Leven is verrukkelijk …

Is leven niet verrukkelijk?
Als ziel zweef je in de oneindigheid, verbonden met alles, één met alles. Los van individualiteit, van mens zijn. En dan zie je ergens een poort naar de wereld van het nu, waar je het spel van ‘mens zijn’ mag gaan ervaren. Dat ene zaadje van je vader is de sleutel die deze poort in het eitje van je moeder opent. Je mag naar binnen en je stapt door die poort. Je kiest ervoor om de ervaring ‘mens’ te beleven, uit een vrije keuze.
Je begint, vol goede moed en vertrouwen, te groeien in die nieuwe wereld. Zwemmend in een warm en veilig bad dat jou voedt met alles wat je nodig hebt om te groeien. De eerste cellen vormen je eerste zintuig, je huid, waarbinnen alles groeit wat je nodig hebt om in een menselijk lichaam te kunnen leven. Je organen, ledematen, hersenen enzovoorts. Je krijgt een ongelofelijk wonderbaarlijk instrument, waarin jouw ziel het leven als mens kan gaan ervaren. Je krijgt een lichaam, waarin je mag gaan voelen, waarmee je jouw spontane, bezielde zelf mag gaan uiten en gaan vormgeven. Het spel ‘Mens Zijn’ is begonnen. Een spel van voelen, vormgeven vanuit jouw bezielde kracht. Leven is verrukkelijk.

Maar dan…

Vol goede moed en vertrouwen stap je die poort door. Maar dan komt ergens, onvermijdelijk en voor iedereen, die eerste horde. Je ervaart allemaal impulsen en invloeden van buiten af. En sommige van de impulsen voelen niet veilig. Vader en moeder krijgen soms helse ruzies. Moeder voelt zich niet lekker en je verliest de verbinding met jou. Op zulke momenten voel je je alleen gelaten en dat voelt niet meer veilig. Je ontdekt dat het leven een soort hordeloop is. Een hordeloop om te leren voelen, om te leren vormgeven en om te leren jouw zielenkracht te gebruiken. Het is een bijzonder, heel bijzonder spel, dat wij ‘Mens Zijn’ noemen.
Iedereen heeft daarbij zijn eigen ervaringen en iedereen ervaart daarbij zijn eigen drama’s. Soms lijkt het of er ontelbaar veel hordes te nemen zijn in dat spel Mens Zijn, in dat leerproces van voelen, vormgeven en bezield zijn. Pappa doet zus, Mamma doet zo, je vrienden doen dit, je broer doet dat, je leerkrachten, je baas, je buurman, de overheid, enzovoorts, ze doen allemaal van die dingen die hordes op je weg leggen. Mensen die je ontkrachten in jouw groeiproces. Zoveel hordes, soms geloof je niet meer dat je ze allemaal kunt nemen.

Van ontelbaar naar drie

Ik herken dit uiteraard, want ook ik ben ooit eens zo ernstig gestruikeld over allerlei hordes, dat ik bijna niet meer opstond. Maar vlak voordat ik besloot om echt te blijven liggen, kreeg ik een cadeau. Ik kwam in aanraking met een nieuwe kijk op het spel Mens Zijn. Niek Brouw, een arts die heel veel gestruikelde mensen heeft geholpen om weer op te staan, legde mij het spel Mens Zijn opnieuw uit. Hij vertelde mij dat ik niet ontelbaar veel hordes hoef te nemen. Het zijn er maar drie. Nou dat maakte het wel overzichtelijk en behapbaar. Drie hordes is makkelijker dan ontelbaar veel. Ik kreeg weer nieuwe moed.

De schrik van je leven

Hij vertelde mij allereerst over Shock. Je kan in je leven geshockt worden, als jij de impulsen van buiten, als te veel ervaart. De ouders van je beste vriend hebben besloten om te gaan verhuizen. Plotseling ben je je beste vriend kwijt. Je schrikt je rot, want dat had je niet aanzien komen. Wat gebeurt er nou in mijn leven, dat kan toch niet? Maar ja, het gebeurt wel! En je wordt boos en verdrietig. Je voelen, je vormgeven of je ziel wordt zo pijnlijk geraakt, dat je die kracht niet meer durft te gebruiken vanuit je natuur. Dus stop je dat stuk pijn heel diep weg. Je wilt er niet meer aan denken, niet meer over praten, je wilt die pijn niet meer voelen. En vervolgens ga je gewoon weer verder met je leven. Totdat je weer in zo’n soort situatie komt. Je verlamt, bevriest en durft niet meer te voelen, niet meer vorm te geven, niet meer spontaan te zijn.

Een oneindig verlangen

De tweede horde ontstaat als je te weinig impulsen en voeding krijgt. Je hebt allerlei behoeften als mens en je hebt een ingebouwde drive om die honger te stillen. Dat is net zo natuurlijk als een auto die benzine nodig heeft. Zonder benzine kom je niet ver met die auto en zo is het ook voor jou. Je hebt impulsen nodig om te leren voelen. Als je moeder je streelt, leer je hoe dat voelt. Als ze je lief heeft wanneer jij daar behoefte aan hebt, krijg je de voeding waarmee je je gevoel ontwikkelt. Zo heb je ook mensen nodig die je leren hoe je kunt vormgeven. Mensen die je dat laten zien en je de ruimte geven om het op jouw manier te doen, om fouten te maken en je daarbij steunen. Je hebt ruimte nodig om jouw spontaniteit te uiten, zonder dat anderen gelijk zeggen: “Doe jij maar normaal, dan doe je al gek genoeg.”
Als je die impulsen van de mensen om je heen niet krijgt, als jouw natuurlijke hongers niet gestild worden, dan kun je niet leren voelen, dan kun je niet leren vormgeven of spontaan zijn vanuit jouw vrije natuur. Er ontstaat een oneindig verlangen, een onnatuurlijke honger, dat je probeert te stillen met nepmiddelen. Sommige mensen gebruiken eten als middel, of gaan aan de drank of dat soort middelen. Anderen gaan heel hard werken, shoppen om zich gevoed te blijven voelen. Weer anderen zoeken een griezelkick in de achtbaan. Maar het is nooit genoeg om de échte, natuurlijke honger te stillen.

Een vernietigende machtsstrijd

De derde horde is er een met prikkeldraad in een mijnenveld: afgunst. Een woord dat we met lelijke dingen associëren, zaken waar we liever niet over praten. Het gaat hier om een machtsstrijd die je aangaat vanuit wantrouwen. Vanaf je conceptie ben je direct en volstrekt afhankelijk van de mensen die de poort voor jou hebben geopend. Je houdt van ze, want dat is je natuur. Zo ben je vol liefde de wereld ingestapt. Maar nu gaan die mensen zo moeilijk doen, voelen ze soms helemaal niet zo liefdevol en veilig voor jou. Kun je ze eigenlijk wel vertrouwen? Nee, kennelijk niet. Op allerlei manieren ga je de strijd aan om het die ander lastig te maken. Ik mag niet bestaan, dus jij ook niet. Dat kan heel destructief zijn, zelfs voor jezelf. Iedereen verliest in die strijd. Niemand kan die oorlog winnen.

Het leven als hordeloop

Dat zijn de drie eigenlijke hordes waar we allemaal mee te maken krijgen in ons leven. Het leven lijkt zo op een hordeloop, bedoelt om te leren omgaan met die shock, honger en afgunst. Ben jij in staat je bewust te worden van die drie hordes? Sinds Niek mij hier bewust van heeft gemaakt, en dat is al weer ruim twintig jaar geleden, ben ik steeds bezig om me bewust te worden van mijn hordes. Wat zijn mijn shocks? Wat zijn mijn echte hongers? In welke situaties voer ik een machtsstrijd? Wat doe ik daarmee? Hoe kan ik daarmee omgaan?
Gelukkig lukt het, ik groei dankzij die eenvoudige driedeling. Het lukt zelfs om ook andere mensen hiermee te helpen. Natuurlijk val ik ook nog steeds, want de driedeling is ook maar een versimpeling van de complexe werkelijkheid. Maar met dit instrument vind ik steeds weer de moed en het vertrouwen dat ik de volgende keer wèl over die horde kom, dat ik weer een laagje dichterbij mijn echte kracht en licht kom. Het geeft me de kracht om het spel Mens Zijn te blijven spelen én dat verrukkelijk te vinden. Dit keer tot het einde. Want zo is leven verrukkelijk. Toch?