Veel kinderen zien dingen die voor volwassenen onzichtbaar zijn. Ze ervaren het als heel gewoon, maar lopen vast in het contact met leeftijd genootjes. Omdat ze de wereld om hen heen als anders beleven missen ze de aansluiting. Hoe ga je om met deze kinderen?
Wat zien kinderen dan?
Paranormaal zijn; het is nog steeds een vies woord. Het hoort in de catagorie ‘zweverig’ en je moet er vooral niet teveel aandacht aan schenken. Dat voelen kinderen direct als ze een uitspraak hebben gedaan en een vervelende, kwetsende reactie krijgen. ‘Doe normaal’ wordt er dan gezegd, maar voor hen is het normaal.
Veel kinderen hebben contact met overleden mensen. Vaak grootouders, of andere familieleden. ‘Wie is die meneer die naast tante Ina zit?’ kan een vraag zijn van een kind. Naast tante zit helemaal niemand. In werkelijkheid is tante Ina weduwe en ziet dit kind haar man op de bank zitten. Sommige kinderen voelen waar anderen pijn hebben en kunnen er letterlijk de vinger op leggen.
Kinderen vertellen soms dat een opa of oma, die ze lang niet altijd gekend hebben, ‘s avonds bij hun langs komt. Het ene kind wordt er bang van, het andere onrustig, want vaak wordt er tegen hen gepraat.
Niet in het hier en nu
Je kunt je voorstellen dat als kinderen zoveel zien en voelen van anderen, ze meer daar mee bezig zijn dan met opletten in de klas, met leren. Dromerig, afgeleid, onrustig, teruggetrokken. Kinderen krijgen stickers opgeplakt en we zien de leerprestaties omlaag gaan. In het contact met leeftijdgenoten reageren ze ‘raar’ in ieder geval anders als andere kinderen. In hun sensitiviteit merken ze stemmingen op van bv de juf of meester en ook voelen ze als er dingen gebeurd zijn in het leven van deze juf of meester. Kortom: er gaat veel in die hoofdjes om.
Tekenen
Je kunt in kindertekeningen vaak zien waar deze kinderen zich bevinden; zo tekende een meisje van 8 jaar alle gezinsleden met benen, behalve zichzelf; ze zweefde letterlijk tussen hemel en aarde. De term zweverig past hier dus perfect!
We gebruiken dan de term dat de kind niet geaard is. Geaard zijn is belangrijk om in het hier en nu te zijn, om stevigheid te voelen. Een kind letterlijk met de aarde bezig laten gaan door bv een eigen tuintje zal helpen om te gronden. Maar ook kinderyoga is een uitstekend middel om in je lichaam aanwezig te leren zijn.
Hoe kun je deze kinderen helpen?
Het sleutelwoord is natuurlijk acceptatie. Dat is de eerste stap naar vertrouwen. Soms is het nodig rituelen te bedenken. In het geval dat een opa, oma of ander overleden familielid aan het bed of in de kamer van je kind verschijnt, kun je het beste een welkoms ritueel bespreken met een kind. Maar ook zeggen dat je er onrustig van wordt en vragen om hem of haar met rust te laten. Als kinderen dat leren, maken ze een begin met afschermen en grenzen leren trekken. Dan wordt het leven lichter en beter draagbaar.
Het heeft ook zeker zin om met kinderen te praten over bijna dood ervaringen, de zogenaamde BDE‘S. Kinderen kunnen heel goed meedenken dat mensen op weg zijn naar het Licht en terugkeren naar de aardse werkelijkheid. Door de verhalen waaruit blijkt dat het daar waar het Licht is ook heel goed toeven is, is het minder bedreigend dat ze zelf contact hebben met overleden mensen. Door erover te tekenen kunnen gevoelens een plek krijgen en leren ze los te laten.
Dank je wel engelen
Doreen Virtue heeft het prentenboek: Dankjewel, engelen ! (klik op het plaatje of de link voor meer info) geschreven en daarin legt ze uit wat engelen zijn, dat ze je kunnen helpen met moeilijke dingen en hoe je contact met ze maakt.
Voor spirituele kinderen is het heel gemakkelijk om daarin hun hulpbron te vinden. Als volwassenen worden wij geblokkeerd door gedachten en reacties van anderen. Kinderen leven dicht bij hun gevoel. Ze zijn raakbaar. Wat zou het mooi zijn als wij ons ook laten raken door het speciale lijntje dat onze kinderen hebben met de wereld tussen hemel en aarde.
©Isabelle Hofstra
HALLO ALLEMAAL IK BEN 13JAAR. EN IK ZIE OOK ALLEMAAL DINGEN DIE MIJ FAMILLIE OOK NIET ZIEN. HET MOOIE DAARAAN IS GE KUNT U MAAR WENSEN WA GE ZIET. ALLE IK BEDOEL EIGLIJK GE KUNT OVER U eiGEN BESLESEN WA GE ZIET
Ik ben zelf zo’n kind geweest!Vond heel raar dat mijn omgeving niets kon zien wat ik zag. Mijn broertje vond me een engerd, mijn moeder vond me raar,en dat zij ook niets kon zien , op school zag ik de poppetjes uit de geschiedenis boeken lopen,juf dacht dat ik niet op lette. Maar zoals t geschreven staat zo is t ook, wat de ouders kan doen, is om idd t kind gerust te stellen, en begrip v hebben, mijn dochter had t ook, zag dat een man haar handje steeds vast hield, als ze in bed lag, toen had ik deze man gevraagd of hij zo vriendelijk willen zijn om haar te laten slapen.Mijn zoon kon voelen wie op visite zou komen, en waar hij / zij over zou hebben.ik weet niets anders en had mijn kinderen zo verteld dat ik t ook heb, hun reactie was ben je dan niet bang??
Ik ben met de helm geboren, echt helemaal er in, ( volgens de verhalen v mijn ouders) ik ben nu een paragnost.
Ik hoop dat jullie mij aan nemen zoals ik ben, ik heb geen praktijk, dat kom ter plekke. Dank dat jullie mijn verhaal wil lezen.
<a href="#comment-230528" rel="nofollow">@Joan Nunumete</a>,
Hallo Joan,
Dank je voor het delen van je verhaal en je mooie laatste zin,
Wij zijn en woongroep van 4 mensen die ook op een heel nieuwe manier in het leven staan, samenwerken, muziek maken, alle (echt alle) moeilijkheden samen aangaan en oplossen
Leonoor
Twee kinderen van ons zagen mensen
En waren ook aan het praten tegen ze.
De jongste had angstige ervaringen.
We hebben er hulp bij gezocht.
Nu is ze volwassen maar wil er niet meer
Over praten.
Ze heeft het eenmaal tegen een vriendin verteld
En werd dus later heel erg uitgelachen op school.
Dus nu houd ze haar kaken op elkaar.
Lijkt mij logisch. Het is puur ontwetendheid . Van
De kinderen en ook volwassenen.
Nu praat ik wel over 21 jaar terug. Er is nu veel meer
Over bekend. ( gelukkig)
Daarom ben ik zo blij dat er hier bij n t k weer aandacht
Aan wordt geschonken.
Hier kunnen nog veel ouders wat van opsteken. Of e v t hulp
Zoeken voor hun kind.
Heel herkenbaar mijn kind zag het ook . Ik heb het in de opvoeding verweven. Ontzettend veel veroordelingen gehad van anderen. Toch bij mezelf gebleven en mijn kind altijd de ruimte gegeven om zichzelf te zijn. Dankjewel voor de artikel, een bevestiging dat ik het 21 jaar geleden toch goed had met mijn intuïtie. Ook mijn kind heeft het later verborgen. In deze tijd gaan er heel wat verborgen deuren weer open. Dat maakt de wereld weer mooier en opener doordat de mensen weer verbonden voelen met hun zelf en anderen.