Velen van ons gaan het liefst dagelijks alle moeilijkheden uit de weg, keren het de rug toe, of doen er op een andere manier alles aan om maar niet te hoeven voelen. Of om er geen last van te hebben. Niet zelden doen we dat totaal onbewust en omdat we het gewend zijn het zo te doen. Dat doen we om pijn te vermijden en omdat we niet anders geleerd hebben.
Logisch aan de ene kant dat we pijn en problemen uit de weg gaan. Aan de andere kant is het een overlevingsmechanisme dat er voor zorgt dat we niet voelen en alles wat we niet voelen, wordt opgeslagen in ons energieveld en uiteindelijk ook in ons fysieke gestel. Dat dat niet echt handig is, kun je lezen in mijn vorige publicatie ‘Emoties willen gevoeld worden’. Bovendien leef je dan niet echt.
Pijn of waarneming
Het kan hierbij gaan om onze eigen gevoelens omdat we bijvoorbeeld getriggered worden. Dan hebben we het over onze eigen oude pijn, die we van kinds af aan al uit de weg gaan om te overleven. In dat geval ligt de oplossing vaak in het veranderen van je eigen gedrag en in het aankijken van je eigen pijn
Het kan echter ook om een waarneming gaan van het gevoel van iemand anders. Dan lijkt het dat je getriggered wordt en het om je eigen gevoel gaat, maar voel je in werkelijkheid de ander alsof het jouw eigen gevoel is. In dat geval heeft het geen zin om aan jezelf te werken. Omdat het nare gevoel pas verdwijnt als je daar niet meer voor open staat.
Jezelf clearen
Een clearing kan je in dat geval daar goed bij helpen, waarbij je jezelf opschoont van vreemde energieën. Je stuurt ze terug naar waar ze vandaan komen. Ook de vraag: ‘Is dit van mij’ zorgt er bij mij vaak direct voor dat het weer weg is en terug stroomt naar waar het vandaan komt.
Elke keer als het ‘mis’ gaat, word je of in je eigen pijn getriggered, of je staat nog ergens open voor waardoor je de emoties van een ander in je eigen systeem opneemt. In dat laatste geval zou het eigenlijk nog beter en veel effectiever zijn als je er niet meer voor open zou staan.
Hoe kom je daar achter
Als bewust mens ga je er vaak van uit dat het altijd met jou te maken heeft en dan ga je voelen. Maar als je er in gaat zitten, zul je merken dat het gevoel anders is als het om een waarneming van een ander gaat. Omdat het nare gevoel niet weg gaat als je er in gaat zitten.
En als je er voor open blijft staan, blijft het ook nog eens op je pad komen. Dat vreet enorm veel energie!
Hoe het voor mij was
Zelf ben ik vroeger nogal bekritiseerd (en dat is nogal zacht uitgedrukt). Om alles kreeg ik de wind van voren en het anders zijn en denken werd stevig de kop ingedrukt en verbaal of nog verbaal enorm afgekeurd. Dat gebeurde ook bij alle dagelijkse dingen waar mijn moeder een afkeur tegen had (en ach, ze had het zelf niet zo in de gaten hoor, ze had zelf nog te dealen met flink wat pijn).
Toch had ik maar gewoon te luisteren, werd ik gemanipuleerd en gedwongen dingen te doen op haar manier, omdat er anders niet tegen mij gesproken werd. Ik had maar gewoon te luisteren met als gevolg dat ik mij in het normale leven me helemaal niet staande kon houden, mijn mond niet kon opendoen en in de klas van kleins af aan met klokkende oksels bang om het woord te moeten nemen. Of om het fout te doen. Of om uitgelachen te worden. Of opnieuw afgekeurd. Bang om het niet te kunnen of niet goed te doen.
Ik kan me nog zo goed herinneringen dat ik op mijn 18e een mondeling examen Nederlands had en dat ik dat heel goed deed. Ik kon mezelf goed verwoorden en kreeg een 8, precies het cijfer dat ik nodig had. De leerkracht vertelde mij achteraf dat ze zo verbaast was over mijn prestaties en kwaliteiten, omdat dat er in de klas totaal niet uitkwam. Daar klapte ik met enige regelmaat totaal dicht als ik het woord kreeg, kon geen antwoord geven en vaak schudde ik dan maar met mijn hoofd. Ik wist het niet en was totaal geblokkeerd.
Ik heb hard aan mezelf gewerkt en ben trots op waar ik nu sta. Toch krijg ik zo nu en dan nog steeds een waterval van bekritiserende en dwingende woorden over me heen. Jaren terug raakte me dat nog enorm en kon ik er niet mee om gaan. De pijn was te heftig. En nu, jaren later verbaast het mij dat dergelijke woorden me niet meer raken in mijn pijn, maar dat ik er op de een andere nare manier toch nog steeds heel veel last van heb. En ik vraag me ook nog steeds af waarom het nu zo hard nodig is om een ander zo te bekritiseren en af te keuren. Ik snap het niet. Ik snap wel dat het de pijn van de ander zelf is, die vaak nog niet eens aangekeken kan worden. Maar ook dat besef was voor mij nog niet voldoende om van het nare gevoel af te komen.
Tijd om te herstellen
Na zo’n ervaring had ik eerst niet zo in de gaten waar ik nu zo’n last van had en koste het mij best wel even om weer in mijn eigen energie terug te komen. Automatisch ging ik ervan uit dat ik in mijn eigen pijn werd getriggered, zonder te beseffen dat ik nog steeds lijntjes open had staan naar kritiek en dwang (terwijl de ander dat gek genoeg totaal niet op die manier ervaart). Ik begreep maar niet wat er met me aan de hand was, omdat ik de woorden helemaal niet erg vond. Ze raakten dus niet. Maar het gevoel leek hetzelfde.
Ik begrijp nu dat ik in een dergelijk geval met de pijn van de ander opgezadeld word, dat ik deze waarneem. Alsof het van mij is. En ook dat doe ik natuurlijk zelf omdat ik er nog voor open stond. Dat er als het ware nog een verbindingskoord tussen mij en dat thema actief was.
Ik heb jarenlang gewerkt aan het veranderen van mijn eigen gedrag, mijn eigen pijn maar had nog niet begrepen dat als ik een probleem ervaar, het ook een waarneming kan zijn van het gevoel van iemand anders. In dat geval kan ik aan mijn eigen pijn gaan werken, maar dat zet dan niet zoveel zoden aan de dijk. Sterker nog, als ik er in ga zitten, verandert er niet zo veel meer zoals dat eerder wel deed. Dan zag ik direct een duidelijk verschil, voelde ik me beter. Daar was nu totaal geen sprake meer van.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat je echt eerst met jezelf aan de slag mag om van binnen uit te veranderen en om terug te komen in verbinding met je mooie ontvankelijke zelf. Daarmee verandert de buitenwereld automatisch met je mee en reageren mensen anders op je.
Als je daarnaast kijkt welke lijntjes er nog open staan waardoor je het gevoel van een ander als dat van jezelf waarneemt en je daar niet meer voor openstelt, dan verandert er nog veel meer. Dan stopt ook die ervaring.
Wat kun je doen?
In de eerste plaats is het belangrijk dat je bewust wordt of het om je eigen pijn gaat of dat het een waarneming van het gevoel van de ander gaat. Dan ga je er even goed voor zitten en laat je de woorden of een non verbale actie van de ander goed tot je doordringen. Ik vind het zelf heel fijn om dan met het Innerlijke Kind aan de slag te gaan, om te kijken wat er onder zit en de werkelijke pijn te voelen.
Helpt dat niet, dan kun je ervan uit gaan dat het een waarneming kan zijn van het gevoel van iemand anders. Dan neem je de pijn en de eventuele trauma-energie van de ander waar.
Pas je houding aan
Je kunt naar gevoel uit de weg gaan, de ander aanvallen, bekritiseren of ‘slechts’ willen veranderen of adviseren of ….. je stelt je open.
Je zou kunnen zeggen dat er 3 grondhoudingen zijn:
- Met dat wat hier aan gevoelens en gedrag aan de hand is en zichtbaar wordt, heb ik niets mee te maken. Ik heb het niet nodig.
- Waar ken ik dit gevoel wat me nu duidelijk wordt toch van? Heeft het met mij te maken? Wat wil het mij duidelijk maken?
Of je gaat nog een stapje verder:
- Alles heeft op de een of andere manier met mij te maken (dat blijft !!) Ik stem met alles in. Jij / jullie mogen alles aan mij laten zien, je mag mij en mijn onbewuste volledig spiegelen. Kom maar op, ik ben er klaar voor.
In deze laatste en 3e houding stel je je volledig open in plaats van dat je er voor weg loopt of in de aanval gaat. Je laat het komen, opereert niet meer vanuit angst. Je laat alle weerstand los, waardoor de ervaring anders wordt. Je trekt het niet meer aan en deactiveert je thema.
Ik sta niet meer open voor ….
Tot slot kun je een intern besluit nemen om je ergens niet meer voor open te stellen. Voor kritiek en dwang bijvoorbeeld. Voor strijd tussen je kinderen. Voor afstandelijkheid van je partner. Voor alles wat je dwars zit. Je kunt het echt overal voor inzetten.
Doe dit liever niet vanuit een negatieve intentie zoals bij de eerste houding zo van: hier wil ik niets mee te maken hebben. Deze negatieve energie krijg je namelijk net zo hard teruggekaatst.
Het effect van deze woorden is vooral afhankelijk van de intentie waarmee je de woorden uitspreekt. Doe het vanuit je hart, vanuit een positieve intentie ten behoeve van ieders welbevinden, dan doet het wonderen. Probeer het eens <3
Boekentip: ‘Jouw gevoel is niet het mijne‘ van Olaf Jacobsen
Enkele jaren geleden heb ik mij opengesteld om zoveel mogelijk gevoelens te leren voelen.
Waar ik ontdekt heb dat emoties, die gevoelens zijn of doen opwekken onderverdeeld kunnen zijn in verschillende fragmentatie.
Het is een lange, heftige leerschool om eerst alles in jezelf te her en erkennen wat op de achtergrond in jezelf mee-leeft.
En waar ik heel goed begrijp dat heel veel mensen daar in de huidige ratrace van het leven geen tijd voor hebben.
Het meest unieke aan de mens is dat we allemaal emoties vanuit een eigen en of aangenomen vibratie beleven of ook wegduwen.
Het leven is nu voor mij een avontuur der gevoelens en stel ik mijzelf vragen…zoals ik laatst mijzelf afvroeg:”Hoe kunnen mensen elkaar uit ziekelijke jaloezie, afgunst, verpakt in de naam van liefde elkaar zoveel pijn aandoen en zelfs ombrengen?”
Een paar jaar geleden werd ik zelfs door ‘mijzelf’ uitgedaagd en heb ik mogen voelen hoe jaloezie voelt, ik kende het niet.
Nou vertelde ik mijzelf, voelt jaloezie zo en waarop is dat nu eigenlijk gericht?
Omdat een ander iets had aangeschaft maar wat mij nooit eerder kon doen interesseren maar door deze ervaring heb ik kennis gemaakt met de emotie ‘jaloezie’ en dat dat geen lekker gevoel is.
En opeens vanuit een rustig moment voel ik mij zo zwaar en misselijkmakend, alsof het leven uit mij getrokken werd.
Wat is dit? Ik stel altijd de vragen aan mijzelf en wacht rustig af.
Dan is daar de fluistering, je wilde voelen hoe het voelt om vanuit gedacht van die oude liefdesvormen hoe ziekelijke afgunst voelt!
Het is echt geen gevoel waar je prettig mee kunt rond blijven lopen.
En besef ik dat velen ‘denken’ die pijn kwijt te kunnen raken door het over te brengen naar een ander of zelfs die ander de wereld uit te helpen!
En waarbij er zelfs mensen zijn die door deze leerzame emoties vergeten zelf die te kunnen beantwoorden, hun eigen leven kunnen nemen.
De gevoelde emotie wordt aangereikt, waarschijnlijk door een ander maar zodra het door mijzelf gevoeld kan worden, is het heel even van mij.
Bedankt ik dat ik weer een stukje ruimer in zoveel bedacht van nog in onbestaande gevoelens heb mogen leren.
Verder doe ik er niets mee, zelfs wanneer ik weet waar het gevoel in zelf vergeten van aanwezigheid wordt weggeduwd.
Ik ontvang, ik ervaar waardoor er een ruimte wordt geopend die in tijd helemaal niet schijnt te kunnen bestaan
En dan zing ik het refrein:”RETURN TO SENDER, ADRES UNKNOWN”
Het is een mooie vreemde gewaarwording, dat na zulke leerzame ervaringen ik als bedacht van volwassene mijzelf bevrijd voelt als een happy kind.
Vanuit bevrijdende, losse heupjes waar geen geestverruimende attributen voor nodig zijn.
Heel gewoon, dat heel abnormaal schijnt te zijn… Het gesprek aangaan met jezelf, jezelf vragen stellen en van jezelf leren dat je weet dat je altijd van jezelf het antwoord krijgt.
En nee niet alle emoties die zich schuil houden achter weggeduwd zijn voelen aangenaam, het gaat erom hoe we er zelf mee omgaan.
Het is onmogelijk om uit te leggen dat wanneer zelfs zo’n depressief zwartgallig gevoel gehoord wordt en in de armen van je eigen hartritme wordt gekoesterd…waar je dan in terecht komt of in aankomt.
Geen ‘verlichting’, opluchting, een ongekende vrijheid dat vacuüm zat en voel ik mijzelf een heerlijk kind die met andere zintuigen de wereld in zich opneemt.
Wanneer iets bij je binnen komt heb je het uitgenodigd omdat je er klaar voor bent. Het heeft niets met de ander te doen, we kunnen anderen niet ‘helen’!
We helen zelf, wanneer we de tijd voor onszelf zouden kunnen doen nemen, wat de eenvoud van liefde is!
Heel veel is bedacht van heel ram utopisch, ecstatisch te behoren te zijn.
We zoeken in denken van te ver…
Te ver weg van onszelf en de mogelijkheden die bestaan in en vanuit ons zelf!
Het is vaak ongelooflijk dat sommige mensen met zulke pijnlijke emoties opgescheept blijven zitten, ik vraag mijzelf dan af of ze zelf besef hebben hoeveel kracht daar voor nodig is, hoe sterk ze in zelfonwetendheid zijn.
Maar ja, wanneer je altijd in jezelf dicht getimmerd zit van er is niets mis met mij…jezelf op voorhand al vast definieert,wat leer je dan van het leven dat je geschonken is?
Yep er leeft angst voor pijn, voor dit keer met jezelf te kunnen kruipen en voor jezelf op te gaan staan.
Er is licht aan het einde van ieders tunnel, je eigen licht op en in een eigen gevoelswereldje, dat verruimd wordt door pijn vanuit liefde zelf te behandelen.
Mijn kind
Ik heb mij dikwijls afgevraagd hoe het komt dat ik zo geraakt word door het verdriet van een ander. Ben ik HSP of ben ik zo geworden? Er wordt mij immers wel gezegd dat ik me teveel laat meeslepen maar is dat ook zo????
NEE!
Mijn gevoel heb ik al die jaren met mijn aller liefste partner mogen delen en kunnen bespreken maar aan de buitenwereld onuitgesproken gelaten.
Bij je geboorte heb je behoefte aan liefde, aandacht geborgenheid en veiligheid. In de ontwikkeling naar volwassenheid, vooral in je jeugd, heb je behoefte aan steun, begrip, een arm en zeker ook aan de belangrijkste woorden; ik hou van jou!
Als je die fundamenten in je leven mist, kan je ook op latere leeftijd verdwalen ofwel de weg kwijt raken. Eenzaamheid, verwarring en overheersende gevoelens van onzekerheden spelen dan een negatieve hoofdrol.
Liefde en geborgenheid en het delen van lief en leed zijn voorbeelden die je leert vanuit je omgeving. Bij je partner, kinderen vrienden en mensen die je dankbaar zijn en je lief hebben. Het ontvangen daarvan, moet je leren accepteren. Een vaak moeilijke en hopeloze opgaven.
Daar waar begrip hoor en weder hoor een belangrijke schakel is voor je om zo van jezelf te leren houden en te accepteren wat en wie je bent.
Begrip van de omgeving bij wat je voelt, ook al valt het niet altijd te verwoorden. Het is belangrijk voor je om het kind in jezelf te kunnen troosten maar vooral er van te houden. Het is niet voor niets dat er meer en meer mensen zijn die gebukt gaan onder depressieve en eenzame gevoelens, volgens mij veel al ontstaan door de slechte fundering die gelegd is bij de geboorte en de ontwikkeling naar volwassenheid.
In die situaties kunnen volwassen personen, zoals jij, met jouw kind anderen aanvoelen omdat er een paralel in het leven bestaat.
Daarmee wil niet niet zeggen dat ook zij onvoldoende aandacht, warmte en liefde hebben ontvangen. Door ziekte zoals ME en Chronische Lyme, op jonge leeftijd, missen jonge mensen de mooiste periode van het leven. Die paralel voel ik als geen ander. De zorg en de eindeloze liefde van de ouders.
raken mij heel diep!
.
Maar wat als je er gaandeweg achter komt, dat de reden van jouw bestaan, jouw missie, het eerst begrijpen en daarna meeleven of helpen van anderen is? Moet je dan niet juist zeer open blijven voor de energieën van anderen? Het mag natuurlijk niet teveel worden allemaal, en daarom moet je dan wel leren te doseren en jezelf op gezette tijden af te schermen. Dát is nog een hele klus merk ik, alles in mijn leven draait nu daarom en ik heb het gevoel dat dit zo heeft moeten zijn.
Daar sluit ik me bij aan, mijn eerste gedachte was bij het lezen van dit artikel : ik dacht dat het een soms eenzame mooie gave was. Het kan een chaos worden als je jezelf niet kent en een speelbal wordt maar als je open staat om de weg te vinden ga je de landlijnen van je eigen identiteit steeds sterker voelen herkennen. Dat gaat van zelf wanneer je van jezelf wel een basis geluk hebt in je wezen. Dan sta je steeds opnieuw op en leer je jezelf hoe het werkt en gaan de weg verander je sommige manier en van denken over dat voelen van anderen. Ik denk ook dat het hoe cliche ook gaat om balans tussen open stellen en je afsluiten. Maar meestal voel je het wel sterk als een oh nee weg ermee gevoel. Ik zeg ook wel eens hardop ‘ik voel depressie maar dit Ben ik niet zelf’. Vroeger wilde ik Dan weten voor wie het was zodat ik zeker wist dat het voorbij ging en niet ik was. Ik raakte vaker ondergesneeuwd en Ben uiteindelijk me meer gaan focussen op mijn eigen weg doel voor mezelf kiezen en een gevoel can ik laat mij niet meer stoppen dat ik stil sta in emoties en anderen pakken wat ze kunnen draaiende op mijn energie. Zo voelde het soms maar ook dat is glad ijs omdat je je de omgeving dan invloed geeft over je leven. Alles is dubbel eigenlijk, twee kanten. Ik heb pijnigingen gevoeld door woorden als kritiek pijlen. Ik probeer de het te deleten uit mijn hoofd maar de woorden voelden als stempel mishandeling eigenlijk, niets hielp dan en het was heel vermoeiend maar gek genoeg de volgende dag voelde ik me dan vaak mooi en stralend. Dus dacht ik ok het maakt dus niet uit wat wie me raakt in mijn kern is er niets aan de hand het is een schijn storm in emoties en het werkt iets uit wat weet ik niet maar ik heb er kennelijk een rol in. Als ik die pijn voelde gekwetst in m’n persoon besloot ik OK het zij zo ik moet deze last uitzitten. Nacht slapen. Andere keren kwam er snel een antwoord of opluchting via een persoon die het begreep en aangaf het is projectie van de ander. Ook kreeg ik vaak advies dat ik me beter moet afschermen. Het werkt voor mij niet. Ik ga dan een eind lopen het er uit lopen of sporten iets voor mezelf iets dat echt voor mij is. Ik geloof eerlijk gezegd niet zo in trucjes die standaard werken. Vertrouwen op de flow en vroeg of laat zien we bedekkingen worden opgetild.
ik ben het volledig met je eens Anne! Ik voel veel en vooral tijdens afspraken maar ook in het dagelijks leven weet ik precies hoe ‘de vork in de steel zit’ bij anderen (en dieren). Als je die energie gewoon door je heen laat stromen, is er niet zo veel aan de hand. Het is alleen niet handig om het met je mee te (blijven) dragen. Als ik me bewust ben dat ik een ander voel (pijn, emotie of blokkade) dan stroomt die energie ook zo weer weg, de aarde in of terug naar de degene waar het vandaan kwam. In die uitzonderingsgevallen waar ik nog wel last van heb, is het of een trigger die gevoeld wil worden, waarin ik zelf ook geraakt wordt of ik voel de (trauma)energie van de ander, het is een waarneming waar ik nog open voor sta (omdat ik er nog zo bekend mee ben … ), dan voel ik de pijn van de ander als de mijne en als ik dan zelf ga voelen om te verwerken, gaat de pijn niet weg. Dan is de kans groot dat het om een waarneming gaat. Ik ben ook niet voor afsluiten – dat zeker niet, dat schrijf ik ook niet. Het is ook niet voor niets mijn werk geworden dat ik zo open sta voor anderen, dat heeft ook zo moeten zijn. Daar ben ik ook super blij en dankbaar voor. Afsluiten is voor mij ook geen juiste weg, dat is eerder een soort struisvogelgebeuren van het niet willen voelen en angstgebaseerd. Vaak zijn het ook niet de emoties die het probleem zijn, maar het niet willen voelen. Het is echter niet nodig om de pijn van de ander lang(er) (mee) te voelen. <3