Elk kind is anders. Elk kind leert anders. Elk kind is een unieke optelsom van temperament, ontwikkeling, aanleg en verwerkingsvoorkeur. Elk kind heeft dus zijn eigenheid, het maakt hem of haar tot wie hij of zij is. Maar als we kijken naar het Onderwijs door de bril van de Minister, dan bekruipt het gevoel je dat door de grote klassen en de voorkeur voor cognitieve ontwikkeling je elk kind tekort doet in die eigenheid.
Het unieke kind
Het zijn allemaal unieke wezentjes, die kinderen op de Basisschool. Stuk voor stuk laten ze, als je ervoor openstaat, hun eigenheid zien. Ze zijn allemaal anders en juist dat maakt het zo mooi om met ze te werken. Dat maakt dat je niet alleen kan spreken over en klas, maar ook over een optelsom van individuen. Van eigenheden.
Kijken we anders naar kinderen dan vroeger?
We leven in een wereld die veel veranderingen heeft ondergaan en dus zijn onze kinderen ook anders. Van het spelend de wereld ontdekken, zien we dat kinderen ontdekken door het scherm van de televisie, computer en welk ander beeldscherm dan ook. Het buiten spelen is veel minder geworden en het ervaren is gereduceerd. We zijn een snelle Maatschappij geworden, waar kinderen in mee moeten hollen. De eisen die gesteld worden zijn opgeschroeft en we moeten onze kinderen voorbereiden op wat de wereld vraagt. En ja, we kijken door deze bril van kennis en weten. Dus toetsen we vanaf jongs af aan hun kennis en zetten dat in tabellen.
De emotionele ontwikkeling
Hebben we in het Basisonderwijs oog voor de emotionele ontwikkeling van kinderen? Doordat de druk van weten en leren zo hoog ligt gaan veel leerkrachten voorbij aan de emotionele ontwikkeling van kinderen. Als kinderen in die ontwikkeling niet de juiste steun krijgen gaan de leerprestaties omlaag. Juist in deze tijd van de vele scheidingen en patchwork gezinnen blijven veel kinderen steken, omdat ze in de verwerking van hun emotionele processen,geen energie meer kunnen opbrengen voor leren. Er wordt ondergepresteerd, kinderen gaan agressie vertonen of trekken zich terug in hun eigen wereld waardoor ze in de groep buitenspel staan.
Kijken met je hart
Wil je elk kind recht doen in zijn of haar unieke eigenheid dan vraagt dat om te gaan kijken met je hart. Als je zo kijkt houd je rekening met wie het kind van oorsprong is. Door alles wat een kind meemaakt raak je soms het zicht kwijt op de mogelijkheden die het kind heeft. Je raakt gefixeerd op gedrag dat je als storend ervaart, het lukt niet meer om zelf anders waar te nemen.
Niet de vraag: ‘Wat kan jij?’ is van belang, maar veel meer: ‘Wie ben jij?’ Als kinderen naast het leren de mogelijkheid krijgen zich te uiten via creatieve expressie, dan mogen ze zichzelf laten zien in hun totaliteit. Dan gaan we versteld staan. Want dan kan het gaan stromen, die eigenheid.
Luisteren naar emoties
De Minister wil de kennis opschroeven van de leerkracht en Pabo student. Cognitie wederom. Echter, het zou een aanbeveling zijn om deze doelgroep bij te scholen in kennis over emoties van kinderen ( en henzelf). Leren om signalen waar te nemen waaruit blijkt dat leerlingen stoeien met zichzelf en de dingen die op hun pad komen. Dat hoeven geen lange sessies te worden. Dat kan zelfs door een blik van verstandhouding, een bemoedigende opmerking en vooral door te leren benoemen van de emotie die je ziet. Daarna kan een kind verder. Dan kan er weer geleerd worden. Dan ben je gezien in wie je eigenlijk bent.
Hoi Isabelle,
Herken wat je zegt. Ben leerkracht en heb daarom moeite met het werken op de gewone basisschool. Dacht jaren dat ik hier alleen in stond, maar ben er achter dat dit niet zo is. Voor veel leerkrachten is het signaleren van alle nood en behoeften van kinderen, maar armen en alles te kort hebben om ze te geven wat ze nodig hebben. We moeten zoveel. De kinderen moeten zoveel 🙁 Er haken ook collega’s door af. Ik zoek ook al jaren de uitweg.
Gelukkig werk ik nu tevens op een school (naast de reguliere) die totaal anders werkt. Waar wel de tijd en aandacht is. Waar klachten van kinderen kunnen verdwijnen doordat ze tijd en ruimte krijgen voor hun zijn. En vanuit hunzelf mogen doen en zijn en daardoor informeel leren. Het is Democratisch Onderwijs, naar het Sudbury model.
Onze school heet Newschool.nu en is in het midden van ons land: Harderwijk. Er zijn er meer van zulke scholen in Nederland.
Ikzelf had er als kind graag opgezeten, omdat ik toen ook tegen het huidige systeem aanliep als hooggevoelige, die graag haar eigen gang gaat. Toen ik er voor het eerst een filmpje over zag, ontroerde het me en raakte het me diep. En nu na jaren mag ik er werken….
Ik wens heel veel (hooggevoelige) kinderen een heerlijke tijd om zichzelf te zijn op een school als Newschool.
Beste Marion,
Als onderwijzeres in een basisschool mis ik dat ook in het reguliere onderwijs.
Kan u (Ik ben zelf ook hooggevoelig) mij verder op weg zetten?
Ik stond nu bij de 12-jarigen (groep 8 bij jullie). Misschien kan ik in België ook op die manier mijn passie verder zetten?
Vriendelijke groeten,
Ingrid