Na enige aarzeling besloot ik mijn zoektocht naar de mogelijke oorzaak van mijn veronderstelde ‘bipolaire stoornis’ uit te breiden tot minder vaak bewandelde paden. Na het lezen van enkele boeken van hypnotiseur Michael Newton en Brian Weiss over het uiterst interessante onderwerp vorige levens, ging ik op zoek naar een regressietherapeut bij mij in de buurt.
door Sharon van Haren
Al gauw stuitte ik op een prettige, heldere website waar ik tot mijn teleurstelling wel de volgende zin tegen kwam: ‘Deze therapie is echter niet geschikt voor mensen met een diagnose van geestesziek. Denk aan Psychotisch of Manisch.’
Ik besloot deze therapeute een e-mail te sturen en nadat we wat van gedachten hadden gewisseld, besloten we toch een afspraak te maken. In mijn omgeving reageerde de meeste mensen echter behoorlijk gereserveerd. Was dat nou wel verstandig? Stel dat je ‘blijft hangen’?
Tijdens de eerste ontmoeting met de therapeute, besloot ik dit laatste direct aan te kaarten want ik vond het toch wel een beangstigende gedachte. De therapeute stelde me gerust en vertelde dat ze een dergelijke situatie in haar praktijk nog nooit had meegemaakt. Ik voelde me op mijn gemak bij haar en na enkele vragen beantwoord te hebben, gingen we van start.
Ik was nerveus en nog steeds enigszins sceptisch maar tot mijn verbazing kwam ik inderdaad terecht in iets wat leek op een vorig leven. Ik was een man van rond de dertig en was de assistent van een machtige, rijke man; vermoedelijk rond het jaar 1900 in Engeland. Samen met mijn vrouw woonde ik ergens op het platteland.
Later in de sessie zag ik mezelf gehaast en nerveus door een grote stad (Londen?) lopen op weg naar een groot, grijs gebouw met grote, ronde pilaren. Het was een gerechtsgebouw en het was de bedoeling dat ik voor mijn werkgever zou getuigen. Deze was beschuldigd van afpersing en was in de volledige overtuiging dat hem niets kon gebeuren. Ik zag hem minachtend en zelfverzekerd naar me glimlachen.
Ik wist dat het niet uit maakte wat ik zou zeggen in mijn getuigenis; hij zou hoe dan ook vrijuit gaan. Er ging ergens een knop bij mij om en ik besloot mijn geweten te volgen: Ik kon me er niet toe zetten deze criminele man te steunen!
Ik wist immers dat hij schuldig was. Gehaast verliet ik daarna het gerechtsgebouw en voelde me angstig en onrustig en mijn gedachten sloegen op hol. Ik wist absoluut zeker dat ik mijn doodsvonnis getekend had door deze beslissing.
Later zag ik mezelf op een grasveld zitten waar ik langzaam weer tot rust kwam. Ik leefde nog steeds! Misschien was ik veilig en had ik de situatie toch verkeerd ingeschat? Op dat moment werd plotseling van achteren mijn keel dichtgedrukt en stierf ik. Mijn laatste gedachte kreeg ik scherp door; ik had heel graag willen weten wie de persoon was geweest die dit had gedaan, omdat ik zijn gezicht namelijk niet had kunnen zien.
Mijn ‘moordenaar’ leeft nog..
De therapeute bracht me naar een voor mij veilige omgeving, en vroeg me nogmaals of ik de moordenaar kon zien. Ik was stomverbaasd! Het was D.! Deze ‘D.’ had mij 12 jaar geleden getracht van het leven te beroven! Tijdens een, wat hij zelf achteraf, ‘drugspsychose’ noemde. D. zei zich er niets meer van te herinneren en later heb ik hem dit destijds vergeven. Hoewel dit misschien behoorlijk heftig klinkt, heb ik de afgelopen jaren nauwelijks aan dit voorval gedacht. Ik meende dat het afgerond was en allang verwerkt…
De toegenomen hersenactiviteit en versnelde gedachten hebben we in deze sessie echter niet meer behandeld. Ik was moe en er leek nog een soort weerstand in mij aanwezig. Achteraf bezien kan ik natuurlijk met geen mogelijkheid vaststellen of deze gebeurtenissen écht gebeurd zijn. Toch lijkt er in deze geschiedenis een bepaalde logica te zitten en het lijkt net of er door deze therapie bepaalde puzzelstukjes op hun plaats gevallen zijn.
De therapeute wist me te vertellen dat het heel goed mogelijk is dat in dat leven nog niet de echte oorzaak besloten ligt van mijn ‘bipolaire stoornis’. Misschien gaat die nog verder terug… Ik weet dit zelf natuurlijk ook niet, maar omdat deze sessie voor mij een positieve ervaring was, zal ik in het nieuwe jaar zeker nog een afspraak met haar maken.
Overigens zijn er gedurende deze sessie, meerdere onbewuste patronen aan het licht gekomen, die ik hier niet verder zal benoemen, maar ze hebben me in ieder geval meer inzicht gegeven in mijn familiebanden!
Regressie en reïncarnatietherapie zijn – zover ik weet – absoluut geen gangbare therapievormen voor de behandeling van ‘psychoses’. Ik vermoed zelfs dat de meeste psychiaters dit ten stelligste zullen afraden. Maar omdat het mij een bevrijdend en zelfs helend gevoel gegeven heeft, vond ik het absoluut de moeite waard om deze ervaring hier met jou te delen.
© Sharon van Haren (site)
