Ik ben een kind van deze tijd en wil vanuit mijn hart iets kwijt.
Ik heb nog zoveel hartenwensen en doe een oproep aan volwassen mensen.
Ik heb mij eerder laten horen en heb besloten mij niet aan mijn ‘eigen weerstand’ te storen.
Na de sint, de kerst een heel nieuw jaar! Vol energie en kracht sta ik weer klaar.
Ik blijf erbij voor mijn dromen gaan. Een stem voor kinderen, de wens voor verandering en vertrouwen te staan.
Kinderen in deze tijd: Lief, gevoelig en wijs geboren. Ben jij in staat hun behoeften te horen?
Even in alle eerlijkheid vanuit oprechtheid en weinig tijd. Vaak gehaast en overvol net als in mijn kleine bol. Ik krijg niet anders te zien en te horen. We hebben geen tijd knoop dat maar in je oren.
Weinig of geen ruimte voor buitenspelen en creativiteit. Hoe raak ik dan mijn frustraties kwijt? Hoe maak ik contact met mijn gevoel? Even met aandacht bij mijn lijf begrijp je wat ik bedoel?
Ik heb behoefte mijn hoofd leeg te maken, zodat mijn hersenen niet in onrust gaan kraken.
Steeds vaker komt naar voren dat kinderen hoog gevoelig worden geboren.
Weet jij hoe intens je dan de wereld beleeft? Besef je welke overvloed dit aan mij geeft? Hoe kan ik dit alles verwerken zonder dit aan mijn gedrag te bemerken.
Prikkels, snelheid alles gaat maar door, ik heb behoefte aan rust wie geeft gehoor?
Ik wil graag leren hoe ik het verwerken kan? Nu slaat mijn lichaam op hol, druk, boos en soms zelfs ziek word ik ervan. Als ik mij niet controleer moet ik op de gang of aan de medicijnen om vervolgens in ‘een hokje’ te verdwijnen. Ooit eens bedacht dat grote mensen veel oplossingen bezitten? Verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun gedrag in plaats van op het kind te vitten.
Ik leef naar jullie voorbeeld en gedrag. Ik ben een kind dat met liefde de gevolgen dragen mag. Bewust worden, doorbreken van patronen dat is nodig daar blijf ik van dromen.
Elke dag dat ik leren en aanpassen ‘moet’, doet mij als kind geen goed. Opgelegd door volwassen beter weten. Aan elke lijn moet ik mij meten. ‘De lijn’ die voor ‘gemiddeld’ staat. Er boven of eronder niet goed gepraat. Krijg ik de kans mijn eigen groei en ontwikkelingsweg te gaan? Ik kan nog niet altijd voor mijzelf gaan staan.
Ik voel de spanning van de volwassenen en weet niet of ik wel voldoe. Onrust in mijn gevoel, en dat maakt mij oh zo moe. Leren en groeien is toch fijn. Hoe zou deze ontdekkingstocht vol vertrouwen zijn?
Leren aanpassen de grootste onzin die er is. Verwijdering van mijn eigen zelf dat is wat het is. Aanpassen heb ik al geleerd anders willen is verkeerd.
Als ik vanuit vrijheid ‘mag’ leren, zal je zien wat ik kan presteren. Daag mij uit en kijk naar mij, luister goed en stuur mij bij. Wil je mij leren hoe ik op mijzelf kan vertrouwen? Op mijn eigen ik, wil ik graag bouwen.
Ik ben wijs, oprecht en spreek vanuit mijn hart. Dit is anders dan brutaal dat vaak met oprechtheid word verward.
Als ik durf te spreken. luister en veroordeel het niet met preken. Ik spreek vaak uit zoals ik het voel. De waarheid achter jullie woorden, dat is wat ik bedoel.
Door mijn oprechtheid prik ik soms dwars door je muren heen. Ik snap, dat raakt, het is een kans voor jou om te leren. Dat is niet brutaal of gemeen.
Ik ben een gevoelig kind en als ik durf spreek ik onbevangen uit mijn hart. Is het anders dan is de frustratie, gekwetstheid, mij niet begrepen voelen, angst, overbelasting, boosheid dat mijn puurheid verwart.
Ik wens dat je ook weer leert oprecht te zijn. Van hart tot hart dat voelt zo fijn.
Durf te kijken in de ogen van een kind, zie jezelf in kwetsbaarheid, speelsheid, nieuwsgierigheid en kijk goed of je de liefde en oprechtheid vindt.
Voel je je geraakt door mijn gedicht? Ik moedig je aan, heel je wonden, breek je muren, vind je kracht en creëer een prachtig zicht.
Zicht op de weg van je hart. Vandaag ‘de eerste dag van de rest van je leven’, jouw start!
Jij bent mijn voorbeeld, jij creëert mijn leerwegen. Waar jij jezelf in beperkt is wat ik leer en bemerk. Ik ben niet zoals jij en jij en jij. Ik maak andere fouten en kies graag mijn eigen weg. En fouten maken mag met toegestane lach. Van fouten kan ik leren moedig mij aan opnieuw of anders te proberen.
Wat houdt jou tegen om mijn weg vrij te geven?
Liefs, een kind van deze tijd
Geschreven door Indra Tulling-Weeda
Lees ook: Ik ben een kind van deze tijd en wil vanuit mijn hart iets kwijt.
Lieve Indra, wat een dappere gedichten. Blijf dit doen en vooral je gevoelens van je vrije wil, je behoeftes en je ziel verspreiden. Ik ben nu 55 jaar en er eindelijk voor klaar, ik heb mezelf elke dag geperst in systemen, begrijp dat die gemaakt zijn door autoriteiten die van onze rechten plichten maken en ons anders straffen als slaven. Ik ben liefde en geef angsten terug aan de eigenaren. Ik leef in liefde lusten, ontdoe mij van de lasten. Ik leef in creatie, beleef mijn creativiteit, daarvoor ben ik hier op aarde. Blijf jezelf en houd van jezelf. Liefs yvette
Lieve Phileine,
Ontwikkel je op jouw manier, uit je gevoelens, je kunt niet kwestsen, je kunt niet brutaal zijn,leef je uit, wees eerlijk al komt dat misschien even lekker aan. De tijd is zeker veranderd en met elk stapje van jou verander ik met jou mee. Wordt een mooie, zelfstandige vrouw. Tot die tijd loop ik met jou mee 🙂
Zo’n oma wil ik ook wel!
Groet van Lia
Beste Indra, Wat prachtig en zo enorm herkenbaar. Vindt u het goed dat ik uw gedicht plaats in een gesloten forum voor ouders van thuiszittende kinderen? Kinderen die spaak lopen in het onderwijs waar uw gedicht betrekking op heeft. Dit zou een hele welkome aanwinst zijn en veel ouders steunen in hun strijd voor hun kind. Uiteraard zal ik uw naam er bij vermelden. Wilt u me laten weten of dit mag alstublieft? Dank u wel. Warme groetjes van Flientje
@Flientje,
Natuurlijk Flientje, doen!! Heb je mijn eerste gedicht ook gelezen?
Lieve groetjes Indra
@Indra Tulling, Dank je wel Indra, dat is heel lief. Ik heb je eerste gedicht ook gelezen voordat het 5 december was en deze heb ik toen geprint en heeft m’n dochtertje in de zak van Sinterklaas laten doen op school. Zo aangrijpend. Nogmaals dank. Lieve groetjes van Flientje
@Flientje, heb je reactie gelezen en vroeg me af of het mogelijk voor je is om het forum voor thuiszittende kinderen aan me door te geven. Heb hier zelf nl ook mee te maken en kan er heel weinig informatie over vinden en zou veel hebben aan evt bevestiging/verhalen van andere ouders. Alvast heel erg bedankt voor je reactie, Anne
@Anne, Beste Anne, Het is een besloten forum op Facebook en heet “Voor ouders van thuiszitters”. Je moet wel een Facebookaccount hebben en uiteraard een thuiszittend kind of gedeeltelijke thuiszitter. https://www.facebook.com/groups/447491175303428/?fref=ts Hopelijk werkt deze link. Heel veel succes en wellicht kom ik je daar nog tegen. Groetjes, Flientje
Nele, Robert, Aart,
Ik zie wel wat in Aarts reactie hierboven, en zoals ik schreef is mijn conclusie dat volwassen kinderen kinderen willen. Het tekort gekomen, aandacht vragende kind wil kinderen. Ik kan nu een hele rij motivaties opnoemen waarom deze mensen kinderen willen. Namelijk omdat zij afhankelijk zijn van kinderen. Zij willen kinderen die hun eigen frustraties moeten opvullen, als afleidingsmanoeuvre, om hun tekortkomingen op kinderen te kunnen projecteren, omdat ze niet tegen alleen zijn kunnen, omdat het zo hoort, omdat zij zich zonder kinderen niet compleet voelen, omdat zwanger zijn zo speciaal is, omdat baby’s zo schattig zijn (maar ja die worden wel groot), als oudedagsvoorziening, om het bedrijf van pa over te nemen, etc.
En wat gebeurt er als kinderen niet aan dit verwachtings-patroon van hun ouders kunnen voldoen? Dat is bijna te voorspellen.
Let wel, ik bedoel niet te zeggen dat de oorzaak/schuld bij de ouders ligt. Immers hun kinderen handelen later weer op soortgelijke wijze. In mijn ogen is het dus een vicieuze cirkel die moet worden doorbroken. En dat is volgens mij allereerst een kwestie van IN-zicht en bewust-Zijn.
Zeker! Zowel kind als ouders leren van elkaar. Naar mijn idee kan dit op twee manieren.
Of dit gebeurt op onbewuste wijze door in die vicieuze cirkel te blijven ronddraaien (dus als karma, zaaien en oogsten). Men leert door schade en schande en dan kan het wel eeuwen duren voor er iets doordringt en verandert.
Of het gebeurt door uit die cirkel te stappen.
Bewust-Zijn houdt o.a. in op eigen benen staan. Dan neem je geen kinderen meer uit frustratie/tekortkoming, en zie je in dat ook jouw kind zijn eigen weg/proces bewandelt.
Natuurlijk, je kunt als ouder het kind begeleiden op zijn weg. Het betekent dat het kind een tijdje wandelt zoals jij het voor ogen hebt. Daarna is het loslaten geblazen.
Het hoort ook bij ieders weg om geconfronteerd te worden met fouten en eigen ervaring. Immers daar leer je van. Je leert doorgaans niet van hetgeen anderen (dan wel je ouders) allemaal beweren. Met name pubers maken zich daar los van.
Helpen, verlossen of redden in de zin van de hete kolen voor iemand uit het vuur halen, zie ik dus niet zitten. Want ieder mens is z’n eigen redding.
“De kinderen zijn je kinderen niet.”
Ze zijn niet jouw bezit.
Het komt er volgens mij op neer, dat je voor jezelf wel de weg kan weten/uitstippelen, maar niet voor een ander. Die bewandelt zijn eigen pad en behoort daar volledig vrij in te zijn.
Groet van Lia
Daar sluit ik mij volledig bij aan Lia. Je kan vanuut dat opzicht niet meer dan je kind begeleiden. Zijn eigen weg laten lopen en keuzes laten maken. Je kan niet meer dan adviseren en ze loslaten in hun keuze en er voor hen zijn indien er iets is.
Fijne dag Nele
Hey Nele,
Ik snap die gevoeligheid voor kinderen wel. Ik heb het zelf ook, ondanks dat ik zo praat over het goddelijke plan. Het helpt me wel de boel helderder te bezien.
Als je praat met lichtwezens in goddelijke eenheid dan wordt niet geoordeeld of gepraat over kwijnen of goed of fout. Dan is er onvoorwaardelijke liefde voor alles en iedereen, en vertrouwt men onvoorwaardelijk in het proces/plan wat uit te werken is. Er zijn enkel lessen. Maar ga dat zelf maar eens zo zien, ervaren… het is ook onderdeel van je eigen proces dus.
Ik heb het overigens niet zelf bedacht hoor, ik probeer het goddelijke naar de mens te brengen 🙂
Van belang is dat ieder zijn eigen proces dient aan te gaan en daar verantwoordelijkheid voor nemen. Het proces gaat niet enkel om dit leven, het omspant je hele bestaan als lichtwezen. Een kind is niet alleen een kind, het is een ziel, zoals jij en ik, met een plan.
Als je verantwoordelijkheid neemt voor je lessen/proces/leven, dan is er geen sprake van verschuilen, dan dien je wel de weg naar binnen te keren.
Heb je al eens contact gezocht met jouw begeleiders of de geestelijke wereld? Dit kan je ook helpen in je eigen proces.
Warme groet, Robert
Hey Robert,
Het is misschien vreemd te geloven, maar ik ben met mijn klikken en klakken uit die goddellijke liefde waarover jij praat gekegeld. Terug met mijn twee voeten op de grond. Ja tuurlijk is dat het overkoepelende gedeelte. En dat zie ik eerst in alles en iedereen. Alleen die liefde zal ons niet helpen de wereld te veranderen. Mag iedereen zoveel love en peace blijven verkondigen als hij wil. Daarmee gaan we het hier niet redden.
En het zijn net mijn begeleiders die mij die richting uit duwen.
Dat is wat ik altijd bedoel, als ik probeer te zeggen wat ik mis in jou praten over goddelijke liefde en goddelijk plan. En dat er meer is dan alleen jezelf en je lessen en je eigen plan. OP een bepaald moment ga je daar doorheen. Ik heb de laatste 10 jaar het proces in mezelf gemaakt.
Willen we het systeem veranderen, waarom richten we dan geen politieke partij op die alle kennis van alle mensen die het anders doen bundelt en uitbrengt. Want RObert goddelijk plan of niet. Ik verdraag het niet dat wij de aarde zo kapot maken en dan mag je zeggen dat ik het dualistisch zie dat dat niet waar is vanuit goddelijk zicht. Maar het is wel zo. En dat ben ik nog maar zeer recent gaan inzien. Heb jij contact met de natuuurwezens Robert? Want als dat zo is, dan zou je weten, voelen en ervaren dat die helemaal geen love en peace in de eerste plaats vragen. Maar daadkracht en actie. Heb je je ooit al afgevraagd wat er met al die ellende die wij via aarden naar moeder aarde sturen gebeurd? Maak jij ooit contact met haar kern om al die drab op te ruimen en in licht om te zetten? Onze aardbol is niet onze eigendom. En eerlijk is eerlijk goddelijk plan of niet? Wij dragen er geen zorg voor. En jij kan dan denken en verkondigen goddelijk plan, maar ik zeg dan welke god laat zoiets toe? En dat is de dualiteit in mijzelf. De strijd tussen wit (hemel/mannelijk) en zwart (aarde/vrouwelijk) die ik nu in mezelf ervaar.
En kan ik daar op mentaal niveau overal de juiste woorden en verklaringen aan kleven, neen. Ik begrijp het zelf nog niet helemaal. Maar ik zie wel met die liefde highheid iedereen mooi blijft talmen of er in zeer beperkte mate iets veranderd. En mijn inziens komt dat omdat die (no offens is niet persoonlijk op jij is algemeen) personen die hun gevoeligheid ontwikkelen en dat ‘goddelijke’ opzoeken, dan plots andere willen gaan helpen, of niet meer kunnen functioneren in de maatschappij, maar wel verkondogen dat het anders moet, of van hun ‘hervonden’ talenten plots hun broodwinning gaan maken. Dat kan allemaal he. Is op zich niets mis mee. Maar ondertussen blijven we de massa maar bezoedelen met negativiteit en verleiden met het grote geld.
En bij elke zin die ik zeg kan ik zelf vanuit dat goddelijke plan voldoende uitleg en verantwoording en oplossingen geven, ja dat klopt, maar toch diep in mij zegt een stemmetje dat dat nu even niet genoeg is.
Als iedereen blijft hangen bij samenkomen om intenties neer te zetten in een veld dat het goddelijke deze intenties gaat vervullen, sorry.. Er zal niemand komen om ons te verlossen of te redden. Die redding zijn we zelf. Die god zijn we zelf. Dat goddelijke waarover je praat is toch niet meer dan ons gemeenschappelijke zuivere bewustzijn?
Mijn inziens is de volgende stap deze implementeren in de gevestigde waarde. Er kan op twee sporen worden gewerkt. Het stemmetje in mij zegt dat er een weg gezocht kan worden in het systeem om het van binnenuit te veranderen. Iedereen heeft te klagen over dat systeem, maar dat systeem op zich is niet slecht. Wel hoe het wordt ingezet. Het is een systeem dat werkt dus waarom het niet veranderen ipv van opnieuw te beginnen?
Liefs Nele
Dag Nele,
Als ik denk aan het creeeren van een betere wereld, dan denk ik aan liefde. Dan denk ik aan mensen die verantwoordelijkheid voor zichzelf gaan nemen, voor hun handelen, voor hun levens, en de weg naar binnen keren om hun hart te openen. Om te gaan scheppen vanuit liefde, niet vanuit angst. Niet meer hun leegte, boosheid, oordelen en angsten projecteren op de buitenwereld.
Het maakt niet uit wat je doet ; of je nu iets bouwt, een kunstwerk maakt, of ander begeleid in zijn proces, of hoe bedrijven en (wereld)organisaties worden gerund.
Als jij geeft om moeder aarde, welke andere manier dan liefde is er dan om op te komen voor moeder Aarde?
Zou het dan ook niet zo zijn dat als jij aan je (zelf)liefde werkt, je effect op de ander (in beweging/mee te krijgen) en daarmee de aarde steeds groter en zuiverder zal zijn. Win-win 🙂
Warme groet, Robert
Ik deel ook Lia’s visie.
Onze kinderen hebben nood aan volwassenen die in oplossingen denken en hun dromen voeden. Wanneer een kind zijn ouders ziet wanhopen, vastlopen,.. dan zet het de eigen droom opzij ondanks de aanmoedigingen en steun. Een kind geeft voorang aan wat het beleeft kijkende/voelende naar de ouder in het geheel. Dus niet denken in problemen want dan voedt je ze problemen.
Zij zijn onze toekomst. Zie hun schoonheid en vertrouw op hun kracht en help ze te geloven dat zij morgen alles beter kunnen maken. De buitenwereld kan je nu niet veranderen, de bril waardoor je er naar kijkt wel.
Wat niet wegneemt Indra dat ik het een heel mooi geschreven stuk vind!
Ha Nele,
Maar zo lijkt het alsof het kind het slachtoffer is van zijn ouders, terwijl het kind zijn ouders en omstandigheden juist zelf uitkiest (op zielsnivo).
Het kind heeft zijn eigen weg/proces/lessen aan te gaan, en de ouders spelen daar een rol in, in de zin van het laten manifesteren van lessen, maar zijn zeker geen oorzaak van de worsteling van het kind.
Het lijkt mij dan ook niet zinvol om naar de ouders te kijken als het gaat om hoe het kind terecht zal gaan komen. Dat is nou net zijn eigen proces, zijn eigen keuzes (die al véél langer gemaakt zijn dan dit leven).
Liefde is ook vertrouwen op en loslaten van andermans proces. Ook nog een lesje van mij geloof ik (wat kan ik me bemoeien) 😉
Ik vind het het belangijkste dat elk individu zijn eigen proces aangaat en daar verantwoordelijk voor neemt om zichzelf te helen. Dat is de enige duurzame weg naar liefde.
Warme groet Robert
“Het lijkt mij dan ook niet zinvol om naar de ouders te kijken als het gaat om hoe het kind terecht zal gaan komen.”
Het staat er een beetje krom. Wat ik bedoel is dat de ouders niet bepalend zijn voor hoe het kind terecht gaat komen.
Je kunt wel naar je ouders kijken en je verleden om de rode draad te herkennen in leven…
Hey Robert,
Ik geloof dat wat moet gebeuren zal gebeuren zonder dat wij daar iets aan kunnen veranderen. Dezelfde lef kan op duizend en een manieren gemanifesteerd worden. Wij kunnen de pijn van onze kinderen niet over nemen. Wij kunnen de wereld zoals hij nu is niet veranderen. We kunnen er alleen in alle eerlijkheid onze plaats in zoeken en vinden. En die lessen ja dat klopt. Maar los daarvan zie ik heel veel ouders die hun eigen gekwetste kind projecteren op hun kind en los van lessen denk dat we op een punt gekomen zijn waarbij er kinderen zijn die zonder of met beperkte lessen geboren worden en geen boodschap hebben aan onze oude pijnen. Zij zullen ons wakker maken en leren ons als ouder bewust te worden. Maar vaak door zelf veel problemen te veroorzaken. Ligt dat dan aan het kind? Onze kinderen zijn wijzer dan wij. Ten minste dat ik wat ik in elke vezel van mijn lijf voel. Zij komen geen lessen meer lezen, maar ons helpen sneller de onze in te zien. 🙂
Hey Nele,
Als ouders kun problemen projecteren op hun kinderen (en anderen) dan is dat gewoon hun les in uitvoering. Het kind/ziel weet welke lessen zijn ouders uit te werken hebben, op het moment dat het kind/ziel de keuze maakt.
Vanuit het goddelijke plan bezien : de projectie van de ouders op het kind helpt het kind in contact te komen met zijn eigen lessen. Bekende lessen zijn de zelfveroordelingen die we naar onszelf hebben. Projectie van ouders op kind zal dat (sneller) bewerkstelligen.
Kinderen die met geen/weinig lessen naar aarde komen kiezen niet voor ouders die midden in hun eigen proces zitten, maar voor ouders met hoger bewustzijn. Ons zoontje kwam midden in ons proces. Ons kindje op komst stelde ‘voorwaarden’ in de zin dat er geen onzuiverheid op onze verbinding mag zitten. Op het moment dat zij komt, zijn wij een heel eind klaar met ons eigen proces.
Het is denk ik afhankelijk per kind of ze lessen komen uitwerken. De meesten denk ik wel als ik om me heen waarneem, maar ze kunnen denk ik potentie hebben om snel te kunnen ontwikkelen. Ons zoontje heeft lessen maar is bedoeld om daar versneld doorheen te gaan. Wij kunnen hem in zijn proces begeleiden, wij weten de weg. 🙂
Warme groet, Robert
Hey Robert,
Ik lees wat je schrijft en begrijp wat je bedoelt, maar heb er weinig voeling mee. Mijn reactie is gevoed uit wat ik om me heen zie gebeuren. Zien in al zijn facetten als in waarneem in de brede zin. Ik zie heel gevoelige kinderen, wegkwijnen, zonder dat dat hoeft. Die opflakkeren bij een positieve benadering. Ik zie nieuws dat zich voornamelijk op het slechte baseert. Ik hoor heel veel ouders klagen. Maar hoeveel zie ik daadwerkelijk veranderen? Hoeveel actie zie ik om het te veranderen? En dan is het makkelijk om dat op het systeem te steken. Het systeem dat maak je zelf. Iedereen is vrij om zelf in dat systeem te stappen en het van binnen uit te veranderen. Toch ik denk niet dat wij daar de moed voor gaan hebben. Ik zie het wel die nieuwe generatie kinderen bewerkstelligen, tenzij zij er dan onderdoor zijn gegaan uit wanhoop, dan volgens ze in de voetsporen van onze generatie.
En ja dan kan je dat steken op een goddelijke plan. Je daarachter verschuilen, dat is mijn inziens hetzelfde als de oorzaak buiten jezelf gaan zoeken, want het maakt deel uit van de les die je komt leren. Wel mijn lieve Robert. Dan kijk ik rond mij heen, zie ik onze aardbol wegkwijnen en dan denk ik dat dit veel maar dan ook veeeeeeel te lang gaat duren voor onze lieve planeet. Dus ja… Ik deel die visie niet. Niet omdat ik denk dat ze verkeerd is. Ze zal zeker juist zijn vanuit jouw perspectief, maar ze wringt met de waarheid die ik beleef vanuit mijn hart.
Liefs,
Nele
“En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.”
Uit Kahlil Gibran, de profeet
Hallo Indra,
Ik begrijp je goede intenties van je artikel, en er is zeker niks mis mee om zo ouders de behoefte van het kind te laten (h)erkennen.
Als ik je zo zie schrijven komen wat dingen bij me binnen die ik met je wil delen.
Kijk jij zo naar jouw verleden toen je kind was, en wat je graag (anders) had gewild?
Heb je daadwerkelijk vrede met jouw verleden en met je ouders?
Wist je dat je als kind je ouders uitzocht, op zielsnivo, teneinde je levenslessen te leren? Dat je ouders daarmee hebben bijgedragen aan datgene waar jij voor hebt gekozen te leren (uit te werken)?
Andersom ook : dat jij als kind hebt bijgedragen aan de lessen van je ouders.
Mijn (bewustzijns)proces heeft me in staat gesteld om mijn verleden en mijn leven heel anders te gaan aanschouwen en ervaren.
Voorheen verwijtte ik mijn ouders dat ze me de hand boven het hoofd hielden, dat ze niet naar me luisterde, dat ze niks met mijn gevoeligheid konden, etc. Nu ervaar ik geen enkel verwijt naar hun of wrok/spijt naar mijn eigen verleden toe… het was gewoon onderdeel van mijn weg waar ik voor heb gekozen, mijn lessen.
Hartelijke groet, Robert
Ik begrijp de frustratie wel, maar weet wel zeker dat de oplossing bij je zélf (dan wel bij ouders) ligt en niet in de buitenwereld. Je kunt niet van andere verwachten dat ze respect tonen, begrip hebben voor jouw situatie en die van jouw kind, etc. Hoe meer je van anderen verwacht, hoe meer het iets zegt over jezelf.
De wereld zal zich nooit aan jouw situatie aanpassen.
Jij zult je aan de wereld moeten aanpassen; daar zul je je eigen plek moeten zien te vinden.
En dit geldt voor iedereen vanaf 18 jaar.
Verbeter de wereld en begin dus bij jezelf.
A winner is a dreamer who never gives up.
Hallo aart
Deels heb je groot gelijk, maar er zit deels ook een stukje eigen karakter van het kind in
Kan ook van grootvader zijn de andere kant?
Die klassen waren vroeger ook al te groot, en nu gebeurd het zelfde.
Toen waren er ook nog kleuterklassen, nu moet de kleuter al hard mee werken.
Een kind kan geen kind meer zijn tegenwoordig.
Dan zal jij wel weer zeggen dat ik mijn eigen kindszijn zoek, misschien So what.
En ja alles draait om geld, wij zijn eenvoudige mensen en zijn daar niet mee bezig.
Je ziet hele klassen op wintersport gaan, dat is belachelijk.
En ik vraag mij wel eens af of je wel eens op een school kom?
Dan weet je hoe het er aan toe gaat , mijn kleindochter zit in groep 2 zoals dat tegenwoordig heet.
Op de school van mijn kleindochter zitten amper leerkrachten, de juf is 62 en opgebrand.
Wel heeft ze dertig kleintjes onder haar hoede, lijkt mij erg veel.
Er zijn altijd kindjes die niet mee kunnen komen, die vallen buiten de boot.
Aart je moet er van uitgaan dat de meeste ouders echt wel hun best doen.
Niet iedereen zit met een ego probleem, echt niet.
Ik heb altijd naar eigen oplossingen gezocht, en de kinderen lekker op zijn tijd
Laten ravotten.
Ze trokken bepaalde kinderen voor die goed konden leren, dat klopt niet dacht ik.
Er zijn best wel leuke gezinnen hoor aart , het zijn heus niet allemaal probleem ouders.
Ik heb mijn stinkende best gedaan , zonder de kinderen te pressen.
Mijn ego is weer gestreeld,
Alle gekheid op een stokkie je moet niet alles en iedereen over een kam strijken.
Het is goed dat er over gepraat kan worden.
Groeten Jannie
Wouw, sommige mensen kunnen echt heel mooi schrijven. Dankjewel Indra voor de stem van bijna een heel nieuw op zichzelf staand ras welke zich nu nog aan dient te passen aan de wereld zoals hij is geworden door uit angst te denken. Ik ben nu meerdere jaren bezig in mijn strijd om mensen dit zelfde te vertellen. Ik heb een energetische praktijk en dan ben je eng. Dit is ongrijpbaar, men begrijpt het niet. Het verhaal dat mij altijd bij zal blijven is het verhaal van John, deze jongen was negen weken op deze aarde en had nog niet een keer meer dan drie uur geslapen en had allerlei lichamelijke klachten ontwikkeld waar men geen andere oplossing meer voor zag dan hem op te nemen en 6 weken op allerlei mogelijke allergieën te gaan testen. Als hier iets uit zou komen zou hij te klein zijn om hem te behandelen. Na een gesprek met deze negen weken oude nu inmiddels 4 jarige jongeman, bleek dat zijn broertje die een jaar voor zijn geboorte was overleden bij hem het lichaam in wilde. Na hier aan gewerkt te hebben is deze jongen vrij van al zijn klachten inclusief zware bronchitis en wat hij al niet meer had verzameld om gehoord te worden. Kinderen die normaal gesproken bang zijn klimmen bij mij direct in mijn nek of willen op schoot zitten. Hoe vaak ik niet te horen heb gekregen, maar dit doet hij of zij anders nooit.Ik heb regelmatig kinderen uit de regulieren zorg of scholen waar men niks meer mee denkt te kunnen. Wanneer een psychiater mij dan vraagt maar Peter wat doe jij dan anders dan ik? Wordt ik met ongeloof aangekeken als ik zeg dat ik luister. Maar heel eerlijk ik luister niet alleen naar de woorden die met de mond worden gezegd maar vooral die niet worden uitgesproken. Die woorden die door de ziel worden binnengehouden om niet nog meer onbegrip over hun heen te halen en weer die afwijzing te voelen. Ik heb van alles geprobeerd om men te laten weten dat het ook anders kan. ik heb de media opgezocht een verhaal laten schrijven over een jongen van 8 die dood wilde en zijn broer van 16, die 13 jaar bestempeld en onderdrukt met medicijnen heeft overleeft. Nu woont hij na twee gesprekken met mij al bijna een jaar op zichzelf en door loopt nu een hoge school waarbij zijn mentrix niet kon geloven dat zijn diagnoses welke in zijn aan melding stond bij hem hoorde. Terwijl de verwachting was dat hij nooit zelfstandig zou kunnen wonen. Dit stuk is naar 18 redacties gegaan en door allen afgewezen. ADHD PDDnos en aanverwanten? Sorry ik geloof daar niet in. Niet uit mijn ervaring, al die kinderen die wel bij mij mochten komen omdat hun ouders hun gevoel durfde te volgen hadden zware emotionele pijn. Sommige zwaar mishandeld en misbruikt en anderen niet in staat om tegen hun vader te zeggen dat hij van hem houd. Zo klein voor de een, een reden voor zelfdoding voor de ander. Ik hoop met heel mijn hart dat dit prachtige verhaal waar deze mailing mee begonnen is opgepakt wordt door iemand die het wereld nieuws kan maken en dat men hun angsten ondergeschikt durven te maken voor de stem van deze prachtige kinderen waarvan ik daadwerkelijk geloof dat wanneer iedereen naar hun zou luisteren we op onze blote knieën mogen danken dat wij dit nog mee mogen maken.
@Peter Overmeijer, heel mooi verteld, Dank je voor het delen
Wauw meisje wat heb herken ik mijzelf hier in laat je door niemand veranderen want je bent goed zoals je bent want wij kunnen nog veel van je leren
“Alles draait idd om geld.”
Precies, alles draait bij de opvoeders/ouders om geld en eigen onbewustheid en ego.
En vandaar uit mag de school, dokter, psychiater met oplossingen komen.
Als ouder/opvoeder kies je voor een kind en ben je er zelf verantwoordelijk voor en zul je er meer tijd en aandacht in moeten stoppen dan in het onverwerkte/aandachtvragende kind in jezelf.
Met het kind is niets aan de hand.
Het kind is een spiegel waar de ouders/opvoeders hun eigen onbewustheden in kunnen ontdekken.
Maar de boel buiten je leggen ipv naar jezelf te kijken lijkt natuurlijk veel eenvoudiger.
Als ik iemand medicijnen, hulp en psychiaters zou aanraden dan zijn dat enkel de ouders/opvoeders.
Bovenstaande wijsheid/onzin is gebaseerd op 650 leerlingen der basisschool, 50 leraren, 1000 opvoeder/ouders en wat er nog omheen springt.
Een handje vol is niet bezig met zichzelf en heeft wezenlijk contact met de energie van het kind.
Maar als je het de volwassen zelf vraagt dan zullen ze dat vanuit hun eigen proces/bewustzijnstrilling zo niet ervaren/zien, neen zij zijn zo betrokken bij de kinderen.
Hun betrokkenheid is gebaseerd op nog oude pijn in zichzelf, hun eigen tekort gekomen kind en heeft niets van doen met het kind wat ze op de wereld gezet hebben.
@Aart,
Klopt, en op zielsnivo kiest het kind zijn ouders uit. Meeste kinderen komen om lessen uit te werken en hun keuze voor ouders sluit hier op aan. Vaak zie je dat ouders en kind naar elkaar ook wat uit te werken hebben.
Met de ouders ook niet, in de zin dat zowel kind als ouders onderweg zijn in hun proces om lessen uit te komen werken.
Voordat het kind incarneert en geboren wordt, neemt het kind al bagage/lessen mee uit vorig bestaan (aarde en dimensies). Die is verantwoordelijk voor de lessen die het kind dit leven ten uitvoer zal brengen, waarbij ouders een rol zullen spelen.
En andersom ; de ouders zijn spiegel voor het kind. Ze hebben niet voor niets voor elkaar gekozen om lessen uit te werken. Het kind leert de ouder, de ouder leert het kind.
Dank je wel mijn zoon voor je hulp in het leren van mijn lessen. Dank je wel papa voor je hulp in het leren van mijn lessen.
Hartelijke groet,
Robert
Aart,
Hun betrokkenheid is gebaseerd op nog oude pijn in zichzelf, hun eigen tekort gekomen kind en heeft niets van doen met het kind wat ze op de wereld gezet hebben
Niets van doen? Mijn conclusie is dat volwassen kinderen, kinderen willen.
Dag Lia
Wat ik merk als pedagogisch medewerkster op een buitenschoolse opvang, is dat er te weinig geld vrij gemaakt word om meer personeel te hebben, zodat we meer aandacht kunnen geven aan onze kinderen.
Hierdoor zijn de nieuwentijdskinderen de dupe. soms door frustraties zie je dat het gedrag anders is dan dat als je meer aandacht kan geven per kind.
Ik vind dit zo erg,als je merkt dat wat er ook gezegd word er niet naar gehoord word. Alles draait idd om geld.
Dank je wel indra voor dit prachtige gevoelige stukje.
Ik zelf ben een hs p -er en heb twee dochters die het ook hebben.
Meestal verloopt je leven moeizaam daar je veel te veel oppik aan energien.
Papa de wereld ontwaakt wel hoor, er is nu al veel meer over bekend dan vroeger.
Mijn jongste dochter moet ook vechten om te overleven in deze wereld.
Ik begrijp volkomen wat u bedoeld, psychiaters snappen weinig over deze dingen.
Hsp mensen zijn te lief voor deze wereld zo is het en niet anders.
U heeft zeker gelijk dat Dat de wereld moet ontwaken om te zien dat het anders moet.
Kan u dochter niet zelf proberen een website op te zetten, met een forum waar mensen
Elkaars ervaringen kunnen uitwisselen.
Wat betreft haar gidsen geven haar boodschappen door, daar kan ze ook wat mee gaan doen.
Ik zou eerst een consult bij een medium aangaan om te kijken of u dochter wat met haar gave
Kan doen, het is toch zonde om dat ombenut te laten.
Ze kan dan misschien wat lessen kunnen volgen op dit gebied, en wat voor een ander betekenen.
Dan zal zich ook beter gaan voelen , ik weet niet of ze de juiste leeftijd heeft. ?
Sterkte papa liefs Jannie
Gave kan doen.
goed geschreven
waarom is de rest van de wereld zo ongevoelig voor deze nieuwe realiteit
ik heb een dochter met een gouden hooggevoelig hart, wordt niet begrepen door de rest van deze zieke wereld
wat zij wil is de kans om deze wereld te verbeteren, het is een verschrikkelijk gevecht in totale eenzaamheid
zelfs haar twinsoul blijkt er niet klaar voor te zijn
haar gidsen geven haar boodschappen, maar deze zieke money wereld is er niet klaar voor
waarom is het zo moeilijk om deze wereld te laten inzien dat het echt anders moet
als hsp-ers meer gezamelijk naar buiten konden komen, zou het respect voor deze groep van mensen wel eens in een stroomversnelling kunnen komen, dit zal de rest van de wereld zeker ten goede komen
het zal zeker makkelijker worden voor hsp-kinderen die nu in hoog tempo geboren worden, en hulp en respect nodig hebben om tot volledige ontwikkeling te komen
laten we een oproep doen aan psychologen en psychiaters om eerst een gegronde diagnose te stellen alvorens onze kinderen gemakshalve vol te stoppen met medicijnen
het is een zonde jegens de mensheid om de gouden intenties van de hsp-ers onbenut te laten.
BELEIVE AND YOU WILL SURVIVE
papa