De valkuil van lichtwerkerschap
In de spirituele gemeenschap wordt veel gesproken en geschreven over de nieuwe tijd die we nu ingaan en over de rol van lichtwerkers. In mijn praktijk zie dat er voor veel van deze mensen een behoorlijke verantwoordelijkheid bij die rol komt kijken.
Wat betekent dat nou eigenlijk echt, lichtwerker zijn? Soms lijkt het te impliceren dat we als halve goden door het leven moeten gaan. Dat we als spiritueel gevorderde onaangeraakt deze stoffelijke wereld kunnen overstijgen.
Dat is naar mijn idee niet alleen een misvatting, maar ook een gevaarlijk beeld. Omdat het een zijnstoestand van mensen vraagt die enorme druk op hen legt.
In-carne-ren: in het vlees gaan
Het proces waarmee wij nu bezig zijn in onze incarnaties, is het vergeestelijken van stof. In de stof gaan (in-carne-ren: in het vlees gaan) als puur Bewustzijn en deze stof transformeren tot een meer geestelijke vorm.
Niet de stof zo goed mogelijk onder controle houden, en de stoffelijke resultaten zo mooi of succesvol mogelijk afronden. Niet onze identiteit als lichtwerker of spiritueel mens zo formidabel mogelijk vormgeven. Dat is een oordeel, een verwachting en een doel scheppen. En zo verdwalen we in de dichotomie van falen of slagen.
In de ban van de stof: goede tijden, slechte tijden
Als we leven in een wereld waarin we kunnen falen of slagen, zijn we in de ban van de stoffelijke wereld. Zijn we niet ín de wereld, maar ván de wereld. Dan leven we het verhaal van onze persona (ego) en zien ons leven als een project dat kan lukken of mislukken. Dit resulteert meestal in een versie van het leven dat bestaat uit vele hobbels, tegenslagen en uitdagingen. Het is dan aan ons om dat levensproject te managen.
We vervallen dan in een levenshouding vol oordelen over wat er gebeurt: als het verhaal goed gaat, doe ik het goed; als het me tegenzit, doe ik iets fout. Maar als de graadmeter voor het leven het optimaliseren van onze ervaringen wordt, dan resulteert het in een eindeloos ‘onderweg’ zijn. Want onze belevingen fluctueren, ze zijn afhankelijk van omgevingsfactoren en van een heleboel andere invloeden die continu op ons inwerken.
Valkuil van de zoektocht naar verlichting
Ik zie veel lichtwerkers of ‘spirituele mensen’ die op een doelmatige manier ‘onderweg’ zijn naar de ervaring van verlichting. Ze willen het lijden van deze wereld overstijgen en puur geluk en liefde ervaren. Natuurlijk, als we een goeroe tegenkomen, of een boek of theorie die ons dit belooft en ons de weg wijst; wie zegt daar nee op? Maar als men dergelijke beloftes en doelen nastreeft, wordt het naar mijn idee juist heel lastig. Omdat het najagen van een doel automatisch impliceert dat we het doel kunnen halen of niet.
Het najagen van geluk houdt het ver van ons
Wat ik in de praktijk zie is dat juist het najagen van geluk veel mensen verder van dit geluk afhoudt. Vaak zie ik prachtige mensen met de mooiste en puurste intenties gewoon totaal gefrustreerd raken wanneer het hen niet lukt die staat van liefde, licht of vrede vast te houden. Vervolgens zien ze zichzelf als onbekwaam, minderwaardig of minder goddelijk. Vragen als: “Wat doe ik niet goed als aspirant lichtwerker, wat zie of begrijp ik niet helder?” blijven voortdurend opspelen en zo blijven ze onderweg.
Onze realiteit is polariteit
Het leven op deze planeet is voor ons mensen geen eenheidservaring, en hoe meer we dit nastreven, hoe langer deze eenheidservaring uitblijft. Er zijn twee kanten van het leven in onze ervaring, ik noem het vaak de up-side en de down-side van onze ervaring. Als we de down-side willen elimineren of oplossen, dan zet dat ons gevangen, omdat dat onmogelijk is. We leven op dit moment in een wereld die wij enkel kunnen ervaren in relatieve vorm. We kunnen geen licht ervaren als er niet zoiets bestaat als duisternis. Weten niet wat hoog is, als er niet iets is dat lager is. We kunnen geen vreugde ervaren als er niet ook iets is zoals verdriet.
Polariteit bestaat bij de gratie van eenheid
Onze ervaringen kunnen enkel bestaan bij het tegenovergestelde ervan. Wanneer we een van beide polariteiten veroordelen, veroordelen we het gehele plaatje. Wanneer we een van beide polen willen elimineren uit het leven, zeggen we “Nee!” tegen het gehele leven.
Bevrijding ligt er in als we ons de eenheid achter die polariteit herinneren: het ene en gehele leven doet zich voor aan ons in polaire vormen. De down-side van ons leven heeft net zoveel bestaansrecht en is net zo goddelijk als alle glorie en licht die we in ons leven kunnen ervaren. We zijn hier om het Heel-Al van de stoffelijkheid te ervaren; en daarmee includeren we dus Alles. Ook de tegenslagen, dieptepunten en angsten, net zo goed als de puurste liefde, euforie en passie.
Bewustzijn betekent: licht schijnen op
Het verlangen van onze ziel in deze incarnaties is om bewustzijn te brengen in deze aardse stoffelijke realiteit. Wij zijn hier om ons bewust te worden van het Heel-al. Om dit bewustzijn uit te breiden en door te geven. Dit houdt in: bewustzijn brengen in alles wat leeft, licht schijnen op dat wat nog in het donker (stoffelijk) is. Dat is het verlangen dat velen in het diepste van hun wezen voelen: licht, begrip, liefde, inzicht, vrede brengen in deze wereld. Ieder op zijn eigen manier, met eigen kwaliteiten en competenties. En ik geloof dat eenieder hiervoor het unieke fysieke, emotionele en mentale lichaam heeft als instrument om deze bewustwording te doen voltrekken op dit moment.
Verlichting in praktijk
Licht brengen en lichtwerkerschap betekent in de praktijk dus: leven in de ervaring zonder oordeel. Dat betekent niet een leven zonder voorkeur, natuurlijk is de up-side van het leven vele malen aangenamer. Maar voorkeuren betekent iets heel anders dan voorwaarden. Zodra we voorwaarden gaan stellen aan hoe het hoort, hoe het moet of hoe we het willen, dan wordt het leven dichotoom en daarin zijn altijd winnaars en verliezers.
Gewoon ons licht schijnen op dat wat er gebeurt, alles wat zich voordoet. Een lichtwerker gaat niet probleemloos door het leven, verre van dat. Hij zoekt juist vaak de donkerste delen van het bestaan uit. Een lichtwerker streeft niet slechts hogere liefde en euforie na, maar kan zijn licht (bewustzijn) schijnen op alles dat is.
De kunst van het Toestaan
De kunst is om het te durven toestaan. Het heel-al van het leven dat zich aan ons voordoet toe te staan en te mogen laten bestaan. En dan bedoel ik niet dat je alles gaat verwelkomen of omhelzen, absoluut niet. Als je iets verafschuwt, verafschuw het. Als iets je verdriet brengt, ervaar je verdriet. Het gaat er om ieder gevoel bestaansrecht te geven. Ook onze duisterste emoties, donkerste kanten en nare gedachten. Ze zijn er, geef ze dan ook het recht om te bestaan. Niet meer en niet minder.
Het is niet het elimineren van (emotionele) pijn dat ons blijvende vrede brengt, maar het kunnen dragen, doorvoelen van alles wat ons raakt en hier aanwezig in te durven blijven.
Lieve lichtwerker, het is niet jouw taak om je altijd gelukkig te voelen, het is je taak om jezelf bij te staan in alles wat je voelt
Het is voor ieder mens -en iedereen die zichzelf ziet als lichtwerker- de grootste uitdaging om bij onszelf en onze ervaring te durven blijven, welk deel van het Heel-al het ook representeert. Wanneer we dit doen, zullen we merken dat we zeer onaangename, onwenselijke gebeurtenissen en gevoelens kunnen dragen. Dat we er mee kunnen dealen. Dat we als mens in staat zijn te containen wat is, terwijl het is. Daarin ligt ons pad naar vrijheid. Dan stopt het voortdurend ‘onderweg zijn’. Hoeven we nergens heen, nergens van weg, hoeft er niets bij, niets van af. Dan zijn we met de ervaring, en kunnen we ons licht schijnen op wat zich voordoet.
En daarmee, met ons aanwezig-zijn in iedere ervaring, vergeestelijken we de stof. Brengen we bewustzijn en dus licht in deze stoffelijke dimensie. En daarmee zijn we op ieder bewust moment lichtwerkers.
