“We verdienen geen vastigheid; we verdienen iets beters, we verdienen ons geboorterecht en dat is de middenweg, een open gemoedstoestand die zich thuis voelt bij paradoxen en vaagheid.” Pema Chödrön.
Deze uitspraak kwam ik tegen in een boek [1]. Het zette me eerst op het verkeerde been en meteen daarna voelde het heel geruststellend. Het geeft een bemoedigend perspectief op mijn levensloop.
Plannen, doelen stellen, focussen, ik kan het heel goed, het heeft me al ver gebracht. De vraag is echter, waarheen? Ben ik misschien daardoor verder weg geraakt van mijn wezenlijke bestemming? Afgelopen tijd mocht ik het ongevraagd anders doen.
Er ontstond een vrij onverwachte situatie in mijn leven. De gevolgen hiervan hadden invloed op veel levensterreinen. Het leven zoals ik dacht dat het zou lopen ging op een ander spoor verder, de horizon zag er ineens heel anders uit.
Tot zover dus mijn plannen. Dit ervoer ik in eerste instantie als schokkend en onbegrijpelijk en als een verlies. Gaandeweg vond ik er wat anders voor terug.
Schijnhouvast van planning
Focus kunnen houden, discipline opbrengen en met doorzettingsvermogen op weg gaan, worden in onze maatschappij als waardevolle eigenschappen aangemerkt. Veel cursussen en workshops hebben een onderdeel dat gaat over plannen, stappenplannen maken en doelen stellen.
Zo plannen veel mensen een groot deel van hun leven, bewust en onbewust. Er wordt stap voor stap naar een plaatje gestreefd dat ideaal lijkt, dat houvast geeft. Schijnhouvast..
Plannen en stappenplannen maken is behoorlijk populair. Je leest voortdurend: “In 3, 5, 7 of 10 stappen komen tot…”, vul maar in: meer geluk, meer voorspoed, een betere relatie, enzovoort. Het leven lijkt soms op deze manier maakbaar en één groot stappenplan. Het lijkt hiermee heel simpel om stap voor stap ongemak en problemen zo snel mogelijk achter je te laten en een betere gewenste situatie te bereiken.
Als plannen en stappenplannen toch niet zo goed blijken te werken krijg je een unieke kans je meer thuis te gaan voelen bij meer vaagheid en tegenstrijdigheden. Het kan enorm ontspannend zijn als je niet altijd probeert te snappen wat er gebeurt in je leven en als je controle meer loslaat. Als je toestaat dat je niet meer alles van tevoren hoeft te weten of te regelen. Afdalen naar minder grip en minder controle kan je gek genoeg meer rust geven en dichter bij jezelf brengen.
Waarom? Omdat plannen maken en controle houden vooral een enorme mentale kwestie is. Soms heel behulpzaam, maar wellicht minder vaak nodig dan we denken. Wanneer je van deze suggestie onrustig wordt, kun je gaandeweg eens proberen hier juist bij te ontspannen.
Begin gewoon eens om in eenvoudige situaties die niet lopen zoals je wilt of bedacht had, te proberen je te ontspannen. Leer je te verzoenen met hoe het loopt.
Iemand zei in een stressvolle situatie tegen me: “Maak je niet druk, het loopt toch wel in het honderd.” Een heerlijk bevrijdende opmerking.
Willen zijn waar je uitkomt
Meebewegen met wat er is, verhindert niet dat je blauwe plekken en kneuzingen oploopt. Wees je ervan bewust dat het leven hoe dan ook toch gewoon doorstroomt en zonder weerstand stroom je precies daarheen waar het leven met jou van nature heen wil. Je kunt leren om daar te willen zijn waar je uitkomt.
Door het niet meer precies te hoeven en te kunnen weten kan er ruimte komen voor vaagheid, niet-weten en tegenstrijdigheden. Soms zijn dingen niet te begrijpen, je kunt er met je hoofd niet (altijd) bij en hierdoor kun je meer in je lichaam, in jezelf zakken. In feite heb je alleen jezelf om op terug te vallen. En dat is eigenlijk diep van binnen heel fijn. De rest is schijnveiligheid.
Ik wens je een tijd toe met veel vaagheid, niet-weten en tegenstrijdigheden.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
[1] Citaat: Uit Pema Chördrön , ‘Als je wereld instort’, 2008, Utrecht, Uitgeverij Ten Have
