Illusie van de beperking
Zoals kinderen heel automatisch verschillende rollen aannemen in hun spel, zo kun jij van nature ook verschillende rollen aannemen in je dagelijkse leven. Zijn we daar niet voor geboren? Om onze eenheid te ervaren in de illusie van beperking? Ik zeg ‘illusie van de beperking’, want wie legt ons die beperkingen op? Zijn we dat in de eerste instantie niet zelf?
Kun jij jezelf toestaan om, net als een kind, in volledige overgave jezelf te mogen ervaren in alle facetten?
Ik hoor je denken, er zijn natuurlijk ook veel beperkingen van buitenaf, zoals werk, woning, geld, etc. Maar ook daarin ben ik van mening dat het je gedachten zijn die je hieraan koppelt, die maken of het een beperking vormt of een ontdekkingstocht. Want ook in je werk of financiële situatie kun je je eigen expressies waarnemen en kijken wat voor effect dat op je situatie heeft.
Vanuit een quantum perspectief, ben jij de creator van jouw universum. En wordt je omgeving gestuurd door jouw bewustzijn, maar ook jouw onbewuste patronen en overtuigingen. Zo kunnen je ogenschijnlijke beperkingen dus nooit een beperking van buitenaf zijn, maar worden het situaties die jouw bewustzijn spiegelen. Jij bent de creator van jouw leven!
Rollen en verwachtingspatronen
Vaak zijn we gewend geraakt aan bepaalde rollen en kennen we onszelf eigenschappen toe, waarin we onszelf herkennen. Ook je omgeving kent jou vaak eigenschappen toe, waarin zij jou herkennen. Dit maakt dat je je op den duur gaat identificeren met bepaalde rollen en verwachtingspatronen. Jij bent dan bijvoorbeeld de gevoelige, de grapjas of de verlegen persoon.
Dat je je daar (onbewust) aan vasthoudt is ook logisch, het voelt het meest veilige aan voor je mind. Die wil alles en iedereen het liefst in een hokje stoppen, dan weet je waar je aan toe bent en ben je ‘veilig’. Op den duur denk je dus zo te zijn. Je bent je eigenschappen, je rollen geworden. Maar is dit waar?
Het kan heel comfortabel en veilig aanvoelen om te weten wie je bent, waar je goed in bent en waar je minder goed in bent. Dat is natuurlijk helemaal prima, maar in heel veel gevallen is het ook beperkend. Want we zijn geneigd om andere kanten van onszelf daardoor niet of minder aan bod te laten komen. Er zijn een heleboel expressies van jouw potentieel die je helemaal niet toelaat in je dagelijkse leven.
Als je naar non-dualiteit of heelheid streeft, of als je jezelf gewoon andere kwaliteiten in je leven gunt, mag je streven naar dat kinderlijke rollenspel terug te halen in je volwassen leven. Want stel je eens voor wie je allemaal nog meer kunt zijn naast de bekende versie van jezelf…
Hoe bevrijdend kan het zijn om niet alleen de bekende versie van jezelf te mogen zijn, maar ook eens een andere versie te ervaren. Een andere rol aan te nemen en ermee te spelen.
Want alleen als je alle expressies van jezelf toe kunt staan, kun je volledig op je natuurlijke impulsen reageren. En als je jezelf weer toe kunt staan om op je natuurlijke impulsen te reageren, raak je door de dag heen weinig energie meer kwijt aan veroordelende of bekritiserende gedachten.
Het volgen van je natuurlijke impulsen
Kun jij jezelf toestaan om je impulsen te volgen die het meest natuurlijke aanvoelen in het moment? Als voorbeeld:
Je hebt een afspraak met een vriend(in), waar je eigenlijk geen zin in hebt die dag. Maar je denkt dat de ander echt op jou zit te wachten, dus je kiest ervoor je natuurlijke impuls (afbellen) te negeren en toch naar de afspraak te gaan. Door de dag heen zullen er meerdere keren gedachten door je hoofd heen schieten… ‘bah, ik heb echt geen zin, maar ja, ik moet wel. Wat als ik niet ga? Tsja, dat kan ik niet maken, hoe zal de ander zich dan voelen?’ Al deze gedachten slokken jouw tijd, aandacht en energie op. Terwijl het enige dat er gebeurt, is dat je een expressie van jezelf niet toestaat.
Mag je degene zijn die voor jezelf kiest? Mag je, in dit geval, iemand anders teleurstellen? Of kun je alleen maar de versie van jezelf toestaan die iedereen blij maakt? Die altijd aan anderen denkt?
Alleen al als je een andere mogelijkheid in gedachten toelaat (de afspraak afbellen) en opmerkt wat dat met jou doet, zul je merken wat de andere expressie van jezelf je kan opleveren. Als je dat vaker doet, zul je ook merken dat je veel oprechter in je aanwezigheid kunt zijn. Dan hoef je niet meer met weerstand naar een afspraak te gaan en kun je ervaren hoe het is om afspraken te hebben die je inspireren, omdat je er met al je aandacht aanwezig bent.
De angst om een ander teleur te stellen
Ben je nou iemand die makkelijk aan anderen denkt, dan kun je je afvragen: ‘Ja maar, hoe zit het nou met de andere persoon die je dan teleurstelt?’
Daar wil ik het ook graag met je over hebben, want is dat waar? Kun je met zekerheid weten of je de ander teleurstelt als je niet komt? Of zou het ook kunnen zijn, dat diegene ook nog andere plannen en mogelijkheden heeft? Zit die ander wel persé op jou te wachten? En wat als dat wel zo is, is het erg om iemand teleur te stellen? Of confronteer je iemand dan alleen met zijn of haar eigen verwachtingen?
Vervolgens kun je je ook nog afvragen of de andere persoon oprecht iets aan jouw aanwezigheid heeft, als je vanuit het gevoel van ‘zielig vinden’ naar de ander toe gaat. Als je iemand liefhebt en respecteert, dan mag je diegene omringen met liefde en respect. Als je iemand zielig vindt en weerstand voelt om bij diegene in de buurt te zijn, betwijfel ik of je liefde en respect naar een ander uitstraalt.
Als je het volgen van je natuurlijke impulsen toestaat, kun je gerust naar iemand toegaan die niet zo lekker in zijn vel zit. Maar dan zul je merken dat het voor jou ook goed voelt om te gaan; het is niet nodig dat het jou energie kost. Jij bent zelf degene die bepaalt hoe jouw leven eruit ziet, hoe je je voelt en hoe je de situaties in je leven waarneemt.
Zolang jij in iedere situatie jezelf mag zijn, kan de situatie je niet meer beperken.
Je kunt bij voorbaat niet weten wat voor ervaring je de andere persoon brengt, door iemand eventueel wel teleur te stellen. Dus probeer jouw gedrag niet te bepalen aan de hand van veronderstellingen die gebaseerd zijn op jouw goedgekeurde rollenpatronen.
Om terug te komen op bovenstaande voorbeeld:
Als je van jezelf alleen maar lief mag zijn, creëer je een heleboel situaties in je leven, die je uitdagen in jouw lief zijn. Want waarom mag je alleen maar lief zijn?
Het leven is in beweging en zal je altijd uitdagen om alle expressies van jezelf op de meest liefdevolle manier naar buiten te leren brengen.
Congruent zijn in denken, voelen, spreken en doen
Vooral kinderen kunnen hier slecht tegen, als een ouder maar één kant van zichzelf laat zien. Ze willen iemand die lief is, maar ook grenzen kan stellen. Als een ouder in gedrag laat zien dat het niet goed is om boosheid te ervaren, is dit wat je je kinderen meegeeft. Het is hun natuurlijke impuls om boosheid uiten. Toch zien ze dat het ‘normaal’ is om deze natuurlijke impuls in te houden; dat doet hun liefdevolle ouder namelijk ook.
Kinderen willen iemand die met ze mee kan spelen en alle rollen aan kan nemen die natuurlijk aanvoelen in het moment. Dat geeft kinderen namelijk de toestemming om ook zichzelf te mogen zijn. Daarmee leer je hen liefdevol naar zichzelf en hun natuurlijke stroming te luisteren. Als we met ons hoofd alleen maar bepalen wat we wel en niet mogen ervaren, kun je nooit het leven in zijn geheel toe staan.
Als ik in de praktijk met mensen praat over hun natuurlijke impulsen weer volgen, zijn ze daar vaak een beetje bang voor. ‘Dan kom ik niet meer mijn bed uit’ of ‘Dan ga ik nooit meer naar mijn werk’. Maar blijf realistisch in het leven dat je jezelf gunt. Als jij je baan op dit moment nodig hebt om rond te komen, zorg dan dat je je natuurlijke impulsen zoveel mogelijk toestaat op je werk. Dan kan het ineens een stuk interessanter worden. En heb je behoefte om hele dagen in je bed te liggen. Doe dat dan eens een weekend lang. Laat je eventuele kinderen geen excuus zijn, ze vinden het heerlijk om een ouder te ervaren die in zijn element is. Of regel een oppas en gebruik die tijd eens om jezelf te inspireren door je impulsen te volgen.
Zonder een oordeel te vellen over je behoeftes, mag je jezelf eens toestaan te ervaren hoe dat kinderlijke, impulsieve gedrag ook al weer is.
En als je je afvraagt waarom je als kind veel energie had en nu veel minder? Dan weet je dat meteen na een weekendje je impulsen te volgen.
En je natuurlijke impulsen volgen, jezelf en je leven accepteren zoals het nu is, is zó natuurlijk. Het zijn juist de ogenschijnlijke imperfecties van het leven die het zo perfect maken. Alles is al in evenwicht, want alle expressies samen maken dat we ons als een samenwerkend geheel kunnen ervaren.
Het leven liefdevol accepteren
Hoe meer we onszelf liefdevol kunnen accepteren en onze natuurlijke impulsen toe kunnen staan, hoe meer we ons verbinden met liefdevolle acceptatie van het leven zelf. En wat zou dat kunnen betekenen voor onze omgeving, onze kinderen en onze wereld?
Wij zouden zomaar het toonbeeld kunnen worden van hoe je jezelf en het leven liefdevol kunt accepteren. Is dat nou niet precies wat je je medemens en de rest van de wereld gunt? Wees het levende voorbeeld van iemand die zichzelf mag zijn in al zijn facetten, probeer het op zijn minst uit en ondervind wat het voor jou betekent. Jij kunt het klankbord, de springplank, zijn die anderen stimuleert om de heelheid in zichzelf te ontdekken.
Dus ook al lijkt het tegenstrijdig om ook je minder ontwikkelde kanten of je minder gewenste kanten toe te laten in je leven, besef dat je daarmee de natuurlijke stroming van het leven weer toestaat er te mogen zijn. Daarmee kom je niet alleen zelf tot je recht, maar ook de wereld om je heen.
Veel plezier met jouw rollenspel.
Groetjes,
Grietje
