De gevolgen van het ontbreken van een liefdevolle verbinding met je ouder(s) werken door op energetisch niveau. Het creëert blokkades, met gevolgen voor je latere leven.
Zowel het begrijpen van jouw rol als hooggevoelig kind als het toelaten van verdriet en boosheid, draagt bij aan je helingsproces. Dit verandert de relatie met je ouder(s) en er ontstaat ruimte voor liefde.
Onzichtbaar maar wel voelbaar
Het ontbreken van een emotionele, liefdevolle band is moeilijk te duiden vanwege het subtiele karakter ervan. Ogenschijnlijk lijkt het alsof je als kind niets tekort kwam. Goed verzorgd, “gewassen en gestreken” en voor de buitenwereld leek jullie gezin heel normaal. Toch voelde je dat er niet voldaan werd aan jouw behoeften als kind. Het verschil met andere gezinnen werd steeds duidelijker. Bij anderen waren er wél complimentjes, belangstelling en genegenheid. Wanneer je dit verschil bemerkt, ontstaat er vaak verwarring: waarom ging het bij ons thuis heel anders? En lag dat aan mij?
Het is moeilijk om er je vinger op te leggen. Het is niet zozeer dat je ouders(s) iets deden wat niet prettig was. Het was het grote ontbreken van liefde en aandacht. Onzichtbaar, maar wel voelbaar op intuïtief niveau.
Eenzaamheid
In gezinnen als deze is er weinig affectie en warmte. Kusjes en knuffels zijn vooral voorbehouden aan feestdagen. Waarbij het dan ook meer als een verplichting voelt dan een knuffel uit liefde.
Wanneer je in een dergelijk gezin bent opgegroeid, is de kans groot dat je je hele leven al een gevoel van eenzaamheid ervaart. Het gevoel van het veilige nest ontbrak, je was vooral op jezelf aangewezen. De eenzaamheid uit je kinderjaren draag je met je mee. Waarschijnlijk ervaar je deze eenzaamheid ook in je volwassen leven in diverse relaties.
Oorzaak
Niet alle ouders zijn in staat tot een liefdevolle band met hun kind, een voedend contact op emotioneel niveau. Sommige ouders hebben hun eigen pijn diep weggestopt in het onderbewuste, waar het een blokkade vormt. Een blokkade om te voelen, zowel pijn als liefde.
Vaak krijgen deze ouders een hooggevoelig kind, met een hogere bedoeling.
De rol van het hooggevoelige kind in het gezin
Het hooggevoelige kind fungeert als een soort “versterker”. Door zijn verhoogde bewustzijn brengt hij bij de mensen om zich heen gevoelens uit het onderbewuste aan de oppervlakte. Dit is het vermogen waarmee ze zijn uitgerust. Daar heeft de ouder geen weet van. Wél merken ze dat hun weggestopte pijnlijke emoties voelbaar worden door de aanblik van hun kind, met als gevolg dat ze hem of haar de schuld geven van onprettige gevoelens. In de ogen van de ouder is dit hooggevoelige kind een enorme lastpak en vragen ze zich geregeld af waaraan ze “zo’n kind” verdiend hebben.
Het kind zelf is zich hier niet van bewust. Het wil vooral lief gevonden worden en gekoesterd. En stelt alles in het werk om deze liefde te ontvangen. Maar dit verandert niets aan de situatie.
Wat het kind ook doet, het resultaat is vaak dat ze nog meer afkeuring ontvangen en dat de emotionele afstand tussen ouder en kind groter wordt. Bovendien wordt hun gevoeligheid benoemd als zwakte: “jij bent ook altijd zo gevoelig”. En deze kinderen wordt vooral ook duidelijk gemaakt dat ze anders zijn: “je bent ook zó moeilijk”.
Met als gevolg dat het kind aan zichzelf gaat twijfelen en de beschuldigingen van de ouder(s) voor waar aanneemt. De overtuiging dat het niet deugt, wordt verankerd in het onderbewuste.
Gevolgen op latere leeftijd
Omdat de gevoeligheid van een hooggevoelig persoon ook voor andere mensen merkbaar is, zet de afkeuring zich vaak op latere leeftijd voort. Als hooggevoelig persoon “weet” je wanneer iemand niet de waarheid spreekt en reflecteer je onbedoeld de pijn van de ander. Wanneer je voelt dat de ander afstand neemt, word je bevestigd in het gevoel dat je als kind al had: “zie je wel, ik ben anders dan de rest, er is iets mis met mij”. En je laat jezelf niet zien zoals je werkelijk bent.
“Maar ze houden wel van me”
Naarmate je ouder wordt, word je je steeds meer bewust van het feit dat er iets essentieels ontbrak in je jeugd. Vaak komt dit besef wanneer je zelf vader of moeder wordt. Dit maakt dat je anders gaat kijken naar je jeugd.
Je gaat anders naar de relatie met je ouders kijken. Steeds meer herinneringen komen boven drijven en bevestigen je vermoeden dat je ouders jou niet hebben kunnen bieden wat je nodig had.
Regelmatig zie ik dat volwassen kinderen hun gevoel van tekortkoming zichzelf kwalijk nemen: ze vinden dat ze ondankbaar zijn naar hun ouders toe, vragen zich steeds af of ze de situatie wel goed zien. Zoals ik cliënten vaak hoor zeggen: “maar mijn ouders houden wél van me” en “ze bedoelden het wel goed”. En inderdaad houden je ouders van jou. Hun eigen wonden zaten in de weg, waardoor hun liefde niet voelbaar was voor jou als kind. En wellicht nu nog steeds niet.
Afscheid van een verlangen
Het daadwerkelijke besef van tekortkoming maakt je verward en je hebt tijd en ruimte nodig om de puzzelstukjes op hun plek te leggen.
Met dit besef groeit ook het verdriet dat je als kind hebt ervaren maar nooit toegelaten. Het is belangrijk om dit verdriet en je boosheid nu wel de ruimte te geven.
Ook vindt er een vorm van een rouwproces plaats: afscheid nemen van het verlangen naar de ouder die je graag had willen hebben. Het blijven hopen op steun en begrip of een liefdevol woord, voedt je onzichtbare wonden.
Erkenning van ouders
Vaak hopen en verwachten we dat ouders zelf het inzicht krijgen dat ze niet hebben voldaan aan onze behoeften. En dat ze ons erkenning geven voor het leed en de gemiste warmte en liefde. Dat ze excuses maken voor hetgeen ze ons niet hebben geboden. Veel ouders zijn hier niet toe in staat, vinden het te pijnlijk om naar zichzelf te kijken. Gelukkig is het ook mogelijk om te helen zonder hun excuses en boetedoening.
Inzichten leiden tot heling
Het is bevrijdend als je op energetisch niveau inzicht krijgt in je eigen patronen en die van je familie. Wanneer je voelt waarom jouw ouder deed zoals hij of zij deed. En dat het niet aan de één of de ander ligt, maar aan de combinatie van jullie twee: een ouder die geen pijn en verdriet wil of kan voelen en een kind dat deze pijn aan de oppervlakte brengt. Vaak speelt dit thema al meerdere generaties.
Het ontdekken van de blokkades die je in de loop der tijd uit zelfbescherming hebt opgebouwd, geven je inzicht in het ontstaan ervan. Je eigen pijn en die van je ouder(s) wordt helder. Wanneer je deze blokkades “opruimt”, schept dit ruimte voor heling en vergeving.
De relatie verandert
Jouw helingsproces en de mate waarin je je verwachtingen over je ouder(s) los kunt laten, beïnvloedt jullie relatie. Je bent beter in staat om de mogelijkheden van jullie relatie te zien: in hoeverre is je ouder bereid om zich open te stellen en te groeien? En in hoeverre wil jij zelf de deur open zetten?
Wijsheid uit de alchemie: “wanneer één van de partijen in een relatie verandert, wordt de relatie zelf veranderd”. Door jouw inzichten, acceptatie en het opruimen van blokkades ontstaat er ruimte en rust.
Dit stelt jouw ouder in staat om gaandeweg opener te worden en om liefde te tonen op de manier die voor hem of haar mogelijk is. Liefdevolle woorden en waardering zijn wellicht nog een grote stap. Het is belangrijk om oog te hebben voor de kleine stapjes: een spontaan bezoek, een maaltijd die voor je gekookt wordt of de oprechte vraag hoe het met je gaat. Hoe meer je toelaat, hoe meer liefde er kan stromen.
Bewaar voor later op Pinterest:
Ik ben nu 45, mijn moeder bijna 81 en ik ken haar niet anders als gesloten als een oester (vlucht-type, niet willen voelen, veel onderwerpen worden vermeden) en altijd negatief, star in opvattingen. Ze praat alleen over eten en over mensen in het dorp, verder alleen koetjes en kalfjes. Ik vrees dat ze niet meer gaat veranderen, ook niet als ik verander. In mijn leven is veel verandering, maar ze is nog altijd dezelfde. Alleen kan ik niet meer gehoorzaam en onderdanig zijn, eindelijk, maar waardoor haar gedrag juist lijkt te versterken. Ik heb geen idee hoe ik die blokkade kan opheffen.
Dat begint bij jou 🙂 Ik heb er een stukje over geschreven: https://www.nieuwetijdskind.com/wie-is-er-sterker-denk-je-jij-of-je-moeder/
Dit is het proces waar ik nu midden in zit. Ik merkte het half jaar voor ik hier aan kon beginnen veel symboliek in mijn dromen, maar kon er de vinger niet opleggen. Eergisteren gedroomd over de confrontatie met mijn ouders. En zelfs de droom alleen was helend. Echt contact is zelfs niet noodzakelijk hierin. Het zijn zulke patronen die me zo hebben parten gespeeld in mijn relaties. Mijn huidige relatie komt nu ook tot zijn einde. Ik ervaar het als een logische volgende stap. Maar wat was daar een transformatie voor nodig. Een die begon 3 jaar geleden met een burn-out waarin zoveel rommel naar boven kwam, ook van vroeger. Ik heb ook het gevoel steeds verder terug in de tijd te mogen graven. Ik voel met momenten zo veel verdriet, maar wat lucht dat op. Ik weet niet of het contact ooit weer echt goed komt. Ik blijf verder werken aan het mezelf bevrijden (want zo voelt het). Wat valt dig toch samen met het lossen van mijn partner. Echt, die terugkerende patronen, ik laat ze hierbij los. Bedankt voor het prachtige artikel.
Zo ontzettend herkenbaar. Ik zit nu in de fase dat ik bovenstaande helemaal herken, maar mijn ouders niet. Ik ga zelf in therapie om aan mezelf te werken en kijken of er iets te herstellen valt tussen mijn ouders en mij. Mijn relatie heeft er erg onder geleden de afgelopen jaren en die zet ik nu op 1.
ik ben blij dat ik dit mag lezen ik zit er nog steeds mee vol haat en verdriet maar ben op leeftijd
heel mijn terug kijken heel slecht leven gehad je ziet zo veel lief hebben de mensen op tv en dat ik dat nooit heb mogen hebben
Ik herken mezelf ook wel in dit verhaal. Maar ook ik moet naar 20 jaar bewust er mee bezig te zijn. Concluderen dat tuurlijk heb jij ook invloed op de gang van zaken in contact.
Narchistische ouders zijn killing. En al kun je tot zeker hoogte ermee omgegaan. Jezelf kun je nooit zijn wat je moet altijd op je hoede zijn.
No contact is het beste wat je kan doen. Teven als jjj als kind steeds weerr de verbinding probeerd te krijgen. Kan die rol oook ervoor zorgen dat je in je later leven die rol gaat vervullen en dat gaat voor nog meer problemen zorgen. Paperpuppetsyndroom.
Dus ja mooi artikle ik had 10 jaar geleden zegt ja het is echt zo… maar 10 jaar later moet ik toch zeggen. Gevaarlijk. Ligt ernet aan tot hoever je ouders contact verstoord zijn. Als in contact echt met bijna niets synchroom lopen. Dan zal ik me toch echt gaan verdiepen in narchistme, psychopaty. Er is een grote kans dat jou leven als altijd in het teken heedt gestaan van persoonlijke groei en introspectie omdat je misschien veel de schuld hebt gekregen in je gezin.
Als voor mensen de grootste angst contact is… dan zit daar leed onder dat je als kind echt niet bereiken kan. Ik kan niet over iemand anders situatie praten. Maar ik kan wel zeggen dat ik ombewust me leven he gegeven heb oor me familie. Zeer veel van geleerd en heeft me zeker financiele rijkdom gegeven. Maar te gelijker tijd heeft die rol die ik kreeg in het gezin ervoor gezorgt dat ik alles kwijt ben geraakt.
Er zijn echt slimme mensne met veel mensen kennis meer dan vele van ons. Die echt evil genoemt mogen worden. Omte denken dat je je ouders kan helpen tot verbinding… nee sommige mensen zijn zo gehecht aan het leed dat ze in groep brnegen dat dat hun rol is in de wereldm leed toebrengen. En sommige mensen zullen posiitisch innemen in de maatschappij om nog meer leed toe te brengen. Van psychogen of eigenaren van yogaopleidingen ze zitten overal om de blindrn te begeleiden naar zich om ze daarna gevangen te zetten. Ze gebruiken de systemen om mensne zich goed te laten voelen om ze vervolgens geestelijk te misbruiken. Zonder dat veel van de mensne door hebben wat ze doen. De wereld is niet allemaal liefde en liefde gaat de wereld niet redden. En het kwaad gaat de wereld ook niet vernietigen. Het is wat het is. Licht en duister is van alle tijden en zal het eeuwig blijven.
Beste Sander,
De manier waarop jij dit beschrijft is precies waar ik
mee worstel. Ik wil er zo graag wat aan doen, maar ik vind het lastig om het te bespreken met mijn ouders. Ze schieten snel in de verdediging en zeggen dat ik mij aanstel, “want ze betalen wel mijn sport en ik heb een dak om onder te wonen”. Zou het helpen als ik hen dit laat lezen?
Mijn ervaring is, dat zij dit niet ‘lezen’ zoals jij dit ‘leest’. Zij zien de dingen niet zoals jij ze ziet. Ik heb ook op ontelbare manieren geprobeerd om hen ‘tot inzicht’ te brengen, maar niets doet dit. Ik zit nu op een punt dat ik besef wat hier beschreven staat. Namelijk dat je het verlangen dat zij je begrijpen of het verlangen naar die band of die erkenning stilaan moet loslaten. Dat lijkt me echt niet gemakkelijk, maar ik ben op het punt dat ik besef dat er geen andere manier is. Door zelf hetzelfde te blijven (namelijk hen tot inzicht willen brengen en dus hen willen veranderen), blijft alles hetzelfde. Het enige wat je kan doen is je eigen inzicht veranderen en dus jezelf, zoals hierboven beschreven en dan veranderd de rest ook. Veel succes!
Beste ,
Ik heb dit artikel met veel aandacht gelezen . Het verdriet en de eenzaamheid , ik herken het allemaal . Maar waarover in het artikel niet gepraat wordt , bovenop de ervaringen als HSP- kind : Wat als je een ongewenst kind bent? Dan is er geen sprake van herstel tussen ouders en het kind en omgekeerd . Het is allemaal zo rot , alle inspanningen ten spijt , wat maakt dat je je aan andere mensen gaat hechten , goed bedoeld . Maar deze mensen kunnen niet aansprakelijk zijn voor het gemis aan ouderliefde .Dus ga je afstand nemen , en zo gaat dat maar door . Nu ben ik de vijftig voorbij , en heb ik mijn houvast gevonden in het geloof , in een vader bij wie je altijd terecht kan , Hij oordeelt en veroordeelt niet . Als er iets is wat voor een hooggevoelig mens heel belangrijk is , dan is het : ergens thuis te horen .
Zo herkenbaar, en toch net anders. Ik denk dat mijn moeder haar verdriet op mij projecteerde en verwachtte dat ik haar ongeluk zou oplossen en daardoor emotioneel grensoverschrijdend gedrag had. Maar het was nooit goed genoeg wat ik deed. Ik kon het als (zeer jong) kind al niet handelen en mijn moeder voelde zich door mij afgewezen. De eerste 30 jaar van mn leven heb ik mij altijd schuldig gevoeld en gunde mezelf geen vreugde omdat ik haar daarmee verdriet zou kunnen doen. Ook had ik me wijs laten maken dat ik een ongeschikt mens was, niet voor een ander iets zou kunnen betekenen. Gelukkig veel mensen op mijn pad gekregen die mij mezelf op een andere manier hebben laten ervaren. Ik heb 5 jaar geleden het contact verbroken omdat ik mezelf de ruimte gunde om sterker en meer mezelf te worden en me niet altijd in het negatieve van haar te laten meezuigen. Nog steeds schuldgevoel daar over…
Het lijkt wel een sprookje. Doet me denken aan iemand anders, ze heet SSS. Misschien ken je haar?
BS!
Dank voor dit prachtige artikel. Ik herken ieder woord en het feit dat hier nog iets te halen valt (+ de bevestiging dat het niet aan mij ligt) bied mij troost, heel fijn!
Liefs.
Wat een heftig geschreven stuk ..de emoties komen naar boven borrelen . Ik heb mijn moeder altijd als een volwaardig mens gezien .zelf toen ik nog niet het besef hiervan had.
Het gevoel dat ik haar kon vertrouwen .in de diepte voelde ik dat alles mogelijk was ..Tis er nooit van gekomen .toen heel jammer .Door wat gebeurd is, is dit juist door allerlei ingrijpende gebeurtenissen tot in mijn diepere lagen ontkracht. op een ochtend was het genoeg . Van huis weggelopen en nooit meer terug gegaan .
Mij is het ook zo gegaan als kind. Vooral mijn moeder heeft veel meegemaakt in haar leven en heeft het daar moeilijk mee. Ik denk dat zij daarom niet van ons kon houden. Omdat ik (volgens mij) de gevoeligste ben, heb ik daar het meeste last van. Ik ben daarbij ook nog een binnenvetter, dus ik heb nooit geleerd me te uiten. Ik ben als de dood voor confrontaties. Het was altijd ‘stel je niet aan’, ‘let op wat je doet’ en dat soort dingen. Ik ben er nog niet helemaal in het reine.
Vroeger bij ons thuis was het altijd best goed, ik heb een goede jeugd gehad. Maar toch zijn er ‘issues’ die mij nu dwarszitten als ik aan mijn kindertijd terugdenk. Ik denk dat ik altijd meer behoefte heb gehad aan fysiek contact dan dat er was of werd gegeven; knuffelen en omhelzen en zo. Waarschijnlijk heb ik er ook nooit zelf zo expliciet om gevraagd toen, omdat ik als kind zelf dacht dat ik me groot moest houden. Ik was immers de oudste (en was vooral ook fysiek heel sterk) en stond mijn mannetje.
Wat me ook nog goed bijstaat is dat ik ongeveer van mijn 15e tot 19e heel vaak – ook omdat ik dat toen zelf wilde (ik wilde helpen) en dat ook kon volgens mijzelf – mijn vader heb geholpen. In zijn eigen constructiebedrijf, in de avonduren soms en ook tijdens vakanties. Ik hielp hem met dingen als schuren, verven, soms lassen en polyesteren, zwaar tillen en metaal knippen en zagen. Ik heb heel wat polyester en metalen ‘drijvers’ helpen maken. Soms voor geld, en soms ook niet. Best heel ‘zwaar’ en jongensachtig werk! Ik deed het. Wat later heb ik mezelf fysiek kapot gewerkt (samen met mijn broer en ook mijn moeder) de woonboerderij van mijn ouders te verbouwen en op te knappen. Eerst werd heel de oppervlakte van de woning plus de ‘deel’ een meter diep uitgegraven: alle klei en betonbrokken moesten eruit gekruit worden met kruiwagen. Ik heb veel fysiek zwaar gesjouwd, voor niks. Ik deed het zelfs graag, zag alles graag mooi worden en vorderen, en wilde mijn ouders helpen. En ik was fysiek sterk voor een vrouw, dus ging het en deed ik het.
Nu denk ik: waarom ging dat zo? Wat was ik aan het bewijzen? Wás ik iets aan het bewijzen? Gaf ik teveel, of had ik iets te compenseren? Ik was degene van ons drieën die toen het meeste hielp, veruit. Ik was ook het oudst en (toen) het sterkst.
Wat voor mij bevrijdend werkte en alles heeft omgekeerd is: opkomen voor mezelf. Dat lees ik hier nergens of op internet, maar het betekende eindelijk eens aan mezelf denken ipv aan de ander. Kwaad zijn op je ouders lijkt wel taboe, dat hoort niet. Klinkt wel heel katholiek en is simpelweg een ontkenning van je rechten en behoeften als kind. Eindelijk eens naar dat kleine kind in mezelf luisteren en hem gelijk geven: jouw jeugd was verwaarlozing, emotioneel misbruik. Hard maar ook realiteit en die moest eindelijk eens onder ogen worden gezien, zowel door mezelf als door anderen.
De rol van people pleaser, alles doen om iemand het naar zijn zin te maken in de hoop dat je liefde terugkrijgt, heb ik beëindigd. De people pleaser wordt nooit kwaad want hij doet net aan people pleasing om ruzie te vermijden. Alle verdriet en woede die zich in mij hadden opgekropt, heb ik aanvaard, met liefde bekeken en naar buiten laten stromen. Mensen die mij als stront behandelen, kregen een nog grotere bak stront terug. En weet je wat er gebeurde? Ze stopten ermee want ze voelden dat het spelletje niet meer werkte. Na al die jaren opkomen voor mezelf was een ongelofelijke bevrijding. Ook wat de relatie met mijn familie betreft, ze behandelen me helemaal anders nu. Maar eerst moest de boel eens worden wakker geschud.
Daarnaast zeg ik gewoon eerlijk wat ik denk. Voorbeeld: kom je naar het familiefeest? Nee, geen zin.
Ik geef geen verdere uitleg, ze vragen het ook niet meer trouwens en ik stel op die manier mijn grenzen. Zo is het voor iedereen duidelijk.
De volgende stap en laatste voor mij was erkennen dat mijn moeder een nog zwaardere jeugd had gehad dan ikzelf, en haar moeder nog erger,… enzovoort. Dan kan je alles een beetje plaatsen en kan je zien dat de liefde die je niet kreeg er wel was doch op een manier die voor jou niet voldoende was maar tevens het maximum dat je ouder je kon geven. Epigenetica en voorouderlijk trauma, heb daar een video over gemaakt op youtube.
Maar het begin is: luister naar het kind in jezelf. Hoe slecht je ouders en voorouders het hebben gehad is relevant voor later, maar nu is het eindelijk eens tijd voor jou.
Ik wens jullie allemaal veel liefde voor jezelf, want daar begint het bij. En daarnaast veel moed, warmte en plezier. Je bent niet alleen, zoals wij zijn er velen, hopelijk geeft dat een beetje troost en kracht.
Mooi geschreven en zeer herkenbaar,
bedankt
Bedankt en graag gedaan.
Bedankt! Mooi geschreven, ik kan er veel uithalen.
Daar ben ik blij om Anita. Dacht eerst weer dat ik in de people pleaser rol gevallen was, maar kijk eens aan er zijn 3 lieve mensen die me bedanken om mijn verhaal te delen. Dat zijn er 3 meer dan wat ik gewend ben. Feest!
Graag gedaan. Jij ook bedankt Susanne. Fijn om te lezen dat er mensen zijn die hetzelfde verhaal hebben meegemaakt maar daarnaast ook de moedige reis hebben gemaakt door de Donkere Nacht van de Ziel. Dat is niet voor iedereen… mooi! Ik voel me meteen verbonden.
Wat ik nog even wilde zeggen: om de zoveel generaties wordt er een uitverkorene geboren die de familielasten omkeert. Die breekt met het familiekarma zeg maar, en draait het om voor vorige, huidige én toekomstige generaties. Heel zwaar maar tevens ongelofelijk bevrijdend. Ik kan of wil je uiteraard niet zeggen wat je moet doen qua ouderschap, maar laat het je alleszins niet beletten om zelf mama te worden.
Die geef ik je graag. Je kan me bereiken via stefanvanheester at gmail dot com.
Fijn geschreven stuk Stefan! En wat een opluchting om te lezen dat er ook mannen zijn die hiermee worstelen.
In mijn ervaring wordt hooggevoeligheid gezien als iets ‘vrouwelijks’, een idee dat bevestigd wordt door het bezoeken van sites als deze… 90% van de reacties komt van vrouwen! En ook in mijn omgeving ben ik de enige man die toegeeft dat hij hooggevoelig is.
Dat hele idee is dikke onzin natuurlijk, maar vooral op jonge leeftijd kan dat idee goed tegen je werken. Vooral als je zelfbeeld en zelfvertrouwen toch al niet te hoog zijn, best wel laag eigenlijk. In combinatie met mijn ADD (mag ik niet meer zo noemen, het heet nu ADHD onoplettend type maar whatever!) heeft dat inderdaad voor een onbegrepen jeugd gezorgd.
Onbegrip van andere mensen, die niet konden begrijpen dat ik me druk maakte om de zaken waar ik me om druk maakte. Achteraf bleken dat vaak zaken te zijn die stiekem wel belangrijk waren, maar niet zo voor de hand liggend.
Maar om eerlijk te zijn meer onbegrip vanuit mezelf. Onbegrip waarom ik thuis niet de genegenheid kreeg die ik bij mijn vriendjes en vriendinnetjes thuis wel zag, terwijl ik er juist wel een grote behoefte aan had en dat ook vaak zo uitte. Onbegrip waarom de dingen die in mijn hoofd rondgingen zoveel anders waren dan de dingen die anderen zeiden. Onbegrip waarom ik altijd precies leek te voélen wat er ergens aan hand was voor ik wíst wat er aan de hand was.
Vooral die laatste eigenschap heeft bij mij het people pleasen erg in de hand gewerkt. Juist door dat empatische gevoel wist ik wat mensen nodig hadden. En door dat te geven, hoopte ik op de goedkeuring van al die mensen. Want dat is waar ik in mijn therapie achter ben gekomen. Dat mijn zelfbeeld niet afhing van wat ik over mezelf dacht, maar van wat de mensen die voor mij belangrijk waren over mij dachten. Of eigenlijk hoe iedereen over mij dacht. Op die manier moet je natuurlijk wel je best doen om het iedereen naar de zin te maken.
Uiteindelijk heb ik ook geleerd dat ik zelf de moeite waard ben en dat ik voor mezelf op mag komen. Vooral toen ik net mijn diagnose ADD had (2013) was ik mezelf echt kwijt en gedroeg ik me ook totaal niet zoals mezelf. Veel mensen die toen belangrijk voor mij waren en waar ik veel voor heb gedaan in soortgelijke situaties, hebben mij laten vallen als een baksteen. De algemene consensus was dat ik te negatief was geworden en teveel aan mezelf dacht…
Hieruit is bij mij het besef ontstaan dat deze mensen mij niet waarderen om wie ik ben, maar gebruik maakten van mijn onzekerheid en het gedrag dat daaruit voortkwam. Dat is een besef dat ik nog maar recentelijk heb gekregen. Daar is een proces van meer dan 2 jaar aan vooraf gegaan. Een zwaar, moeilijk en pijnlijk proces, maar zeker één die de moeite meer dan waard is geweest.
Dat proces is één van de processen waar ik mee bezig ben. Daarnaast probeer ik op het moment oud zeer uit het verleden te verwerken, ik ben nog het verlies van mijn sociale omgeving aan het verwerken (Ik weet dat de fout niet bij mij ligt, maar bij de meeste van deze mensen moet ik 15 jaar vriendschap aan de wilgen hangen, en als jullie zijn zoals mij dan hecht je waarde aan je vriendschappen), daarnaast heb ik nog ADD verwante issues.
Dit alles zorgt ervoor dat ik op 36 jarige leeftijd voor de 2e keer in een jaar in een burn-out zit. Waarschijnlijk is het gewoon één lange burn-out, maar ik kreeg vorig jaar niet de ruimte tot herstel en moest gelijk weer aan het werk. Die ruimte eis ik nu voor mezelf op en tot nu toe lukt dat aardig.
Tot slot wil ik alle bezoekers en reageerders van dergelijke sites bedanken! Het heeft mij erg geholpen te lezen dat ik niet de enige ben met deze uitdagingen. Het voelt daarom ook erg fijn om mijn ervaringen hier te kunnen delen, hopelijk is iemand anders er ook mee geholpen!
Groet Sander
Wauw wat is dit herkenbaar en hetgeen waar ik nu last van heb. Dankjewel voor dit verhelderende stuk
Dankjewel Stefan voor je mooie reactie.
Ik herken er veel van en het is moedgevend om jouw bericht te lezen.
Dank je wel voor jou delen, het doet mij goed, en je verwoord het zoals ik het ook voel.
Al heb ik totaal met mijn ouders gebroken.
Mijn oudste broer is mij jaren eerder voorgegaan en wilde ook met mij geen contact meer.
Het gevolg van de breuk is dat ik geen contact meer heb met mijn ouders en broers, nog mijn ooms tantes en neven en nichten zie
Die zijn niet op de hoogte van het misbruik.
Ik ben me bewust van de jeugd die vooral mijn moeder heeft ervaren en ik begrijp dat dat voor haar een moeilijk leven was, echter ik weet ook wat het met mij heeft gedaan en mag mij gelukkig prijzen dat de band met mijn kinderen liefdevol is.
Mijn enige en voornaamste taak als moeder is er zelfstandige mensen van te maken met een gezond zelfbeeld.
Al hebben ze veel meegekregen van mijn jeugd en hetgeen het met mij heeft gedaan ik heb er met mijn kinderen altijd over kunnen praten.
Wat mij nog het meeste pijn doet is dat ook zij geen familie ervaringen opdoen nu.
Niet dat ik me daar schuldig bij voel, het is meer een gevoel van gemis wat nooit zal verdwijnen.
Knap dat jij jou weg daarin hebt weten te vinden.
Dank je wel voor je bijdrage! Hier lees je inderdaad weinig over. Ik voel me stukken beter sinds ik het na tientallen jaren tóch echt heel erg goed voor mezelf heb opgenomen ipv toch telkens mijn kant van het verhaal indimmen…omdat die kant nooit gehoord mocht worden. Nu heb ik die lekker tóch verteld, zonder me in te houden. En nu lijkt het langzaam wel te kalmeren binnen in mij.
Ik blog als Perfection is a bitch en kreeg na het delen van dit artikel de vraag of er een boek over bestaat @nieuwetijdskind het artikel zet heel wat in gang.
Dit sluit heel mooi aan bij het boek: “Het drama van het begaafde kind – Alice Miller” (relatie moeder-dochter) en een heel duidelijk boek is “Illusies van Ingeborg Bosch” Beide boeken hebben mij heel veel inzichten gegeven die ik nodig had om mijn helingsproces te starten en oud verdriet onder ogen te zien. Liefs
Ik was een moetertje in de jaren ’60 en mijn ouders vielen direct in alle problemen.
Ze hebben het me nooit vergeven.Mijn vader is intussen 20 jaar gestorven,mijn zusje mocht echt alles van hem(zij was zijn alles.Maar naar de dood van mjn vader heeft mijn moeder alles overgenomen. Mijn zus blijft de lieveling,mijn broer ook maar o wee..ikke. Nog steeds heb ik vragen over vroeger..hielden ze van me,temeer ik ook mishandeld was en de anderen niet. Ik vind mijn plaats niet in deze wereld al ben ik 53 jaar.Het is pijnlijk en zo eenzaam.
Je was geen moetertje, je was een kind. Een kind.
Moeilijke kinderen bestaan niet, enkel ouders die het niet aankunnen.
Je komt er wel door, wees maar eens lief voor dat moetertje nu. Zij deed niks verkeerd, ze was gewoon zichzelf. X
Herkenbaar maar het kan niet altijd zo gaan zoals hierboven beschreven. Wanneer een ouder een narcistische persoonlijkheid stoornis heeft is heling ver te zoeken. Enige optie is: creëer afstand om jezelf te beschermen. Ik heb een moeder met deze stoornis en hoe ik mij ook in het verleden heb geprobeerd in te leven in haar situatie,elke keer kreeg ik weer een flinke tik op de neus. Het was/is nooit goed wat ik zeg en doe. Ik heb mijn hele leven naar haar geschikt. En voor de buitenwereld was ons gezin ook het perfecte plaatje…
Vergeving is hierin geen optie omdat ik mij dan weer schik naar haar. Het is positieve aandacht voor de dader ipv het slachtoffer. Ik heb veel aan de boeken van Iris Koops van Het Verdwenen Zelf.
Natuurlijk heeft niet iedere liefdeloze ouder een NPS. En kun je door vergeving een wat liefdevoller relatie ontwikkelen. Maar ik wil aangeven dat dit dus niet altijd het geval is.
Herken dat deeltje over narcisme ook, dan is het echt afblokken en van je eigen nog iets proberen te maken.
Ik las eens: vergeven is de hoop op een beter verleden opgeven.
Wat hebben jou woorden en het verwoorden ervan me goed gedaan stefan, het is helend, hartelijk dank dat je het hier deelt,ik ben brigitte, 52, getrouwd ,2 volwassen kinderen, ikzelf ben de oudste van 3, mijn moeder is een kille liefdeloze vrouw voor mij geweest, en de lichamelijke mishandelingen van trap afgooien keel dichtknijpen slaan etc.hoorde er gewoon bij, haar woorden je bent de nagel aan onze doodskist,( mijn vader deed alles wat ze zei, en deed mee met slaan en uitschelden) siekreet kleremeid , ik heb gelukkig (nog)geen alzheimer dus herrinneringen blijven na echoen opdoemen, met 17 ben ik naar het buitenland gevlucht en gebleven, lichamijk geweld hield toen op, het andere ging verder, ik kapte kontakt steeds weer en probeerde het steeds weer, kwam altijd weer van mij uit ,het was troostend dat vele van de familie geen kontakt meer wilde met hun,ik was uiteindelijk de laatste die kontakt verbrak, alle anderen deden dat eerder, ik denk als er een diagnose zou zijn dan is het een mix van narcistisch bipolaire schizofreene geestelijke ziekte die mijn moeder heeft, met iedereen van familie ruzie maken , maar met buitenstaanders derdrn kon ze het goed vinden, was ze gezellig en leuk, de geboorte van mijn kinderen hebben me laten zien en voelen hoe verkeerd het is gelopen hoe ik door haar als kind, ook als volwassene, behandeld ben, omdat ze bleef doorgaan heb ik kontakt 10 jaar lang stop gezet, en toen dacht ik, nog 1 keer wil ik het proberen, er was een weerzien, en ze was niet veranderd, hatelijke opmerkingen, vernederingen verwijtingen slachtoffergedrag ruzie en er niet over willen praten waarom ik geen kontakt wilde, het bleef doorgaan via rmail en telefoon,terreur elke week, ik had weer genoeg, met de woorden we hebben mekaars nummers als er echt wat is leefde ik verder, 3 jaar geleden kwam er een email, ik opende het om 23.00 uur , een foto met kaalgeschoren hoofd, het gezicht van mn moeder die zielig in de kamera keek met text zo ziet je moeder er nu uit, ik walchde van deze vorm van kommunikatie, schreef volgende dag terug dat ik haar ondanks alles wat ze me aangedaan heeft een goede genezing wens en dat ik het betreur op zon manier zon berichtje te krijgen, want we hebben toch elkaars nummers, ik voelde dat ze van me verwachten dat ik meteen in het vliegtuig stap en of bel, dat heb ik niet gedaan, had ik 10 jaar geleden wel gedaan, daarna nooit meer wat van gehoord, vorige week heb ik via via een familielid gehoord die het ook van iemand anders gehoord heeft dat ze pas geleden overleden is aan borstkanker, en deze week gecremeerd word, en nu doemen herinneringen weer op maar anders, ik heb geen behoefte om er naar toe te gaan, want dan zou ik mn vader weer zien en ik zou niet weten wat ik em zou moeten zeggen, hij weet precies dat ik het via via te weten ben gekomen en zit te wachten op reaktie, ik voel het, dat manipuleren , mensen tegen mekaar uit spelen, daar zijn ze meester in, het hoort niet hoe het gegaan is, het maakt me treurig dat ik niet eens een telefoontje waard ben, het lef me zon foto te sturen dat hadden ze wel, maar na alles wat er gebeurd is kan en mag ik van zulke mensen die zich ouders van mij mogen noemen blijkbaar niet verwachten, bedankt voor het lezen, met stille groet brigitte
Ik herken je verhaal helemaal, helaas….
Ik zit nu precies op het moment in dit proces met mijn ouders.
Mijn moeder heeft ook zware jeugd gehad en ik ben de oudste en enigste dochter ( heb nog broer) zij is al met heel de familie gestopt ( 3 ooms en 3 tantes) en oma leeft ook nog , ik ben loyaal naar haar altijd geweest en ook afstand genomen van mijn familie.
Mijn moeder klaagt al minimaal 30 jaar over mijn vader tegen mijn en wil kosten wat het kost haar verhaal tegen mij kwijt , ik ben nu inmiddels zelf 41 en heb zelf 2 kids en nu nog probeerde mijn moeder mijn voor zichtzelf te clymen zodat dat zij haar ellende bij mijn kan neer gooien …. ik ben altijd het luisterdende oor voor haar geweest en proberen advies te geven maar nooit niks goed en zij voeld zich ten aller tijden “ het slachtoffer “
In mijn jeugd waren mijn ouders ook altijd te druk met zichzelf en omdat ik zo genaamd een hyperactief kind was ben ik met mijn 4 jaar uit huis geplaatst omdat mijn moeder niet meer tegen mij kon en zwanger was van mijn broer .
Ik heb dat haar heel lang verweten en het gevoel dat ik niet geaccepteerd werd doet me nog steeds pijn.
Zo als ik me kan heugen ( is niet heel veel uit mijn jeugd is geblokkeerd) weet ik nog wel dat als ik ergens enthousiast over was of nieuwe scholing wilde gaan doen er altijd door mij moeder werd gezegd “ dat kun jij toch niet” dat ga jij niet volhouden , jij kunt niks… en zo enz enz …. altijd afgewezen worden nooit positief iets gezegd van “ goedzo ja ga er voor je kunt het…” en zo is het nog steeds bij mij moeder.
Nu heb ik pas een zware operatie gehad en zijn mijn ogen wagenwijd open gegaan en heb afstand genomen van mij familie en het geeft mij tot nu toe wel zo veel rust nu kan ik pas echte rust ervaren zonder dat ik me druk hoef te maken wat er bij mij ouders is en mij moeder mij belaagd met al haar frustraties.
Hopend ga ik het volhouden en val ik niet terug naar het gezin wat alleen maar aan hun zelf denkt !
Mooi geschreven en heel troostend voor mij.Ik heb een jeugd gehad met ouders die zo waren en nog verder gingen dan geen liefde geven.
Toen mijn vader stierf voelde dat voor mij als een opuchting,ik was vrij van zijn onderdrukking. Met mijn moeder gaat het nog steeds heel moeizaam. Ik ben er inmiddels achter dat zij een verborgen narcist is en heel beschadigend is voor mij en dat het nooit op zal houden. Er is geen groei in mijn relatie met mijn moeder hoe ik me ook openstel en mijn best doe het blijft pijnlijk om met haar te zijn. Alles draait om haar en ze zal nooit naar zichzelf kijken en ik ben altijd de schuldige. Ik heb lang uit een soort van ” je hoort toch van je moeder te houden ” met haar om gegaan en haar overal bij betrokken maar dat komt nu langzaam aan een eind. Ik kan het niet meer!! liefs en dank voor dit stukje Marijke
Hier helemaal van hetzelfde……zwaar hé….
Ik zit in dezelfde situatie en ik ga er kapot aan. Vooral je zin je hoort toch van je moeder te houden krijg ik ook steeds uit mijn omgeving te horen en daar vanuit ga je met je moeder om. Maar steeds weer die klappen die je krijgt. Vooral ook het nooit naar zichzelf kijken jij bent altijd de schuldige. Zo herkenbaar en momenteel zo zwaar vooral als je op instorten staat. Wel fijn te lezen dat ik er niet alleen mee te maken heb zodat ik weet ik ben misschien niet schuldig hoe de relatie met mijn moeder is.
Heel herkenbaar. Het is zo lastig. Vergeven en verder gaan en waarderen wat er soms wel is dat heb ik vaak geprobeerd. Het blijft een proces waarbij we terug vallen in herhaling. Vooral omdat mijn moeder terug valt in gemene acties en een hele kille kant heeft. Als de schaduw zijde te veel overheerst en er het stroomt niet dan mag je vind ik uit zelf liefde ook afstand nemen. Soms zit de ouder nog te diep en loop je kans daar steeds in meegezogen te worden. Ik ben zelf nog niet sterk genoeg om me daarin staande te houden en het bij haar te laten. Het is lastig als er geen houden van is.
Heel herkenbaar Summer, sterkte ….
Heel herkenbaar! De bewustwording is er al een tijdje bij mij. Nu is het nog de kunst om de blokkades ‘op te ruimen’ zijn hier nog tips voor?
Ha Susan mij heeft het boekje: je kunt je leven halen van Louise Hay me heel goed geholpen
Zet m op en geloof in jezelf
Warme groet Marlies
Ik kreeg laatst de tip “Als je niet oordeelt, dan hoef je niet te vergeven” Dat was een zware voor mij, want ik dacht heel de tijd na over het waarom mijn ouders mij zo behandeld hadden… Ik wou het in een vakje stoppen en dan het eindelijk kunnen begrijpen. Maar dat maakte me steeds weer kwader, omdat ik het niet kon begrijpen. Toen ben ik er op gaan letten dat ik stop met oordelen. Na 2 sessies reiki voelde ik voor de eerste keer liefde van mijn ouders naar mij stromen. En nu is er een nieuwe weg geopend. Het is zo mooi en prachtig. Ik geef de liefde die ik niet kreeg als kind en baby aan mijzelf. En de relatie met mijn ouders is een kers op de taart.
Wow dit is zo Mooi, alles maar dan ook alles klopt, van kind tot het volwassen kind zijn. Dit artikel is exact hoe het bij en met mij is gegaan. Door mijn eigen ontwikkeling en het werken aan mezelf is mijn relatie met mijn ouders zoveel mooier geworden, er wordt meer gedeeld en de woorden ik hou van je worden zelfs uitgesproken wat voorheen ondenkbaar was.
Dankjewel Susanne
Ik ben heel blij met dit artikel ☺! Een zoals dit artikel de verschillende fases beschrijft, zo gaat het ook inderdaad ☺!
Dit is mijn verhaal ook, alleen hoe opener ik werd en hoe meer ik aan mezelf werkte om mezelf te helen, des te meer ik afgewezen werd.mijn familie kiest nog steeds voor angst, hoeveel liefde ik ook heb getoond . De keuze dat ik geen contact meer wil is me goed bekomen. Er is nu aandacht voor mezelf en mijn gezin, en de band wordt steeds inniger. Het loopt dus niet altijd zoals beschreven.
Een gelukkig mens wenst jullie alle goeds toe.!