Down dagen
Er zijn van die dagen, dat het dagelijks leven wel een voettocht door de modder lijkt. Dan modder ik maar aan en kom bijna tot niets. Langere periodes dat het niet vlotten wil met mij en de rest van de wereld ken ik ook.
Ooit, lang geleden, besefte ik op een kwade dag in zo’n periode, dat ik me ergerde aan de vogeltjes. Dat juichte en jubelde maar in het rond, terwijl ik me ongelukkig liep te voelen. Het was alsof die kwinkelerende beestjes me opriepen om vrolijk te zijn, te genieten van het voorjaarszonnetje en van het leven in het algemeen, maar dat lukte me maar niet. En daar schaamde ik me dan weer voor. Rotvogeltjes, vond ik. Die kwetteren en zingen maar alsof het niks is. Confronterende krengetjes…
Van die downdagen heb ik heus nog wel. Die horen bij me zoals het weer bij de aarde hoort. Maar intussen heb ik een veel opener en betekenisvollere relatie met vogels en andere dieren. Sinds ik het pad van het innerlijk sjamanisme* bewandel, heb ik een aantal van hen zelfs als krachtdieren mogen ontmoeten. Ook nu word ik nog wel eens geconfronteerd door een dierlijke helper, of goedmoedig uitgelachen. Maar nu vráág ik erom…
Een merel op de vensterbank
‘Wat betekent het als je een wolf als krachtdier hebt?’ wordt me wel eens gevraagd. Of: ‘Wat zegt het als er alsmaar een merel op mijn vensterbank verschijnt?’ Pasklare, algemeen geldende antwoorden op zulke vragen zijn er niet. Dat zou geen recht doen aan het samenspel tussen mensen en dierwezens. Door ons open te stellen, gaan we steeds meer zien. Door goed te kijken wat er gebeurt, krijgen we onze eigen antwoorden.
Neem nou die merel op die vensterbank. Die maakte de vrouw die hem zag zo nieuwsgierig, dat ze ging googelen op de sjamanistische betekenis van de merel. Via via belandde ze toen op mijn website. Daar las ze, dat ik workshops geef over de werking van je voorouders en hoe je steun van ze kunt ontvangen – ‘Wie voor ons leefden, staan achter ons.’ Dat was precies wat ze zocht! Samen met haar zussen kwam ze bij me. Voor haar was de merel dus een boodschapper die haar aanzette om contact te maken met haar voormoeders en voorvaderen. En hij hielp de band met haar zussen versterken. En meer. Van het een kwam het ander.
Voor iemand anders betekent een merel op de vensterbank weer iets heel anders. Als we het contact aangaan en onze intuïtie volgen, krijgen we de aanwijzingen en antwoorden, die voor ons persoonlijk gelden.
Medicijnen… maar dan anders
Natuurlijk hebben de verschillende dieren zo hun specifieke kwaliteiten. Hun ‘medicijn,’ zeggen de indianen. Medicijn betekent dan: helende werking. De kracht of eigenheid van een dier werkt als helend medicijn als we die kwaliteit in onszelf aanspreken. Zo sporen kraaien mij aan, om te zeggen wat ik te zeggen heb, ook als het niet fraai is. Ganzen vertelden me, dat het helemaal oké is om schijnbaar omwegen te maken, want dat ik toch altijd weer uitkom bij mijn innerlijke bestemming. Je zou kunnen zeggen dat dit boodschappen zijn die voor iedereen op zijn tijd gelden. Maar naarmate je je meer verbindt met een dier of als het zich als krachtdier aan je kenbaar maakt – en jij daar ‘ja’ tegen zegt – kan het een persoonlijke raadgever worden in allerhande situaties. Natuurlijk vraagt dat investering en oefening, maar welke relatie vraagt dat niet? Een krachtdier nodigt je uit in zeker opzicht te worden zoals hij of zij. Dat is waar een kracht- of totemdier voor komt: jou te spiegelen wat je in huis hebt.
De roep van de wolf
De wolf is dus een van mijn krachtdieren. Al voordat ik een sjamanenleraar zocht droomde ik van een jonge wolf en voelde ik me aangetrokken tot dit dier. Later kwam hij terug in meditaties en zei hij tegen me: ‘Het wordt tijd dat je je nu eens echt met mij gaat verbinden.’ Dat begreep ik. Tot dan toe was ik er eerlijk gezegd een beetje romantisch mee in de weer… Women who run with the wolves… vrije wezens… Dat wou ik ook wel zijn… Daar is niks mis mee, als opstapje, maar leren van de kwaliteiten van je krachtdier en ermee werken in het dagelijks leven bleek een stuk veelzijdiger. Het vraagt meer en het geeft meer. Door te lezen over wolven, ze te observeren, ze mediterend te ontmoeten, ging ik er een energetische verbinding mee aan. Zo kwam zijn rijke medicijn voor mij tot leven.
Een boodschap die ik ooit van de wolf ontving toen ik twijfelde over het publiceren van een bepaald artikel was: ‘Als jij jouw geluid laat horen, geeft het universum altijd antwoord.’ Met andere woorden: als jij dit naar buiten brengt, zet je iets in beweging. Het gaat niet om schouderklopjes en gejuich alom, maar om deze visie toe te voegen aan het geheel. Voor mij was dat destijds een heel fijne bevestiging. Ik begreep waar het over ging.
Later kwamen er nog andere krachtdieren op mijn pad. Bepaald niet allemaal van die imposante kanjers. Sommige knuffelbaar, andere helemaal niet. Maar wie had in tijden van rotvogeltjes ooit kunnen vermoeden, dat ik nog eens blij zou zijn met de boodschap van een doodgewone duif of me iets zou aantrekken van de wijsheid van een libel? Ik niet. Laat staan dat ik nu met veel plezier trainingen geef om de innerlijk sjamaan in anderen wakker te maken…
* Innerlijk Sjamanisme is een moderne vorm van sjamanisme, ontwikkeld door Ria Font Freide, een Nederlandse leraar bij wie ik aanklopte op mijn zoektocht naar betekenis. Het is een eigentijds sjamanisme, met vormen die passen in onze Nederlandse cultuur en levenswijze.
Over de auteur
Riet van Rooij is spiritueel coach en eigentijds sjamaan. Ze schreef het boek ‘Zwanger met hart en ziel‘ en tientallen artikelen en blogt. Ze geeft consulten, workshops en trainingen. O.a. Medicijnwandelingen, Vrouwencirkel ‘Binnenstebuiten’ en de jaartraining ‘Vrouwenwijsheid aan de rivier’ http://www.rietvanrooij.nl
Mooi om te lezen hoe er interactie kan ontstaan tussen dieren in het wild en mensen.
Wij hebben thuis jarenlang een paar konijnen gehad. Eerst een Frans dwerghangoor’binnen’konijn en na zijn dood nog een 6-tal ‘buiten’konijnen. Niet tegelijk, maar steeds een koppel van een ander soort. Als ik niet lekker in mijn vel zat of ‘woorden had gehad’ met mijn ouders ging ik altijd rehabiliteren bij de konijnen. Oké, een dialoog zat er niet in, maar ze zorgden wel voor rust in mijn hoofd.
Tijdens een bezoek aan de vlindertuin in Dierenpark Emmen vond zo’n enorme, tropische vlinder mijn neus wel een geschikte landingsplaats. Ik heb het zelf natuurlijk niet gezien en mijn eigen zicht was wazig met die vleugels voor mijn ogen, maar het gaf wel een kick dat zo’n kwetsbaar en schuw diertje notabene rustig op mijn neus gaat zitten.
Paar jaar geleden zat ik op een terrasje waar nogal wat tamme duiven rondscharrelden in afwachting van wat (zoute) pinda’s. Nu is dat niet zo vreemd, ware het niet dat één duif op de lege stoel naast me kwam staan en van daaruit op mijn arm klom en ik haar met de hand kon voeren.
Tenslotte ook wel heel bijzonder: op weg naar mijn werk vorig jaar, kwam ik ‘s morgensvroeg bij een beek in mijn woonplaats een zwanenfamilie tegen op de weg. De beek gaat daar onder de weg door en komt pas na zo’n 50 m weer tevoorschijn, maar de weg maakt een bocht dus ze moeten elke dag een stukje klunen.
Ik zette de auto stil op de weg, zodat de beestjes vrij baan hadden. Prachtig om te zien en het was alsof ze me bedankten, want één van de ouders maakte een soort van kniebuiging, waarna één van de drie kuikens dat ook deed.
Sindsdien kijk ik elke dag of ze er zijn. Maar intussen is het verschil tussen de jonge en oude zwanen niet meer zo duidelijk te zien, teken dat ze het naar hun zin hebben.
Beste Jannie,
Wat mooi om te lezen wat je schrijft naar aanleiding van mijn artikeltje. Mijn ervaring met de dieren is, dat ze – als je op hen leert afstemmen – een soort boodschappers kunnen worden van informatie uit de andere werkelijkheden. Ze vormen dan een soort brug tussen het ongeziene en onze aardse wereld. Ze lijken dan te komen uit het voorgeboortelijk bestaan of de dimensie na dit leven, voorouders en overledenen, maar in mijn begrijpen staan ze in verbinding met al die dimensies en voor wie ervoor openstaat brengen ze dan een gevoel over, troost, een sfeer, maar ook een innerlijk weten. Het hoeft dan niet letterlijk zo te zijn dat je moeder een merel is geworden, maar dat die merel de boodschapper is die je die verbinding over de dood heen laat voelen. Dat er vanuit de andere dimensies ook gebruik wordt gemaakt van de dieren om energie over te brengen. Hoe het ook is, troostrijk en verruimend is het zeker.
Als je meer over innerlijk sjamanisme wilt weten, kijk dan ook maar eens op http://verenigingandromeda.nl/
Hartelijke groet, Riet
Vroeger toen ik jonger was trok ik altijd lieveheersbeestjes, vlinders en libellen aan als een magneet ijzer. Dan kon ik gewoon rondlopen ergens in een veld en ineens zat er dan een joekel van een libel op mijn arm. Ik bleef dan altijd kalm en stil staan, en keek dan rustig naar de situaties die naast mij afspeelden. Vaak wouden anderen dat ik dat dier en dan met geweld eraf haalde en keek ik ze aan alsof ze gek waren. Mijn antwoord was dan ook altijd nee. Waren ze gek geworden of zo! Waarom zou ik dieren eraf gooien als ze goed zitten?
Het begon allemaal toen ik met een jaar of zes een lieveheersbeestje uit het water redde en voorzichtig op de grond neer legde om te drogen. Sinds dat dier in een waterton gevallen was en er telkens water op gepompt werd. Ze hadden toen niet naar mij willen luisteren om te stoppen met pompen dus was mijn hele arm nat. ( En ik hield niet zo van natte mouwen )
Een andere keer heb ik aan de ene kant een vlinder en de andere kant een libel op mijn handen gehad terwijl ik aan het fietsen was. Er zijn wel meer dingen met die dieren voorgevallen.
Vlinders kwamen erbij toen ik een vlinder voorzichtig uit een verlaten spinnenweb had gehaald. Ik vond dat het dier daar niet vast hoefde blijven zitten, als het toch niet als voedsel diende. Nog steeds komt het voor dat een keer in de zoveel tijd die dieren op mij zitten, enkel veel minder regelmatig dan eerst.
Daarbij heb ik ook herinneringen van levens geleden samenhangen met lavendel en bepaalde dieren, enkel weet ik nooit wat voor dieren dat zijn.
Toen ik erg klein was ook rond de leeftijd van 6 kon ik naar een plant kijken, wist twee namen voor die plant en kon ik vertellen wat de genezende kracht van die plant was/is. Lavendel bijvoorbeeld werd gebruikt tegen hoofdpijn. Een soort blad, dat er niet waanzinnig uitzag gebruikte men toen als braakmiddel, dus ze gaven dat giftige blad als iemand iets giftigs had gegeten en daarvan ook buikpijn was gekomen, van die plant ging je dan over je nek en verliet het gif meteen het lichaam. Ik weet enkel niet meer de naam van die plant, enkel als ik de plant zou zien zou ik hem waarschijnlijk wel kunnen aanwijzen.
Lichtstraal
Wat mooi, dat mijn verhaal over krachtdieren je terugvoert naar die herinneringen. Zoals je gelezen hebt in mijn stuk kun je jezelf ook toeleggen op die aandacht voor de andere levensvormen om ons heen. Dan openen zich nog veel meer mogelijkheden. Ik heb als het ware een contract afgesloten met een flink aantal dieren, in contact met mijn chakra's, en daar bewust de lessen van ontvangen. En innerlijk uitgewisseld. Als je zo openstaat voor de dieren als jij, kun je daar nog veel meer aan ervaren. Kijk maar eens op http://verenigingandromeda.nl/
Vriendelijke groet, Riet van Rooij
Met interesse heb ik het artikel gelezen over krachtdieren .
Persoonlijk heb ik altijd wat met dieren gehad .
Met onze eigen teckel kon ik op een bepaalde manier communiceren .
Vogels hebben jaren terug al een bepaalde rol gespeeld .
Vooral een merel die altijd aanwezig was in onze tuin.
Na mijn moeders overlijden , waar ik erg verdrietig door was .
Ik wist dat ze op een goede plaats was , maar ik hield zoveel
Van haar dat ik geen raad wist met mijn verdriet .
Als ik in de tuin bezig was , zat er aldoor een merel vlak bij mij .
Het was dezelfde merel ik weet het zeker .
Ik had sterk het gevoel dat het mij moeder was . raar maar waar .
Zelfs tijdens een kampeer weekje elders was de merel er weer.
Ze is een lange tijd aanwezig geweest het mereltje .
Ze kwam om mij te troosten.
Daarom zeg ik altijd tegen mensen als ze er voor open staan .
Op de een of andere manier zullen ze contact met je maken
Geloof me .
Ze steunen je en zijn er altijd voor je , dat troost ze dan vaak .
En ik hoor meer van deze verhalen over overledene die op de
Een of andere manier via dieren of anders contact proberen te leggen.
Mooi is dat heel mooi, en het belangrijkste is dat de band die je
Altijd had ,nooit breken kan .
Ik weet trouwens dat niet iedereen er voor open staat .
Dan denken ze dat mens is niet lekker , een vogeltje haar moeder.
Die vertel ik daarom niks .
Het is mijn ervaring en ik ben blij dat ik daar zoveel troost uit heb
Kunnen halen .