Het is heel normaal je af te vragen hoe je bent geworden zoals je nu bent en waar of wanneer onzekerheden en angsten voor het eerst in je leven opdoken. Vaker dan we denken keren we voor antwoorden terug naar onze jeugd om te kunnen vaststellen wanneer bepaalde zaadjes van twijfel of aarzeling in onze persoonlijkheid zijn geplant. Naarmate we ouder worden krijgen we meer inzicht in onze kinder- en pubertijd doordat we onszelf en onze gezinsrelaties beter leren kennen. We worden ons bewust van bepaalde gewoonten van onze ouders die een stempel op ons leven hebben gedrukt en wat ons heeft gevormd tot de wijze waarop we vandaag de dag met de wereld en elkaar omgaan. Kortweg, zoals je bent opgevoed heeft direct invloed gehad op de persoon die je nu bent geworden, of je het nu wel of niet herkent.
Door : Amanda Monteiro
Sommige kersverse ouders kunnen hier misschien bang voor zijn. Enerzijds willen ze het totaal anders doen dan hun eigen ouders, maar anderzijds willen ze hun kind ook niet bederven. Nieuwe ouders zoeken naar allerlei mogelijke alternatieven, proberen hun kind op de best mogelijke manier op te voeden, maar wanneer het specifiek gaat om lijfstraffen lopen de meningen nogal uiteen. Je kunt van jezelf zeggen dat je als kind bent geslagen en er goed doorheen bent gekomen, maar dat was slechts jouw norm en het is moeilijk vast te stellen hoe het jou beïnvloed heeft. Onderzoek suggereert echter dat deze vorm van straffen wel degelijk littekens in je ziel achterlaat.
De in 2016 overleden Dr. Murray Straus heeft zijn leven gewijd aan het beter begrijpen van de negatieve effecten die lijfstraffen op de psyche van een kind hebben en hoe dit hen in hun volwassen leven kan beïnvloeden. Dr. Straus heeft honderden wetenschappelijke artikelen en 15 boeken geschreven, waaronder ‘Behind closed doors’ (Achter gesloten deuren) en ‘Beating the devil out of them’ (De duivel eruit slaan). Als internationaal erkend socioloog verrichtte hij breed onderzoek naar geweld binnen het gezin. Dr. Straus was mededirecteur van het Family Research Laboratory en professor sociologie aan de Universiteit van New Hampshire.
Lijfstraf en IQ
In een relatief nieuwe studie onderzocht Straus het verband tussen lijfstraf en IQ. Dit onderzoek, ondersteund door de Universiteit van New Hampshire en door Straus samen met Mallie Paschall (senior onderzoeker aan het Pacific Institute for Research and Evaluation) gepresenteerd tijdens de internationale conferentie over geweld, mishandeling en trauma in 2009, onthult een verontrustende trend. “Alle ouders willen slimme kinderen. Dit onderzoek bewijst dat vermijden van lijfstraf en op andere manieren wangedrag corrigeren daarbij kan helpen,” zegt Straus. “De resultaten van dit onderzoek hebben grote gevolgen voor het welzijn van kinderen over de hele wereld.”.
Straus en Paschall bestudeerden steekproefsgewijs 806 kinderen in de leeftijd van 2 tot 4 en 704 kinderen van 5 tot 9. Vier jaar later werden beide groepen opnieuw getest. Het IQ van kinderen in de leeftijd van 2 tot 4 die geen lijfstraf hadden ervaren scoorde 5 punten hoger in vergelijking met de kinderen van dezelfde leeftijdsgroep die wel werden geslagen. Kinderen van 5 tot 9 jaar die niet waren geslagen, scoorden vier jaar later 2,8 punten hoger dan kinderen die wel lijfstraf hadden gehad.
“Het maakt een groot verschil of ouders hun kinderen veelvuldig slaan. Hoe vaker een kind wordt geslagen, hoe langzamer de ontwikkeling van het mentale vermogen verloopt. Maar ook weinig slaag maakt een verschil,” verklaart Straus.
Landelijke cijfers
Straus en zijn collega’s verzamelden in 32 landen gegevens over lijfstraffen onder 17.404 universiteitsstudenten die als kind geslagen zijn en ontdekten dat in landen waar lijfstraf regelmatig voorkomt een lager nationaal gemiddeld IQ heerst. Degenen die zelfs in hun tienerjaren door hun ouders werden geslagen, toonden het sterkste verband tussen gedrag en IQ. Uit deze gegevens werden twee conclusies getrokken met betrekking tot de relatie tussen lijfstraf en een lager IQ:
1. Lijfstraffen veroorzaken extreme stress en kunnen een chronische stressfactor worden voor jonge kinderen die meerdere keren per week worden geslagen. Bij velen woekert dit nog jarenlang door. Uit het onderzoek bleek dat stress door lijfstraf zich uit in een toename van post-traumatische stresssymptomen, zoals angst dat er erge dingen zullen gaan gebeuren en gemakkelijk schrikken. Deze symptomen staan in verband met een lager IQ.
2. Een hoger nationaal economisch ontwikkelingsniveau ligt ten grondslag aan het feit dat minder ouders lijfstraffen toepassen, evenals aan een hoger nationaal IQ.
Geen verbazingwekkend onderzoek. Wanneer een ouder ervoor kiest om het kind te corrigeren door middel van misbruik en agressie, geeft dat alleen de slechte vaardigheden in conflicthantering van het kind weer, aangezien het resultaat van ‘fout gedrag’ uitsluitend wordt bepaald door de ouder/misbruiker en fysiek wordt toegepast in plaats van met het kind in dialoog te gaan om het te helpen begrijpen waarom zijn/haar daden niet werden gewaardeerd of geaccepteerd.
Volgens Straus:
De wereldwijde gevolgen van lijfstraf worden het duidelijkst weerspiegeld in de 24 landen die dit in 2009 wettelijk hebben verboden. Zowel de Europese Unie als de Verenigde Staten hebben alle lidstaten opgeroepen om lijfstraffen door ouders te verbieden. Sommige van de 24 landen die dit verbod hebben ingevoerd, hebben krachtige inspanningen geleverd om de bevolking te informeren en ouders te helpen bij het beheersen van hun emoties bij het opvoeden van hun kinderen. In andere landen is er helaas weinig gedaan om het verbod te implementeren…
Ondanks dat zijn er aanwijzingen dat de houding ten opzichte van lijfstraf verandert en het toepassen ervan afneemt, zelfs in die landen die weinig hebben gedaan om de wet te implementeren en in landen die lijfstraf niet hebben verboden.
Persoonlijkheid
Een studie die door onderzoekers ( van de Universiteit van Texas – Austin – en de Universiteit van Michigan werd gepubliceerd in het Journal of Family Psycholgy, beweert dat kinderen die geslagen worden eerder geneigd zijn om ‘hun ouders uit te dagen en om meer a-sociaal gedrag, agressie, geestelijke gezondheidsproblemen en cognitieve gedragsstoornissen te vertonen.’
En deze studie was uitgebreider dan de meeste. Volgens de onderzoekers is dit tot nu toe “de meest complete analyse van de gevolgen van slaan, meer in het bijzonder de effecten van alleen slaan in tegenstelling tot eerdere rapporten, waarin ook andere vormen van fysiek straffen worden geanalyseerd. Deze studie is gebaseerd op een meta-analyse van 50 jaar onderzoek van meer dan 160.000 kinderen.
Deze analyse is gericht op wat de meeste Amerikanen zouden herkennen als lijfstraf – het met de vlakke hand slaan op billen of lichaamsdelen. Wanneer een ouder er voor kiest zijn kind een klap te verkopen, is het meestal niet de bedoeling om duurzame gehoorzaamheid te ontwikkelen, maar om onmiddellijke gehoorzaamheid af te dwingen. “Wij kwamen tot de conclusie dat de gevolgen van lijfstraf direct onbedoeld nadelig gevolgen heeft en geen enkel verband houdt met de wens van de ouders om hun kind duurzame discipline te leren,” vertelt Elizabeth Gershoff, hoogleraar menselijke ontwikkeling en familiewetenschappen aan de Universiteit van Texas te Austin.
Natuurlijk willen alle ouders het beste voor hun kinderen, het is dus uiteraard niet hun intentie om nadelige gevolgen op langere termijn te veroorzaken met wat in hun beleving een passende methode is om kinderen discipline te leren. Het is daarom van vitaal belang dat alle ouders de gevolgen gaan inzien van schade die ze onbewust bij hun kroost aanrichten.
“De uitkomst van het onderzoek luidt dat lijfstraf de kans op een grote verscheidenheid ongewenste gevolgen op het kind enorm vergroot. Lijfstraf heeft dus precies het tegenovergestelde effect van wat ouders graag gewild hadden,” – verklaart mede-auteur Andrew Grogan-Kaylor, hoogleraar aan de Universiteit van Michigan School of Social Work, die eveneens bij het onderzoek betrokken was.
Veel mensen zouden kunnen zeggen dat er een duidelijk verschil bestaat tussen fysiek misbruik en slaag. De uitkomst is echter dat beiden een schadelijke impact op een kind hebben met dezelfde negatieve gevolgen. Volgens Gershoff “toont het onderzoek aan dat slaag dezelfde negatieve impact op een kind heeft als misbruik, echter in iets mindere mate”, en “dat er geen duidelijk bewijs bestaat dat slaag een positief effect heeft, doch wel voldoende bewijs dat het risico dat een kind schade oploopt bij de ontwikkeling van gedrag en menselijke vaardigheden zeer groot is.”
Een nog grotere neerwaartse spiraal die door lijfstraf wordt veroorzaakt is dat de cyclus zich naar alle waarschijnlijkheid zal voortzetten. Uit studie is gebleken dat volwassenen die als kind waren geslagen deze vorm van straf ook op hun eigen kinderen zouden kunnen toepassen.
Oneerlijke situaties
Onderzoekers van de Tamagawa Universiteit en het Nationaal Instituut voor Informatie- en Communicatietechnologie in Japan publiceerden een artikel in het tijdschrift Nature Human Behavior dat mogelijke consequenties beschrijft over mensen die lijden aan depressies met betrekking tot oneerlijke situaties. Zoals door Medical XPress wordt beschreven:
Tijdens deze studie werden vrijwilligers gevraagd een videospelletje te spelen waarin beloningen werden aangeboden – sommige vrijwilligers kregen meer dan de helft van de beloningen, sommigen kregen minder dan de helft en een derde groep kreeg hetzelfde als andere spelers. Terwijl de vrijwilligers aan het spelen waren, keken de onderzoekers met een MRI-machine naar het bloed in de hersenen. De onderzoekers concentreerden zich op de amygdala en de hippocampus, omdat deze bij mensen werden geassocieerd met depressiviteitsklachten . Ze ontdekten dat de wijze waarop deze hersendelen reageerden op het moment dat de spelers het gevoel hadden dat er oneerlijk werd gespeeld, een betrouwbare mogelijkheid biedt om een jaar na dato het depressieniveau bij deze mensen te voorspellen – ongeacht of voor de aanvang van het videospel de vrijwilliger als een pro-sociaal mens of als individualist uit de test naar voren kwam. Ook ontdekten ze dat bij de hersenen van vrijwilligers die meer dan hun deel ontvingen, ze alleen in pro-sociale mensen depressiviteitsniveaus konden voorspellen.
Ik beschouw dit als relevante informatie, want wanneer een volwassene fysieke straf gebruikt om correctie af te dwingen, dit vanuit het perspectief van een kind gevoeld kan worden als iets oneerlijks of incorrects met betrekking tot hoe een mens in het algemeen behandeld dient te worden. Ik ben het er mee eens dat hier meer onderzoek naar verricht zou moeten worden om deze suggesties te bevestigen, maar volgens mij weten we diep van binnen dat misbruik en mishandeling van kinderen niet werkt, daar is geen enkele bewijsvoering voor nodig, dat is een vaststaand feit.
“Het is tijd dat psychologen de noodzaak erkennen om ouders te helpen bij het volledig beëindigen van het toepassen van lijfstraf op hun kroost, tevens met het doel dit te implementeren in hun eigen onderwijs en klinische praktijk. Het is ook tijd dat de Verenigde Staten de aandacht gaan richten op de voordelen van het niet-slaan en verbetering van het welzijn van kinderen en dit uiteindelijk vast te leggen in wetgeving dat lijfstraf verbiedt.”
Dr. Murray Straus
Vriendelijk ouderschap
Hoe ziet deze manier van benaderen eruit?
Rebecca English schreef er een artikel over in The Conversations , waarin een aantal tips worden gegeven voor ouders die graag een andere benadering willen leren hoe ze hun kinderen discipline kunnen bijbrengen.
Hieronder een fragment uit dat artikel, met een paar stappen om ouders aan te moedigen een partnerschap met hun kinderen op te bouwen
1. Het uitgangspunt voor een goede samenwerking met een kind is verbinding , aangezien elke vorm van gedrag voortvloeit uit de manier waarop het kind met zijn ouders/verzorgers is verbonden.
2. In plaats van commando’s te geven worden keuzes geboden (“Wil je je tanden poetsen vóórdat je je pyjama aantrekt of erna?”).
3. Het kind wordt op een speelse manier benaderd. Spelenderwijs opruimen bijvoorbeeld (“Zullen we samen je autootjes de garage inrijden of je poppen in bed stoppen?”) of een spel om spanning te verminderen (bijvoorbeeld een kussengevecht).
4. Het kind mag zijn emoties laten zijn . In plaats van “ssssst” te zeggen of “stop!” te roepen, wordt actief geluisterd naar het gejammer. Je zou kunnen zeggen: “Wat heb je hier (deze situatie) veel/sterke emoties bij.”
5. Het gedrag van het kind wordt besproken, niet het kind zelf. Dus: in plaats van een kind als stout of lief te bestempelen wordt uitgelegd wat zijn acties voor effect hebben. Bijvoorbeeld: “Ik word er niet zo blij van om steeds de kruimels van de bank te moeten vegen.”
6. Er wordt zoveel mogelijk onderhandeld over het aangeven van grenzen. Wanneer het tijd is om de speeltuin te verlaten wordt gevraagd: “Hoeveel minuten wil je nog schommelen voordat we naar huis gaan?” Je kunt daar flexibel in zijn en een duidelijke “nee” bewaren voor situaties die het kind kunnen schaden (bijvoorbeeld de weg op rennen zonder goed uit te kijken, een hete kookplaat aanraken) of anderen (inclusief huisdieren). Men kan zeggen: “Mij of je zusje slaan/aan de staart van de hond trekken doet pijn. Ik sta niet toe dat je dit doet.”
7. Kinderen worden behandeld als partners in de familie. Partnerschap houdt in dat het kind wordt uitgenodigd om mee te helpen beslissingen te nemen bij het uitvoeren van huishoudelijke taken. Wanneer ouders iets verkeerd begrijpen, verontschuldigen ze zich.
8. Geforceerd affectie afdwingen wordt vermeden. Wanneer Ome Jan het kind wil knuffelen en het kind wil dat niet, dan wordt dat gerespecteerd. Er wordt ook geen alsjeblieft of dankjewel afgedwongen.
9. Kinderen worden vertrouwd. Wat door jou als “wangedrag” wordt beschouwd wordt gezien als een teken van onvervulde behoefte.
10. Ouders/verzorgers nemen indien nodig op tijd pauzes. Voordat het uit de hand loopt nemen ze een stap terug, halen diep adem en bewaren hun kalmte.
Uiteindelijk zijn wij de ambassadeurs voor onze kinderen. Ze kijken naar ons, zijn afhankelijk van ons en hopen dat we de juiste beslissingen nemen voor hun veiligheid en geluk. Ik ben van mening dat we het aan onze kinderen verplicht zijn hen de ruimte te geven zichzelf te ontdekken en te ontwikkelen en mee te werken aan een gezonde dialoog waarbij we vooral geduld dienen te betrachten. Ouderschap is een voortdurend proces van groei en transformatie voor zowel jou als je kind(eren), dus laten we het mooi en leuk maken.
lees ook:
