen menens worden, tonen ze rebels gedrag. Ze geloven je niet. En omdat ze je steeds minder gaan geloven en de status-quo in twijfel trekken, ontstaat de strijd. Met ouders, leerkrachten en opa’s en oma’s. En bijvoorbeeld zo’n irritante badmeester die je op je flikker geeft omdat je wel spontaan een bommetje deed. Alsof hij nooit jong is geweest.
Natuurlijk zijn er gelukkig nog een hoop hippe volwassenen. Laten we overigens de volwassenen voortaan ‘grotere kinderen’ noemen. Dat ligt lekkerder in de mond. Deze grotere, hippe kinderen doen wel mee met de groots mogelijk verschuiving die tot nu toe op deze wereld heeft plaatsgevonden.
Hoe krijgen we nog meer mensen ertoe om weer vanuit kinderogen de wereld te gaan aanschouwen? Simpel, kijk even terug naar je kindertijd. De reden waarom sommigen onder ons onnodig lang blijven rondhangen in bepaalde gemoedstoestanden, is omdat er iets in hun jeugd ervoor heeft gezorgd dat ze het nu lastig vinden om het los te laten. (Dat was de langste en meest ‘volwassen’ zin.)
Dit is wat je kunt doen. En als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor de kinderen van deze wereld. Pak pen en papier. Pak een foto van vroeger. Of denk aan een situatie toen je kind was. Kijk naar jezelf. Zie jezelf strubbelen. Boos, verdrietig of angstig. Observeer. Stap dan dat moment in. Als een ervaren en krachtig wezen.
Pak het kind beet. Knuffel het. Geef het Liefde. Vertrouwen. Veiligheid. Zie het kind stralen. Kijk dan als een ‘derde jij’ naar de situatie. Zie voor je dat jullie omringd worden door een hele grote, wit, geel met gouden zon. Jullie stralen daarin samen. Alles is goed.
Keer dan rustig terug naar het nu. Haal een paar keer rustig adem. Trek je mondhoeken omhoog. Jij bepaalt wat er gebeurt. Vanaf nu ga je meer en meer alles bekijken vanuit de ogen van een kind. Speels, beweeglijk, soms brutaal. Je laat je niet meer beïnvloeden door anderen. Laat een harde boer. Peuter in je neus. Ga belletje trekken.
De wereld heeft er echt niets aan dat je je klein, boos of angstig blijft gedragen. Je bent een kind van de kosmos. Gedraag je daar ook naar en help mee aan een andere, betere samenleving. Dat is mogelijk. Denk, doe en leef weer als een kind!
Over Michel
Na 17 jaar dienstverlenende en leidinggevende functies te hebben vervuld bij grote commerciele bedrijven, komt Michel in 2009 in een burn-out. Na een periode van rust en zelfreflectie beseft hij dat stress, angst, onrust en pijn door hemzelf in het leven zijn geroepen. Vanaf dat moment verandert zijn leven enorm. In 2010 komt hij in de kinderopvang terecht. Het werken kinderen blijkt zijn grote passie te zijn. De kinderen accepteren hem direct en sluiten hem in hun harten.Michel kan nu eindelijk zichzelf zijn. Zonder maskers op te zetten of rollen te spelen. Hij leert weer wat echt spelen is en komt daardoor weer in de ‘flow’. Michel is nu ‘KinderYogi’. Hij bekijkt elk moment vanuit kinderogen. Open, nieuwsgierig en speels.
Ook KinderYogi worden? Dat kan! Ga naar www.KalmEnKrachtig.nl en doe mee.
Dag jongen!
Het is hartstikke gezellig hier in de hemel. De levensboom stáát hier vol toeters en bellen te pronken en zonder kluitje in het riet.
De kerstkrans is op, en van de kalkoen zijn enkel een paar botjes over. Nu nog even uitbuiken met een sigaar en goed glas cognac.
Kaartjes verstuur ik nooit. Waait hierboven allemaal weg. ‘t Gaat allemaal per mail tegenwoordig: Vrede op aarde! Ik wens je een sober kerstfeest, mijn jongen, en voor het nieuwe jaar alleen een boterham met pindakaas.
PS.
Heb je die knal gehoord? Ik onstak de lichtjes in de boom en meteen sloeg de bliksem erin. Tja, nu is het over en uit hierboven. Hartelijke groetjes van vader.
Hello!
Alles goed en wel. Mee eens, iedereen heeft eigen reactiepatroon, wat past bij het zijn van dat moment. Letters zijn letters, doch bevatten deze als woorden en zinnen een bepaalde klankkleur; een compositie van 3 tonen/dimensies/frequenties/lagen.
Die sfeer wordt geprojecteerd op lezers, zet eea aan beweging of niet. Dan is het ook de keus om die sfeer, of één laag ervan te negeren, te integreren of het wordt niet ervaren. Maw, er vindt een overweging plaatst of men zich dan wel of niet in die sfeer wil bevinden.
Het is hier best fijn vertoeven en over het algemeen zijn er mooie zuivere composities, zuivere Hz. Soms is er echter sprake van een valse noot, dat kan een ongelukje zijn. Wordt dit niet herstelt, dan is het aan de dirigent en het orkest om de betreffende muzikant enigszins subtiel ervan te verwittigen dat er een ander muziekspoor moet worden gevolgd omdat dit niet “hoort”, en niet om aan te horen is.
En zo het geschiedt, maar die boodschap wordt niet herkend als zodanig. Hij ontkent in alle toonaarden. Nog gekker, die ene muzikant reageert, quasi lachend, dat híj juist degene is die goed speelt maar dat de anderen geen gevoel hebben voor muziek, hij noemt ze zelfs amateurs en geeft ze allerlei adviezen. Hij blijft dan ook halsstarrig doorgaan met het produceren van onzuiverheid en dit ontstemde geluid gaat overheersen en tast de hele sfeer aan. Sommigen raken zo uit het ritme dat ze ongemerkt met zijn noten mee gaan spelen.
Als dit niet serieus wordt genomen door dirigent en orkest, dan is het de keus van de toehoorders om te blijven luisteren, of niet. Bij de één zullen de trommelvliezen al snel aangeven er niet op te kunnen resoneren, die wordt er misselijk van. Die loopt weg in het kader van gezondheid. Een ander zal het voor lief nemen, tot op een zekere toonhoogte. En weer een ander stopt oordoppen in de oren, want die wil gewoon een avondje uit om onder de mensen te zijn. Dan zijn er ook die keurig applaudisseren omdat dit wordt verwacht. Een enkeling roept: we want more! Die houdt van oorverdovend geluid.
Als ík in de concertzaal zou zitten en die ene muzikant blijft de toon zetten door de gehele compositie heen, en wordt niets aan gedaan, dan loop ik met de handen op de oren weg voor mijn trommelvliezen gaan scheuren. Het is als een aanslag op mijn Ei-genetisch materiaal. Dat is mijn eigen onvoorwaardelijke zelfliefdes-keus bij het ervaren van een dis-harmonie.
Harmonische muziek daarentegen is mijn hemel op aarde; mijn eigen ophemel-ervaring. Opgebouwd met de meest zuiver klank-kleuren en volgens de Heilige Geometrie in de Universele Wet is het mijn uplifting trance; Al in 1 met mijn tweelingziel zwevend door het hele Omniversum en weer terug naar Aarde, hier en daar belletje trekkend bij andere planeten. God is the DJ.
Om een lang en eerder benoemd als “symbolisch” verhaal kort te maken: om in mijn staat van “zelfverheerlijkte arrogantie” te kunnen verblijven, wat voelt als Zijn in mijn tweeling-Ei met warme moeder Kip in zuivere tonen kakelend er bovenop, rest mij niets anders dan uit deze concertzaal te vertrekken. Ik heb mijn eigen waarde bij muziek, God Is The DJ.
Elk muziekstuk bevat 3 dimensies: je hoort geluid, je hoort tonen of je hoort muziek.
Mijn explosieve ontlading in deze compositie volgt dan ook met deze enorme oerknal (ik draaf ook even door, wat ben ik toch een meneertje koekepeertje die graag ruimte neemt in een vissenkom), die hopelijk alle materie doet los trillen in die ene muzikant en nog lang nagalmt in de oren.
Veel succes allemaal en bedankt voor de ervaringen! Het was leuk toen het leuk was.
Cora
@cora/universum, “Alles goed en wel. Mee eens, iedereen heeft eigen reactiepatroon, wat past bij het zijn van dat moment. Letters zijn letters, doch bevatten deze als woorden en zinnen een bepaalde klankkleur; een compositie van 3 tonen/dimensies/frequenties/lagen.
Die sfeer wordt geprojecteerd op lezers, zet eea aan beweging of niet. Dan is het ook de keus om die sfeer, of één laag ervan te negeren, te integreren of het wordt niet ervaren. Maw, er vindt een overweging plaatst of men zich dan wel of niet in die sfeer wil bevinden.”
Cora, stel dat er energetische lading zit in letterrcombinaties (dat zou kunnen en dat zou voelbaar kunnen zijn) dan zegt het enkel iets over jouw bewustzijnstrilling wat er dan gebeurd, toch?
Is er geen disharmonie in jezelf dan gebeurd er niets, dan gaat er niets meetrillen met de energie van buiten, toch?
M.a.w. jij bent altijd degene die iets ergens mee doet en dat zegt enkel iets over wat er nog in jezelf afspeelt, toch?
Alles is echt geheel neutraal.
Als er iets bij mij in beroering/beweging komt, iets ergens mee mee gaat trillen of ergens wat van gevonden wordt dan herken ik direct dat dat enkel iets zegt over wat er zich in mij afspeelt wat nog niet doorzien is of nog aan het oplossen aan eigen invulling is.
Maar je hebt de mogelijkheid om te kiezen voor ‘om in mijn staat van “zelfverheerlijkte arrogantie” te kunnen verblijven, wat voelt als Zijn in mijn tweeling-Ei met warme moeder Kip in zuivere tonen kakelend er bovenop’.
Enkel is het leven zo goed om je de gevolgen van ‘eigenheid’ te tonen in je leven.
Waaruit vanuit ‘eigenheid’ vaak de keuze gemaakt wordt om niet de ‘eigenheid’ te onderzoeken maar de gevolgen van die eigenheid de rug toe te keren, toch?
Ik zou pas vertrekken als alle tonen als neutraal werden gehoord.
Maar wie ben ik.
@Aart,
Hi Aart, dank voor je reactie, je openheid.
Ik kan in mijn eigen woorden antwoord geven, maar zojuist las ik het nieuwe artikel van Jennifer. Het is hetgeen ik bedoel, met name het middenstuk van de eerste alinea slaat de spijker op zn kop.
Ik kan trachten neutraal te zijn op het niveau waar ik vindt dat de trilling mij niet meer past. Die trilling voelt niet comfortabel, in feite kom ik in staat van alertheid, zelfbescherming, dit kost me energie. Dus ja, ik ervaar trilling doordat iets in mij daar niet tegen kan, wat is dat en hoe ga ik hier mee om? Je hebt in de Kip gelezen hoe mijn proces werkt.
Als ik alle tonen als neutraal hoor, of pogingen doe om ze als neutraal te horen, waar is dan het genot van het hele muziekstuk? Dan zijn er geen emoties meer, en ik ben emotie, emotie is mijn motor, mijn inspirator, mijn passie, mijn vuurtje, mijn intuïtie. Emoties brengen mij naar dat stiltepunt en zetten mij ook weer in beweging, de beweging die ik ben. Heb ik geen emoties, dan kan kan ik niet creëren, creatie is wat ik ben. Vanuit de stilte komt de creatie, elk moment.
Als ik tonen als neutraal hoor, dan is er geen verbinding, geen creatie. Maar ook geen leegte, geen stilte.
Muziektonen als neutraal horen, dat lukt niet, alleen als we ze weg willen stoppen, niet willen horen. Dit doet het mentale stuk. Ik druk dan mijn emoties weg, mezelf weg. Dat kan, maar werkt het? Werkt het voor mij?
Als ik met een hamer op mijn duim sla, dan kan ik, door ervaring, de energie van de pijnprikkel zien, eruit trekken, opvangen en met alle kracht uit mijn lichaam en energieveld duwen. Ik ervaar dan geen pijn, ik ben neutraal. Maar… hoe dan ook, die blauwe plek komt er toch elke weer achteraan als een herinnering. Wegvegen lukt niet. De gevolgen zijn er nog steeds, het, de oorzaak is nog aanwezig. Ik kan alles wegdrukken, in staat van neutraal gaan maar wegdrukken is niets anders dan wegdrukken, de stroom bevriezen, stil zetten. En ik ben beweging.
De volgende keer dat ik een hamer vast heb, zal ik anders te werk gaan. Die blauwe plek heeft mij gewezen op mijn zelfbescherming, om alert te zijn. Want hoe goed ik ook mijn energie en pijn kan ombuigen of elimineren, het is een proces wat mij energie kost. Ik ben liever lui dan moe, en dit maakt me ook erg creatief denkend, probleem oplossend. Ik kan als een speer door situaties heen gaan, want het liefst zit ik gewoon lekker in mijn vel, elk moment fijn creëren en energie zijn en afgeven. Al die negativiteit geeft weinig lol.
Wil ik in situaties zijn waar ik in staat van zelfbescherming kom, waar de energie uitgaat naar zelfreflectie; is dit misschien ego, of niet..? Nee, dat hoef ik niet want dit is juist hetgeen mij energie kost, door ervaring geleerd. Ik kies ervoor te zijn in situaties waar het voor mij prettig is. In mijn ei en mijn ei uitbroeden.
Als een gesprek een discussie wordt, een strijdtoneelstuk, en waar de energie naar beneden wordt getrokken, onder mijn eigen nul-lijn dan heb ik geen Zin/Zijn om daarin mee te gaan.
Die overweging vindt altijd plaats, want elk artikel en elke post begint met lezen. Hoe dan ook wordt je verbonden met de energie van de schrijver/schrijfster. De woorden zijn de gedachtepatronen verwoord. Aantrekkingskracht, en dit zet weer iets in beweging, creatie of anti-creatie.
Als blijkt dat die gedachtepatronen harde structuren hebben, die niet passen in mijn eigen energiestructuur van blij of bv ethisch, dan kan ik 3 dingen doen:
wachten tot ze passen, dit werkt niet. Er tegen vechten, dit kost me energie, of zorgen dat ik die structuren niet tegenkom en dan kan ik lekker Zijn, go with the flow. En geloof me, in elke overweging vindt dit proces van 3 keuzes plaats. Het is ook geen vluchtgedrag want dat is wegdrukken, het is gewoon kijken, zien en doorbewegen.
Vindt de disharmonie dan plaats in mezelf, komt het binnen? Nee, het beweegt langs mijn aura. Is de disharmonie die ik ervaar via anderen in mijn omgeving, en wat mij aanzet tot beweging, mijn eigen evolutiemoment? Het sociaal-emotionele component daarin? Ja. Is mijn reactie daarop dan mijn disharmonie, mi nee.
Ik bepaal graag zelf wanneer ik mijn evolutiesprong maak en waar mijn energie naar uit wil gaan, wat Goed is voor mij.
Als de omgeving verandert waardoor moeder Kip niet meer voor haar ei kan zorgen, dan zoekt moeder Kip een omgeving die beter past. Want als ze constant alert moet zijn op vossen die haar ei/energie willen, dan gaat die energie daar naar uit en niet naar haar ei, haar creatie.
Als alle tonen als neutraal worden gehoord, dan is het idd tijd om te vertrekken. En valse noten geven reden genoeg om daar niet naar te willen luisteren. Het is als de stressreactie, de pijnprikkel bij de klap op mijn duim, vossen die het ei willen, anti-creatie.
Ik ben onderdeel van de creatie hier, waar fijne creaties het doel is. Hiervoor zijn kaders voor beleid nodig, bv een nul-lijn. Als een gesprek een éénrichting verhaal, een strijdtoneelstukje wordt, dan zijn die kaders niet helder, wordt die grens overschreden. Dan vindt er ook geen creatie meer plaats. Dan heeft het geen Zin, het is on-Zin. Onder die nul-lijn is alles onzinnig. Het stemt niet af met het doel, mijn doel, maar wie ben ik.
Er is ook hier voldoende mogelijkheid om naar mooie muziek te luisteren en om mee te spelen hoor. Er zijn meerdere concertzalen waar wel samen wordt gespeeld omdat men van het samenspelen houdt. Waar eenheid en respectvolle bejegening de kernwaarde is.
Dus beste Aart, wie ben jij en wie ben ik?
Wij Zijn als water.
@cora, zelfbescherming bij het zien van wat letters, het moet niet gekker worden.
Wat moet dat wel niet voor ‘zelf’ zijn.
Het lichaam heeft een geheel vanzelf werkend beschermingssysteem, daar hoeft geen alertheid aan te pas te komen, gaat geheel vanzelf.
Dat het denken een ‘ik’ creëert met een daaruit ontstane comfortzone (het ‘ik’ is enkel een onnodige beschermingsgrens, is de comfortzone) is een heel ander verhaal.
Dat verhaal speelt zich enkel af in het hoofd en creëert in DE werkelijkheid zijn/haar werkelijkheid.
Maar DE werkelijkheid is dat we naar een beeldschermhelderheid kijken waar wat letters staan.
Ja maar ik voel me niet veilig, het komt als bedreigend bij me over en de tranen lopen over mijn wangen.
Dat hoofd kan er wat van en vooral m.b.t. het beeld wat we van onszelf hebben en het moeten beschermen van dat beeld.
Ik werd gisteren achterna gezeten door een bus, bleek ik op de busbaan te fietsen, zegt die buschauffeur; meneer heeft u gedronken. Nou toen moest ik mezelf beschermen, wat denkt die man wel, ik zei dus; gaat je niets aan en je hoort hier niet te rijden want je bent 3 minuten te laat, als je op tijd had gereden dan had ik achter je gefietst i.p.v. ervoor.
Ik kan me niet heugen wanneer er werkelijk gevaar m.b.t. het lichaam was.
Dat het denken op tilt slaat als Aart niet met een hoofdletter getypt wordt maar als aart is weer een ander verhaal.
Nog maar niet te spreken over dat niet iedereen het met me eens is, nou dan zet ik een valhelm op ter bescherming en is er alarmfase 16 in de comfortzone.
Waar is die goede oude tijd dat we nog moesten rennen voor ons leven, nu maken we ons enkel druk om het beeld dat we van onszelf hebben en moeten we het naar ons zin hebben en dat voldoet ook nog aan onzinnige eisen.
Ik ga een kerstboom kopen, geeft wel weer naalden in mijn comfortzone maar ja ik krijg er wel een heel fijn gevoel voor terug.
Hemel, ik krijg tranen in mijn Kinderogen.
@Aart,
Dag Aart,
je hebt gelijk, Het zijn nietszeggende letters, neutrale tonen. Geen verbinding, geen energie. Niets, klaar. Het heeft daarop gewacht zoals je zei, Dank je. Het gaat je goed en veel plezier met de kerstboom!
@cora, 3 dagen, 3 lange dagen heb ik echt geprobeerd een kerstboom te kopen, het lukt me niet meer.
Zo`n doorgezaagde boom of boom met kluitje in het riet.
Vader in de hemel waarom lukt het me niet meer om ter eigen vermaak uw creatie te vernietigen.
Waarom heeft nou toch het ‘licht in jezelf, heelheid’ als gevolg dat je het niet meer buiten jezelf zoeken/vinden kan.
Viert u trouwens de Kerst of heeft u zo`n slecht geheugen dat u ook vergeten bent waar Kerst voor staat.
Is het wel een beetje gezellig daar in de Hemel.
Of siert u uw eigen ellende op door een kerstboom en overtollig eten.
Heeft u mijn kaartje nog ontvangen, ik die van u nog niet.
“Gelukkig zijn er meer en meer mensen die wakker worden vanuit de droomstaat waarin ze lang hebben verkeerd. Toch, als je zo om je heen kijkt, is er nog een grote club die de automatische piloot aanhoudt.”
Hi Cora,
Je moet al dat gekissebis tussen koekepeer en mij niet zo serieus nemen, hoor. Het heeft gewoon een hoog plaag-gehalte. En als-ie te ver gaat, zucht ik even poeh, poeh en sjonge jonge. Dan is het weer sluiten en over.
Groetjes, Lia
@Lia, au, die komt hard aan, KOEKEPEER, hier herstel ik nooit meer van, dit voelt als een steek in mijn toch al zo broze hart, dat ontzettend veel geleden heeft in deze 3D wereld vol pijn en smart.
Lia en universum, ik plaag nooit, ik ben bloedserieus, ik ga nooit te ver.
M.a.w. elke beleving die de mens ervaart ontstaan vanuit het beeld wat hij/zij nog van zichzelf heeft.
Heel letterlijk is er dus echt geen gekissebis, geen koekepeer, geen serieusheid, plaaggehalte, te ver gaan.
Dat vindt enkel plaats vanuit de mogelijke bestaande persoonlijke filters in het hoofd.
Hier staan enkel wat letters die pas een betekenis krijgen als ze vanuit persoonlijkheid hun invulling krijgen.
Zo ervaart bv de ene lezer de lettercombinaties van ene Aart als grappig, een ander als ongewenst, een ander als dominant aanwezig, een ander als goddelijk, een ander als ‘hij heeft toch wel een enkelband om’, etc, etc.
M.a.w. Aart is enkel een mogelijkheid.
Hoe is het toch mogelijk.
Aart als mogelijkheid?
Da’s mooi.
Mijn persoonlijkheid kiest dan voor die enkelband. Is namelijk het meest onpersoonlijke wat je opnoemt. Bovendien heeft het geen enkel nut om een enkelband tegen te spreken.
Ach, wat is dat nou… een koekepeer.
Had hem beter Aart-appel kunnen noemen.
Was een stuk duidelijker geweest.
@Lia, als jij Aart als persoonlijkheid ziet dan is dat niet wat ik bedoel.
Is er bij jezelf geen persoonlijkheid meer is dan zie je de dingen niet als persoonlijk, je ziet dan geen persoonlijkheid in de ander.
Aart is enkel een mogelijkheid om een mogelijke persoonlijkheid bij jezelf te herkennen.
De persoonlijkheid die de dingen invult, die betekenis geeft aan dingen, zoals nu aan letters.
Er is in ons een punt waar vanuit er geen invulling der dingen is, alles wordt vandaar uit neutraal gezien.
Vandaar uit kan ook de persoonlijke invulling gezien worden en gezien worden waar dat persoonlijke uit ontstaan is en door dat inzien gaat die persoonlijkheid zich vanzelf oplossen en dan is er die natuurlijke staat zonder enige invulling en persoonlijkheid.
🙂
Wat een leuke reacties allemaal zeg, dank jullie wel!!! 🙂
Lichtgroet Michel
Hoi Cora,
(–was het negatief bedoeld dan?–)
Wat mij betreft speelt hier niet hoe het richting mijn persoon bedoeld was. Wat mij raakte was dat ik de opmerking in het kader van Mandela niet grappig vond. Soms slaat meneertje koekepeer een beetje door.
Overigens ben ik niet van plan om te willen wat iedereen wil.
Fijn weekend, lia
@Lia, He Lia,
iedereen kan weleens geraakt worden, iedereen kan weleens een keer doorslaan of uit de bocht vliegen en op betrekkingsniveau reageren. Eén keer is wel genoeg mi. Iedereen is gelijk, iedereen mag hier zijn en respectvolle bejegening moet kunnen.
Heey Michel,
Wat leuk om weer iets van jou te horen/Lezen.
Wat een ommezwaai heb je gemaakt zeg!
Geweldig dat je met kinderen werkt!
veel liefs Sabine
Wat een leuk artikel!! Zouden we met zn allen een voorbeeld aan kunnen nemen! Bedankt voor het publiceren..
Aart…waarom kijk jij uberhaubt op deze website? En geef je overal commentaar op?
Fijne dag iedereen!! Be positive
@lisa, “Aart…waarom kijk jij uberhaubt op deze website? En geef je overal commentaar op?”
enkel voor jou.
@lisa, hij doet het zelfde als jou!
Ik heb zo’n gevoel dat ik me nu beter voel als “kind”, als toen ik klein was. Ik heb het speelse kind in mezelf ontdekt en dat is heerlijk. Af en toe de knuppel in het hoenderhok gooien, veel dingen met humor zien, lekker de bladeren omhoog schoppen in het bos of door een plas water fietsen … 🙂 En ja, het viel me van de week weer op – tijdens een bijeenkomst – dat veel mensen zo serieus zijn, bezig zijn met zichzelf te profileren, geen aandacht hebben voor anderen en dat een lolletje niet gewaardeerd wordt. Ieder voor zich, God voor ons allen. Toch voelt dit niet goed. Ik ben maar snel weg gegaan; hier valt toch niets te beleven …
Even kort momentje tussendoor…
Held en wereldleider Nelson Mandela is er niet meer.
Dankzij hem leven wij in een betere wereld.
@Lia, gevalletje zelfverheerlijking.
De mens is zo arrogant.
Keer dan rustig terug naar het nu. Haal een paar keer rustig adem. Trek je mondhoeken omhoog. Jij bepaalt wat er gebeurt. Vanaf nu ga je meer en meer alles bekijken vanuit de ogen van een kind. Speels, beweeglijk, soms brutaal. Je laat je niet meer beïnvloeden door anderen. Laat een harde boer. Peuter in je neus. Ga belletje trekken.
@Lia, gevalletje zelfverheerlijking.
De mens is zo arrogant.
Keer dan rustig terug naar het nu. Haal een paar keer rustig adem. Trek je mondhoeken omhoog. Jij bepaalt wat er gebeurt. Vanaf nu ga je meer en meer alles bekijken vanuit de ogen van een kind. Speels, beweeglijk, soms brutaal. Je laat je niet meer beïnvloeden door anderen. Laat een harde boer. Peuter in je neus. Ga belletje trekken.
Als jij de mens arrogant vindt, komt dit omdat jijzelf arrogant bent. Je kijkt nu eenmaal door je eigen bril. Gevalletje van zelfverheerlijking, nietwaar?
Als jij je leven wil doorbrengen met boeren, neus peuteren en belletje trekken, heb je mijn zegen hoor.
PS zelfs zo Aart-rogant en zelfverheerlijkt, dat je het bericht 2 x moest posten? Ha, ha, ha, die Aart toch. 🙂
@Lia, Heerlijk dat gekissebis , jullie trekken volle zalen als je gaat optreden , ga ik ook maar weer eens belletje trekken , daar werd ik zo blij van .
Ha Jannie,
Ach ja, sommige mensen eisen wat extra ruimte op. Ik snap het wel, hoor. Hij dobbert en baddert natuurlijk al dagenlang in z’n vissenkom rond, en dan moet-ie er af en toe uitspringen. BLUB
@Lia, Hoi leuke Alle Bei.
A. Dank voor het delen van het momentje. Wat is de relatie van het momentje met het artikel? Een betere wereld is wat je zelf creëert. Nelson Mandela heeft een voorbeeld gegeven, maar de mensen zelf hebben dit zelf als goed voorbeeld ervaren omdat het resoneert met waarden in henzelf. Spiegelneuronen Lichten op bij een voorbeeld, als inspiratie, maar je hoeft er niets mee te doen.
B. De interactie over zelfverheerlijking. 🙂 Is het verkeerd om jezelf heerlijk te vinden, om in je heerlijke zelf-zijn te verblijven? Mi niet hoor, je geeft positieve energie van jezelf af aan het al. Het is een negatief beladen begrip geworden: arrogant. Terwijl… waar gaat het over? Kiezen voor jezelf, in alle eerbied staan voor jezelf. Zelf-vreugde, lol met jezelf.
Het punt is mi dat het door anderen als kracht wordt gezien/herkend die ze soms zelf nog ontberen maar wensen te verfijnen. Intrinsieke reacties van egotypetjes komen dan naar de oppervlakte; aan het licht, om aangekeken te worden als weerstand en om getransformeerd te worden naar zelfmacht en zelfkracht.
Zolang we onszelf ervan weerhouden om in een staat van zelfverheerlijking te zijn, zullen we anderen blijven bezien op ‘zogenaamde’ onvolmaaktheden.
Spiegels… Het gekke met het spiegelbeeld is dat we een totaal andere waarneming van onszelf hebben dan hoe anderen ons ervaren. In de spiegel zie je nooit het hele beeld zoals anderen jou zien, alleen waar je focus ligt. Je kijkt naar je ogen, of je neus.. maar nooit zie je jouw geheel in de omgeving.
De rechterhand is links en de linkerhand is rechts, en toch hebben we die illusie tot ons genomen als waar. Zo is het ook met arrogant en zelfverheerlijking. Degene die in de spiegel kijkt ziet een enorme puist, en de ander in waar contact ziet dit niet eens, die ziet een totale en mooie verschijning of misschien wel een grote klodder vogelpoep op je rug. Er is niemand die niet wilt horen dat dat er zit, het hoort er namelijk niet, het is niet eigen maar van een vogel.
Tav het artikel. Kinderen resoneren op Echtheid, met alle gedrag van dien aard, dus ook als er sprake is van onechtheid.
@cora, en arrogant wordt ook ervaren als een bedreiging omdat het voorkomt dat er invloed op de ander kan worden uitgeoefend.
Hoi Cora,
Zelfverheerlijking? Zolang het niet negatief bedoeld is in de zin van jezelf ophemelen, is er niets aan de hand.
Ja, het beeld (imago) dat wij van onszelf hebben komt zelden overeen met hoe andere mensen tegen ons aankijken. De zintuigen nemen nooit de werkelijkheid (de totaliteit) waar. Zij kunnen enkel in het platte vlak waarnemen. Van een bloem, een stoel of mens zien wij alleen het vooraanzicht. De zijkanten, achterkant, onderkant, en doorsneden kunnen we er hooguit bijdenken. Het voorbeeld geeft aan hoe moeilijk het is om een hogere dimensie waar te nemen, omdat zintuigen en denken hier te kort schieten.
Dag, Lia
@Lia, Hoi Lia,
was het negatief bedoeld dan? Het is wat we er zelf van maken toch?
Als we iets als negatief bedoeld ervaren, dan is die ervaring negatief in onszelf. Er is mi niks mis mee om jezelf op te Hemelen; is dat niet juist wat iedereen wilt? De Hemel op Aarde ervaren?
Er is pas wat aan de hand als dit werkelijk ten koste gaat van een ander, of als de één over het “ophemelen” van de ander oordeelt. De ander bewust omlaag halen is ook een reactie. Dan wordt het een competitiestrijd.
Volgens mij is het meer dat men graag wordt opgehemeld door anderen als in zoeken naar uiterlijke bevestiging. Soms is dat even prettig, omdat je dan weet dat je op de goeie weg bent. Soms ook verblijven mensen erin en komt er negatieve respons als ze niet ontvangen wat ze willen.
Daarom is het zo Heerlijk, Al-1 in en met ons Zelf 🙂
Groetjes, Cora
Interessant artikel! Ik ga hier wat mee doen! Kinderen zijn onze toekomst!!
aart.. waarom lees jij uberhaubt deze website? al dat commentaar……
Bedankt voor het posten!! ik ga je website bekijken!!
groetjes