Sta aan mijn graf zonder verdriet
ik ben daar niet, ik slaap er niet
Ik ben de wolken, door de wind gewaaid
de sneeuw met diamant bezaaid
Ik ben de zon op het volle koren
de stilte van het ochtendgloren
waarin jij, die de dag begint
de cirkelvlucht van vogels vindt
Ik ben de lenteregens, zacht
de sterrenschitterring in de nacht
Sta aan mijn graf zonder een traan
ik ben daar niet, niet dood gegaan
Uit het boek ‘Wijsheid van een Sterrenkind‘
Vind je het leuk? Deel het met anderen:
Als we geboren worden ontstaat er een nieuw leven.
Een stukje licht uit de sterren ontstaan.
Een menselijk lichaam gevoed door de bouwstoffen van de aarde.
Als mens zijn we de waarnemer in het bewustzijn van het universum en zijn bestaan.
Als we overleiden dooft deze waarneming vanuit dit uniek persoonlijk belichaamd standpunt.
Het lichaam wordt terug gegeven aan moeder natuur en lost op in de stoffelijke aarde.
Prachtig!
Mooi 🙂 zo denk ik er ook over!
Een mooi en gevoelig gedicht.
Ik weet dat het waar is.
Dat alleen het stoffelijk lichaam daar is.
Maar het piep kleine kindergrafje van onze kleinzoon
Als je daar voorstaat kan je toch weleens een andere
Gedachte krijgen. Bv waarom.
Je voeld toch tranen opkomen.
Je verstand zegt hij is nu op een mooie plaats.
Maar je hart roept nee.
Je gedachte beginnen weer in opstand te komen.
waarom je zal er nooit echt een antwoord op krijgen.
dus maar aanvaarden en weten dat hij nu een sterretje
Aan de grote hemel is.
Dat is de beste oplossing.
Er wordt vast over hem gewaakt. De kleine schat.
Ik vind dit ook een mooi gedicht, Jannie!
🙂
@Lia,
Lia
Het raakte een gevoelige snaar bij mij. Poeh.
Dat kwam even binnen.
Kan ik mij voorstellen, Jannie!
🙂
Prachtig!
Het is inderdaad een prachtig gedicht. Het is van Mary Elisabeth Frye:
Do not stand at my grave and weep.
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;I am not there.
I did not die.
Prachtig gedicht, zo te zien een vrije vertaling van “Do not stand at my grave and weep” van Mary Elizabeth Frye.
Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am in a thousand winds that blow,
I am the softly falling snow.
I am the gentle showers of rain,
I am the fields of ripening grain.
I am in the morning hush,
I am in the graceful rush Of beautiful birds in circling flight, I am the starshine of the night.
I am in the flowers that bloom,
I am in a quiet room.
I am in the birds that sing,
I am in each lovely thing.
Do not stand at my grave and cry, I am not there.
I do not die.
@Conny, dank je Conny. Prachtig
Wat een supermooi gedicht!