Ieder van ons heeft wel eens in a split second een deja vu gehad. Een gevoel, een weten of zelfs een ervaring dat je sterk doet vermoeden “dit” eerder meegemaakt te hebben. Het geeft je vaak een ongrijpbaar gevoel, maar toch is het eigen. Wellicht is “dit” afkomstig uit een vorig leven en vindt de herkenning in een nieuw referentie, dit leven plaats. Mijn waarheid is dat we allemaal een hogere zelf/ziel, een basis-bron hebben. Vanuit hier worden alle levens van ons in willekeurige volgorde: gepland, geactiveerd, gearchiveerd en gestuurd. Te denken aan karma; levenservaringen en levenslessen.
door Layla van Oppen
Ook kinderen en zelfs baby’s ervaren dit. Jonge kinderen hebben regelmatig herinneringen aan een vorig leven. Mijn dochter was drie jaar oud, toen zij zittend in het winkelwagentje, tussen de boodschappen door, vanuit het niets het volgende mee de deelde: mama toen ik vroeger jouw vader was, deed jij altijd goed je best voor mij. Nu ik jouw dochter ben, vind ik dat jij nog steeds goed je best doet en een hele lieve mama voor mij bent. Ik stond pardoes stil in de supermarkt. Hoewel ik de verschillende boeken van Carol Bowman ( de specialiste op het gebied van kinderen en hun vorige levens) en Ian Stevenson (de eerste westerse wetenschapper die herinneringen aan vorige levens van jonge kinderen wetenschappelijk onderzocht en erover publiceerde) had gelezen en de theorie vanzelfsprekend mijn waarheid is, werd ik tot in het diepste van mijn ziel geraakt door de woorden van mijn dochter. Natuurlijk! kan ik vrijwel zeker zeggen, omdat het haar en mijn, dus ons verhaal is. Voordat mijn dochter deze uitspraak deed, heb ik dit altijd gevoeld tussen haar en mij, zelfs voor mijn zwangerschap van haar. Maar met haar woorden heeft ze het gevoel de juiste vertaling gegeven.
Spontane herinneringen
Uit studies blijkt hoe een verrassend hoog percentage kinderen gemakkelijk contact kunnen maken met de wereld waarvan ze vandaan lijken te zijn gekomen. Vanuit mijn praktijk ervaringen kan ik met zekerheid concluderen dat het voor vele kinderen niet meer dan logisch is om juist hier gebruik te maken van hun persoonsgebonden database, hun hogere zelf. Spontane mededelingen van herinneringen uit een vorig leven kunnen plaatsvinden vanaf het moment dat kinderen redelijk praten. Begrijpelijk is het zeker als ongeloof het eerste is wat er bij ouders naar voren komt. Toch zijn er een aantal signalen waarbij je duidelijk onderscheid kan maken tussen ongeloof/fantasie en waarheid. Veelal gaat het om informatie wat het kind niet kan weten. Met nadruk formuleer ik hun uitspraken tot mededelingen, want dat zijn het. Het is een mededeling, een gegeven, een weten. De toon van het kind is kalm en de stem is iets zwaarder. Het zijn korte flitsen en hierdoor is het gesprek ook van korte duur. Doordat het net zo snel weer gaat als het komt, omdat het niet gebonden is aan tijd en plaats, kan het overal plaatsvinden. Tijdens het spelen, op de achterbank van de auto of zelfs zoals bij mij in de supermarkt. Het gebeurt gewoon. Probeer als ouder zonder oordeel te luisteren en een beetje doorvragen is ook prima. De houding -geen idee waar ze het over heeft, maar ik sta ervoor open – is de beste houding die je jezelf als ouder in deze situatie kan aannemen. Hiermee geef je ook het juiste signaal af en is het voor je kind mogelijk om vrijuit te spreken. De uitspraken van je kind zijn eigenlijk cadeautjes, zeker als je kind bevestiging geeft aan een eerdere verbinding die je samen in een vorig leven hebt gedeeld. Ik hoor van vele ouders dan ook de uitspraak: ik wist het! eigenlijk heb ik het altijd geweten. Koester deze momenten en hoe leuk is het om de mededelingen op te schrijven voor later. Nu 6 jaar later, weet mijn dochter zich niet meer te herinneren dat ze dat zo stellig en serieus in de supermarkt uitsprak. Ze moet dan ook hard lachen als ze het terug leest. Laatst zei ze: wat een gekke baby was is toch mam!
Beladen herinneringen
Ook emotionele en beladen ervaringen uit een vorig leven worden opgeslagen. Onverklaarbare angsten, afwijkend gedrag, repeterende nachtmerries, gevoelige plekken op de huid kunnen triggers zijn, waarbij de oorsprong ligt in een vorig leven. Veelal is deze informatie op een ander bewustzijnsniveau toegankelijk. In mijn praktijk communiceer ik met kinderen en baby’s op zielsniveau. Dit gebeurt niet onder hypnose, ik stap in de energie van een kind en vertolk het verhaal van hem of haar die dit op bewust niveau niet zelf kan of bij baby’s te klein zijn om in verstaanbaar menselijke taal te communiceren. Door zielscontact te maken, kan ik klachten snel linken met de grote persoonsgebonden database en deze terug leiden naar hun ontstaan. Kinderen en zeker met name baby’s zijn harde werkers (mijn voorkeur en geschenk om met ze te mogen werken), ze staan te popelen om hun prille leventje met twee handen vast te pakken. Stagnatie is vervelend en zeker niet toepasbaar in hun nieuwe referentiekader. Samengevat is de boodschap vrijwel altijd: Layla, dit is mijn probleem, hier is het ontstaan en ik wil ervan af! Afgelopen maand kwam Joey in mijn praktijk 2 maanden oud en sinds zijn geboorte huilt Joey gemiddeld 8 uur per dag. Graag wil ik alles weten hoe Joey is gestart, ik neem de zwangerschap en de geboorte met zijn ouders door. Zijn moeder vertelt mij dat Joey gehaald is en terwijl ik de intake aan het noteren ben, krijg ik direct de volgende woorden door : het onverwachtse, onmacht, geen voorbereiding kunnen treffen. Voor mij duidelijk dat dat de triggers zijn, voortkomend van zijn geboorte. Toch voel ik dat er meer is, dit is niet de oorzaak. Het zijn emoties uit een vorig leven die door overeenkomstige emoties tijdens zijn geboorte opnieuw tot leven zijn gekomen en nu als een kras op een plaat herhaaldelijk worden afgespeeld in een nieuw referentiekader. Van Joey krijg ik korte filmfragmenten te zien, fragmenten uit zijn vorig leven waar de emoties oorspronkelijk zijn ontstaan. Joey is een volwassen man. In het land waar hij woonachtig is met zijn vrouw en kinderen, worden alle mannen gedwongen om hun gezin voorlopig achter te laten en volledig ingezet om te werken voor de regering. Deze informatie werd snel onder de bevolking verspreid, maar niet snel genoeg om de geplande voorbereidingen die Joey in acht wilde nemen, voor zijn gezin in werking te brengen. Hij heeft zich daar schuldig over gevoeld. De tijd verstreek en zodra hij weer een vrije man was, ging hij terug naar huis. Thuis trof hij alleen zijn vrouw aan, niet wetend dat de regering, tijdens zijn afwezigheid, ook had besloten de kinderen van Joey in een ander gezin onder te brengen. Ik kan niet precies het jaartal aangeven wanneer dit leven heeft plaats gevonden, maar duidelijk is dat er geen sprake was van telefoon of andere moderne communicatie middelen. Jaren gingen voorbij en de kinderen van Joey en zijn vrouw zijn niet meer terug gekeerd naar huis. Het verdriet, de onmacht en het verantwoordelijkheidsgevoel hebben tijdens het leven van Joey de boventoon gevoerd. Hij heeft het zichzelf kwalijk genomen dat hij toendertijd goedgelovig van aard was en niet gewoon op de vlucht/vertrok met zijn voltallige gezin naar een buurland.
Op zich is dit best pittig, maar het verhaal is nog niet klaar! Na het waarnemen en vertolking te hebben gegeven aan de ouders van Joey, zie ik dat zijn vader redelijk afwezig is.
Ik probeer vader terug in het nu te krijgen en weet dat het dus ook zijn verhaal is. Tijdens de intake had ik al waargenomen dat Joey bewust voor deze ouders heeft gekozen, maar in het bijzonder voor zijn vader.
Hij zei dan ook: mijn vader heb ik als eerste gevonden, daar ben ik al heel lang bij. Met deze eerder verkregen informatie probeerde ik de schakel te maken tussen vader en zoon. Ik vroeg aan zijn vader of het klopte dat hij ook de laatste weken voor een hoop onmacht heeft gestaan. Als je pasgeboren zoontje ontroostbaar is en zelf van het kastje naar de muur wordt gestuurd, dan begrijp ik goed dat het verantwoordelijkheidsgevoel van hem nu ook behoorlijk onder de loep ligt. Hij keek mij aan en werd ontzettend emotioneel, zelf voelde ik deze emoties ook tot in mijn hart. Dat is voor mij duidelijk herkenning dat ik nog midden in de energie van Joey en nu ook zijn vader zit. Ik zie dat vader en zoon al eerder vader en zoon van elkaar zijn geweest. In het vorige leven van Joey is zijn huidige vader een van zijn kinderen geweest. Vader heeft Joey op latere leeftijd opgezocht, maar vlak daarna overleed Joey. Hoe mooi is het om te weten wat in het vorig leven niet meer mogelijk was, nu een nieuwe hereniging heeft plaatsgevonden waarbij het nog maar net is begonnen.
Als kinderen in contact komen en zijn met hun ervaringen en zich daarbij gewaardeerd en gerespecteerd voelen door hun huidige ouders, zijn dit grote cadeaus voor beide partijen. Ook is het de weg naar de oplossing van vaak onverklaarbare gezondheidsproblemen en gedragsuitingen. Voor kinderen en zelfs baby’s is dit een waarheid als een koe! Luister preciezer en specifieker naar jullie kinderen, ze hebben zoveel moois te vertellen
Ik heb tijdens een opstellingen sessie volgens de methode van prof. Franz Ruppert contact gehad met een vorige ik. We dragen schijnbaar allemaal vorige ikken bij ons. Ik heb ondertussen regelmatig contact gehad met prof. Franz Ruppert. Hij heeft zijn methode nu ook aangepast aan vorige levens. Er zijn verschillende boeken over dit onderwerp geschreven, onlangs nog door Bas Steman, “Rowan, een liefde…” waarin hij de mensen die nu nog leven uit zijn vorige leven opzoekt. Of het boek van W. Martin, Onze Beide Werelden, erg verhelderend.
Mijn Reïncarnatie heeft de Geest mij zelf laten zien, ik was in mijn vorig leven en psychiater, bij het meten van de straling zijn wij neergestort, ik zag het vliegtuig en mijn lichaam verbranden ,mijn geest stond op een afstand, mijn geest droeg witte schoenen, die ik nu ook altijd droeg, jaren later kwam ik door dromen en visioenen, meer te weten, ik zag mijn vader en moeder uit een vorig leven,ze spraken dat ze mij zo gezocht hadden op de aarde, maar nu hadden ze mij gevonden als vrouw, mijn vader nam mij in de armen, moeder stond er bij een statige vrouw, de geest had mij al verteld mijn naam in dat vorige leven ,dat was Minck Debuhm, ik vroeg aan vader of dat waar was, Ja sprak hij.
Mooi artikel Layla…
Afgelopen week paste ik op mijn drie kleinkinderen.. zaten aan tafel .. zegt jongste kleindochter van 4 jr… jouw vader is dood.. is zeg ja…klopt..ze vertelde ook enthousiast over wat ze school had gedaan.. ze mocht winkeltje spelen en zij was de eigenaar .. bakker.. ze vond dit zo leuk… terwijl ze eigenlijk alles stom vind op school.. nog maar pas naar school..grappig.. mijn vader was nl bakker.. jong overleden..en toen zij geboren werd wist ik dat zij de reincarnatie van mijn vader was.. kan niet verklaren waarom..
Wel dat zij bij mijn zoon in een heel warm nest is gekomen .. omringd door liefde.. zoon is stapelgek op haar… dit was niet wat ik heb ondervonde in mijn leven..met mijn vader.. hel met hem liedeloze man naar kinderen.. voelde als grote pijn en gemis…zo mooi dat zij nu zo een fantastische lieve vader en moeder heeft..anoniem
Hartelijk dank voor dit mooie artikel. Kan mijzelf niets herinneren van een vorig leven en heb ook geen kinderen, kan dus niet uit eigen ervaring spreken, maar het doet me wat.
Mijn zoontje Tristan van 4 zei eerder deze week over mijn andere zoon: maar mama Arthur was eerst toch koning Arthur!
sinds de geboorte van mijn zoon kai kreeg ik meer en meer te zien uit mijn vorig leven. kai net vergroeit aan mij en wil nooit van mij weg. dat was wat verstikkend en ik zocht hulp. kind lezen liet ik doen op kai en hij zou mijn man geweest zij hier voor. en we zouden een zoon verloren zijn. dat ik voor dit leven een kind verloren was wist ik door in dit leven ook 1 te verliezen. de pijn bracht herinneringen boven. kai voelde mijn verdriet voor ons zoontje samen en kwam nu bij mij om me gelukkig te maken. al had had hij het gevoel dat dat niet lukte door mijn verdriet voor mijn kindje nu en zijn broertje. daar door voelde hij dat ik energie kreeg door bij hem te zijn en wil hij nooit bij me weg. na 6 maand is hij nog steeds non stop bij me. het blijft verstikkend maar ik begrijp het nu.want ook hij had wat te verwerken. want had mij zien sterven voor zijn ogen. na ons zoontje toen die ik droeg in een draagdoek om een mooie begrafenis te geven. nu zit kai heel de dag in mijn draagdoek nu. maar het geke is. ik heb vast veel meegemaakt voor dit leven. maar ken alleen maar heimwee naar toen. ik mis mijn thuis.
Ik heb meestal kleine dromen. Ik zat het groep (leger) en wij moesten ontsnappen omdat er een fabriek de lucht in ging. Mensen kijken en komen naartoe gelopen ik scheuwen; run!!!! Mijn maat achter mij zij liggen! Ik doe mijn handen over mijn hoofd heen… En dat gevoel… Je hele leven gaat aan je voorbij.. En echt pijn waar ik geen had… Maar ik heb het overleefd dat weet ik zeker. De volgende dromen gingen over dat ik steeds kogels door mijn lichaam voel gaan… Soms denk ik het is maar een droom. Maar dan heb ik iets van nee dit heb ik meegemakt… Word ik gek??
Ik las vandaag dit artikel in het blad spiegelbeeld.
Ik had al eerder het boek gelezen:”wie was mijn kind”,die gaat er uitgebreider op in.
Algemene opmerking
Ik vind het als moeder zijnde heel moeilijk een weg te vinden en evt en dat vind ik nog belangrijker de juiste hulp te vinden–iemand die meekijkt met mijn dochter,die zowel een nieuwetijdskind is,hoogsensitief,en laten we maar zeggen zeer begaafd(niet onlangs getest) een vroege leerling is en op het gymansium zit klas 2 en gewoon klem zit alles tesamen…en dan hebben we het nog niet eens over de pre-puberteit
Ik vind het toch een beetje flauw dat er zoveel artikelen over kinderen en hun reïncarnatie herinneringen gaan.
Vanaf 8 al paranormaal begaafd, met 14 mijn eerste reïncarnatie droom.
Er volgden er nog een heleboel.
Met 28 kreeg ik mijn eerste deja vu gevoel, zomaar op klaarlichte dag.
Ik stond op een grote stapel hout, midden in een kring van woeste mensen die ik niet eens kende en riepen dat dit mijn verdiende loon was.
Pas jaren later, na een regressie filmpje zag ik meer van dit leven.
Ik heb alle nare gevoelens zelf verwerkt en ben nu emotioneel opgeknapt.
Ik wil maar zeggen, deja vu kan iedereen overkomen, zelfs op latere leeftijd.
@Petra,
Hoi Petra,
Jij schrijft: “Ik stond op een grote stapel hout, midden in een kring van woeste mensen die ik niet eens kende en riepen dat dit mijn verdiende loon was.”
Dat had ik ook! Typisch, heb nog maar net dat verhaal uitgewerkt, echt net, en lees vervolgens jouw stukje. Apart. 🙂
Jij schreef ook: “Ik wil maar zeggen, deja vu kan iedereen overkomen, zelfs op latere leeftijd.”
Bedoel je hier mee te zeggen ‘herinneringen’ als deja-vu?
Ik was 8 jaar en voor het eerst in helemaal het zuiden van Frankrijk, tegen de Spaanse grens, op vakantie. Wij reden op een gegeven moment een dorp in en ik wist precies dat er verderop een spoorrails was, met een weggetje naar boven, de bergen in. Was even een flits die ik had. Vervolgens nog geen 5 minuten later, exact die spoorrails, met dat weggetje naar boven, de bergen in. (?) Wij gingen vervolgens richting die kant op, want daar bleek een huisje te zijn die mijn moeder en stiefvader gehuurd hadden.
Mijn stiefvader zei dat dat een deja-vu was, en dat dat je hersenen zijn die dan iets te snel gaan. Voor mij voelde het alsof ik er al eerder was geweest. Heb het nooit kunnen verklaren, totdat ik ooit een keer een reïncarnatie-sessie ging doen, jaren later, waarin ik in een leven kwam, de omgeving zag, en dacht; ‘wacht eens eventjes, dit ken ik.. hè, hier reden we toen ik (in dit leven dus) 8 was en op vakantie waren.’ Het zag er precies zo uit! (?) Dus ja, is een deja-vu dan een herinnering uit een vorig leven? Met andere woorden, dat ik in dit leven op m’n 8ste, de plek in het zuiden van Frankrijk herkende van toen dus, wat jaren later zo leek te zijn, een vorg leven?
Liefs, Susanne
Lefs, Susanne
Dank Layla, dat je dit met ons wilt delen. Ik geloof al langer dat niets zomaar gebeurt. Dat alles een reden heeft. Ook wat wij op deze aarde doormaken. Dit is een mooie bevestiging. Was fijn om te lezen.
Liefs
Angela
Mooi artikel, zeg. Dank je Layla! En wat geweldig dat je met de energie van kinderen kan werken, dat je hen kan lezen. 🙂
Liefs, Susanne