Daar sta ik weer op een kruispunt… Wat ga ik doen…? Blijf ik staan, steek ik over, ga ik links of rechts of loop ik terug naar het veilige, bekende…?? Als ik de oversteek maak, is er geen weg meer terug… Weet ik het wel zeker….?! Mijn gevoel zegt van wel, maar ik durf het niet, die angst maakt me gek… Al zo lang ben ik als extreem gevoelig persoon aan het vechten en het overleven om mijn leven op de rit te krijgen… En iedere keer lijk ik weer de verkeerde keuzes te maken. Met name op werkgebied zit ik momenteel muurvast en steeds weer gevangen in een baan die me ongelukkig maakt. Steeds weer hetzelfde patroon; een periode gaat het goed, maar daarna word ik overweldigd door alle spanning en stress en val ik weer diep naar beneden… Waarom laat ik dit toch iedere keer weer gebeuren? Als hooggevoelig persoon zou je toch veel beter moeten weten? Luister naar je gevoel! En waarom doe ik dat dan niet en moet ik voor de zoveelste keer tegen die keiharde muur van angst en ontkenning aanlopen. Blijkbaar is dit nodig, niks is voor niks. Alles gebeurt met een reden…
De afgelopen jaren, vol pieken en diepe dalen, waren loodzwaar en met momenten echt niet te doen. Hoe het raar het ook klinkt, ik ben dankbaar dat ik deze beladen periode heb mogen ervaren. Naast veel tranen en gevoelens van wanhoop heeft het me veel wijsheid en zelfinzicht gebracht. En me gemaakt wie ik nu en hoor te zijn. Iemand die zichzelf weer steeds meer terug aan het vinden is, zichzelf minder wegcijfert en meer voor haar ‘ware ik’ is gaan staan. En dat is al heel wat vind ik zelf. Vooral het inzicht dat ik de afgelopen jaren zo ver van mezelf ben weggedreven, dat ik gewoon niet meer wist wie ik nou eigenlijk ben. Een grote stap in de goede richting, maar ik ben er zeker nog niet. Mezelf, met mijn enorme gevoeligheid en alle gevolgen van dien, helemaal accepteren, lukt me nog niet. Terwijl zelfacceptatie juist de sleutel tot verlichting is. Ik was namelijk van mening dat ik, ondanks alle signalen van lichamelijke onbalans en uitputting, met mijn HBO-diploma werk op ‘niveau’ moest doen. Tja, ik had toch niet voor niks gestudeerd?! Jammer genoeg heeft dat vervelende ego voor een hoop ellende gezorgd en mij compleet afgesloten van mijn gevoel. Uit ervaring kan ik je zeggen dat de combinatie van hooggevoelig en afgesloten van je gevoel zijn, alles behalve prettig en handig is. Een lijf dat constant op tilt slaat van alle prikkels om je heen met allerlei rare klachten als gevolg: chronisch vermoeid, futloos, maag- en darmklachten, hoofdpijn, overmatig zweten, angst- en paniekaanvallen, etc. Het rare is, toen ik midden in die situatie zat, ik toch nog in staat was om het maar niet in te zien. Totdat het erger en erger werd en ik bijna niet meer bij iemand op bezoek durfde te gaan, omdat ik bang was voor maag- en darmstoornissen. En nog wilde ik het niet inzien… Ongelofelijk hoe sterk je geest kan zijn: ik wil deze klachten niet zien, dus ze zijn er ook niet. Ofwel ik heb geen probleem, alles gaat toch hartstikke goed: ben getrouwd, woon in een mooi huis en heb een goede baan. Kortom, het ideale plaatje toch?! Al die tijd durfde ik het diep van binnen gewoon niet aan om ermee aan de slag te gaan, ik was doodsbang voor alles wat er zou gaan komen als ik de deksel van mijn eigen ‘beerput’ zou openen. Die angst bleek niet voor niets te zijn…
Hierin kwam verandering toen ik zwanger was. Onze dochter, een heel bijzonder en eveneens gevoelig kind, heeft mij tot die verandering aangezet.
Zij heeft mij letterlijk een zet in de goede richting gegeven, één van de redenen waarom ze mij als ouder heeft uitgekozen. Ik kan haar straks op mijn beurt weer begeleiden in haar levenspad. Ook zij zal dit nodig hebben.
Tijdens de zwangerschap werd mijn interesse gewekt door spiritualiteit. Ik ben me daarin (en alles wat erbij hoort) gaan verdiepen. Dat is een belangrijk keerpunt in mijn leven geweest. Maar ook het begin van een confronterende en hele zware tijd die onomkeerbaar was. Een trein die is gaan rijden, maar niet meer stopt…
Ik ging met mezelf aan de slag en besloot het letterlijk aan te gaan. De deksel van de beerput werd geopend… Het eerste halfjaar was eigenlijk niet te doen, alsof alles wat ik de afgelopen jaren had geblokkeerd en genegeerd door een trechter naar buiten wilde spuiten…. Er waren dagen, weken, dat ik als een zombie door het leven ging. Dat ik zoveel druk op mijn kruin, derde oog en andere chakra’s voelde, waardoor ik op slechte dagen eigenlijk helemaal niks kon. Soms huilde ik dagen aan een stuk en kwamen er zoveel onverwerkte ervaringen naar boven uit dit leven en vorige levens. Ervaringen en gevoelens die om wat voor reden dan ook nooit verwerkt zijn en je in je rugzak mee blijft zeulen. Dit bleken ook pijn en verdriet van familieleden te zijn, waarvan ik de lasten droeg. Uit liefde heb ik deze als kind van hen overgenomen en daardoor mijn eigen innerlijk kind begraven. Ook heb ik een aantal familiegeheimen ontrafeld waarvan de waarheid boven tafel moest komen. Energetisch heb ik ook een en ander kunnen zuiveren. Een hele heftige, maar bijzondere ervaring. Zo heb ik me de afgelopen jaren er doorheen geworsteld. De uitdrukking “ik worstel en kom boven” begrijp ik inmiddels wel. Ik ben trots dat ik dit alles heb doorstaan en nog recht overeind sta. Al waren er momenten dat het zo veel en heftig was, dat het voor mij niet meer hoefde. Maar als ziel maak je niet voor niks de keuze om terug naar de Aarde te gaan. Je wilt hier bepaalde lessen leren. Als je hiermee vroegtijdig stopt, krijg je ze in een volgend leven weer terug op je bord. Als er zaken in je leven niet lekker lopen, pak ze aan en ga ermee aan de slag. You can run, but you can’t hide… Hoe langer je ermee wacht, hoe erger en zwaarder het wordt.
Ik heb voor mijn gevoel al zoveel ballast van me af kunnen schudden en gewonnen, maar op dit moment sta ik weer op dat ellendige kruispunt… Dit keer op werkgebied. Na een periode thuis te zijn geweest vanwege een faillissement en mijn tweede zwangerschap heb ik veel tijd gehad om tot bezinning te komen. Een periode die mij, naast een kerngezonde en ook weer hele bijzondere zoon, veel rust heeft gebracht. Maar de tijdsklok van de ww-uitkering begon op een gegeven moment te tikken… Nog een paar maanden en dan zou mijn uitkering stoppen. Dat heeft me veel angst en paniek bezorgd… En daar is het ook weer mis gegaan. Vanuit angst op financiële problemen, onzekerheden, etc., heb ik toen gezocht naar een nieuwe baan. Inmiddels weet ik, wat je uitstraalt, trek je aan. Ofwel wederom kwam er een baan op mijn pad die niet goed voor mij was… Al tijdens de sollicitatiegesprekken voelde ik zo’n spanning, maar ik wilde het niet zien en voelen. Onbegrijpelijk achteraf… Het was crisis en er waren bijna geen banen, dus ja elke kans die je kreeg moest je met beide handen pakken toch?! Ook al gaf de baan en de organisatie me toen al een onbestendig gevoel, ik was erg blij dat ik uit 200 sollicitanten werd gekozen als dé geschikte kandidaat voor de functie! Voelde toen als een grote overwinning!
In het begin ging het best wel goed, maar al snel voelde ik me niet meer prettig in de werkomgeving (heel kil, onpersoonlijk, onrustig en resultaatgericht). Voelde me een vreemde eend in de bijt. Ik worstelde me er aardig doorheen met goede en soms hele slechte dagen. Dan was ik er letterlijk ziek van en had ik dagen nodig om ervan te herstellen. Maar ja, wat moest ik dan? Mijn baan maar weer opzeggen, terwijl we net ons huis in de verkoop hadden staan?
Totdat het noodlot toesloeg, één van mijn collega’s was uitgevallen door een burn-out. Omdat het niet bekend was hoe lang ze afwezig zou zijn, werd haar werk onder ons herverdeeld. Nog meer werkdruk, deadlines, etc., terwijl ik al zoveel moeite had om mijn reguliere taken te overzien. Met ook nog een onrustige privésituatie erbij sloegen mijn stoppen door, ik kon het niet meer overzien en mijn hoofd en hart leken uit elkaar te barsten. Ik kreeg de heftigste paniekaanval ooit… en balanceerde op het randje van doordraaien en dingen doen die je op dat moment niet meer beseft. Gelukkig had ik destijds bij een reformwinkel wat kalmerende tabletten gehaald. Deze hebben me er doorheen getrokken en tot bezinning kunnen brengen. De ochtend na de paniekaanval ’s nachts was ik net een zombie, compleet uitgeput en emotioneel uitgedoofd. Toch ben ik die dag gewoon gaan werken. Tja, het ging eigenlijk wel… Een paar dagen later volgde er nog een genadeklap. Dat was écht de druppel… . Ik ben die maandag het gesprek op mijn werk aangegaan, overstuur en emotioneel heb ik met horten en stoten mijn verhaal gedaan en eindelijk (na al die jaren) heb ik gezegd dat ik hooggevoelig ben en dat een kantoorbaan met alle prikkels, computerstraling, werkdruk, deadlines, etc., niet goed voor mij is. Deze baan was voor mij nodig om er volledig van overtuigd te worden dat een baan op kantoor écht niet goed voor mij is en niet bij mij past. Mijn contract zou eigenlijk verlengd worden, maar op mijn initiatief wordt deze niet verlengd.
In tegenstelling tot de voorgaande jaren, toen ik al vaker mijn baan heb opgezegd zonder iets anders te hebben, ben ik nu gaan staan voor wie ik écht ben en stop ik bewust (in plaats ervoor te vluchten) met een baan die niet goed voor mij is. Ik heb de oversteek gemaakt naar de andere kant op het kruispunt. Ik heb geen idee wat me daar te wachten staat en dat gevoel van onzekerheid geeft me ook nog golven van angst en paniek. Stel dat ik geen andere baan vind, stel dat we in de financiële problemen, etc., etc. Maar diep van binnen voel ik nu een soort van serene rust (zo van, het komt wel goed), waarop ik nu durf te vertrouwen. Hoe lastig de situatie nu ook is met een huis in de verkoop, ik kon niet anders dan de oversteek maken. De waterval van tranen begint nu plaats te maken voor een gevoel van trots en bevrijding. Ik heb het oude los gelaten en verwelkom graag het nieuwe in mijn leven! Welkom nieuw begin!
Ik heb dit stuk geschreven om anderen te inspireren en motiveren om dingen in je leven aan te pakken die niet lekker lopen of tegen je gevoel ingaan. Want het ook is, schuif het niet vooruit, maar ga de confrontatie aan. Ook al kom je hierdoor je diepste angsten tegen… Uiteindelijk maakt het je een gelukkiger, tevredener en mooier mens! En vind je je levenspad, zoals dat bij je geboorte is bepaald, weer terug.
Maartje
Momenteel heb ik ook het gevoel dat ik op een kruispunt sta. Welke richting moet ik uit. Het lijkt natuurlijk het makkelijkste om gewoon te zitten waar ik zit in plaats van de stappen vooruit te nemen. Het moeilijkste als HSPer vind ik nog wel om goed voor jezelf te zorgen door duidelijk aan mensen aan te geven om je heen wat je wilt, waar je behoefte aan hebt en wat je van zaken vindt en uiteindelijk hier ook voor jezelf gehoor aan te geven. Ik merk dat ik toch vaak meega in zaken om me heen terwijl als ik echt eerlijk naar mezelf ben dit niet altijd zou willen. Ik ben niet zo zeer bezig in een zoektocht op werkgebied zoals in je verhaal maar eerder in een zoektocht naar mezelf in de wereld, in relaties en in omgang met mensen om me heen.
Een aantal maanden geleden ben ik met een burn-out/overspannen thuis komen te zitten. Ik leer hierdoor nu veel over mezelf. Als HSP heb je toch echt wel tijd voor jezelf nodig en als je die niet aan jezelf geeft, geeft je lijf op een gegeven moment aan dat het toch echt niet zo verder kan. Uit je verhaal blijkt wel dat iedereen op een gegeven moment wordt geconfronteerd met wat wel en niet goed voor je is. Je lijf stopt je. Het lastige daarna is duidelijk krijgen wat er niet goed was en hoe hier een goede nieuwe weg voor te vinden. Ik heb erg respect voor je keuze om te stoppen bij de kantoorbaan. Door goed naar jezelf te luisteren word je een gelukkiger mens. Hopelijk gaat mij dit ook steeds beter lukken. Ik heb het gevoel al op de goede weg te zijn maar er valt zeker nog veel te leren!
Mooi verhaal! En ook voor mij heel herkenbaar:)
Het is zo mooi dat we elkaar begrijpen en respecteren op deze site♡
Dat wat hsp’ers zo nodig hebben..(naar mijn gevoel..)
Samen staan we sterk!
Met zijn alle zouden we een goedlopend bedrijf kunnen oprichten;) im sure!!
Liefs..
Geweldig mooi verhaal met heel veel herkenning, wat fijn dat hooggevoelig zijn hier zo goed belicht en begrepen word.
Wat een herkenning, met liefde en power geschreven.
Maartje, Bianca ik ben ook heel goed bezig dicht bij me zelf te blijven……!
Jullie verhalen helpen echt! Ik ben oke met hsp!!
Liefs, Gerrit
Hai Maartje,
Er is maar één ding wat in me opkomt om jou vanuit mijn onvoorwaardelijk zijn te geven, met je te delen…en dat is; GA Vipassana beoefenen!!
Ik ben in België geweest, heb er 10 dagen geoefend non-stop en begrijp! 10 dagen hebben mij doen inzien…maar meer nog laten voelen…vanaf nu ga ik mijn leven vanuit gelijkmoedigheid, in vrede, met compassie, met vastberadenheid…LEIDEN.
Ga ook jou leven LEIDEN ipv LIJDEN!!!
Heeeeel veel geluk, kracht, liefde en licht…
Bianca
@Bianca, Dankjewel voor je mooie reactie en advies! Inderdaad onze leven leiden i.p.v. eronder lijden! Mooi geschreven! 🙂
Voor jou ook veel licht, liefde en wijsheid!
Beste Maartje
Jeetje wat heb jij allemaal mee moeten maken zeg.
Het komt mij zeer bekend voor. Want iemand die mij heel erg
Na staat heeft hetzelfde.
Ik begrijp het volkomen doordat ik ook een h sp persoon ben.
En ook al moeilijke paden heb bewandeld .
Juist met die aangeboren gave zo noem ik het.
Is het van belang dat de werkplek een plaats is waar je op je gemak bent.
Zodra het niet goed voeld ga je eraan kapot.
Ik ken het hele verhaal. Het lijkt sprekend op de persoon die ik zeer goed ken.
Ik wens je heel veel geluk toe met je nieuwe leven wat je begint.
Het komt goed met jou. Dat weet ik zeker.
Lieve groeten Jannie.
hallo,
zo herkenbaar, je hele leven worstelen tot dat je weet dat je hoog gevoelig bent. Voel energieën aan, iets waarvan ik dacht dat het heel gewoon was en dat iedereen dat zo ervaart. Verklaard veel, maar dan begint het pas. Hoe vind je je weg en hoe geeft je grenzen aan die dan ook nog geaccepteerd moeten worden, omdat je verandert naar anderen toe. Is een leerproces voor je hele leven, maar gaat steeds makkelijker. Zit nu zonder baan en zonder inkomen. Geen recht op uitkering, omdat ik zelfstandige ben. En weet je ik vertrouw erop dat op het juiste moment de juiste dingen op mijn pad komen. En daar ben ik heel rustig door, geen stress of wat dan ook. Het is zoals het is. succes met je verdere groeimomentjes het maakt wie je bent. liefs.
Hoi Nina, wat goed dat je daar zo rustig onder blijft. Ik vraag me dan wel af of je een partner hebt die geld verdient. Het huis en alle andere kosten moeten toch betaald worden.. Want dat is die ‘dwang’ die ik voel mbt werk en geld. De rekeningen gaan gewoon door. (soort spreekwoord: ‘vertrouw op Allah, maar bindt wel je kameel vast’..) Ik denk dat je pas in rust kunt vertrouwen wat er op je pad komt als die situatie er ook voor je is, zoals je niet ‘druk’ hoeven maken over financiën… toch?
@Lenny,
Hallo Lenny,
ik ben vaak gevallen, maar ook weer opgestaan. Ik was steeds in verzet en merkte dat ik alles zo heel intens en negatief ervaarde. Werd er wanhopig van. Zo moest het dus niet. Sinds ik mediteer en me met energieën bezig houd oa. reiki en deeksa gever ben heb ik leren begrijpen dat alles er mag zijn. Het is wie jij bent. De leuke en de minder leuke dingen maken je totaal. Als je het zo weet te benaderen wordt alles veel positiever. Ja het is een leerproces en niet eenvoudig en duurt ook wel een poos, maar ik ervaar steeds beter dat ik in het nu sta met al zijn facetten. En dat lieve Lenny voelt heel fijn. En je vraag of ik een partner heb die mij financieel steunt?? Nee Ik moest altijd zekerheid op dat gebied hebben, maar nu maak ik me er niet druk over. Het belemmerde mij zo en ik durfde daardoor geen stappen te nemen om te groeien. Daar werd ik ongelukkig van. Ik heb het niet breed, maar als mens ben ik rijk en ken vele gelukkige momenten.
Liefs
@nina, dank voor je reactie. Ik ben ook al heel lang bezig met vormen van spiritueel werk, healing, innerlijk kind werk enz. en ik merk dat ik door mezelf steeds beter te leren kennen, ook meer kan accepteren. Ook accepteren dat het goed is zoals het is. Ik accepteer ook dat het werk wat ik doe me niet de energie geeft die ik nodig heb. Ik voel ook dat ik die zekerheid van inkomen nog steeds nodig heb… En praktisch gezien is dat ook zo natuurlijk. Je zegt dat je het niet breed hebt, maar als er totaal geen geld meer binnenkomt dan is het een keer op. Wordt je je huis uitgezet, geen geld voor eten meer enz. Ik weet dat je ook dan in vertrouwen moet zijn dat het goed is voor je pad, maar toch…
@Lenny,
Ja Lenny zo is het je moet ergens van leven.
Ik accepteer de situatie nu en het komt zoals het komt. lijkt wel een beetje naief, oke, maar vertrouwen heb ik wel. Het zou maar zo kunnen dat ik weer werk heb als ZZP-er. De belastingdienst en de politiek doen erg moeilijk op dit moment. Ze hebben ons nodig in de gezondheidszorg. Ze moeten het zich alleen nog even realiseren.
Hoi Maartje,
Ook ik heb meegemaakt wat jij hebt meegemaakt. Ik zat ook in een baan die me niet lag. Ik had meer een bore-out dan een burn-out. Die burn-out had ik trouwens al in een andere baan meegemaakt:-) Uiteindelijk besloot ik eerlijk tegen mijn werkgever te zeggen hoe ik me voelde en daar is ontzettend goed op gereageerd. Ze hebben me ontslag gegeven in plaats van dat ik het zelf moest nemen, dus ik kon een WW uitkering aanvragen. Helemaal super! Eerlijk zijn duurt echt het langst. Heb nu besloten voor mezelf te beginnen als gesprekstherapeute. Hier liep ik al een hele tijd mee rond en voel nu dat de tijd er rijp voor is. Geen banen meer op kantoor voor mij. Nooit meer! Of het moet al een HSP kantoor zijn, haha!! Ik wens je heel veel succes voor nu en de toekomst. Dat al je wensen maar mogen uitkomen. Moedige stappen heb je gezet!! Ga zo door.
Hartelijke groet, Heleen
Wauw alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen. Ook ik worstel aan jaren met mij hoog gevoeligheid en de verscheidenheid aan banen. Heeft nu tot een burn out geleid, maar er wel voor gezorgd dat ik steviger in mijn schoenen sta en me rustiger voel. Maar de aanvallen van de buitenwereld blijven moeilijk hoor, maar daar werk ik momenteel aan dmv een cursus Mindfulness en Intuïtieve ontwikkeling. Dit gaat heel goed, ik wens je veel sterkte toe.
War dapper van je om weer ontslag te nemen! Voor mij ook herkenbaar, maar ben altijd stiekem jaloers op vrouwen die met een partner wonen die ook een baan heeft. Dan is het toch iets makkelijker om je hart te volgen. Iets meer financiele ruimte.. Ik woon alleen en heb dus alleen alle kosten… Ontslag nemen (ik werk in de zorg en ook deze sector is een aanslag op je fysieke en emotionele gesteldheid voor gevoeligen..) is voor mij dus geen optie.. Maar laatste tijd zijn er bij mij ook allerlei lichamelijke kwaaltjes bijgekomen.. Dus het enige wat ik nu doe (na weer even time out in de ziektewet heb genomen) is visualiseren wat ik wens in een werksituatie (ook het liefst iets zelf opstarten) en het dan loslaten… Gedachten zijn krachten, dus vertrouwen dat er iets anders op mijn pad komt…
Lieve mensen,
Jullie hartverwarmende reacties raken mij enorm! Dankjewel daarvoor! Maar het mooiste vind ik nog dat ik jullie met mijn verhaal herkenning, steun en kracht bied! Velen blijken hiermee te worstelen. Volg de weg van je hart en laat los, dan zullen we vinden wat voor ons écht bestemd is! Veel licht en liefde voor jullie!
Warme groet,
Maartje
Beste Maartje,
Erkenning, herkenning voor velen waaronder ikzelf… Weet dat we door dit alles te ervaren terug zijn gekomen bij de kern van wie we zijn… Om nu anderen liefdevol te begeleiden want iedereen zal hierdoor moeten nu… Ik heb heel erg lang voor dit kruispunt gestaan… Maar ik heb deze keer mijn gevoel gevolgd… Ik begin in augustus met mijn praktijk… niet wetende waar de reis eindigen zal… Maar het is de enige juiste beslissing… want dit is wat ik kom doen… En dat geldt ook zo voor jou… GA ERVOOR MEID…
Hoi Maartje,
Wat een herkenning. Bedankt voor het delen van je gevoelens en gedachten.
Ook ik worstel elke keer met mijn werk. Heb al heel veel gedaan op werkgebied, maar het blijft lastig. Maar toch moet het financieel ook allemaal lukken. Ik blijf ook worstelen. Maar jouw verhaal is een bevestiging voor mij. Dank je wel.
Lfs
Hai Maartje, complimenten voor het verwoorden van jou gevoel en stukje van je leven. Een half jaar geleden deed ik precies hetzelfde en voel me zo bevrijd. Roep nu ook makkelijk, nooit ga ik meer werken voor een baas, met al zijn regeltjes die niet bij mijn persoontje passen, vanaf nu alleen nog maar mijn regels en dat wat bij mij past. Zo ben ik nu gestart, met op kindjes passen, ouderen begeleiden, maaltijden maken, koken is een grote hobby en zo kom ik er wel. Met de dingen die ik het aller fijnst en leukst vind om te doen krijg ik mijn hypotheek en bijkomende kosten bij elkaar. Ik ben er ook nog niet maar wel een goed stuk op weg, en vooral zo trots op mezelf en dat straal je uit! Het leven kan echt prachtig zijn! Jij ook heel veel succes met de toekomst, het hier en nu! Lieve groet Anna
Lieve Maartje,
Bedankt voor je mooie verhaal. Hoe eng lijkt het mijn verhaal, ik was gewoon even in de war, mijn eigen gedachtes, gevoelens, worstelingen op papier.
Wat goed van je dat je deze stap genomen hebt, ongelofelijk krachtig ook! Ik wens je al het goede en warmte toe.
Nogmaals dank, dit had ik even nodig.
Liefs Soon
Bedankt voor het delen van je verhaal. Het sterkt mij dat ik niet de enige ben die met zulke dingen worstelt. Alle goeds voor jou!
Wow wat een prachtig verhaal en zo herkenbaar! Ik sta ook op zo’n kruispunt. En als de bewustwording daar is, kun je er niet langer om heen… Je verhaal inspireert en ik wens je heel veel succes met het onbekende en heb maar vertrouwen, want het zal zeker zo komen, zoals het bedoeld is….
Hallo Maartje, dank dat je jouw ervaringen hebt willen delen. Wat moedig van je om voor jezelf te kiezen ondanks de onzekerheden van het dagelijks bestaan. Geniet van je vrijheid die je hierdoor verkregen hebt en de energie die hierdoor vrjkomt. Liefs van Ireen
Dank je voor je delen, dit helpt mij ook verder.
Wow wat een mooi verhaal. Heel herkenbaar ook. Het kruispunt, de financiële zekerheid. Allemaal punten waar ik geweest ben de laatste maanden. Voor de stap is veel moed nodig. Knap hoor van je! (En tegelijkertijd zeg ik dit ook tegen mezelf)
De weg zoals het leven bedoeld is is mooi en vol wonderen. De weg van angst, twijfel wanhoop, boosheid leidt tot gekkenhuis dus die loopt dood. Je slaat de goeie weg in.. Maar vertrouwen en loslaten zijn 2 grote slagbomen! Doe die maar snel omhoog.
Spannend he leven…. Poehee! Veel liefde en kracht en wonderen gewenst..