Ik hoop het voor je. Zelf heb ik dat helaas al vroeg afgeleerd. Zelfs als ik alle tijd van de wereld heb, voelt het alsof ik haast heb. Ik eet bijvoorbeeld snel (al weet ik dat dat ongezond is), ik lees snel, heb haast als ik in de tuin werk of eten kook. Maar ook schilderen en schrijven doe ik in een flink tempo, terwijl ik er nog meer van zou kunnen genieten als ik het rustiger aan zou doen. Het lijkt wel of ik alles zo snel mogelijk klaar wil hebben, zodat ik tijd heb om te doen wat ik eigenlijk het liefst doe, namelijk niets.
Je merkt het aan de buitenkant niet zo aan me, ik maak een vrij rustige indruk en een deel van me is ook wél in rust en ontspannen. Als ik contact heb met mijn gidsen, als ik een consult of sessie doe, mediteer of met vrienden samen ben, kom ik bij een diepere laag – mijn authentieke zelf – en voel ik wat wezenlijk bij mij past.
Een introvert en dromerig kind
Die haast en onrust zijn wel verklaarbaar. In mijn jeugd zat mijn moeder me altijd achter de vodden. Snel, snel moest ik alles doen en als ik niets deed, dan had ik vast mijn huiswerk nog niet af, wat ook meestal zo was. Mijn moeder was altijd in een staat van semi-overspannenheid, ze kon het huishouden met drie kinderen niet goed aan, een gevolg van de trauma’s die ze opliep in de oorlog.
Eigenlijk was ik juist een kind dat heel introvert en dromerig was en veel tijd voor zichzelf nodig had. Het gevolg van het gedrag van mijn moeder was een opgejaagd gevoel en een soort van verlamming die maakte dat er weinig uit mijn handen kwam. Behalve als ik aan het tekenen was; dan was ik in mijn element en vergat ik alles om me heen. Lezen vond ik ook heerlijk. Maar vooral was ik dol op dagdromen. Iets wat ik vooral deed, met mijn boeken op schoot, als ik eigenlijk mijn huiswerk moest maken. Mijn binnenwereld vond ik een stuk boeiender en prettiger dan de buitenwereld.
Meditatie
Het is kennelijk moeilijk voor me om wezenlijk iets te veranderen aan het gevoel dat ik altijd tijd tekort kom. Het zit zo diep ingebakken, is zo een deel van mijn persoonlijkheid geworden, dat het me tot op heden parten speelt, ondanks al mijn bewustzijn en kennis over wat ik eraan zou kunnen doen, bijvoorbeeld met mindfulness, meditatie of ademhalingsoefeningen. Het is een bekend dilemma bij meer mensen: je hebt meditatie nodig om tot rust te komen, maar bent vaak te onrustig om ervoor te gaan zitten en daadwerkelijk te gaan mediteren.
Nuttig bezig zijn
Het opgejaagde gevoel is in de loop der jaren zeker minder sterk geworden en ik sta mezelf steeds meer toe om te doen waar ik echt zin in heb. Regelmatig vraag ik aan mezelf: waar heb je nu behoefte aan? Dan geef ik daaraan toe en voel ik hoe goed me dat doet. Ik kan me dat in deze fase van mijn leven gelukkig permitteren, al kan ik me er toch nog schuldig over voelen als ik niets doe. Ergens zit nog die calvinistische overtuiging dat ik nuttig bezig moet zijn. Dat komt niet alleen door mijn moeder, maar ook door het normen- en waardenpatroon dat we allemaal in onze cultuur mee hebben gekregen.
Dat patroon ziet er voor huidige generaties misschien wel iets anders uit, maar jonge mensen moeten ook van alles, vooral van henzelf. De angst om buiten de boot te vallen, iets te missen, niet alle kansen te grijpen en jezelf optimaal te ontplooien, kan hetzelfde opgejaagde gevoel veroorzaken, met niet zelden een burn-out tot gevolg. De afgelopen coronamaanden waren voor velen heel geschikt om zich daarvan bewust te worden.
Een behulpzaam vorig leven
Een tijd geleden deed ik bij een vriendin een regressie naar een vorig leven. De vraag daarbij was nu eens niet met welk vorig leven mijn problemen in het heden te maken hebben, zoals meestal bij reïncarnatietherapie. De vraag was welk vorig leven juist behulpzaam zou kunnen zijn voor mijn huidige bestaan.
De oude man in de woestijn
Onder begeleiding van Riet kom ik in een leven in de woestijn van Marokko terecht. Niets dan zand, een lemen hut en een schaarse boom. Ik ben een man van ongeveer tachtig jaar, aan het eind van zijn leven. Hij is gekleed in naturel kleding, zoals ze er in Marokko uitzien, slordige tulband, broek die zijn magere, wat kromme onderbenen vrijlaat en een gegroefd gezicht, maar met een jeugdige twinkeling in zijn ogen. Hij zit op een muurtje van gestapelde stenen en kijkt voor zich uit. Hij lijkt het wel naar zijn zin te hebben, is heel tevreden en in harmonie met zijn omgeving en zichzelf. Hij doet niet veel, zit wat te zitten en krijgt eten, een soort pap en dadels, van een vrouw die een soort huishoudster is. Hij slaapt op de grond op een matrasje in de hut waar bijna niets staat. Als hij wakker wordt gaat hij geiten hoeden, veel meer houdt zijn bestaan niet in. Maar op hoogtijdagen gaat hij naar het dorp iets verderop en zit hij onder een boom met een kring volwassenen en kinderen om zich heen. Het is me niet duidelijk wat hij zegt of vertelt, maar hij wordt wel met eerbied bejegend en gezien als een wijze oude man.
Als hij nog wat ouder wordt, komt hij bijna zijn bed niet meer uit en vervaagt hij langzaam. Hij is nu in staat om zijn gidsen om zich heen waar te nemen. Zijn overgang is soepel en zonder verzet: hij komt weer thuis.
Wat kan ik van dit vorige leven leren?
Tevreden zijn met wat je hebt en in het moment aanwezig zijn. Eenvoud, geen afleiding, alleen zijn en toch in verbinding met anderen, af en toe. Contact met de natuur en dieren. Een simpel bestaan, ontdaan van alle overbodigheden. Deze man is volkomen Zen en belichaamt precies wat alle wijze Meesters ons proberen te leren: je hoeft alleen maar te Zijn. Vertaald naar mijn leven nu: ik ben op een leeftijd dat ik niet zoveel meer hoef, maar daar kan ik me nog niet aan overgeven. Eigenlijk is het een perfecte fase in mijn leven om tot rust te komen en innerlijke vrede te gaan ervaren; te mogen zijn die ik in diepste wezen ben en te leven volgens mijn eigen oorspronkelijke ritme. Maar ook wil ik nog iets doen met mijn talenten en levenservaring en een rol spelen in de transitie naar een hoger bewustzijn waar we nu middenin zitten. Dat vraagt om evenwichtskunst en trouw blijven aan mezelf: een hele uitdaging.
