Heb je ooit wel eens een vriend, collega, teamgenoot of zelfs een familielid meegemaakt die elke gelegenheid aangrijpt een domper op je vreugde te zetten? Of het nu gaat om hun gedrag, hun karakter of gewoon hun behoefte om steeds negatief te reageren, deze mensen kunnen soms een interessante uitdaging voor je zijn.
Door Joe Martino
Het is op zichzelf al heel wat als je je dit realiseert; ofschoon sommige mensen soms als ‘toxisch’ of ‘negatief’ kunnen overkomen, kan hun expressie van grote betekenis voor je zijn. Als je er vanuit een ander perspectief naar kijkt, dan is in feite niemand ‘toxisch’, ‘negatief’ of ‘slecht.’ Ze hebben simpelweg een ervaring waarover wij oordelen.
De waarheid is dat we van deze reacties juist heel veel kunnen leren. Hierna zal ik enkele geweldige tips met je delen, zodat je leert soepeler met situaties als deze om te gaan. Het enige wat je moet onthouden is ‘hoe’ je ernaar kijkt. In plaats van een situatie te vermijden en weg te lopen, kunnen we hierdoor flink wat inzicht in onszelf verkrijgen.
1. Zie de mogelijkheid hiervan te leren
Eén van de eerste, wellicht allerbelangrijkste vraag die ik mezelf stel wanneer ik door negatief overkomende mensen wordt omringd is: “Wat zit mij dwars? Wat maakt het dat ik me naar voel in het gezelschap van deze mensen? Voel ik daardoor een bepaalde emotie bij mezelf? Een oude frustratie misschien? Blokkeert me dat?”
Nadat we uitgevogeld hebben waarom een bepaald persoon ons raakt, kijken we naar binnen of er innerlijk iets aangepast dient te worden. De reden waarom we eerst naar binnen kijken is om te proberen vast te stellen welke rol deze persoon in ons leerproces kan spelen. Vaak verdwijnen deze mensen weer uit ons leven of transformeren ze jouw innerlijke leermoment waarop ze hun licht laten schijnen.
Wanneer je inzicht hebt gekregen in hetgeen je raakt, kijk dan of je het kunt overstijgen. Het kan zijn dat je over iemands gedrag oordeelt. Het kan zijn dat je boos wordt omdat iemand iets doet wat jij niet leuk vindt. Misschien is iemand niet te vertrouwen en vormt dat een stoorzender in je leven. Kortom, je kunt het simpelweg identificeren en er boos over blijven, je kunt ook proberen vanuit een hart vol vrede de situatie te accepteren, zodat het je niet raakt en je gemoedsrust behouden blijft.
Zodra je dat wat je raakt of ergert loslaat, ontstaat er ruimte om andere keuzes te maken, als je dat wilt. Het is dus juist de grote truc om niet gewoon door te gaan met leven omdat je niet onder ogen wilt zien waar je je in jezelf aan stoort. Wanneer je namelijk dàt pad volgt, zal je merken dat je steeds mensen ontmoet die elke keer weer dezelfde ergernis bij je oproepen, net zolang tot je die ergernis loslaat. Zeg nou zelf, je hebt toch liever niet dat je je overal door geraakt voelt?
2. Neem tijd voor jezelf
Dit verwijst gedeeltelijk naar het genoemde onder punt 1; wanneer je probeert aandacht te schenken aan de reden waarom je je aan een ander ergert, neem dan tijd voor jezelf om daar eens rustig voor te gaan zitten. Dieper in jezelf duiken, jezelf tijd geven en afstand nemen van een persoon of meerdere personen die soms ‘toxisch’ of ‘negatief’ kunnen overkomen, is een geweldige methode om te vergelijken hoe je je in verschillende situaties voelt. Er zullen momenten in het leven zijn waarin we deze mensen om wat voor reden dan ook móeten ervaren (vaak werk-gerelateerd). Zodoende leer je ruimte vrij te maken om op te laden, de vrede in jezelf te bewaren en te voorkomen dat je vast komt te zitten in oordelende gedachten. Je hoeft deze mensen niet ‘te vriend’ te houden, maar je kunt wel van ze leren hoe je in hun gezelschap je innerlijke vrede bewaart.
3. Oordeel mensen niet – oefen compassie
Een van de ergste dingen waarin we vast kunnen komen te zitten en waar we vaak een gewoonte van maken, is over mensen oordelen. Soms doen we het zonder ons daarvan bewust te zijn. Over anderen oordelen kan zelfs verslavend zijn. We doen het uit zelfverdediging of simpelweg omdat we het gewend zijn, waardoor we niet meer weten hoe we mooie eigenschappen in anderen kunnen zien. We oordelen omdat we geen zelfvertrouwen hebben, omdat we jaloers zijn of gewoon bang zijn om van ze te houden om wat ze doen. Wat de reden ook is, het is van belang om uit die egoïstische oordelende denkwijze te geraken. Het is overigens niet JIJ die oordeelt, het zijn de aangeleerde overtuigingen, ideeën, gedachten en concepten van het ego dat illusies creëert over wat goed en fout is.
Compassie aan je leven toevoegen leert je beseffen dat het gedrag van sommige mensen dat jij niet zo leuk vindt een gevolg kan zijn van uitdagingen in hún leven. Misschien zijn ze wel chagrijnig, boos, snibbig, gemeen, jaloers, oordelend, gevoelig voor roddel of gedragen ze zich niet altijd op de ‘beste’ manier. Probeer hoe dan ook met hen in dialoog te blijven. Het aanbieden van andere gedachten, zienswijzen of een beetje advies kan behulpzaam zijn iemands perspectief te verschuiven. Je weet niet wat mensen doormaken en vaak zal je ontdekken dat er veel overeenkomsten zijn. Als je met iemand een gesprek aangaat, blijf dan kalm en respectvol.
4. Vat gedrag niet persoonlijk op
Dit is reeds genoemd onder nummer 3, maar belangrijk genoeg om nog even apart te vermelden. We zijn ons niet altijd bewust waaróm iemand zich zus of zo gedraagt. Zelfs al lijkt het of ze je persoonlijk ‘aanvallen’, dan hoeft het helemaal niet over jou te gaan. Als je dit in gedachten houdt, schep je niet alleen meer vrede in jezelf, maar voorkom je ook uitbarstingen tussen jou en de ander, aangezien het persoonlijk opvatten van dingen soms flink uit de hand kan lopen.
5. Realiseer je dat bepaald gedrag niet zomaar genegeerd mag worden
Dit gaat over het besef dat je bepaald gedrag niet hoeft te zien als ‘iets waarmee je moet leren omgaan’ en/of ‘negeren wanneer iemand zich zus of zo gedraagt.’ Integendeel, je beschikt over de mogelijkheid om invloed te hebben op het leven van anderen, door het gedrag simpelweg te herkennen en er op een vriendelijke, speelse wijze iets aan te doen. Soms kunnen we zeggen: “Och, ze zijn nog jong” of “Ach, ze zijn nu eenmaal zo”, waarmee we het gedrag goedkeuren. De sleutel is hier: niet oordelen, maar juist beseffen dat mensen zich soms gedragen op een manier die niet altijd in lijn is met het scheppen van een goede sfeer voor iedereen. Werken aan het transformeren van die ervaring is niet alleen geweldig voor een persoon, maar ook voor de hele omgeving.
Door actie te ondernemen en mogelijke gedragsveranderingen te noemen die mensen zouden kunnen kiezen, speel je de bal terug. Je kunt uiteraard het innerlijke werk niet voor ze doen, maar door er iets over te zeggen kun je wel het verschil maken.
6. Voel je vrij om zonder hen verder te gaan
Nadat we voorgaande tips hebben doorgenomen, is het nu tijd voor de laatste stap, die volgens mij eerlijkheid vereist om het volledig te leren begrijpen. Jezelf verwijderen van mensen blijft altijd een optie. Onthoud, het gaat niet om het leren omgaan met mensen die misschien ervaringen in je leven creëren waar je niet op zit te wachten. Het is echter belangrijk bovenstaande stappen te doorlopen, zodat we er niet gewoon voor weglopen. Groeien en leren vormt een groot deel van dit proces en waardering hebben voor wat anderen jou kunnen bieden is enorm belangrijk.
Er komt een moment – dat heb ik zelf ervaren – dat mensen gewoon niet veranderen. Ze brengen constant een ‘lage energie’ met zich mee en kunnen met hun gewoonten en eigenschappen situaties behoorlijk kleurrijk maken op manieren waarmee wij klaar zijn, dus tijd om te gaan. Ze kunnen egoïstisch zijn, nemen altijd maar en geven nooit iets terug om een vriendschap in evenwicht te houden. Er is niks mis met kiezen voor een andere route als je het gevoel hebt dat je verder bent gegaan dan hetgeen ze in jou naar boven brengen.
Hallo,
Interessant artikel. Ik heb zelf de ervaring dat er door een aantal mensen over mij zo sterk geoordeeld wordt dat ik er serieus nadeel van ondervind. ze hadden de kwestie met mij kunnen bespreken, maar in plaats daarvan reageren ze hun frustratie af op mij en versterken ze hun oordeel over mij onderling. Dat heeft het effect dat ik me steeds ongemakkelijk voel (want ik voel het wel!), ook al heb ik een aantal keren geprobeerd de boel recht te zetten. Punt is dat ik dus die zgn ‘lage energie’ die jij omschrijft en die zij beleven, blijf afgeven. Ik kan er moeilijk omheen, aangezien het hier een zorgverlener betreft. ik vind het heel jammer dat je gedrag vangt in een term die oordelend werkt. er is energie in vele frequenties, iedereen resoneert met wat er in hem of haar speelt en/of genezen mag worden.
Goedemorgen, ik heb een vraag nu heb ik een zoon met een geestelijke beperking die op een woongroep woont met nog 8 van die draken, die ieder weekend naar huis toe komt maar iedere keer als hij nog maar door de deur komt word ik letterlijk ziek en beroerd van zijn energie ik heb moeite om hem nog in mijn buurt te hebben en hem nog te verdragen. Maar het is mijn zoon en kan hem dus niet uit mijn leven zetten, hebben jullie ideeën hoe dit anders kan voor mij zodat ik me beterder kan gaan voelen nu ben ik hem echt liever kwijt dan rijk omdat dit gevoel steeds erger word. Hij heeft een kalenderleeftijd van 16 maar vermigende leeftijd van een jaar of 8/9
Begrijp me niet verkeerd maar ik zeg je eerlijk, nu heb ik moeite om niet te oordelen.
Omdat ik zo iets heb van het is je kind! En de manier waarop je nu over hem praat klinkt niet bepaald liefdevol. Dat je zegt dat je hem op dit moment liever kwijt dan rijk bent. Maar goed ik weet niet hoe het is een kind te hebben met een geestelijke beperking en ik sta niet in jou schoenen.
Kan het zijn dat je overspannen bent? Toe bent aan vakantie? Of dat het misschien fijn zou zijn om deze gevoelens te delen met een psycholoog. Ik denk dat het overspannenheid/oververmoeidheid/burn-out is waardoor je nu zo over je zoon praat en over hem denkt. En dat het zorgen voor gewoon even te veel is. Je moet vooral goed voor jezelf gaan zorgen en en manier vinden die bij jou past. Vraag om hulp. En hopelijk als je meer innerlijke rust en balans hebt gevonden dat je ook weer beter klaar kan staan voor je zoon en je hem beter kan verdragen. ( Zou het kunnen dat je zoon ook jou energie voelt en voelt dat je nu niet zo happy met hem bent en dat hij daar weer op reageert met zijn energie en jij weer op zijn energie, waardoor het een kettingreactie is.)
Maar… het gaat hier niet over narcisisten, dat is niet hetzelfde, geloof mij.
Negatieve mensen zijn vaak (niet altijd) mensen die lijden, in een structuur vastzitten (soms van familie) en niet weten hoe ze eruit kunnen komen, of het zijn mensen die in een moeilijke fase zitten en vanalles hebben meegemaakt. Echte vrienden blijven en helpen, zo is dat; indien je natuurlijk merkt dat na jaren er niks te veranderen valt, dan kan je natuurlijk de vriendschap verbreken.
En iedereen die beweert vanuit liefde te leven (euh, dat kan gewoon niet ‘constant’, ook zij hebben wel eens een dipje of twijfels) zouden net diegenen kunnen zijn die de negativiteit bij mensen in een moeilijke fase kan omzetten.
Zowel mijn man als ik zijn lichtmensen die in een pikzwart gezin terecht kwamen. Zo ook onze beide ouders. Voor onze ouders was de tijdsgeest niet klaar om inzicht over het hoe en waarom te krijgen, waardoor zij tot hun dood een speelbal van de ‘negatieven’ waren. Wij hebben het geluk in deze overgang te leven en de nodige inzichten aangereikt te krijgen. Tot op middelbare leeftijd plaatste ik steeds liefde en vergeving tegenover haat. Hielp geen moer, het werd alleen maar erger want licht en liefde maakt duisteren bang en boos. Op een bepaald ogenblik, zo’n vijfentwintig jaar geleden, moesten wij ons zelf bekennen dat zwarte magie écht bestaat. Dat wij er onophoudelijk mee bestookt werden. Resoluut breken met de (menselijke) daders was de enige mogelijkheid en onze spirituele groei maakte vanaf dat moment letterlijk kwantum sprongen. Introspectie heeft zo haar grenzen op gevaar af dat je alle schuld steeds weer bij jezelf gaat zoeken. De grens dient zich altijd aan : aan jou om deze te herkennen.
dankjewel voor je bijdrage, Lena, dit doet me veel ! (en is heel herkenbaar)
dankjewel voor je bijdrage, Lena, dit doet me veel ! (en het is heel herkenbaar)
Misschien is soms de les die geleerd moet worden, dat je de strijd durft aan te gaan, dat je de ander durft terug te geven wat die je aandoet en dat je voor jezelf opkomt. Niet het altijd maar met “liefde” accepteren. Voor jezelf opkomen is ook liefde, liefde voor jezelf. Ik heb genoeg narcisten meegemaakt en maak ze nog steeds mee. Niet negeren maar pareren.
Weet je wat het is? Mensen hebben zelf bewust of onbewust gekozen voor de weg van het ego of de weg van hun hart. Als deze twee tegenover elkaar komen te staan ‘moet’ degene met het hart aan zich altijd aanpassen aan degenen met het ego aan, want zij kunnen/willen/durven niet te veranderen.
Het is eigenlijk te zot voor woorden om steeds de pijn bij jezelf te ‘moeten’ transformeren waar de persoon in het ego alles ‘mag’ zeggen en doen zonder enige zelfreflectie. Zij beperken de vrijheden van mensen waar zij diep van binnen enorm van houden. Ego spiegelt echter de haat voor zichzelf altijd op hun liefste(n) of op mensen die zij adoreren.
Ik heb mezelf zo vaak afgevraagd wat mij nu de meeste pijn geeft. Nog niet eens het gegeven dat mensen in ego mij pijn ‘moesten’ doen, maar dat zij het echte geluk voor de toekomst voor alle betrokkenen (denk aan alle kwetsbare kinderen) keihard afbreken en dat het niet uit maakt wat je doet, want zij ‘moeten’ winnen. Sterker nog, elke aandacht die je hen geeft maakt hun ego sterker. Dat is wel het laatste wat je wilt.
Bevrijdt jezelf van elk negatief mens, je wordt er niet blij van, je kan er niets mee opbouwen en het kost je alleen maar energie. Natuurlijk heb je allerlei gradaties, zodra iemand hand in eigen boezem kan steken, is een relatie het waard om voor te gaan. Zodra zij alles buiten zichzelf plaatsen, ‘moet’ je voor de gezondheid van je ziel wegwezen en zorgen dat je in contact komt met alleen nog maar mensen die vanuit liefde leven. De rest verdient geen aandacht, zij maken onze samenleving stuk, zetten geweldige mensen gevangen, misbruiken alles en iedereen en draaien de boel ook nog eens om.
Ik vergeef ze allemaal, maar in mijn leven: nee. Als iedereen dit zou doen, gaat liefde het overwinnen en verliest iedereen in ego eindelijk eens alles. We kunnen niemand veranderen maar het is ook niet eerlijk dat oprechte mensen steeds oneerlijke klappen ontvangen en voor wat…? Zij moeten zich aanpassen, zij moeten verliezen, zij moeten helen… terwijl de ego onveranderd doorgaat. Het klopt niet. Dat vind ik ervan.
ik denk er net zo over….mooi omschreven
prachtig, dit had ik nodig… ik heb trouwens veel aan deze artikels, maar ook vaak aan de reacties erop !
Ik heb zelf een (vriendschappelijke) relatie opgegeven omwille van veel van de redenen die in jouw bericht vermeld staan, het kost je tonnen energie, je voelt je niet gezien of gehoord terwijl je zelf alle moeite doet om te luisteren), je voelt je steeds gemanipuleerd en uiteindelijk als je drastisch je grens trekt en een punt zet achter de relatie, inderdaad om je eigen energie en ziel te beschermen, draaien ze de zaak om, want hun eigen blinde vlek kunnen ze niet zien, en hand in eigen boezem steken ? “Waarom, ik heb toch niks verkeerd gedaan ?” Zo bezorgen ze je nog een mega-schuldgevoel ook, waar je met veel moeite onderuit kruipt. Daar ben ik nu nog steeds mee bezig en daar horen ook heel wat lichamelijke klachten bij. Het is een heel leerproces, jezelf worden en ervoor staan, om uiteindelijk DIE energie uit te kunnen zenden die positieve situaties en mensen aantrekt….
Dankjewel !
Aan Ria: Haal een stuk labadoriet. Ik durf te wedden dat jij hooggevoellig bent.
Haha, check!
Hallo 🙂
Herkenbaar proces!
Ik zou graag een vraag en situatie aan je voorleggen. Ben lerende om hier een weg in te vinden. Acceptatie van mezelf en anderen. Best een pittige les voor mij moet ik bekennen 🙂
Ik lees je stuk en je benoemd daar “Ach, ze zijn nu eenmaal zo”. Dat je hiermee het gedrag goedkeurd en accepteert dat iemand niet reageert die in lijn is met de sfeer en anderen. Eerlijk gezegd lukt mij dat bij één persoon niet, omdat te zeggen/denken. Want dat zou betekenen dat ik, inderdaad, dat gedrag accepteer en laat dat nu net zijn wat ik niet kan. Hier worstel ik mee.
Heb al vaak in rust onderzocht wat die persoon bij me raakt en wat het over mezelf zegt. Ik kan vaak wel uit de emotie komen als ik het bij mezelf hou. Toch blijf ik het gedrag afkeuren, omdat ik zie hoe de gehele omgeving zich daardoor aanpast en zichzelf niet is. Bang om de porseleinen pop te breken. Als ik het bij mezelf hou: Ik kan mezelf niet volledig zijn en pas me dus ook aan. En dat raakt me enorm, want dat wil ik niet langer. En ik weet ook wel waarom. Omdat dat juist is wat ik mag leren; volledig mezelf zijn.
Wat ik merk is dat ik zulke situaties op dat moment me teveel focus op haar gedrag. En me dus irriteer en ga storen. Hier op dat moment uit kunnen stappen, iets tegen mezelf kunnen zeggen, zou me helpen. Heb jij tips wat ik dan op dat moment zou kunnen doen?
ik had veel aan de tips in dit artikel:
https://www.nieuwetijdskind.com/emoties-van-een-ander-overnemen/
Voel je vrij om zonder hen verder te gaan – wel mooi, en wat als schoonfamilie je den “duvel” aandoet met manipulatie en leugens ? En wat als je partner achter de familie blijft staan en alles in het eigen gezin verwerpt ? Daar sta je dan mooi vrij te wezen !
Vele teksten gaan over aanvaarden en loslaten en vanuit het hart leven en met liefde omringen. Wel soms kan dat echt niet meer. Hoe hard je ook probeert. En soms kan je niet weg uit een situatie omdat het nu eenmaal “familie” is. Hoe ga je daar dan mee om ? Hoe ga je dan om met de spanning binnen de familie en ook nog eens naar je partner die toch wel kiest voor de andere kant ?
Reactie op Fenouil, Beste, juist dan zul voor je zelf moeten gaan, niets moet natuurlijk.
Maar het is of je familie verliezen of jezelf en dan heb je geen keus, toch?
En echt Fenouil, ik weet waar ik over praat en ga dit niet allemaal hier vertellen
Ik heb voor mezelf gekozen en blijf dit doen, maakt niet uit wie of wat het is
Ik gun je hetzelfde
Sterkte
Hoi Fenouil,
na lang op dezelfde manier manier als jij ‘gevangen’ te hebben gezeten in zo’n situatie, ben ik uiteindelijk gescheiden. Het werd me vaak geadviseerd, maar het leek geen optie..onmogelijk. Achteraf zag ik pas hoezeer ik verstrikt was geraakt in die banden. Mijn partner was net zo ‘geïnfecteerd’ als zijn familie en het was trekken aan een dood paard. Dat gevecht opgeven vond ik vernederend en hartverscheurend, maar het heeft me uiteindelijk bevrijd.
Het is mogelijk en niet gemakkelijk….
Hoi Fenouil,
Ik herken het ook. Mijn partner wilde er niks van weten als ik aangaf dat hij zich door zijn moeder liet bespelen en beïnvloeden. Bij mij de druppel toen ik van schoonmoeder te horen kreeg wat er allemaal mankeerde aan mij. Mijn partner en ik hebben daar maanden spanning/ruzie om gehad. Allebei op ons eigen manier een therapeut gezocht (we voelden ieder voor zich hier een behoefte toe) en hiermee aan onszelf gaan werken. Ik ben daarmee tot inzicht gekomen dat mijn schoonmoeder zelf problemen heeft die ze op mij projecteert en haar uiting een onvermogen van haar is geweest dat ze niet naar zichzelf wil/durft te kijken. Tevens ben ik aardig wat pijnplekken bij mijzelf tegengekomen waar ik aan moet werken en die mijn schoonmoeder bij mij heeft aangeraakt en waar ik dus op reageerde. Mijn partner heeft juist inzicht gekregen dat hij zijn ouders inderdaad boven zichzelf plaatste. Hij dacht eerst aan hun voordat hij aan zichzelf dacht.
Dit alles heeft gemaakt dat we veel meer inzicht in elkaars pijnplekken gekregen hebben, elkaar beter begrijpen en veel dichter bij elkaar zijn gekomen als dat we ooit geweest zijn.