“Goedenacht inspiratie, was u daar weer?”
“Ja, ik dacht, laat ik weer eens van me laten horen.”
“En mag ik u vragen waarom dat altijd ’s avonds laat of zelfs midden in de nacht moet?”
Zo zou de conversatie in mijn hoofd kunnen gaan. Want wederom is het (bijna) nacht en wederom dient de inspiratie voor een blog zich aan. Waarom op zo’n moment? Ik vermoed omdat dan de stilte neerdaalt over mijn wereld en ik alleen ben met mijn gedachten, of zijn het juist niet mijn gedachten? Komt alle inspiratie van mijzelf? Ik denk het niet, maar wat van mij zelf is en wat niet, dat is mij nog niet duidelijk, dat moet ik nog leren.
Maar goed, die inspiratie dus, die had een onderwerp: De kinderen van nu. Waarom? Onder andere omdat wij zo’n kindje van nu hier in huis rond hebben lopen. Een kindje dat bijna altijd vrolijk is en zelfs ook andere mensen opvrolijkt, die hij niet kent, maar waarvan hij aanvoelt dat ze dat nodig hebben. Een kindje dat graag lacht en dat dan tot diep in zijn ogen doet, die stralen als niets anders. Een kindje dat dwars door je heen kijkt, zo lijkt het soms. Een kindje dat soms alleen maar waarneemt, maar dan ook écht. Hij observeert en lijkt in zijn hoofdje precies te weten wat er zich afspeelt. Een kindje dat volop vanuit zijn hart leeft en zo graag zou willen dat anderen dat ook doen.
Het is ook een kindje die zijn prachtige energie niet vrij kan laten stromen, omdat de meesten om hem heen hier nog niet klaar voor zijn.
En zo zijn er veel meer van dit soort kindjes. Kindjes die niet hoogsensitief zijn, maar hypersensitief. Kindjes die van alles voelen en zien, maar veelal niet begrepen worden door hun eigen omgeving. Kindjes die lichamelijke klachten krijgen, doordat ze hun energie niet kunnen delen. Kindjes waarvan gedacht wordt dat ze in de war zijn, dat er “iets met ze is”, doordat zovelen niet kunnen voelen wat zij voelen. Kindjes die in zichzelf keren doordat niemand weet wat ze meemaken. En dan een etiket opgeplakt krijgen, terwijl ze alleen maar zichzelf willen zijn, in al hun pracht.
Hoe eenzaam zijn deze kindjes niet? Vertel eens, lezer, hoe vaak heb jij je eenzaam gevoeld, omdat je niet helemaal was zoals de rest. In wat voor menigtes heb jij gestaan, terwijl je je moederziel alleen voelde, omdat niemand je echt begreep? Laten we allemaal ons best doen om deze kinderen te zien zoals ze zijn: prachtige kinderen met een missie! Kinderen met zo’n hoge, liefdevolle energie dat de meesten van ons daar niet aan kunnen tippen.
En daar ligt ook onze taak: Laten we deze kinderen laten weten dat ze er mogen zijn! Dat ze gezien worden. Dat ze mogen voelen en dat wij altijd zullen proberen ze te begrijpen, zelfs als het ons niet gelijk lukt. En laten we proberen vanuit ons hart te leven en de wereld naar een hogere, lichtere en liefdevollere energie te tillen, zodat deze kindjes kunnen opbloeien en bloesemen zoals altijd de bedoeling is geweest!
