Nieuwetijdskinderen kennen volgens mij een fundamentele vorm van eenzaamheid, die misschien wel het beste beschreven is door Albert Camus´ in zijn boek L’étranger, “De vreemdeling“.
De hoofdpersoon gaat ogenschijnlijk onverschillig door het leven, en krijgt straf omdat hij zich niet voegt naar de conventies van de maatschappij
Als je het boek leest begrijp je heel goed waarom het boek zo heet. De hoofdpersoon, Meursault, is namelijk een vreemde voor heel zijn omgeving, niemand heeft hem echt leren kennen. Niemand wist wat hij dacht, wat hij voelde en vooral wat hij voelde bij hun. Meursault is een eerlijk en onschuldig mens, maar komt uiteindelijk in de situatie dat ook hij een vreemdeling voor zichzelf wordt, hij verliest zijn identiteit.- Arja Schults
Alhoewel ik tegenwoordig een enigszins redelijk liefdevolle relatie heb met mijn moeder was ik toen ik zes, zeven jaar oud was zo’n beetje thuis opgehouden met vertellen wat ik voelde; mijn moeder, van wie ik zielsveel hield, begreep me toch niet; tenminste zo voelde ik dat toen. Aan de ene kant voelde ik haar emoties en gevoel feilloos aan en deed ik letterlijk alles wat in mijn macht lag om haar en ons gezin te te ondersteunen, maar aan de andere kant kreeg ik daar nul erkenning voor, voor mijn liefde, weten en wijsheid, voor mijn harde werk; ik werd als kind gezien, maar ook als volwassen partner ” gebruikt” om haar te ondersteunen , ook al koos ik daar zelf voor.
In een poging om zichzelf te beschermen praatte ze niet over haar eigen gevoel en emoties; ze praatte niet over “dat wat er aan de hand was”.
Maar ik voelde en wist precies wat er speelde thuis en binnen in haar. Ik voelde, zag en wist van haar verdriet, vermoeidheid, eenzaamheid en wanhoop.Dat niet praten over dat wat er is maakte me al erg eenzaam, omdat ik op die manier haar “last” in mijn eentje leek te dragen. Mijn gevoelens over haar verzwijgen van wat er was vonden ook geen gehoor; met wie moest ik er dan over praten? Ik was alleen en vereenzaamde.
Ik kon ook niet met haar over haar gevoel, dat ik ook voelde praten.Als ik er rechtstreeks naar vroeg kreeg ik geen eerlijk antwoord.
Je kunt als ouder sowieso beter niet tegen je nieuwetijdskind liegen, dat weet regelmatig beter dan jij wat er aan de hand is. Ik werd uiteindelijk erg boos om de oneerlijkheid in huis en trok me in een reactie daarop terug. Die oneerlijkheid, namelijk niet erkennen hoe de situatie echt was heeft veel van mijn vertrouwen weg genomen en me geleerd dat de liefde die ik kreeg niet onvoorwaardelijk was, waar ik nog wel het meest kwaad over was.
Veel nieuwetijdskinderen kregen in hun jeugd niet de erkenning die ze verdienden en verloren daarmee al een stuk van hun ware identiteit. Sloten zich af, verdoofden hun gevoeligheid, of raakten onthecht, zoals ik ook.
Tegenwoordig is er iets meer ruimte voor hyper gevoelige begaafde kinderen en wordt er al op de lagere school gekeken naar zaken als hooggevoeligheid en hoogbegaafdheid, maar er lopen nog zat nieuwetijdskinderen rond die doordat ze al hun leven voelen dat ze anders zijn, dat er meer is, dat er andere waarden zijn dan de conventionele, zich behoorlijk buiten de maatschappij voelen staan.
Een voorbeeld: Ik sprak laatst met een jong volwassen nieuwetijdskind die studeert en binnen zijn opleiding, de kunstacademie , er tegen aanloopt dat volgens hem, en het komt uit zijn ziel, dat voel ik, de opleiding zoals die aangeboden word zo’n oud uitgekauwd idee van kunst weergeeft, dat hij het wel van de daken zou kunnen schreeuwen. Toen hij dit vertelde voelde ik pijn van zijn jarenlange eenzaamheid , van diep innerlijk weten dat er dingen veranderd kunnen, nee moeten worden, maar ook voelen dat je daar bijna alleen in staat, met dat gevoel. Ik ken zelf ook die eenzaamheid, daarom raakt het me zo. Op de middelbare school ,vertelden oud klasgenoten me, leek het alsof ik met hele andere dingen bezig was dan zij. Zelf was ik me daar niet van bewust in die tijd, ik was ik , onbewust. Zelf ben ik na mijn middelbare schooltijd maar twee weken naar mijn HBO opleiding geweest voordat ik maakte dat ik wegkwam van dat vreselijke systeem van onderwijs. Ik had er mijn buik van vol; het had lang genoeg geduurd, te voelen dat het nergens op sloeg, maar denken dat het aan mijn persoonlijke omstandigheden lag.
De nieuwetijdskinderen zijn de krijgers die de systemen die niet integer zijn aan de kaak stellen, en daar hebben ze weliswaar zelf voor gekozen, maar zolang ze dat zelf nog niet zo voelen, zolang ze niet weten dat ze nieuwetijdskinderen zijn, voelen ze wel al de pijn en eenzaamheid die met deze zelf gekozen opdracht gepaard kan gaan.
Wat dacht je van de nieuwetijdskinderen die iedereen met hun liefde en zachtheid tegemoet treden, maar keer op keer met hardheid benaderd worden? Waar keer op keer tegen gelogen wordt, wat ze gewoon kunnen voelen. Hoe eenzaam kan je zijn als je voelt dat de mensen om je heen, waar je van houdt, niet in verbinding staan met de universele waarheid waar jij wel mee in verbinding staat, namelijk dat alles uit de bron komt. Hoe eenzaam is het als je hoort dat alles wat je voelt, in je hoofd zit en nergens op slaat? Als je je vader vertelt dat zijn beste vriend in een ander leven de vader is geweest van zijn zus? En je vader zegt dat dat niet kan? Hoe eenzaam word je als je hele jeugd vertelt wordt dat de dingen die je zegt niet kloppen, niet kunnen kloppen?
Wanneer jouw immense gevoel van liefde voor mensen,de natuur en/of dieren niet wordt begrepen, of het feit dat je met dezelfde natuur en dieren kunt communiceren? Hoe eenzaam kun je worden van het zijn in een wereld die niet op jou ingericht is? waar je dat voelt in je school, studie, werk, relaties, gewoon op straat? Niet gezien en begrepen worden is vreselijk!
Volgens mij hebben de nieuwetijdskinderen in hun systeem nog de resten van de overvloed waar ze vandaan komen, althans ze voelen die verbinding, die simpelweg gezegd de verbinding met God is, maar missen die verbinding in de meeste mensen om hun heen, ouders, geliefden, voorbijgangers. Op tv , in films, in kranten, overal waar ze kijken zien ze dat die verbinding ontbreekt, de verbinding met het hart, met het hogere zelf. Ze voelen het , ook al is dat niet perse op een bewust nivo.
Mede doordat nieuwetijdskinderen nog wel zo sterk de verbinding met de bron/God kunnen voelen, kunnen ze sterke gevoelens van heimwee en eenzaamheid ontwikkelen, en het moeilijk vinden om hier te aarden. Vaak leren ze pas door de (soms harde) lessen die ze leren, om meer geaard te zijn. Pas als ze van hun “zwakte” (de extreme gevoeligheid) hun kracht weten te maken, staan ze letterlijk en figuurlijk sterker op hun benen en zijn ze beter in staat om om te gaan met hun gevoelige aard, en de gevoelens van o.a. heimwee en eenzaamheid die daar soms uit voortkomen.Als ze zich volkomen verbinden met zichzelf en wie ze zijn, waaróm ze zijn, voelen ze zich ook verbonden met de wereld hier en andere mensen, en word het gevoel van eenzaamheid minder of verdwijnt dat.
Veel volwassen nieuwetijdskinderen die wakker zijn geworden , d.w.z. dat tot ze doorgedrongen is wie ze zijn, waarom ze zijn, weten uit eigen ervaring hoe het is om zich alleen te voelen, want ze hebben vele jaren het onbestemde gevoel gehad hier te zijn met een reden, ook al kenden ze die zelf niet; terwijl ze leerden omgaan met hun eigen hypergevoelige natuur en de pijn van het aangaan van relaties met andere mensen.
Eén van de eerste dingen die ze doen is boodschappen verspreiden naar andere nieuwetijdskinderen :
Je bent niet alleen! Hou vol! Ik begrijp je! Leer over jezelf en waarom we hier zijn! Ontmoet mij en zie je zelf in mij !Het komt goed! We zijn met een hele grote groep hier! Veel groter dan je misschien denkt!
Wij zijn de nieuwetijdskinderen.
(Je bent geliefd)
© www.nieuwetijdskind.com
U bent vrij om het werk te kopiëren, te verspreiden, vertonen en uit te
voeren onder de volgende voorwaarden: U moet de auteur benoemen, U mag dit werk
niet gebruiken voor commerciële doeleinden,en u mag dit werk niet wijzigen,
veranderen of voortbouwen op dit werk. Bij hergebruik of verspreiding dient U de
licentievoorwaarden van dit werk kenbaar te maken aan anderen. Van elk van deze
voorwaarden kan worden afgeweken indien u toestemming hebt van de rechthebbende.
Voor elk ander doel van gebruik moet toestemming worden verleend door de auteur.
Ik voel me soms ook heel eenzaam
Ik merk vaak als mensen verdriet hebben ook al vertellen ze van niet. Ik kan niet echt uitleggen hoe ik dit weet maar ik merk dat gewoon. Vaak zie ik ook dingen waarvan ik denk hey dit heb ik al eens gedroomd of kom er dan achter dat ik dit gedroomd heb en kan dan presies zeggen wat hij of zij gaat antwoorden op hem of wat hij of zij gaat doen maar kan dit niemand vertellen want voor ik dit verteld heb is dit al gebeurt en zeggen ze ja dat zeg je nu. Ik heb vroeger ooit een voorspelling gehad waardoor me moeder me geloofde maar ik merk aan haar dat ze het eng vind als ik er over praat dus ik vertel er nooit veel over en krop al mijn verhalen een beetje op want ja waarom zou je iemand bang maken met je verhalen. Veel mensen geloven mij niet maar ik probeer ook niet om ze over te halen dat is hun eigen keuze maar daardoor kan ik me verhalen met niemand delen of de een is bang voor wat ik vertel of ze geloven me niet en ook al zeggen ze van wel ik merk gewoon dat ze dan liegen en dat voelt heel eenzaam als je nooit echt je hart kan luchten over de dingen waardoor je je een beetje anders voelt dan de rest want ja ik voel me anders een beetje een buitestaander. Ik heb ook verschilende versies van voorspellen gehad en merkte al snel dat ik anders was het eerste rare wat ik mee maakte is dat ik me zelf zag slapen toen ik 2,5 of 3 was ik vond dit leuk als kind en wist niet dat dit niet normaal is en ik heriner me nog dat ik het flesje kreeg terwijl iedereen zegt dat je je niks van je baby tijd kan herineren. Mijn eerste soort voorselling was toen ik 7 was en in een zwart vlekkig beeld een auto op een trailer voorbij zag komen naderhand kwam me vader bij het hotel terug met ze auto op de trailer daar schrok me moeder van omdat ik dot eerder de dag al in de auto zelf verteld had de 2de soort voorspelling was in een droom was gewoon iets simpels er was in het dorp en zoek actie door het hele dorp lagen voerbakjes verstopt en als je die vond mocht je die bij de dieren winkel inlevere. Ik droomde dat er een bij de midelbare school lag in ons dorp naderhad vertel ik me beste vriendin er over op de terug weg van school en zie op de bijna de zelfde plek als ik droomde en ik me vriendin vertelde dat bakje liggen mischien 10 meter verder op dan waar ik hem in me droom had zien liggen maar wel bij die school me vriendin stond er van te kijken zij geloofd mij nu ook. En mijn derde doort voorpelling was ook simpel dat ik in de klas naar de mappen toe liep tijdens het lopen was ik ineens weg ik zag een beeld waarop ik klasgenoten langs me af zag rennen en een jongen me aan tikte en verder rende plots liep ik daar weer ik weet niet wat er voor de buitenwereld gebeurde of ik ineens stil stond of gewoon tijdens dat beeld krjgen verder liep maar het leek of ik sneller dat beeld binnen kreeg dan de tijd ging alsof de tijd ff stil stond gewoon ineens een flits met beelden en echt nog geen seconde later die ik me klasgenoten voorbij rennen en die jongen mij aan tikken. Dat zijn tot nu toe de enige soort voorpellingen die ik heb gehad. Maar het is best eenzaam als je dit met niemand kan delen.
ook ik kom stilaan tot het besef dat ik en wat indigo ben en wat kristal…..neen …geen kind ….maar ondertussen ook al oma en 60j jong; dus nooit te laat om in te zien en in vrede te leven met wat je gewoon ben en kan en die talenten kan gebruiken om het licht bij anderen te brengen….
hartegroet..josine
Ik ben er laatst achter gekomen dat ik een kristallenkind ben. Ik ben al 18 jaar opzoek naar antwoord waarom ik me altijd zo anders volgende dan anderen. Ik ben nu 19 Ik weet niet waarom maar ik voelde mij anders en ja iedereen is anders maar ik voelde mij totaal anders dan alle andere mensen. Sinds ik weet dat ik een kristal kind ben begrijp ik een klein beetje waarom ik me anders voel. ^^
Indigo kind..En de levenservaring, is oooozooo vol van herkenning… Oja, ik “” ervaar “” “” Los_Komen “” in Weten… schokken in mijn lichaam…Vol verdriet, van niet herkenning… in en rondom moeder relatie… Hartchakra verkampt even, komt tenvolle open, in warmte en vreugde… En ja, 30 jaar geleden “” I Find my way Home “” ben mijn spirituele weg ingeslagen, met veel vallen in ervaringen, maar ik drijf mee en WEET !! En toch steeds weer enkele blokkeringen te overwinnen, zoals nu 02 11 2014 = nummerologish een 11 mijn getal = GROEI !!! Danke…
Ik kan niets zien of dat soort dingen, ik kan alleen heel soms woorden in plaatjes uitwisselen via gedachtes. maar hoe kan ik dit alles verder ontwikkelen?????Welke gaves heb ik? Wie ben ik? Wat ben ik?
@Rosan, lees eens over telepathie alvast
hoi, ik ben nu 13 jaar oud en ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. mijn ouders zeggen dat ik waangedachtes heb. Ze zeggen ook dat ik ADHD en een soort van autisme heb. Ik wordt namelijk snel agressief en zeg dingen die ik niet zo bedoelde of waar ik spijt van krijg. Ik heb vaak ruzie thuis en ik kan me niet goed concentreren. Ik lig vaak tot midden in de nacht wakker en denk na over de dingen die ik lees die over dingen gaan waarvan mijn ouders zeggen dat ze niet bestaan zoals elfen of magiërs. Ik denk dat ik een indigo kind ben, mijn ouders hebben ooit voor onderzoek mijn sterren laten onderzoeken. De vrouw die dat had gedaan schreef dat ik paranormaal begaafd ben en dat ik gedachtes van anderen kan horen. Ik moet die gave alleen nog ontwikkelen waar ik nooit de kans voor heb gekregen, ze zei ook dat ik wat ging betekenen voor de wereld. In mijn sterren stond dat ik een creativiteit heb van 10 punten en bij 2 zeggen ze al dat je creatief bent. Maar dit alles hoorde ik nu pas, 2 jaar later. Ik ben eigenlijk altijd al anders dan anderen, ik praat tegen bomen en voel in mijn handpalmen of de lucht schoon is etc. Ik heb echt heel vaak ruzie thuis wat misschien komt door onbegrip, ik weet niet hoe ik daar vanaf kan komen. Ik slik ook pilletjes tegen de ADHD (dexamphetamine) en ik weet niet of ik hier mee moet stoppen. een vriendin van mij zei dat ze een licht en luchtkind was en altijd al advocaat wou worden, ik zou graag willen weten wat voor gaves indigo- en nieuwetijdskinderen hebben en hoe ze die moeten ontwikkelen en welke ‘soorten’ er allemaal zijn. Ik hoop dat je nog handige tips hebt waarin staat hoe ik minder ruzie moet hebben en wat ik moet doen om mijn woede te beheersen! Ik ben er nog steeds niet achter wie ik nou echt ben, waarom ik zo anders ben.
groetjes Rosan
@Rosan,Hoi Rosan, ik wil er wel een keer met je over kletsen . De dingen die je noemt zijn wat mij betreft wel bekend en niet vreemd of raar. Ik praat ook wel eens tegen bomen, maar vaker met dieren 🙂 . Ik heb wel wat ideeën wat je boosheid betreft. Het lijkt me niet leuk voor je dat je ouders je gedachten waangedachten noemen. Waarschijnlijk vinden ze het best moeilijk om zich wat dat betreft in je te verplaatsen. Niet iedereen is even gevoelig en/of begrijpt dit. . Misschien maakt het ze ook een beetje bang , dat gevoelige in jou . Dat kan ook. Dat is trouwens niet jouw ” schuld” of “fout”. Overigens geef ik je ouders ook niet de schuld. Ik denk dat ze nog veel van je kunnen leren.. Ik kan me wel goed voorstellen dat je boos bent als je ouders (dat stuk in )jou ontkennen.
Hartstikke goed van je dat nu vragen stelt!
Wat betreft gaves ontwikkelen, dat is erg persoonlijk. Iedereen is uniek. Je bent nu al volop bezig deze te ontwikkelen of het je weer te herinneren. Komt goed…
Ik ben nu op vakantie,maar in september weer terug.
Mail me maar als je wilt : gordon@nieuwetijdskind.com.
Groetjes, Gordon
Als ik zoals nu even een moeilijk moment heb, put ik kracht uit het lezen van dit stuk. De eerste keer dat ik het las stroomden de tranen over m’n wangen…
Ik heb ook al sinds klein het gevoel dat ik anders was en dit is echt zo. Dit is geen gevoel maar een feit. Het “gevoel” wat ik wel heb is dat ik niet in de juiste wereld geboren ben. Deze wereld en de manier van denken, leven en voelen van anderen past niet bij mij. Er hebben ook mbt mijn sterkere gevoelens gebeurtenissen plaatsgevonden die het “normale” te boven gaan en objectief door anderen bevestigd kunnen worden.
Ik vind het zelf erg moeilijk om ermee om te gaan dat ik dit nou eenmaal heb. Ik heb er niet om gevraagd en om eerlijk te zijn zou ik dolgraag willen ruilen met iemand die “normaal” is. Ik mis het onder controle hebben van mijn eigen emoties en het indigo zijn. Ik kan hier(nu) niet mee omgaan.
In de reactie van Susanne aan Sandra kan ik mijzelf dan ook in herkennen. Het toestaan jezelf gelukkig te zijn in deze wereld die eigenlijk niet bij je past is een lange reis waarin je ergens toch zal moeten schikken om het te redden.
Daar ben ik nog lang niet. Ik hoop wel dat ik daar naar toe kan werken de komende tijd en ooit op een dag dat gevoel van gelukkig zijn mag ervaren. Voorlopig blijf ik voornamelijk nog even knokken met mijzelf en vóór mijzelf.
Lieve Jessica . Meisje wat moet je allemaal meemaken hè , zoals je hier lees zijn er zo veel indigo kinderen , maar een hoop weten het nog niet , of zijn bang dat ze uitgelachen worden denk ik , weet je ik las pas een paar maanden terug wat dit was , dus er is veel ontwetendheid , erg moeilijk voor je zonder vrienden , iemand van jou leeftijd behoord minstens een goede vriendin te hebben , je moet niet eenzaam zijn , je hoord te lachen op jou leeftijd , kan je niet op een sportclub of iets anders waar jongere zijn , en misschien zijn er gelijkgestemde hier op deze site , wie weet komt er nog een reactie op jou verhaal , van een jong iemand die met jou hierover praten wil , er is trouwens nog een site met informatie over indigo kinderen zoals jij ( www. Symbolic . Be )kijk daar ook even misschien kan je daar wat mee , ik hoop dat er aan de eenzaamheid een einde komt en er toch mensen komen waar je herkenning in kan vinden , want het is niet leuk die eenzaamheid , Lieve Jessica sterkte en ga met je moeder praten gooi alles op tafel (praat) liefs Jannie
Ik ben 17 jaar en voel me al heel lang onbegrepen en alsof ik er niet bij hoor bij er niet bij horen bedoel ik gewoon overal niet bij bij mijn familie en bij mensen van school en al die dingen, maar nou heb ik net te horen gekregen van mijn moeder dat zij al vanaf dat ik 4 was wist dat ik een indigo kind ben, natuurlijk ben ik hier meteen naar gaan zoeken en heb veel gevonden maar eigenlijk nog niet wat ik zoek. Ik wil heel graag van mijn eenzame gevoel af maar ook nu ik weet dat ik indigo ben lukt het me niet. Ik heb nog nooit iemand ontmoet zoals ik ben en nooit echt vrienden gehad, maar dan lees ik dat er vanaf de jaren 90 90% van de mensen als indigo geboren worden maar waarom vind ik dan niemand zoals mij?
Lieve Susanne . Ik heb je zondag een briefje geschreven over je bagage een rug zak , nou ik heb je verhaal gelezen , het is een berg wat je mee draagt kind , gossie wat een verhaal ik sloeg stijl achterover , kon het ook niet in keer plaatsen , my god wat een levens verhaal , ik voel mij er zeer klein bij wat heb ik gelezen over jou poeh poeh . Jij kan vertellen hoor waar haal je het vandaan . Het is tevens goed voor jou om toch wat dingen te verwerken , want je bent er nog niet . Het is mooi zo dat andere mensen een graantje mee kunnen pikken , want er zijn er veel die met problemen lopen , en zich geen raad weten , daar ben je ook een klankbord voor . Pas op dat je niet alleen maar met deze dingen bezig blijf , blijf er nuchter onder,je kan ook meegesleept worden . Er zijn zo veel mooie dingen ,je zie ze vaak niet ze zijn soms klein , maaaaaar de moeite waard . Kan je je intelligentie niet een beetje uit buiten ., is het niet mogelijk dat je zelf je werk ga uitbrijden naar zo iets als therapeut op het gebied wat je interesses nu is , ik denk dat je een goede zou zijn . Nou meisje ga door laat je niet kisten en pas heel goed op je zelf lieve groet en licht Jannie
@Jannie,
Hoi Jannie,
Bedankt voor je lieve reactie :)!
Jij schreef: “Pas op dat je niet alleen maar met deze dingen bezig blijf, blijf er nuchter onder,je kan ook meegesleept worden. Er zijn zo veel mooie dingen, je zie ze vaak niet ze zijn soms klein, maaaaaar de moeite waard.”
Een goeie opmerking van je, Jannie! Inderdaad, want er alléén maar mee bezig zijn, pff, kan ook een soort overkill worden, zeg maar. Ben inderdaad lang alleen maar met moeilijke dingen bezig geweest. Probeerde wel hier en daar wat leukere dingen, maar mijn leven is zeer lange tijd traag, als het ware, gegaan. Sinds ik boven de 30 ben gaat het eigenlijk een stuk relaxter. Haha, ik weet niet of dat de leeftijd is, of vanwege al m’n ‘werk’. Misschien een combinatie. Ik begin nu langzamerhand een beetje de vruchten te plukken. Spannend is dat :)!
Wanneer bewustzijn verandert, verandert ook weer je kijk op de dingen, verandert ook weer je gedachten, je gevoel, en je keuzes. Die periode lijk ik nu een beetje in te zitten, zeg maar.
Wanneer het perspectief als het ware ‘groter’ wordt, of dat het dat in ieder geval zo doet lijken / voelen, dan kan je ook weer een héle andere kijk op je jeugd, je verleden, je heden, je toekomst, en jezelf krijgen. Dat vind ik zo’n fantastische ontdekking. Dat het ergens allemaal prima begint te geraken. Gek is dat. Dat ik zelfs anders naar mijn ouders begin te kijken, en gelukkig ook steeds meer mooie dingen vanuit mijn jeugd begin te zien, zeg maar.
Dus ja, ‘t is precies zoals je zegt, ook voldoende aandacht geven aan de fijne dingen van het Nu. Als Ziel ben ik ergens al zo ver, maar als ‘meisje’ lijk ik voor m’n gevoel nu pas écht te beginnen. Haha, dat vind ik gek en spannend tegelijkertijd. Ik heb er zoveel zin in!
Liefs, Susanne
Hi Saartje,
Ik sta op het punt naar mijn werk te gaan maar ik lees dit en moet even reageren. Ik ben 8 jaar ouder dan je dochter maar heb precies hetzelfde. Ik ben ook ‘boos’ op mijn moeder. Zij heeft mij nooit begrepen en ik voelde mij ten alle tijde eenzaam. Ik weet nu dat zij hier ‘niets’ aan kon doen maar nog steeds vind ik contact moeilijk. Net als jouw dochter heb ik de ruimte nodig om mijzelf te leren kennen, beter te aarden en dan kan ik pas weer contact met mijn moeder oppakken.En ik ben 8 jaar ouder en misschien iets verder met de zoektocht naar wie ik ben. Die ruimte heb ik nodig, anders val ik direct terug in het oude patroon en dat wil ik niet. Ik weet niet waar je dochter zich bevindt, je kunt de link doorsturen van het indigo kind. Vertel haar dat je het je spijt dat je haar nooit hebt kunnen begrijpen en nu inziet dat zij prachtig is en er mag zijn. Geef het tijd. Veel liefs Merel
Hallo Sara 45. Ik denk dat je gelijk heb , ik heb er een van 1986 en ik wist toen nog niet van indigo af , daar was toen in mijn wereld nog geen weet van . Wat mooi zeg en bijzonder dat zei jou als moeder heeft gezien en uitgekozen , mijn dochter is ook zeer intelligent en het verliep het zelfde met haar , mijn dochter is ook anders dan andere , ik zou als mogelijk is haar proberen te overtuigen dat ze speciaal is een indigo kind , met alles er op en er aan zoek wat materiaal voor haar om haar te overtuigen , het is nooit te laat om toch proberen haar jou spijt te betuigen , en zeggen dat je het ook niet kon weten hoe speciaal ze was , ik denk ook dat ze zich niet meer bewust is van indigo kind zijn , ik zou zeggen laat het haar lezen dan kan ze misschien ook zich zelf begrijpen , en als je contact kan krijgen je toch excuses aan bieden hoe moeilijk ook , het is de enige manier , anders raak je haar voorgoed kwijt, Ik moet wel zeggen dat ik mij dochter altijd de ruimte heb gegeven voor haar andere gedachte gang , haar vader botste enorm die begreep haar echt niet , het is goed gekomen hoor , maar nu richt ze zich ook altijd naar mij , ik laat haar in haar gedachte gang . Dus Sara geef niet op en ga er op af verspil geen tijd , de verwijdering wordt steeds groter , ik hoop van ganze harte dat het lukt ik voel toch de pijn die uw heeft . Een fijne dag sara
Hallo,ik heb een volwassen dochter waarvan ik nu denk dat zij een indigo kind is. ze is geboren in 1988, toen zij 2 jaar was vertelde ze mij dat ze mij had gezien en mij als haar moeder had uitgekozen.ze is altijd anders dan andere kinderen geweest en zeer intelligent. school vond ze niks en heeft ondanks haar intelligentie ook hbo niet afgemaakt.ze had moeite met auteriteit.dus ook moeite met haar ouders die haar regels op legde.
ik heb altijd gedacht dat ze een lichte vorm van autisme had en verweet haar wel eens het een en ander.zoals contact gestoordheid. nu ze volwassen is heeft ze haar eigen leven en is ze boos op mij. ik weet niet waarom maar ik weet nu nadat ik dit gelezen heb dat zij zich nooit begrepen voelde en misschien ook heeft kunnen weten dat ik haar autistisch noemde en raar. hoe zou ik dit goed kunnen maken, misschien weet ze zelf niet meer dat ze een indigo kind is, is dat mogelijk?
Saartje
Lieve Sandra. Er komt een tijd dat alles echt op zijn plaats valt , je zou lid moeten worden van een spirituelen vereniging , en daar kom je mensen tegen die je begrijpen ,en je krijgt de antwoorden en inzichten die je zoek . Er is overal wel een vereniging in de buurt , en als je er geen aansluiting vind , zoek je het in iets anders , er moet toch ergens iemand zijn die jou kan steunen . Het is niet goed voor een mens om zo te denken en je zo eenzaam te voelen . Maar dan moet je er zelf achteraan . Ik ben veel bij die spirituelen avonden geweest , je steekt er veel van op , je ontmoet vaak gelijk denkende mensen vaak hele lieverds , die zelf ook heel wat meegemaakt hebben . Ik heb ook jaren lang gedacht wat moet ik hier op aarden , ik voelden geen voldoening , zeker ook eenzaamheid . Maar gaande weg zag ik toch het licht en heb het beet gepakt met beide handen . Blijven ontwikkelen je weet nooit genoeg. Steek een kaarsje op voor je zelf en vraag om hulp . Sterkte lieverd groeten jannie
Lieve suzanne, wat een verhaal. Ik heb het al wel 4 x gelezen. Als ik je verhaal lees herken ik vreselijk veel. Wat betreft je jeugd, gezin etc zou het een kopie van mijn leven kunnen zijn. Als ik je verhaal lees over regressie therapie voel ik van alles. Weerstand, ongeloof, nieuwsgierig heid en angst. Ik ga hier eens goed over nadenken en er over lezen. Ik voel me de laatste dagen wel rustiger en denk veel na. Aan de ene kant wenste ik dat ik een wat minder bewust mens was geweest. Dsn lijkt het leven zoveel makkelijker. Aan de andere kant voel ik me ook juist heel rijk. Het is zo jammer dat ik me zovaak zo eenzaam voel en niet verbonden. Dat doet zo zeer en dan trek ik me zo terug. Maar ik heb weer heel veel stof om over na te denken en dat ga ik zeker doen. Heel veek dank voor je reactie en alle moeite die je ervoor gedaan hebt. Ik blijf deze site volgen en zal moedig doorstrijden!! Veel liefs sandra
Dank voor je mooie reactie. Ik zou zooo graag willen weten hoe jij eruit gekomen bent. Ik heb zoveel therapie gehad, zit nog steeds aan een antidepressivum. Momenteel zit ik ook in een groepstherapie. Dat werkt helemaal niet. Ze begrijpen me niet. Op mijn werk begrijpen ze me niet. Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat ze niet zien hoe verkeerd ze de zaken aanpakken. Het is zooo eenvoudig en ik hoor alleen maar dat ik dwars lig. Ik kan me niet voorstellen dat er zoveel mensen zijn die niet zien wat ik zie, niet begrijpen wat zo voor de hand ligt. Ik lijk wel gek terwijl ik zo’n sterke kracht in mij voel en zo zeker ben van mezelf dat ik niet kan toegeven. Ik heb heel veel boeken gelezen over de dood, het leven na de dood, boeken over hsp, over hoe in dit leven vanuit je eigen kracht te leven. Ik lees het, ik snap het meeste ervan maar ik ervaar niets!! Ik voel eenzaamheid, een enorme heimwee en ik voel best veel. Ik kan huilen maar ik ben vooral zooo boos en gefrustreerd en moe. Maar hoe sta je in je kracht, hoe kan ik daar komen waar we voor op aarde zijn?? Ik sta er open voor, wil leren, wil me gelukkig voelen en van mezelf houden zoals het hoort maar ik kan er niet bijkomen. Ik sta erbij, ik kijk er naar maar ik kom er niet en maak er geen deel vanuit. En ik heb niemand om me heen die me begrijpt. Ik hou van mijn man maar hij kan hier helemaal niets mee. Ook mijn familie en vrienden niet. Ik ben blij dat ik deze site ben tegen gekomen en zal het blijven volgen. Er zijn meer mensen zoals ik. Ik moet ze alleen nog vinden. En zo gaat mijn zoektocht verder. Ik ben nu 43 jaar. Misschien heb ik nog de tijd om het te vinden. Dat wat mijn leven hier zin zal geven. Voordat ik weer terug mag naar huis. . Dank voor je lieve reactie Suzanne. Ik ga weer aan de slag. ….. liefs sandra
@sandra,
Hoi Sandra,
Naar aanleiding van jouw reactie schrijf ik je nu mijn reactie. Ik hoop dat jij (en misschien ook wel andere lezers) er wat aan hebt! Want ik herken veel in wat je schrijft en je vroeg me bv. wat voor mij werkt enzo. Dus bij deze:
Ikzelf ben nu 34 jaar en zit ook nog steeds, net zoals iedereen op deze site (en sowieso iedereen in het leven), midden in m’n proces, of m’n reis (zoals ik het kan noemen). En ik herken veel in wat je zegt, ik heb dat ook meegemaakt: het gevoel overal vast te lopen, van de ene therapie naar de andere, boeken gelezen, Work-Shops gedaan, mezelf helemaal ondersteboven laten testen, geen herkenning en erkenning vinden in mijn contacten en relaties met anderen, waardoor ik me nog onzekerder over mezelf begon te voelen, noem maar op.
Ben onderhand zo’n beetje afgestudeerd in ‘Zoeken’. Echt waar, als ze daar een diploma voor zouden geven, was ik waarschijnlijk met vlag en wimpel geslaagd J, haha, ervarings-deskundige in den Zoektocht. Schijnt dus één van mijn specialisaties te zijn. Mag ook wel na al die ervaringen. 😉
En ook ik had exact datzélfde gevoel van; ik sta erbij en kijk ernaar, ik snap het, ik weet het, ik wil het, ik probeer het, maar nu dan?? Ofzo? Pff, gek werd ik daarvan. Alsof ik me er, net zoals je zegt, me er niet echt mee wist te verbinden, ofzo, het niet echt ervaarde, of iets dergelijks.
Ik ben zelf nooit medicijnen gaan gebruiken, zoals jij aangeeft dat te doen, vanwege mijn persoonlijke weerstand ertegen, omdat ik een biologische vader heb meegemaakt die alleen maar medicijnen slikte voor zijn symptonen van ongelukkigheid. En door mijn ervaring met hem, ben ik op jonge leeftijd gelijk voor het diepe gegaan, zeg maar. Inplaats van het reguleren van mijn symptonen van mijn vastlopen, kijken naar het ontdekken van de oorzaken van mijn vastlopen. Medicijnen wilde ik daardoor niet gaan gebruiken. Ik heb me wel helemaal laten onderzoeken, en daar kwamen eigenlijk alleen maar dingen uit wat ik vrij positief vind. Hoogbegaafd, Hooggevoelig, bezit allemaal capaciteiten om tot een volwaardig leven te komen, zoals dat door de test-mensen geconcludeerd werden. En even ben je dan vet blij! J Maar vrij snel kwam daarna; ?? L , maar wat is er dán mis met me? Alsof je op zoek bent om je ‘ziekte’ een naam te geven. Maar blijk je heel geen ziekte te hebben. Maar wie zei eigenlijk dan ooit van wel? .. Een gebrek aan eigenwaarde en verwaarlozing vanuit je jeugd, was ook wat er toendertijd uit de testen naar voren kwam, en onderhuidse woede, en als dat niet goed behandeld zou worden, dat dan nog in mijn latere leven voor problemen zou kunnen zorgen. Ja. Dus. Ik wist toen nog niet echt wat ik daar nu mee moest. Moeilijke jeugd, okee, wist ik al, dat ik daar boos op ben, tuurlijk, maar echt wijzer werd ik er niet van, en dus ging ik verder op mijn zoektocht.
Ik ben, nu bijna 20 jaar geleden, ooit begonnen met zoeken omdat ik mij niet gelukkig voelde en niet functioneerde zoals mijn buitenwereld dat van mij verwachtte. En omdat ik nog heel jong was (pubertijd) en toen dus nog geloofde dat zij (mijn familie e.d) de waarheid over mij spraken, en nog niet realiseerde op die jonge leeftijd dat hun waarheid maar hun waarheid is, ben ik op zoek gegaan, door en met al die middelen die ik hier boven dus nu net genoemd heb. Zo’n zoektocht waar jij dus ook mee bezig bent.
Elke therapie, elke vorm, heeft me wel iets van bewustzijn doen opleveren. De ene vorm iets meer dan de andere vorm natuurlijk. Niet alles voelde goed, of pastte, en dat hoeft ook niet, maar alle beetjes helpen natuurlijk.
Op mijn 20ste ben ik voor het eerst regressie/reïncarnatie-therapie gaan doen. Dat heeft me ontzettend goed gedaan. En je vroeg naar wat voor mij goed geholpen heeft, wat overigens nog steeds z’n werking heeft, zeg maar, vandaar dat ik dit nu ook met je wil delen, en misschien ook wel andere lezers, want wie weet dat het ook wat voor jou/jullie is.
Ik ben dus o.a. regressie/reïncarnatie-sessies gaan doen. Ook al haal je daarmee een beerput open waar ik van te voren ook niet helemaal op geanticipeerd had, en ook dat kost tijd om dat te verwerken. Want je problemen opzoeken is 1 ding gebleken, maar je problemen gaan ontdekken, en werkelijk gaan inzien, voelen, etc, is weer een heel ander ding, is gebleken. Dat had ik ook wat onderschat. Die beerput opendoen is a, maar dat wat er naar bovenkomt, is weer een volgende klas, om het maar even zo te zeggen. Het opzoeken is 1, het aangaan is 2, het gaan verwerken is 3, het een plek gaan geven is weer 4, en ga zo maar door. Allemaal verschillende stadia waar je met het gebruikelijke vallen en opstaan doorheen gaat. Ik dacht; doe ik wel even. Blijkt nu dus niet ‘even’ te zijn, maar levenswerk. Het is Levenswerk geworden. Net zoals bij jou. Je zal er meer en meer van genieten. Denk ik. Hoop ik. Niet in den beginne, en ook niet altijd zo tussendoor, maar de reis (vind ik zelf dan) wordt interessanter en bezielender, omdat je zelf meer en meer te weten komt, meer begint te vinden, te ervaren. Meer van jezelf ontdekt! Mee je-zelf ontdekt! En dat is ergens doodvermoeiend. En dat is ergens ontzettend mooi. Bezieling die groeit! Van een vlinder, die een rups is, en langzamerhand met vleugels en al uit die cocon komt! Daar zijn wij mee bezig! J Wij zijn bezig met Vlinderen!
Bij mij heeft zo’n beetje alles geholpen, sommige dingen dus een klein beetje, sommige dingen heel veel, en sommige dingen gingen simpelweg nergens over, maar ook van nietsigheid blijk je dus te kunnen leren. Vond ik ook nogal een ontdekking. Dat er zoveel te vinden kan zijn in Leegte. Hoe kan dat eigenlijk hè? Hoe kan je toch zoveel vinden in Leegte J!
Wat veel voor mij geholpen heeft, want dat is dus nu ook de rede waarom ik weer reageer op jouw reactie, en misschien dat jij daar dus ook wat aan hebt, is dus het opzoeken, aangaan, etc. van al die verschillende delen uit andere Tijden.
Voorheen geloofde ik nog in ‘vorige levens’, tegenwoordig geloof ik dat alles op het zelfde moment gebeurt en we dus meerdere levens hebben. Bepaalde delen (zo kan je het ook simpelweg benoemen) opzoeken heeft voor mij, hoe moeilijk en uitdagend dat ook was/is, ontzettend veel vrijheid opgeleverd.
Delen van mijn Zelf opgezocht en verwerkt van andere levens waarin ik bijvoorbeeld ‘onbewust gestorven’ was, zoals ze dat noemen. Hoe meer ik dat soort levens/delen ben gaan opzoeken en ben gaan verwerken, hoe helder en aanweziger ik mij in het Hier en Nu begon te voelen. Bizarre ervaring vond ik dat, en nog steeds moet ik nog wat wennen aan het Aanwezig raken in het Hier en Nu, maar wat een ongelooflijke vrijheid heeft me dat doen opleveren, zeg.
Ook vele ‘Slachtoffer-verhalen’ ben ik gaan uitwerken. Tussen m’n 20ste en 30ste eigenlijk alleen maar ‘onbewuste sterf-verhalen en ‘slachtoffer’-verhalen uitgewerkt. Pff, wat een ellende zeg. You name it en ik kwam het wel tegen. Vermoord, vergast, verkracht, onthoofd, verbrand, je kan het zo gek niet bedenken! Van alles wat. Heftige verhalen, waar veel pijn-energie in vast lag.
Het vrijkomen van die energie, is heftig, maar werkte ook ontzettend bevrijdend! Absoluut een aanrader.
En ook aan dat bevrijdende gevoel moet je weer wennen! Haha, eerst wennen aan pijn, ofzo, en nu dan weer wennen aan gevoelens van vrijheid. Gek is dat joh, had niet verwacht dat dat ook nog een hele uitdaging kon zijn J ! Je zou je maar vrij gaan voelen… ! J
Maar wat er gebeurde is, toen ik dus vele slachtoffer-verhalen ging uitwerken, ik mij van binnen krachtiger begon te voelen. Ondanks dat mijn uiterlijke leven nog niet veranderde en ik nog steeds tegen dezelfde dingen aanliep als altijd, van binnen begon er langzamerhand een voelbare kracht te ontstaan. Inplaats van; ‘je staat erbij en kijkt ernaar’, dat idee, waar jij dus ook over schrijft, begon ik meer te VOELEN. Het gekke is dat door het ontdekken van al die slachtoffer-verhalen, dat me dat juíst meer en meer uít het gevoel van slachtofferschap begon te halen. Ik begon mij juist beetje bij beetje krachtiger en krachtiger te voelen, het niet alleen maar meer weten dat je sterk bent, maar het wezenlijk te VOELEN, en de vreugde die je daar dan weer over voelt. Bovendien, ben ik er nog steeds! Ondanks al die ellende. Dus dat gaf me een erg krachtig gevoel. Wat ook niet meer weg is gegaan.
Maar goed, is allemaal leuk en aardig, dat gaan voelen, ondertussen was er nog geen bal in mijn leven verandert, liep ik nog steeds tegen dezelfde dingen aan, en ondanks de mooie sessies, de mooie verhalen van ‘toen’, stond ik voor mijn gevoel in het Hier en Nu nog steeds op dezelfde plek. Alleen, niet erkend, moeite met van alles en nog wat, wel met een rugzak aan ontdekkingen, indrukkingen, en aha-momenten over toen, maar met maar weinig om handen in het hier en nu.
Zo tegen de tijd dat ik 30 was en dus al anderhalve decennia bezig was met van alles en nog wat, begon ik mij dus ook, net zoals ik in jouw schrijven lijk te doen lezen, af te vragen waar ik het in godsnaam toch eigenlijk voor doe. Ik was ergens de ‘oude’ niet meer, maar de ‘nieuwe gelukkige’ Susanne was nog in geen velden en wegen te bekennen en ik werd mezelf, mijn leven, en zelfs al dat ‘spirituele’ meer dan spuugzat. Zit je al dat werk te doen, waarvoor eigenlijk, hoe vaak moet ik nog loslaten in oude tijden eer ik gewoon in het hier en nu een keertje gelukkig kan zijn, bedacht ik me. Ja, ik voelde mij krachtiger, maar elke keer kwam in in sessies weer dezelfde verhalen van vermoord, verkracht, vergast, opgehangen, verbrandt worden, en noem het maar op, tegen, terwijl in dit hier en nu ik nog op exact dezelfde plek stond als waar ik ooit begon. Er brak toen een ‘donkere’ periode aan, zo noem ik het zelf maar, van woede, en beklag, en ruzies, met anderen, met mezelf, met iedereen die ik maar kon bedenken. Ik gaf m’n ouders de schuld, m’n vrienden, die ik niet had, m’n buren, zelfs m’n therapeuten! Ik liep helemaal vast. Ik had veel zelfmedelijden, veel voelbare angsten, begon erg geïsoleerd te leven, dat ik onderhand al na ging denken over mijn eigen begravenis. Daarbovenop kwam ook dat het in mijn ‘buitenwereld’ juist slechter leek te gaan, waardoor ik me nog wanhopiger begon te voelen en nog meer begon te twijfelen aan mijn eigen vermogen om mijn leven positief te veranderen. Bovendien voelde ik me enorm gefrustreerd (!!); zit ik ál dat werk te doen, maar het was maar níet te zien in mijn leven.
Dat vond/vind ik misschien nog wel het allermoeilijkst ergens. Dat je vastloopt, a la. Dat het moeilijk is, okee. Dat er andere levens zijn, en toestanden, en loslaten, en onthechten, prima.. Dat dat tijd kost, dat zal dan wel. Maar dat het maar duurt en duurt en duurt! Kreeg constant mijn pijnpunten gereflecteerd, maar niet mijn werk aan mijzelf. Nergens in mijn tastbare wereld kon je mijn werk zien, vond ik zelf. Behalve aan mijn woordenschat, die diepgaander werd, en de boeken in mijn kast. Mijn bewustzijn, die groeide. En that’s it. Met alle bijbehorende kritiek van deze en gene. Dat je probeert uit te leggen dat je graag energetisch op jezelf afgestemd zou willen raken vanuit een authentiek ervaringsperspetief en zintuigelijk graag in dat verlangde Zomerland zou willen zijn-ook al geloof ik inmiddels dat we daar heus al zijn. Zie dat maar eens uit te leggen aan je bezorgde-die-het-heus-wel-goed-bedoeld kroegmaatje, je om uitleg vragende uitkeringsconsulente, je overactieve popi-jopi-en-er-is-nog-een-feestje-om-te-ontdekken-stiefvader en die leuke buurman met z’n lekkere aftershave, z’n moderne-wil-ik-ook-Aididas schoentjes met z’n shaggie en z’n biertje en z’n stuc in z’n haar-want-ik-ben-maar-een-simpele-volksman, zegt-ie. Ja. Dus.
Zeer en zeer frustrerend.
Ik bleef boeken lezen, wat Work-shops hier en daar, therapieën, noem maar op, maar ik vond het allemaal niet meer opschieten. Ik bleef dezelfde soort ellendige ervaringen aantrekken, hoe sterk ik mezelf ook vond, hoeveel ik ook al te weten was gekomen. Het voelde allemaal voor niets aan. Al die jaren, van al die therapieën, ik ben in de afgelopen 15 jaar 30 jaar bewuster geworden, bedacht ik me, maar heb nog steeds dezelfde eenzaamheid, dezelfde leegte, en dezelfde niksigheid. Ik snapte er geen bal van en was ontzettend boos, op alles en iedereen. Op dat moment m’n meeste moeilijke periode, denk ik. Nu, erop terugkijkend, toch erg vruchtbaar. Alsof je terug wordt geworpen in een soort van ‘donkere kerker van je ziel’, ofzo. En dit keer niet alleen maar opgezocht in ‘andere tijden’, maar voelbaar in het Hier en Nu. Pff, waardeloze ervaring, dat wel, maar, wanneer je je daarin ziet zitten en je komt daar weer uit, ik kan je zeggen, je voelt je dan krachtiger dan ooit! 🙂 Of, zoals ik het altijd zeg, er zijn gouden beloftes te vinden in die diepte. Zolang je hart blijft kloppen, en je bereidt blijft jezelf de gift van het leven toe te eigenen, op te eisen, hoe je het wilt noemen, en doorgaat met andere gedachten te creëeren, hoopvol blijft, en contact blijft maken met jezelf, wezenlijk gefocused blijft op het wezenlijk contact hebben met jezelf, dan kom je die kerker uit. Om het zo maar even te noemen. Die vleugels worden dan groter en groter en langzamerhand (en natuurlijk veels te langzaam voor ons doen) begin je dan te Vlinderen! J
Na een tijd in die ellende te hebben gehangen, om het maar even zo te zeggen, had ik besloten om dader-verhalen aan te gaan pakken. M’n halve leven ging nu over slachtofferschap, ik werd daar onderhand gek van. Het me focussen op het niet kunnen, het niet willen, het niet voelen, het niet lukken, en maar niet – niet – niet .. strontchaggerijnig werd ik van al dat maar niet willen en niet kunnen en niet voelen enzovoorts. Ik heb iets anders nodig, bedacht ik me. Bovendien, je kan toch niet eeuwig maar vermoord en verkracht en vergast en verbrandt en opgehangen en weet ik het wat voor ellende nog meer meemaken, dat moet toch ooit een keer stoppen? En dat moet ook ooit ergens begonnen zijn, bedacht ik me. God zit mij niet te pesten ofzo. Mijn eigen ziel zit mij ook niet te pesten. Dus hoe kan ik dat patroon van slachtofferschap, wat ik dus ook in dit leven aan ervaringen heb meegemaakt, doorbreken.
Ik ben toen dus met dader-verhalen begonnen aan te gaan, uit te werken. Nou, ik kan je zeggen, da’s weer van een héél ander kaliber! Pff.. Voor die verhalen heb je inderdaad kracht voor nodig! Althans, zo ervaarde ik het.
Achteraf gezien ben ik nu maar wat blij dat ik eerst begonnen ben met ‘onbewust-sterf-verhalen’. Want die sessies/verhalen/verwerkingen hebben me enorm geholpen bij het wat meer Aanwezig durven te zijn (want dat is het uiteindelijk, aanwezig DURVEN te zijn) /weten te zijn in het Hier en Nu. Om mee te beginnen, zeg maar. Elke stukje wat je dan weer loslaat, althans, dat heeft het met mij gedaan, gaf me weer wat extra verbinding met het hier en nu. Wat ook weer een zeer positief effect kan hebben op (natuurlijk ook op je relatie met jezelf en anderen) het wat meer in contact komen (want daar schreef je over) met de positieve gevolgen van bv. therapie! Hoe meer ik delen die ‘onbewust gestorven’ waren naar het licht wist te brengen, bewust van wist te worden, uit te werken, los te laten, etcetera, hoe meer ik verbinding begon te voelen met het hier en nu. Wat ook weer doodeng was (!), want stel je voor dat je wens uitkomt, en je inderdaad meer begint te voelen..! Be careful what you wish for! 😉
Want dan begint weer een heel ander hoofdstuk! Is gebleken. Want er is namelijk altijd een rede waarom je ‘niet echt voelt’. Want waarom is dat? Wat wil je dan niet voelen? Waarom ‘gebruik’ je dus eigenlijk als het ware de Herinneringen aan Onbewust Sterven?
Want dat bleek het dus te zijn! Dat ik die ervaringen opnieuw ‘opwekte’ als het ware. En dus zelf deed! Maar waarom dan?, bedacht ik me. Waarom zou je dat oproepen?? Waarom laat je die energie van die verhalen weer onbewust tot leven komen? Waarom roept jouw Ziel die herinneringen weer op en doet je dat weer vastzetten/uitchecken in dit leven? Wat wil je dan niet meer voelen? Wat schuilt daar achter? Want ja, er schuilt natuurlijk altijd weer iets achter.. En wil je dat weten? Werkelijk?
Ikzelf moest er nogal van bijkomen, haha, toen ik begon te ontdekken wat daar achter zat, pff.. Haha., alsof je echt bijna weer begint te verlangen naar die periode toen je er allemaal nog niet echt contact mee had. J Gekke mensen zijn we toch J.
Daarom noem ik je nu mijn ervaringen van het opzoeken van ‘onbewust sterf’-verhalen, want ik herken veel in wat je zegt over het niet echt voelen en dergelijke. Voor mij heeft dit dus veel geholpen. Waardoor ik me meer en meer Aanwezig begon te voelen.
Slachtoffer-verhalen hebben me dus enorm veel kracht doen geven, veel inzicht gegeven in bepaalde patronen in mijn leven, en hebben me gek genoeg dus, zoals ik al eerder schreef, juist meer en meer uít dat slachtoffergevoel doen halen. Slachtoffer-energie (zo kan je het ook noemen) uitwerken heeft me meer en meer in mijn eigen kracht doen staan. Iets wat geen enkele therapeut of wie dan ook je kan doen geven. Maar het mooie is; je kan dat zelf creëeren. En wat mij dus ook geholpen heeft is dus ook veel slachtoffer-energie te gaan uitwerken. Waardoor je patronen in je leven beter kan gaan begrijpen en waardoor je ook je eigen reactie op die patronen beter kan gaan begrijpen. En dat begrip is erg fijn! Ook al begrijpt je buitenwereld niet, zolang je jezelf maar begrijpt! En hoe meer begrip je voor jezelf weet te creëeren, te vinden, te ervaren, te Voelen, hoe minder belangrijk dat verlangde begrip van die buitenwereld wordt. Ook al worstel ik nog steeds met de weinige erkenning die ik in mijn rechtstreekse buitenwereld ontvang, ik merk ook dat wanneer zelf-begrip groeit, dat Leven veel leefbaarder wordt! Als je begrijpt wat ik bedoel. Is mijn ervaring dan.
En Dader-verhalen hebben me uiteindelijk ook ontzettend veel doen loslaten, uitwerken, hoe je het noemen wilt. Want zoals ik al zei, ik begon me meer aanweziger te voelen, ik begon patronen beter te begrijpen en te zien, en me krachtiger te voelen, maar tegelijkertijd was mijn leven totaal niet veranderd en was ik de wanhoop nabij. Ik ben dus na m’n 30ste ‘dader’-verhalen gaan uitwerken. Nouou, daar werd m’n grote bakkus, want die had ik, wel iets kleiner van J! Al die ellende, die anderen jou aandoen, en hoe durven ze, kwam ik dus gewoon tegen in mijn Zelf ! (en daarom dus in anderen ;)) Al die mensen die ik veroordeelde, m’n ouders, want hoe kunnen ze, m’n familie, zelfs voorouders, zelfs dode mensen (!), hoe erg, vrienden, zogenaamde vrienden, mensen die eigenlijk helemaal geen vrienden waren, en dat wist ik ook wel, maar hoe durven ze, buren, zelfs therapeuten, al die ellende, zat in Mij. !!
Pfff… L
Moest ik even een paar jaar van bijkomen zeg.
Zo snel als dat ik slachtoffer-verhalen doorwerkte, zo langzaam gingen de dader-verhalen. Allejezus zeg, dat moet je ook durven hoor, haha! De ballen hebben om dat in jezelf te gaan DURVEN zien, is ook nogal een opgave gebleken 😉 , maar ook hierin kan je enorm veel energie in beweging doen zetten!, en ik kan werkelijk waar zeggen, dat het 1 van de beste dingen is die ik ooit heb gedaan. Werkelijk patronen doorbreken is dus wanneer je alles aanpakt. Alles. Nou, dat kon ik natuurlijk intellectueel heus wel zelf bedenken ;), maar door dader-verhalen op te gaan zoeken, uit te gaan werken, ervaarde ik nu ook daadwerkelijk dat dat inderdaad dus zo kan werken. Woede naar anderen verdwijnt dan ook J (niet over 1 nacht ijs natuurlijk). De scherpte gaat er vanaf. En verantwoordelijkheidsgevoel begint dan te groeien, en de wil om je eigen leven te gaan dirigeren, vorm te gaan geven. En uiteindelijk, en daar gaat het uiteindelijk om: Toestemming. Toestemming geven aan jezelf. Toestemming. That’s it. Op een diep niveau. Niet vanuit je intellect, niet vanuit hoop, niet vanuit angst, niet vanuit woede, niet vanuit ego, niet vanuit je persoonlijkheid, maar vanuit een diep, diep gevoel/ervaring/weten/voelen. Toestemming.
Want dat was uiteindelijk, na al die verhalen, de grootste ontdekking. Na al die verhalen van ellende, na alle ellende die ik in dit leven heb ervaren, in mijn jeugd, na al dat gezoek en geploeter, dat gescheld, dat vallen en opstaan, na al die moeite, en woede, en huilen en schreeuwen, na al die boeken, en Work-Shops, en therapieën, en therapuiten, en sessies, na al dat verliezen en loslaten, kwam ik erachter dat het uiteindelijk, uiteindelijk, daar niet om gaat. ! Dat het daar uiteindelijk niet om gaat. Dat het niet de pijn en de ellende en die donkere kerkers bleek te zijn. Dat het niet ging om de mishandelingen en het misbruik, en de verwijten en het onbegrip. Dat het niet ging om het niet kunnen en het niet weten en het niet doen. Maar dat mijn grootste angst, mijn grootste doemscenario, mijn engste visie, mijn grootste probleem, om het zo maar even te zeggen, uiteindelijk niet al die zooi bleek te zijn. Maar het Licht. Het Licht. Het zijn in Licht.! Dat mijn grootste angst niet dat verliezen bleek te zijn, waar levens en levens om gevochten en gestreden is, zowel vanuit daderschap als vanuit slachtofferschap, zowel vanuit het aangaan als vanuit het weer uitchecken. Dat mijn grootste ‘moeilijkheid’ niet het ‘niet kunnen,’ en het ‘niet weten’, en het ‘niet lukken’ was… maar het ‘niet mogen’.
Het niet mogen van mijzelf. Het niet mogen van mijzelf van dat verlangde Licht. Het mezelf niet toe-eigenen, het mezelf niet gunnen. Mijn grootste angst bleek niet het donker te zijn. Maar Licht!
Nouou, ook daar moest ik van bijkomen zeg. ..?.. Over verstandsverbijstering gesproken. Over je anti-climax gesproken. Hoe kan je nou angstig zijn voor het Licht. Dat je bang bent. Niet voor al die toestanden. Maar voor geluk! Stel je voor dat je gelukkig gaat worden, Susie, bedacht ik me. Doe ’s gek. Dat je gewoon gelukkig MAG zijn. ? Hoe bedoel je dat? Mijn grootste moeilijkheid bleek dus niet die moeilijkheid te zijn. Maar vrij zijn. Vrij durven zijn. Het van mijzelf vrij mogen zijn.
Haha, je kan begrijpen dat ik er toen helemaal niets meer van snapte. :0 !!
En dus werd dat weer het volgende pad op mijn reis. Eerst allerlei uitcheck-verhalen, daarna allerlei slachtofferverhalen (slachtoffer-energie), daarna allerlei daderverhalen (dader-energie). En de ontdekking dat we als Zielen zelf toestemming geven. Of niet. Voor wat dan ook. Elke geluk en elke narigheid die je maar kan bedenken, daar kiezen we zelf voor. Niet Ego, niet onze Persoonlijkheid, niet Intellect, niet eens Hoop of Angst, maar ons eigen Wezen. Alles komt voort uit Zielen-Keuze. Je kiest zelf. Wij zijn onze eigen oorzaak en onze eigen gevolg. We zijn onze eigen dader en ons eigen slachtoffer. We zijn onze eigen vooruitgang en ons eigen stilzitten. We zijn onze eigen doorbraak en onze eigen vastzitten. We zijn onze eigen trauma en onze eigen reactie op die trauma’s. Het komt allemaal voort uit mijzelf, was mijn- ik vond nogal heftige -ontdekking.
Niet m’n enge vader die verdwaald is, niet m’n schreeuwerige moeder die in pijn is, niet m’n warme stiefvader die ergens daar is waar het feestje is, niet m’n kleine broer die verdwenen is, niet m’n tweeling die niet mee is geïncarneerd, niet mijn pittige oma die heeft lopen worstelen, niet mijn beschermende opa die trauma’s heeft, niet mijn-ik-geef-hem-de-schuld-want-hoe-durft-hij-niet-bij-mij-te-blijven ex, niet wat-weet-zij-er-nou-van- instantie persoon, niet die leuke lekker ruikende, maar-met-zijn-bewustzijnsvermogen-van-wat-lijkt-van-een-wortel buurman, niet die entiteit in je huis die maar dwaalt en dwaalt, niet die entiteit in je aura die maar dwingt en dwingt, niet je oom die dood ging, niet je maatje die wegging, en al die anderen, die ons pijn hebben gedaan, of in verwarring hebben doen brengen, die ons getraumatiseerd hebben, die ons in de weg hebben gezeten, die we hebben ontmoet en verloren, en die we zelf zijn geweest in weer andere tijden. Maar Al van dat Al komt voort uit ons Zelf. En we Kiezen. En we gaan. En may life treat us kindly. Opdat wij onszelf maar mogen behandelen zoals wij zelf .. kiezen.
En hoe we met al die opgedane ervaringen, in onze rugzak, ‘incarneren’, in een nieuw Leven, een andere Tijdslijn, hoe je het wilt noemen, en ga maar vorm geven aan je nieuwste manier, je nieuwste ontdekking over jezelf, of met andere woorden, je ‘nieuwste’ Waarheid over Wie Jij Denkt Nu te Zijn, te willen Zijn.
We zijn nu dus bijna 20 jaar verder, ben inmiddels 34 jaar, m’n tanden staan inmiddels weer schots en scheef, en ik ben maatschappelijk en materialistisch nog steeds daar waar ik ooit begonnen ben. En dat is het dan ook! Ik ben daar waar ik ooit begonnen ben. J Ik vond dat nogal een ontdekking! Zoals wij allemaal daar zijn waar we ooit begonnen zijn! We hoeven niet naar daar. Er is geen daar. Dat daar is hier. In ons. In ons. Hoe bizar is dat! En dus werd de vraag, waar ik ooit in tijd mee begon, niet voor mij: hoe word ik mij bewuster van het feit waarom ik niet gelukkig ben? Maar bleek de vraag meer te zijn: Hoe word ik mij bewuster van het feit dat ik niet gelukkig durf te zijn?
Waarom mag ik niet gelukkig zijn van mezelf?
Sterker nog, je zal maar gelukkig zijn! :0 Moet niet gekker worden nu Susie!, bedacht ik me.
Je zal maar ontzettend gelukkig gaan zitten zijn. … Ondanks. Ondanks. Je zal maar ontzettend de Liefde van je Leven tegen komen, al dat geld voor handen hebben, leuke buren hebben, vele vrienden, een heerlijk dagelijks harmonieus gevoel dat het allemaal heus wel in orde is. Zie je het voor je? Dat je elke dag het heus allemaal wel in orde heb. .. Ik dacht; moet niet gekker worden nu! ..?.. Je zal het maar gewoon mogen.! ..?.. Dat het gewoon mag. Haha. Oooh ja. Dat het wél Mag. Ook daar moest ik weer tijden van bijkomen, van die ontdekking. Dat het gewoon Mag. Van ‘God’ mag het. Heb ik ontdekt.
Sterker nog, wat ik nog enger vond, het heeft al die tijd al gemogen!
Nóg enger vond ik het om te ontdekken dat niet de rest van het Universum, maar Ikzelf (!!?!) degene ben die iets wél of níet in mijn Realiteit laat verschijnen. Wat is slachtofferschap als mijn Ziel toestemming blijkt te hebben gegeven?? Wat is daderschap als mijn Ziel om toestemming blijkt te hebben gevraagd?? Zit ik me een partij Moeilijk te doen, bedacht ik me. Hahaha, ooh, echt jonge, life..
Maar het werd nog veel enger! Totdat je ontdekt dat je Zélf God bent! Nououou, dat was toch wel de anti-climax van alle anti-climaxxen (of hoe je dat ook schrijft). Daar ben ik eigenlijk nog steeds van aan het bijkomen . Dat daar is hier. Jij bent ik. En ik ben jou. En die Almachtige, daarboven, daar van verre, daar van toen, daar van toen je nog rechte tanden had, daar van toen geluk nog heel gewoon is, ofzo, iets dergelijks, zo ongeveer, daar is in Ons. Hij, of Zij, of Het, hoe je het wilt noemen, zit in Ons. Daar ben ik momenteel van aan het bijkomen, van die ontdekking, laat staan hoe daar nu handen en voeten aan te geven. Hoe handen en voeten aan je eigen Goddelijkheid te gaan geven? Durven te geven? Wow! Is weer een heel ander hoofdstuk!
Want Wie Ben ik, zonder die strijd?
Wie Ben ik, zonder pijn, zonder wanhoop, zonder vechten, zonder verdedigen, zonder al dat verliezen en zonder al dat loslaten? Wie Ben ik, zonder slachtofferschap, zonder het vastzitten daarin, zonder het stikken daarin, zonder mezelf er in te verliezen? Wie Ben Ik zonder al dat? Weet jij Wie Jij Bent, zonder al dat? Wie Ben ik, zonder dader-energie, zonder de verwijten, de veroordelingen, zonder het mezelf te moeten straffen en straffen en straffen. En alsmaar te straffen. Levens, en levens, en levens lang. Je wordt toch doodmoe, van al dat straffen. Ook weer zo’n ontdekking. Ik bleek niet moe van het Leven te zijn. Maar van het mezelf onbewust straffen in het Leven. Ik bleek niet moe te zijn van al die kracht die het kost om om te gaan met de energie van ellende. Ik bleek moe te zijn van al die kracht die het kost om de energie van Liefde onbewust tegen te houden. En maar tegen te houden. En maar tegen te houden. Als je ergens moe van wordt in het leven is het niet van het kapot gaan van de ellende in jezelf, maar is het van het kapot gaan door het niet gunnen van jezelf. De energie van Liefde is ZO sterk. En je gebruikt ZOVEEL kracht om het maar tegen te houden.
Ik zit tegen m’n verdwaalde vader te blèhren dat-ie z’n kracht op de verkeerde manier gebruikt, ach, je blijkt het gewoon tegen jezelf te hebben. Ik zit tegen m’n moeder te blèhren dat zij maar niet de verantwoording neemt voor dingen, ach, ik blijk het toch heel tegen mezelf te hebben. Tegen m’n therapeut, dat ze mij maar niet weet te bereiken, en wat zegt dat wel niet over haar therapeuten capaciteiten, ach, je blijkt het tegen jezelf te hebben. Haha! Over reflectie gesproken! J Ook weer zo’n ontdekking! We praten werkelijk waar tegen onszelf. Alles wat we afwijzen wijzen we af, in onszelf. En als we het lef hebben om daar de verantwoording van in te zien, te nemen, en onszelf toestemming te durven geven om vrij te raken, of nog beter, in te zien, hoe vrij we eigenlijk in feite al die tijd al geweest zijn (!) wow, dan zijn we toch al zo ver! J En geeneen boek, of praatgroep, of therapuit kan je dat gevoel doen voelen. Dat ‘moet’ je zelf voelen, zelf ontdekken. Je ‘moet’ zelf gaan ontdekken in het leven hoe je de energie van Liefde tegen aan het houden bent. En we ‘moeten’ het lef hebben om erachter te DURVEN komen waarom we die energie tegenhouden.
Om vervolgens te leren, vertrouwd te raken, toe te staan, hoe je het ook wilt noemen, om handen en voeten te geven, in het Leven, als mens, als gewoon maar een mens, en dan maar met je scheve tandjes, en dan maar met dat onbegrip, met maar alles d’r op en d’r aan, en ondanks, en ondanks dat al, hoe we die Liefde dan maar gaan zitten Zijn, die we al die tijd al geweest blijken te zijn!
Nou, hoe de anti-climax van alle anti-climaxxen is dat! J
Wie Ben Ik, zonder mijzelf te straffen? Wie Ben Jij? Wie Ben Jij, zonder de woede, zonder het onbegrip, zonder het te verdedigen, zonder de verwijten? Wie Ben Jij, zonder de verdwalingen, zonder de twijfel, zonder de Leegte?
Wie Ben Jij, zonder Leegte?
Wie Ben Jij, zonder Zoeken?
Wie Zijn Wij zonder het zoeken naar thuis, het zoeken naar samenzijn. Wie Zijn Wij zonder Verlangen?
Weet jij dat?
Dat zijn vragen die na anderhalve decennia, en na al die zoektochten, waar jij ook over schrijft Sandra, en waar ik ook in en uit mee ben geweest, bij mij na boven kwamen.
En dan ga je vanzelf (althans, dat deed het bij mij blijkbaar) die hele zoektocht waarderen! J Er zelfs van houden! Hoe kan dat hè? Dat je gaat houden van je zoektocht. Moet niet gekker worden nu. Dat je gaat houden van je gekkigheid. Jij gek meisje, bedacht ik me over mezelf, jij gek meisje met je scheve tandjes, zo te zoeken, zo ‘kapot’ te gaan, zo ‘ver van huis’, zo bijna bereid om Nooit meer terug te komen, terwijl je d’r al bent! En je nooit bent weggeweest! Dat ook niet kan! Blijkt dus nu. En dat je zo hard mag schreeuwen, en zo hard kapot mag gaan als dat het je blieft. We kunnen niet kwijtraken. We kunnen dat zo voelen. Maar we Zijn Niet kwijt. En geen enkele therapuit, of persoon, kan je dat doen inzien. Maar we ‘moeten’ onszelf dat inzicht, aan onszelf Gunnen. Dus mijn grootste uitdaging bleek niet zozeer die ellende te zijn en hoe daar mee om te gaan en hoe daar weer vanaf te komen. Mijn grootste uitdaging bleek Geluk te zijn. En hoe mee om te gaan! En het durven en het willen en het mezelf toestaan. Ik vond het nogal een ontdekking! En mijn lieve schat, hoe kunnen wij Vervulling Ervaren, zonder ooit de ervaring van Leegte te hebben gevoeld? Die Leegte bleek een schitterende voedingsbodem te zijn, zo vruchtbaar als wat. En wanneer je dat wezenlijk begint te voelen, is het mogelijk, beetje bij beetje,om te gaan houden van die doodvermoeiende zoektocht. Omdat het van jou is. Van jezelf. Van je eigen gekke zelf. Van Liefde! Liefde die liefde wilt ervaren, en zich dus illusioneel afscheidt, opdat het voelt wat het allang is en wat het al die tijd geweest is. Liefde is bezig met liefde te zijn, daar van te zijn, daar met te zijn, daar mee te zijn, daar in te zijn, en om te voelen dat je daar in thuis bent, moet je voelen hoe het is om daar niet thuis te zijn. Uiteindelijk hoeven wij niet thuis te komen daar, daar in verre oorden, toen geluk nog heel gewoon was, maar kunnen wij thuisgeraken in dat thuis dat wij al zijn. Hoe nu thuis te zijn in dat thuis dat wij al zijn. Hoe je thuis te gaan voelen in je eigen thuis. What else is er dan ook om te doen? J
Zielen geven toestemming aan elkaar. Is wat ik o.a geleerd heb. Dus wat is dan ook slachtofferschap als onze ziel toestemming heeft gegeven? Wat is dan ook daderschap wanneer de ziel toestemming geeft? Wat Is dan nog eigenlijk Slachtofferschap en Daderschap?
Je gaat dingen dan in zo’n ander daglicht zien. Jezelf, de ander, je leven, je reactie op jezelf, op de ander, op je leven. En dan ben je er nog niet hoor J! Maar dan ben je al zo ver! Dan ben je al aan het Vlinderen!
En zo Vlinderen wij voort. Van de ene illusie in de ander. Van de ontdekking in de andere. Van de ene overtuiging in de ander. Van de ene creatie in de ander. Van de ene doolhof in de ander. Van de ene verwezenlijking naar de ander. In en uit. Ik vind het nogal wat.
Het is een heel verhaal geworden, 10 kantjes vol blijkt! Past dat er wel op? Maar goed, kan er natuurlijk uren over schrijven. Er valt natuurlijk zoveel te vertellen over onze levens en wat ons wel of niet geholpen heeft. Ik hoop dat je er iets uit kan halen, wat voor jouw leven werkt, Sandra. Ik kan je alleen maar vertellen wat voor mij goed gewerkt heeft, maar voor hetzelfde geldt werkt er bij jou weer iets heel anders. Geef niet op meis! Het houdt ook nooit op, en ik kan daar ook nog steeds doodmoe van worden. En loop ook elke dag weer tegen dingen aan. En vind ook weer nieuwe anti-climaxxen en dáár dan weer de anti0climaxxen van. Maar Vlinderen zal leuker worden! Al val ik er dood bij neer. Da’s nu mijn volgende hoofdstuk, denk ik. Leren genieten. Wat is genieten? Hoe voelt dat? Hoe is dat? Hoe is dat, een leven zónder strijd, Wie Ben ik, zonder strijd? Nou, ik vind dat het weleens tijd wordt inderdaad om dat een keertje te gaan ervaren. Doe eens gek. En het gekke is, blijkbaar zijn er al Tijdslijnen die daar allang mee bezig zijn J, omdat ik geloof dat alles in het Hier en Nu gebeurt. Dus de laatste tijd ben ik, zoals ik dat noem, wat Talenten-verhalen aan het opzoeken, uitwerken. Nouou, sta je ook van te kijken hoor! :0 Blijk allemaal dingen te hebben ervaren en gedaan, waarvan ik denk; dat was te gek (!), en dat was ook prettig geweest als ik dat iets eerder had ontdekt. Zit ik hier onzeker te zijn, terwijl ik verdorie, toen en toen, of the man was, of iets had uitgevonden, of vet goeie dingen voor anderen heb gecreëerd, of dingen heb ervaren waar echt wel over naar huis te schrijven valt. Dus dat helpt ook, heb ik gemerkt, want als je alléén maar bezig ben met pijn-verhalen, wat ik dus jaren en jaren heb gedaan, pff, ook dat is ergens een beetje afsterven. Het helpt ook om Tijdslijnen (andere levens), zoals ik het noem (deels-persoonlijkheiden, kan je het ook noemen) (stukjes van je zelf) (om het even), op te zoeken, te ontdekken, wat je wél leuk vond en wat wél goed of leuk is gegaan! Want die energie kan je vervolgens gaan bekrachtigen, en het kan je ook een soort rust geven, tevredenheid, over jezelf, eigenwaarde. Eigenwaarde vind je, blijkbaar, in het aangaan van al die verhalen, opzoeken, gezien dat je ‘slachtoffer’ hebt durven te zijn, gezien dat je ‘dader’ hebt MOGEN zijn, gezien dat je allerlei dingen wél kunt en wél mag én wilt! Nou goed, en zo vlinderen wij voort.
Ik hoop dat je er iets uit kan halen Sandra. En misschien ook wel iemand anders van deze ongelooflijk mooie site die dit leest. Ik wens je heel veel ontdekkingen, zelfliefde en kracht toe! En may you treat yourself kindly! May we all treat ourselves kindly! We zijn allemaal vlinders, in wording. Moge het leven de zomer voor je worden, Sandra.
Een lieve groet en warme knuffel,
Susanne
@Susanne, ja wauw Suzanne, dat is er wel boenk op, vind ik! Mooi.
Ik zou graag contact maken met mijn krachtlevens. Kent er iemand een goede therapeut in België of niet te ver in Nederland. Of een veilige techniek om het jezelf aan te leren?
@stien,
Hoi Stien!
Dank je voor je reactie! Bleek er allemaal op te passen :). Ik hoop dat mensen er wat aan hebben. Ikzelf kom uit het midden van Nederland, dus ik ben in jouw omgeving niet bekend met wat daar aan therapieën allemaal te vinden is.
Je kan natuurlijk altijd contact maken met jezelf. Contact maken met je herinneringen. Zoals ik het zelf altijd omschrijf: je Persoonlijkheid in dit leven is als het ware je Software, je Ziel de Hardware. Alles zit op je schijf, in je rugzak, als herinnering. Zoals je ook contact kan maken met bv. toen je 6 was, en hoe je huis er bv. uit zag toen,, zo kan je op die manier ook contact maken met welke herinnering dan ook. Gewoon je gevoel achterna gaan en kijken wat er omhoog komt. Maar, schrijf ik er wel bij, bij mij is het nu 14 jaar geleden dat ik mijn eerste regressie/reïncarnatie sessie heb gedaan, dus hulp daarbij raad ik wel aan. Zeker als het nieuw voor je is! Want je kan in enge of zeer pijnlijke of verwarrende ervaringen terecht komen (is althans mijn ervaring) en ik vond het zeer fijn om daar iemand bij te hebben die daar dus kennis over heeft en gespecialiseerd in is. ‘Je kan wel vlees in de pan gooien, maar als je niet weet wat je nu precies aan het doen bent, kan de vlam in de pan komen’, bij wijze van spreken. Dus ik raad je persoonlijk aan om iemand te vinden die hier bekend mee is, zodat je in een veilige omgeving een beerput omhoog kan halen, zeg maar.
Zoals ik schreef ben ik hier nu jaren mee bezig en word je natuurlijk bewuster en ‘kundiger’, of hoe je het dan ook noemen wilt, maar ik vind het nog altijd erg prettig wanneer ik dat in de veilige omgeving van wat je kan noemen een specialist kan doen. Maar, vanwege geldgebrek, is dat ook niet altijd mogelijk, dus ja, contact maken met jezelf, je gevoel, je herinneringen, is godzijdank, met of zonder specialist, met of zonder geld, altijd mogelijk! 🙂 Want ja, uiteindelijk zijn we officieel natuurlijk onze eigen specialist, en een therapeut bv. is natuurlijk ook maar geprojecteerd ;), maar ben je nog niet echt bekend met de materie dan raad ik je aan iemand te vinden (in je eigen omgeving natuurlijk) die hier veel van af weet.
Ik wens je veel succes bij het vinden van iemand in jouw omgeving en op je reis! 🙂
Liefs, Susanne
heey lieve Suzanne,
Heb met heel veel interesse en bewondering jou verhaal gelezen. Wow, Wow en nog een wow!!
Ik vind dat heel knap en moedig dat je dat hier zo prachtig omschreven heb.
Herken ook veel van mijzelf van mijn leven in jou verhaal. 😉
Wat een talent heb jij om te schrijven en je uit te drukken!!!!
Dank je wel voor het delen!!!!
heel veel liefs sabine
@sabine,
Heey Sabine,
Dank je wel voor je lieve reactie :)!
Eigenlijk was het bedoeld in eerste instantie om Sandra hopelijk wat te inspireren of zoiets dergelijks, omdat we natuurlijk allemaal weten hoe moeilijk leven soms kan zijn ;), en omdat ik zelf veel kan halen uit andersmans verhalen en je net weer even dat zetje kan doen geven, weet je wel, en uiteindelijk dus een heel verhaal geworden, ja, haha, ja, ik dacht nog; zal het er überhaupt wel oppassen…?
Bedankt in ieder geval voor je lieve reactie, Sabine!
Warme groet, Susanne
@Susanne, Het geluk tegenhouden … dáar worden we moe van. Hoe waar! Buufsuus is gaan vlinderen!
@Marijke, ja ik mis ze wel onze susie. Hopelijk is ze een mooie wei in gefladderd. 🙂
Wat een lieve reactie jannie. Ik probeer me elke keer weer op te peppen. Ik ben altijd een vechter geweest. Mijn hele leven al. Ik probeer te begrijpen wie ik ben en waarom ik met zo weinig mensen een verbinding kan maken. Maar ik ben nu 43 jaar en ben hier al vanaf mijn 8 e jaar mee bezig. Als ik maar wist wat ik moet doen!! Wat is mijn opdracht? ? Als ik dat weet kan ik er misschien iets mee. Nu voel ik me door weinig mensen begrepen en met mijn eerlijkheid en directheid bereik ik helemaal niets. Maar ik ga het boek lezen en ga proberen gelijk gestemde op te zoeken om zo verder te komen in dit leven…. dank. Liefs sandra
Lieverd Sandra . Ik ben geschrokken van je moet niet zo denken , boven aan het verhaal van Gordon staat ook nog een boek wat je kan lezen dat geeft hij aan het zijn handvatten , het boek heet de vreemdeling van Albert Camus had je er over heen gekeken , probeer mensen te ontmoeten die ook indigo zijn of h s p of kijk of je via deze site contact kan maken , niet opgeven hoor ga door met je zoek tocht , je bent speciaal probeer er het positieve uit te halen i p v zinnen zoals ik ben te moe voor deze strijd en dit leven kom op zeg , Niet doen je kan uit zoeken of er niet een vereniging be staat via internet of iemand waar mee je kan praten , even je energie er in steken , je geef toch om je dieren , dieren voelen feilloos aan als je niet goed in je vel zit ! Je houd toch van ze ? Indigo kinderen zijn bijzonder je bent niet alleen alleen zoek energie bij je dieren . En niks meer over verdwijnen Hoor….Daar is het leven te kostbaar voor liefje sterkte .ook wat ouder indigo kind (kristal. )) Jannie
Het boek van Ken Wilber -zonder grenzen- is een absolute aanrader. Je bent niet afgescheiden of anders gezegd er is geen zelf. Zodra je dat gaat beseffen kom je thuis. Het is er de tijd voor NU.
@anna,
Dank je voor de tip, Anna! Ik ga ‘t eens opzoeken! 🙂
Liefs, Susanne
En nu?? ik herken heel veel, voel hetzelfde en de hele tijd hoor ik dezelfde vraag: wat nu??
Wat moet ik in vredesnaam doen??
Welke boeken moet ik gaan lezen, hoe ontmoet ik jullie en waar zijn jullie?
Ik ben al zolang zo moe en ben al zo lang op zoek.
Ik ben alleen en voel me vreselijk eenzaam.
Ben altijd boos en kwaad en wil het liefst verdwijnen maar dat kan niet omdat ik een enorm verantwoordelijkheidsgevoel heb voor de dieren die ik heb. Zij hebben me nodig.
Maar ik wil zo graag naar huis. Ik heb een vreselijk groot heimwee naar huis. Ik wil terug naar de bron. Ik ben te moe voor deze strijd en dit leven.
Maar als ik het zou opgeven en deze wereld zou verlaten zou ik dan terug mogen keren naar huis??
En nu?? Wat moet ik nu?
@Sandra,
Hoi Sandra,
Heftig berichtje van je. Ook eerlijk.
Ik snap denk ik wel een beetje waar je doorheen gaat, als ik dat nu al mag opmaken / concluderen uit je berichtje. Ik heb ook een lange periode van ontzettende moeilijkheid gekend, dat je je inderdaad op een gegeven moment begint af te vragen; ‘waar doe ik het in godsnaam nog voor..’ Zelf ben ik nu al een tijd die periode uit, ook al zijn er nog steeds wat pittige stukjes en uitdagingen. Maar de zware heftigheid en de zware vermoeidheid en dergelijke, waar jij een beetje over lijkt te schrijven en dus nu momenteel een beetje in lijkt te zitten, daar ben ik zelf gelukkig al weer enige tijd uit, dus ik kan je zeggen; hou vol! Ook al klinkt het ontzettend cliché; er IS licht aan het einde van die tunnel!
Er liggen gouden beloftes in eenzaamheid, in drijfzand, zo kan ik het ook weleens noemen. Gouden beloftes die alleen maar te vinden zijn in die diepte. De moeheid, de wanhoop, komt uiteindelijk voort uit het niet goed (weten) om te gaan met onszelf. Vandaar de uitdaging! En als we durven te kijken naar de oorzaken en leren hoe daar onze energie op te gaan richten, in plaats van onze energie maar steeds te gebruiken om het het ondergesneeuwd te worden door de symptonen van het nog niet goed geleerd hebben hoe (uiteindelijk) goed met onszelf om te gaan, vol te houden, dan valt er zoveel te vinden, Sandra 🙂 !
Soms moeten we van huis gaan, om te ervaren hoe het is om weer thuis te komen. En thuis komen, geloof ik, kan op Aarde, in het Hier en Nu. Sterker nog, ikzelf geloof inmiddels niet meer zo dat er een Hier en Daar is, al kan dat zeer sterk lijken en voelen. Ik geloof zelf dat we al, in hoe ik het noem, Zomerland zijn. En hoe hier, in het Hier en Nu, met onszelf, wie wij Nu zijn, ondanks, ondanks, te kunnen gaan zijn, te durven te zijn, dat is blijkbaar de uitdaging, de opdracht, de kans ook(!) waar onze Ziel voor gekozen heeft! Nou, hoe vet is dat, dat wij dat nu met z’n allen mogen gaan ontdekken!
Ik snap de vermoeidheid, de wanhoop, dat ellendige 🙁 , waar je soms gék van kan worden, maar in die diepte, die tergend kan zijn, kan je onverwachts (!) de mooiste bewustwordingen vinden, kan je je eigen kracht ontmoeten. Die kracht die ook weer nodig is om weer nog mooiere ervaringen te kunnen aangaan, te kunnen manifesteren, te dúrven te ontvangen. De kracht van Liefde is de meest krachtige van allemaal, krachtiger dan de energie van pijn en de ellende. Al lijkt of voelt dat soms niet zo 😉 . En om die kracht, die kracht van Liefde, aan te kunnen, er handen en voeten aan weten te geven, het op een dusdanige manier weten te gebruiken dat het in ons voordeel gaat werken (en dus automatisch ook voor een ander), ja, da’s pittig, zo op z’n zachts gezegd en hard werken.
We kunnen die diepte aan als we die diepte zelf ervaren hebben. We kunnen die diepte vorm gaan geven als we er ons mee durven te verbinden. Blijkbaar durf jij je wel te verbinden met de diepte van moeilijkheid, om het maar even zo te zeggen. En dus heb je, bezit je, blijkbaar wel die kracht. We bezitten allemaal die kracht. En we zijn blijkbaar aan het uitvogelen hoe die energie op disdanige manier te weten, op een bewuste manier, te gebruiken, zodat het ons heling en vrede en dergelijke geeft.
De eerste stap naar die pijn is de eerste stap naar het ervaren van die pijn. En die eerste stap naar het ervaren van die pijn, is uiteindelijk de eerste stap naar vrijheid. Gek is dat hè. Onze vrijheid begint waar onze weerstand tegen pijn stopt. Als we ons over durven te geven, over te geven aan pijn, het dan maar te gaan voelen, en proberen als het ware onze pijn lief te gaan hebben, te gaan verzorgen zoals we voor een kind zouden gaan zorgen, dan is het wonderbaarlijk (is mijn ervaring althans) hoe ontzettend veel je van jezelf begint te zien wat eigenlijk niets met pijn te maken heeft, maar juist met hele mooie dingen!
Nu nog wat praktische tips:
We kunnen erover schrijven, lezen, op websites zoeken naar onderwerpen waar we ons mee verbonden voelen.
Een mapje maken of een schriftje of iets dergelijks, en elke dag duidelijk voor jezelf opschrijven wat je voelt, wat het nu precies is dat je wél graag wel wilt (want we zijn o zo goed in het benoemen van wat we niet willen), aandacht gaan geven aan ons vastlopen, inplaats van vast te lopen in waar we aandacht aan geven.
Er zijn allerlei soorten therapieën, reïncarnatie-therapie bv., waarin je contact kan maken met die delen die zich vermoeid en wanhopig voelen, want voor hetzelfde geldt is veel van je vermoeidheid, zwaarte, hoe je het ook wilt noemen, niet eens die van Sandra, maar van wie je bent geweest in een ander leven en dat je dat nog in je draagt, met je meedraagt, als het ware. En uitzoeken wat daar dan de redenen voor is of kan zijn waarom je dat nog in je hebt zitten en/of nog met je meedraagt.
Vertrouw erop, en ik weet hoe ontzettend moeilijk en uitdagend dat ook soms kan zijn, dat je wel een weg vindt, lieve Sandra. Je vindt je weg. De moeilijkste ontmoeting in het leven is de ontmoeting met onszelf. Maar het is ook de mooiste. Het is ook mooiste. We kunnen alleen voelen hoe het is om van ons zelf te houden, als we weten hoe het is om niet van onszelf te houden. Als we willen ervaren hoe het is om thuis te komen, moeten we de ervaring van ‘verdwaaldheid’ kennen. En dus is er uiteindelijk niet echt een verdwaaldheid, al kan dat in die diepte soms echt wel zo te voelen zijn. Als je Ziel het aandurft/aangaat om de ervaring van ‘verdwaaldheid’te durven te creëren, moet je nagaan hoe te gek je je zal gaan voelen wanneer je erachter begint te komen waarom je die ervaring voor jezelf creëert :).
Ik weet zelf hoe moeilijk het soms kan zijn, het gaan inzien en voelen en ervaren van Licht, om het maar even zo te noemen, maar we zijn er al en we zijn er al. Geef jezelf een dikke knuffel en vier je eigen kracht! En ga kijken, opzoeken, wat jouw Ziel je wilt vertellen met de ervaringen die je nu hebt. En wees nieuwsgierig naar je eigen antwoorden. Jee zal je weg vinden meis, je zal weg vinden.
🙂
Liefs, en heel veel sterkte en kracht en joy toegewenst,
Susanne
Hoi Sandra,
even wil ik je zeggen dat ik je helemaal begrijp, met de dingen die je voelt en denkt.
Op deze site zijn zoveel herkenbare dingen te lezen..het is heel troostend en geeft veel steun.
Veel liefs, veel sterkte,
Joanna.
Lieve mensen,
Herkenbaar, ik heb het extreem maar ik blijf geaard en realistisch. Wel ben ik voorzichtig want vele , doen zich voor alsof of hebben praktijken waar ze geld mee verdienen en dat voel en zie ik meteen want ze willen iets van je. Hier op de site ben ik ook voorzichtig ben eerlijk erin, want ik bezit vele zintuigen. Ik kom van het verre oosten, en heb een missie die ik bijna voldaan heb. Heel zwaar, en leerzaam maar je word verhard door hier. Terwijl je eigenlijk zacht en liefdevol bent. Ik hoop echt dat ik in contact kom met indigo mensen, heb een eenzaamheid die ik nu wil gaan delen samen.
Ik hoop iets te horen van jullie lieve mensen die puur zijn, want ik voel het toch aan als het niet oprecht is.
Warme groet,
Angel
@Angel,Beste Angel(s)
Inderdaad herkenbaar!
Wij herkennen leugens en worden dagelijks teleurgesteld door niet alleen onze directe omgeving, maar ook de maatschappij in zijn totaliteit.
Als kind meende ik dat iedereen hetzelfde aanvoelde als mij.
Vervolgens voelde ik me een eenling en werd ik monddood gemaakt.
Op m’n 19de volgde ik een cursus elementaire psychologie om na te gaan of ik zo extreem anders denk dan de gemiddelde mens.
Grappig was, dat ik goede waarderingen kreeg voor mijn inzichten en werd mij geadviseerd door te gaan in de psychologie.
Rond mijn 34ste kwam ik pas per toeval het fenomeen indigo tegen waar ik me 100% in kon vinden.
Vreemd genoeg is het heel moeilijk andere lotgenoten te vinden. Zoals je al aangeeft zou je bijna zeggen dat je elkaar op straat zo zou herkennen. Het tegendeel is echter waar. Als iemand te opdringerig zich naar je opstelt met voor jou herkenbare dingen ,waarvan je dacht dat jij die alleen bezit, komt dit best schokkend / afstotend over.
Je bent gewend dat dat je vreemd aangekeken wordt als je over jouw ervaringen /belevingen verteld. Dus vertrouwen vinden in elkaar is moeilijk voor ons.
Mijn wens is net als jouw ,om met zoveel mogelijk indigo mensen in contact te komen.
Het bewustzijn vergroten/bevorderen is mijn ding.
Leugens aan het licht brengen en de waarheid laten zegevieren.
Zegt “Zeitgeist” the movie 1,2 en 3 jullie iets?
Wij als indigo’s kunnen ons 100% aansluiten ,aan deze opzet van de waarheid naar boven brengen, en werken aan een betere wereld.
Hoop dat ik op deze site met veel indigo’s in contact kom!
Hartelijke Groeten,
Twan
@Twan Bosman,
Hoi Twan,
Ik herken me erg in jouw verhaal. Ik weet niet of ik mijn gevoeligheid, bewustzijn, ervaring, hoe je het ook wilt noemen, persé een naam wil of kan geven, of het nu Indigo, Kristal of gewoon Hoog Sensitief is, maar ik herken in je verhaal inderdaad de moeilijkheid, en het gebrek aan jezelf gespiegeld te zien is soms zo ontzettend moeilijk. Ik kan dan wel weer veel van mijn eigen dingen gespiegeld zien, maar dat zijn toch altijd dingen waar ik zelf dan blijkbaar nog wat aan te werken heb, maar mijn eigen gevoeligheid, m’n eigen bewustzijn gespiegeld zien in iemand anders.. ik zou niet weten hoe dat is! Dat je iemand tegenkomt die wéét waar je het over hebt, die ook in dezelfde taal spreekt, aan wie je je niet hoeft te verantwoorden, uit te leggen. Ik zou niet eens weten hoe zo’n gesprek zou gaan! Ik zit weleens te fantaseren, stel, je staat bij een bushalte, en naast jou komt iemand te staan die dus ook gewoon op de bus staat te wachten, en je kijkt elkaar aan en hij vraagt ineen keer aan je; ‘hoe gaat het nu op jouw reis? Waar ben jij nu als Wezen?” Haha, ik zit daar weleens over na te denken, ik zou me volgens mij rot schrikken, joh! 🙂 Omdat je natuurlijk zó gewend bent om tegen een soort van ‘dichte deur’ op te lopen en je eigenlijk ergens constant onzichtbaar lijkt te zijn. Pff.. Soms werk ik er express aan aan hoe het zou voelen om iemand tegen te komen die ook op het zelfde bewustzijnsniveau zit, puur om alvast een soort van te gaan ‘wennen’eraan, als je begrijpt wat ik bedoel.
Veel succes op jouw reis gewenst!
Liefs, Susanne
Tranen in mijn ogen van herkenning. Ik begin pas net te begrijpen. Eindelijk. Dankjewel voor deze website. Het werd tijd dat ik ‘m vond.
Mooi zo. Welkom
Heel per toeval (maar toeval bestaat niet ;-))kwam ik op deze site. Ik heb ook niet alle comments gelezen. Ik vond het een mooi artikel. Het heeft me geroerd. De eenzaamheid was erg een herkenning voor me. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder tegen anderen over me zei: ja het is een beetje een vreemd kind, ik kan me nog herinneren dat mijn vader tegen me zei: houd eens op met vragen meisjes, ik weet de antwoorden ook niet op je vragen. Ik heb me vaak eenzaam en onbegrepen gevoeld. Toch heb ik liefdevolle ouders gehad. In mijn oude jaren nu leer ik mijzelf een beetje kennen. Ik heb een tijd op Second Life gezeten omdat ik ontdekte dat het een prachtig medium was met mensen all over the world van gedachten te wisselen en daar werd ik benaderd door de groep van lichtwerkers, want ik zou een lichtwerker zijn. Op dat moment snapte ik het nog niet, nu wel. Ik heb ook HSP op de agenda van een college in Zwolle kunnen krijgen, omdat ik het zo jammer vind dat hoog sensitieve mensen vaak als ADHD of ADD worden geindiceerd en dan dus maar aan de Ritalin moeten, maar m.i. vooral begrepen moeten worden. Ik ben zelf coach geworden omdat ik me uit de cijfertjes wilde trekken en met mensen wilde werken. Ik wil graag anderen helpen of met hun gedachten uitwisselen en heb ook een vriendin, zo noem ik het maar, die zich gespecialiseerd heeft in hooggevoeligheid, dus kan haar adres doorspelen. Ik ben beetje digibeet, dus weet niet hoe je mij zou kunnen bereiken. dus mijn e-amiladres is lucyvansluijs@gmail.com. Mail maar als je er over wilt praten. Mijn tel.nummer krijg je dan wel, want persoonlijk gesprek voelt beter voor me
Dit helpt mij echt. Ik heb heel veel herkenning in het Indigokind. Zelf ben ik paranormaal begaafd, kan aura’s zien, en nog veel meer. Alleen soms weet ik niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik wil het verder ontwikkelen maar ik weet niet hoe. Dit stuk raakte mij echt, ik had zoveel herkenning in die eenzaamheid. Ik kreeg gewoon tranen er van. Mijn ouders en broertje vinden mij best een moeilijk kind. Ik heb zoveel vragen die nog niet beantwoord zijn, kan iemand mij helpen deze vragen te beantwoorden?
Groetjes en alvast bedankt!
Hey Sc, je zou eens een coach kunnen uitzoeken… Er zijn goede die je kunnen helpen met je vragen. Warme groet, Gordon
dank je wel voor dit stuk. Ik herken mij vooral in de Indigo, maar ervaar ook al sinds heugenis het onbegrip en de eenzaamheid dit dit met zich meebrengt. Ik zou erg graag anderen willen ontmoeten die heldervoelend/indigo zijn om ervaringen uit te wisselen en te merken dat ik hierin niet alleen ben.
Hebben jullie een idee hoe ik gelijkvoelenden kan ontmoeten?
groet,
Eduard
ik heb dit ook.
ik ben er laatst achter gekomen en sinds vorige week zie ik zelfs aura’s en ik weet dat er iemand bij mij is op zolder.
Dank je Gordon. Nu op mijn 62e valt alles op haar plek. Ik weet nog dat ik als kind mezelf met de mantra:’Ik wil dit niet voelen, ik wil dit niet voelen’ in slaap suste. Mijn moeder dwong me om me aan te passenen ik herken dan ook volledig je verhaal over je moeder. Zelf ben ik ook moeder en ervaar de worsteling bij mijn zoon, in middels 40. Mijn moeder was zelf ook een indigo. Toch begrijp ik nu pas echt de kracht van mijn hoge gevoeligheid en stop deze soms nog onder het vloerkleed. Veel te gevaarlijk!! Mijn intuïtie gebruik ik mijn mijn praktijk voor reading/channeling. De laatste tijd gaat alles in een sneltreinvaart. het lijkt alsof de hele kosmos zich samenspant om mij te laten zijn wie ik echt ben en al mijn overlevingsrollen definitief los te laten. Voor de astrologen onder ons; Transit Pluto op de Ascendant in sextiel met Zon en Mercurius, terwijl Saturnus transit over de Zon en Mercurius gaat en als dat allemaal voorbij is komt de Nieuwetijdsplaneet Uranus het afmaken. Het kraakt aan alle kanten, maar het VOELT!! als een prachtige kans.
tjemig,dit heeft mij aan het huilen gemaakt,,,,,wat een herkenning ….
heel lang niet begrepen wat er nou mis was met mij en waarom ik niet kan wennen aan de hardheid van de wereld…..
waarom mijn liefde niet begrepen wordt….
en wanneer komt nou het moment waarop wij al zo lang wachten???
@chris,
en hoe gaat het met jou?
Heb je al antwoorden gekregen op je vragen?
Zijn er meer deuren open gegaan, zodat je nu snapt hoe het zit?
@Angela, wel,ik voel me bij tijd en wijle enorm eenzaam,ik mis iets en heb heimwee naar iets. grote mate van onrust…
dat is wat mij verdrietig stemt.wanneer ik deze “aanvallen “(zo noem ik het maar)niet heb,sta ik weer sterk in mn leven.ben afgelopen jaar getransformeerd doordat ik de ruimte heb gekregen(heel verhaal)
er gaan wel steeds meer deurtjes open maar ik ben er absoluut nog niet hoor,
dank je voor je reactie Angela,fijn dat het met jou beter gaat…..ik weet wat je meemaakt
Dank jullie @Joke en @Sharina, sinds ik op deze site ben gaan lezen en via de linken ook weer bij andere site hopen info heb gelezen met herkenning, ben ik in een stroming terecht gekomen waar ik me door laat voeren naar “plaatsen, situaties, dingen” die goed voor me zijn.
Kom ineens op sites gelijkgestemden tegen waar ik ze niet had gezocht. Toeval? Nee, daar geloof ik al lang niet meer in! Vit B12 tekort, Alleengeboren tweeling, schildklierproblemen, zware metalenvergiftiging…..aan al die dingen ga ik werken, hulp zoeken, genezing of verbetering proberen te krijgen! Ik voel me positiever dan ooit. Ik GA ervoor!
Zo herkenbaar, zit hier met tranen in mijn ogen te lezen. Voel me helemaal niet thuis in deze wereld, heb dan ook geen familie en vrienden meer. Zelfs mijn man, die mij als enige accepteerde zoals ik was, komt steeds verder van me af te staan. Ik snak naar aanraking en knuffelen en hij doet het uit zichzelf nooit (meer). Voel me zo eenzaam en alleen. Wil alleen maar weg, rust, dood. Van de lijst had ik alle antwoorden met ja, behalve 2 vragen met misschien……..Indigo? Denk, nee weet zeker van JA.
Alleen voel ik me als een kind dat niet kan zwemmen zonder zwembandjes, ik ben aan het verzuipen………..help!
@Angela,
Hoi Angela, Ik weet en begrijp heel goed wat je mee maakt. Het is heel zwaar om eenzaamheid te verdragen. Zelf ben ik wel honderden keren emotioneel gezien gevallen en weer opgestaan.Ik weet dat ik het nooit echt zal opgeven, ergens zijn we toch ook weer heel sterk! Waarschijnlijk wordt het wel gemakkelijker als er op den duur gelijk gestemden ons leven binnen komen. Hou vol meid, we kunnen het aan!
@Angela, hoe gaat het nu met je?
@chris,
ben hier al lang niet meer geweest, is geen toeval dat juist vandaag ik een link aanklik en een artikel wil lezen en zie dat jij me een vraag stelt………….
Het gaat al een stuk beter, dank je……..
Ik heb een boek gekocht van Louise Hay en probeer de hele dag alle negatieve gedachten om te zetten in positieve affirmaties. Gaat natuurlijk niet altijd goed, maar ik ben al een heel stuk verder als op 6 augustus. Ik heb weer vertrouwen in mijn toekomst, ik ga ervoor!!!!
Bedankt jullie allemaal!!!!
Het raakt me,
mooie blog
en zo waar..
Nog even volhouden allemaal,
op adem letten als t even zwaar wordt
Komt goed 😉
Dank je Gordon voor al je goede teksten… Maar dan toch een vraag… Als je dan zo als ouders staat.. wij zijn heel spiritueel, ik ben zelf een, ja wat ben ik, ik pas niet in een hokje, maar ik ken zelf mijn verbinding en ik voed mijn kinderen ook zo op. Waardeer ze in al hun zijn en kunnen en we hebben samen prachtige ervaringen. Maar dan heb je een dochter van 12, ik kan haar wel indigo noemen, maar dan zit je weer met dat hokje. Zij heeft een enorm heftige puberteit, schopt en slaat tegen alles. DUs ook en met name tegen mij. Ik verwacht dat ze haar medemens met respect tegenmoet treedt en dat ze dus niet iedereen gaat uitschelden en vervelend doet. Maar ik krijg dit niet erdoor… het wordt alleen maar erger. Wat kan ik dan doen om dit gedrag positief te krijgen? Hoe moet ik haar benaderen hierin, want ik weet het echt niet meer?
hallo zou ik even wat kwijt kunnen?
ik denk dat ik ook een indigo/kristal kind ben, wat de verschillen ook mogen zijn.
alleen daarbij ben ik ook lange tijd met iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis omgegaan.
voel me slechter dan ooit, het enige waar ik nu even blij om kan zijn is deze website…
Dank je wel Gordon, door deze site kom ik steeds meer thuis bij mezelf. Het is wel even wennen en voelt als een nieuw leven, nu ik 39 ben. Je verhalen en de reacties van anderen hierop raken me. Ik weet nog niet goed wat me te doen staat hier. Eerst maar eens (her) ontdekken wie ik ECHT ben, dan volgt de weg misschien vanzelf. Warme groet Roos (pseudoniem ivm mijn privacy).
Hoi “Roos:”, dank je wel voor je reactie. Wees welkom!
via facebook bekijk ik nu regelmatig berichten die hier gepost worden. Ik ervaar ook veel eenzaamheid, en het helpt om hier reacties te lezen van mensen die hetzelfde meemaken. Ook de artikelen zijn me vaak op het lijf geschreven. Ik ben verder gaan zoeken en sinds een paar maanden zit ik ook op de chatsite van Netsamen. Het is erg fijn om daar anderen te ontmoeten en te merken dat daar een community ontstaat. Het daten staat niet voorop hier. Deze mensen zoeken elkaar ook regelmatig op. Dat heb ik nog niet eerder zo bevrijdend ervaren. Ik wens het iedereen toe dat je je passie en kennis kunt delen. Want daar ben ik wel achter, dat we mooie gaven gemeen hebben….. en wat is er dan mooier om ze te delen..
@ietje,
Bedankt voor jouw tip over Netsamen. Naar zoiets was ik al heel lang op zoek. Inderdaad ook niet specifiek voor het daten maar juist voor de herkenning en vriendschap.
Groetjes, Suze
Lieve mensen,
Gelukkig ben ik op zeer jonge leeftijd, zestien jaar, erachter gekomen dat ik “anders” ben dan de meeste mensen. Ik weet niet precies wat ik allemaal kan, maar ik ben aan het ontdekken hoe ik in elkaar zit en hoe ik ermee moet omgaan. Gelukkig heeft een vriendin van mij, die nog in de buurt woont ook, hetzelfde. Zij is, gelukkig voor haar, wel al veel verder in haar ontwikkeling. Mede door haar heb ik me gerealiseerd wat er met me aan de hand is; dit heb ik heel lang niet begrepen.
Met tranen in de ogen de tekst gelezen, eindelijk (h)erkenning. De pijn van thuis, het onbegrepen voelen en het niet begrijpen van de mensen om mij heen. En alles voelen.
Erg fijn om me begrepen te voelen en dat er ook anderen mensen zijn die het beste met anderen voor hebben. Fijn bedankt voor dit mooie stukje.
Goed om te zien dat we met meer zijn. Ook goed om te lezen dat veel van de gevoelens die ik heb ook ervaren worden door anderen.
De huidige staat van de wereld en het bewustzijn van de egoistische/hebberige mens is frustrerend.
Het is verleidelijk om ze maar aan hun lot over te laten.
Maar onder andere deze site en komieken als Bill Hicks en George Carlin laten zien dat er anderen zijn die de waarheid zien.
Bedankt allen, en geef niet op als je het zwaar hebt.
Er is nog goed in deze wereld en het is het waard om ervoor te vechten.
Hoi Gordon,
Of ik een Indigo of Kristalkind ben, weet ik niet. Ik wel dat ik een zeer gevoelig mens ben, die de pijn van een ander kan voelen alsof het mijn pijn is. Ik kan echt heel diep worden geraakt door het leed van een ander, waarbij ik vooral gevoelig ben voor dierenleed en eenzaamheid, misschien omdat deze twee wel het meest extreem of zichtbaar aanwezig zijn in onze maatschappij (zichtbaar voor mij dan). Ik weet ook dat ik mij al bijna heel mijn leven lang alleen voel. Ik heb vaak gewenst dat ik een tweelingzusje had, want dan was er tenminste iemand waarvan ik wist dat ze begreep wat ik voelde.
Ik lijk op mijn vader, hij is ook extreem gevoelig. Alleen heeft die gevoeligheid zich in zijn geval tegen hemzelf gekeerd en is hij geworden tot een zeer onzeker mens. Ik ging die richting ook op, met een extreme focus op rationeel denken. Pas sinds zo’n anderhalf jaar leer ik weer hoe het is om te voelen en ik leer ook ervaren hoezeer ik anderen kan raken als ik in mijn kracht sta (en hoe bijzonder het dan is om te zien hoe die kanten die ik zie als mijn zwakken kanten, ineens een enorme kracht herbergen).
Eerlijk gezegd vind ik het leven een hele grote uitdaging. Ik voel me soms waardeloos, disconnected en alsof ik veel te ver afsta van wie ik eigenlijk diep van binnen ben. Ik ben soms diep eenzaam en mis dan een verbondenheid die ik bijvoorbeeld wel terugvind in de natuur. Hoewel ik een sterke behoefte voel om dichter bij mijzelf te komen en authentiek te leven, is het gevoel van wanhoop soms ook overweldigend. Want wat ik ook doe: op dit moment slaag ik er nog niet in om anderen echt te helpen, om iets tastbaar goeds te doen voor deze wereld en het leed, dat in overvloed om ons heen is, stil leed vaak, te verzachten.
Ik denk er nu over om counsellor of coach te worden. Ik hoop alleen maar dat het mij lukt om mijn kracht te vinden en mij daarin te verankeren, zodat ik altijd een stabiele basis heb en met moed en compassie kan handelen.
Goeiendag zeg!
Er gaat een wereld voor mij open, na 30 jaar weet ik pas wat er ‘mis’ is. Kennelijk ben ik niet alleen, al voelt het vaak wel zo en ben ik ook niet zo ‘raar’ of ‘vaag’ wat ik vaak te horen krijg.
Bedankt Gordon voor het plaatsen van deze site, wat een verlichting!!!
Lieve groetjes Tess
hey Tess, fijn dat je ons gevonden hebt! en nee, je bent zeker niet alleen 🙂
Lieve mensen die worstelen en het worstelen moe zijn.
Die intense eenzaamheid had afgelopen zomer voor mij z’n hoogtepunt. Op, verscheurd, uitgeput, alleen. Maar inderdaad, de eenzaamheid is een illusie. Misschien moeten we er doorheen om onze eigen kracht te vinden. Gisteren legde een fantastische vrouw me iets uit, iets dat me gerust stelde. Als mensen “zoals wij”, “soortgenoten” ontmoeten lossen de meeste worstelingen zich op.. En dat vele van ons in deze maatschappij hun weg niet of nauwelijks lijken te vinden heeft te maken met dat wij die ” nieuwe” paden aan het banen zijn, nu. Wij maken die weg en is het niet zoals in het geval van bijvoorbeeld iemand die timmerman/ vrouw wil worden gelijk duidelijk wat je moet doen om dat doel te berijken. We komen er wel.
Hallo Gordon,
Mijn zoon Alec van zeven is volgens mij ook een indigokind. Er zitten veel overeenkomsten met jou verhaal en zijn gedrag zeker dat school verhaal is op hem van toepassing. hij zit nu voor de tweede keer in groep 3 mede ook omdat hij een slecht gehoor heeft. Door apparatuur is dit probleem nu wel verholpen maar ik merk dat hij weer vast loopt wat kan ik doen om hem te helpen.
groetjes Cindy
OVER HEIMWEE
heimwee daar kun je ziek van worden, ik weet dat het zo is.
het is een diep heimwee van iets en naar iets wat er hier niet is,
jaren geleden ben ik mijn mooie huisje in de natuur kwijt geraakt.
nu woon ik tussen de mensen, en dat valt me erg zwaar,en verlang naar een plekje in de natuur, en zoek daar naar.
maar nu weet ik na jaren, dat het heimwee diep in mij zit,[en niet naar mijn huisje ] en waar ik ook zou wonen het mee zal dragen.
wel zou een plekje buiten me meer rust geven.
natuurkind mieke
@mieke, Ik en mijn lief zouden zo hetzelfde kunnen zeggen. We hebben het gevonden en verloren en weten inmiddels dat het in onszelf zit. Maar wat zou ik graag eenvoudig terug zijn in de natuur. Vaak niet wetend wat hier te doen.
Namasté
Aika
Gordon
Jezus was de mens, Christus is de energie,?
Wie zegt dat ?
je kunt het een naam geven ja ,maar dan nog; Christus is de energie waar komt die stelligheid vanaf ?
hebben we een religie nodig om een goed mens te zijn.?
ik zeg nee, een indigo weet van nature wat goed is het geweten zegt dat wel.
een god in elk mens oke die god is liefde en daar leef je naar.
de energie, ja daar geloof ik in, we houden n.l niet op om het uit te dragen,al wordt die liefde en het mededogen vaak met onbegrip en hardheid beantwoord maar tja we kunnen het niet laten.
mieke
hoi
dit las ik op een site graag reactie hierop… dank je
Verschil tusen Indigo’s en Kristallinderen
Het verschil tussen Indigo’s en kristalkinderen zit hem in de aard van het karakter.
Indigo is druk, aanwezig, haantje de voorste, prater, snel verveeld, weinig concentratie, mentaal snel, goede grove motoriek, mindere fijne motoriek, driftig, sterk, extravert.
Indigokinderen danken hun naam aan de blauw/paarse kleur van hun aura, verbonden met het voorhoofdchakra of derde oog chakra die als kleur indigo heeft. Alle kinderen met ADHD, bepaalde vormen van Autisme en PPD-NOS vallen in deze categorie. Wat weer niet wil zeggen dat alle indigo’s ook automatisch belast worden hiermee(!)
Kristal is rustig, bedachtzaam, intelligent, leeft in een eigen wereld, sterke eigen wil, goede fijne motoriek, mindere grove motoriek, introvert.
Kristalkinderen danken hun naam aan de hoge vibratie in hun kruinchakra die de kleur wit vertegenwoordigt, kristal helder. Deze kinderen noemt men ‘vredestichters’, Jezus Christus (Kristal!) was er hier één van. Bepaalde vormen van Autisme vind je onder deze groep kinderen ( het ‘volledig naar binnen gekeerd’ zijn). Kristalkinderen worden vaak gezien als wereldvreemd, wat niet zo verwonderlijk is met hun rustige, nadenkende natuur.
Samengevat:
Indigo= extravert
Kristal= introvert
@Mieke, welke reactie zoek je precies, Mieke? Of het “klopt”? Nou, in het algemeen klopt ” Indigo= extravert
Kristal= introvert” wel, volgens mij maar, dat is het leuke ervan, het zegt niks. Ik ben beide. Ik was vroeger heel introvert; tenminste dat stond in mijn lagere school rapport, maar in wezen ben ik een “mensenmens”, speels en extravert. Ik heb alleen ook de behoefte om me regelmatig terug te trekken.
@Gordon,
eerst even dat stuk van jou bovenaan
daar ken ik me helemaal in vinden,ik voel en ervaar het zo ook dat je iets uit te dragen hebt, maar waar zitten die mensen die je ook begrijpen ?
maar eindelijk ben ik dan zo ver dat ik ken zeggen.
vaak eenzaam en onbegrepen, maar zoveel inzichten,
dan denk ik jammer mensen je weet niet wat je mist.
reactie op Verschil tusen Indigo’s en Kristallinderen
Indigo is druk, aanwezig, haantje de voorste, prater, snel verveeld, weinig concentratie, mentaal snel, goede grove motoriek, mindere fijne motoriek, driftig, sterk, extravert.
ik vind dit stukje echt kort door de bocht,op mij b.v is het helemaal niet van toepassing.
en ik kwakkel toch als een echte indigo al 65 jaar.
nog meer reactie ? graag
groet mieke
@mieke, ik heb op deze site ook wel artikelen met kenmerken, maar zet er meestal bij dat mensen zich niet door zo’n lijst moeten laten leiden, maar door hun gevoel, hun hart. Als je toch graag een lijst wilt lezen met zowel indigo als kristal eigenschappen naast elkaar raad ik je deze aan.
Geschreven door een vrouw met twee Indigo kinderen, Jennifer Hoffmann. Ik plaats vaak artikelen van haar op de site. Ze legt ook meer uit over de energie van Indigo en Kristal en schrijft ook veel voor de oudere (generaties) Indigo . Hartegroet, Gordon
@Gordon,
het stuk van hoffman, klopt helemaal,ik heb het opgeslagen, ik voel de neiging om het rond te sturen naar de mensen die dicht bij me staan,en waar ik zielsveel van hou.
en triest maar ik denk dat ze het maar gezwam in de ruimte vinden.
ik heb het inzicht, maar helaas zien zij het helemaal anders, en ben ik de stoorzender.
ooooo wat verdrietig
@mieke, en Gordon,
Vroeger was ik ook heel introvert, je moest me echt de woorden uit de mond trekken zo erg was het.
Maar nu zit ik ook tussen intro en extra in, als ik ergens een mening over heb krijg je die van mij, ook als ie niet gevraagd is, en als ik rust nodig heb zonder ik me af.
Niemand is zo zwart-wit, lijkt mij.
Even iets om te delen met iedereen.
Chistus en kristal hebben volgens mij helemaal niks met elkaar te maken, qua naam al helemaal niet.
Jesus en vele anderen voor hem, die ook zo geboren zijn, met ster in het oosten, wonderen verrichten enz.
Tientallen van dat soort verhalen doen de ronde, en het bijbelverhaal komt uit India, is weer vertaald enz enz.
Ik zeg niet dat ie niet bestaan heeft, maar de feiten kloppen niet, en sowieso de bijbel is een boek vol astronomische data, Jesus is de zon, de 12 apostelen, de 12 sterrenbeelden, enz enz, interessant om daar eens meer over op te zoeken, raad ik iedereen aan.
Nog een voorbeeld, met kerst vieren we de stefte en wedergeboorte van de zon, de 21ste december is ook de winterzonnewende (al eeuwen oud), 22, 23, 24 veranderd de zon niet van positie, en vanaf de 25ste gaat ie weer omhoog, en toevallig dat Jesus ook na 3 dagen weer herrees ? lijkt me niet 🙂
Ik hoop dat ik hiermee meer mensen wakker schud !
Dit heb ik trouwens gezien in een docu op niburu.nl.
En de rest is verder geheel mijn eigen mening.
Met vriendelijke groet,
Dennis.
Hoe zit het dan met (Indigo) Kristal en het Christus bewustzijn volgens jou, DH? Dat is toch iets waar “we” hard aan/voor werken?
@Gordon
wat mag een Christus bewustzijn dan wel zijn ???
gr, mieke
@mieke, hier staat een mooie lezing van Hans Stolp,die o.a. een beeld schetst van wat het christus bewustzijn inhoudt; daar kun je veel informatie uithalen. (scheelt mij weer typen 🙂 )
@Gordon,
Esoterisch Christendom
in het verleden heb ik o.a hier veel overgelezen,
sinds ik nu zeker weet dat ik een indigo ben.
ben ik veel aan het doorlezen van wat ik zo in die jaren heb gelezen.
ik voel me licht en blij want bij dat doorlezen, weet ik het zeker wij hebben een boodschap die we door te geven hebben.
ik weet dat meer als elk ander van ons dat dat heel zwaar is, het komt vaak niet goed over.
te zwaar, niet te begrijpen, als je eenmaal bezig bent en op dreef bent, dan wordt het voor veel mensen te moeilijk, of ze zeggen kan het een keer ook wat luchtiger,.of pas je nu eens aan, dan wordt alles wat makkelijker, en zo gaat het maar door.
aanpassen ja dat gewoon niet dat voel je, we hebben geen keus, en door al dat onbegrip, kun je zo woest worden, dat er nog meer mensen afhaken ook mensen heel dicht bij je.
ik stop even, ik loop vol
houdoe mieke
Om het samen te vatten: een bewustzijn van liefde en eenheid
@Gordon,
dat Gordon is me helemaal duidelijk, zo voel ik het ook, maar ik zal eerst het stuk eens lezen, want ik denk nu wat heeft chistus er mee te maken.
@mieke, Jezus was de mens, Christus is de energie
@Gordon,
Christus bewustzijn, is volgens mij dat je bewust leeft naar het voorbeeld van christus.
En volgens mij is het dan het belangrijkste, of in ieder geval belangrijk, dat je iedereen behandeld zoals je zelf behandeld wilt worden (en met liefde), niet oordelen en helemaal niet op uiterlijk, iemand vergeven als ie jou iets aandoet.
Ik probeer er inderdaad aan te werken, is soms nog best lastig.
En ja sorry dat ik me even liet gaat met christus en kristal, het stond zo in dat stukje met een uitroepteken, alsof ieder kristal wat nu leeft ineens Jesus is, was even een irritatiepuntje bij mij 😉
En Jesus werd ook kwaad op de mannen die geld inden bij een tempel, als dat verhaal ook echt op feiten gebaseerd is natuurlijk, want dat weet niemand 100% zeker.
Wat niet wil zeggen dat kristallen niet kwaad kunnen worden hoor.
Ik zie Jesus niet als kristal of indigo, ik zie Jesus als een wezen van hogere trilling, die probeerde de mensen te laten inzien dat het anders kan, en daar kunnen we nog veel van leren, als iedereen zo leefde hadden we totaal geen ellende, maar dan hadden we ook de dualiteit niet ervaren, en hadden we ook niet van het duister op kunnen krabellen naar waar we nu bijna zijn, namelijk het licht.
Met vriendelijke groet,
Dennis.
maar iedereen is Jezus.
En we zijn allemaal GOD. Ook al verteld mijn hoofd me vaak anders, mijn hart weet dit….
Ik zie Jezus ook niet als een Indigo of een Kristalwezen, maar ik zie wel dat wij, de zgh. nieuwetijdskinderen bezig zijn zijn “terugkeer”, al is het in de geest, in de energie, te bewerkstelligen.
@Gordon,
Inderdaad we zijn allemaal God, dat klopt.
Mn hoofd snapt het ook niet helemaal 😉 haha maar ik overtuig em wel 🙂
Juist, de energie van verandering, als er meer en meer mensen zo denken, gaat de rest vanzlef mee.
hoi dennis
Zo is dat, je kunt wel overal iets op bedenken,en feiten zijn feiten, zweven laten we aan andere wezens over, houdoe
hoi mede dromers
ik ben een vrouw van 65 jaar, na een moeilijke jeugd,vol onbegrip en eenzaamheid.[ geen liefde voor mij ]
terug trekken in mijn dromen en een vol gevoelsleven waar alles heel bleef en onaangetast daar kon niemand bij dat was van mij.op een of andere manier kon ik zo overleven.
ik begreep en begrijp de meeste mensen nog niet het lijkt of ze niet van mijn soort zijn. ik sta er helemaal buiten, ik praat met mijn honden en poezen, ik kom tot rust in de natuur.ik heb een rijke fantasie, waar ik erg blij mee ben.
elk signaal vang ik op wat natuurlijk erg vermoeiend is,
ja, ik ben niet aangepast, ik doe niet mee met de consumptie maatschappij.ben erg begaan met het leed in de wereld,heb me daar ook erg voor ingezet de derde wereld en zo.
in mijn hart dat groot is heb ik best veel ruimte maar helaas weinig mensen willen dat zien, en rekenen me af op datgene wat ik niet heb of kan. en dat lieve mensen maakt me nog eenzamer in mijn zieltje.
natuurlijk is het zo als ik nu kind was [ben ik nog wel]en er aandacht voor was geweest mijn leven toch makkelijker was geweest.
heb drie dochters waarvan er een mij begrijpt en aanvoelt
ik voel mij vaak een paria in mijn eigen gezin, na jaren de leugens de oneerlijkheid en totaal geen rekening houden met mijn gevoelens ben ik op en wil dat niet meer.
ik leef nu 17 jaar alleen wel met mijn diertjes natuurlijk, dus niet echt alleen.
sinds 3 maanden komen mijn twee andere dochters niet meer bij mij, wat ook inhoudt dat ik mijn kleinkinderen niet meer zie,en dat allemaal samen is een erg hard gelag,en heb daar veel verdriet van, maar ik kan zo niet meer verder met mijn gezin,ik ben ook iemand NIET DAN ?
ga veel de natuur in ik lees en schilder en luister veel muziek, door die toestanden in mijn gezin ben ik ook al vier jaren behoorlijk beroerd was nog een schim van wat ik was lag meer in bed dan eruit na tig onderzoeken ziekenhuis opname ben ik lichamelijk gezond verklaard, het is geestelijk.dus dat ook aan gepakt.ik heb altijd geweten dat ik anders was, maar heb daar pas bevestiging van gekregen na opname testen gesprekken etc. is eruit gekomen dat ik hsp en hechtingsangst heb.
het is een uitslag waar ik al bij uitgekomen was.maar heb nu de bevestiging
maar er zit een kracht in mij die bergen kan verzetten.ik hoop dat de rest van mijn gezin eindelijk inzicht krijgt al is de kans daarop klein.
al met al zou ik met niemand willen ruilen,en voel me rijk.
BLIJF JEZELF TROUW
houdoe
He hallo,
Allereerst moet ik even kwijt dat ik niet zeker van ben of ik een indigo of kristalkind ben. Ik ben vandaag flink gaan lezen in Engelse sites en Nederlandse sites over dit soort mensen. En hoe meer ik daarover lees hoe meer herkenning ik zie maar ik ben er van overtuigd dat de vrienden die ik om me heen heb verzameld en dat zijn er niet veel dat dat nieuwetijdskinderen zijn en dit niet weten. Met name mijn partner. Zelf ben er nog niet over uit of ik een indigo-kind ben of dat ik iemand ben die transformeert. Eerst dacht ik dat ik meer paste in de verhalen van een kristalkind maar na het lezen van ervaringen en kleine alledaagse ervaringen van mensen denk ik steeds meer dat het toch indigo is.
Ik denk ook dat mijn vader een indigo is, sinds hij een transplantatie heeft ondergaan is hij de vader die ik altijd nodig heb gehad geworden. Ok, ik geef hier niet echt duidelijke omschrijvingen waarom ik geloof dat hij een indigo is maar aan de hand van zijn persoonlijke verhalen en dingen die hij heeft meegemaakt en hoe hij daar op reageerde durf ik ergens wel te zeggen dat hij misschien ook een indigo is.
Ik heb zelf het idee dat ik nu aan het leren ben om te aarden. Zelf heb ik een traumatische jeugd gehad en veel dingen in het reageren op mijn omgeving heeft denk ik te maken met een slechte hechting tijdens mijn eerste levensjaren. Maar hoe ik er mee omga geeft mij het idee dat ik een nieuwetijdskind ben. Ik vind het raar om mijzelf zo te labelen maar aan de andere kant heb ik het gevoel alsof het de angst is in mij die dat zegt. Een angst die als een soort sluier over mij heen hangt en die ik heel graag weg wil hebben maar omdat ik er zo gewend aan ben geraakt niet zo goed weet wat er gebeurt als ik die niet meer zou hebben, dat ik me naakt zou voelen. Het is altijd een overlevingsmechanisme geweest maar hij is niet meer van toepassing alleen durf ik het zelf nog niet los te laten.
Klinkt een beetje schizofreen maar dat ben ik niet. Ik geloof alleen niet in God, tenminste niet in de God die oordeelt. Ik post dit bericht maar want ik begin mezelf een beetje vaag te vinden.
Groetjes.
Woelwater
Beautiful 🙂
Dat stukje over het onderwijs sloeg bij mij in als een bom. Ik herken mezelf helemaal in dit artikel, maar nog het meest in dat gedeelte over het onderwijs. Tot nu toe heb ik opleidingen gevolgd, waarvan één afgerond, die mij zo tegen vielen. Omdat ze voor mijn gevoel zooooo saai, achterhaald en inhoudloos overkwamen. Voor mijn gevoel bestaat de opleiding waar vele van ons zich echt thuis zullen voelen nog niet in deze dimensie.
Het leven ervaar ik als een doolhof waarvan de uitgang niet direct zichtbaar is. Wat mij gruwelijk irriteert, is dat mensen die niet zo ver ontwikkeld zijn, maar andere talenten hebben…dat zij ons voor gek uitmaken. Dat is gewoon zo hooghartig als ik weet niet wat. Daarmee doen zij alsof wij het niet op een rijtje hebben en zij wel (wat natuurlijk onzin is!). Dit soort mensen komen op mij daarom altijd zo bekrompen en fobisch over. Dit maakt mij echt intens kwaad waardoor ik ze vaak als dozen beschouw. Dit soort mensen moeten ophouden met het te snel trekken van conclusies en meer ‘open minded’ worden and then we’are talking….zucht..dat moest er even uit 😀
Maar ik hou van iedereen hoor 😉
Hoi @Abbygaïl, tijdens mijn zoektocht van vele jaren kwam ik "bij toeval" uit bij de verschillende eigenschappen van onze Linker- en Rechterhersenhelft. Ons onderwijs gaat altijd nog uit van de stapsgewijze methode; de Linkerhersenhelft. Terwijl mensen die spiritueel, emotioneel, ambachtelijk, technologisch en creatief begaafd zijn, juist hun Rechterhersenhelft (meer) "gebruiken". Ik wil niet zeggen dat we onze hersenhelften zijn, maar we hebben toch een bepaalde voorkeur. Het wordt tijd dat we gaan inzien dat we onze Rechterhersenhelft meer moeten gaan ontwikkelen!
Chapeau voor je site;
Hoi,
heb zelf ook al wat wateren doorzwommen in dit leven.
Weet nog niet of ik indigo of kristal ben 🙂
Ik ben onlangs begonnen met transmissie-meditatie, een meditatie voor het nieuwe tijdperk doorgegeven door de Meester Maitreya. Ik ben altijd super gevoelig geweest, heel emotioneel, en de laatste maanden (jaren) was ik erg moe. Door deze vorm van meditatie geven de Meesters energie door jou als kanaal, en tegelijkertijd wordt het kanaal versterkt. Ik kan zeggen dat ik na 3 meditaties niet meer vatbaar ben geweest voor lagere energieen van anderen en het gevoel heb van nu echt spiritueel aan het werk te zijn geslagen. Zeker een aanrader voor alle indigo-kristal kinderen volgens mij die nog beïnvloedt worden door lagere energieen van anderen. Kijk eens even op share.nl of of share international Vr. Groet Tom
Mooi topic. Lekker zwaar. Voel sterk de verschuivingen en beeldvorming omtrend er 1 duidelijke discipline van te maken en naar voren ermee te blijven komen en klaar zijn voor de hoeveelheid kracht dat zal gaan hebben in de wereld. Dat soort filmpjes maken zoals het vrouwtje hierboven zit ook al een paar jaar in me geest. Misschien maar eens mee gaan beginnen, het kan nu meer, voel dat me aandacht er urenlang bij moet blijven. Lekker advies van boven 🙂
Gordon, prachtig geschreven zeg. Voel me erkend in je woorden. Veel woorden heb ik zelf nu niet, maar ik wil je bedanken voor de manier waarop je betekenis geeft aan jezelf. Vroeg me af of je ook op facebook bent? Wil je graag toevoegen. Liefs Barbara xx
Wij zijn de INDIGO’S.
🙂
@Barbara, dank je wel! Deze site heeft een eigen facebookpagina, om nog een beetje privacy te houden heb ik geen openbare Facebook account. groetjes!
@Gordon, ik had hem al ontdekt, thanx.
De eenzaamheid is soms heel intensief. De laatste twee jaar heb ik veel mensen om mij heen zien verdwijnen, vriendschappen, andere relaties (gelukkig niet mijn partner en zoon van 3). Het voelt soms zo onrechtvaardig, omdat ik voor mn gevoel heel veel van mijn gevoelsleven in anderen heb gelegd. Ik moet mezelf leren afgrenzen. Ook nu op werk loop ik tegen zaken aan en het lijkt wel alsof ik van buiten af de waardering niet krijg en vindt. Wel voel ik dat ik trots mag zijn op mezelf en ben eigenlijk niet meer bang om alleen te zijn. Doodop ben ik wel, energieloos…. Mijn lieve zoon, is nu 3 jaar oud. De laatste tijd praat hij veel over het feit dat hij verdrietig is, ws ook een heldervoelend kind. Het wordt dat dat ik me weer licht ga voelen en energiek. Ooit gaf een antilliaanse man mij mee : ‘meisje je bent een corridor (= doorgang)’ en misschien heeft hij wel gelijk, heb ik het alleen moeten leren accepteren.
Veel liefde voor allen vandaag…
Wow, een en al herkenning! Dank je/jullie wel!
Goedendag Allen,
De fundamentele eenzaamheid die gevoeld werd/wordt door meerdere Hspers (ik hou het ff algemeen) komt van een oud gevoel die soms voor de geboorte gecreeerd werd.
Er zijn verschillende mogelijkheden voor dit gevoel. Dit gevoel kan een herinnering zijn naar de momenten dat de ziel WEL aansluiting had bij anderen (en zich daar thuis voelde). Dit gevoel kan ook vanuit de ouders komen..
Het is de kunst in het leven om gevoel en emoties om te buigen iets wat werkt..
Wat ik heb gezien is dat mensen zich anders voelen, zich buiten sluiten en dit (misschien deels onbewust) bewust blijven doen waardoor de vicieuze cirkel aanwezig blijft.
Als iets niet goed voelt, is daar een verandering voor nodig om het te transformeren.
Uit angst niet gekwetst te worden, zijn er mensen die ook bewust het contact met anderen (vanuit het hart) afhouden.
Juist dat gedrag versterkt het gevoel wat al aanwezig was. Angst zorgt dat echt contact in de weg staat, angst is een gevoel wat gebaseerd is op eerdere ervaringen, waardoor er conditioneringen zijn gevormd.
Die conditioneringen beperken ons en laten ons deels vanuit dualiteit naar de wereld kijken: goed/fout,licht/donker etc.
Toch is alles ontstaan uit dat Ene. De bron. Angst is gecreeerd op aarde om afgescheidenheid te creeren. Als er geen tot weinig samenwerking is, echt contact,voelen mensen zich sneller afhankelijk van surrogaatmiddelen om zich krachtig, veilig etc. te voelen.
Leven vanuit liefde, vanuit het hart heelt!voor jezelf EN voor die ander.
Namaste!
ps: wat ik hierboven heb benoemd is een observatie wat ik vanuit mijn eigen referentiekader/omgeving heb gevoeld, gezien etc. een deel van de boodschap is vanuit losse pols benoemd. Niets maar dan ook niets wat ik schrijf is bedoeld als het verkondigen van DE waarheid, maar MIJN waarheid!
Goedenavond
Ik lees helemaal nergens iets over de kristalouderen. Ik ben van 1948 en afkomstig van de ster Sirius. Mijn sterrennaam is Iris, mij gegeven door mijn zielenfamilie. Mijn sterrenfamilie is mij 5 jaar geleden komen wakkermaken. Daarvoor was ik alleen maar een paranormaal mens dat uit haar lichaam kon en kon rondvliegen in een voor haar vreemde omgeving. Nooit iets gehoord van deze materie. Kristalmensen zijn er altijd geweest alleen is er nu een explosie van deze kinderen. Ze zijn vooral veel in Amerika gesitueerd. Ik herken veel van wat is omschreven. Ikzelf ben een draagster van violet licht. Dat licht kan ik zien met ogen open (normale ogen) en ogen dicht. Ik woon in dat licht.Er is me gezegd dat ik alleen hoef te zijn, te leven. Ik vind het leven vreselijk op deze planeet. De planeet zelf zoals hij oorspronkelijk moet zijn bedoeld voordat de mens hem mismaakte is schitterend. Ik heb ook kristallen aan de zijkant van mijn hoofd. Het lijkt alsof ik daar enorme spiralen van kristallicht heb. Daar komt vaak veel energie binnen . Mijn kruinchakra wordt konstantvoorzien van energie, eveneens mijn nieuwe hartchakra, de zijkanten van mijn hoofd en de achterkant.Fysiek ben ik extreem gevoelig voor energie van mijn tweelingvlam, Hoger zelf en ziel. Ik voel aanrakingen en kan telepatisch via gedachten communiseren. Regelmatig krijg ik veel beelden maar die kan ik nooit plaatsen. Ik ben één van de mensen die bewust in verschillende werelden kan ervaren gelijktijdig. Ik heb geen idee hoe dit werkt. Ik heb twee kymische huwelijken achter de rug. Mijn leeftijd is 62 jaar en ik schrijf dit omdat er zoveel geschreven wordt over kinderen en de ouderen een beetje vergeten worden. Misschien zijn er meerderen die dit herkennen. Ik vind deze wereld verschrikkelijk om te verblijven. Ik kan totaal niet tegen de wreedheid tegen alle bewustzijn zoals dat zich hier afspeelt. Ik vermoed dat de reden voor ontwaken is geweestt omdat ik er helemaal geen zin meer in had. Ik wilde deze aarde met al haar afschuwelijkheid eigenlijk verlaten. Ik heb nog wel meer te schrijven maar ik weet niet of er iemand in is geinteresseerd.
Namaste Iris
@Iris,
Goedemiddag Iris,
In een aantal stukken die je schrijft, herken ik een aantal dingen, zoals het gevoel en de ontwikkelingen die je doormaakt/door hebt gemaakt.
In aardse levensjaren ben ik jonger dan je. Ik kan me voorstellen dat het woord ‘nieuwetijdskind’ lijkt op een benaming van ‘jongeren’/kinderen etc.
Toch zijn er meerder mensen hier aanwezig die een hogere leeftijd hebben.
Het gevoel dat de wereld verschrikkelijk is, koud en wreed heb ik ook een moment ervaren. Het is de kunst om die gedachten om te schakelen in jou missie hier op aarde.
Juist als persoon die vanuit verschillende dimensies naar de aarde kijkt, lijkt het mij een voorbode van 1 van de mensen die door hun aanwezigheid, het bewustzijn van anderen kunnen begeleiden (natuurlijk op voorwaarde dat ze dit zelf willen en bij je komen;).
Shine your light!
Namaste
@chandra, goedemiddag
Ik zie dat er nog iemand Iris heet op deze site maar ik denk dat je op mijn berichtje reageert. Je hebt gelijk Chandra.
Het violette licht is niet voor niets bij mij. Ik hoef echter niemand te begeleiden, alleen maar zijn. Ik channel zelf meester Kuthumi. Voor mezelf, ik ben een leerling. Channelen met mijn HZ is ook gewoon een tweede natuur net als met mijn duaalbroer in het universum. Net als veel mensen die van de sterren afkomstig zijn heb ik ook her-inneringen. Bv de conceptie. Die weet ik nog alsof het gisteren was. Ik weet ook nog dat ik als klein babietje al Nederlands sprak toen ik ik mijn wiegje lag en de grootouders ertegenover stonden, die kende ik ook allemaal.. Maar toen ik ineens een kleine handje zag,me realiseerde dat ik een aardse baby was, toen ben ik zo enorm geschrokken dat ik mijn her-innering ben verloren. altijd al een ander kind dan anderen geweest. kon gedachtes al aanvoelen. wist precies wanneer iemand liegt.
Ik ben nu reeds zover dat mijn ziel is geintegreerd en ik met mijn twee zielbroeders ben samengesmolten. Ik heb nog een duaalzielezus in Amerika wonen. Daar is de andere zielebroer als gids aanwezig. Ik weet dat ik ontzettend hard nodig ben op aarde om energie te zuiveren. Het is wel heel moeilijk om het kleine ego duidelijk te maken dat het nergens bang voor hoeft te zijn omdat de grote ziel nergens bang voor is want er geen reden voor angst. Ik ben nog enorm aan het strijden. En de enorme energieen aan het verwerken. ik krijg ook dagelijks coderingen. Ik heb geen idee hoe dit werkt maar die worden in mijn hoofd geschoten en hebben een functie. Ik ben nog steeds bezig mezelf te bevrijden van de aarde-energieen. Ik doe wel mijn best hoor en ik weet dat ik heel hard nodig ben. Ik heb de ziel de leiding gegeven samen met mijn tweelingvlam en met de hulp van meester Kuthumi en mijn HZ en de rest van de Sirische familie kom ik wel een eind. Ik geloof dat ik op deze site niet thuis hoor eigenlijk want ik ben geen sterrenkind maar een sterrenmens die al oud is. Ik ben een kristaloudere. Die zijn helemaal niet nieuw kristalmensen.Ze zijn er altijd geweest. Er zijn altijd mensne van de sterren geweest tussen de andere wezens van de andere plaatsen. ALs ik hier klaar ben ga ik met de familie naar huis. naar Sirius. Om bij te komen van die aarderonding.
Dank je wel voor je reactie
Namasté Iris
@Iris,
Goedenavond Iris,
Fijn dat je zo uitgebreid vertelt over je ervaringen. Ik herken een aantal dingen en een aantal dingen heb je helder en duidelijk mogen ervaren, herinneren en voelen! Very nice:)
Jammer dat je het gevoel ervaart dat je niet op deze site thuis hoort. Dit is een site waar lichtwerkers (vanuit welke vorm dan ook) veel informatie kunnen vinden, met elkaar kunnen verbinden.
Jammer dat je jezelf vanuit afgescheidenheid bekijkt in plaats van jezelf als onderdeel zien van mensen die vanuit bewust zijn leven…(of dit aan het ontwikkelen zijn). Jou kennis, jou Zijn kan hier ook een onderdeel in zijn als je dat zou willen. Het is dan juist de kunst om de overeenkomsten te zien, in plaats van de verschillen.
Dit laatste wat ik noemde herken ik bij een paar andere bezoekers..
Samenwerking is de boodschap.
Wees welkom,
Namaste!
@chandra,
dank je Chandra. Ik heb me aangemeld voor een cursus bij mr Kuthumi en Saint Germain en heb de afgelopen nacht al een les gehad. Bedankt voor je reactie. Ik heb even op je website gekeken en ik zie dat je Indiase bent en daar heb ik zeer veel affiniteit mee.
een kleine quote uit Ramala:
Vele vele wezens, vele spirituele vormen zijn de aarde dicht genaderd nu wij bij de finale van dit grootse drama zijn aangekomen. Zij kijken van dichtbij naar het gedrag van de mensen in gedachte, woord en daad nu zij zich voor een dergelijke uitdaging geplaatst zien. Het is een gegeven feit in het leven, niet alleen in deze speciale tijd maar ook in gewone tijden van verandering in de kosmische cyclus,dat er misschien wel duizend wezens in het spirituele rijk zijn voor elk wezen dat zich in een fysieke incarnatie op de aarde bevindt.
Er zijn overigens velen in de kosmos die dit experiment als een mislukking beschouwen.
Op dezelfde manier zoals er geestelijke organisaties op aarde zijn, zoals bv verschllende kerken, zijn er ook geestelijke organisaties op de hogere bestaansniveaus. Beiden zijn feilbaar. Ieder in de spirituele geestelijke hierarchie daar geeft slechts het eigen idee van het leven door. Zij kunnen slechts hun eigen idee van het leven doorgeven vanuit het punt waarop zij in het zielebewustzijn staan. Bij alle gedachteuitwissleingen moeten wij ons bedenken dat zij niet de bron zijn, dus alles wat zij zeggen moeten wij (mensen) zorgvuldig bekijken. Niets van wat deze meesters zeggen moet ooit voor waar worden aangenomen enkel en alleen omdat het van die kant van het leven stamt. Je accepteert ook niet blindelings wat de paus van Rome of je koningin zegt. Wij zijn ALLEN deel van het ene geslacht, het menselijke geslacht, zonder dat het uitmaakt of we geincarneerd zijn of niet.
Er bestaat een verschil tussen geest en ziel. De ziel kan worden omschreven als het geheugen van de geest en de geest is de universele verbinding die in ieder afzonderlijk menselijk wezen aanwezig is. De geest legt de verbinding naar de godheid. Het is ons telefoonlijntje met god en door deze lijn te gebruiken en door open te zijn voor de boosdschap die uit deze goddelijke verbinding voortkomt worden wij ons bewust van ons zielenbewustzijn en de invloed daarvan op ons leven.
Veel succes met je healingpraktijk.
Namasté
oh en sorry voor de taalfouten.
@Iris,
Leuk te lezen dat je inspiratie uit de Indiase filosofie kan halen! Ik heb dat ook met andere vormen van spiritualiteit en levensfilosofieen.
Dank voor je reactie, heel veel plezier en inzichten toegewenst bij de cursus die je gaat volgen.
Ik vind de energie van Germain en Kuthumi krachtig maar toch liefdevol. Heb de energie regelmatig mogen ervaren;).
Good luck on your path, wherever it may take you!!
Take care,
Namaste,
ps, ik zal ws ook niet alles foutloos schrijven, we weten in ieder geval wat de boodschap is: alles is liefde:)
Wat ik doe is ( bijv als ik overprikkeld ben, of moe en dus niet zo oplettend ). Aan ‘t begin van de dag visualiseer ik een kring om me heen soort van schild, dat alles scanned wat er binnen komt( zorgt ervoor dat ik erover nadenk inplaats van alles opslurp ). En in mijn hart daar ligt waakhond. Zodra er iets negatiefs binnenkomt stap de hond uit me hart word groter en jaagd het weg uit mijn schild en het komt er niet meer in. Hoe negatiever de emotie hoe groter de hond en hoe aggresiever hij het wegjaagd. Maar als er iets positief binnekomt blijft hij netjes op zijn plaats liggen, klein en als een puppy kwispelend om aandacht. En bijv in drukke ruimtes visualeer ik dat de hond aan een touw zit blaffend om zich heen. Na ff dat gedaan te hebben voel ik mij persoonlijk beter..Haal ik diep adem. Kan ik er weer tegenaan zonder dat te visualiseren. Het voelt als me best maatje, als ik me kutvoel kan ik daarop terugvallen en gaat het snel stukke beter al het negatieve jaagd ie weg en beschermd mijn ware ik.
Hoi M, bedankt voor je reactie. Ik weet zeker dat velen er wat aan hebben. Ik moet zelf zeker twee keer per dag een schild om me heen bouwen (en eerst aarden). ik heb er een blog over in de wacht staan, over hoe ik het doe, dat komt binnenkort. Ik hoop dat er dan weer meer mensen vertellen hoe zij zich af -en beschermen.
ik ben 15 en weet sins en jaar dat ik een indigo ben. Ik snapte vroeger niet waarom de andere zo raar deden in mijn ogen totdat ik vorig jaar toevallig op een site kwam over indigo’s n zodoende op deze site. ik heb 2 nichtjes van 3 die ook indigo zijn en 1 nichtje vn n half jaar die een kristalis. weet iemand hoe k ze op latere leeftijd het beste bij kan staan?
hoe zou jij zelf bijgestaan willen worden? Verder zou ik zeggen: “leef nu, in het nu, en zie later hoe je dat zou willen doen. Je ideeën nu en later zouden wel eens kunnen verschillen, want jij zelf zal ook steeds meer leren. Het komt vanzelf op je af!
Hey, ik kwam gisteren dit filmpje tegen die wel behoorlijk toepasselijk is bij het onderwerp, zeker eens de moeite te kijken 🙂 <object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/9Zse-Lq2NbQ&hl=nl_NL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/9Zse-Lq2NbQ&hl=nl_NL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>
@Evelyn, een mutssjaal? (reactie verwijderd wegens bij nader inzien niet zo flauw willen zijn) maar ze heeft wel wat te zeggen waar ik wel naar wil luisteren.
<a href="#comment-767" rel="nofollow">@Gordon</a>,
Haha 😀 ja wel het ging me ook meer om wat ze te zeggen had, vooral omdat nog heel wat mensen hier vast wel die afwijzing hebben gehad en ik had het nog nooit vanuit dat standpunt bekeken dat zij aanhaalt, vandaar 🙂
Hey Gordon, Hoe lang heb jij zo wat "last" gehad toen jou dat overkwam? Ik ben met momenten erg duizelig en men maag is enorm van streek.
@Evelyn, zeker 5 dagen. De eerste dagen kon ik heel slecht tegen geluid, fel licht (winkels!) en mensen, of drukte. Daarna zakte het af. Ik heb daarna nog een paar keer een mildere ervaring gehad die er op leek. Ik werd heel misselijk, en het leek alsof ik uit mijn lichaam steeg. Maar ik weet niet of we hetzelfde mee gemaakt hebben he? Groetjes
<a href="#comment-760" rel="nofollow">@Gordon</a>,
Ik leek mee te kunnen zien, alsof alles scherper was of kleurrijker en ik zag alles precies vibreren, nu is het al wat beter maar met momenten gebeurt het nog. In elk geval zeker weer een opruim actie, zonet met de persoon gebroken die gans dit gedoe gestart heeft deze week.
Aaah owkee 🙂
Ja inderdaad, gisteren ook wat geweldig mee gemaakt zeg. Ik kwam net de woonkamer binnen, laptop staat open, zie ik dus iemand, een silhouet eerder maar volledig bestaande uit wit licht aan men laptop zitten in de zetel, naar men scherm aan het kijken. Ik blijf staan en kijk er naar, de persoon stelt zich recht en wandelt rustig van de zetel dwars door men salontafel verder. Ik was net met een vriendin aan het babbelen die nogal snel iets kan aanvoelen en boodschappen kan over geven, ik vertel wat ik zag en zei dat ze net hetzelfde had gevoeld, alsof iemand aanwezig was toen ik weg was. Klein momentje later voel ik een immense warme en duidelijk iemand die zn hand rond men pols legt. Jammer genoeg blokkeerde ik ergens ofzo en kon ik die niet zien of horen. Het bleek zoals ik wel voelde te gaan om wezens zeg maar van de plek waar ik me thuis voel, ze kwamen langs om me te laten weten dat ze me zeker niet vergeten waren en dat ze weten hoe sterk ik verlang naar terug keren. Ze kwamen om me te helpen, wat volgde was echt heeeeel maf. Ik voelde duidelijk dat ze wat deden, enormde druk op men hoofd voornamelijk men 3de oog en tintellend gevoel over gans men lichaam. Ik kon met hulp van men vriendin wat vragen stellen aan hun en antwoorden krijgen. Na anderhalf uur zijn ze terug vertrokken maar gingen een andere keer verder doen, ze zeiden dat ik moest rusten nu. Ik voelde me echt behoorlijk vreemd, zag en zie nog steeds in men ooghoeke vanalles flikkeren alsof er constant witte flitsen zijn, zie energie lijnen rond alles en op de vloer. Ze zeiden me dat ze een kanaal hebben geopend waardoor ik met hun zal kunnen communiceren en ze zal kunnen zien maar dat dit dus even kan duren eer dat in orde is doordat je veel kan blokkeren hier op aarde. Ik voelde me immens misselijk, ze zeiden dat dit gewoon ballast was die er uit moet en dit fysiek een uitwerking zal hebben. Dat ze men trillingsniveau hebben verhoogd en ik waarschijnlijk scherper zal kunnen horen en zien (en ze zeggen nu al in men omgeving dat ik altijd alles opmerk 🙂 )
Hey Evelyn, ik heb , op mijn manier (ik zag helemaal niks, maar voelde van alles) ook zo'n misselijk makende ballast opruiming gehad, was er een paar dagen helemaal van ondersteboven. Had ook daarna het idee dat mijn gevoeligheid groter werd. Je klinkt in ieder geval weer wat positiever>fijn! Ik ben wel benieuwd hoe dit verder gaat!
Ja zeker 🙂 ben tot een aantal besluiten gekomen ondermeer door wat men gids zei en door de ervaring gisteren. Ik ga de raad opvolgen 🙂 Kben ook nog niet 100% maar zal wel goed komen 🙂 ben benieuwd wat volgt, ze komen binnenkort nog eens terug dus waarschijnlijk nog meer van het zelfde dan.
@evelyn, Mooi zo, Evelyn. Ben blij dit te horen. Laat je niet op je kop zitten he? 🙂
Het onderonsje was geslaagd 🙂 (vorig bericht is plots verdwenen denk ik? :/ )
Nou, ik heb een nieuw "reactie systeem" geplaatst zodat men makkelijker en overzichtelijker op elkaar kan reageren.
Door die overgang staan nu soms vaste lezers die reageren nog even in de wachtrij. Nog even geen idee hoe dat kan, wel dat het maar 1 keer gebeurd…
(nog even reclame maken:)
Het is ook heel makkelijk om je te abonneren op alle reacties op het artikel
Slimme gids, die van jou…. Wees maar trots op wie je bent!
Men gesprekje heeft me er gelukkig terug wat bovenop geholpen. Ze (men gids) zei me dat ik me zeker nooit naar beneden mocht laten halen door of voor een ander, dat ik mag opkomen voor mezelf en trots mag zijn op wie ik ben en dat ik mooi ben zoals ik ben en dat ook mag uitstralen en mezelf mag zijn. Dat wie dit niet accepteert gewoon zo ver niet is en ik die misschien soms wel moet los laten op termijn.
@evelyn, Hoe communiceer jij met je gids? Door omstandigheden ben ik heel veel kwijt geraakt.
Laten we voorop stellen dat het niet makkelijk is te zijn wie we zijn. Toch heb ik zelf een groeispurt mogelijk gemaakt door heel disciplinear met mijzelf om te gaan.
Dat heeft even geduurd. Een stuk zelf analyse en erkenning van wat ik wel kan en niet kan. Wel mag en niet mag, wel wil en niet wil.
@Lex, elke vorm van druggebruik (een sigaret incluus) heeft als resultaat een vervorming van de werkelijkheid. De realiteit. Je vermogen om met die realiteit om te gaan verzwakt door dezelfde drug. Wanneer e.e.a. is uitgewerkt, heb je geen idee hoe je het moet aanpakken om de eenvoudige reden dat de realiteit niet overeenkomt met wat je geleerd hebt in je roesje. Overweeg eens te stoppen en maak goede afspraken met jezelf. Als er zaken zijn die je niet aankan, doe die zaken dan vooral NIET.
Leer eerst om te gaan met wat je wel kan. Je wijsheid die daaruit zal groeien zal je helpen die zaken te tackelen welke nu zo wreed en machtig lijken in je bestaan.
Stukje Samurai wijsheid van Sun Tsu:
“He who knows when he can fight and when he cannot, will be victorious.”
@Evelyn.
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik prijs mij zeer gelukkig met een klein groepje vrienden. We hebben elkaar al jáááren en erkenning en acceptatie is vanzelfsprekend. En nee, helemaal snappen doen sommigen het ook niet. Ze vinden zelf dat dat ook niet hoeft. Het levert wel hele spannende gesprekken op :0)
Dat, en mijn huwelijk met die geweldige lieve vrouw van me, mijn warme familie en de wijze leer van mijn moeder laten me vaak wel een beetje lachen om hen die 70 vrienden kunnen uitnodigen voor hun verjaardag echter van 60 niet weten wanneer ze jarig zijn maar ze wel ‘vrienden’ noemen. Wie weet eigelijk nog de betekenis van vriendschap?
‘Zij die niet klaar zijn’ zoals je zegt zijn zij die tot je werkelijke vrienden kunnen behoren. Als zij dat niet accepteren moet je ze toch laten gaan. Bescherm altijd eerst jezelf. Alleen dan kan je anderen beschermen, helpen, etc.
Ik begrijp gewoon gans dat gedoe niet, mensen maken er een ganse scene van alsof ze weet ik veel wat te horen kregen, ik heb al mogen aanhoren dat men liever zou gehoord hebben dat ik een ziekte had dan dat ik een sterrekind ben, huh?? wat???
Ik heb te horen gekregen dat ik iets raar en vies ben, niet in die woorden maar daar kwam het dus op neer, alsof ik iets ben wat je absoluut moet mijden.
En al te vaak geven mensen je zo het gevoel dat je hier niet hoort te zijn en je nog vreemder bent dan je jezelf al vond! Ik krijg echt meer en meer het gevoel hier niet thuis te horen en hier niet meer te willen blijven ook, echt!
Als mensen waar je om geeft en beweren om jou te geven zo dingen tegen je zeggen doet dat pijn, zowel mentaal als fysiek (in mijn geval toch). Als iemand je onvoorwaardelijk graag ziet doen ze dat toch niet? Ik snap er echt niets van. Ik neem mensen zoals ze zijn en laat hun in hun waarde maar dat gaat blijkbaar slechts 1 kant op…
Vanavond toch eens een poging wagen men gidsen te bereiken voor een serieus onderonsje…
Het is nog moeilijker als mensen die je dierbaar zijn of waar je van hoopt dat ze het zullen begrijpen je liever laten vallen als een steen en heel snel weg lopen dan je te proberen begrijpen en aanvaarden als je hun vertelt wat een nieuwetijds/sterrenkind is. mensen zijn hier absoluut niet klaar voor, je hoort zo vaak berichten over die first contact…ze zijn echt niet klaar…
Ik vind dit heel moeielijk voor mezelf, ik als kristalkind weet geen raad meer ,leef op mij zelf ,ook vaak alleen thuis ,kan niet meer tegen de wrede wereld hier ,en rook al 15 jaar cannabis weet geen raad meeer…groetjes van lex
@A.Schuster, @ Lex, dat lijkt me helemaal niet leuk, zoveel alleen. Ik heb ook veel tijd nodig (alleen) voor mezelf, maar ben altijd weer blij als ik daarna ruimte heb voor mijn vrienden, al is het soms moeilijk om volledig ruimte te maken en helemaal in het moment te zijn. Ik ben altijd bezig (bewust of onbewust) met balans en grenzen.Als ik niet genoeg tijd neem voor mezelf, om alleen te zijn word ik onrustig, als ik me teveel in mezelf terugtrek word ik eenzaam. Ik leer om in relaties met geliefden steeds meer risico te nemen door te vertellen hoe ik me echt voel. En ja, evelyn, soms raak je dan mensen kwijt, en dat is soms best pijnlijk, maar in het algemeen heb ik wel die mensen om me heen die echt van mij houden zoals ik ben, en die allemaal accepteren dat ik een Indigo ben (ook al “snapt” niet elke vriend wat dat inhoudt)
@A.Schuster, Toen ik na 7 jaar blowen stopte, kwam ik erachter dat ik niet wist hoe ik moest leven (vooral emotioneel gezien) vanwege bijna complete stilstand in emotionele ontwikkeling…Ik schrok me de klere, om het zacht uit te drukken, en heb heel snel hulp gezocht. Het stoppen zelf was niet eens zo zwaar. Ik stelde me ten doel om 40 dagen te stoppen, ook al wist ik toen al dat ik definitief wilde stoppen,maar gewoon om het overzichtelijk te houden en een succes te kunnen boeken. Ik heb elke dag dat ik gestopt was een kruisje gezet en ben daar na 32 dagen mee opgehouden omdat ik wist dat ik echt gestopt was. Ik heb bijzonder veel gehuild in die tijd.Ben blij dat ik er van af ben, het blowen. Ik heb heel veel geleerd in de jaren daarna.
@ Bas, ik weet niet wat meer moed vergt. In het systeem blijven of eruit stappen.Het is een persoonlijke keuze, en die van mij werd beïnvloed door een hoop, toen vooral onbewuste factoren.Ik heb later hard moeten vechten om die keuze tegenover mezelf te moeten verantwoorden en ik heb toen ik net ging solliciteren mijn C.V. vervalst omdat ik niet kon en durfde te vertellen dat ik mijn school niet had afgemaakt.Ik had gevoelens van schaamte en minderwaardigheid en het heeft tijd gekost om die te overwinnen. Zo zie je maar…
Mooi om al die verhalen te horen. Het vergt heel wat moed om met school te stoppen. Ik denk dat je best trots op jezelf mag zijn als je tot zo’n beslissing weet te komen. Echter hoe graag ik ook wil stoppen met school ik merk dat ik een boel nieuwe kennis heb opgedaan. Kennis die toch zeker wel invloed heeft gehad op mij als persoon en waar ik niet meer zonder wil. Ik geloof dat ik een grotere invloed weet uit te oefenen op de wereld en ‘beter tot mijn recht kom’ wanneer ik naar school ga en mijn diploma haal. Dit hoeft natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde te zijn. Wat ik inderdaad heel erg mis op school is vrijheid in het leren. Waarom niet zelf het tijdstip voor het hertentamen bepalen zodat er kan worden geleerd in eigen tempo bijv. Het verbaast mij dat anno 2010 het onderwijssysteem nog steeds zo stroef lijkt te functioneren. Onderwijs is vermoeiend en vaak niet leuk. Ik zeg minder moeten en meer zelf willen. Passen wij nieuwe tijdskinderen ons niet veel teveel aan, aan de wereld zoals die is. Wordt het niet eens tijd om het anders te gaan doen. Meer naar onze inzichten misschien.
Ik loop al weer wat langer mee. ik ben nu 38 jaar.
en ik meende daarom niets te zoeken te hebben op deze site.
en dan lees ik een bericht over iemand van 65. oke, alles is relatief, zo gezien.
Eigenlijk heb ik -naar mijn idee- pas heel laat zo rond mijn 30e-31e van een goede kennis van mij heel voorzichtig vernomen, dat ze mij altijd al als een fijn-gevoelig persoontje vond. Maar ik wilde een gewoon iemand zijn. Toch had ik nergens aansluiting: niet bij uitgaan (wáárom moet ik kei- en keiharde muziek ´gaaf´vinden?) , niet bij ´socializen op het werk´. Het idee dat iedereen weet waar-ie mee bezig is…qua carriereplanning, qua relaties…behalve ik.
De eenzaamheid is over. Maar tot mijn 30e dus het idee gehad, dat ik ales alleen heb moeten doen.
Nu is er dus aansluiting bij mensen die met kristallen en met reiki werken. Zelf heb ik via pendelen kunnen nagaan dat ik al sinds mijn geboorte een persoonlijke gids heb. Dit weet ik nu sinds de aanschaf van een pendel in maart 2008. Sindsdienis er meer de ervaring dat ik op mijn eigen manier geleid wordt. En voor iedereen: durf je eigen intuitie, jouw innerlijke radar te achten. Vindt je voeding. vast smakelijk eten voor vanaf…nu?!
In astrologie heb ik ook een nieuw stuk levensstroom gevonden. via regressie, onder hypnose gaan, kwam er dus uit dat ik hiermee in vorige leven al stevig had gewerkt. Een oeroude draad/bedrading heb ik vervolgens alweer 6 jaar terug in mijzelf opgepakt, geactiveerd.
Succes, in de hoop dat iemand er hier iets aan heeft.
groeten, geneve6
@ Gordon:
Je hebt helemaal gelijk… tenminste in mijn ogen.
Vooral je laatste alinea.
Het is dat ik wéét dat ik mijn diploma moet hebben voor mijn missie. Want anders had ik op 10 mei jl school opgegeven, toen ik hoorde dat ik niet mocht meedoen met CSExamen dit jaar.
Maar we blijven vechten!
lieve groet,
L.A.
@Bas, Dat vreselijke systeem…
Ik vond school al vanaf de 1e klas saai (dat is nu groep 3), en dat is nooit echt weg gegaan. Ik vond de middelbare school ook klote, en toen ik op de HBO kwam zag ik dat het eigenlijk niet zo heel veel verschilde van het systeem waar ik uit kwam. Ik had er hoge verwachtingen van, “de H.B.O.” , maar zag dat ook daar veel ongeïnspireerde leraren rondliepen, dat je ook daar nauwelijks vrijheid krijgt en dat je les krijgt in zaken die al lang achterhaald zijn (ik zat op een opleiding die het communicatieve betrof en we werkten met software waarvan letterlijk gezegd werd dat die al niet meer gebruikt werd; het was zo typisch voor de manier van lesgeven.)
Ik heb later nog eens een 6 maanden een (duits)lerarenopleiding gedaan, toen ik al weer 25 ofzo was, maar ook dat trok ik toen niet. Wat een slechte leraren in het algemeen, en het niveau van de lessen lag heel laag. Ik verveelde me helemaal ziek.Ik geloof ook wel dat het niet echt in de lijn lag van wat ik later wilde doen, hoor. 🙂
Ik respecteer enorm dat jij je diploma wilt halen.Het is ook een tijd waarin je veel mensen kan leren kennen, studeren,en het heeft volgens mij ook heel veel leuke kanten. Het is zo persoonlijk.
Er zijn ook veel nieuwetijdskinderen die wel naar school gaan en afstuderen, ik denk dat dat waarschijnlijk nodig is voor hun missie, of dat ze er genoeg uit halen.
Bedankt voor je reactie Bas.
Groet, Gordon
Het verhaal over het voortijdig eindigen van een ‘schoolcarriére’ is mij niet vreemd. Toen onze oudste dochter 4 maanden voor haar eindexamen kwam vertellen dat ze stopte met school, kon ik dat alleen maar toejuichen. Het kind zat al jaren met zichzelf in de knoop door de voortdurende druk die op haar schouders werd gelegd. Ze gaf aan het ronduit zat te zijn dat ze de hele dag moest aanhoren ‘als je dit niet doet, dan…’. En zoals ze zelf zei:’Mam, ik leer alleen maar onzinnige dingen waar ik niets mee kan’..
Wij waren trots op haar, omdat ze helemaal voor zichzelf koos. Maar vanuit school werd een heel proces in gang gezet. We moesten gesprekken voeren, waarbij er vol op haar werd ingepraat dat ze werkelijk zou eindigen als een ramp in de maatschappij. Ze zou ergens achter een kassa bij een supermarkt eindigen en zou niets meer waard zijn.
We hebben het aangehoord….
Daarna volgden de brieven van het Ministerie van Onderwijs. Ze moest een gesprek hebben want anders zou het nooit meer goed komen met haar.
Mijn dochter, normaal gesproken erg timide, gaf als antwoord dat ze hier geen enkele behoefte aan had en dat ze zich prima kon redden!
We zagen haar veranderen in korte tijd. Van een zeer schuchter meiske met een onzichtbaar maar voelbaar juk op haar schouders (hetgeen begonnen was toen ze naar school ging) tot een heerlijke vrije, blije en gezellige meid. Zoals we haar als kleutertje hebben meegemaakt. Ik geniet elke dag weer van haar en we doen heel veel samen.
Overigens is het niet helemaal verkeerd afgelopen met haar hoor. Ze is met haar negentien jaar de jongste Jassentechniektherapeute van Nederland en helpt jongeren in haar leeftijdsklasse. Samen (ik ben zelf ook therapeut) behandelen we ook huilbaby’s met verbluffende resultaten.
Je kunt je misschien voorstellen hoe ongelofelijk trots ik op haar ben. Ze heeft de school een spiegel voorgehouden en heeft laten zien dat ze haar eigen weg kan kiezen!
Ik vroeg me af wat je precies bedoelde met dat vreselijke systeem van onderwijs. Ik zit nu al een tijd op het HBO waarbij ik ook zo mijn ups en downs heb gehad. Desondanks ben ik vastbesloten om wel mijn diploma te behalen. Zelf ben ik nou ook ontzettend aan het twijfelen of mijn problemen met school nu voortkomen uit persoonlijke omstandigheden of met wie ik nu werkelijk ben. Wordt af en toe doodongelukkig van school maar geen school betekent geen diploma!
Wat maakte uiteindelijk dat je besloot met je opleiding te stoppen?
Mooi en herkenbaar stuk…Je onder een groep mensen bevinden en je toch eenzaam voelen. Uiteindelijk jezelf willen bewijzen door keihard te werken en studeren en je kind alleen opvoeden (wat de maatschappij graag ziet), terwijl je niets liever wilt om er voor je kind te zijn.. Burnout krijgen is dan een kado-tje.. Een wake-up call om eens goed naar jezelf te kijken. Wat mensen uit je leven te schrappen, ook familiebanden (als die er uberhaupt waren). Uiteindelijk houdt je even niemand meer over en komen (als je er je aandacht op richt) nieuwe liefdevolle mensen op je pad.. Zelf heb ik begeleiding vanuit het shamanisme om de kilte uit mijn systeem te krijgen en weer te mogen voelen en ook eens te mogen ontvangen. Ook dat moet ik nog leren. Ben overigens blij hier zoveel (h)erkenning te vinden. En dat boos zijn op iedereen omdat zij niet zien wat jij ziet herken ik wel hoor, dan laat ik ook een hele felle kant van mezelf zien puur vanuit een soort onmacht.. Terwijl de kunst is om die onmacht om te buigen naar macht over je eigen leven en het stellen van jouw doelen.
@Pearl,
wat je in dit stukje schrijft, herken ik ook in mijn leven. In een groep mensen zijn en je toch heel alleen voelen. Het idee hebben dat niemand je begrijpt wat je bedoelt. Even later hoor je dan dat wat je verteld hebt, terug in precies dezelfde woorden door de ander uitgesproken.
Mensen schrappen uit je leven, omdat ze je niet begrijpen en dan tenslotte niemand meer over hebben, omdat je (nog) geen andere hebt mogen ontmoeten die wel begrijpen wat je bedoelt.
Boos op iedereen zijn en dan fel reageren, uit onmacht,wat dan vaak weer vertaald wordt door de ander op een andere manier dan dat jij bedoelt.
Bij mij heeft het geleid, tot het terecht komen in de psychiatrie. (Kort nadat mijn jongste broer en vader waren overleden; kreeg ik een burn out die met rust over had moeten gaan. Maar een goedbedoelde reactie bracht mij bij de Riagg) Vaak werden de boze woorden dan ontkracht door een hogere dosering medicatie voor te schrijven. Afbouwen kan niet, dan gaat het niet goed; is niet goed voor mij (mening psychiaters en verplegend personeel die het idee overnemen). Zelf ervoer ik dat ik met weinig medicatie wel bij mijn bron (kern) kon blijven. Bij hoge doseringen kreeg ik allerlei lichamelijke klachten en was ik hiervan afgesneden.
Mensen uit de esotherische hoek die in het verleden tegen kwam en mijn verhaal vertelde hebben mij gezegd: “je hoort daar niet.”
Maar als je niemand hebt, die voor jouw belangen en welzijn opkomt en je begrijpt, waar blijf je dan?
Ik heb lang de kracht en energie gehad om door te gaan.
Krachten die ik aan God toeschrijf. En daardoor mij gesteund voelde.
Toch is ook daar een kink in de kabel gekomen, en ben ik een gevecht aangegaan met Licht en Duisternis.
Sommige dingen terug te voeren; andere zijn totaal nieuw voor mij. Ik weet niet waarvan zij komen en hoe ik mij ertegen kan verweren. Ik houd van het Licht en wordt daar vrolijk en blij van?
Herken je hier ook iets van?
Hoe heb jij jouw doelen in je leven gevonden?
Ik ben sinds het overlijden van mijn moeder en het weggaan van mijn zoon bij mij (we waren een één ouder gezin)in een soort gat gevallen,waarbij het niet duidelijk voor mij is wat mijn taak hier is.
Wil je je verhaal misschien aan mij vertellen hoe jij je doel hebt gevonden?
De traditionele chinese geneeswijze met zijn typologie heeft mij laten zien dat ik een houttype ben. En de eigenschappen van boosheid en woede hebben met het orgaan lever te maken. Het boek In Balans van Hicks geeft hier een hele mooie uitleg bij.
Wil je reageren op mijn mail
Hoi Evelyn,
ik zonder mezelf ook vaak af. Maar dan niet echt van de mensen maar dan gewoon van de hele wereld. Ik kan soms echt boos zijn op alles en iedereen dat ik tegenkom. Hoewle ik eigenlijk wel een vriendelijk persoontje ben hoor 😉
Oh lieverds….wat lees ik hier veel herkenningen in jullie reactie op dit artikel.
Ik voel me ook heel vaak eenzaam en heb steeds vaker dat heimwee gevoel….
Steeds meer voel ik me dan ook verder weg van de aardmensen (zal ik maar zeggen)….lijkt wel of de kloof tussen ons steeds groooooter aan het worden is…
Nu zelfs al bij mijn hele naasten die ik zeer lief heb….
Dat maakt me dan nog eenzamer, omdat ze mijn ‘taal’ niet spreken en niet begrijpen…denk ik dan.
Ook dat ‘weten’ wat anderen denken en voelen is bij mij heel erg aanwezig.En dat maakt me vaak ook heel verdrietig…
Ik wil hier alleen maar zeggen dat ik heel blij ben met dit artiekel vol herkenningen.
Dank je wel voor het plaatsen.
@*Hartje*, Blijf heeeeel dicht bij jezelf dat is het enigste
@ els,
Ja, ik ken het die vermoeidheid…
dat is zo persoonlijk hoe je omgaat met je gevoeligheid, met jouw grenzen, met aarden, met afschermen etc, etc.
Het zou heel arrogant zijn als ik daar zo even antwoord op proberen zou te geven.
Ik heb je een mail gestuurd…
@Gordon,
Pas als ze van hun “zwakte” (de extreme gevoeligheid) hun kracht weten te maken, staan ze letterlijk en figuurlijk sterker op hun benen en zijn ze beter in staat om om te gaan met hun gevoelige aard, en de gevoelens van o.a. heimwee en eenzaamheid die daar soms uit voortkomen.
Heb je een tip om dit te doen? Ik ben moe geworden…
Ik zou hier ook graag tips over willen hebben. Ik vind het nog steeds ontzetend moeilijk. En nu ik er net achter ben gekomen dat ik indigo ben, merk ik dat ik me zelf heel erg kwijd ben geraakt de afgelopen jaren.
Hey Ilse, ik heb dat zelfde probleem met me verbinden met mensen. Mij lukt het niet gemakkelijk om me echt aan iemand te hechten ofzo. Niemand in men omgeving snapt dit en vinden dit zo vreemd.
Ik herken me zelf niet echt in indigo, sommige puntjes maar niet in grote lijnen, wat er staat over kristal kinderen kan ik dan wel heel goed bij mezelf herkennen.
Ik heb heel vaak de neiging me alleen terug te trekken.
@Evelyn,
Ik beschouw mezelf ook als Kristal , alleen zie ik die ook als Indigo. Kristalvolwassenen zijn m.i. ook indigo, maar met een andere soort energie_geen idee, dat laatste, alleen voel ik heel sterk dat kristallen toch echt ook indigo zijn. Hoe het zit? geen idee…
Oh, en als ik me niet regelmatig alleen terug trek word ik echt heel moe en ben ik na een tijd vooral “buiten mezelf” .
@Gordon,
Ik lees nu dit bericht pas.
het verschil in type indigomensen, ligt aan de hoeveelheid DNA strengen.
er zijn nu indigo’s met 12, 24 en 36 DNA strengen.
Door meditaite (onder begeleiding) ben ik erachter gekomen dat ik een indigomens ben met 24 DNA strengen.
Dit is zo ontwikkelt in het leven.
Maar nu worden de kinderen met deze hoeveelheden DNA strengen geboren.
Pas als ze van hun “zwakte” (de extreme gevoeligheid) hun kracht weten te maken, staan ze letterlijk en figuurlijk sterker op hun benen en zijn ze beter in staat om om te gaan met hun gevoelige aard, en de gevoelens van o.a. heimwee en eenzaamheid die daar soms uit voortkomen.
Heb je een tip om dit te doen? Ik ben moe geworden…
das echt vreselijk, tis echt lang geleden dak me nog eens echt verbonden eb gevoeld met iemand, zo echt in de kern van mezelf verbonden met de ander, tis echt lastig, en automatisch pask me lik aan omda al de rest, of toch de meesten in mijn omgeving zo abstract leeft, grrr, en inderdaad na een tijdje zonder je je echt af omdaje nood hebt aan rust en even gewoon jezelf zijn, maar ergens mis ik dan de aandacht voor wie dka echt ben, je begrijpt me waarschijnlijk wel, maar ik vindt het in ieder geval lastig indigo zijn
x
Ilse
@Ilse, hoi ik ben blij dat er nog
mensen zijn . ik ben nu 25 jaar en nu ben ik pas te weten gekomen dat ik een kristalijne indigo kind ben . ik kan met mijn ogen rechtstreeks naar mensen hun ziel kijken en werk ook met energieen nu soms krijg ik al gedachten door van mensen wat ze denken ze staan versteld voel hoe je vrienden en je familie tegen je liegen doet zo pijn .. niemand begrijpt me ze vinden me gek
@Arielle. Het raakt me om te lezen dat je je 65 jaar “alleen” hebt gewaand. Ik hoop dat je veel herkenning zult vinden de komende tijd, waaronder op deze site, en dat je dan de verbinding die we hebben vaker zult voelen.
Liefs!, Gordon
Eindelijk niet meer alleen. Per toeval”kwam ik hier terecht.
Kon mijn ogen niet geloven toen ik begon te lezen. Ben nu 65 en die tijd heeft het mij gekost om tot de ontdekking te komen dat er net zulke vreemdelingen zoals ik bestaan.
Groet!
@arielle,
Ja leuk, alsof alles op zijn plek valt. En als je de respectabele leeftijd van 65 hebt bereikt (ik zelf ben 62) dan is er heel wat water door de zee gegaan. En alle herkenning komt op het moment dat je er kennelijk aan toe bent om het verleden los te laten. Het lijkt aanvankelijk op verlies en het kan pas gebeuren als je de veiligheid die jejezelf hebt gegeven om jezelf te beschermen, loslaat.Gefeliciteerd dus, wij zijn niet meer alleen.Liefs, Anna