We weten allemaal dat de moderne gezondheidszorg in de Westerse wereld voordelen en nadelen heeft. Als het gaat om onze fysieke symptomen, dan kun je ons zorgstelsel met recht zeer geavanceerd noemen. Maar als het aankomt op het begrijpen van de onderliggende problemen en het transformeren van die kernproblemen zelf, dan slaan we de plank vaak mis.
Eén factor die bijdraagt aan ons onvermogen om chronische gezondheidsklachten op te lossen, is de manier waarop we dingen labelen. Labelen kan in eerste instantie heel handig zijn, omdat het ons duidelijk maakt dat er een probleem is waar we iets aan moeten doen.
Maar na dat initiële label raken we vaak verstrikt in het demoniseren van de symptomen van onze ervaring, in plaats van die te zien als belangrijke feedback waarmee we juist informatie winnen. Ik geloof dat ons huidige zorgstelsel op deze manier meer schade toebrengt dan goed doet.
Waaruit blijkt duidelijk dat ons zorgstelsel symptomen bestrijdt en geen oorzaken?
In plaats van depressie te zien als een patroon van emotionele feedback van onze zintuigen en onderbewuste schema’s, labelen we het als ‘depressie’ en beweren we dat het gaat om een ‘chemische onbalans’ dat we met medicatie moeten verhelpen.
Maar als je het beter bekijkt, dan blijkt dat er maar weinig mensen zijn die worden geboren met de specifieke chemische onbalans die een depressie veroorzaakt. Het is dus iets dat zich door de tijd heen ontwikkeld.
Waar komt die chemische onbalans dan vandaan? Het komt uit onze gedachten. Aangezien gedachten emoties maken en emoties bestaan uit neurochemische reacties, zijn onze schematische gedachte– en geloofspatronen de echte oorzaak van die chemische onbalans.
Als ik bijvoorbeeld een zaal vol mensen binnenkom op een sociaal evenement en het onderliggende geloof heb dat mensen mij niet mogen, dan loop ik de zaal in met een serie overtuigingen die een stressrespons veroorzaken in mijn lichaam. Zie je dat het de gedachten zijn die de neurochemische reactie veroorzaken?
Simpel gezegd: als we negatieve gedachten hebben, dan zorgen die voor negatieve neurochemische reacties. Als ik positieve gedachten heb, dan zorgt dat voor positieve neurochemicaliën; dat zijn meestal dopamine en serotonine. En welke neurochemicaliën denk je dat antidepressiva helpen aan te maken in ons brein? Precies, je raadt het al.
Door depressie te behandelen als een ‘chemische onbalans’, behandelen we alleen de symptomen van depressie, niet de onbewuste gedachteschema’s en overtuigingen (oftewel, de oorzaken). Door alleen de symptomen te behandelen, staan we juist toe dat het kernprobleem overleeft en zichzelf onder het oppervlak in stand houdt.
Betekent dit dat antidepressiva slecht zijn of niet werken? Zeker niet. Ze kunnen ontzettend handig zijn op de korte termijn door de stabiliteit te bieden die nodig is om de oorzaken aan te pakken.
Het is specifiek wanneer we één kant van het probleem aanpakken zonder naar de andere kant te kijken dat er problemen ontstaan. Beiden zijn nuttig, maar we moeten ons wel van beiden bewust zijn.
En wie is dan Garret John LoPorto?
Garret John is auteur, spreker, voorvechter en oprichter van Wayseer.org. Hij pioniert nieuwe ideeën en maakte een viral videoreeks om mensen te inspireren zich weer te verbinden met hun innerlijke waarheid.
Nadat ik een fantastisch interview had gehouden met Garret, was het me duidelijk dat hij een andere aanpak heeft voor de kernproblemen die het zorgstelsel momenteel diagnosticeert en met medicijnen ‘verhelpt’.
Garret en zijn team zijn op zoek naar patronen achter de kernkwaliteiten van pionierende entrepreneurs en de zogenaamde symptomen van aandoeningen die de Westerse gezondheidszorg momenteel aanziet voor ADD, ADHD, verslavingsgevoeligheid en oppositioneel-opstandige gedragsstoornis.
Eén van zijn voorbeelden was ADD en ADHD. Hij gaf de kwaliteiten die worden toegeschreven aan ADD namen als ‘DaVinci Type’ of ‘Wayseer’ (‘Zij die een nieuwe weg zien’).
ADD (Attention Deficit Disorder) / ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) zijn de meest prevalente diagnoses onder jonge kinderen in psychiatrische klinieken. ADD wordt gekenmerkt door ‘verstorend, aandachttrekkend gedrag’ (Wallach and Kogan (1965) p.294-295), het onvermogen om voor langere tijd op te letten, impulsiviteit en een onvermogen om impulsen te beheersen in vergelijking met de status quo.
Welke hoofdkenmerken vertegenwoordigen de ‘DaVinci Type/Wayseer’?
LoPorto ontdekte dat ADD/ADHD geen stoornis is, maar een erfelijke of genetische aandoening die men vindt in mensen met het gen ‘DRD4 7R allele’. Dit gen komt voor in ongeveer 10% van de wereldbevolking en in wel 25% van Amerikanen. Het gen is bijzonder prevalent onder uitzonderlijk creatieve of succesvolle mensen. Zo hebben mensen met dit gen vaak de volgende kerneigenschappen:
- Verhoogde niveaus van ‘openheid’
- Het vermogen om outside-the-box te denken
- Creativiteit (voornamelijk m.b.t. problemen oplossen)
- Behoefte aan nieuwigheid, stimulatie en groei
- Risiconemers
- Een extreme behoefte aan verkenning
- Charisma
- Empathisch
- Sensitief
Mensen met dit gen hebben een andere verhouding met dopamine. Uit Garrets onderzoek blijkt dat dit temperament vaak nodig is voor topatleten, uitvinders, entrepreneurs, rocksterren en pioniers in verschillende velden van de wetenschap.
Garret nam ook waar dat deze ‘Wayseers’ vaak zeer creatieve, expressieve en emotioneel-intelligente individuen zijn. Ze zijn vaak rusteloos, kunnen rebels zijn en leren vaak kinesthetisch.
Een andere enthousiaste onderzoeker en voorstander van deze gedachte is Dr. John DeMartini. Hij heeft ook veel onderzoek op dit gebied gedaan. Zijn argument tegen het labelen van ADD en ADHD komt vanuit de vraag: ‘Hoe kan een jong persoon worden vastgesteld met ADD en het slecht doen op school, maar zich vervolgens urenlang kan focussen op een videospel als hij thuis is?’
Dr. Gabor Mate, nog een pionier voor de verandering in het zorgstelsel, heeft een aantal veelbetekenende verbanden gevonden tussen ADD en trauma. Zijn theorieën draaien om het idee dat, wanneer een kind niet uit een emotioneel trauma kan ontsnappen dat ze ook niet voldoende kunnen verwerken, dan creëert het brein een coping-mechanisme waardoor het meteen ‘vlucht’ door cognitief afstand te nemen wanneer stress zich voordoet.
Hoe moeten we dan met dit probleem omgaan?
Er bestaan een enorme hoeveelheid tegenstrijdig onderzoek over ADD en ADHD. Is het mogelijk dat de verreweg meest voorkomende ‘diagnose’ onder jonge kinderen eigenlijk maar beperkt bewijs heeft om het te ondersteunen?
Is het mogelijk dat we de hersenchemie van kinderen en jongvolwassenen drogeren en veranderen zonder echt te weten wat er aan de hand is?
Ik heb hier geen duidelijk antwoord op, maar dat het bewijs niet doorslaggevend is, vertelt me in ieder geval dat we niet moeten staan te springen om onze kinderen pillen te geven. Als we geen concreet bewijs kunnen vinden, waarom proberen we dan niet met deze eigenschappen te werken in plaats van ze te diagnosticeren en te onderdrukken?
ik heb zelf ook de naam adhd gekregen, maar ik vind het helemaal niet erg, ik zie alleen de voordelen, en ik ben wie ik ben. wat ik wel merk is dat als ik tegen mensen zeg: ik heb ADHD, dan begrijpen ze me beter en houden ze meer rekening met mij. als ik dit niet zeg, dan zeggen: amai jij bent druk en chaotisch…. dan kunnen ze er geen weg mee.
Medicatie neem ik niet, dit is voor mij niet goed, ik ben een ander persoon als ik medicatie inneem en ik wil gewoon mezelf zijn.
als jong kind had ik wel enorm veel moeilijkheden met het ‘ anders’ zijn en in mijn zoektocht waarom ik zo ‘anders’ was dan anderen, kwam ik mezelf zeer fel tegen, ik heb hier echt wel veel van af gezien, maar nu ben ik erdoor. toen ik de diagnose ADHD kreeg, toen viel er wel een beetje een last van mijn schouder af dat ik mocht stoppen met onzeker zijn met wat er mis was met me, want het is geweten waarom ik anders ben en er is helemaal niets mis met mij….
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben !!Heb precies hetzelfde .neem ook geen medicatie in
Ik heb wel drie jaar medicatie geslikt en het heeft mij enorm geholpen. Het heeft mij stabiel gemaakt en ervoor gezorgd dat ik een mooie opleiding heb kunnen volgen. Na 3 jaar voelde ik dat ik het niet meer nodig had, heb het een tijdje niet meer geslikt en daarna weer gestart uit nieuwsgierigheid. Het blijkt bij mij niet meer te helpen. Ik ben tevreden met hoe ik nu ben en zie mijn ADHD eerder als positief dan negatief!
Het is zo belangrijk dat er geen verkeerde labels worden geplakt op mensen (liever helemaal geen labels) tegelijkertijd is het ook heel erg belangrijk dat je weet waar je rekening mee moet houden. Heel veel mensen krijgen last van burn-out en kunnen pas goed herstellen als ze weten of er sprake is van ADHD
Realiseer je als je een ouder bent met een kind met vermoeden van adhd, dat je het een dienst bewijst door hem hierop te laten diagnostiseren en evt. behandelen. Google maar eens op hoeveel volwassenen (waaronder ik….) er na jaren van tegenslagen en zelfverwijten achter komen dat ze Adhd hebben, en hoezeer we dan allemaal wensten dat we dit eerder hadden geweten…
Adhd is heel goed te behandelen!!
Ik kan me voorstellen dat je als ouder je allerlei negatieve emoties en gedachten kan hebben over labellen (en ook nog vanuit de omgeving hiermee belast wordt), maar probeer je in te leven in je kind en zijn klachten serieus te nemen!!
Heej, u mist de feiten die uw berichtgeving ondersteunen.
Om aan de oorzaken van beperkingen voorbij te gaan want dat is verleden tijd, zorg ook de beperking kan veroorzaken door iemand zijn kansen te verminderen, dat is een mening dan maar het doel is de client.
Een chemisch onbalans in het brein, waarom zou dat slecht zijn en hoe zouden invloeden van medicatie beter zijn ? Ik zie ook het falen van het systeem , de zorgvraag en aanbod staan haaks op elkaar bijna. Als iemand depressief snel geholpen wil worden en 2 a 3 maanden moet wachten het onmogelijk is te zeggen welke zorg na 3 maanden nodig is. De situatie van mensen i.c.m. fysieke emotionele en mentale toestand tot meer zelfdestructie kan leiden. In zon geval is de zorgvraag verandert en kan het zijn dat er geen aansluiting is. Ondanks dit alles , de professional je motiveren hiermee door te gaan ondanks, de client andere zorg wil. Dus waar ligt de verantwoordelijkheid ? bij de patient de zorgverlener of verzekering ? Ben je als client nog in je vrijheid als persoon of ben je enkel een client die afhankelijk is van professioneel advies dat zorg verzekerd ? De diagnoses worden gegeven om de symtomen, maar er zijn onvoldoende hulpmiddelen en daardoor is diagnostiek het blootgeven van iemand zijn kwetsbaarheden. Het is raar dat in iemands problemen mogelijkheden gezien worden door hulp waardoor afhankelijkheid optreed omdat een client zelf gelukkig/zelfredzaam moet zijn of worden gemaakt. Vaak worden problemen niet volledig begrepen en blijven ze bestaan langs een oorspronkelijke diagnose. Door dit alles moet men de wetenschap over medicatie aanpassen door de urgentie en noodzaak de maatschappij leefbaar te houden, men maar gemedicalizeert door het leven gaat net (onder invloed). Wat hetzelfde is als drugs dus zijn er veel verslaafde door de definitie van afhankelijkheid want je kunt alles vervangen maar afhankelijkheid moet zelfstandigheid worden door skills aan te leren. Daar zijn ze niet mee bezig omdat het draait om overleven en de toekomst van de zorg bepaald nu welke zorg mogelijk is….
Ik zie het (psychiatry) als mindcontroll mensen die niet zelf kunnen of willen bewustzijn, kunnen er in mee( het zou kunnen werken laagdrempelig, dan heb je er geen recht op ). Medicatie voor het mentale kan ook door drugs vervangen worden maar beter geen vorm hiervan, dus waarom maken ze verslaafde en traumas ? Altijd heb je pas recht op hulp als het net te laat is en je weerstand hebt ontwikkelt die voor hun werkgelegenheid betekent meer en langer afhankelijk = meer kans op medicatie. Waarom gaan ze door als het niet leidt tot meer tevredenheid met mensen zelf stigma opzichzelf te laten afroepen zoals het werkt xd. DSM is politiek, geen wetenschap , dna kan niet in relatie tot de maatschappij gemeten worden omdat er te veel te snel verandert door politiek en belangen… veel mensenrechten schendingen..
Beter een goede astroloog opzoeken, die werken met de kosmische invloeden op ons brein. Zo leer je dat elk individu anders is en in geen enkel systeem past. Enkel degene die een zwak karakter hebben aanvaarden dominantie en onderdrukking en vertonen geen ADHD en geen vluchtgedrag in verslavingen. Accepteer hun karakter en laat ze vrij en creatief omspringen met hun talenten en de ADHD zet zich om in een uniek creatief persoon. Al de rest is giswerk naar de oorsprong bij gebrek aan visie.
Ik ben blij dat er eindelijk een veel aannemelijker oorzaak is gevonden voor ADHD-ADD.
Nu de scholen hun opleidingen van docenten, psychologen en psychiaters nog. HET ROER MOET OM!!!
Wat een onzin verhaal zeg!!! Depressie moet je bestrijden met vitamine D en dan bedoel ik een overdosis. Mensen hebben bijna allemaal een chronisch tekort aan vitamine D.
Mijn zoontje van toen 8 jaar had zelfmoordneigingen en zat in een hele negatieve spiraal. Na het hele internet over dit onderwerp gelezen te hebben zijn we begonnen met een zeer grote overdosis vitamine D. in de ochtend en in de avond. Bleek dat ons kind het ook nog eens slecht opnam en het dus heel langzaam opbouwt. Na een klein tijdje hadden wij ons kind weer terug…een vrolijk ventje.
Zo werkt het toch niet voor iedereen… vitamine d tekort kan misschien een oorzaak zijn, maar dat is dan toch niet voor de hele wereld gelijk dé oplossing.
Ingegaan op het foute systeem… kinderwereld van nu zit vol informatie, filmbeelden waaronder veel Disney, veel schermen, een berg plastic speelgoed, commerciële rommel die niks met de ontwikkeling van vaardigheden te maken heeft, tokkelende ouders, overstresste ouders die het beu zijn hun kinderen voortdurend op te voeden …tja dat klinkt niet erg progressief. Je zou voor minder ADHD -er worden.
“Pillen mogen niet omdat we de hersenchemie niet mogen drogeren zonder te weten wat er aan de hand is”.
Is het keer op keer op keer injecteren met vaccins waar oa aluminium en kwik inzit dan iets anders?
Waar denk je dat die gedragsproblemen in de 1e plaats al niet vandaan komen?
Ja hoor daar is er weer een die denkt dat je autisme krijgt van een vaccinatie :’)
dat staat er nu pas je zelf het woord autisme in de mond neemt
Ieder kind heeft een innerlijke waarheid, ieder mens heeft dat. Waar het fout gaat is dat ieder mens, ieder kind in HET SYSTEEM moet passen. Zodra je daar niet in past krijg je het label Probleemgedrag, Afwijkend voor de rest van je leven mee.
Het kind is niet het probleem ….het systeem is het probleem, te bekrompen, de systemen zijn gebaseerd op een oude tijd. De meeste problemen worden hierdoor veroorzaakt het (be)oordelen over het kind, dat is prima, maar als je alleen maar constateert en dan verder geen hand uitreikt is het geen beoordeling, maar een veroordeling. Het kind word juist met een nog groter probleem opgezadeld. Negeren. Afwijzing.
De tijden veranderen, nu moeten de systemen mee veranderen. In het onderwijs in de gezondheidszorg en in het arbeidssysteem maar ook nog op andere gebieden: zoals bv. Voeding en Natuur.
De allerbelangrijkste waar we hiermee kunnen beginnen is Liefde, Empathie en Tolerantie.
Juist!!
Beste Marlijn, in je kop zeg je dat er een nieuwe genetische eigenschap is ontdekt en daarmee diskwalificeer je de diagnoses ADHD en ADD. Zoals ik het artikel lees, betekent het dat het gen verantwoordelijk is voor alle symptomen die bij de diagnoses ADHD en ADD worden benoemd. Dus eigenlijk geef je een onderbouwing voor de labels.
Om medicatie af te doen als drogeren vind ik ook bijzonder suggestief. Jammer dat je hiermee, wat je eigenlijk wilt zeggen, ondergraaft. Zoals je zelf al schrijft is er veel tegenstrijdig onderzoek. Juist daarom is genuanceerde berichtgeving belangrijk.
Mooi artikel, ik geloof zelf niet in stempels. Op school wilde ze dat ik naar de dokter zou gaan met mijn jongste zoon. Hij moest naar een psychiater want er klopte iets niet bij hem. Hij was te druk en had moeite met zijn concentratie. Daar hebben wij niet voor gekozen. Ik ben zelf onderzoek gaan doen en kwam uit bij beelddenken. Hij heeft gewoon een ander leersysteem en hierin bieden scholen zeer weinig. Er wordt snel gewezen naar het kind. Het is niet alleen de overtuigingen en gedachten van het kind wat bepaalde symptomen veroorzaken. Maar ook de overtuigingen en de gedachten van de maatschappij werken hier aan mee!!!
Dus dat!
Precies. En tegenwoordig ook op het werk. Je moet in het plaatje passen. Je.moet meedoen in het gehele systeem 24/7.. Je moet een hbo opleiding hebben voor een baan die je voorheen met MAVO kon doen. Als je geen vlees eet, liever alleen gaat wandelen in de pauze, ziet wat de waarheid is en deze benoemd, een waarheid die duidelijk is voor iedereen, dan wijk je af, dan wordt je weggepest.
Kinderen met ADHD en ADD – zo gelabeld dan- zien en spreken vaak een waarheid die wordt ontkent door volwassenen. Die zozeer geconditioneerd zijn dat ze de waarheid zelf echt niet meer zien. De kinderen worden dan als lastig of brutaal beschouwd. Het zou best kunnen dat deze kinderen allemaal eenzelfde gen hebben, het verbaasd mij niet. Een gen die blijkbaar nodig is om deze wereld te veranderen naar een meer liefdevolle wereld waar niet alles om geld draait. Maar het systeem wil dat niet dus labelen ze het als ziekte. Ja want iemand met die ziekte functioneerde niet in het systeem. En met.medicatie wel. De zintuigen die aangeven dat dit niet het leven is voor hun hoogste goed, worden onderdrukt door medicatie. Volwassen zitten klem, geen medicatie? Geen geld werk of uitkering. In bepaalde landen komt ADHD of ADD helemaal niet voor! Omdat men daar de waarde weet dat iedereen anders is en een ieder mag zijn zoals ie is.
adhd komt overal voor zelf meer in niet westerse landen blijkt uit onderzoek
Maar zoals ik zeg’ blijkt uit onderzoek’ alles blijkt wel of niet uit onderzoek. Bestaat het nu wel bestaat het niet, ligt het aan ontspoorde ouders die niet weten hoe ze moeten opvoeden of aan de maatschappij die bepaald hoe het allemaal moet
Ligt het aan erfelijke belasting wat is het?
Er is 1 feit vrij duidelijk en dat is dat veel kinderen last en mega ongemak ervaren en daar moeten we iets mee!
Ipv steeds diagnoses bagataliseren is het nou is fijn als ipv steeds hier tegen gesproken wordt er meer wordt gekeken naar waar er oplossingen aangereikt kunnen worden.
Altijd bijv negatief praten over medicatie gebruik maar homeopathische info is moeilijk te vinden.
Iedereen mag absoluut zijn wie hij of zij wilt maar belemmerd dat zijn jou zo in je dagelijks persoonlijk leven ? Dan kan je er niet omheen
Altijd de twijfel ik wordt er soms moedeloos van … ja als mama van een meisje met adhd, ja als mama elke dag met de vooroordelen , ja als mama van een meisje dat er ook niet om vraagt maar Hey what to do
Lol… What to do?
Wat wil je doen en met name wat wil je dochter doen?
Dan gewoon doen, twijfelen is voor schapen (net als ik).
Mocht je vragen hebben, stuur gerust een bericht.
😉 ‘t komt wel goed hoor!
Peter
Goedemorgen, de evolutie staat niet stil en er worden alsmaar meer kinderen geboren die anders “zijn”. Ze worden vaak al heel vroeg als “afwijkend” bekeken, behandeld en bestempeld; dat, terwijl het net zo’n gevoelige mensen zijn en dat heeft een enorme impact op hun…ze blokkeren en sluiten zich af of ze gaan in overdrive. Ik ben 51 jaren geleden op deze aarde geboren en kreeg heel mijn leven de boodschap dat” ik niet aansluit” ,”ik niet goed genoeg ben”, “ik moeilijk doe”. Met en zonder woorden (blikken) hebben die boodschappen ervoor gezorgd dat mijn leven tot nu alles behalve een pretje was; het was een aaneenschakeling van depressies, levensmoeheid en overleven. Mijn hart bloedt, als ik hoor, zie en voel hoe deze kinderen ook worstelen in het leven omdat ze niet kunnen aansluiten. Geen pillen maar onvoorwaardelijke liefde, erkenning, aanvaarding, vertrouwen en steun DAT is wat ze nodig hebben. Wij leven aan een veel te snel tempo; er zijn zoveel mensen met een burn-out, mensen die pillen moeten slikken om te kunnen volgen of te kunnen slapen…de verwachtingen en systemen waar wij in moeten functioneren zijn gewoonweg niet meer compatibel en dat geldt ook voor het onderwijs waar deze kinderen in “moeten” passen.