De pijn van de keuze van onze ziel

Hoor jij jezelf wel eens zeggen wanneer je vertelt over pijnlijke ervaringen in je leven: “maar, hier heeft mijn ziel blijkbaar voor gekozen”. Met het woordje ‘maar’ geven we onszelf geen toestemming om toe te laten hoe moeilijk het is of was. De eenzaamheid als kind omdat je niet werd gezien. Dat er geen ruimte was voor je angst en verdriet. De liefde van je leven die je bent verloren.
In hoeverre heeft onze ziel deze levensloop voorzien? En als dat zo is, maakt deze keuze vooraf de pijn minder?
De keuzes van onze ziel zijn complex en omvangrijker dan ik in één artikel kan beschrijven. Toch vind ik het belangrijk om mijn ervaringen te delen. Dit geeft jou wellicht aanknopingspunten om te helen en jezelf te herinneren.

Keuzes van de ziel

We worden ons er steeds meer van bewust dat we zowel uit een ziel als een ‘aardse ik’ bestaan. We kiezen het gezin waarin we geboren zullen worden, mensen die we zullen ontmoeten en lessen die we willen leren. In dit artikel licht ik een specifieke keuze van de ziel uit: de keuze voor onze ouders vanuit de missie om hun te helpen helen.

Missie vanuit de Bron

Voor ons verstand is het nauwelijks te bevatten dat we kiezen voor ouders die gevangen zitten in hun eigen pijn. Ouders die zich vanwege hun trauma’s hebben afgesloten van hun gevoel en een kind niet de aandacht en zorg kunnen geven die het nodig heeft. Waarom maakt een ziel deze keuze? Het antwoord op deze vraag wordt gegeven wanneer mensen terugkeren naar de Bron. Dan wordt duidelijk wat hun intentie en missie is van dit leven op aarde.

Innerlijk licht

Er zijn verschillende redenen om voor deze ouders te kiezen. Sommige zielen hebben vanuit karmisch perspectief de pijnlijke ervaringen nodig om te groeien. Bijvoorbeeld omdat ze in een ander leven dader waren. Anderen maken deze keuze vanuit het verlangen van de ziel om toekomstige ouders te helpen helen. Deze laatste keuze komt vaak terug in de sessies die ik begeleid. Vanuit de Bron ziet een ziel deze mensen lijden. Soms kennen deze zielen elkaar al uit een ander leven. Zoals Saskia, die zichzelf in een sessie enkele jaren voor haar incarnatie naar haar moeder zag roepen: “ik kom eraan!”. Vanuit de Bron ervoer ze de worsteling van moeder nadat deze een kindje had verloren.
Saskia had de intentie om met haar innerlijk licht haar moeder te helpen helen. Maar eenmaal op aarde, ondervond Saskia dat haar moeder haar hart gesloten had. Saskia kon haar niet bereiken waardoor een  hartsverbinding nooit heeft kunnen ontstaan. Met als gevolg dat beiden vastliepen. Dit was een belangrijke les voor Saskia: we kunnen ons licht laten schijnen en daarmee een ander de moed geven om zichzelf te helen. Maar het is aan de ander of deze er klaar voor is om zijn of haar verantwoordelijkheid te nemen. Wanneer we de ander willen ‘redden’, zullen wij ook gebukt gaan onder de last.

In tegenstelling tot Saskia, lukte het Kim wél om haar vader te helpen. Haar aanwezigheid bracht haar vader in beweging omdat hij er bereid toe was om zijn pijn toe te laten. Haar vader veranderde met de jaren van een gesloten, norse man in een zachtmoedige vader die zijn waardering voor haar liet merken. Soms is het moeder- of vaderschap an sich al voldoende om te helen. In het contact met hun kind helen ouders delen van hun eigen innerlijk kind door met hun kind te spelen en te knuffelen. Door hun kind liefde te geven, geven ze ook liefde aan zichzelf.

In hoeverre ligt onze  levensloop vast?

Ik ontdekte in de sessies dat er nuance is. We kiezen inderdaad van tevoren voor bepaalde ouders, ervaringen en lessen.
In al deze gevallen was de intentie van de ziel het helen van de ouder en was de potentie hiertoe aanwezig. Maar de uitwerking ervan ligt niet vast. Die wordt mede bepaald door de keuzes vanuit de vrije wil van de ander.
Wanneer alles voorbestemd zou zijn en vast zou liggen, zou ons aardse doen en laten er niet toe doen. Dit gaat in tegen de universele regels en het leidt zeker niet tot een grotere bewustwording.
Ook blijkt het aardse leven lastiger dan we vanuit de Bron hebben ingeschat. Wanneer we als ziel bepaalde keuzes maken, lijkt het haalbaar om deze in ons leven uit te voeren. Maar de aardse realiteit is weerbarstig.

Zelfmedelijden versus zelfcompassie

Misschien is het voor jou al duidelijk welke lessen je ziel hier wil leren. Mogelijk is het nog helemaal niet helder. Hoe het ook zij, de kans is groot dat jouw lessen gepaard gaan met pijn. Het is dan ook belangrijk om deze pijn te erkennen en een onderscheid te maken tussen de keuze van de ziel en de ervaringen van ons als mens met onze ‘aardse ik’. Het feit dat onze ziel vooraf een keuze heeft gemaakt voor moeilijke omstandigheden, maakt ze niet minder pijnlijk.
Waak voor de valkuil om je pijn te bagatelliseren omdat het een keuze van je ziel was. Soms zeggen mensen letterlijk: “maar dan heb ik zelfmedelijden en dat is niet goed”.
Er is een verschil tussen zelfmedelijden en zelfcompassie. In zelfmedelijden kun je zwelgen en daarmee maak je jezelf slachtoffer.
Maar zelfcompassie is van wezenlijk belang. Veel pijn is ontstaan in onze kindertijd. Het verdrietige jongetje of meisje is nog steeds in jou aanwezig, het is een deel van jou. Dit deel wil gezien worden, gekoesterd en getroost. Het wil horen dat het er mag zijn. Door de herinneringen en je pijn uit je kindertijd toe te laten, neem je dit deel van jezelf serieus. Dat is nodig om te helen als volwassene.

Zelfliefde begint met jezelf gunnen om te helen!