Een spirituele crisis: wat is het en waarom duurt het zo lang?

Een spirituele crisis heeft als doel je te doen ontwaken door je bewust te maken ofwel wakker te schudden. In mijn geval was een burn-out zo’n spirituele crisis, maar het kan evengoed de vorm aannemen van een echtscheiding, verliessituatie, ongeval of lichamelijke ziekte. Typerend voor een spirituele crisis is dat deze gebeurtenis je leven in een ‘voor’ en ‘na’ hakt.

Een leven voor en een leven na

Ik zeg het wel eens letterlijk tegen mensen: “Er is een Mieke voor en een Mieke na de burn-out.” Het is intussen drie jaar geleden sinds ik terug ‘gezond’ werd verklaard na een jaar in ziekteverlof te zijn geweest. De impact van deze spirituele crisis op mijn leven dringt echter nog steeds verder. Je hoort wel vaker dat er na een burn-out een langdurige kwetsbaarheid blijft en dat is bij mij niet anders. Ik stond er nooit bij stil waarom dit zo is, totdat ik in het boek ‘Jezus de Mysticus‘ van Adyashanti volgend fragment las over de genezing van de melaatse.

‘Zodra zijn gezondheid hersteld is en zijn energie is teruggekomen, vergeet hij zijn innerlijke toestand helemaal. Dit is een normale reactie. We krijgen in het leven soms te maken met zeer moeilijke omstandigheden – ernstige ziekte, scheiding, baanverlies, alles wat een grote psychische stress veroorzaakt – en op zulke momenten staan we vaak meer open voor innerlijke transformatie. Wanneer alles goed gaat, kunnen we ons gemakkelijk verliezen in de uiterlijkheden van het leven. Wanneer de zaken niet zo goed gaan, worden mensen vaak meer introspectief. We gaan echt eens naar onszelf kijken, naar onze motivaties, en vragen ons af wat ons in deze situatie heeft gebracht. Maar zodra we ons beter voelen, wordt in ons hervonden enthousiasme die manier van naar binnen kijken vaak vergeten.’

Zelfreflectie en introspectie

Door de aanhoudende kwetsbaarheid word ik gedwongen aan zelfreflectie en introspectie te blijven doen en verlies ik mijn innerlijk transformatieproces niet uit het oog. Zo had ik het nog nooit bekeken, maar het klopt wel. Als de burn-out niet zo’n diepe en langdurige impact had gehad, dan was ik waarschijnlijk snel teruggekeerd naar mijn oude, onbewuste manier van zijn en denken en had ik nooit het mysterie van mijn bestaan onderzocht.

Traagheid houdt je bewust

Met andere woorden, de traagheid van het proces houdt je bewust. Mocht een burn-out niet zo’n lange nasleep kennen, was ik vermoedelijk terug in de ratrace beland, in plaats van op het pad van authentiek ondernemerschap. In de ratrace hadden het hoge tempo, de vele prikkels en de prestatiedruk weer voor zoveel afleiding gezorgd dat ik het contact met de essentie in een mum van tijd was kwijtgeraakt. Beperkende overtuigingen, oude patronen, sociale conditionering en ego-denken stonden dan weer aan het roer en mijn ware zelf zou verborgen blijven.

‘De duur van een spirituele crisis weerhoudt je ervan terug te vallen in onbewustheid.’

Een spirituele crisis als toegangspoort tot je ware zelf

Een spirituele crisis zorgt voor een overgangsfase. Je laat los wie je dacht te zijn om te ontdekken wie je werkelijk bent. Uiteraard gaat dit loslaten in eerste instantie gepaard met pijn, verdriet, kwaadheid en ongeduld. Maar hoe verder het proces zich ontvouwt, hoe meer vreugde, vrijheid en vrede je zult ervaren. Je wordt als een magneet aangetrokken tot het licht, hetzelfde licht dat huist in jou en dat ernaar verlangt te stralen. Door je eigen licht te ontsteken, word je een baken van licht dat vervolgens weer anderen begeleidt op hun weg naar huis. Je wordt een lichtwerker.

Spirituele crisis die niet als zodanig herkend wordt

Als ik rond mij kijk zie ik heel veel mensen die een spirituele crisis op hun pad krijgen maar deze niet als zodanig herkennen. Het lijkt wel dat de crisis er voor zorgt dat ze i.p.v. beginnen te ontwaken, juist nog dieper in slaap vallen, dat ze i.p.v. bewust te worden, juist in onbewustheid wegzakken. Dit heeft alles te maken met het ego dat er nog niet klaar voor is (en nooit klaar voor zal zijn) om zijn machtspositie af te geven. Het ego houdt zich daarom hardnekkig vast aan het slachtofferschap. En slachtofferschap staat haaks op het opnemen van je eigen verantwoordelijkheid, datgene wat nodig is om de crisis als een verborgen kans te kunnen zien.

Natuurlijk is de ene crisis de andere niet. Er is een groot verschil tussen bijvoorbeeld het krijgen van een burn-out en het verliezen van een geliefde, laat staan een kind. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet voelen. En toch zijn er dagdagelijks mensen die zelfs uit de pijnlijkste gebeurtenis betekenis weten te halen. Die de parels uit het duister weten op te vissen.

De enige weg uit de pijn

Bewust op zoek gaan naar de verborgen les of zegen in een crisis (hoe groot of klein die ook is), is de enige weg uit de pijn. Wat niet wil zeggen dat de (fysieke) pijn of ongemakken er onmiddellijk door zullen verdwijnen. De dag dat ik inzag dat ik niet het slachtoffer was van mijn burn-out, maar dat deze burn-out met een reden op mijn pad was gekomen, was de dag dat alles veranderde. Ook al duurde mijn burn-out vervolgens nog bijna een jaar. Het verschil was dat ik geen weerstand meer voelde, maar dankbaarheid. Door mijn perceptie te veranderen, door te aanvaarden wat was, kon mijn levensweg zich verder ontvouwen. Het werd een andere levensweg dan waar ik zelf voor zou hebben gekozen, maar het is een weg die mij exact brengt waar ik moet zijn.

Bewaar voor later op Pinterest:

Volg ons zo op pinterest: https://nl.pinterest.com/nieuwetijdskindmagazine/