Doordat de regenboog kinderen over het algemeen nog peuters en kleuters zijn is er niet zo heel veel over bekend. Ik weet er zelf ook nog niet zo heel veel van, behalve dat ik er een paar in mijn vriendenkring heb… Zo sterk, zo veel onvoorwaardelijke liefde (je voelt dat de tijd bijna “stilstaat” als ze vol onvoorwaardelijke liefde naar hun ouders kijken) en zo zonder angst. Alles zelf willen meemaken zonder “vastgehouden” te worden… >> Mooie wezens. Volgens mij zijn er nog niet zo heel veel van, ik denk dat er ook veel kristalkinderen aangezien worden voor regenboog kinderen. Het onderscheid maken is niet makkelijk praktisch gezien, want deze ligt voornamelijk op het metafysische vlak. Hoe onderscheid je bijvoorbeeld of je kind wel of niet eerder is geïncarneerd? En wel of geen karma heeft? Enfin, ik hoop dat dit artikel verduidelijking geeft.
De regenboog kinderen zijn de derde generatie van speciale kinderen die zijn gekomen om de mensheid te helpen evolueren.
Verschillend van de Indigo en Kristal kinderen, hebben Regenboog kinderen een paar interessante eigenschappen. De Regenboog kinderen zijn over het algemeen geboren in het jaar 2000 en hoger. In sommige gevallen kan het zijn dat het verkenners waren die naar de aarde kwam vóór 2000. De weinige Regenboogkinderen die hier vandaag zijn zijn kinderen van de vroege kristalkinderen (verkenners) die geboren werden in de jaren 80. Zoals de naam al aangeeft, komen de Regenboog kinderen naar de aarde met een ander spectrum van kleur (stralen). De belangrijkste straal hierin is “de negende straal” wat de straal van vreugde is (ook bekend als de groen gele straal). Ze zijn geboren in de negende dimensie van het bewustzijn, de dimensie van het collectieve bewustzijn. Een interessant detail is dat er wordt gezegd dat dolfijnen het enige andere organisme op aarde zijn dat de regenboog energie in zich draagt. De Regenboog kinderen brengen vreugde en harmonie naar hun families. In tegenstelling tot de Indigo en Kristal kinderen, wordt het de Regenboogkind geboren om te glimlachen, wat gepaard gaat met hun enorme grote harten die vol zijn van vergeving.
Dit zijn de kenmerken van Regenboogkinderen, volgens Doreen Virtue:
- Er zijn nu zeer weinig geïncarneerd.
- Ouders zijn kristal volwassenen.
- Nooit eerder geïncarneerd.
- Geen karma.
- Ze kiezen niet voor disfunctionele gezinnen.
- Zij zijn hier om te dienen.
- Kunnen net zulke grote ogen hebben als kristal kinderen, maar ze vertrouwen volledig .
- Zonder angst voor wie dan ook
- Brengen de helende regenboogenergie mee die eerder gebracht is door middel van Reiki, Qigong en Pranic healing en andere manieren van genezing door handoplegging.
Regenboog kinderen kunnen ook een zeer “hoge” energie hebben, hebben sterke persoonlijkheden, zijn creatief , en kunnen direct manifesteren wat ze willen of nodig hebben. Het doel van de Regenboog kinderen is de voltooiing van de laatste fasen van de basis die de Indigo en Kristal kinderen hebben gelegd.De drie kinderen, Indigo, kristal, en Regenboog hebben elk een specifieke taak. De Indigo kinderen zijn hier om het paradigma van het traditionele denken af te breken. De kristal kinderen bouwen hun basis op het gebroken paradigma. Ten slotte, zijn de Regenboog kinderen hier om te bouwen aan wat de Indigo en Kristal kinderen begonnen.
Doreen Virtue zegt:
“de Regenboog kinderen zijn perfect in balans in hun mannelijke en vrouwelijke energieën. Ze zijn zelfverzekerd zonder agressie, ze zijn intuïtief en paranormaal begaafd zonder inspanning, ze zijn magisch en kunnen tijd ombuigen, “onzichtbaar” worden, en kunnen zonder slaap en voedsel. Gevoeligheden maakten de kristal kinderen kwetsbaar voor allergieën en huiduitslag. De engelen zeggen dat de Regenboogkinderen dit aspect overwonnen hebben … Regenboogkinderen hebben geen karma, dus ze hebben geen behoefte aan een chaotische jeugd voor hun spirituele groei … De Regenboogkinderen opereren zuiver vanuit vreugde, en niet uit noodzaak of impuls. De baby’s zullen worden (h)erkend, omdat hun energie één is van (ouders) géven, en niet van behoeftigheid. Ouders zullen zich realiseren dat ze niet meer kunnen geven aan de Regenboog kinderen dan deze aan hun geven, want deze kinderen zijn een spiegel van alle acties en energie van liefde. Wat voor liefdevolle gedachten, gevoelens en handelingen je ook aan hen stuurt word uitvergroot en honderd maal teruggestuurd”
Regenboog kinderen zijn al afgestemd op de wereld waarin we op weg zijn naar directe manifestatie van dingen. De mensheid als geheel is er nog niet, dus het massabewustzijn houdt nog directe manifestatie als gemeengoed tegen . Een peuter heeft een moeilijke tijd om dat te leren begrijpen. Ze voelen als ze sap “denken”, dat dan “sap” natuurlijk en onmiddellijk zal verschijnen.
Dit kan waar zijn in hogere dimensies en het zal hier op aarde ook waar zijn , dankzij de Regenboog kinderen die het zo zullen waarmaken.
In het algemeen kun je zeggen over de Regenboog kinderen :
- Ze hebben een zeer sterke wil en persoonlijkheid.
- Hebben zeer “hoge” energie.
- Zijn zeer afgestemd op de kleur en trillingen om hen heen.
- Hebben een gepassioneerde creativiteit.
- Houden van lichte kleding en kleurrijke omgevingen.
- Stromen over van enthousiasme voor alles in het leven.
- Verwachten directe manifestatie van wat ze denken/nodig hebben.
- Hebben genezende gaven.
- Zijn telepathisch
De Regenboog kinderen lijken hier te zijn om de goddelijke wil door te voeren, en ons de weg naar de 5e dimensie te wijzen, en zij zullen hun sterke wil en energie gebruiken om de Nieuwe Wereld te bouwen op het fundament van vrede en harmonie van de kristal kinderen. De kristal kinderen zijn alleen in staat om de basis neer te zetten omdat de Indigo kinderen het pad hebben opengebroken en alle oude barrières hebben neergehaald. Ze zijn allen zeer belangrijke en moeten in deze volgorde komen om hun doelen te bereiken.
Regenbogen zijn zeer gevoelig, liefdevol, vergevingsgezind en magisch net als de kristal kinderen. Het verschil is dat de Regenboog kinderen nog nooit op aarde geweest zijn , dus ze hoeven geen karma in evenwicht te brengen. De regenbogen kiezen absoluut vreedzame en functionele gezinnen. Zij hoeven geen chaos of uitdagingen aan te gaan om karma in evenwicht te brengen of te groeien. Terwijl de andere kristal kinderen ouder worden, zullen zij de vredelievende ouders zijn van de nieuwe Regenboogkinderen. De regenbogen die nu worden geboren zijn de verkennners, en de grote toename van Regenboogkinderen zal tijdens de jaren 2010 ontstaan en door gaan tot 2030.
Regenboog kinderen hebben een absoluut open hart, liefde is onvoorwaardelijk, en hebben geen angst tegenover een vreemdeling. Er wordt wel gezegd dat regenboog kinderen onmiddelijk met het hogere zelf van de ander contact maken. In tegenstelling tot de kristal kinderen die alleen affectie tonen aan mensen die hun vertrouwen rechtvaardigden, zijn de regenbogen universeel aanhankelijk. Ze genezen ons met hun grote hart chakra, en omhullen ons in een deken van regenboogkleurige energie die we zo hard nodig hebben. Zij zijn de engelen van onze aarde .
Bronnen:
Doreen Virtue
heeft er iemand cijfers van hoeveel regenboogkinderen er zijn en andere feiten?
Cijfers? Nee.
als ik Google op regenboogkinderen kom ik deze ook nog tegen
https://www.nieuwetijdskind.com/regenboog-kinderen/
https://www.nieuwetijdskind.com/de-regenboog-kinderen-2/
Groetjes,
Gordon
Beste Gordon,
Fijn om je verhaal te lezen en mezelf erin te herkennen. Denk dat je evolutionair gezien een interessante bewustzijnsverschuiving door vrijheidsbeleving omschrijft en vele wegen naar Rome leiden om in vrede te kunnen leven. Vraag me soms wel af of de verantwoordelijkheid die met deze krachten gepaard gaat goed begrepen word de omgeving, dan wel voor onjuiste doeleinden ingezet word door de onvoorwaardelijkheid van het zijn van deze kinderen.
Er zijn genoeg mensen die hier niks van geloven, maar ook al had ik hier nog nooit wat van gehoord, het klinkt zo echt. Ik kan me bij een hoop dingen goed voorstellen hoe dat dan is zonder dat ik het ooit heb meegemaakt. Ook als je de reacties leest besef je hoe bijzonder dit eigenlijk is. Ik houd niet van vooroordelen en mensen die maar meteen de makkelijkste oorzaak voor gedrag van anderen stellen. Dat is vaak negatief terwijl dit toch eigenlijk best positief is. Toch jammer dat een hoop mensen hier dan niks van geloven
wat krijg je als je sobec alp omdraait.. ..
placebos pla-ce-bo’s.. 🙂
🙂
Prachtig! Herken heel veel. Zelf denk ik Kristal kind (1980) en nu twee regenboog dochters… (2010 en 2013). Open, energiek, liefdevol en heel erg extravert en onbevangen. Prachtig om om je heen te hebben. Ik vraag me regelmatig af hoe het mogelijk is dat ik twee van dit soort kinderen heb. Meestal hoor je dat ze heel anders zijn qua type, hier is niks minder het geval….
Hallo,
Sommige dingen zijn beetje tegenstrijdig voor mij op dit moment.
Vele mensen met ‘paranormale gaven’ zien mij als een regenboog kind.
Alleen volgens hun onderdruk ik al mijn potentiële ‘gave’
Maar wat nou het tegenstrijdige is.
Ik ben geboren in 89 en mijn ouders zijn geen kristal/indigo of iets wat erop lijkt.
Ook is mijn lichaam al in een ver stadium van de evolutie.
Ik ben geboren zonder
– verstandskiezen
– blindedarm
– mijn staartbeen is vrijwel weg.
Ook geneest mijn lichaam vlugger dan andere mensen.
Misschien dat iemand voor mij verduidelijking heeft.
Groetjes bob
Hallo,
Ik heb een regenboogdochter. Ze is nu 11. Ze is vanaf kleins af aan nergens bang voor en trekt haar eigen plan. Dit wordt nu een beetje lastig….. Op school wordt ze niet goed begrepen en wordt al snel de stempel ADHD/ADD op haar gedrukt. Ik doe hier niet aan mee. De dingen die zij beleefd zijn nu eenmaal zoals ze zijn en daar kunnen wij heel veel van leren!!!! Alleen jammer voor haar dat ze op school een vast protocol hebben (wat niet werkt haar klas functioneert voor geen meter) Gelukkig is ze heel erg vergevingsgezind (iets wat ik van haar aan het leren ben) en doet ze het best goed in de drukke klas.
Ik heb wel eens in gedachten aan haar gevraagd waarom ze bij mij is gekomen. Ik kreeg als antwoord Om je te helpen te groeien en je liefde te geven die je al die jaren hebt gemist…. En dit doet ze al 11 jaar.
Als ik naar haar kijk moet ik lachen ze maakt me echt tot in elke cel van mijn lichaam blij en gelukkig.
Ze zei gisteren toevallig zo iets moois tegen mij: Mama ik zie dat andere mensen dat niet doen maar eigenlijk wil ik heel vaak als mensen mij gedag zeggen zeggen : Ik hou van jou… Ik antwoord dan dat ik haar snap omdat op het moment dat ze dat tegen mij zegt ik haar gevoel ook voel… Misschien een beetje raar om dit zo te zeggen maar er zijn heel veel dingen die ik niet uit kan leggen maar wel voel en ervaar.
Zo heb ik geregeld spanningshoofdpijn. Als mijn dochter dan in de buurt is dan voelt ze dit en gaat ze met haar handen precies op de pijnlijke plek masseren….. Ik weet dan vaak niet wat me overkomt maar accepteer het en ben gelukkig….
Ook overal waar ik ook kom (behalve mensen die haar in een hokje willen proppen zoals school of bijv. ballet waar je moet luisteren naar je juf) kennen ze mijn dochter. Laatst was ik ergens en kreeg ik te horen ooooo is dat jouw dochter mag ik dan je nr want mijn kinderen zijn zo dol op haar.
En als de kinderen klaar zijn met haar om te spelen dan zijn de ouders of volwassenen en ouderen te springen om haar. Echt heel apart. Ik besef me ook heel goed dat mijn dochter niet van mij alleen is maar van de gehele wereld…..
Hoi Robert,
Dank je wel voor je mooie reactie 🙂 .
Je schrijft over patronen vanuit andere levens,, inderdaad, en veel levens waarin dezelfde soort ‘les’, ervaring, overtuiging, hoe je het kan noemen, weer terugkomt, alleen dan nét even ietjes anders, zeg maar. Toch lijkt uit al die verhalen dat, ondanks dat sommige patronen (overtuigingen) erg hardnekkig ((b)lijken te) zijn, het toch steeds verfijnder lijkt te worden, als je begrijpt wat ik bedoel. Bepaalde situaties waar ik in vastloop in dit leven, mee worstel, daar vervolgens aandacht aan geef, door o.a. te kijken waar het vandaan komt (want om er vanaf te komen, dien je natuurlijk eerst te weten hoe iets überhaupt is ontstaan natuurlijk), en vervolgens inderdaad zien dat er vele levens blijken te zijn waarin dezelfde onderwerpen steeds terugkomen, alleen is de vorm of iets dergelijks nét even anders.
Mijn eerste reïncarnatie-therapeut, toen ik 20 jaar was, noemde een ontzettend goed voorbeeld, die ik tot op de dag graag gebruik, namelijk die van de radio en zijn frequenties, en je met de knop zit te zoeken naar de juiste afstemming / frequentie, (alle ruis als het ware eruit haalt). Dat vind ik zelf zo’n goed voorbeeld 🙂 . En zo lijkt het inderdaad ook te zijn. Afstemmen met de knop. Ofzoiets. Net als fietsen. Eerst met zijwieltjes, en daarna zonder, en je nog wat heen en weer gaat om je evenwicht te kunnen bewaren. Ook zo’n voorbeeld 🙂 . Dat heen en weer gaan lijken levens te zijn 🙂 !
Alle ruis eruit. Energetisch op mijn authentieke zelf afgestemd raken. Is het idee. Althans, de mijne 🙂 . En inderdaad, bewust worden van je patronen en die los (durven te) laten! Dus ja, wat ik je vertelde over die andere verhalen van mij uit andere tijden en hoe dat natuurlijk samenkomt in dit leven en inderdaad daar Vrij van raken, is dus (blijkbaar) 1 van de dingen waar ik aan werk. 🙂
Ja, en wat jij schrijft over jouw voorbeelden, :), haha, dat is inderdaad herkenbaar. Bewustworden ervan is al de helft van het werk, heb ik gemerkt!
Dus ja, zo modderen we aan 🙂 . Zoals ik al schreef, dat heen en weer gaan, je evenwicht op die fiets bewaren, frequenties, ruis eruit, en dat heen en weer gaan levens lijken. Gek is dat. En alles lijkt zo lang te duren, en tegelijkertijd gaat het zo snel! Ook weer zoiets geks. Ergens lijkt het alsof ik al eeuwen bezig ben, en tegelijkertijd, die eeuwen geleden lijkt vorige week nog te zijn. Dit leven lijkt maar een scène te zijn. En ergens zijn er allerlei delen ook van alles aan het beleven. Daar zit ik momenteel een beetje in. Heb al zoveel uitgewerkt en ontdekt, en er is nog zoveel meer! Uiteindelijk, denk ik, is het beetje voor beetje je eigen kracht aandurven, je eigen Goddelijkheid aan durven. God .. Dúrven .. Zijn. Dat denk ik! 🙂
Je schrijft: “Datgene wat je in het hier en nu tegenkomt, is hetgene wat het belangrijkst is, en je aantrekt (of wordt ‘toegestuurd’).”
Ja! Bedankt voor die herinnering! 🙂 Dank je wel Robert, dat je moeite hebt genomen om te reageren op mijn schrijven en jouw kijk op dingen hebt gegeven! Ik kan er werkelijk waar wat mee :).
Warme groet, Susanne
He Susanne,
It’s all good! Jij ook bedankt voor je reacties! 🙂
Dat de patronen verfijnder voor je worden, komt misschien doordat jij steeds helderder krijgt waar het om gaat. Je werkt immers ook vele levens toe naar dezelfde lessen, om die uiteindelijk achter je kunnen laten.
Hoe komt het nu dat een patroon steeds op een andere manier in een ander leven terugkomt(?). Een patroon is een manifestatie van een oud gevoel, een pijnlijk gevoel wat ontstond toen je ging afdalen. Dat gevoel is er altijd al die levens geweest, alleen is het gedragspatroon van dat specifieke leven een gevolg geweest van hoe je dat leven omging met dat pijnlijke gevoel.
Tussen het moment dat je Hogere Zelf besloot om af te gaan dalen vanaf het beginpunt/bron tot de aarde, omvat heel je bestaan in al je levens(cycli) of in de geestelijke wereld. Daarbinnen vind je de oorzaak van elke les, elke belemmering, elk pijnlijk gevoel, elk onwenselijke of destructief patroon terug. Alles wat in de weg zit en de goddelijkheid in/van jouzelf versluiert. De essentie is simpel, de uitwerking wat minder 🙂 Maar ja, hoe kun je nou goddelijkheid ervaren als je niet eerst ervaart wat het niet is? Laat dat nou net de bedoeling zijn van jouw Hogere Zelf.
En je hoeft niet alles meteen te snappen hè?! 🙂 Wat ik nu vertel is iets waar ik zelf jaren over heb gedaan, gedurende mijn reis terug, door de dimensies heen naar mijn bron/huis. Je dient het zelf te ervaren en doormaken, wil het echt landen. Dan ga je het ook voelen.
En wat ik doe / heb gedaan, kan eigenlijk iedereen, als die maar wil, en eerlijk naar zichzelf en z’n gevoelens durf te kijken…
Leuk dat voorbeeld van de radio en de frequenties 🙂
Dan wordt het denk ik tijd om eens van zender te veranderen, want dit liedje heb je nou wel zo veel levens gehoord 😉
Warme groet, Robert
@Susanne, Susanne bij deze wilden ik je even dit zeggen , merry Christmas , veel geluk en liefde , voor alle blog lezers trouwens . Liefs Jannie .
He Susanne,
Leuk om te lezen 🙂
Volgens mij geef je alle antwoorden zelf al, maar als ik je zo lees lijkt het op een patroon wat je blijft afspelen. Niet alleen je huidige leven, maar ook vorige levens. Een (gedrags)patroon is een stuk levensles, wat met gemak meerdere levens kan bestrijken. Een patroon onstaat uit een oud gevoel, een oude pijn, iets wat je steeds doet als gevolg van dat gevoel. Het gaat even te ver om daar nu inhoudelijk tekst en uitleg aan te geven.
Het is voor jou van belang om te weten en te begrijpen. Er mag geen vraag onbeantwoord blijven. Je kunt dat bevestigen door de constatering wat er met jou gebeurt als je het nog niet weet of nog niet begrijpt. Ik begreep dat je in ieder geval onrustig werd. Misschien voel je jezelf onder druk gezet worden. Misschien voel je je wel afhankelijk, soms van anderen, soms van kennis, en dat je jezelf daar aan meet.
Ik lees zelfs in een vorige reactie dat je jezelf te traag vindt, dat je het beter zou moeten weten, dat weten onvoldoende in de praktijk kunt brengen. Past denk ik wel in hetzelfde plaatje, niet?
Ik herken dit voor een groot deel ook in mezelf, dus die wederzijdse herkenning is er 🙂 Dat spiegelt 🙂
Te hoge eisen kun je zien als datgene waarmee je je eigen vrijheid en liefde beperkt. Dat je vanalles van je zelf moet en niet mag.
Als ik even mezelf als voorbeeld neem 🙂 Ik deed (doe) dat als volgt. Iemand vroeg me om foto’s te maken. Ik ging dan het nodige in het werk stellen om te zorgen dat ik naar verwachting ‘presteerde’. Ik probeerde de verwachtingen te managen, ik wilde geen teleurstellingen. Daarmee kon ik mezelf flink onder druk zetten, dat voelde niet zo prettig.
Ander voorbeeld. Ik probeerde mijn gevoelens en lessen die op een bepaald moment speelden volledig en compleet te doorgronden, alles erbij halen en stapelen, maar helaas steeds verder van de kern/essentie op/van dat moment dreef, en het mezelf moeilijk kon maken. Herkenbaar? 🙂
Hoe laat je die hoge eisen los of hoe verander je dat? Eerst constateren of je iets onwenselijk vindt, dan gaan onderzoeken wat je precies doet en welke gevoelens er aan ten grondslag liggen.
In mijn ervaring kunnen te hoge eisen vele verschillende oorzaken hebben, je dient dan stap voor stap te werken, en in je dagelijkse situaties bekijken wat je tegenkomt. Datgene wat je in het hier en nu tegenkomt, is hetgene wat het belangrijkst is, en je aantrekt (of wordt ‘toegestuurd’).
Warme groet van Robert
Hoi Robert,
Okee, ga ik zeker eens even kijken, ook de boeken lijken me zeer interessant. Dank je wel voor jullie tip!
🙂
Veel liefs, Susanne
He Susanne,
Even snelle reactie wat betreft die link. Sorry voor de vaagheid, dacht even dat ie anders niet door de moderatie heen zou komen.
De volledige link is : http://we.tl/Hff6ja0sby
Als je die gebruikt kun je 6 fotobestanden naar je PC halen, die bevatten de scans die ik van de passages in het boek heb gemaakt.
Het boek heet “Over de Goddelijkheid van de mens, deel II (Openbaringen van Maria, Jezus en Maria Magdalena)”. Vanzelfsprekend heb je dus ook een deel I 🙂 Mooie boeken, vinden wij, sluit erg goed aan bij onze weg.
Laat maar weten of het gelukt is.
Warme groet van Robert
Hallo Susanne,
Ik lees hier ‘toevallig’ wat van je stukjes, en je openheid en oprechtheid vind ik mooi!
Ik heb geen enkel oordeel over je worstelingen, alleen respect, ze zijn me voor een deel niet onbekend.
Ik kan het even niet laten om te reageren 🙂
Misschien betekent jouw bewuste keuze voor een nieuwe leven juist wel (een opening voor) de bevrijding van jouw innerlijke kind? Datgene wat je er ((on)bewust) tussenzet, zit wellicht tussen jou en je innerlijke kind.
Je zegt dat je 2 zielen een kans op het leven hebt ontnomen. Dit gevoel kennen wij, maar het is onjuist naar mijn idee. Zoiets belangrijks als een geboorte wordt ook vanuit de geestelijke wereld nauwgezet gevolgd en voorbereid. Dat gaat niet ‘toevallig’ mis, tenzij daar een bedoeling achter steekt.
Mijn begrip is dat als er een abortus plaatsvindt, die ziel daar bewust van is. Sommige zielen komen gewoon eventjes kort ervaren in de buik, om daarna weer terug te keren naar de sferen. Maar buiten het ervaren van die ziel, kan er wel eens een les achter zitten, voor mama en/of papa. Je kunt jezelf dan afvragen : wat heeft deze ziel ons nu gebracht, wat wilde hij/zij ons nu leren (van bewust maken)?
Door jezelf hiervan bewust te worden kun je deze ziel ‘eren’ door te gaan onderzoeken wat die nu bracht, wat die je wilde leren, en zo het verdriet wat je voor de ziel hebt transformeren in een geleerd iets. Dus : waarom doet dit nu zo’n pijn (?)
Dit is een stukje van onze ervaring, en ik vond dit stukje bewustzijn zeker iets toevoegen.
Een ander punt is dat de ziel die komt, voor jou/jullie zeer bewust heeft gekozen. Hij kiest dus voor jou, jouw kwaliteiten, jouw lessen, jouw ‘problemen’, en de bijbehorende omstandigheden. Als jij je bijvoorbeeld zorgen maakt of je het wel goed doet, dan is dat waar die ziel voor kiest. En doorgaans leren jullie elkaar wat, je kiest voor elkaar (op zielsnivo). Misschien kan die ziel je wel iets leren over jouw innerlijke kind 😉
Misschien stel jij ten aanzien van jezelf wel niet zo’n hoge eisen, die niet realistisch zijn, en wellicht gebaseerd op angst?
Slechts wat ‘food for thought’. Hoop dat je er wat aan hebt!
Hartelijke groet van Robert
@Robert,
Hoi Robert,
Dank je wel voor je erg mooie en ook behulpzame reactie 🙂 !
Ik ben zelf veel met dit onderwerp aan de slag geweest en heb veel wijsheden en dergelijke opgedaan. Maar er zit natuurlijk wel een verschil tussen Weten en Pijn. Want ondanks veel Weten, kan veel ook nog pijn doen.
Ik geloof zelf dat we, inderdaad zoals jij ook schrijft, als Zielen kiezen, en dat niets ons overkomt zonder dat we daar als Ziel toestemming voor geven. En zelfs in relatie met mijn ouders ben ik daar veel over te weten gekomen, wat me ook weer enorm uit een slachtofferrol kan doen halen. En waar ik veel begrip, vrijheid en heling in kan vinden. Zowel op intellectueel als gevoelsmatig niveau. Daar ben ik, vind ik zelf, enorm in vooruit gegaan, zelfs tot een punt waarop ik mijn beide ouders heb ‘vergeven’, om het zo maar even te zeggen. Zeker omdat ik ook via regressie erachter kwam dat mijn Ziel zelf gekozen heeft voor deze ouders en omstandigheden, sterker nog, dat mijn ouders zich precies aan de afspraak bleken te hebben gehouden, waar ik al helemaal van stond te kijken, maar de grootste ontdekking was nog wel dat onze Zielen wél van elkaar houden! Wat een ontdekking 🙂 ! Ben mijn ouders daardoor en mijzelf, mijn jeugd, etcetera in een ander daglicht gaan zien, wat erg bevrijdend is. Al blijft het ontzettend moeilijk om kind van getraumatiseerde kinderen te zijn (!). Vandaar ook de keuze toendertijd voor een abortus. Aangezien ik natuurlijk niet een getraumatiseerd kind weer voor mijn kinderen wil zijn. Dus bij heel veel zaken in mijn leven heb ik veel begrip, acceptatie, en dergelijke weten te creëeren, ervaren, noem maar op. 🙂
Alleen wanneer het gaat over die 2 abortussen is het, ondanks alle wijsheden en dergelijke, nog wel een moeilijk iets.
Mijn moeder, vind ik, nam kinderen vanuit naïvititeit, egocentrisme, pijn, een verlangen naar liefde, en een goeie bedoeling. Ik kwam een aantal jaren na de abortussen erachter dat ik om exact dezelfde redenen 2 keer een kind heb laten aborteren. Ik schrok daar zelf enorm van, dat het vanuit dezelfde redenen gebeurde, alleen dan een tegenovergestelde keuze.
Ik heb me heel erg ‘gestort’, alhoewel dat misschien een beetje een gek woord is, op mijn eigen jeugd, mijn eigen pijn, en hoe daar vrij van te raken, en ben in relatie tot mijn ouders, zoals ik al schreef, enorm vooruitgegaan, vind ik zelf dan. Alleen met de 2 zwangerschappen is het nog wat moeilijk. Ik werd emotioneel geraakt toen je schreef:
“Door jezelf hiervan bewust te worden kun je deze ziel ‘eren’ door te gaan onderzoeken wat die nu bracht, wat die je wilde leren, en zo het verdriet wat je voor de ziel hebt transformeren in een geleerd iets.”
Je schrijft dat zo mooi, ‘eren’. Het ‘toevallige’ is dat ik daar van de week nog over na zat te denken, alhoewel niet in die woorden, omdat ik altijd nog de gedachte kan hebben of ik nog iets voor ze kan doen of me afvraag wat ik er nu precies mee kan of ‘moet’, en prompt lees ik jouw stukje over het ‘eren’ van deze 2 zielen (!). Apart vind ik dat. En het raakt me emotioneel en ik vind het dan ook heel fijn, Robert, dat je dat noemt (!). Door te kijken naar het wat het me heeft gebracht, welke les ik er uit kan halen. Ik merk dat ik het moeilijk vind om te kijken welke les ik eruit kan halen. Alsof ik het mezelf niet gun om van hun ‘dood’ iets te mogen leren. Merk ik overigens nu pas, doordat ik ging nadenken over wat jij schrijft. Overigens ben jij de eerste die dit zo aan mij vraagt 🙂 . Ik heb nooit over de abortussen gelogen, ben daar altijd heel eerlijk over geweest, maar nog nooit is iemand er op ingegaan, laat staan met vragen die jij nu noemt.
Het is ook fijn om te denken wat jij schrijft over afspraken in en met de geestelijke wereld. Dat geeft ook weer veel rust. Ik vind het alleen moeilijk dat het blijkbaar ‘mijn verhaal’ is. Je ziel die blijkbaar voor een bepaalde ervaring / keuze gekozen heeft, maar ik vind het moeilijk om te begrijpen dat dit dus blijkbaar mijn verhaal, mijn keuze is geweest. Klinkt misschien raar, alsof ik mij zélf slachtoffer voel omdat ik gekozen heb voor abortus. Gek vind ik dat joh, hoe kan je je nou zélf geslachtofferiseerd voelen door notabene je eígen keuze? Dus ja, ik vind het nog een wat vaag verhaal van mijzelf, zeg maar.
Het heeft denk ik ook met andere Tijdslijnen te maken gehad, waarin dus ‘andere delen’ van mij slachtofferverhalen als kind hebben meegemaakt, als ook verhalen waarin je zélf de idioot uithangt en een kind daar enorm de prijs voor heeft betaald. Dus ik denk dat dat, di pijnen enzo, dan ook opgewekt wordt, zeg maar.
Wat jij schrijft dat die ziel mij misschien wel wat kan leren over mijn eigen innerlijke kind, is iets waar ik nooit eerder bij heb stil gestaan (!). Hmm.. zal ik eens over nadenken 🙂 .
Ik stel inderdaad misschien wel wat te hoge eisen aan mijzelf 🙂 , zeker wat betreft kinderen, moederschap, etcetera. Wil daar zelf ook wat relaxter in worden.
Dank je wel, Robert, voor je mooie en behulpzame reactie! Ik heb daar veel aan 🙂 .
Veel liefs, Susanne
@Susanne,
Lieve Susanne,
Na alle liefdevolle steun die ik van jou heb mogen ontvangen, zou ik jou ook graag iets aan willen reiken. Lees/voel maar of je er iets mee kan.
Liefs, Diny
@Diny,
Hoi Diny,
Dank je wel voor je tip 🙂 . Volgens mij heb ik dat verhaaltje al eens een keer gelezen! Maar ik check het nog even voor de zekerheid 🙂 .
Veel liefs, Susanne
Hallo Diny,
Wat een leuk stukje!! Dank je!
Groetjes Robert
@Robert,
Hallo Robert,
Graag gedaan!
Ja, weet je, ik las jullie gesprek (beetje brutaal misschien, met de kanttekening dat ik er voor mezelf ook heel veel wijze lessen uithaal) en vooral het gedeelte van vergeven resoneerde met mij. Meteen dacht ik aan het verhaal van “de kleine ziel en de zon” die ik een tijd geleden op deze site las. Een prachtig stuk over “vergevingsgezind” zijn. Niet alleen een ander vergeven maar ook jezelf (voor mij in elk geval de grootste les).
Groetjes, Diny
Hallo Diny,
Ik denk dat alles wat we hier schrijven en delen over onszelf, ook voor de ander wellicht iets kan betekenen… iedereen kan meelezen als ze dat willen 🙂
Absoluut Diny, jezelf (kunnen) vergeven is mijns inziens erg belangrijk!
Hartelijke groet van Robert
He Susanne,
Bijzonder graag gedaan! 🙂
Ik denk hoe bewuster je kunt omgaan met jezelf, je verleden en je pijnen, de beter het voor je uit zal gaan werken. En ik denk dat je goed op weg bent.
Mooi overigens die regressie, ik denk er helemaal hetzelfde over! Dat kan je zeker wat bieden, zo’n inzicht.
Wat betreft weten en pijn. Begrijpen kan verzachten, niet oplossen. Liefde en bewustzijn wel.
Het belangrijkste wat ik je nu wil vragen is : heb je jezelf al eens vergeven?
Vergeven voor de keuzes die je dit leven hebt gemaakt, sinds je prille bestaan?
Keuzes waar je wellicht richting jezelf niet helemaal mee in het reine bent?
Over je eerste abortus?
Over je tweede abortus?
Over jouw zielskeuze voor wat je betitelt als ‘mijn verhaal’?
Over jouw zielskeuze voor je afspraak met je ouders?
(etc.)
Misschien wil je innerlijke kind wel wat zelfvergeving?
Je zegt : “hoe kan je je nou zélf geslachtofferiseerd voelen door notabene je eígen keuze”.
Door jezelf niet te vergeven voor die keuze. Je blijft jezelf anders klemzetten en jezelf niet toestaan om bepaalde nieuwe keuzes te maken.
Die zelfvergeving kun je ondersteunen door het besef dat je op dat moment handelde zo goed als je kon, dat het onderdeel is geweest van jouw weg, en heeft gebracht wat het je bracht. Je kunt enkel in het hier en nu een nieuwe keuze maken, gebaseerd op de wetenschap die je nu hebt. Integreer die nieuwe wetenschap in je nieuwe keuzes, keer op keer.
Overigens, de keuzes die je als ziel hebt gemaakt (levens, zo ook afspraken die je hebt gemaakt met andere zielen, zijn altijd vanuit liefde geboren, teneinde jou verder te helpen in je eigen proces/weg.
Warme groet van Robert
@Robert,
Hoi Robert,
Inderdaad, wat je zegt, ‘begrijpen’ kan inderdaad al enorm veel rust geven! Als je weet waarom, ook al is iets nog niet helemaal geheeld voor je gevoel, dan kan het begrijpen ervan inderdaad al enorm doen verzachten ja. Heel fijn is begrip, dat scheelt zoveel 🙂 .
Wat jij vroeg, wat betreft vergeving omtrent mijn eigen keuzes,, ik heb geen spijt dat ik geen kinderen in chaos heb gebracht. Dat voelt vrij voor mij 🙂 . Maar het idéé dat er 2 wilde leven en ik de deur dicht hebt gedaan, het idee dat ik ze iets ontnomen heb, zeg maar, dát vind ik blijkbaar nog moeilijk te accepteren. Ook al kan ik bedenken dat wanneer Zielen toestemming geven, hun zielen dus ook toestemming hebben gegeven voor deze ervaring. Maar mijn ziel heeft blijkbaar ook allerlei dingen gekozen, maar waar ik als Mens totaal geen plezier nog aan beleef 🙂 . En ja, dan kan je Ziel dat weliswaar hebben gekozen, maar leuk kan anders zijn. En ben ik dus bang dat hun zich misschien ook zo voelen, dat ook al hebben hun zielen toestemming voor de ervaring gegeven, dat ze nog boos, bang, gekwetst zijn, zeg maar.
En misschien is dat ook wel projectie, aangezien ik zelf nog boos kan zijn op zielekeuzes wat betreft dit leven. Mijn ziel die dus blijkbaar gekozen heeft voor een aantal situaties, en in principe is dat ook nog wel okee, ook wel gedurfd van mezelf, zeg maar 😉 , maar de Gevolgen van het Ervaren van die situaties, pff, is levenswerk geworden blijkbaar. En vol goeie moed ga je daar mee aan de slag, en dacht ik; ‘ooh, doe ik wel ff.’ Maar het blijkt nu dus Levenswerk te zijn geworden, terwijl ik (de Mens) natuurlijk veel liever plezier had willen maken al die jaren, inplaats van alleen maar bezig te zijn geweest met puinruimen en weer vrij raken van alle opgedane troep. Dus uiteindelijk boos op mijn eigen onvermogen, want hoe handen en voeten te geven aan mijzelf, mijn leven, hoe Vrij te raken van al dat puin.
Want het Kiezen is 1 ding, is al gebeurd, swah.
Het Ervaren is weer een heel ander ding. Is ook al veel gebeurd, dus ook swah.
Maar er vervolgens weer Vrij van raken, er van afkomen, eruit raken, het geheeld te hebben, noem maar op, pff.. Nou goed, ‘t is al een lange reis, maar ook, dat kan dan ook nog wel zo zijn, swah.
Maar dat dat maar zo lang duurt, dát is uiteindelijk misschien nog wel het moeilijkste, het irritantste, het zeurende.
En dus ben ik uiteindelijk boos op m’n eigen, zoals ik zelf vind, ‘traagheid’.
En ook omdat ik vind dat ik uiteindelijk beter ‘moet’ weten, of ook beter weet. En je jezelf dan alsnog keuzes ziet maken die of niet eigen voelen, of die vanuit pijn komen, en vanuit angst, en niet vanuit liefde en bewustzijn.
Ik kan mijn ouders dat zo ontzettend verwijten, en vervolgens zie je jezelf daar zo mee klooien. Dat komt er dan ook nog eens bij. Hoe dus je Weten te praktiseren? Ik kon op hele jonge leeftijd al van alles bedenken. Maar die wijsheid in de Praktijk om te zetten, nouou, had níet verwacht dat dat zó’n issue blijkbaar voor me zou zijn. Niet dat ik nu helder heb wat ik dan wel verwachtte 🙂 , maar Wijsheid, Liefde, Bewustzijn gaan Leven. Echt gaan Leven. Ik dacht; ‘doe ik wel ff’. Ik snap nog steeds eigenlijk niet waaróm dat zo ‘traag’ gaat, zoals ik het zelf noem.
Aan de andere kant, misschien zoals jij al eerder schreef, heb ik misschien wel te hoge verwachtingen van mijzelf. En misschien ook wel een misplaats beeld/idee van mezelf, namelijk dat ik het allemaal al heus al wel weet. Hahaha, maar als je naar mijn praktische situatie kijkt, de praktijk, dan zou je dat niet zeggen! 🙂 . En dat vind ik dan ook weer moeilijk. Je eigen kracht, je eigen kwaliteiten, je Wijsheid, noem maar op, of je eigen perceptie van die kwaliteiten, zo kan je het ook noemen, en die niet gereflecteerd zien hebben, die niet echt Ervaren. Zo van; je draagt je leven, maar leeft niet je leven.
Ik heb ooit een sessie gedaan, waarin ik in een verhaal kwam waarin ik een andere Tijd geboren ben terwijl de moeder tijdens de zwangerschap veel alcohol dronk en veel rookte. En ik zwaar gehandicapt op de wereld kwam. Terwijl ik van binnen net zoals iedereen was! Ik kon alles horen en zien en denken, was net zo ‘normaal’ als de rest. Maar omdat ik in een lichaam zat die ‘op slot’ zat, wist ik niet hoe tot uitdrukking te komen. Pff, afschuwelijke situatie. Maar zo kan het gek genoeg nog een beetje voelen! Alleen heb ik alle vrijheden (inmiddels 😉 ) om mij heen: Woon in een vrij land, mag als vrouw zijn wie ik wil zijn, heb ‘controle’ over mijn lichaam, kan lopen, dansen, rennen, springen-vliegen-vallen-duiken-en weer opstaan 🙂 , heb een hoge intelligentie, ben hoog sensitief, op hele jonge leeftijd ‘zelfstandig’, zie er niet slecht uit, kan gaan en staan waar ik wil, ben assertief, noem het maar op, zoveel om blij om te zijn (!), om vervolgens wéér in een soort van ‘pakket’ terecht te komen dat me wederom vastzet. En dit keer niet lichamelijk, dit keer niet qua land, qua uiterlijk, qua lichaam, qua verstand, qua geslacht, qua nationaliteit, qua geloof, qua politieke toestanden, en noem Al die strijden en strijden maar op van het verleden, Al die vrijheden ‘bezit’ je nu! 🙂 . En weer Vast in vastgeroeste patronen. 🙁 . Zo blijf je bezig!
En als je daar zélf nou nog de prijs voor betaald, is dat al moeilijk genoeg, maar goed, dan ‘doe je dat jezelf aan’, en dat is dan nog tot daar aan toe. Maar het idee dat je anderen (in dit geval dus die 2 afgebroken zwangerschappen) daarin mee sleurt, ja, vind ik gewoon heel moeilijk te behappen.
Bovendien, dat speelt natuurlijk ook nog,, je ziet zoveel vrouwen moeite hebben met zwanger worden, daar heel veel verdriet van/om hebben, en ik breek het af alsof het niets is. Je ziet heel veel kinderen, die lief en puur en onschuldig zijn, mooie kleine mensjes, en ik die ze ‘terugstuur’, en waar naar toe? En wat als ik mijzelf daarmee aborteer in den toekomst? Want zo kan het gek genoeg ook weleens voelen, alsof ik mijzelf ergens geaborteerd hebt, ofzoiets. Vreemd is dat. En wat als ik hierdoor 2 afgebroken zwangerschappen creëer in mijn volgende leven op het moment dat ik wél heel graag zwanger wil worden? En wat als ze nu graag wilde leven? En ik hun dat plezier heb ontnomen? Nou, zo zie je Robert, zo zijn er dus al die vragen. 🙂
En hóe accepteer je hè? Hoe accepteer je iets? Ik denk dat inderdaad begrip al heel veel scheelt. Dan ben je in ieder geval al een end op weg naar acceptatie! 🙂 En onthechten (!), ook een groot goed! 🙂
Nou goed, heel verhaal 🙂 , dus dank je wel voor je lezend oog wederom Robert en nogmaals voor je goeie vragen! 🙂 .
Veel liefs, Susanne
Ha Susanne,
Wederom graag gedaan 🙂
Maar heb/kun jij jezelf vergeven voor :
– “Maar het idéé dat er 2 wilde leven en ik de deur dicht hebt gedaan, het idee dat ik ze iets ontnomen heb, zeg maar, dát vind ik blijkbaar nog moeilijk te accepteren”
– “En ben ik dus bang dat hun zich misschien ook zo voelen, dat ook al hebben hun zielen toestemming voor de ervaring gegeven, dat ze nog boos, bang, gekwetst zijn, zeg maar.”
– “En misschien is dat ook wel projectie, aangezien ik zelf nog boos kan zijn op zielekeuzes wat betreft dit leven.”
Verder lees ik weer wat over die torenhoge eisen naar jezelf toe. Probeer jezelf eens met wat meer geduld en liefde te behandelen 🙂
In je verhalen zie ik ook wel eens dat je wat afdwaalt en er nieuwe situaties bijhaalt, en alsof je ter plekke meer zorgen krijgt, de boel gaat stapelen, en daar weer naar jezelf vragen over stelt. Jouw laatste blok vind ik daar wel een goed voorbeeld van. Hoe werkt dat voor jou? 🙂
Mijn geliefde tipte me nog naar wat passages uit het boek “over de goddelijkheid van de mens, deel 2”. Mooie boeken overigens, woorden naar mijn hart 🙂 Ik heb twee passages voor je gefotografeerd (scanner heb ik niet bij de hand, spijt me als het soms wat minder duidelijk is) :
– een aantal oefeningen t.a.v. abortus, om jezelf te vergeven en te kunnen helen
– een oefening om je innerlijke kind te helen
we.tl/Hff6ja0sby
(link is 1 week beschikbaar)
Ik hoop dat dit je verder in je proces kan helpen/ondersteunen.
Warme groet van Robert
@Robert,
Hoi Robert,
Dank weer voor je reactie 🙂 .
Jij schreef over afdwalen en andere situaties erbij halen, ja, inderdaad, voor mij zijn al die situaties bij elkaar 1 grote situatie 🙂 . 1 Geheel, zeg maar. Je hebt dit, en dat, en dan heb je nog dit, en dit, en dat, en dat, en dan komt dit er ook nog bij, en oh ja, dat ook, en zo heb je allerlei verschillende situaties die 1 grote situatie zijn. Zeg maar. Voor mij zelf eigenlijk zo logisch als wat 🙂 Hahaha, maar voor jou dus een hele stapel en afdwalingen, met allerlei vragen. Hmmm…
Ja, ik heb inderdaad heel veel vragen en heb dan ook weer vragen over die vragen. Zeg maar. En daar dan weer vragen over. Mijn stiefvader zegt weleens; “Jij bent in de Waarom-fase blijven hangen.” 🙂 Ja. 🙂 Ik ben erg nieuwsgierig, wil weten, hoezo, leg eens uit, hoe komt dit, hoe komt dat. Ik snap dat dat ook wel beperkend voor jezelf kan werken natuurlijk, jezelf daarmee vastzet, of blokkeert, of iets dergelijks. Ja, ga ik over nadenken 🙂 .
Ik vind het ook wel een grappig iets eigenlijk dit onderwerp, in die zin grappig, ik bedoel; ik heb namelijk een aantal sessies gedaan waarin ik in verhalen terecht kwam waarin ik of professor was, veels te intelligent, en daar bijna in verdwaalde, zo’n Einstein-figuur. En nog een aantal van dat soort levens.
Weer een ander leven waarin ik o.a. als astronaut allerlei dingen goed móest doen, anders ging er óf in de ruimte van alles mis óf betekende het einde van mijn leven of die van anderen. En nog een aantal van dat soort levens.
En weer andere levens waarin je of juist dit keer níet intelligent was, daar enorm mee gepest werd, of door eigen toedoen, vanwege onbewustzijn, het simpelweg niet weten, behoorlijk in de problemen kwam, dan wel zelf, als een ander. Nou, en ga zo maar door. 🙂
En de Combinatie van Al die Verhalen (al die stapelingen, kan je het ook noemen 😉 , van Tijdslijnen ), denk ik, zorgt ervoor dat ik in dit Leven, gewoon als Suusje met een goede bedoeling, een hoge intelligentie met misschien onderhuids nog wat angst om de prijs te betalen voor het niet weten, en dat maakt dan denk ik dat ik in dit leven dan ben wie ik ben. Zeg maar. Als je me nog kan volgen. 🙂 .
En wat ik nu het grappige vind is dat uitgerekend jij dit nu zeg maar wat opvalt, althans dit nu zo noemt, terwijl ik ooit naar aanleiding van jouw schrijven jou een soort profesoortje noemde die ik niet meer kon volgen met al zijn verhalen over al die verschillende dimensies en heling en terugreis en thuiskomsten etcetra 🙂 . Hahaha, dat vind ik grappig, dat ‘Robert’ dit stukje van mij nu noemt, ziet, terwijl ik dat juist bij jou zag! 🙂 🙂 Gek hoe het dan weer kan werken, hè, Leven 🙂 . Grappige interactie vind ik dat, zeg. Dat is ook inderdaad zo dat we uiteindelijk gewoon tegen onszelf praten. 🙂 Dat is fijn om dat af en toe zo helder te merken, ofzo. Eigenlijk ben jij, Robert, een ander deel van mij. 🙂
Nu zijn we dat natuurlijk allemaal, een deel van elkaar 🙂 . Maar ik vind het fijn om dat zo op te merken. Eigenlijk ben jij een ander deel van mij, die mij nu wijst op weer een ander deel. Alsof ik een soort van helderheid nu even ‘via’ ‘jou’ ontvang, vanuit mijzelf, zeg maar. Nou goed, dat even tussendoor.
Wat jij schrijft over die torenhoge eisen, ‘t is dat jij dat dus nu zo benoemt. Zelf heb ik daar eigenlijk nooit echt verder aandacht aan gegeven, althans, aan het idee van té hoge eisen. Wat voor mij als ‘normaal’ of ‘vanzelfsprekend’ lijkt/is, wilt natuurlijk niet zeggen dat dat ook maar normaal of vanzelfsprekend is (zeg ik nu even tegen mijzelf 😉 – hardop nadenkend..).
Ik ga daar eens over nadenken. Misschien dat ik inderdaad wel te hoge eisen stel aan mijzelf (!) (Euraka-momentje?) Maar ja, wederom, hoe laat je dat los, of verander je dat? Moet je eerst de maatstaaf weten van wat ‘te hoog’ is. Dus misschien kan ik dat beter aan jou dan vragen, Robert. Want wat is voor jou ‘hoge’ eisen, of ‘te hoge’ eisen? Dan heb ik misschien een soort referentie-kader. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Oh, en wat betreft die link, ik neem aan dat dat een link is? Je schreef dat je een foto of iets dergelijks gemaakt had? Ik weet niet zo goed wat je daar nu precies mee bedoelt. Misschien kan je me het boek noemen?
Veel liefs, Susanne
Lieve Susanne Ik begrijp het dat je geen contact wil , maar ik weet niet hoe je moeder echt is natuurlijk , je wil niet voor niks geen contact , maar een weeskind denk je eens in , ze moet toch verknipt zijn , ze heeft moeder liefde gemist , moederliefde is in het eerste jaar is zo belangrijk , als een kind niet of nauwelijks geknuffeld word heeft dit grote gevolgen , als ze zelf moeder worden kunnen ze meestal er niet mee omgaan , als het zo is Susanne neem het haar niet kwalijk , ze kan er niks aan doen , ik begrijp goed Dat je nu bezig ben je eigen wezen ontdekken ga , dat doe je goed , maar eerst is het belangrijk dat je beiden ouders vergeef , als ik het verkeerd zeg neem mij niet kwalijk hoor , ik voel verdriet als ik dit schrijf , ik zou een beetje dood gaan als mijn kinderen niks van mij willen weten , maar ik denk dat jij al heel wat processen doorstaan heb al met al , het is toch jammer als je op jou jongen leeftijd al een turbulent leven achter de rug heb , veel sterkte maar weer Susanne liefs Jannie p s ik mis Lia en aart , jammer dat ze ruzie hadden .
@Jannie,
Hoi Jannie,
Dank voor je reactie 🙂 .
Ik snap wat je schrijft, hoor Jannie, ik begrijp ook heel goed waar mijn ouders mee worstelen; hoe kunnen mijn ouders mij leren over Eigenwaarde en Aanwezig Zijn, wanneer ze daar zelf nog naar op zoek zijn? Dat begreep ik op jonge leeftijd gelukkig al. En dat begrip helpt inderdaad enorm. Maar neemt niet weg dat het heel moeilijk blijft om kind van getraumatiseerde kinderen te zijn. Daar gaat toch flink wat beschadigingen inzitten.
Ik wens mijn ouders alle liefde van de wereld 🙂 . En hoop zelf vrij van hun pijn en mijn pijn te geraken. Want de pijn van een ouder, die daar niet vrij van raakt, is/wordt de pijn van een kind. Mijn ouders nemen nog steeds niet de verantwoording voor hun aandeel, geven geen herkenning/erkenning. Mijn vrijheid zal dan ook liggen in het accepteren van waar hun momenteel in hun proces zijn, en het loslaten van hen, en me focussen op mijn eigen ontwikkeling 🙂 ! En dan zullen eens onze wegen zich wel weer voegen, of iets dergelijks. Maar ik heb geen behoefte in wie mijn biologische ouders zijn, althans, niet in hun proces en waar hun in zitten, en alle afwijzing en toestanden die daar uit voort zijn gekomen. I wish them the world though! 🙂 . Maar Mag mijn eigen weg gaan, met of zonder hun. Dat is vrijheid! 🙂 Ook weer zo’n dingetje (onderwerp) van mij, mezelf toestemming geven, om verder te gaan, ondanks, ondanks, met of zonder de ander.
En jij schrijft: “ik zou een beetje dood gaan als mijn kinderen niks van mij willen weten.” En dat is natuurlijk ook omdat je veel van je Moederschap geniet, vrouwtje! 🙂 En gelukkig maar 🙂 !
Mijn moeder zou ook heel graag in haar hart natuurlijk een warme, aanwezige moeder willen zijn. Wie wilt dit nu niet? Maar zolang zij haar eigen pijn ontkent, zullen zij en ik nooit door 1 deur kunnen. Ze ziet in mij haar eigen getraumatiseerde kind, en die gaat ze nog steeds uit de weg. Dus hoe kan ze mij verwelkomen, wanneer ze zichzelf uit de weg gaat? (Hmm.. zou mijn eigen geaborteerde kind weer kunnen zeggen tegen mij…)
Bovendien, daar waar zij vlucht voor zichzelf, ga ik de confrontatie aan met mijzelf. Dus onze pijnen komen erg overeen, maar onze reactie erop verschilt heel erg. Neemt niet weg dat ik haar alle Liefde van de wereld gun, en hoop ik heel erg dat ze in het reine komt met alles! Maar dat kan natuurlijk niet meer ten koste van mij gaan.
Dus lieve Jannie, fijn in ieder geval dat jij zo van het Moederschap geniet, ook al was jij ook nog erg jong toen je moeder werd. En bedankt voor al je lieve reacties 🙂 .
En alvast hele fijne dagen gewenst! 🙂
Veel liefs, Susanne
(P.S. Ik las dat je Aart en Lia mist, vanwege een ruzie. Ik weet niet zo goed wat je daarmee bedoelt. Ik ben een aantal dagen niet op het internet geweest, dus ben bezig alle berichtjes van de afgelopen dagen in mijn inbox door te lezen, maar ik begrijp niet zo goed wat je daarmee bedoelt. Zijn ze weg? Door ruzie?)
@Susanne, live susanne. Ik denk vanuit mijn gevoel , en dat is niet juist natuurlijk, je bent volgens mij een fantastische meid , dus ik kan het niet uitstaan , dat jij geen gewone ouders heb., mijn moeders eerste huwelijk is ook niet zo goed gegaan hoor , d e eerste man ging aldoor vreemd , toen gooiden ze hem op straat , mijn vader kwam in haar leven , een redding want ze zat aan de grond , weer drie kinderen , ze had er ook al drie , bij het verhuizen vanuit de stad naar een dorp heeft ze van mijn vader er eentje van 15 jaar moeten achterlaten bij vrienden , mijn half zus mocht niet mee van mijn vader , dat doe je toch niet. , mijn half broertje , heeft hij in een tehuis gedaan , mijn moeder had niks te vertellen , gevolg gebroken hart van mijn moeder , altijd spanning in huis en ruzie , daar zat ik tussen , dus als h s p kind heb ik meer dan genoeg toch meegemaakt , die eerste drie , hebben niet veel meer echt contact gehad, het was verpest voorgoed , ze is gescheiden van hem hoor , maar als kind geen onbezorgden jeugd gehad , en toch was mijn vader wel goed voor ons hoor , die andere pruimden hij niet , hij vergat even dat het ook kinderen van zijn vrouw waren , mijn moeder haten hem , en dat was niet fijn . Pa is dood nu , die stommerd begreep niet dat ze wilden scheiden , maar Susanne , op jou weer terug te komen , ik snap dat je voor jezelf gekozen heb , ze verandere niet , hoe rot het ook is , ze missen het niet eens denk omdat ze geen liefde kennen denk , loslaten , inderdaad , je heb al genoeg aan jezelf , ook die abortussen blijven je achtervolgen denk , ik lees wat Robert schreef dat is heel mooi , denk nou maar dat het echt toen niet op je pad lag , het kon niet , het is beter zo , je zou uitstekend met kinderen kunnen werken denk , ik las over je lesgeven , pak het weer op , als het mogelijk is hoor , en ga door met je leven je ken dat gezegden ( het duurd maar even) je bent een super positieve meid , ondanks je verleden , pak kansen die op je pad komen , je verdiend het Susanne , ik wens jou hele mooie dagen en voor 2014 een nieuw begin , alle afval van 2013 weggegooid , heel veel liefs Jannie
Ik kan me helemaal vinden in wat je schrijft. Zo ervaar ik het ook.
Ik heb een abortus gehad toen ik 26 was. Daarna heb ik de 2 kinderen van mijn man mee opgevoed.Toen mijn stiefdochter in verwachting was wist ik zeker dat mijn “abortuskindje” terug was gekomen.Ook nu voel ik een heel sterke band met haar dochtertje en het meisje met mij. Soms zie ik mijn stiefdochter zich afvragen wat is dat toch tussen die twee. Het is een diep weten en een grote vreugde.
@Ruth, mooi om te horen, Ruth
@Ruth,
Hoi Ruth,
Apart dat je dat zo voelt bij je stief-kindje 🙂 . Maar is het een gevoel uit Verlangen of Hoop, of komt het meer voort uit een gevoel van Weten?
En als ik ook aan je mag vragen,, voel je schuldgevoel naar dit meisje? Of überhaupt? Of ben je in het reine met je keuze van toen? En verwijt zij jou iets? Of is het gewoon een hele mooie band en een okee-gevoel?
Wel heel bijzonder dat je dit met/bij je stiefdochter ervaart. Ik ben zelf stiefdochter, zeg maar, en mijn stiefvader kwam in mijn leven toen ik 4 jaar was. En waar mijn beide biologische ouders van ellende uit elkaar vielen, was hij daar om met ons te spelen. Hij was de zon die ging schijnen. Als mijn broertje en ik hem niet in onze jeugd elke dag om ons heen hadden gehad, dan weet ik niet hoe ons leven eruit was komen te zien en hoe wij als volwassen mensen terecht waren gekomen. Hij is 1 van de mooiste cadeau’s uit mijn jeugd. Hij knuffelde en speelde met ons, was optimistisch, elke avond een verhaaltje voor lezen, naar onze sportwedstrijden komen kijken, noem het maar op! Een cadeau van goud. 🙂
Dus ik weet zelf hoe ontzettend belangrijk de aanwezigheid van een stiefouder kan zijn. Ook al gingen hij en mijn moeder tien jaar later weer uit elkaar, toen ik 14 jaar was, ik denk dat ik de rest van mijn leven de vruchten zal plukken van het feit dat hij in mijn jeugd mijn stiefvader is geweest.
Dus lieve Ruth, ik hoop dat jij ook zo van een gouden betekenis kan zijn voor jouw stiefdochter! 🙂 🙂 En lekker genieten van je band met dit meisje, het kan haar de rest van haar leven op een positieve manier beïnvloeden 🙂 .
Hele warme groet, Susanne
@Susanne,
Hallo Suzanne,
Neen ik heb geen enkel schuldgevoel, en nee er was geen hoop of verlangen of een goedmaken of zoiets. “Weten” kun je niet uitleggen. later las ik eenzelfde verhaal van een oma over haar en haar kleinkind. Dat was voor mij een bevestiging dat ik niet de enige ben met die ervaring.
Het is mijn geheim en zoals ik je al zei een grote vreugde.
Wist je trouwens dat jonge moeders en vaders vaak jaren treuren om een miskraam en dat terwijl hetzelfde zieltje al bij hen teruggekomen is in een ander lichaampje.
Geen leven, geen liefde gaat ooit verloren.
Lieve groet,
Riet
@Ruth,
Hoi Riet (of Ruth? 🙂 ),
Ik heb dat ook ooit eens gehoord, dat er (natuurlijk) nog lang gerouwd wordt om iemand, terwijl dezelfde ziel opnieuw geboren is in de familie. Gek is dat, want onze Zielen, neem ik aan, weten wel wie iedereen is, alleen is onze Persoonlijkheid daar dan niet bewust van. Maar ja, dat zal dan ook wel weer een reden hebben. Van rouw kan je natuurlijk ook weer leren. Want als je zou weten wie wie is, dan krijgt de rouw natuurlijk ook een heel ander tintje.
En wat zeg je dat mooi; “Geen leven, geen liefde gaat ooit verloren.”
Dat vind ik een hele mooie zin 🙂 ! Geen leven die ooit verloren gaat en geen liefde ook. Is een erg geruststellende gedachte! 🙂
En fijn dat je je vrij voelt van schuldgevoel en iets dergelijks! Dan neem je dat gelukkig ook niet mee in je andere relaties 🙂 . En wie weet dat je stiefdochter zelf ooit iets noemt vanwege een herkenning.
🙂
Liefs, Susanne
@Ruth, hallo ruth heel bijzonder en apart wat jij mee maak , ik denk dat je dit bij het rechte eind heb , dat soort dingen gebeuren , veel knuffel plezier ermee , liefs Jannie
@ Susanne:
Ik was 34 toen ik zwanger werd van mijn eerste kind en nu 37 – leeftijd maakt niet uit; het gaat er inderdaad om of je er emotioneel klaar voor bent. Je hebt heel krachtige beslissingen genomen om die eerdere zwangerschappen te aborteren. Zo heb je jouw kinderen behoed voor een valse start.
En ik wil je nog dit zeggen: niemand weet wanneer de ziel precies in een lichaam daalt, maar op basis van mijn eigen zwangerschappen denk ik dat dit niet meteen gebeurt. Ik geloof dat het eerst slechts een klompje cellen is en pas ergens tussen 12 en 18 weken een ziel krijgt. Je merkt het op de een of andere manier als er een vorm van bewustzijn aanwezig is in de baby; er is dan een bepaalde communicatie, ik kan het niet uitleggen, maar die is er daarvoor niet. Daarvoor is er slechts jouw eigen lichaam dat verandert en zich klaar maakt voor het ontvangen en voeden van die ziel. Ik denk dus niet dat jij met jouw abortussen zielen het leven hebt ontnomen; ik denk dat ze nog niet waren ingedaald in de klompjes cellen in jouw buik.
Je was zelf nog een kind en een heel wijs en dapper kind; wees trots op jezelf!
Je voelt het wel als je er klaar voor bent om moeder te worden. En zelfs al zou je nooit moeder worden, dan nog heb jij de kinderen van deze wereld ontzettend veel te bieden, dat lees ik duidelijk door in jouw woorden, en ben je in die zin nu al een soort van ‘wereldmoeder’. Er zijn zo veel onbegrepen kinderen die van hun biologische moeder niet krijgen wat ze nodig hebben, maar toch tot hun volle potentieel komen doordat ze iemand als jij in hun leven ontmoeten; dat is een minstens zo belangrijke taak in deze wereld als het zelf fysiek moeder worden!
Succes met alles,
Stefanie
P.S. Ik werd overigens zelf pas moeder toen ik geaccepteerd had dat ik nooit moeder zou worden. Mijn ‘droomrelatie’ was beeindigd en ik wilde nooit meer een andere man. Toen opeens toch een man in mijn leven en plotseling ook dat fantastische kind. ‘Let go’ en het universum laat je zien wie je bent, daar geloof ik sindsdien in, al is het niet altijd makkelijk te doen.
@Stefanie,
Hoi Stefanie,
Dank je wel voor je mooie reactie 🙂 . Het is best wel apart, ik heb nu jouw en Jannie’s reactie gelezen en het verbaasde me ergens wel, aangezien ik het zelf nog zo veroordeel, mijn eigen keuzes. Ook al ben ik zoals ik eerder schreef blij dat ik deze 2 niet dezelfde start heb gegeven als die ik zelf ervaren heb, zeg maar, maar ik merk dat ik mijzelf er nog best om veroordeel eigenlijk. Ik vond het apart om te lezen dat jullie dat niet doen. Gek is dat. 🙂 . Dus dank je wel daarvoor.
Bij de 2e keer heb ik het ‘diegene’ van te voren helemaal uitgelegd en gevraagd aan mijn gidsen en de zijne (aangezien ik een jongens-energie voelde) of ze hem wilden omringen met wit licht. Ik was toen al een beetje met spiritualiteit bezig (de eerste keer nog niet). Ik vond het ergens een beetje raar van mezelf dat ik dat deed, aan de andere kant voelde dat op dat moment zo. Het gaf me ook veel meer rust daarna en acceptatie, omdat ik, ondanks de abortus, er anders in stond dan de 1ste keer, toen ik nog veel onbewuster was. Ik had hem m’n hele verhaal verteld, en dat het niet aan hem/haar lag en de reden waarom ik voor deze keus koos. De 2e keer was ook een totaal andere ervaring, relaxter, alhoewel het natuurlijk nooit leuk blijft, maar dat lijkt me duidelijk.
Wie weet hoe het in de toekomst zal gaan :). Misschien dat ik inderdaad, net als juffrouw-zijnde, van betekenis kan zijn voor andere kinderen. Ik ervaar dat zelf van wel. Juffrouw zijn staat toch iets verder bij me vandaan dan de toestanden van vroeger natuurlijk. Dat voelt erg natuurlijk en makkelijk. Dus of ik zelf ooit een kindje..? Ik heb ook altijd zoiets gehad van dat het ‘moet’. Huisje-boompje-beestje verhaal. Studeren, werken, verliefd, verloofd, getrouwd, en dan kinderen, en we leven nog lang en gelukkig, weet je wel, zo’n verhaal. Dat ben ik gelukkig steeds meer aan het loslaten en jeetje, dat geeft vrijheid, zeg! Ik heb op een gegeven moment maar besloten om maar wat aandacht te geven aan mijn eigen Innerlijke kind. En daar focus ik me nu op 🙂 ! En dat voelt goed! Voor mijn Eigen Kind zorgen, zeg maar. Daar ben ik nu mee bezig. En het groeien van Zelfliefde zal automatisch weer een cadeau aan een ander zijn. Dus dat is dan ‘2 vliegen in 1 klap’, zeg maar 🙂 Dus het idee dat ik misschien wel nooit kinderen op deze wereld zal zetten, begint onderhand okee te voelen. Net zoals wat jij schrijft. En wie weet wat de toekomst dan ook nog gaat brengen inderdaad.
En wat jij schrijft: “Toen opeens toch een man in mijn leven en plotseling ook dat fantastische kind. ‘Let go’ en het universum laat je zien wie je bent, daar geloof ik sindsdien in, al is het niet altijd makkelijk te doen.”
Wat zeg je dat mooi 🙂 . Loslaten, en het Universum laat je zien wie je bent. 🙂 Supermooie zin, Stefanie! Dank je wel daarvoor!
En gelukkig voor jou dat je ook weer opnieuw de Liefde hebt gevonden! Lekker van genieten! 🙂
Warme groet, Susanne
@Susanne, Wat een mooie mailwisseling ontstaat er naar aanleiding van jouw ontboezemingen Susanne! Het is denk ik goed dat je op dit platform zo open durft te schrijven over jouw moeilijke keuzes. Je inspireert mensen.
Hoe meer ik van jou lees, hoe meer respect ik voor jou heb. Ik hoop dat ik eraan kan bijdragen dat je je schuldgevoel laat gaan en jezelf accepteert zoals je bent, moeder of niet.
Er zijn heel veel vrouwen die denken dat moeder worden er nu eenmaal bij hoort; zelf was ik daar ook eentje van, totdat heel mijn wereld op z’n kop stond omdat de man van wie ik dacht te houden, mij zo bedrogen had. (Overigens was ik toen, heel pril, zwanger van hem en dat heeft mijn lichaam zelf beeindigd – daar ben ik nog dagelijks blij om. Ik had mijn kind geen gokverslaafde leugenaar als vader gegund).
Nu weet ik: nee, het hoort er niet bij. Het gebeurt of het gebeurt niet en dat is beiden okee. Een kind ‘neem’ je niet en je ‘krijgt’ het ook niet; een kind kiest jou als weg naar deze wereld en het kind is alleen van zichzelf. Onze taak als volwassenen is om de kinderen zo goed mogelijk te begeleiden in hun zoektocht naar hun eigen kracht en hen heel veel liefde te geven. Dat kun je soms nog beter bij andermans kinderen dan bij je eigen kinderen, is overigens mijn ervaring.
Ik hoop dan ook dat mijn zoontje juffies krijgt zoals jij! Ik vind het erg moeilijk om hem naar school te laten gaan, omdat ik school zie als een soort gevangenis, zeker voor jongetjes, die eigenlijk gemaakt zijn om buiten te rennen. Maar ik zie ook dat hij geniet van het contact met andere kinderen, ik weet dat hij ook andere gidsen nodig heeft in de wereld dan zijn ouders. Ik heb een school voor hem uitgekozen die volgens het natuurlijk leren principe werkt en waar kinderen van over de hele wereld naar toe gaan; ik denk en hoop dat dat bij hem past. Na de Kerstvakantie gaat hij naar juf Nienke, helaas niet naar juf Susanne 🙂
Groeten,
Stefanie
@stefanie,
Hoi Stefanie,
Dank je wel voor je ontzettende lieve reactie, Stefanie 🙂 !
Jeetje, dat jouw partner wegging, je zwanger van hem bleek te zijn, en vervolgens je kindje weg. Da’s ook een heftige ervaring geweest, zeg! Heb je jezelf afgevraagd waarom die zwangerschap werd afgebroken? Of heb je daar verder geen vragen meer over? Ik ben zelf altijd erg nieuwsgierig, en zou dan mij enorm gaan afvragen wat zo’n ervaring/gebeurtenis van zo’n miskraam dan betekent. Maar ik kan me inderdaad voorstellen dat je achteraf blij bent dat je niet voor de rest van je leven verbonden bent met je ex! En dat je kind niet met wat dan ook opgescheept zit.
Ik ben het helemaal eens met wat je schrijft. En ook wat je schrijft; “Een kind ‘neem’ je niet en je ‘krijgt’ het ook niet; een kind kiest jou als weg naar deze wereld en het kind is alleen van zichzelf.”
Toch ‘krijg’ je ergens wel je kind. Want ja, je ontvangt het, ‘t wordt als het ware in je schoot geworden, letterlijk, en dan ben je er wel verantwoordelijk voor, dus ja, je ‘krijgt’ het ergens wel. Ontvangen kan je het natuurlijk ook noemen. Bovendien ga je dan ook iets aan, zeg maar.
Ja, en precies wat je zegt, dat heb ik ook, dat je als vrouw wat druk kan voelen, of zoiets dergelijks, want alsof je kinderen ‘behoort’ te nemen. 🙂 Dat begin ik gelukkig ook wat los te (mogen) laten (van mezelf 😉 ).
En ja, precies wat je schrijft over scholen, ik heb ook moeite met de normalere scholen, alhoewel ik dat zelf inmiddels de wat oudere scholen noem. Een school die meer gericht is op het Kind en het Kind Zijn, inplaats van maar met 30, 40 in een systeem gepropt. Ik ben heel erg voor de wat vrijere scholen, die gelukkig meer en meer zullen ontstaan in deze wereld!
Heel veel plezier voor je zoontje gewenst op zijn school! En hoop ik dat het een vrije ervaring voor hem zal zijn 🙂 🙂 !
Ontzettend bedankt voor je lieve reactie, Stefanie, en veel joy toegewenst 🙂 !
Veel liefs, Susanne
@ Susanne
Interessant dat jij ook iemand bent zonder behoefte aan eten / drinken. Ik wou dat ik dat had! Ik word oerchagrijnig als ik trek heb… Het is ook DE oplossing voor de uitputting van onze mooie Aarde, trouwens.
Mijn zoontje is nu bijna vier jaar oud en eet / drinkt slechts hier en daar wat hapjes / slokjes, gewoon voor de lol volgens mij. Zoals ik eerder al schreef begrijpt niemand dit en proberen zijn vader en grootouders hem van alles op te dringen, maar zonder succes; hij kiest – altijd vrolijk – zijn eigen weg. Zal er een hapje / slokje van nemen om hen geen pijn te doen en laat het vervolgens staan. Ziek is hij nog nooit geweest en hij is, al zeg ik het zelf, een prachtig kind. Knap om te zien, met een gezonde kleur en heldere ogen, slank en gespierd en binnen het gemiddelde qua lengte en gewicht.
Verder ook een heel positief en energiek kind. Ik zie geen tekenen dat hij onze negatieve energie opzuigt; eerder spiegelt hij dit en leren wij elke dag weer wat van hem. Gelukkig maar, want ik ben – net als jij – huiverig voor projectie op mijn kind terwijl ik tegelijkertijd weet dat dit eigenlijk onvermijdelijk is. Ben zelf zo lang bezig geweest met mijn moeders jeugdtrauma’s. Ik denk dat het waar is – Regenboogkinderen hoeven de trauma’s van anderen niet meer op zich te nemen, maar helpen hen juist bij de verwerking hiervan.
Ik beweer overigens niet dat emoties zoals frustratie, woede en verdriet ons zoontje vreemd zijn. Ik zie deze wel degelijk in hem, maar in plaats van deze destructief te uiten gaat hij dan in zichzelf zingen, een tekening maken of componeert hij een liedje achter de speelgoedpiano. (Wordt tijd hem een echte piano te geven; er komt zulke mooie muziek uit hem). Ook kan hij heel goed aangeven wat hij nodig heeft op zo’n moment; vraagt bijvoorbeeld om een knuffel of een speciaal stuk muziek.
Ik ben nu zwanger van zijn broertje en ben zo benieuwd wat dat er voor eentje wordt en hoe Daniel op hem zal reageren! Ook dit kindje reageert zeer sterk op muziek en op mijn aanrakingen.
Laat je angsten je er niet van weerhouden om zelf moeder te worden; het is het mooiste wat er bestaat! En al is de wereld overvol, ze heeft juist nu de mensen nodig die vrouwen zoals jij als moeder kiezen.
Stefanie
@stefanie,
Hoi Stefanie,
Dank voor je mooie reactie 🙂 .
Wat mooi dat je zoontje nu al als er iets is om een knuffel weet te vragen of zelfs een speciaal stuk muziek 🙂 . Al op die leeftijd, wat leuk 🙂 .
Je schreef: “Regenboogkinderen hoeven de trauma’s van anderen niet meer op zich te nemen, maar helpen hen juist bij de verwerking hiervan.”
Ja, dat is heel bijzonder, zeker om zelf zo een persoon mee te mogen maken, zeker als je dan ook nog eens zo’n kindje mag ontvangen 🙂 . Dat idee alleen al geeft ook vrijheid. Voor het kindje zelf, maar ook voor de ouder die het kindje mag ontvangen. Dat scheelt denk ik al veel gedoe 😉 .
Ik heb zelf ook enorm lopen klooien met familie-trauma’s en heb daardoor angst ontwikkelt om zelf moeder te worden. Ik ben inderdaad bang voor die spiegeling en hoe dat aan te kunnen. Bang dat ik de kracht van mijn kind niet zal aankunnen of dat ik mij te kwetsbaar voel en niet weet hoe daar goed mee om te gaan, en hem of haar conditioneer met dingen van mijzelf. En dat conditioneren is natuurlijk onvermijdelijk, maar ik kan me er denk ik, omdat ik zelf geen moeder ben geworden, inderdaad niet echt goed voorstellen hoe je daar dan mee omgaat.
Ik heb met kinderen gewerkt in een groep 1 van een Basisschool en dat was te gek en ging heel natuurlijk. Maar dat is natuurlijk heel wat anders dan Moeder zijn 🙂 . Kleuterjuffrouw ben je maar voor even, Moeder voor altijd. En ik weet natuurlijk ook dat ik niet het gedoe dat ik heb ervaren met mijn eigen ouders en dergelijke moet vasthouden, en daarmee nu al ergens je angst, of hoe je het wilt noemen, op je eventueel ongeboren kind gaan projecteren. Maar het is 1 van mijn grootste angsten, of kwetsbaarheid, kan je het ook noemen. Daar ligt nog veel pijn in en angst ook.
Ik ben op mijn 18e 6 weken zwanger geweest en op mijn 22ste 4 weken en heb beide keren abortus gedaan, uit angst dat ik mijn kinderen geen stabiliteit en dergelijke kon aanbieden, aangezien ik zelf enorm de prijs heb betaald voor de onverwerkte trauma’s van mijn ouders. Op dat moment dacht ik dat ik de juiste beslissing maakte, zowel voor mijzelf, als voor hen. Onder het idee van ‘beter voorkomen, dan genezen’, zo ervaarde ik dat toen werkelijk. Nu ben ik 34 jaar, en had toendertijd niet gedacht dat het me jaren later nog zo bezig zou houden. Ik hoop nooit, maar dan ook nooit meer in zo’n situatie te komen. Maar het idee dat die angst blijkbaar zo ver is gegaan dat ik 2 zielen een kans op het leven heb ontnomen, is ook weer van een soort pijn wat ik toendertijd helemaal niet had voorzien. En ook daar dien je dan weer jezelf in te vergeven, maar ik vind dat nog moeilijk. Ook al ben ik nog steeds blij dat ik geen kinderen in chaos heb gebracht, zeg maar. Het idee dat ik 2 abortussen heb gedaan, terwijl ik zo van kinderen houd en ook zo goed met kinderen ben, vind ik ook moeilijk te accepteren van mezelf. Het komt echt voort uit mijn pijngedeelte en niet uit vrolijke Susanne, of mijn spirituele kant, zeg maar, een kant die ik ook erg heb.
Ik heb altijd enorm respect voor meiden/vrouwen, die ondanks moeilijkheden vanuit hun jeugd, daaruit weten te stijgen, en het lef hebben om een kindje te mogen ontvangen. 🙂 ! Het vergt veel kracht en toewijding en optimisme. Ik zou het nu nog steeds niet durven. Maar ben ook bang, omdat ik altijd ook kinderen om mij heen ‘voel’ ; wat als er eventueel in de toekomst iets ‘gepland’ staat en mijn toekomstige kindje mij moeilijk ziet doen, met welk gevoel wordt hij of zij dan wel niet geboren? Nog maar niet te spreken over die 2 die ik heb laten aborteren.. Wat moeten zij wel niet denken..? Het aller- allerlaatste wat ik wil is een kind pijn doen. Het is moeilijk om te denken dat ik misschien juist door die abortus precies heb gedaan wat ik nu juist wilde voorkomen.
Aan de andere kant, kan ik ook geloven dat dingen gaan zoals ze behoren te gaan, en dat Zielen toestemming geven. Dus vraag ik me dan af, hebben hun Zielen dan blijkbaar toestemming gegeven voor die ervaring? Die gedachte geeft me wel rust. Dan denk ik; jeetje, hoe sterk zijn zij dan wel niet? Ik denk ook niet dat hun natuurlijk willen dat ik mij de rest van mijn leven daar schuldig over voel. Sterker nog, elke keer wanneer ik eraan denk en verdriet kan voelen, dan lijkt het juist alsof ze mij vergeven hebben, dat vind ik zo’n vreemd iets 🙂 . Ik heb altijd wat kinderen om me heen, alleen van die onzichtbare, weet je wel 🙂 , die hartstikke vrolijk en vrij lijken (!), dan denk ik; Hûh?? Zijn hun dat?? 🙂
Nou goed, heel verhaal, ik vind het knap van je Stefanie dat jij toch gedurfd hebt om moeder te worden (!) en ik vind het een heel warm iets wat jij schrijft: “Laat je angsten je er niet van weerhouden om zelf moeder te worden; het is het mooiste wat er bestaat! En al is de wereld overvol, ze heeft juist nu de mensen nodig die vrouwen zoals jij als moeder kiezen.”
Dank je wel voor die ontzettende mooie en warme zin. 🙂 . Dat sterkt me 🙂 . Dus dank je voor je lezend oog, en ik wens je heel veel succes met je zwangerschap en je 2 kindjes! Moge het leven de zomer voor jullie zijn 🙂 .
Warme groet, Susanne
@Susanne, hoi Susan , g morgen ik ben vroeg op net als jij , wat heb jij al veel meegemaakt zeg , ik denk ook echt dat je een goede beslissing heb gemaakt , zoals jij al zei die Fam. – trauma ‘s als je daar mee zit op dat moment is het zeker niet goed om een kindje daar aan bloot te stellen , dat heb je goed aangevoeld , wat had het van terecht gekomen , en je was er snel bij het is toch pril , beter als mensen die te lang wachten , dat is iets anders , nee het is goed geweest hoor , je hoeft geen naar gevoel te hebben , als het echt de bedoeling was geweest had je ze laten komen , zeker weten , een mens moet eerst zich zelf kennen en doorgronden , en als die basis er niet is dan is het beter als je dingen afweeg , het is niet niks hoor , je heb kinderen voor je leven , en als ik jou zo lees , is die tijd er nog niet , weet je Susanne ik zie genoeg moeders die niet echt genieten van hun kinderen en snauwen , echt heel erg , ik heb dat nooit gedaan (, er is een band die niemand doorbreken kan ) maar wie weet Susanne over een paar jaar dat je toch , de stap aankan , je liefde kan geven aan een e v t kind , jij kan dat zelf het beste voelen , ik kan je dit zeggen het is het allermooiste wat mij is overkomen , ik voelden mij zeer gelukkig tijdens de 9 maanden , en nog steeds als ik mijn drie meiden zie denk ik , met dankbaarheid , wat ben ik blij dat ik dit mocht meemaken . Liefs Jannie
@Jannie,
Hoi Jannie,
Dank je wel voor je lieve reactie :).
Mijn moeder was zelf 18 toen ze mij kreeg, ze was eigenlijk nog maar een meisje. Kwam uit een Weeshuis, want ze was als kind al wees geworden, was in haar puberteit naar de balletacademie gegaan en werd een show-meisje. En letterlijk de eerste de beste dwaas die voorbij kwam, werd mijn vader. Hij was overigens al 30. Kwam zwaar beschadigd uit een priestersinternaat. Hij werd muzikant in de kroeg, die alcoholist werd, verdwaalde, en is er nooit meer echt bovenop gekomen.
Gedoe zeg, pff. Hij kreeg psychoses, en mijn moeder schreeuwde het uit, jarenlang. Uiteindelijk heb ik tegen hen moeten getuigen in een rechtbank en mijn broertje en ik zijn toen van internaat naar internaat gegaan. En dus was ik 18, verdwaald, en letterlijk de eerste beste dwaas die ik tegen kwam… En daarom heb ik dus abortus gedaan. Kán echt niet de geschiedenis weer herhalen. Ik had nadat ik in de rechtbank had moeten getuigen, met mezelf afgesproken om pas kinderen te ‘nemen’ wanneer ik zélf Vrij ben en dat ik nooit kinderen zal ‘nemen’ om mijn eigen leegte op te vullen. Die leegte dien je zelf op te vullen, wist ik me gelukkig al te bedenken op mijn 15e. Niet met kinderen, niet met mannen, niet met geld, niet met mooi wiilen zijn/uiterlijkheden, niet met verdovende middelen, enz. Maar de confrontatie met jezelf aangaan, en ga maar leren/ontdekken/herinneren wat Liefde nu eigenlijk echt is. En zo ben ik de wereld ingegaan.
Dus op het moment dat ik dus die 2 keer zwanger raakte, durfde ik het niet aan.
Ik heb geen spijt dat ik geen kinderen in chaos heb gebracht. Maar ik dien het mezelf nog wel meer te vergeven, merk ik. Ook nadat ik jouw reactie en de reactie van Stefanie las, zonder oordeel. Dat verbaasde me een beetje, schrok daar zelfs een beetje van. Toen bedacht ik me, misschien omdat ik mijzelf er nog om veroordeel. Ook weer een inzicht die je dan even via 2 reacties van anderen opmerkt, zeg maar :). Fijn is dat 🙂 !
Dus dank je wel Jannie, voor het feit dat je me er niet om veroordeelt. ‘k Moet daar zelf ook maar eens mee in het reine komen. ‘t Is moeilijk, omdat ik zelf zo gek op kinderen ben, en het werk als juffrouw ging me ook zo goed af. Maar het is net als wat Stefanie schrijft in haar reactie, wie weet wat voor moois er in de toekomst kan komen! Maar ik geloof nog steeds in hetgeen ik mij op mijn 15e bewust van werd; ik wil pas de verantwoording voor kinderen wanneer ik mij vrij genoeg voel van mijn verleden. En misschien dat ik, zoals Stefanie ook schrijft, op een andere manier wat voor kindjes kan betekenen.
Ik ben blij te horen Jannie dat het Moederschap voor jou zoveel betekent en dat je heel erg geniet van je 3 meiden! Ik wens je er ook nog veel meer liefde mee en ook voor je meiden 🙂 !
Warme groet, Susanne
@Susanne, lieve Susanne ach ach. Ach kind mijn god wat hebben ze jou aangedaan , niet normaal , ik was ook 17 jaar bijna 18 jaar toen ik moeder werd ,maar nam het serieus op en het ging mij goed af , ik was gelijk verliefd op onze dochter , ik woog 63 kg toen ik hoogzwanger was , je zag het bijna niet , maar ik vind het heel erg normaal om zo te reageren op die abortussen , had je dan in die onmogelijke situatie de kinderen moeten houden , dat had toch nooit gegaan echt niet , nee het was juist goed om dit moedige besluit te nemen , en ik begrijp dat je wel eens last ervan heb dat is normaal , maar je was er snel bij dus , dan is het voor mij heel wat anders dan mensen die 5 maanden zijn en in Spanje dit laten doen , dat is erg . Het is ook sneu dat je eigelijk als kind een vader had in die afschuwelijke toestand en drank , ik haat drank , drank maakt alles kapot, het is heel erg dat een kind hier aan blootgesteld is , zoals jij en je broertje , je loop bijna beschadigingen op die niet te lijmen zijn , vandaar die regressie therapie , , maar met kinderen werken of zo iets is ook wel goed voor je hoor omdat je aangaf dat je voor de klas heb gestaan , en het wel gezellig vond , die leegte invullen , daar heb je gelijk in hoor , dat valt niet op te vullen als jezelf toch niet helemaal goed in je vel zit , misschien ? Ik hoop dat er toch een lieve vriend in je leven. Komt die jou in je waarden laat en ook alles respecteerd wat je mee heb gemaakt , want als kind hoor je gepamperd te worden en lekker geknuffeld , een kind hoord niet zo een vader te hebben die in zo een toestand verkeerd , je beschadig in dit geval jij en je broer voor het leven , er gaat een koude rilling door mij heen wat heb ik dan geluk gehad . Wel heel knap dat je dat je bij de rechtbank je woordje heb gedaan , niet fijn in een internaat , maar alles beter als bij jullie thuis , echt madnes , hoop dat je broertje het ook overleefd heeft ? Maar al met al ben je toch goed terechtgekomen , sjapo hoor , je heb een goed en helder verstand , weet ontzettend veel , en van nu af aan stoppen met jezelf te vergeven , alles is beter danje. toen in die chaos kinderen op heb moeten voeden , onmogelijk de geschiedenis had zich herhaald , echt waar dat had je toch gewild hè , dit heeft zo moeten zijn slus Aus . Ik hoop dat je wat heb aan dit epistel , en je moet gewoon zeggen tegen jezelf elke morgen , in de spiegel , (je bent een mooi mens Susanne je verdiend alleen het allerbeste .) Denk goed om jezelf en weet dat er ook nog mensen zijn die ook om je geven . Liefs Jannie
@Jannie,
Lieve Jannie, dank voor je warme en lieve reactie 🙂 .
En het is precies wat je zegt, leegte valt niet in te vullen met alles om je heen. Sterker nog, ik kwam er achter dat leegte ook maar een illusie bleek te zijn! Te gekke ontdekking vond ik dat 🙂 .
Het gaat al enorm veel beter, maar heb daar ook veel aangewerkt, en nog steeds 🙂 .
Mijn broertje gaat op en aan. Is op zijn manier bezig met groeien. Maar hij doet enorm zijn best. Soms een goede periode, soms niet. Maar goed, dat is natuurlijk met ons allemaal 🙂 .
Ik las dat jij nog maar 17 was, bijna 18, toen je moeder werd!? Jeetje, dat is inderdaad ook erg jong, maar wel heel fijn om te horen dat je er zo van genoten hebt, en nog steeds doet! 🙂
Veel liefs, Susanne
@Susanne, Lieve Susanne ik las verder weg dat je gelukkig een lieve stiefvader had , nou dat is zeker je redding geweest , dat moet een lieverd zijn , dus een geluk bij een ongeluk , dat zit gelukkig in je hart , em je moeder daar hoor ik je niet veel over , ? Ik hoef niet alles te weten hoor , sorry , het is puur uit bezorgtheid , maar het blijft een heel bijzonder verhaal , veel liefs Jannie
@Jannie, nee, ik heb verder geen contact met mijn biologische ouders. Ik weet ook niet of dat ik in de toekomst wil. Ben juist bezig met loslaten en er los van te komen en steeds meer mijn eigen Wezen te ontdekken. Dus het is okee :).
Liefs, Susanne
@Gordon,
Dankje.. Waarom zou dat tusssen die vragen staan en zorgt het voor een raar gevoel?
Mooie stukken schrijf je trouwens!
Dank je . Een placebo werkt door gedachtenkracht. Wij creëeren o.a. door te denken. Ik weet niet of sobec Alp staat voor placebo, maar kan me dit wel voorstellen. Sobec Alp als richtingaanwijzer?
@Gordon,
Het placebo effect is het fenomeen dat een patient (iets) beter wordt doordat hij/zij gelooft beter te worden,, medicijnen moeten dit fenomeen zien te overstijgen voordat ze als werkzaam bestempeld kunnen worden doordat het denken dat je een geneesmiddel binnenkrijgt er dus ook al voor zorgt dat je wat minder ziek wordt.
Hopelijk helpt dit! 😉
Waar komt dat Sobec-alp vandaan? Toen ik het voor het eerst las schrok ik me rot. Ik krijg er een naar gevoel bij.. Nergens wat over te vinden.
@Charlie, sobec alp— placebo?
@Charlie,
Hoi Charlie,
Dat heb ik ook! Ik lees dat woord, overigens voor het eerst, geen idee wat het betekent, maar het gaf me gelijk een naar gevoel, alsof ik ervan schrok, ofzo. Dat is toch apart zoiets?? Waarom hebben we en meer mensen dat??
Liefs, Susanne
Hallo,
Pas vanaf mijn 16e heb ik te horen gekregen over Nieuwetijdskinderen. Ik ben nu 28, dus zou onder de Kristalkinderen moeten behoren, maar de beschrijvingen van Regenboogkinderen op elke website die ik vind passen bijna perfect bij mij en het gekke is dat ik ook vaak regenbogen in foto’s op me of bij me heb. Nou kan ik ontzettend zweverig klinken en kan het ook gewoon toeval zijn door de camera en lichtinval hoor. Maar dat haalt het gegeven niet weg dat ik mij al heel lang onder de beschrijving van Regenboogkind kan vinden, en dat is iets om niet te ontkennen.
@Regenboogkind,
Ik weet niet waar de reactie is gebleven die ik hier op heb gekregen, maar mijn reactie daar op:
Nou, als ik dan als ‘verkenner’ op aarde ben gebracht had ik dat liever niet zo gehad; het is ronduit vermoeiend.
Nog een PS. Onze regenboogzoon heeft niks met eten. Als baby al dronk hij veel minder aan de borst dan ‘zou moeten’. Ik werd daar niet zenuwachtig van omdat hij toch goed groeide. Maar nu, als peuter, valt het op dat hij heel weinig eet en drinkt. Ik krijg daar van de omgeving negatief commentaar op. Hij is heel slank, maar niet mager, dus mijn gevoel zegt me dat het okee is. Echter, dat druist tegen de gevestigde orde in. Heeft iemand hier kennis over?
@Stefanie,
De gevestigde orde is onwetend en moet zich niet met jou en/of je kind bemoeien. Een kleine eter/drinker kan te maken hebben met iemand die al heel ver is qua zielengroei en dus haast geen drinken/eten meer nodig heeft. Het zou kunnen duiden op één van de laatste levens op Aarde, voordat hij zijn reis voort kan zetten in het hiernamaals. Dit is dus normaal!!!
Zelf ben ik een indigovolwassene (komt uit ’87) en ben zelf ook nooit een grote eter geweest. Ook ik heb een slanke bouw en heb me hier nooit druk om gemaakt.
@D,
Hoi D’ en Stefanie,
Ik heb dat ook! Nooit veel gedronken en gegeten, vollop toestanden thuis vroeger, nog steeds m’n stiefvader die vindt dat ik er veels te mager uitzie. Daardoor elk jaar allerlei testen om te kijken ‘wat er mis is’, tot aan dit jaar toe! En dat terwijl er nooit iets mis is! Vollop ijzer in m’n bloed, nieren, lever, die prima functioneren. Als kind was ik amper ziek en als volwassene is het alweer meer dan 10 jaar geleden dat ik 4 dagen de griep had. Ik ben tot nu toe nooit ziek. Wat voor weer het ook is, wie er allemaal om me heen dan ook lopen te proesten en kuchen. Mensen om me heen die er niets van snappen, waardoor ik er ook niets van snapte, maar na al die testen en testen, pff, haha, de arts zei “misschien heb je gewoon een heel sterk lichaam”. Beetje raar verhaal. En dus was dat de conclusie.
Zelf heb ik nooit problemen gehad met het feit dat ik weinig drink en eet, het is dat mijn omgeving daar dus met allerlei zorgen op reageerde. Ook nooit eetproblemen gehad in die zin wat betreft anorexia of boulimia, wat ook nog weleens gedacht werd, alhoewel zo mager zie ik er zeker niet uit. Hoe meer ik ‘geluiden’ uit mijn omgeving ‘loslaat’, hoe meer ik het eigenlijk gewoon prima vind :). Ik heb ook altijd gedacht dat we officieel zonder dat al zouden kunnen, maar dat het ooit in eerste instantie bedoeld was als toevoeging, van plezier. Eten en drinken als plezier. Niet als noodzaak om te kunnen overleven en pijn te voorkomen. Maar haha dat werd al helemaal niet serieus genomen :).
Ik eet wat ik eet, en het gaat prima. Verlies geen gewicht en kom niet aan en alles gaat prima :). Grappig dat ik jullie stukje nu lees! Eindelijk iemand die dit dus ook heeft, die zich hierin herkent! 🙂 Jeetje, nog nooit iemand anders hier over gehoord! Leuk! 🙂
Veel liefs, Susanne
@Susanne, Hoi Susanne ik begrijp wat je bedoel , ik heb het zelfde , altijd gehad , dat ik jong was en al getrouwt kwam mijn vader kijken of ik al gegeten had , elke dag 58 kilo 178 meter lang , ik had niks met eten en drinken , heel raar maar waar , alleen als ik draaierig werd dacht ik ooh ja ik zal maar eens wat eten , nu heb ik nog steeds iets van wat een vreet zakken om mij heen , ze zijn alleen met eten bezig , onze oudste is jaren achtervolgt door de schoolarts omdat ze te licht was , idioot ze was nooit ziek nooit , het zit in de Fam. . Denk ik heb 30 jaar geen griep gehad , ja nu komt het meer maar omdat ik astma heb , komt bij vader vandaan , een arts hier in het dorp had een gezegde aan de muur hangen , zo iets van als je weinig eet word je ouder op den duur dan mensen die veel eten , ik zeg het niet helemaal juist hoor , wel genoeg vitamine eten denk eten, maar als jij nooit ziek ben , laat die nstiefvader maar teuten , ben jij niet te oud om je eigen dat aan te laten leunen ? Nou Susan de h groeten , mijn oog viel op jou stukje , omdat het bij Niewe reacties staat , liefs Jannie
@Jannie,
Hoi Jannie,
Lekker toevallig, ik ben 1.75 en weeg 59/60. Al jaren en jaren. En tot nu toe nooit iets aan de hand. En wat jij hier onder schrijft over de schoolarts, haha, die had ik inderdaad ook achter me aan! 🙂
Het enige wat bekend was dat wanneer je slank of mager bent en dat maar blijft, dat men gelijk op het medische vlak af gaat. Terwijl ik ook ergens gelezen heb, overigens ook op deze site, in een artikel ergens, dat we door de veranderingen van deze tijd en de veranderingen in ons DNA, we minder behoefte aan bijv. slaap en eten zullen krijgen. Waardoor ik toen pas voor het eerst begon te denken; ‘Ooh.. zal het misschien dan dáármee te maken hebben?’ Dus ja, dat kan ook. Misschien heeft het dus ook wel te maken met de Tijd waarin we leven.
Veel liefs, Susanne
@Susanne, hoi Susanne in een reactie op dat eetgedrag van jou kan ik zeggen dat dat echt niet vreemd is hoor , ik had het vroeger al en mijn vader checkten vaak of ik gegeten had , tengoeden trouw , ik woog weinig bij een lengte van 178 weinig dorst , maar men is er nu van overtuigt dan minder eten of weinig, zie het boekje het vasten dieet , waar je twee dagen bijna niks eet , dat waneer je minder of weinig eet ouder kan worden dan zwaardere mensen , risico suiker ziekten ,dus al met al , geen punt , mijn oudste is ook door de schoolarts achtervolgt wegens laaggewicht , ze is beresterk , hoop dat hij door de moderatie komt ? Ik had een andere geschreven die is weg ? Vreemd , er staan soms dingen waarvan ik denk Huuh , die gaan wel door . Liefs Jannie
Het is heerlijk om een regenboogzoon te hebben, al kan hij vreselijk ongeduldig zijn en snel gefrustreerd worden als dingen niet direct gebeuren zoals hij het voor zich zag. Dat is dan ook meteen zijn enige ‘slechte’ eigenschap. Verder is alles vrolijk en energiek aan hem en brengt hij enorm veel vreugde in de wereld. Hij maakt met iedereen contact en past zich moeiteloos aan elke omgeving aan. (Gelukkig maar, want wij wonen soms in Amsterdam en soms in California, net hoe het ons uitkomt; dat was voor mij als kind niet mogelijk geweest want ik moest echt voorspelbaarheid hebben). Hij maakt altijd grapjes en tekent – nog geen twee jaar – de mooiste dingen met heel veel kleuren. Al toen ik zwanger van hem was voelde ik dat hij superpositief was. Hij ging heel liefdevol met mij om, al klinkt dat misschien vreemd. Voor mij was dat alsof ik van binnenuit therapie kreeg; mijn boosheid werd zo veel minder tijdens mijn prachtige zwangerschap van hem. Ook de geboorte was helend. Heb nog nooit zoiets moois meegemaakt; thuis in het water kwam hij ter wereld en bracht alleen maar geluk. Ongelooflijk dat ons, zijn immer bekvechtende ouders, dat is overkomen! (Nu, drie jaar later, bekvechten wij overigens bijna nooit meer, maar geven elkaar steeds familieknuffels – klef zou ik dat vroeger gevonden hebben). Ik snap alleen een ding niet. Ik denk dat mijn vriend en ik allebei Indigo’s zijn, maar hoe komen wij dan aan een regenboogkind?
@Stefanie,
Hey stefanie,
ik weet natuurlijk niks zeker maar ik denk dat nieuwetijdskinderen gewoon geboren worden waar ze zich nuttig kunnen maken. Je zegt dat jij en je man veel bekvechtten maar jullie zijn toch getrouwd wat betekent dat jullie het wss wel elke keer weer goed maakten. De ‘functie’ van kristalkinderen is het goedmaken van wat de indigo’s uit elkaar hebben gescheurd. Als jij en je man samen in staat zijn om het weer uit te praten dan hebben jullie denk ik, in principe, geen kristalkind nodig want jullie ruimen zelf de strijdstukken al op. Wat ik trouwens echt heel erg positief vind! 🙂
En nog een klein voorbeeldje: mijn moeder is een indigo, maar ik ook. Zij is niet in staat geweest om in haar eentje alle barrieres te doorbreken dus daarom ben ik ook nog gekomen, maar doordat ik ook al wel een paar eigenschappen heb van kristal zou het mij dan ook niet verbazen of ik nou een indigo, kristal, of regenboogkind zal krijgen later. De stadia; vechten, reinigen, liefde zijn in jouw geval nu alle 3 bereikt, geniet ervan! 😀
@Jade,
Ha Jade,
Dankjewel voor je mooie reactie. Dat is ook zo: die drie stadia hebben wij in onze relatie doorlopen en heb ik ook in mijn relatie met de wereld doorlopen. Met hulp van mijn zoontje, die het laatste zetje gaf om mij echt helemaal open te stellen voor de liefde in mij en om mij heen.
Als ik jouw reactie lees dan denk ik dat ook jij jouw moeder hebt geholpen, op jouw manier. Je hebt waarschijnlijk gelijk: nieuwetijdskinderen komen daar waar ze zich nuttig kunnen maken!
Stefanie
@Stefanie,
Hoi Stefanie,
Wat een mooi verhaal over je zwangerschap en je zoontje :)! En dat je je zwangerschap beleefde alsof je therapie van binnenuit kreeg, da’s bijzonder! 🙂 . Maar hij heeft toch niet jouw ‘negatieve’ energie, of boosheid las ik dat je schreef, uit jou ‘opgezogen’, om jou wat van jouw ‘last’ te bevrijden?
Zelf ben ik daar altijd wat bang voor. Dat ik zwanger ben en mijn kind negatieve energie bij mij gaat opzuigen, om mij te ontlasten, zeg maar, omdat je natuurlijk niet je kind wilt ‘opzadelen’ met überhaupt iets, laat staan je eigen negatieve energie. Ook al kan dat vanuit levenslessen, karma, liefde, noem het maar op, gebeuren, dan nog vind ik het moeilijk, het idee dat je eventuele zwaarheid, woede, welke vorm van belabelde negativiteit dan ook, doorgeeft. En tuurlijk, kan je kind dat misschien op zich hebben genomen vanwege zijn of haar eigen lessen, maar ik vind dat zelf een moeilijk iets nog.
Ik hoop dat jouw kindje daar vrij van is en blijft! 🙂 Als hij of zij daar vrij van is/blijft, dan is het volgens mij wat ze dus noemen een Regenboogkind, maar goed, dat is hoe ik het momenteel begrepen heb. Veel plezier met je kindje toegewenst! 🙂
Heel veel liefs, Susanne
Hi,
Inmiddels een jaar geleden is mij verteld dat ik een regenboog kind ben, iets wat ik toen niet begreep en niet heb uitgezocht. Inmiddels 25 jaar oud (1987) heb ik de keuze gemaakt om voor mijzelf te kiezen. Ik merk in relaties dat ik veel liefde geef, maar voor mij gevoel nooit tot weinig liefde terugkrijg, wat inmiddels heeft geleid tot een onzekerheid. Van de onzekerheid ben ik nu bewust en vandaar dat ik op dit moment mijzelf leer kennen en dus ook dit aan het uitzoeken ben.
Ik heb al veel boeken gelezen en gepraat met mensen die hier veel meer over weten dan ik. Ik heb een oude ziel, dat merk ik niet alleen, dat zien ook mensen om mij heen. Ik vraag mij dus af of bovenstaande geheel klopt. Voor mijn gevoel niet.
Ik herken mijzelf in veel van bovenstaande. Aan ouders met regenboogkinderen wil ik (inmiddels uit ervaring) meegeven dat regenboogkinderen erg gevoelig zijn, het vrolijke en goede zit er overduidelijk in, maar als er veel negatieve energie in de omgeving is (ruzies, pesterijen, e.d.) is dit iets wat regenboogkinderen voor zichzelf houden en de vrolijkheid gaan gebruiken om een “nice guy” imago te behouden.
Gordon, ik weet niet of je het eens bent met mijn commentaar, maar ik voel mij sterk aangetrokken tot dit stuk en het is mij verteld dat ik een van de voorlopers van de regenboogkinderen ben, ik heb ook een erg sterke connectie met regenboogkinderen.
Groet
Hi Alain,
Met voorloper bedoel je een regenboog kind, maar dan eerder geboren dan de grote groep? Tja, wie ben ik om daar iets over te durven zeggen tegen jou? jij weet het zelf het beste. Je hebt misschien die regenboog energie in je. Misschien combineer je die wel met andere vormen van energie, wie weet…Misschien komt die aantrekkingskracht voort uit andere redenen dan dat je er zelf 1 bent. Bijvoorbeeld dat je er mee gaat werken. Nogmaals, dat is iets wat jij eigenlijk al weet. Gr, Gordon
@Gordon, Nu ik er nog eens over nadenk voel ik ook aantrekkingskracht bij dit artikel en herken me in een aantal punten. Dus ik twijfel een beetje. Ik denk een combinatie van kristal en regenboog energie, als dat kan. Sowieso wel kristalkind, want herken me in zoveel dingen daarvan.
Dus ik dacht misschien is het dan gewoon alleen kristalkind omdat die grens zo dun is. Maar omdat ik die aantrekkingskracht voel twijfel ik weer. Snap dat je denkt dat mensen heb beste naar hun eigen hart moeten luisteren enzo, maar bevestiging is soms wel fijn. Zijn er ook therapeuten die dit soort dingen kunnen aanvoelen ofzoiets?
@Alain,
Beste Alain,
Zelf ben ik in april 1986 geboren en herken ook veel in de combinatie van sterren en regenboogkind. Ik herken je verhaal (alhoewel die natuurlijk hier zeer summier beschreven staat;)) misschien zijn we sterrenkinderen met regenboogvibraties?)
Lieve groet,
Quitje
Dag allemaal,
Ik heb 3 kinderen, die alle 3 ‘spiritueel’ gevoelig zijn. Waarom ik dit weet? Vanaf de geboorte van de eerste ben ik regelmatig door verschillende mensen in verschillende gelegenheden aangesproken over het spirituele niveau van mijn kinderen. In eerste instantie wilde ik hier niets van weten en stond ik er niet voor open, dit kwam voort uit mijn eigen angst. Toen de middelste regelmatig aangaf spookjes te zien ben ik met hem naar een kindertherapeut gegaan die eveneens heldervoelend was. Dit met het idee dat zij hem kon leren afsluiten voor de ‘spookjes’ die hij zag. Toen ik samen met mijn zoontje (08-2008) bij haar aankwam kreeg ik echter iets heel anders te horen dan ik dacht. Zij gaf aan dat hij een hele oude ziel was, nog voor de mensheid. Dat hij geen karma meer te verwerken had en totaal in balans was. Zijn energie was zo licht als een veertje. Zijn dagelijkse werk is het naar boven leiden van entiteiten, volgens haar doet hij dit met veel gemak. Zij gaf ook aan dat ze hem niet mocht maar ook niet kon afsluiten, daarvoor was hij te sterk. Zij had nog niet eerder een kind ontmoet die al vanaf de geboorte in totale balans met zichzelf was. Zij kon als kindertherapeut dan ook niks voor mij betekenen omdat er met mijn zoontje niets mis was, het lag meer bij mezelf. Vervolgens ben ik voor mezelf naar een balanstherapeut gegaan om te ontdekken waar mijn angst voor het spirituele vandaan kwam en om meer over dit onderwerp te leren. Hoe meer ik hoor, lees en begrijp des te beter kom ik in balans met mezelf. Het lijkt wel of ik ‘thuis kom’ zo vanzelfsprekend voelt alle nieuwe informatie die ik ontvang. Als ik dan lees over de Regenboogkinderen voelt het voor mij aan dat hij daaronder valt. Al zie ik mezelf eerder als een Indigo dan als een Kristal, maar ik kan er ook tussenvallen, 08-1979.
Bijzonder is hij zeker, maar dat zijn ze alle drie. Dat hij veel vreugde en liefde brengt is eveneens een gegeven. Hij leert me veel door er te zijn en door de dingen die hij zegt en doet. Toch maak ik me ook zorgen, wat wordt er nog van hem verwacht?! Al zal hem dit lukken, ik moet accepteren dat ik hem niet kan beschermen en dat dingen voorbestemd zijn, ik kan er alleen voor hem zijn. Voor nu geniet ik en heeft hij me geleerd anders te leren kijken.
Hey,
Ook ik heb een dochter met regenboog energie. Alleen heeft zij wel karma. Ze heeft namelijk al enkele levens op aarde achter de rug. 🙂
Ik weet dus niet of ze echt onder regenboogkinderen valt. Alleen is ze heel gevoelig, ontzettend lief heel rechtvaardig maar in tegenstelling tot bvb andere hooggevoeligen ook heel erg krachtig. Ze herstelt ontzettend snel. Ook zij heeft lang gesproken over kleuren die ze ziet. Ze spreekt trouwens van een fles boven je hoofd, waaraan ze kan zien of ze iets meent of niet of hoe je je voelt. Maar nu ze ouder is geworden (6) wil ze er niet meer over praten. Ik kijk uit naar de dag dat ze haar angst overwint en helemaal in haar kracht gaat staan. Maar zoals hier al een paar keer is gezegd het zijn prachtige wezens de kinderen van nu. Ze zijn zo vol vertrouwen en kijken ontzettend wijs uit hun ogen. 🙂
ik ben zelf regenboog kind.
maar ik heb vraag?
ik zie allemaal kleuren en die kunnen zeggen wat er de volgende dag gebeurt.
maar ik begrijp de kleuren niet.
weet jij wat ze betekenen?
@voilet, Er zijn nog niet veel regenboogkinderen en die er zijn, zijn nog erg jong. Ik denk dan ook eerlijk gezegt niet dat iemand je hier precies antwoord op kan geven. Maar misschien helpt het als je de betekenis van aura kleuren opzoekt en/of je verdiept in de kleurenpsychologie?
Warme Groet
Oké is goed hoor!
Het was een korte zin, maar niet kort af bedoeld. Ik geef er de voorkeur aan als mensen zelf naar hun hart luisteren. Dat weet het beter dan ik namelijk. Fijne dagen!
Heey gordon! (vind je het eigelijk wel goed dat ik zoveel vragen stel???) mijn nichtje is in 2010 geboren en wordt 24 december 1. Ze is het liefste meisje ter wereld(nu al) maar ik voel een hele sterke energie bij haar.ook voelt ze een ander zijn emoties bijv.toen mijn oma begin dit jaar overleed moest ik heel veel huilen en toen kwam ze naar me toe en bleef me net zolang knuffelen tot ik gestopt was. En ze lacht altijd!! En ze zeggen toch dat kinderen na hun eerste verjaardag hun paranormale gaven kwijt zijn ? Nou onze opa is vorig jaar overleden en als ik de aanwezigheid van een geest voel begint ze spontaan te lachen naar de plek waar de aanwezigheid is . Ook als ik haar in bed leg voel ik dat er iemand mee kijkt en dan gaat ze recht opstaan en tegen die plek brabbelen. Nu is mijn vraag is ze een regenboog kind??
@Selina, klinkt als een mooi en bijzonder liefdevol kindje. Ik geef nooit een antwoord op dat soort vragen, trouwens.
“. Een peuter heeft een moeilijke tijd om dat te leren begrijpen. Ze voelen als ze sap “denken”, dat dan “sap” natuurlijk en onmiddellijk zal verschijnen.”
geweldig stuk … ik kijk uit naar het eerste regenboogkind in mijn omgeving … dit is toch wat we Moeder Aarde en de mensheid toewensen.
ik ben vooral verheugd over de mededeling dat ze niet in disfunctionele gezinnen geboren zullen worden, thank God for that!
Ik heb een sterren(klein)kind en drie regenboog(klein)kinderen en er is een verschil te merken. De regenboogkinderen zijn enorm zelfbewust, enfin : het hele lijstje van eigenschappen is op hen van toepassing. Mijn sterrenkleinzoon daarentegen is wat onzeker, vindt nogal moeizaam zijn draai (in het onderwijs) maar is ongelooflijk creatief en behulpzaam.
Zoals met erfelijkheid, worden eigenschappen sprongsgewijs doorgegeven, zijlings of door een generatie over te slaan. Zo blijkbaar ook bij de sterren- kristal- indigo-regenboogkinderen.
Zelf behoor ik tot de eerste golf van sterrenkinderen, geboren tijdens WO II.
Mijn eigen kinderen verkozen het duister te dienen…
@anel, omineuze laatste zin… maar los daarvan: welkom hier.
@Gordon,
Die laatste zin klinkt nogal somber, maar was slechts een vaststelling. Omdat ik intussen weet dat hier continue manipulatie in het spel was, heb ik daar korte metten mee gemaakt en de manipulator die mij ook nog aanviel, de hele rommel teruggestuurd (volgens de raadgevingen van AA Michael). Ik kan niet toelaten dat iemands vrije wil met occulte praktijken aan banden wordt gelegd. Dus blijf ik hoopvol gestemd in het wakker worden van mijn kinderen.
Overigens : dankjewel voor je verwelkoming. Ik bezoek dagelijks deze voortreffelijke en erg positieve site, maar voel mij zelden geroepen om te reageren.
ik vind dat doreen virtue een heel prachtige kloppende beschrijving heeft gegeven van wat een regenboogkind is en waaraan je ze kan herkennen…Mijn kind werd al wel herkend door een mijn broer die een heel vroeg engelenmens is, waarschijnlijk omdat ze beide geen karma hebben en zoveel onvoorwaardelijke liefde in zich hebben…Ik was zelf helemaal niet zo op de hoogte van de termen die ze bepaalde mensen hebben gegeven totdat zo’n twee jaar geleden een stem tegen me zei dat ik een kristalkind ben, geen ideee wat dat was nog nooit van gehoord…ff googlen en ja hoor zoveel herkenning..dat ben ik! N u heb ik zelf een regeboogkindje van bijna 1 jaar oud…Heel mooi dat ze totaal geen angst hebben van ieder mens houdt het leven als een groot feest beschouwt zoveel vreugde en liefde…Werkelijk prachtig…maar soms ook wel erg vermoeiend uit enthousiasme slaapt yanara bijna niet en ik ook niet…Ik vraag me af of andere ouders daar ook last van hebben, yanara is zo druk ook s nachts ze slaapt hooguit een uuurtje achtereen of ze moet erg moe zijn dan slaapt ze langer….wie heeft er tips voor mij zodat ze wat meer rust kan nemen..ik vraag haar regelmatig om te gaan slapen omdat mamma moe wordt zo, maar meestal weigert ze s nachts wil ze vaak wel verder slapen maar overdag hooguit een half uur…
@jamila,
het kan zijn dat ze je bewust wil maken van jezelf. Neem jezelf genoeg rust? ben je altijd aan het liefde geven naar anderen toe zonder je eigen grenzen daarin te bewaken? Zijn er teveel prikkels om haar heen(ok al is het positief?)Rust en regelmaat is belangrijk voor jezelf en ook voor kinderen. Wees duidelijk naar haar en zeg als ze gaat slapen dat het belangrijk is om goed rust te nemen en dat ze 10 uur slaap nodig heeft en desnoods laat je dat haar zien door middel van een klok. Ook als is ze heel klein , ze snapt het heel goed.
Dag Gordon,
Hier ben ik weer ruim 1,5 jaar later eerder heb ik geschreven over mijn dochter Yanara Jade. ze slaapt inmiddels als een roos minimaal 10 uur achter elkaar. ik lees ook nu pas je reactie op mijn eerdere bericht en ik heb het haar idd gezegd ik wil nu slapen jij moet gaan leren slapen lieve lieve schat en het lukte haaar ik heb wel gemerkt dat zij in de natuur als een roosje sliep en dat ze erg gevoelig is voor straling e.d. het is heerlijk en zo’n wonder om zo’n prachtig en stralend wezen om me heen te hebben. elke dag herrinnert ze er me aan hoe het is om zonder angst te leven ze daagt me uit hetzelfde te doen..ze is werkelijk een engel en ben dagelijks zo dankbaar voor haar aanwezigheid en de belangrijke boodschappen/lessen die ze me aanbied. Ik mis het contact met ouders van regenboog kinderen om me heen, ik heb zelf 1 keer eerder een verwante ziel van mn dochter gezien helaas woont ze in Berlijn. Ik loop met Yanara tegen een aantal dingen aan in deze wereld wordt ze niet altijd begrepen ook niet door heel gevoelige mensen ze functioneert op zo’n ander energetisch level dan alle andere lichtwerkers/nieuwetijdskinderen. Ze werd laatst afgewezen door een gastouder die zelf ook heel gevoelig is ze wilde niet voor haar zorgen omdat ze simpelweg haar energie niet begreep ik heb het haar geprobeerd uit te leggen maar ze kon er niet mee omgaan. Naast dat het bij mij veel oud verdriet opriep het niet begrepen worden door je omgeving als kristalkind kwam bij mij ook de vraag/verlangen om andere ouders van regenboogkinderen te zien of te spreken. Ik heb het geluk inmiddels 2 volwassen engelenmensen om me heen te hebben mijn broer en een vriend van hem ik kan alleen maar naar hen kijken en ze bewonderen al schrik ik er soms van hoeveel ze verkiezen door te maken in dit leven en met hoeveel onvoorwaardelijke liefde ze dat doorstaan zo’n kracht zo;n licht zoveel begrip maar ook zo menselijk.ze hebben doorgaans nog erg veel moeite om hun plek op aarde te vinden maar zijn dragers van zoveeeeel liefde. bedankt voor het maken van je site er staat inmiddels al zoveel niet kloppende info over de term regenboogkinderen op het internet dat ik blij ben dat jij het wel verwoord zoals het werkelijk is.
Harte groet,
Jamila
Onze jongste geboren in 2005 straalt de kleuren van de regenboog. Als je hem vraagt wat zijn lievelingskleur is, zegt hij; alle kleuren van de regenboog. Hij straalt vreugde en liefde uit naar iedereen. Hij staat vol in zijn eigen ik kracht en weet wat hij wil. Hij maak tevens geen keuze tussen het een of ander, hij staat voor eenheid. Benoemt alles wat hij paranormaal ervaart als de gewoonste zaak van de wereld.
Wat ben ik dankbaar voor zijn komst en wat kan ik veel van hem leren.
@Joke, dank je wel voor het delen. Het zijn mooie mensen he? die ” kleintjes” van nu. Warme groet, Gordon
Hallo,
Ik heb een zoontje van 9 en is dus van 2002. Hij heeft een heel mooi geboorte getal: 22-02-2002. Alles over indigo lijkt overeen te komen maar wat is hij nu? Een regenboogkind of een indigo? Mijn andere zoontje is van 2004. Wat hij is weet ik eigenlijk (nog) niet.
@Therese, een lastige vraag, die ik niet zo 1, 2,3 kan beantwoorden. De scheidslijn tussen indigo/kristal en regenboog ligt niet altijd in/aan de leeftijd. Het ligt meer aan de doelstelling waarmee deze kinderen naar aarde komen. Met welke missie? De oudere kinderen/volwassenen combineren vaak de energieën, soms doordat ze in een overgangstijd geboren worden van de energieën. Vraag het eens (in gedachten) aan je zoontje. Misschien krijg je een antwoord.Vraag eens wat ie komt doen hier… Warme groet, Gordon (oh ja, en vraag eens waarom ie bij jou is…)Sta open voor alle manieren waarop het antwoord naar je toe komt.
Hey hallo,
Ik wil graag meer info over deze kindjes.
Omdat we hier een leuke fam. er van hebben.
Is hier een boek(en) van!
Ik hoor het graag.
@ruby, geen idee of “er” een boek van is. Misschien heeft Doreen Virtue er al wat meer over geschreven? Heb je de andere artikelen met het onderwerp regenboog kinderen al gelezen? Warme groet, Gordon
Aha, ik heb het artikel gevonden… 🙂
Ik voel inderdaad dat het groeiend wezentje in mijn buik bijzonder veel vreugde en vertrouwen bezit. Voel ook geen angst bij haar… Ze voelt verder aan als erg krachtig en tegelijk erg zacht. En dat op zich is al een wonder om te mogen ervaren…
TOTALE HERKENNING: Ik heb er een, zo’n regenboog peuter!!!!!!! Ze is nu 3 jaar (nov 2010)
Ongelooflijk, ik weet niet eens of ik hier allemaal wel in geloof maar toch: ik heb er hier een!
De levensvreugde, heb opzuigen van het leven, haar uitbundige uiting van vreugde, van wat ze voor anderen voelt. Binnen 10 minuten in een vreemde omgeving springt ze bij iedereen om de nek, en niet als allemansvriend maar ze toont echte liefde naar deze vreemde mensen. Het liefst springt ze zelfstandig rond op wat voor feestje dan ook, dan is ze helemaal in haar element en iedereen weet dat ze geweest is, geen ontkomen aan.
Wow! En nu? Gewoon van genieten of moet ik iets?
Ik moet haar heel eerlijk behandelen merk ik, liegen heeft geen zin, ze houdt gewoon vol totdat je het echt zegt. Alles moet direct gebeuren, even wachten? ze kijkt me niet begrijpend aan…. Totale frustratie als ze niet de aandacht krijgt die ze verdient voor iets wat ze moeilijk onder woorden kan brengen, daar let ik op, dat helpt. Ik heb altijd geweten dat ze anders is, zeker nu ik een tweede kind heb die ‘gewoon’ is, dat maakt het extra duidelijk.
@Marieke van Schoonhoven, fantastisch! ♥
Hoi Marieke,
leuke en spontane reactie en wat ik heb gelezen is heel herkenbaar!De onze heet Adam, geboren 15 oktober 2010 en niet bij te houden. Op vakantie rende hij spontaan op ruziende zwervers af en wist een glimlach te toveren op beide gezichten. Hij deed niets maar wachtte gewoon af. Toen was hij ruim 1, kon net lopen, was weer ontsnapt! Kent totaal geen vrees, wat ons best veel zorgen oplevert. Danst het liefst de hele dag en zijn lach schatert echt als een waterval. Toch heeft hij ook heel lastige trekjes. Zo accepteerd hij geen nee, wil alles wat hij ziet, om dan weer te delen en is ontzettend aanwezig. Al een paar keer ontsnapt en moet echt de hele dag gevolgd worden. Heb nog geen andere kinderen gezien, die ook zo zijn, ook niet op peuterspeelzaal. We krijgen wel veel reacties. Succes en geniet van je kind, zij doen het al!
@Marieke van Schooarnhoven,
Hoi Marieke,
dank je voor het delen van jou ervaringen van je regenboog peuter. ik lees zelf deze ervaringen graag omdat ik hier veel van leer.
Het wordt moeten heb ik zelf een hekel aan en gebruik ik liever niet, het zou wel mooi zijn als je je peuter wilt delen met anderen mensen. Hier mee wil ik zeggen laat anderen mensen kennis met haar maken als dit ontstaat zodat zij de les van de liefde kan en mag doorgeven.
@brenda, Wat leuk om te lezen over jullie ervaringen met regenboogkinderen! Ik zelf vind het heel interessant en weet er ook nog niet zoveel over, dus dan is het extra leuk om dat te lezen. Zelf ben ik een kristalkind. Lijkt me heel leuk om eens een regenboogkind te ontmoeten. Wie weet krijg ik er later zelf ook 1, maar heb eerst veel carrièreplannen 🙂
Hé? Eerst had je dus Indigo-, toen Kristal- en tenslotte Regenboogkinderen? Waar in dit verhaal passen dan de Sterrenkinderen (of zelfs Zonnekinderen) waar ik ook op deze website overlees? Op een andere website las ik ook nog over Violetkinderen en die vind ik al helemaal niet terug in dit verhaal.
Tegenstrijdigheden maken een theorie niet geloofwaardig, toch?
een goede vraag!
in de juiste volgorde:Violetkinderen-Indigokinderen-Kristalkinderen-Regenboogkinderen, kunnen allemaal sterrekinderen zijn, als ze dat al niet zijn. Lees maar eens waarom-zijn-er-sterrenkinderen-op-aarde-door-phoebe-lauren
tegenstrijdigheden kunnen ook voortkomen uit de hoeveelheid verschillende (mis)informatie. Ik raad iedereen altijd aan zijn/haar eigen gevoel te volgen.
@Gordon, Ik heb net op internet gekeken en ik kan niks vinden over violetkinderen 🙁 zou je daar misschien een artikel ver kunnen schrijven? 🙂
@Jade,
google op violet children – dan kom je er wel.
Hoi Jade, ik zie dat je al aardig actief bent op deze site gezien je reacties op de verschillende stukken op de site 😆
Maar nee, ik zie me niet zo 123 over de violette kinderen schrijven. Als dat eens opkomt bij me dan misschien wel,maar voorlopig zie ik dat niet gebeuren. Ik ben momenteel meer bezig met andere dingen dan schrijven.
Als je nou nog een beetje meer leest; en eens goed naar deze site kijkt. Wil je me dan nog eens vertellen wat je absoluut op deze site zou willen zien?Of wat je mist?
Warme groet,
Gordon
@Gordon, Heee Gordon,
sorry voor mijn late reactie,, ik was vergeten om de knop aan te klikken waardoor je een email krijgt als er een reactie op jouw reactie is geplaatst. Ik zit net even flink rond te kijken naar mijn oude reacties, vandaar dat ik deze toevallig weer tegenkwam. 😉
Wat ik na nader onderzoek heb gevonden over de violetkinderen is dat het een andere benaming is voor de indigo s maar ik geloof dat er wel degelijk een verschil in zit. Kan het kloppen dat dat de vroegere indigo s waren/zijn?
Is prima. Je moet ook tijd hebben voor andere dingen, alleen hetzelfde doen is saai en naar mijn mening ongezond! haha.
Ehmm, ik heb inmiddels al wel flink rondgekeken op deze site en zoals je vast wel vernomen hebt mail ik veel op deze site met David. Maar waar vooral ik erg tegen aangelopen ben is dat ik bijna niks kan vinden over alle 24 (ik geloof persoolijk dat het er 24 zijn) planeten/werelden/dimensies waar de sterrenmensen vandaan kunnen komen. Wat ik graag zou zien is eigenlijk, hoe stom het misschien ook klinkt, een soort van uitgebreide vragenlijst. Ik wil hem zelf wel opstellen 😉 David en ik zijn het bijvoorbeeld over bijna alles eens tot nu toe en dat begon met onze gezamenlijke afkeer tegen het woord sobec-alp. Hij had er verder niet op gereageerd omdat hij zich de vreemde eend in de bijt voelde. Mijn bedoeling is dat mensen met zulke buitenvallende opvattingen elkaar kunnen vinden. Een overeenkomende visie bevordert naar mijn mening de spirituele groei 10 x beter dan telkens vastlopende discussies te creëren.
Zal ik binnenkort aan die soort van vragenlijst beginnen? Ik heb nu namelijk tentamenweek maar over 1 week heb ik kerstvakantie en tijd genoeg 🙂
Warme groeten terug, Jade
@Jade,
maar wat is dan toch dat sobec-alp? Kreeg er inderdaad een heel vreemd gevoel bij, schrok toen ik het las. Als je het achterstevoren leest dan staat er placebo. Ik heb me suf gegoogled maar kan nergens vinden wat het is. Misschien een beetje een late reactie maar dacht misschien weet iemand hier intussen wat het is?
Gedachten kracht, denk ik. Creatie en manifestatie door denken