Samengevat: Op social media zien we vaak foto’s die geen eerlijke weerspiegeling geven van ons of onze situatie. Vaak nemen we de foto 10 – 15 keer voordat we de ‘juiste’ foto kiezen om te gebruiken.Om over na te denken: waarom besteden we zoveel tijd aan het maken van ons image, zelfs als die helemaal niet klopt?
Wat als we even allemaal ons masker afdoen? Dat we afspreken dat we ons niet meer vermommen? Wat als we elkaar toestonden ons authentieke zelf te zijn? Stel je dan Instagram eens voor. Zo’n verschil is haast niet te vatten.
Te veel mensen geloven dat de inhoud die verschijnt op social media echt de waarheid is. Maar het is verre van. Het materiaal dat gekozen wordt om op Facebook te komen, of geliket wordt op Instagram, heeft weinig van doen met het echte leven. Elke foto wordt zorgvuldig geselecteerd uit een onvoorstelbaar lange reeks van foto’s.
Elke foto moet nauwgezet worden bestudeerd, om zeker te stellen dat het onderwerp nergens op de echte persoon lijkt. Want de echte persoon zou nooit followers krijgen. Niemand upload foto’s van zichzelf wanneer ze op hun sloffen lege flessen naar de supermarkt brengen of de kattenbak verschonen. Followers staan gelijk aan liefde. Meer followers = meer liefde.
We zijn doodsbang dat mensen onze echte zelf te zien krijgen en dat ons normale leven bij lange na niet glorieus genoeg is. Dus nemen we 12 foto’s voordat we kijken welke goed genoeg is.
Note to selfie: zorg dat je je armen uitsteekt en de foto van boven neemt. Je moet naar boven kijken. Dan zie je er jonger uit. Social media houden niet van rimpels … slechte huid … of dunne lippen.
De schade hiervan op onze geest gaat diep. Het lijkt erop dat de geest best goedgelovig is. Het gelooft dat de verhalen die we zien op social media echt waar zijn. Daarom begint onze geest een aantal behoorlijk bizarre maskers aan te nemen om maar bij te blijven met de geest van Jansen. Het wordt een constante uitdaging om Jansen bij te benen. Maar zelfs Jansen kan Jansen niet bijbenen. Dat kan niemand. Het is doorgestoken kaart.
Wat is het effect van het dragen van zo’n masker? Depressie, angstgevoelens, frustratie, schaamte. De ‘Maskerdrager’ weet dat het niet waar is.En ze zijn doodsbang dat men erachter komt. Stel je eens voor dat iemand je voor fraudeur uitmaakt; het is dezelfde angst. En nog zorgwekkender: als iemand valt voor het masker dat je draagt, denk dan niet dat ze voor jou zijn gevallen. Ze zijn verliefd op het masker, het beeld. En dat beeld is niet echt.
Laten we een Revolutie van het Echte starten. Doe je masker af. En beloof jezelf dat je nooit meer iets anders zult zijn dan je meest authentieke zelf. Een masker past binnen de kortste keren niet meer. Authentieke schoonheid blijft je eeuwig bij.
Snap het punt van de schrijver niet: als iemand de hele dag selfies wil maken, mijn zegen heeft die.
Leven en laten leven, beperk mij alleen tot datgene wat ik kan beinvloeden (of denk te kunnen beïnvloeden) en wat anderen doen zal mij worst wezen.
Helemaal eens met Michelle. Het is niet zo zwart wit.
Ter aanvulling: ik las net dit interview op Cineville. Misschien een bijzondere film om te gaan zien: Eight grade. https://www.cineville.nl/magazine/bo-burnham-over-eighth-grade
Ahh ja, lijkt mij ook een bijzondere film om heen te gaan! Goed artikel ook, sluit mooi aan.
Ik vind dit artikel nogal kort door de bocht.
Het ligt er ook aan waar je je op focust.. Zo volg ik bijvoorbeeld op Instagram accounts die ik boeiend vind en die mij inspireren of dingen juist echter maken (er zijn zat mensen die niet eerst 30 foto’s maken voordat ze er een kiezen bijv.), en zo volg ik niet accounts waar je alleen “mooie hoofdjes” ziet of “gezelligheid” of weet ik veel ziet. Om te stellen dat ELKE foto wordt gescreend, dat NIEMAND echt is, vind ik nogal negatief.
Ik denk dat het ook niet zo simpel is om “even af te spreken met elkaar dat iedereen vanaf nu authentiek is”. Zou een heeele mooie wereld zijn, maar als dat zo kon, dan zou iedereen dat al lang doen denk ik… Waar ik hiermee op doel is, dat social media niet het probleem is. Ik denk dat het een reflectie is van een gebrek wat al bestond (veiligheid, geliefd voelen, goedkeuring..) en wat ook niet echt veroorzaakt is door social media. Social media heeft natuurlijk wel invloed op je zelfbeeld en verbinding, dat zeker.. Maar het is maar een middel.
Een middel wat natuurlijk ook positief gebruikt kan worden. Door authentieke dingen te posten, zullen mensen zich misschien meer veilig voelen om dat ook te doen, omdat ze dan ook voelen van binnen dat ze dat prettiger vinden, maar zoiets kan niet afgedwongen worden. Dit fenomeen bestaat om een reden.
Ik vind de hele sociale media cultuur walgelijk en een enorme plaag van onze rijd. Ik vond alles veel rustiger toen het nog nuet zo bestond inclusief de smartphone. Her heeft onze manier van leven op een negatieve manier beïnvloed. ‘Vroeger’ anno 2005 ging je gewoon bij iemand langs om foto’s te bekijken als ze op vakantie gingen en dan liet eikand dat zien op.zn computer of had foto’s afgedrukt. Maar dat hoeft helaas niet meer. Je krijgt alle ins en outs van iedereen elke seconde gedeeld. Niet alleen van mensne die je kent maar ook van mensen die je wat minder goed kent.
Als ik reis of op vakantie ben neem io een echt fototoestel mee en maak ik.regelmatig fotos vvan landachapoen of mensen die ik ontmoet. Dan pas als ik thuis kom zet jk ze op mn pc en druk ik ze af. En ook dan pas zet ik ze eventueel op instagram op facebook maar dan in 1 album. Zodat mensen dan maar 1x zien dat ik een album heb geupload. Verder besteed ik geen tijd door op sociale media.
Wat ik dus niet doe is als ik.op vakantie ben elk moment fotos delen en uploaden. Je bent dan nniet echt daar en voordurend bezig met volgers als je dat zou doen. Overigens interesseten mjj de volgers totaal niet
Ik vind instagram en fb op zich een nehtraal medium. Jammer dat eht zo verkracht wordt door de selfiecultiuur. En de selfiecultuur is alleen kijk mij kijk mij kijk mij hoe geeeldig en belangrijk en gelukkig ik ben.
Ze zouden naar mijn mening hoofszakelijk gebruikt moeten worden voor als je aan fotografie doet of bijv een kunstenares bent. Dan.is het nog nuttig en dan ligt de focus op iets anders ipv jezelf.
Of eventueel je vakantiefotos te delen.maar dan aub geen zoetsappige selfies van op het strand. Gewoon een btje degelijke fotos. In mijn vakantiefotos sta ik er eigenlijk zelf nauwelijks op maar ben ik voor bezig met fotograferen van landachappen natuur huizen kerken etc.
Ik wil nog toevoegen dat ik het gevoel heb dat je niks meer kan doen of je ziet al mensen selfies maken of je hebt in je hoofd een beeld hoe datgene eruit zou moeten zien wat je zou moeten doen omdat je het op social media hebt gezien. En daarom kijk ik nauwelijks tot nooit op social media
Dit is wel een beetje een verwarrend verhaa. Het gaat hier over twee aparte dingen. Over fotografie en over onzekere mensen, veelal jongeren, die het nodig vinden om foto’s van zichzelf te maken en die op social media te delen in de hoop op erkenning en gezien worden.
Niemand neemt (en nam) ooit maar één foto en neemt daar genoegen mee. Dat doe je, of een fotograaf, met geen enkel onderwerp, niet op vakantie, niet van een familieportret, niet van je huisdier en niet van jezelf… Zeker toen we nog analoog fotografeerden was het gemiddelde één gelukte foto op een filmrolletje van 36. Nu we digitaal fotograferen is het veel makkelijker geworden. En er is vrijwel geen enkele fotograaf die zijn foto’s niet bewerkt. (Zelfs een beroemdheid als Ansel Adams deed dat al in de donkere kamer.). Sinds er telefoons zijn die kunnen fotograferen en daardoor apps zijn ontstaan om die foto’s met elkaar te delen is fotografie veel ‘gewoner’ geworden dan vroeger. En is de ‘selfie’-cultuur ontstaan, die helaas door heel veel jongeren is opgepakt.
Dat mensen zichzelf anders laten zien dan ze in werkelijkheid zijn, is iets van alle tijden. Vroeger was het simpel, je gebruikte kleding, een mooi huis of een mooie auto. Nu gaat het om selfies en is het door de werking van social media zoals Facebook dat we de indruk krijgen dat we niet meetellen als we niet genoeg likes krijgen. Zeker jongeren voelen hierdoor een enorme druk. (Waarom zou je je als jonge meid in je gympakje fotograferen, met of zonder buikje, en dat willen delen op social media? Zelfs al wil je ‘lichaamspositief’ zijn. Dan is er toch iets mis met je omgeving dat je die drang voelt?)
Al een tijd heb ik Facebook de deur uit gedaan. De enige app die ik nog dagelijks gebruik is Instagram. Dat komt omdat ik fotograaf ben en ik iPhone-fotografie ontzettend leuk vind om te doen. Ik ben als sinds het begin, 2010, op Instagram te vinden. Er zijn mensen die wel hun echte leven delen op Instagram en niet alleen de mooie kanten. (En dat zijn geen maskers omdat ik die mensen ook persoonlijk ken.). Het is leuk om op deze manier contact te houden met vrienden die niet naast de deur wonen. Helaas is Instagram sinds het door Facebook is overgenomen een stuk minder leuk geworden. Nu draait het inderdaad om followers, likes, comments en geld verdienen. Jongeren worden daar nog het meest door beïnvloed lijkt mij. Dat is heel verslavend en schadelijk.
En ja… ik ben er ook wel van overtuigd dat het gebruik van mobiele telefoons en de invloed van social media op ons leven de spuigaten uitloopt.
Ik vind selfies maken überhaupt laakbaar. Zo ben je alleen maar met je eigen ego bezig i.p.v. oog te hebben voor je medemens. Het is een ware volksziekte geworden. Als je je in de openbare ruimte begeeft, zie je alleen nog maar mensen die naar het electronische “verlengstuk” aan hun hand staren. Het zijn net robots. Aangezien ik hieraan niet meedoe, voel ik me totaal wezensvreemd aan hen. Het is alsof ik op een andere planeet leef. Het maakt me verdrietig om mijn medemensen zo bezig te zien.
Heb al enkele jaren geleden alle sociale media verbannen. Het interesseert me gewoonweg niet welke maaltijd iemand maakt, waar ze op reis gaan of hoe een toffe avond ze hadden met vriende (waar de meesten dan gewoon achter hun scherm zitten de ganse avond en enkel voor de foto lachen en poseren).
Nee, ik voel me vrijer zonder telkens een update te moeten geven van mijn leven, met lach of prachtige achtergrond.
Niet bereikbaar zijn is zo een opluchting en geeft tijd aan andere bijzondere dingen in je leven.