“Spirituele verlichting, hoe voelt dat nou?”
“Ehm tja fijn, rustig en luchtig denk ik?!”
Gewone mensentaal
Om op vijfendertigjarige leeftijd eindelijk na een half leven het idee los te mogen laten dat ik mezelf serieus zou moeten nemen is, denk ik, nog wel de grootste bevrijding. Ook lijk ik ineens alle tijd te hebben. De haast is weg, want waar zou ik in godsnaam naar toe moeten rennen in oneindigheid? Het leven voelt ook stukken minder zwaar. Ik gun mezelf en iedereen die ik tegenkom al ons geluk. Maar wat pas echt rust geeft, is dat ik mezelf en iedereen die ik tegenkom ook al onze pijn gun. In andere woorden gun ik ieder stukje bewustzijn al haar ervaringen. Je kan per slot maar zoveel meemaken in één leven, toch? En iedere ervaring is er weer één.
‘Zelfrealisatie en verlichting’
‘De dood van het ego’
‘Een staat van complete onthechting’
‘Godsbewustzijn / Eenheidsbewustzijn’
Nou, nou dat klinkt lekker bombastisch allemaal. Je zou bijna gaan denken dat een persoon in deze staat zichzelf wel heel bijzonder moet vinden.
Deze beschrijvingen kloppen dan misschien in hun kern, het probleem is dat ze net dat deeltje in ons triggeren dat die staat uiteindelijk nooit zal kunnen beleven. Namelijk de levende illusie dat er iets of iemand belangrijk zou zijn, oftewel ons ego.
Ik neem je graag mee in een beeldende omschrijving om niet al teveel in te abstracte taal te hoeven verdwalen.
Een metafoor
Onze Melkweg is onvoorstelbaar groot. Ondanks haar schier oneindige uitgestrektheid, bestaat ze slechts als een stipje in de kosmos. Zo ook is het met de natuur van de aarde. Hoe groots en divers zij ook mag zijn, bestaat ze slechts als een stipje in de Melkweg.
Een waterdruppel is voor een mens ogenschijnlijk klein. Toch bestaat ze uit een oceaan van moleculen of, nog een laagje dieper, atomen.
Al deze prachtige vormen van het ‘zijn’ gebeuren voortdurend en laten zichzelf gebeuren. De Melkweg beweegt in haar eigen schaal, op haar eigen tempo, net als de aarde en haar oceanen. De natuur blaast niet op trompetten als in de lente haar knoppen openspringen, noch zingt ze een klaagzang wanneer ze weer afsterft in de herfst.
De illusie van afgescheidenheid
Het is hier dat wij essentieel lijken te verschillen van de rest van het universum. Wij ervaren ons niet als een onderdeel van die prachtige oneindige dans der dingen. Onze persoonlijkheid denkt op zichzelf te staan, iets te kunnen bereiken en vreemder nog, dingen te kunnen voorkomen.
Ons ego zou je kunnen beschrijven als een druppeltje in de oceaan dat tegen de golfstroom op wil zwemmen. Als het de druppel lukt heel even op haar plek te blijven wil ze de felicitaties van andere druppels in ontvangst nemen. Wanneer het niet lukt en ze op de rotsen van de kust gesmeten wordt, klaagt ze steen en been over het onrecht dat haar aangedaan wordt. Er is één ding waar de druppel absoluut niet aan wil. De gedachte dat er nog nooit één druppel iets anders gedaan heeft dan waar de oceaan haar heen duwde.
Hoe wijs ik dan nog schuld toe? In welk opzicht doe ik het dan beter of slechter? Wat is mijn identiteit dan nog?
Spirituele verlichting verlichting is niet iets dat je kan behalen. De verlichting echter, is wel in staat jou te behalen als je haar toestaat. Er is één magisch woordje dat zoveel gebruikt wordt, dat het bijna haar betekenis heeft verloren, te weten: ‘loslaten‘.
Meestromen
Je kent vast wel deze grappige stroomschema’s over hoe je je nooit zorgen zou hoeven maken. Een normaal ego leest zo’n schema, voelt de waarheid erin en denkt tegelijkertijd lachend: “Tsss, alsof dat ook écht zou kunnen…”
Een stukje verlicht bewustzijn leest zo’n schema, voelt de waarheid en denkt: “Ja natuurlijk, alsof ik me ooit anders zou kunnen voelen.”
Dit is wat Spirituele verlichting inhoudt, rustig, klein en simpel. Een druppeltje dat vrolijk meekabbelt met de golfstroom in afwachting van wat er voorbij komt. Het erkent dat de vorm nietig en eindig is. Het realiseert zich dat er niets bereikt kan worden dat niet ook weer weg zal spoelen. Het beseft, dat dingen tijdelijk willen voorkomen die toch moeten plaatsvinden, doelloze gevechten in jezelf zijn.
Dit artikel is bedoeld om je een idee te geven in welke richting je wilt zoeken naar Spirituele verlichting. Het is de tegenhanger van verzwaring. Het is alles behalve serieus en belangrijk. Om ook een interne beweging in deze richting te maken is niet alleen een ‘begrijpen’ nodig maar ook een vorm van ‘doen’. Deze eerste stappen beschrijf ik hier.
Voelen is weten
“Maar, hoe weet je dan wanneer je Spirituele verlichting bereikt hebt?”
Dat is eigenlijk heel simpel, zo werkt het niet. Jezelf verlichten is een leerproces van zelfontdekking zonder einde waarbij je steeds een groter stukje van jezelf leert kennen. Dus echt iets bereiken is er helemaal niet bij. In eerste instantie wordt je wereld steeds maar kleiner. Totdat je jezelf zó klein en onbelangrijk hebt gemaakt dat je ontdekt dat ‘de hele oceaan van het zijn’ je al die tijd al droeg. Je voelt steeds beter dat wat je nu aan het doen bent net zo belangrijk is, als wat je deed voor je geboren werd en zal doen nadat je dood bent. Het ene herinner je je niet eens en het andere kan je je niet voorstellen. Niet zo heel spannend dus.
Langzaam maar zeker herstelt het vertrouwen dat de oceaan het beste met je voor heeft. Misschien wil je nog steeds dezelfde dingen als voor je ontwaken, maar misschien veranderen je interesses tijdens het proces wel. Je kiest een richting en ontspant je in de vriendelijke omarming van de oceaan. Je voelt vertrouwen dat zij waarschijnlijk stukken beter weet waar ze haar druppeltjes af moet zetten om tot hun recht te komen, dan een druppeltje dat weet. Het is ‘de synchroniciteit van Jung’ haar werk laten doen, zonder die af te willen dwingen. Als er ergens oneindig veel van is, dan is het wel tijd.
In andere woorden ontstaat er een gevoel van open ontvankelijkheid. Voor ieder die twee seconden de tijd neemt om het te willen beseffen, is het klip en klaar dat voelen en weten twee woorden voor hetzelfde zijn.
Er is in de geschiedenis van de mens nog nooit een persoon geweest die zich na het stoten van zijn kleine teen afvroeg of pijn bestaat. Wanneer je je geliefde in je armen hebt, weet je dat er connectie is. Niemand hoeft een wetenschappelijk onderzoek na te lezen om dit gevoel van connectie voor hem te valideren.
Dus wanneer weet je nu dat je verlicht bent?
Ongeveer ter hoogte van het moment dat je beseft dat je helemaal niets hoeft te zijn, nooit meer.
‘Zo zeg, dat voelt stukken lichter!’
Noën
Het enige dat verandert is alles, het enige dat verandert is niets.
Ik ben bewustzijn.
Ik kom nergens vandaan en ben nergens naar op weg.
Ik ben de aanwezigheid in de ruimte ertussen,
die onveranderlijk, alles doet veranderen.
