De liefde van je leven ontmoeten, daar in eerste instantie met vreselijke tegenzin van scheiden om uiteindelijk in je diepste en donkerste innerlijke krochten op magische wijze je eigen licht en (creatie)kracht weerspiegeld te zien. Om daarna in harmonie met je verleden en toekomst te leven om in het nu te kunnen creeren vanuit hart en ziel. En kunt voelen dat je liefde bent. Verbonden en aanwezig.
Het zou zo maar mijn eigen verhaal kunnen zijn, maar ik las het deze week in “Negen geheimen van de vrouw”, Hermelijn van der Meijden´s nieuwe wonderschone boek dat gaat over de magische reis die ze heeft gemaakt op zoek naar “een diepere waarheid over liefde en seksualiteit”. Één die haar bracht naar eeuwenoude krachtplekken, hun geschiedenis en de guardians ervan. Ook naar heilige goddelijke seksualiteit, en waarvoor die oorspronkelijk bedoeld is.
Nou, mij heeft ze direct meegenomen met haar boek. Ik kon niet stoppen met lezen, omdat ik steeds wilde weten hoe het haar zou vergaan op haar reizen. Ik voelde me al snel een onzichtbare reisgenoot die de heldin stilletjes aanmoedigt om vooruit te gaan. Want je leert al haar lessen met haar mee. Ze is eerlijk in alle opzichten, dat voel je gewoon. Dat nodigde me uit om ook diep te voelen zonder oordeel. En zo kwam het dat haar verhaal me in iets ouds raakte, want een deel ervan ging ook over mijn eigen reis. Ik kon het in mezelf voelen tijdens het lezen. Die diepe liefde. Het gebroken hart, en de pijn van het gekwetste ego. De keuze die we nooit en te nimmer gemaakt zouden hebben als we bijelkaar waren gebleven. Die om onszelf te vinden en te helen. Leren eerst onszelf i.p.v. de ander te ondersteunen. “Soms is liefde niet genoeg”. Dat vertelde ze me al voor ik het kon horen. En nu opnieuw.
Weet je wat bomen met al hun wijsheid doen als een andere boom omvalt? Helemaal niks! Ze helpen niemand overeind. Reiken niet uit met hun takken. En ze voeden zich met dat wat de gevallen boom achterlaat. Ze kennen de illusie van leven en sterven. Iedere boom weet dat hij van licht en donker precies krijgt wat ie nodig heeft om te groeien en te zijn. Onvoorwaardelijk verbonden. Van begin tot eind. Noem het gerust eenheidsbewustzijn.
Ik voelde de geleerde les weer dankzij een boek van een ander.
“Soms is liefde niet genoeg”.
Ik ben haar eeuwig dankbaar.
Het heeft mijn ogen en mijn hart geopend.
Ik zie weer de bomen en het bos.
PS: Dankjewel, lieve Hermelijn, voor je krachtige boek. En je moed. Het raakte me diep op heel veel lagen! Energyhealing & energymedicine in één boek.
PS2; Je vindt het boek hier. Het zou namelijk zo maar jouw eigen verhaal kunnen zijn 😉
https://lnkd.in/ezxxF6h4
Wow, prachtig! En fijn Gordon, dat het jou zo raakte. Ik vind dit zo bijzonder. Ik ben inmiddels zelf met tegenzin aan het ‘scheiden’ (ongehuwd) van iemand waarmee ik 11 jaar samen was. En ik voelde opeens, hoe of de mannelijke energie in mij als het ware plat op de aarde wilde liggen. De vrouwelijke energie nam plaats ‘in het zadel’ van de manneijke schoot. Alsof er een Adam/Eva poppetje in elkaar klikte.
Die donkere man, dat donkere paard waarin zoveel scheefstand had gestaan, dat als de vrouwelijke energie daarop ging zitten of ‘landde’, dat zij ‘bedrogen’ uitkwam. Maar deze donkere mannelijke (aarde)energie, was zich in die scheefstand zo bewust van lijden van het vrouwelijke, dat het zijn kracht niet innam. Het vocht voor de aarde, de mensen. En terwijl ik mij aan het losweken ben van die relatie van 11 jaar, komt de mannelijke bedding naar voren, dat zich over aan het geven is aan de aarde, aan zijn onderlichaam en de vrouwelijke energie wil ondersteunen.
Ik ga zeker dit boek ook lezen! Dank je wel Gordon! Liefs van Nora