Compleet lamgeslagen na een opmerking van een collega. Tranen over mijn wangen en diep geraakt. Ongeloof en van slag door simpele woorden. Woorden waaruit blijkt dat zij anders denkt en doet dan ik. Ik, perfectionist pur sang, ben even de weg kwijt.
Hoge verwachtingen en alles goed willen doen
Ik heb vaak hoge verwachtingen en stel hoge eisen, zowel aan een ander als aan mijzelf. Het onhandige is alleen dat ik het vaak niet doorheb. Als er dan iets gebeurt waarbij niet aan mijn eisen wordt voldaan raak ik van slag.
Ik heb namelijk de neiging om alles goed te willen doen, zoals het hoort en volgens de regels. Dat voelt prettig, duidelijk en rustig in mijn hoofd. Dit gaat ook vaak goed. Dan lijkt het net alsof ik alles onder controle heb…
Maar dan ineens gebeurt er iets en alles is uit balans. Een collega die in mijn ogen te nonchalant en onzorgvuldig handelt of een dag die volledig anders loopt dan gepland.
Wat zit ik mijzelf vaak in de weg!
De confrontatie van het gedrag van de ander kan dan pijn doen tot op het bot. Hoe kan iemand zo nonchalant zijn en zo onzorgvuldig handelen?
Maar eigenlijk word ik geconfronteerd met mijzelf. Want wat zit ik mijzelf vaak in de weg! Het altijd goed willen doen en zuiver willen handelen. Daardoor loop ik vaak, onbewust, op mijn tenen en sluipt de spanning in mijn lijf.
De valkuil van een hsp’er
Als hsp’er weet ik dat perfectionisme een valkuil is waar ik nog geregeld in trap. Het altijd goed willen doen en het stellen van hoge eisen zorgen dan al snel voor een vermoeid en overprikkeld systeem.
Terwijl voor wie ben je eigenlijk zo perfectionistisch bezig? Heeft iemand daar om gevraagd? Dat jij jezelf voorbij rent en daarbij over je eigen grenzen gaat?
Leun eens wat vaker achterover
Je mag de teugels af en toe best wel wat laten vieren. Voor veel hsp’ers een moeilijke klus! Iets rustiger aan doen, iets minder hoge eisen en wat vaker zeggen: ‘Zo is het genoeg’.
Je doet als hsp’er namelijk al vaak meer dan genoeg je best. Maar voor zowel je omgeving als voor jou kan het geen kwaad als je af en toe eens achterover leunt. En kijk dan eens wat er gebeurt.
Waarschijnlijk loopt niet alles direct in het honderd en draait de wereld gewoon door. Alleen misschien niet zo ‘perfect’ als jij het zou willen zien. Maar daar zit de uitdaging in verstopt. Want soms is ‘goed’ ook ‘ goed genoeg’.
De teugels laten vieren:
Dit gaat mij als HSP steeds beter af.
Voor een groot deel, doe ik dingen die ik leuk vind; regulier werk heb ik nu al meer dan 10 jaar niet meer.
Ik herken ook wat Ulrike schrijft : mijn werktempo was te laag maar vooral heel veel tegelijkertijd moeten doen in het werk, daar kan ik niet aan voldoen. Ik heb ook een half leven in de zorg / begeleiding gewerkt . Ik wil de dingen graag heel goed doen, i.p.v. zoveel mogelijk doen, met weinig kwaliteit .
Het veel te goed doen .zadat ik nu chronisch vermoeid ben niet meer kan werken ,terwijl ik een geweldige baan had .
Dat mis ik erg .Maar er zijn nog veel leuke dingen .Helaas vinden h,s,p , mensen zoveeeeel leuk .En doe je toch al weer gauw teveel .Waarna je het weer bezuren moet ..
Herkenbaar als HSPer ! De teugels laten vieren, vind ik niet meevallen..
Ook voor mij heel herkenbaar. Gevolg 2 jr geleden een fikse burnout en nu nog de naweeen ervan. Blijft oefenen en oefenen. Want wil niet meer terug naar waar ik vandaan kom. Heb heel diep gezeten en ook erg deprtessief geweest.
Heb je artikel gedeeld op eigen tijdlijn en een groep waar ik in zit op fb…
Dankjewel voor je artikel, dit soort dingen steunt mij heel goed…..vr. gr. .Xxx
Heel, heel herkenbaar! Zo mooi verwoord, ik ben blij dat ik je artikel mocht lezen… want ik worstel hier zo vaak mee. Ooit heeft er iemand tegen me gezegd… zet nu eens die principes aan de kant, maar het is zoals ik het aanvoel het correcte, meestal als ik er over praat geven ze me in de meeste gevallen gelijk. Ze noemen me 1 vr 1 een heel sterke vrouw, maar zo voelt het toch voor mij niet!! Ik voel me soms heel ellendig over hoe mensen doen, en heb heel dikwijls het gevoel of ik soms van een andere planeet kom. Mijn hart weent dikwijls de laatste tijd, waarom is het leven hier zo hard? Ik wil hier soms helemaal niet meer zijn, waarom kan ik niet verklaren… iets in mij zegt dat er mooiere dingen bestaan. Ik voel me dikwijls een vreemde eend in die grote massa. Kunt u me helpen?
Beste Nessie,
Ik herken ook zo hoe jij reageert. Ben heel depressief geweest tijdens een fikse langdurige burnout.
Het blijft oefenen om je grenzen te kennen en aangeven. En heb hypnotherapie gehad, wat mij goed geholpen heeft en soms ga ik nog voor een sessie.
Het gaat vooral leren accepteren dat je deze eigenschap hebt,maar niet bent !Wat mij helpt is dat ik op fb gelijkgestemden ” ontmoet’misschien is dit ook wat voor jou…?
met vriendelijke groet, Corinne
Dit raakt me om te lezen, want ik voel het net zo. En de onbegrip uit de omgeving maakt me ook vaak moedeloos. Een heel gevecht met mezelf heb ik vaak dagelijks. Fijn om te weten dat we niet alleen staan.
Schrijnende verhalen hierboven…. hoe heeft het zover mogen en kunnen komen!
Ik vraag mezelf af hoe de mensen met elkaar om zouden gaan als geld geen rol in het dagelijks leven zou spelen.
We zullen binnen enkele jaren merken dat tijdens een oorlog geld niet te eten is……..
Onze kwetsbaarheid is meteen onze grootste kracht denk ik…we maken anderen bewust van hun ´ongevoeligheid´ als we geleerd hebben te zeggen wat we voelen! Door dat vanuit jezelf te doen en niet de ander ´te beschuldigen´ kan de ander niet meer om je heen…en kun je ontspannen.
Emmy je slaat de spijker op zijn kop haha! Mooi gezegd! 🙂
Zo herkenbaar.. ik knok al 15 jaar voor goede zorg in het verpleeghuis van mijn moeder, Er gebeuren echt vreselijke dingen [4 weken niet douchen van moeders in vakantie periode] dus ik ben erg allert en wantrouwend geworden. Heb deze week de directrice voor een klachtencommissie gedaagd…. pffffff ik werd compleet neergesabeld.. wat een slecht mens ben ik, in haar ogen….. allemaal om je af te leiden van de echte klachten.. zo intens gemeen maar ook wat een intense pijn om te ervaren dat er zulke mensen rondlopen in de top van organisaties…..En ja het duurt even voor ik weer tot mezelf kom maar daarna komt mijn kracht en power dubbel terug en weet ik wel dat ik op de goede weg zit
Maar er goed om denken om te ontspannen, te lachen en plezier te maken…dan komt de balans weer terug inmijn leven.
Wat herkenbaar, ik heb jaren in verzorg en verpleeghuizen gewerkt als activiteitenbegeleidster.
Op mijn manier kon ik de mensen toch nog een fijn moment bezorgen. Helaas is mijn functie opgeheven (bezuiniging) en "moest"ik aan het bed zorgen en douchen. Op zich niet erg, maar omdat ik de mensen teveel aandacht gaf en mijzelf aanpaste aan hun "snelheid" werd ik op het matje geroepen.
Onder de noemer "mijn werktempo was te laag".
Het was ondertussen machteloos toekijken dat wat wij, activiteitenbegeleiders hadden opgebouwd in vele jaren tijd, zo snel werd afgebroken.
Helaas ging ik hier aan onder door en heb ik voor mijzelf gekozen m.a.g. dat ik nu in de ww zit.
Heel dapper Ulrike, dat je voor jezelf hebt gekozen.