Mensen komen met een reden in ons leven, een jaargetijde of een leven lang. In het begin kan het moeilijk zijn om het karakter en het doel van een relatie te omschrijven. De volgende beschrijvingen kunnen helpen om dit raadsel te verhelderen.
Wanneer iemand met een reden in ons leven komt, is het meestal om een behoefte te vervullen die vervuld moet worden. Ze zijn in ons leven gekomen om ons bij te staan in een moeilijke tijd, om ondersteuning te bieden en ons te supporten, ongeacht de duur van de vriendschap. Wellicht zijn ze naar ons gekomen om ons de helende kracht van goedheid en hoop te geven. Zij duiken eindeloos op om de deugelijkheid in ons te reactiveren en om ons te helpen zowel fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel.
Ze lijken een godsgeschenk en ze zijn hier omdat we ze nodig hebben. Vaak, zonder enkele waarschuwing, maakt deze persoon een einde aan de vriendschap. Soms lopen ze simpelweg ons leven uit of zorgen ervoor dat wij de vriendschap beëindigen. Wat we ons moeten realiseren is dat onze behoeftes zijn voldaan, onze verlangens zijn vervuld en daar hebben zij voor gezorgd. Het verzoek dat je hebt gestuurd is beantwoord en het is tijd om het los te laten. Dit is moeilijk omdat we vaak denken dat we onze les nog niet hebben geleerd of dat we ons doel nog moeten bereiken.
Zielsverwanten
Wanneer iemand met een reden in ons leven komt, is dit omdat het nu onze beurt is om te delen, te groeien of te leren met deze persoon. Ze brengen vreugde en maken ons terecht aan het lachen. Ze leren ons dingen die we nog nooit hebben gedaan of waar we zelfs niet eens aan gedacht hebben. Ze brengen vaak een vorm van creativiteit en wijsheid dat een geweldige gave in ons opent, dat altijd al in ons heeft rond gesluimerd. Vaak openen deze mentoren en instructeurs onze geest naar nieuwe dimensies en geven ons nieuwe ideeën. Zij brengen vaak een enorme hoeveelheid gratie mee. Onderga het, geloof en geniet – het is écht, al is het maar even.
Eeuwigdurende relaties brengen ons levenslange uitdagingen en lessen zodat we groeien. Niet alleen liefdespartners maar ook ouders, broers/zussen en lange-termijn vrienden doen dit. Zij brengen ons liefde, geduld, vrijgevigheid, mededogen, etc. – deze deugden die wij construeren zorgen voor een levenslang emotioneel balans. Onze taak is om open en ontvankelijk te zijn tegenover de les en de liefde die deze persoon brengt.
Sommige levenslange vrienden kunnen erg teder zijn, terwijl andere weer erg uitdagend zijn. Zoals een goede vriend ooit zei:
“Wat als die persoon in jouw leven is gekomen, simpelweg om je gek te maken .. per slot van rekening heb je gezegd dat je wilde leren over vergeving.”
Veel relaties schijnen te scheiden en eindigen, zoals een ‘Een cursus in wonderen’ ons herinnert:
‘’ Geen enkele relatie ontstaat bij toeval, noch schijnt het einde van een relatie een echte einde te zijn. Iedereen die we ontmoeten, ontmoeten we opnieuw want het is het lot van alle relaties om heilig te worden. ‘’
Ben je je bewust van de mensen die om een bepaalde reden in jouw leven zijn gekomen? Vertel het ons!
Bewaar voor later op Pinterest:
Misschien niet zozeer zielsverwanten maar mensen die op mijn pad komen. Kreeg als bedankje voor iets dat ik had gevonden op straat, een tuinplantje. Heel vaak vind ik van alles wat mensen verliezen en een keer een bedankje is wel fijn. was eerder veel te moe om wat aan de tuin te doen maar nu iets beter. Plantje is toch aanleiding om een beginnetje te maken in het oerwoud.
Sowieso veel gesodemieter gehad met contacten; mensen die me het licht niet in de ogen gunden. Nu erg alleen maar die ontmoetingen zijn prettig.
M’n beste vriend, een soort soulmate met wie ik onwijs goed kon praten gaat nu plots voor transitie. Hij wordt nu een vriendin en ik voel dat zijn hele doen en denken verandert, ook de zachte manier van reageren wordt heftiger en meer Ad rem. Hij vliegt plots hoog en het verwart me enorm. Toch is dit waardevol aangezien het hem gelukkig maakt. De rollen veranderen en ik denk dat het nu mijn beurt is om hem mee te dragen doorheen z’n emoties. Een andere man met wie ik een leeftijdsverschil had was als een soort blik op de hemel telkens ik hem zag en sprak. Hij was m’n docent en ik had onwijs respect voor zijn mededogen, gratie en sensitiviteit. We bleven 20 jaar lang bevriend hoewel hij bipolair was en op mijn beurt kon ik hem bijstaan en m’n licht laten schijnen. Nu hij uit het leven is gestapt is er dat enorme gemis , maar ik voel ook net als steeds die connectie, die telepathische verbondenheid. Het valt me zwaar maar hij is verlost nu en dat is wat telt. Appreciëren ipv bezitten. Een wijze maar zware les in loslaten en in het geloof dat onze paden ooit weer kruisen. Want deze aantrekkingskracht had een hogere trilling, zeer intens maar ze stond boven de lagere lusten en daarom is het iets mystiek, transcendent, onvoorwaardelijk. Over de grenzen van deze en gene zijde. En dan wordt een mens heel dankbaar voor dit bijzondere gevoel!
Lijkt misschien mooi maar al die genderverwarring zal deels te maken hebben met vaccinaties. Ombouwen en hormonen slikken doet een hoop kwalijks met je lichaam, wat je op de kortere termijn misschien niet merkt. En als man wordt je toch geen vrouw als je aan je lijf laat prutsen. Beter lijkt het me om je mannelijke en vrouwelijke kanten te mogen tonen; je jezelf niet eerst hoeft om te bouwen om wat zachtaardiger te mogen zijn.
Ik ben bij een vriendin ook zo iemand die ze op dat moment gewoon nodig had. En nu ze de boel weer op de rit heeft en ze weer geniet van het leven is onze vriendschap niet meer zo hecht als toen. Maar dat maakt niet. Ze is happy en im ook en soms drinken we een kop koffie samen.
Ik ben er zeker van dat mensen niet voor niets in je leven komen , op vakantie bijvoorbeeld ontmoet mensen voor een paar dagen -een paar uur- maar vaak brengen zij iets in je leven dat je net nodig had of nog moet krijgen.
Al zo'n 50 jaar geleden ( ik ben nu 75) was ik boetiek houdster van een bekende Nederlandse Modeontwerper. Er kwam een meisje bij mij werken we deden het samen heel goed en er ontstond ook een vriendschap tussen ons. Zij kwam met haar man bij ons op visite .Het was een prachtige tijd. Helaas na 5 jaar ,kon ik niet meer lopen .gelukkig is het na een lange tijd weer enigszins goed gekomen ,maar mijn heerlijke baan was ik kwijt….
Jaren later -we zagen elkaar nog maar een enkele keer) is mijn man overleden en een jaar later is zij overleden .Even had ik nog contact met haar man, we gingen ieder onze weg…mijn tweede man overleed 10 jaar later…. na 2 jaar gingen in een week alle drie mijn klokken kapot ..(wel vreemd dat ze alle drie in een week kapot waren) tjee dat is een kostbare geschiedenis maar … o ja de man van haar kon klokken maken. .Ik belde hem…hij kwam en ik nodigde hem uit om uit eten te gaan als tegen prestatie… dat is nu 3 jaar geleden(toeval bestaat) we zijn nu heel gelukkig samen !!!!!! (volgens ons hebben mijn eerste man en de vrouw van mijn vriend -daarboven- er voor gezorgd dat wij samen kwamen)
Op een dag, ik was toen nog maar 12 of 13 jaar kwam ik pardoes op straat een jongen tegen. Hij was een aantal jaren ouder als mij, kan niet goed omschrijven wat ik voelde maar sloeg als een bom in bij mij. Later trof ik hem op een plek waar ik en veel jongeren kwamen. Hij had een vriendin en het leeftijdsverschil leek toen wel een gat van 10 jaar. Zo gauw als ik hem tegen kwam was ik hem ook weer kwijt, zonder naam, zonder weten waar hij vandaan kwam. Een twee tal jaar later kwam ik hem weer tegen door een verkering met een andere jongen (één die overigens ook wel belangrijk voor mij was maar gedoemd was om vast te lopen.) Hij kreeg een naam, had nog steeds verkering met hetzelfde meisje. Nog een aantal jaren later ontmoette ik hem écht, hij wist dat ik hem leuk vond maar had nog steeds dezelfde relatie. Nog eens jaar later kwam hij bij mij terug maar we waren twee gebroken zielen dus het liep op niets uit. Nog eens kwam hij terug en wederom liet hij vanuit het niets niks meer van hem horen. Op mijn 21e kwam ik hem weer tegen, gingen die avond helemaal in elkaar op maar na een avond bij hem thuis hoorde ik niets meer van hem. Het bleef mij altijd bij hoe hij mij uitzwaaide maar voor mijzelf besloten dat ik dit nóóit weer wilde mee maken. Na een aantal maanden een smsje, misschien dat het ooit nog wat zou worden tussen ons, mijn reactie, nooit weer. Ik trof hem weer op een verjaardag, hij zocht contact, ik was er met mijn exman waar ik bijna 11 jaar mee samen ben geweest en 9 jaar getrouwd mee ben geweest en drie kinderen van heb gekregen. In al die jaren hoorde ik hem via mijn broer naar mij vragen, verloor hij bijna zijn leven, maakte hij nog steeds ellende mee (ik overigens ook) maakte ik mij zorgen om hem en had verdriet op afstand. Na een aantal jaar zocht hij persoonlijk contact en trokken we naar elkaar toe maar ik was getrouwd en had een kindje en hij kwam later weer een vriendin tegen waarna ik het contact verbrak omdat ik niks meer van hoorde. Drie jaar terug kwam ik hem onverwacht tegen, door hem onopgemerkt. Ik miste hem zo ontzettend veel. Mijn huwelijk was er slecht aan toe. Ex controleerde mij voortdurend, was erg jaloers en bezitterig, beschuldigde mij continu van vreemdgaan met alles en iedereen. Op een bepaald punt ben ik contact met hem gaan zoeken uit nieuwsgierigheid hoe het met hem ging, hij had inmiddels ook al jaren een vriendin. In het begin was enkel hoe het ging en een tijd radiostilte tot hij zo uit het niets begon te praten, zonder dat ik hoefde te vragen en overal antwoord op gaf op de vragen die ik had. Mijn ex werd steeds agressiever in de tussentijd. Via een vriendin van mij en een wederzijdse vriend kreeg hij daar lucht van en hij besloot mij te helpen, hij beet zich er helemaal in vast, waakte continu over mij, wist feilloos aan te voelen wanneer het mis ging met mij. Op een gegeven moment heb ik er aan toe gegeven, ben hem op gaan zoeken. Uiteindelijk heeft hij mij en mijn kinderen opgevangen in zijn huis, me enorm gesteund en geholpen om een huisje te vinden, ons eten gegeven, geholpen om mijn leven zo goed en zo kwaad weer op de rit te krijgen, me beschermd tegenover mijn ex, gezorgt dat ik helder bleef denken en mijn hoofd erbij hield. Hij was ook enorm verliefd op hem, iets wat ik niet meteen deelde op dat moment, voelde wel hartstocht en een enorme aantrekkingskracht. Ik had mijn relatie nog uit te werken. Verliefdheid kwam later maar was bij hem al geluwd, houden van waardoor het niet helemaal op een lijn zat. We hebben heel veel mee gemaakt, hij is ziek geweest en geopereerd geweest, we hebben een kinderwens maar die lijkt waarschijnlijk niet te vervullen door een genetische afwijking waar we ook pas begin dit jaar achter kwamen. En nog veel meer andere onzekerheden en tegenslagen. We zijn nu zo ver dat we heel graag gelukkig willen zijn en samen zijn maar alles ons uit elkaar lijkt te trekken. Zover dat ik, en hij intuïtief voelen dat hij misschien beter is elkaar los te laten maar beiden willen en kunnen dit (nog?) niet. We blijven hopen en doordoen, hopen dat het geluk ons tóch alsnog zal toe lachen. Maar of dit komt, of zullen we elkaar toch moeten loslaten?
❤
Ja het zijn kadotjes! In het begin is het pijnlijk als je denkt een mooie vriendschap te hebben en ineens, zo maar is dat over. Nu kijk ik er naar en geniet van wat het me bracht….. Zo heb ik wel mensen die kwamen en gingen en weer kwamen en waar ik zo veel aan had dat ik dacht, oke nu is het klaar ik snap de boodschap! Ik weet nu dat een zeer intens contact juist de kortste maar diepste contacten zijn. En het begon met een zeer dierbaar zielemaatje
ik denk als je bewustwording ondervonden hebt van tegenslagen uit je verleden, je hebt kunnen loslaten, vergeven, je bent dankbaar en je hebt vrede met jezelf, ga je selecteren in een ontmoeting met mensen,ook tijdens dit proces, ik ontmoete vreemde mensen op mijn pad die mij met enkele woorden ondersteuning gaven in de verwerking en ja dit zijn zielsverwanten, het hele proces tot je je verlicht vrij sterk vredig liefdevol doed voelen, heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben en ik ben niet perfect maar blij met mijzelf !
onlangs liet iemand mij zien dat haar relatie zo geweldig was (en de mijne niet). Het deed pijn.we hadden diep contact, deelden veel, totdat zij een afspraak niet nakwam – iets wat bij mij heel diep lag. Uiteindelijk ontdekte ik dat geen enkele relatie beter of slechter is, en dat het gras elders alleen maar groener lijkt. Het is juist een kans om los te laten en te leren om onvoorwaardelijk lief te hebben. Dat is wat onze partners ons laten zien, als spiegel. Dus als het moeilijk gaat, is het niet per definitie slecht. En elke relatie heeft een ander doel. je krijgt altijd wat klopt en past, het is echter aan jezelf om te kijken wat je er mee doet. het gekwetste stuk kon ik uiteindelijk ook achter me laten en vergeven, maar de vriendschap was voorbij …
Ja, ik ben er zelfs erg van bewust.
Al sinds mijn geboorte waren er mensen in mijn leven aanwezig die van grote invloed zijn geweest en zeg maar voor “mijn welzijn” hebben gezorgd.
Zij verschenen ook op het juiste moment.
Als zij er niet waren geweest, was het heel anders met mij gegaan. Het geeft mij de ervaring dat je niet alleen op het pad loopt, maar in wisselwerking en samenhang met andere mensen. En wanneer ik dit alles overzie, kom ik tot de conclusie dat er toch sprake moet zijn van een soort sturing/leiding en voorbeschikking. Of al die personen zielsverwanten van mij waren, kan ik niet goed beoordelen. Sommige wel andere niet.