Als therapeut krijg ik met enige regelmaat mails van mensen die ik niet kan bijstaan in hun hulpvraag – niet omdat ik het niet zou willen, maar omdat er sprake is van daadwerkelijk ernstige psychopathologie. Met psychopathologie bedoel ik dat er sprake is van stoornissen als zware borderline persoonlijkheidsstoornis, narcisme, sociopathie, schizofrenie met wanen zoals grootheidswaan, hallucinaties, etc.
Toename
Het aantal mails van mensen die in deze categorie vallen (en soms zelfs al jaren gedwongen opgenomen zijn) neemt in mijn praktijk de laatste jaren alleen maar toe. Als er sprake is van dit soort psychopathologie, is het voor veel behandelaars in het spirituele circuit helaas vaak niet mogelijk deze mensen effectief te helpen.
Spiritualiteit en psychopathologie
De aantrekkingskracht van het spirituele op mensen met echte stoornissen hoeft geen verbazing te wekken. Het is immers makkelijk je te verliezen in ideeën over grootse leiders of knappe prinsessen die je zou zijn geweest in vorige levens, te vluchten van je pijn in fantasieën over andere werelden en dimensies, en de verantwoordelijkheid voor je eigen leven af te schuiven op factoren buiten jezelf zoals entiteiten of buitenaardse parasitaire energieën. Maar zo werkt het natuurlijk niet…
Spirituele ervaring versus escapisme
Zo had ik ooit een cliënt die in regressie duidelijk fantasieland betrad. Als ervaren therapeut merk ik dat meteen, en het komt gelukkig niet vaak voor: een escapistisch fantasieverhaal over een sprookjesprinses, in plaats van een eerlijke, authentieke herbeleving die zoden aan de dijk zet voor genezing. Vluchten in de fantasie is natuurlijk geen therapie, en zal ik als therapeut onmiddellijk vriendelijk maar eerlijk afkappen. De persoon in kwestie bleek toch wel een pittige persoonlijkheidsstoornis te hebben.
Manipulatie ivp therapie
Wanneer het aangaan van de werkelijkheid en de eigen pijn te moeilijk is, willen mensen met daadwerkelijke stoornissen nog wel eens het alternatieve circuit betreden met de wens om illusies en grootheidsfantasieën bevestigd te zien – en dat is geen therapie. Het ingaan op zo’n ‘’hulpvraag’’ kan alleen maar leiden tot frustratie en ellende aan beide kanten.
Liefde alleen is niet genoeg
Tot mijn eigen verbazing kreeg ik een keer een mail van een persoon die van mening was, dat ik mensen met ernstige psychopathologie te kort deed omdat ik op mijn website aangaf ze met mijn tools (regressietherapie) niet te kunnen helpen. Liefde was toch genoeg? Als ik maar genoeg liefde uitstraalde naar wie dan ook, kwam het wel goed.
Fout. Zo werkt het dus niet… en dit misverstand kan voor welwillende, beginnende therapeuten een recept zijn voor rampen.
Regressie en psychopathologie – geen goede combinatie
Zo heb ik in de loop der jaren vaker meegemaakt, dat mensen zich aanmeldden voor regressie, en geen weet hadden van het feit dat ze een stevige persoonlijkheidsstoornis hadden zoals bijvoorbeeld Borderline. Deze is ook lastig te diagnosticeren, en ik vermoed dat er meer mensen rondlopen die lijden onder het feit dat ze een Borderline persoonlijkheidsstoornis hebben maar dit niet weten en dus niet effectief behandeld worden, dan we wellicht zouden denken.
Basis
Wanneer je regressietherapie probeert toe te passen bij mensen met niet-gediagnosticeerde Borderline, kom je er snel achter dat er iets in de basis mankeert. Waar mensen normaal gesproken met meer of minder soepelheid stukken jeugd of vorig leven zullen herbeleven, schieten mensen met Borderline in de paniek of lopen vast en resulteert een sessie doorgaans in chaos en verergering van de klachten.
Geen ego-sterkte
Omdat een goede basis en een gedefinieerde identiteit en ego-sterkte bij Borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen ontbreken, kunnen de meeste mensen met (niet-gediagnosticeerde) Borderline het proces van regressie simpelweg niet aan. Ik heb een keer zo iemand uit een plotse aanval van ernstige suïcidale neigingen moeten praten die volkomen uit de lucht leek te komen vallen – tijdens een eenvoudige regressie naar de jeugd. Het duurde een dik uur voordat ik hem weer in zijn auto durfde laten stappen. Regressie bij mensen met ernstige borderline of andere persoonlijkheidsstoornissen is niet alleen niet raadzaam – het kan gevaarlijk zijn.
Wat dan?
Als therapeut en als mens gaat mijn hart uit naar mensen die daadwerkelijk hulp nodig hebben en deze niet krijgen. Wanneer ik merk dat een cliënt een echte stoornis heeft en ik deze met mijn middelen niet kan helpen, vind ik dat bijzonder triest. Het is namelijk zo dat mensen met persoonlijkheidsstoornissen naar mijn mening wél gebaat zouden zijn met spirituele hulp, in een veilige setting met veel structuur, contact met de aarde en de natuur, met technieken als muziek, creatieve expressie, gesprekken, helende interventies die de mogelijkheden van de client niet overvragen, en liefdevolle begeleiding door experts die kennis hebben van psychopathologie.
Ideale wereld
In een ideale wereld zouden we als alternatieve therapeuten mensen met ernstige psychopathie moeten kunnen doorverwijzen naar zulke effectieve, veilige, liefdevolle en degelijke vormen van begeleiding en zorg. Deze zijn in Nederland helaas (nog) zeer weinig voorhanden. Echter, proberen deze mensen te helpen met technieken die ze niet aankunnen, of hun pathologie nog verergert heeft een averechts effect en leidt alleen maar tot meer ontwrichting, voor de cliënt zelf maar ook voor de goedbedoelende alternatief therapeut.
Grenzen
Je grenzen kennen als therapeut is mijns inziens hier van groot belang. Mogen en kunnen erkennen dat je niet iedereen kunt ‘’helpen’’. Dat je niet alles kan en hoeft te kunnen. Zoals ik altijd zeg: ‘’Je bent de Amersfoortse / Jezus niet.’’
Doe zelfonderzoek als therapeut. Voel je je schuldig als je iemand met een hulpvraag ‘’Nee’’ moet verkopen? Kijk dan als therapeut eerst naar jezelf. Heb je het gevoel dat je iedereen moet kunnen helpen of ‘’redden’’? Moet jij perfect zijn? Mag je wel ‘’Nee’’ zeggen? Nee? Voelt dat als een falen? Of voel je je dan schuldig? En waar komt dat vandaan? Heel je eigen problemen met grenzen stellen en assisteer diegenen die je wél kunt helpen.
Nee zeggen als daad van liefde
In tegenstelling tot die meneer die mij ooit mailde, zie ik “Nee’’ zeggen op het moment dat een “Nee” ook op zijn plaats is, juist als een daad van liefde. Hoe moeilijk het ook is (of juist omdat het zo moeilijk is). Je kunt niet altijd iedereen geven wat ze hebben willen. En dat hoeft ook niet. Wat mensen willen hebben, is soms wat ze willen op het niveau van het ego – of een gebroken ego – en niet van de ziel. En soms is een ‘’Nee’’ het beste wat je ze kunt geven.
Compassie
Je kunt compassie hebben met de gehele schepping, met alle wezens die lijden, maar je hoeft hun lijden niet te fixen of op je te nemen. Dat is geen compassie – dat is mede-lijden, of zelfs arrogantie voortkomend uit ego, en komt vaak voort uit afhankelijkheid en gehechtheid aan het eindresultaat.
Acceptatie van lijden
Ja, er is lijden op deze wereld. Als we gevoelig zijn voor het leed van anderen, zullen we een manier moeten vinden om ermee om te gaan dat we niet al het leed dat we tegen komen kunnen verhelpen. Dat we doen wat we kunnen: als therapeuten, coaches, begeleiders, creatievelingen, koks, leraren, schrijvers, moeders, vaders, buren, medemensen, en dat onze eerlijke inzet voor diegenen die we wél kunnen helpen, waar we kunnen helpen, genoeg is.
Leestip: Gevaarlijke misverstanden over narcisme. Artikel van de website Het Verdwenen Zelf over zes misverstanden over narcisme die zowel behandelaars als familie parten kunnen spelen.
wel grappig weet dat de meeste stoornissen uit de vrouwelijke rechter hersenhelft komen…?
alles is anders om gezet alleen mensen die er ingeloven dat het een stoornis is komen bij je langs.
ik weet van mezelf psychopaat bent zelfs deze is als sadistische en narcistische neer gezet….maar is eigenlijk iets heel anders, je begrijpt de 3 eenheid van psychologie op een natuurlijke manier. je kan het op 2 manieren gebruiken negatief en positief. ik heb het op een positieve gezet…juist om mensen sneller te helpen dan iemand dat doet die het vanuit een boekje leert. de psychopaat zoals jullie deze kennen is iemand die altijd buiten zichzelf opzoek is voor dingen waarvan hij denkt er zonder consequentie vanaf te komen….dus verdiep je wat meer in deze dingen opzich
Ik vond dit werkelijk een tenenkrommend artikel. De toon van het artikel kwam op mij erg neerbuigend en stigmatiserend over. Het lijkt mij eerder dat deze zogenaamde ervaren therepeut niet de juiste vaardigheden en kwaliteiten in huis heeft om mensen met complexere hulpvragen te behandelen. Het zou deze therapeut sieren hier eens met een open houding naar te kijken in plaats van een hele groep toch al kwetsbare mensen weg te zetten als manipulatief en gestoord. Dat mensen in hun leven een complexere hulpvraag ontwikkelen heeft vaak te maken met ernstig trauma. De GGZ schiet vaak tekort in het behandelen van deze mensen. Het zou juist zo mooi kunnen zijn, en zo veel voor mensen kunnen betekenen, als alternatieve hulpverleners zouden werken aan de verbreding van hun kennis en vaardigheden en deze mensen ook zouden kunnen behandelen.
Zelfs kennis ja, als therapeut. Weet wat je kunt en waar goed in bent. En vooral wat je pet te boven gaat. En zijn legio self proclaimed therapeuten die niet goed weten wat zei doen. Cursusje hier en daar gedaan en ‘ik zal wel geleid worden’. Een gehalte van naïviteit met goede bedoelingen wellicht. En ja, regressies is vragen om vage verheven fantasieën. Erg gevaarlijk terrein.
Ze zeiden dat die hulpverleners bij instanties mensen waren zonder wijsheid en levenservaring en dat dat wat oudere psychiaters en huloverleners zijn met meer ervaring en levenswijsheid en het met een brede blik bekijken in plaats van een tunnelvisie en label beroepsblindheid of kokervisie. Zou daar over heen stappen maar het valt niet mee. Er waren er ook die verbonden waren aan stichtingen en met een praktijk aan huis. Hadden een praktijk die ze met persoonlijke smaak hebben ingericht.Een verkeerde therapie werkt als een verkeerd uitgevallen trip en als je je al niet goed voelt is dat dubbel op. Je voelt je er alleen maar minder bij en zakt af en verliest de verbinding met je gevoel.
Er zijn mensen die een misdiagnose hebben gekregen en die niet tevreden zijn over de hulp die zij hebben gekregen. Die misdiagnose heeft een grote indruk op hun gemaakt en wil iemand tegenkomen die dat ontkracht en transparant een richtsnoer aanbiedt met een programma van regelmaat en structuur. Mensen zijn uit hun evenwicht gehaald met een verkeerde therapie die niet op hun problematiek is toegerust, en die geen goede invloed heeft op hun gevoelsleven en gedachteleven. Het kan ook invloed hebben op hun doen en laten. Men is gewend dat een ander voor hun denkt dat men dit zelf misschien niet meer kan. Leven van moment tot moment kan dan moeilijk zijn en dan hebben ze het over het hier en nu. Dan hebben ze het ook over persoonlijkheidsdelen dat die synchroon met elkaar in verbinding moeten zijn om zich zo heel te voelen. Het moet te behappen zijn en niet te snel. Zien wat nodig is. DGT vaardigheden met Borderline en schemamodi MBT mentaliseren EMRD en lichaamsgerichte traumatherapie yoga en mindfulness. Terug bij je gevoel komen. Weet niet of men hier voor bevoegd is.
Het is net zoals met drugs en hallucinoogenen en paddo”s LSD alcohol als je je al niet zo goed voelt moet je er niet aan beginnen en dan is het wijs van die therapeut om dit eerlijk te zeggen dat die er niet op toegerust is deze problematiek te behandelen tenzij men rustiger en stabieler is. U kunt wel aanbieden iemand rustiger te maken maar er zijn ook mensen di psychosegevoeligheid zijn en daar zou wel rekening mee moeten houden dan roekeloos zonder achtergrondinformatie mee te beginnen
gelukkig zijn de meningen verdeeld. Ik ben het deels met je eens maar ook deels oneens. Is het niet zo dat er therapieën bestaan waar mensen leren hun beperkingen te accepteren. En dat kan stapje voor stapje. Maar kan ook voor hevige terugval zorgen, zelfs in psychotische toestanden raken of andere toestanden, doordat het letsel dan te groot is of de ervaring die regressie oproept te confronterend is. en men niet gewend is dat zulke toestanden plaats kan vinden in zich zelf. wat vaak traumatiserend is. Deze toestanden die mensen dan in eerste instantie ondergaan zijn wel degelijk spiritueel het omvat de eigen psychische wereld. als mensen problemen ervaren zoals aanpassingsproblemen door psychische factoren en/of fysieke factoren die daar een rol in spelen. Wil niet zeggen dat je alles op de dsm toer moet gaan gooien. hoeveel invloed hebben omgevingsfactoren wel niet op de mens? En maak je wel goed kennis met de mensen. Dat mensen last kunnen hebben van extreme psychische toestanden wil niet zeggen dat er niks meer mogelijk is. In sommige tradities geloven ze dat deze mensen zijn overgenomen door een boze geest, en sterker nog dat kan zelfs van tijdelijke aard zijn. Waar ik het wel mee eens ben is dat soms behandeling niet mogelijk is omdat mensen op dat moment er niet klaar voor zijn. En dat ze eerst rust en ontspanning nodig hebben om te beginnen aan regressie therapie of reïncarnatietherapie. En misschien indd verwezen moeten worden naar de psychiatrie of andere geestelijke gezondheid instanties. Om daar vervolgens als nog aan therapie te beginnen. Ik vindt het wel knap dat je zoveel inzicht in je zelf hebt maar of je dat ook werkelijk in andere is betwijfel ik. Maar goh je bent nog jong er valt nog veel te leren. En misschien een tip ook jij maakt fouten, als je dan in regressie treed en het hele dsm boek voorbij ziet komen wacht dan eerst voor dat je meteen een sticker opplakt en ze van het kastje naar de muur stuurt. wat trouwens heel theoretisch is mevrouw en wetenschappelijk. In plaats van spiritueel!
Lieve Wendy,
Gaat het in je schrijven, wat een reflectie is van jouw zienswijze, eigenlijk gewoon over zelf(h)erkenning? Iedere ziel heeft namelijk het recht (de vrije wil) om (on)bewust de ervaringen op te doen welke het wenst. Dat er zielen zijn die met belevingen in jouw praktijk komen waar je niets mee kan / misschien wel ongemakkelijk van wordt, houdt jou een spiegel voor om misschien wel een laagje dieper te kijken. Wellicht ligt je passie niet bij mensen met een dergelijke beleving? Misschien heb je er zelf nog iets op uit te werken? Misschien zijn waarheid en fantasie meer verweven dan je aan wil nemen/denkt?
In plaats van stellen dat…vraag je af waarom deze mensen zich melden bij jou. En wees ze dankbaar dat ze je ergens van bewust maken.
Liefs Krit
Beste wendy,jrje draagt wel eens voorbeelden aan van clienten van jou of jij als clienten en dan is me niet helemaal duidelijk waar de rest van het artikel voor bedoeld is, ik bedoel je komt er dan achter dat je uiemand niet kan helpen en ik lees dat je daar achter staat. Mijn vraag aan jou is wat is je motivatie om je ervaringen te delen? En kan ik iets voor je doen. Ik denk niet dat ik jou zou vragen iets voor mij te doen, misschien wel om voor mij van betekenis te zijn in een bepaalde rol als je ook een beetje wil deelnemen tenminste.. Wel leuk dat je artikelen de laatste tijd veel antwoord krijgt, voors,tegens helpt mij dan weer m’n strijdje een beetje buiten me te plaatsen. Ook ben ik benieuwd hoe jij het dan ziet dat steeds meer clienten door jou niet geholpen kunnen worden, dat dat vaker voorkomt. worden we steeds gekker met z’n allen of ben je zoals ik de vorige keer schreef zo’n typ die zo’n beetje klaar is? Ik denk wel dat je heel slim en meestermanipulator bent of dat ik jouw tekst al weer volledig vertaald heb naar mijn eigen leven.. Laatst mocht ik kennis maken met m’n eigen duistere kantje, voor het eerst, best spannend wat er zoal in me opkwam.. Ik vind het leuk dat jij zo lekker kan spelen en geniet daar stiekum best een beetje van, gelukkig ook.
Mijn reactie al gelezen?
Dan heb je denk ik dat wat Wendy bedoeld.
Ik heb ooit een partner gehad met een psychiatrische achtergrond en ben er op stukgelopen dat ik die persoon met al mijn aandacht, wijsheid en toewijding niet kon helpen. Zijn lijden, slachtofferschap en beperkende overtuigingen waren zo groot dat er niets, echt niets tegenop gewassen was. Ik zeg bewust niet ‘liefde’, want ik kwam erachter dat ik niet werkelijk van hem kon houden. Alles liep spaak op zijn probleem. Het lijden, het losstaan van de realiteit was zo onbevattelijk, zijn pijn was zo rauw en niet te verzachten. Ik ben daar eigenlijk te ver in gegaan, heb teveel van mezelf gegeven. Maar je weet het van te voren niet. Het openbaart zich stukje bij beetje en je zakt er steeds verder in. En voor je het weet, heb je een veel te groot stuk van je leven rondom zo’n schrijnend, bitter, onoplosbaar psychiatrisch probleem geplooid. Je weet dat hij liefde nodig heeft, maar alle liefde ketst af op de onbereikbaarheid van de psychiatrische persoon en kan ook niet worden teruggegeven. Ik kon er niet over uit dat zijn leven één en al pijn was. Ik ben uit de relatie gestapt omdat er gewoon geen beweging meer in zat. Er was geen gedeeld perspectief, we konden samen niets opbouwen omdat niets ooit beter werd. Alles bleef hangen in de deprimerende status quo van zijn aandoening. Het heeft ook niets met liefde te maken om bij zo’n persoon te blijven naar mijn idee, want er is geen liefde. Ik heb het ervaren als een zuigend zwart gat.
Ik weet niet wat de betekenis of de spirituele les hiervan is. Ik weet het doodgewoon niet. Soms denk ik ‘hier zit helemaal geen les in, dit is gewoon een ziek stel hersens, pech gehad’. Is hij in mijn leven gekomen om mij iets te leren? Ik zou echt niet willen dat iemand vanuit een spirituele motivatie zo’n shitleven op zich neemt om mij te helpen. Heeft hij voor deze ervaring gekozen? Dat klinkt mij te bizar, ik kan daar niet bij. Zit hij vast in karma van meerdere levens? Hoe kan het toch zo moeilijk zijn om gewoon te leven en te zijn? Psychiatrie, het is helaas een veel voorkomend iets. Ik zie de liefde en het licht er niet in. Ik heb het van dichtbij meegemaakt en ik zie het echt niet. Het is zo gemakkelijk om te zeggen dat die mensen de confrontatie met zichzelf aan moeten gaan, maar dat is het: de chaos van binnen is overweldigend. Het is zo gemakkelijk om ze zeggen dat die mensen liefde moeten krijgen, maar je trekt het als gewoon, feilbaar mens niet om het geven.
Hij was een goed mens maar de chaos en de pijn waren zo verscheurend. Het heeft me pijn gedaan om hem de rug toe te keren en hem in dat leven te laten, maar niets, niets hielp. Ik vraag me nog wel eens af hoe het met hem gaat. Het ‘menselijk tekort’ was zo pijnlijk, van beide kanten. En er waren wel lichtpunten in zijn leven, maar het merendeel van wat hij doormaakte gun je niemand. Psychiatrie, ik heb er geen antwoord op. Ik kon alleen maar verslagen en geroerd met lede ogen toekijken.
Het zou handig zijn geweest als de schrijfster helder had kunnen maken dat er een enorm verschil bestaat tussen de persoonlijke geest en het zielsbewustzijn.
Hallo ik vind dit een heel interessant artikel en heb een vraag die mij al lang bezig houdt. Als iemand therapie volgt bij een psychiater of psycholoog en er is een duidelijke diagnose gesteld, krijgt de patiënt deze diagnose dan ook te horen in bijvoorbeeld bovenvermelde psychopathieën? Of wordt dit ter ‘bescherming’ van de patiënt verzwegen en gewoon behandeld?
Ik kan mij inbeelden dat uit vrees om iemand een label te geven de diagnose niet wordt meegedeeld…
Bestaat hieromtrent een ethische regel bij artsen?
Bedankt alvast voor eventuele reacties, info.
Liefs
Sarah
als je maar met “liefs”of “in liefde” je relaas eindigt, ben je spiritueel en liefdevol en ondertussen ‘waarheden’ verkondigen alsof je de grootste goeroe op aarde bent? Hoezo spiritueel ego… de beste stuurlui staan aan wal he.
Een heel goed en belangrijk artikel.
En Marcus,jij ziet het zoals het is!
Interessant artikel waarin ik het lef om deze te plaatsen waardeer. Mijn eigen ervaring mbt 1 op 1 sessies met mensen met een zogeheten persoonlijkheidsstoornis is anders. Juist het werken vanuit lagen in het onderbewuste maakt m.i. de ingang naar het wezenlijke, naar de gezonde mens. Juist ern mogelijkheid om door de angst hern te gaan op een veilige manier. Het sprookje waarover u schrijft is toch de weergave in vorm? Ook sprookjes die we lezen hebben een veel diepere inhoud. Zelf zie ik het als veilige en te beschouwen laag als zelf gekozen werkvorm. Hoe uniek is ons wezen om daar gebruik van te maken. Als therspeut hoef je dit alleen maar te (h)erkennen. De gekozen werkvorm te volgen. En dan kom ik op het volgende: gaat het niet altijd(ook in de psychiatrie) om de kunst van het volgen vd ander waarin het eigen vermogen en kracht van de begeleider een onderdeel is?
Ik waardeer dat u dit plaatst omdat het idd van belang is dat de begeleider/therapeut weet waar hij staat en wat zijn mogelijkheden zijn anders beschadig je mogelijk de ande. De beroemde “reddersrol” is daar 1 van.
Uitstekend artikel waar ik voor de volle 100% achter sta.
Pffff…
Die ideale wereld is werkelijk vanuit uw kijk op het leven als “ervaren” therapeut een utopie!!!
Wie manipuleert…wie functioneert vanuit het ego?
We zijn hier in een wereld uit vrije keuzes…alles is toegestaan vanuit de allesomvattende liefde.
Daarin verborgen ligt de eenvoud op onze innerlijke vragen.
Wat is voor hetzelf…liefde…rechtvaardige liefde?
En dat wat iedereen zelf aangenomen en of aangeleerd heeft is zijn vorm van liefde…ook pijnlijke liefde.
Dat een medemens uw vorm van liefde en levensinhoud in zowel psychisch als fysiek op andere wijze vervuld…is het doel.
Iedereen schept zijn eigen werkelijkheid…of dat een sprookjesprinses of een begenadigd healer is.
De borderliner gelooft in uw sprookje…wanneer gaat u eens in uw eigen aangegane sprookje stappen?
Je kunt medemensen aangeven dat je niet in staat bent om hun te “redden”…ipv ze opnieuw publiekelijk uit verborgen minderwaardigheid vanuit zo’n spirituele ervaren alleswetende goeroe te zijn.
Uit allesomvattende liefde kloppen zij bij u aan…wanneer doet u open…uw innerlijk deurtje?
In stilte…innerlijke rust en leegte staan we de medemens bij in zijn eigen helingsproces.
In een leeg hoofd…een open hart de medemens die energie wanneer die ander er klaar voor is aan te kunnen worden.
Uw woorden zijn toegestaan…vrije keuze…allesomvattende liefde…uit die vrije keuze gun ik u uw eigen woorden te laten weerklinken…we zijn healers voor ons zelf…geen redders in nood voor anderen. Zelf helen wordt anderen bijstaan in hun eigen helingsproces.
En mijzelf durven helen…die wondertjes…waar we in onbewustheid aan voorbij gaan…daar ben ik steeds frequenter…de ideale wereld…één stapje dichter naar jezelf toe is een stapje verder in die ideale wereld…MIJN SPROOKJE!
Of de keuze in die van u te vertoeven die op werkelijkheid zou dienen te “moeten” berusten…vanuit uw perspectief.
Dank u wel voor het plubiceren van uw kijk op uw wereld…ook die is liefde.
Liefs Lynn
Het schijnt een toenemende tendens in de huidige maatschappij te zijn om gedrag dat afwijkt van de goegemeente te etiqueteren met quasi interessante benamingen als borderline, narcisme, hsp en wat zo meer. De mens die een gedrag heeft ontwikkeld dat onder 1 van deze etiquetten valt lijkt daarmee een handvat te hebben om een hulpvraag aan deze af gene te stellen. “Help mij want ik heb of ik ben”. Een nutteloze vraag want de in deze gevraagde hulp kan nimmer geboden worden, het uitgangspunt is verkeerd. Niemand heeft een etiquet, niemand moet uniek zijn om te evolueren. De levenskern geeft signalen wanneer men afwijkt van het levenspad, een pad dat als ongedefinieerde draad door ons menszijn verweven is. Ook daarin zijn etiquetten opgeworpen blokkades om maar niet verder naar binnen te hoeven kijken, een gebruiksaanwijzing is wel zo makkelijk lijkt het. En zo maken we met z´n allen een duale koude gedefinieerde wereld zonder liefdestroom om met de levenskern te communiceren, met elkaar en in onszelf. De enige hulp die ooit geboden kan worden is om de mens te leren naar zichzelf te luisteren en hem daarmee de waarde van zijn eigen waarheid te laten zien, zonder welke fantasie dan ook, zonder incarnatie, elven, entiteiten, gidsen, dimensies of meer van dat soort spirituele etiquetten.
In liefde,
Marcus
Lieve Marcus,
Het is spijtig dat jij zo’n algemeen beeld hebt. Narcisme, Borderline, HSP/Hooggevoelig, het bestaat. Soms zelfs in één gezin. Mijn vader was een narcist. Ik ben hooggevoelig. Een heel lastige combi. Ik heb meer en langer pijn en angst mogen voelen dan jij, naar ik hoop, ooit hebt gevoeld en nooit hoeft te voelen.
Om dan weggezet te worden als een etiket doet pijn.
HSP/Hooggevoelig is overigens geen afwijkend gedrag, maar een deel van het karakter. Ik verzeker je dat ik mij heel normaal gedraag. Ik ben zelfs onder behandeling geweest bij een therapeute. Dus als mijn gedrag zou hebben afgeweken van de norm, dan was dat wel aan het licht gekomen.
Hoewel; het werd heel even afgedaan als autistisch. Dus zoveel kaas had mijn therapeute er ook weer niet van gegeten.
Net zoals de auteur van bovestaand artikel.
En psychologen in het algemeen.
Ze is psychologe, maar niet in staat om mensen met narcisme en borderline te helpen. Dat zou te denken moeten geven over je eigen competentie. Toegegeven, het is niet makkelijk, maar wat heeft een diploma aan de muur dan voor waarde?
Haar “nee” was dan ook terecht. Niet omdat de cliënt het niet aan kon, maar omdat ze het zelf niet kon. Dat is ook wijsheid, al heeft een narcist of een borderliner daar maar weinig aan.
Lieve groet,
Robert.
Robert,met alle respect.;je vindt het zelf vreselijk om weggezet te worden als een etiket.Waarom noem jij je vader dan een narcist?
Narcisme,borderline,ADHD enz;het bestáát,daar heb je gelijk in.Maar het zijn gedragsstoornissen.Gedrag wat ergens uit voort gekomen is,ook bij jouw vader.
Etiketten worden vaak geplakt met het idee dat de persoon een narcist,een ADHD er IS.Dit is niet wie ze zijn;hun echte IK zit namelijk onder die beschadigde lagen,ALTIJD!
Het is aan de persoon zelf om in te zien dat ze weer kunnen leven vanuit deze eigen kracht maar door een sticker op deze mensen te plakken,te doen alsof ze iets hebben wat niet te “genezen”is, ontneem je ze juist de mogelijkheid om nog bij deze innerlijke kracht te komen.
Zelfbewustzijn is hierbij heel belangrijk want niet iedereen ziet het op deze manier.Je kunt iemand niet “dwingen”een therapie te volgen die ze niet begrijpen;zelfbewustzijn zit in je zèlf,dat kun je niet leren.Je kunt het iemand die”het niet ziet”dus ook niet kwalijk nemen.Wèl kun je iemand wijzen op deze innerlijke kracht en hopen dat er een balletje gaat rollen.Dat is ook wat een goede therapeut doet.In eerste instantie is het de persoon zèlf die om hulp moet vragen(dat is het eerste bewustzijn;beseffen dat het misschien ook anders kan)daarna laat de therapeut de bal rollen in het tempo van het bewustzijn van de cliënt.De één komt hier verder in dan de ander.
En dat is denk ik wat in dit artikel eigenlijk wordt bedoeld:je kunt iemand met een gedragsstoornis niet naar een therapeut brengen en zeggen:hier,los het maar op.Het gaat allemaal om bewustzijn en dat komt alleen uit jezelf.
“Sleutelen”aan iemand die dit bewustzijn niet heeft is gevaarlijk.
Wijs een ander dus op de mogelijkheden,zijn innerlijke kracht,laat een bal rollen.Maar laat het verder over aan de persoon zelf.Bewustwording is een proces dat je niet kunt afdwingen.
En HSP zijn is géén gedragsstoornis.Wel kun je door tegen jezelf te vechten een gedragsstoornis ontwikkelen al is het maar in lichte mate.
Precies!!
Beste Robert en allen die dit lezen,
Graag zou ik hier willen zeggen dat ik je begrijp. Er is ontzettend veel onbegrip (door onwetendheid) wat de impact van narcistische ouder of partner met iemand kan doen. Hoe schadelijk het gedrag is en hoe ver het kan gaan.
Begrijp aub dat zelfs de meest ervaren hulpverleners (met al hun beste intenties) het niet begrijpen. Weet dat er (helaas) veel mensen zijn (man en vrouw) die dit ook hebben meegemaakt en nog in die situatie zitten.
Lees dit artikel als een les voor jou om ook “NEE” te kunnen zeggen tegen de narcist en ons aangeleerd gedrag om onszelf steeds te moeten bewijzen. Dat is wat we al die jaren moesten doen. Snap aub, dat we allemaal reageren vanuit onze eigen perspectief en belevingswereld.
Wens je ontzettend veel liefde en geluk toe en hoop dat je mee wilt werken om de cirkel van mishandeling te doorbreken.
Als je ervaringen, hoe onmenselijk ook, alleen maar een beter mens van je hebben gemaakt, is iets om trots op te zijn.
Vergeet niet; als spiritualiteit je helpt en je niemand ermee schaadt (vooral jezelf) dat het helemaal ok is. Er is al ons hele leven verteld wat we wel en niet mogen op een brute manier of niet? Dus nu zijn we ons alleen maar aan het bewijzen en willen niet veel meer van anderen aannemen. Spiritualiteit kan je zoveel goeds brengen. Hiervoor hoef je niet naar therapeuten. Spiritualiteit kan thuis, als je alleen bent, je vervullen met begrip en liefde voor wat je hebt meegemaakt en het een plek kan geven.
Want je kan het. Daar geloof ik in.
Geloof jij in jezelf?
Ik lees liever de reacties niet op jouw bericht. Hoe goed bedoelt ook. Er is een punt wat me raakt en ik begrijp je en ik voel je.
Alle liefde en met mijn allerbeste intenties voor jullie allemaal.
Dikke knuffel,
Liefs
Emine
Emine,even voor de duidelijkheid:ik ben 20 jaar getrouwd geweest met een lieve hsp man die in die 20 jaar ernstig narcistisch gedrag heeft ontwikkeld door omstandigheden;ik weet waar ik over praat.
Wij hebben het samen niet gered.Alle hulp is hem geboden maar zelfbewustzijn ontbrak.Ik kon niet anders dan voor mezelf en mijn kinderen kiezen en heb de relatie beëindigd.Ik zie hem nog steeds worstelen maar wat ik al zei:bewustzijn kan alleen uit jezelf komen,als dat ontbreekt werkt geen enkele therapie.
Ik heb dus absoluut begrip voor de mensen die “slachtoffer”zijn van iemand met narcistisch gedrag.
Mijn kinderen worden er nog steeds mee geconfronteerd en hebben het er heel moeilijk mee.Mijn dochter weet ook nog hoe haar vader vroeger was.
Maar ik heb ook begrip voor de mens achter het narcistische gedrag.Een mens verstrikt geraakt in zijn manier van denken;overlevingsgedrag om een bepaalde situatie aan te kunnen.Ik heb voor mijn ogen langzaam een goed mens,mijn maatje,de vader van mijn kinderen, zien veranderen in een monster?Maar ik kon hem niet meer bereiken ,en het ergste;hij zichzelf ook niet meer,dus heb ik hem los moeten laten,voor eigen bestwil.Vergeet nooit:iemand met narcistisch gedrag is zichzelf compleet kwijt(zoals bij alle psychische stoornissen)maar onder die lagen van gedrag zit nog steeds wie hij eigenlijk is!Samen met een goede therapeut zijn die lagen weer te verwijderen mits iemand zichzelf ervan bewust is.(en niet een ander die hem wel even verteld hoe het zit)
Mijn reactie is dus gebaseerd op twee kanten van het verhaal.
Ik neem het voor niemand op en brand niemand af.
Narcistisch gedrag is voor àlle betrokkenen een hel.