Wisten jullie dat er jongeren zijn, die zoveel stress hebben, dat hun lichaam constant aanvoelt als een gespannen veer? Tieners, waarvan volwassenen vaak denken dat ze nauwelijks een zorg in de wereld hebben? Ze staan zo onder spanning dat alles angstig is voor ze, dat ze constant een opgejaagd gevoel hebben.
Ik weet het, want ik voel het. Iedere keer als ik bij ze in de buurt ben. Alsof mijn cellen sneller gaan trillen, te snel, zodat ik het niet meer bij kan benen. Voor mijn gevoel begin ik zelf ook zacht te trillen, onzichtbaar, maar wel voelbaar. Ik voel me alsof er miljoenen mannetjes heel hard door mijn lichaam rennen en krijg hoofdpijn van al deze spanning in mijn lijf. En zo voelt zo’n jongere zich dus constant.
De redenen? Hier moet ik naar gissen, want hoewel ik de gevoelens mee ervaar, kan ik niet in hun hoofd kijken, maar ik doe, afgaand op mijn eigen verleden, een poging: alles waaraan ze moeten voldoen. Ze moeten dit van hun ouders, dat van hun leraren en hun “vrienden” vinden ze alleen maar leuk als ze er wel zo uitzien, etc. Wie wil wat van mij? Waar moet ik hier op letten? Doe ik het wel goed zo? BEN ik wel goed zo?
Tel daarbij op dat er dagelijks zoveel prikkels op hen afkomen. Op school zoeft iedereen maar lang ze heen. Ze zien honderden gezichten voorbij komen. Horen in de gangen van school een voortdurend gegons van alle stemmen, bellen, muziekjes van anderen, etc., etc. In de les moeten ze alle informatie opnemen, terwijl er om hen heen veelal ook gepraat wordt, of er tikt een klok, komen buiten mensen langs, fluiten vogels, en ga zo maar door. En als ze dan de schooldag overleefd hebben, wacht ze thuis nog een stapel huiswerk. Moe van het huiswerk maken, gaan ze achter de pc zitten, of ploffen voor de tv, waar ze nog meer informatie wacht. Totaal overprikkeld gaan ze uiteindelijk naar bed, waar ze de slaap niet kunnen vatten, vanwege de vele opgedane indrukken. Waarop ze totaal uitgeput weer aan de volgende dag kunnen beginnen.
Wat kunnen wij nu voor ze doen, als ouders, leraren, hulpverleners? Eén van de belangrijkste dingen: Bied ze veiligheid! Geef ze ergens een rustige, veilige plek, waar ze zichzelf mogen zijn. Geef ze de ruimte, verstik ze niet. Toon begrip.
Een vertrouwensband met ze opbouwen is vaak moeilijk, ze voelen zich onbegrepen. Ze hebben waarschijnlijk het gevoel dat niemand weet waar ze in zitten en dit is ook zo. Wij kunnen niet weten wat er allemaal in ze omgaat. Dit kun je, mocht het tot een gesprek komen, ook benoemen. Neem ze serieus, respecteer ze en behandel ze als gelijke. Je kunt ze uitleggen dat we niet kunnen weten wat ze voelen, maar dat we ze wel graag willen begrijpen en helpen.
Let op de signalen om te zien of ze het nog aankunnen. Zijn ze erg druk, of juist overdreven rustig? Erg in zichzelf gekeerd, of juist overdreven uitbundig? Dit kunnen allemaal signalen zijn dat het ze echt teveel wordt en dat er hulp nodig is.
Een tip voor ouders: Zoek externe hulp, als je kind ervoor open staat. Waarschijnlijk wil je graag zelf helpen, maar dit komt te dichtbij en werkt meestal niet. Hier ga je als ouder zelf ook aan kapot. Geloof me als ik zeg dat je niet wilt weten wat er allemaal in het hoofd van je tiener omgaat, dat is te heftig!
Neem afstand, maar laat wel weten dat ze altijd bij je mogen komen, dat jij er altijd bent en van ze houdt, hoe dan ook. Waarschijnlijk zullen ze het niet willen horen en lijkt het misschien zelfs wel of ze niet luisteren, maar ze slaan het wel op. Uiteindelijk zullen ze bij je terugkomen en je dankbaar zijn. Ze houden van je, maar hebben meestal een fase dat ze daar even niet goed bij kunnen.
Er gaat zoveel in ze om, dat ze even geen plek hebben voor jou. Laat tieners maar even lekker egoïstisch zijn, dat hebben ze even nodig. Ze hebben echt genoeg aan zichzelf.
En, het volgende zal menig ouder vreemd vinden: je bent niet verantwoordelijk! Klinkt raar en is niet wat wij leren in onze maatschappij, maar het is wel waar. Je kind is een individu met zijn eigen verantwoordelijkheid en eigen vrije keuze. Natuurlijk mogen we ze in liefde proberen te sturen, maar uiteindelijk is het aan hen. Geef ze de ruimte en kans om zich te ontwikkelen en er zelf uit te komen. Dit geeft zelfvertrouwen en maakt ze sterker.
Met de juiste hulp zullen ze zichzelf weer vinden en tot die tijd sta je als ouder aan de zijlijn en, hoe gek het ook klinkt: dat is maar goed ook!
Sta met OPEN armen (want in open armen hebben ze de ruimte en de keuze om te gaan) voor ze klaar en ze zullen je terug vinden.
Anderen lazen ook: De gestreste hooggevoelige tiener – 10 expert Tips
Mooi artikel! Heel herkenbaar zowel voor mezelf als voor mijn oudste dochter. Zit hier met tranen in de ogen omdat ze een maagontsteking heeft, ze is net 13 en zo gevoelig. De druk is haar te hoog, ze wordt maar moeilijk aanvaardt door haar leeftijdsgenoten omdat ze anders is en ook nog eens sterk begaafd. Gelukkig hebben we ook iemand bij wie we terecht kunnen en is die superhooggevoeligheid al wat hanteerbaarder geworden, maar toch. Het blijft moeilijk.
Zo'n tiener was ik….lang geleden en ik begin nu pas echt goed in mijn vel te steken.
Goedenmiddag,
Ik heb zelf een hooggevoelige dochter van 17 jaar. Ze is al jaren zwak, ziek en misselijk en verbaast zich over de wereld en de mensen om haar heen. Over het algemeen vindt ze andere kinderen nogal ‘oppervlakkig’ en zou graag meer ‘de diepte ingaan’. Zou toch geweldig zijn als er een soort van ‘meeting-points’ zouden zijn.Of momenten in het jaar waarop er ‘genetwerkt’ kan worden. Iemand ideeen ?
Hartelijke groet
Nicole (uit Amsterdam)
Hallo Julliet,
Wat zou ik graag met hsk- teenagers contact leggen???
Zullen we mailen?
Misschien tot gauw,
Groetjes van Petra.
Beste Nadia,
Wat je zojuist hierboven beschreven heb is exact hoe ik me mijn hele jeugd heb gevoeld. Ben nu net 30 geworden en herstellende van n burn-out en mn zoveelste depressie.
Ik heb vandaag een Reiki behandeling gehad en er is letterlijk een hele wereld voor me open gegaan, alsof ik wakker ben geworden uit de nachtmerrie die mijn leven heet en ik tot besef ben gekomen dat ik inderdaad ANDERS ben dan anderen en dat dat helemaal OK is.
Tijdens mn Reiki behandeling heb ik zelfs mn thuisplaneet mogen zien. Ik ben door de Reiki master verwezen naar deze site omdat zij gelijk aan mij zag dat ik een lichtwerker/indigo/of kristal kind ben. Maar hoe weet ik nu wat ik ben? Ik heb de kenmerken van kristal en Indigo gelezen en bij beide zijn er zeer treffende overeenkomsten.
Alvast bedankt voor een reactie.
@Miranda, Beste Miranda,
Mijn advies? Focus niet teveel op wat voor “soort” Nieuwetijdskind je bent. Dat maakt echt niet zoveel uit. Je bent een Nieuwetijdskind en kunt , bijvoorbeeld door erover te lezen, daar meer mee. Leer je krachten kennen en werk van daaruit. Je gevoeligheden mogen er zijn en kunnen je ook naar je krachten leiden. De tips waar ik in de reactie hierboven over sprak, komen binnenkort ook op deze site te staan, maar je kunt ze natuurlijk ook opzoeken op mijn blogpagina. Ik heb ook een site voor mijn (opstartende) praktijk. Misschien kan ik je nog verder helpen: http://www.turningtide.nl Kijk er gerust eens op en laat een bericht achter op mijn contactpagina als je dat wil.
Je mag ook hier reageren, als je op dit bericht wil reageren of nog een vraag hebt aan de hand van mijn reactie.
Liefs,
Nadia
@Nadia, de tips staan er al op, hoor. https://www.nieuwetijdskind.com/hooggevoelige-tiener-tips-stress/
In de categorie “HSP”staan ook wel meer tips: trouwens, al zullen een hoop artikelen over hooggevoelige personen niet altijd de kern van een “nieuwetijdskind”kunnen benaderen omdat ze vaak uitsluitend op de gevoeligheid zijn gericht en “nieuwetijdskinderen”vaak met vragen rondlopen die veel verder gaan dan uitsluitend dat aspect. Voor die laatste categorie zijn er ook (en juist) veel artikelen te vinden op deze site. groet, Gordon
Wat een mooi stuk!
Super herkenbaar dit..
Ik ben zelf net 16, en herken dit helemaal.
Ik lees al een tijd allerlei verhalen op deze site, erg interessant en herkenbaar allemaal!
Groetjes,
Juliët.
@Juliët, Dank je wel, Juliët! (prachtige naam trouwens, lijkt erg op de naam die ik in mijn hoofd had voor als ik een dochtertje zou krijgen, toen ik zwanger was van mijn eerste zoontje :-), die zou Juliette Aimee gaan heten dan…)
Fijn dat het herkenbaar is voor je, dan heb ik het goed gedaan!
Ik heb ook tips geschreven voor hooggevoelige tieners, zie http://nadiaspirit.blogspot.nl/2012/10/de-gestreste-hooggevoelige-tiener-tips.html/ . Misschien heb je er iets aan… En als je eens met me van gedachten wilt wisselen (ik werk al 14 jaar met tieners en ben zelf een hooggevoelige tiener geweest), dan mag je me gerust benaderen! (hoe dat kan staat onderaan mijn tips-blog)
Liefs,
Nadia
@Nadia,
Haha dankjewel!
Oke ik ben benieuwd, ga het meteen even lezen.
Groetjes,
Juliët
@Juliët,
En ik volg je nu op twitter 😉
Naar mijn gevoel begint ruimte geven aan onze tieners van bij de geboorte van het kind. Ze rust, ruimte en regelmaat geven waarbinnen ze de mogelijkheid krijgen om zichzelf te ontdekken, ontplooien te profileren. Zichzelf leren positioneren tov van anderen in wederzijds respect. Dit is iets dat je als ouder best vanaf het begin doet. Wat je zelf met je angsten doet is hierbij heel belangrijk.
Hoeveel wordt er niet van onze kinderen verwacht en hoeveel doemscenario’s krijgen ze niet met de paplepel ingegeven. Met vreemden mogen ze niet praten, alleen op straat mogen ze niet gaan. Als ik dan zie wat een kleuter ‘MOET’ kunnen, doen, leren,.. dan zie je dat ze vaak alle ruimte voor creativiteit wordt ontnomen. Als ik voor scholen ging horen en ontdekte dat hier alle scholen tegen het einde van de eerste kleuterklas verwachten dat kleuters geen fouten meer maken in het inkleuren van bvb een kip, dan bloedt mijn hart.
Bovendien zijn ouders er zich soms te weinig van bewust dat wat zij kennen en als gewoon aanzien (bvb jongens en voetbal of meisjes en ballet) automatisch wordt doorgegegeven aan je kind. Terwijl dit misschien niet onmiddellijk datgene is dat je kind zou kiezen mocht het de volledige waaier aangeboden krijgen. Daarbij nog de maatschappelijke verwachtingen. Een jongen mag geen rok aandoen, wordt raar bekeken als hij nagellak draagt, maar een meisje dat in voetbalkleding uitgedost wordt kan dan weer wel. Zo had ik mijn zoontje van nog geen twee ook roze nagellak omdat ik en zijn grote zussen er droegen. En natuurlijk vond hij dat ook mooi en kleurrijk. Ik heb zonder aarzelen zijn nagels gelakt. Ik was verbaasd van de opmerkingen die ik gekregen heb. Van schandalig tot subtielere vormen van eigenlijk is het ongehoord. Telkens opnieuw heb ik die mensen op een beleefde manier op hun plaats gezet door ze te vragen hoe ik aan een 20 maandertje moet uitleggen dat hij in tegenstelling tot de meerderheid van het gezin geen nagellak krijgt omdat dat nu eenmaal maatschappelijk niet gehoor dis dat mannen nagellak dragen.
Het is droevig om te zien hoe vaak onze kinderen al vol conditioneringen zitten voor ze naar het lager onderwijs overstappen. Ze zijn competitief ingesteld, hebben weinig begrip voor wat anders is dan hun eigen leefwereld, hebben vaak al een overdreven macho of meisjeshouding en dit niet omdat ze van nature zo zijn, maar omdat ze het (soms erg enge) levensbeeld dat ze krijgen een grotendeels overnemen. Ik denk dat wij als ouders een veel grotere verantwoordelijkheid hebben in het bevrijden van onze kinderen dan doorgaans verwacht wordt. Voornamelijk in het ondersteunen van onze kinderen in de ontwikkeling van begrip, verdraagzaamheid, maar vooral eigenheid los van maatschappelijke verwachtingen, want die krijgen ze al genoeg mee. Want iedereen zal het er mee eens zijn dat een betere wereld begint bij meer liefde en begrip tussen onze kinderen.
Leren we dit vanaf het begin, dan zullen onze tieners zichzelf misschien wat minder druk opleggen. En echt kunnen puberen in de zin van meer ruimte en begrip hebben om zichzelf te zijn en te uiten.
Naast ouder zijn denk ik dat we ook veel kieskeuriger moeten zijn in de media waaraan we onze kinderen blootstellen. Zo wordt er bij ons serieus gesnoeid in het aanbod kinderprogramma’s en zijn sommigen gewoon not done. Ook in de tijd die ze hieraan moegen besteden zijn duidelijke grenzen gekoppeld. Ze leren knutselen, smossen, ravotten, mee helpen in het huishouden op een luchtige manier zijn dingen die hier vaak meer aandacht krijgen. Bovendien zijn onze media niet de meest inspirerende voorbeelden. Waar zijn de grote redenaars, die de mensen aan het denken zetten? Die inspireren, stimuleren en creativiteit aanmoedigen? Wordt het niet eens tijd dat er meer aandacht wordt besteed aan positieve boodschappen en programma’s die kinderen inspireren. Kwaliteit boven kwantiteit en middelmatigheid. Tonen welke mogelijkheden de wereld te bieden heeft. Welke kanten ze uit kunnen en dit voor alle soorten talenten die er tussen hen aanwezig zijn. Dat er bvb meer aandacht wordt gegeven aan probleem in de positieve zin, waarbij de deur open wordt gezet naar oplossingen, vragen worden gesteld en interactief samen wordt gewerkt? En dit in ruil voor de vele doemscenario’s die maar al te vaak aan onze jeugd worden voorgesteld. Naar mijn gevoel is het tijd dat we onze kinderen van de kleinste tot de grootste een realistisch, en positief toekomstbeeld voorschotelen. Leer ze vanaf de peuterklas mee recycleren, componeren, opruimen, planten kweken, dieren verzorgen, respect hebben voor hun omgeving, samen spelen op een eigenzinnige, niet competitieve manier. Het is voor hen vaak een evidentie, het is een natuurlijke kwaliteit die ze met zich meedragen, en die enkel wat aandacht nodig heeft om volledig tot ontwikkeling te komen. Hoe vaak zie ik mijn oudste echt worstelen met haar omgeving, omdat ze merkt dat haar normen en waarden hoger liggen dan wat gemiddeld van haar leeftijd kan gezegd worden.. Ze leidt daar echt onder.
En ja ik weet het veel is maatschapij gebonden, anderzijds ben ik er van overtuigd dat je als ouders toch nog veel kan doen om de druk die de kinderen worden opgelegd te counteren en hun omgeving zachter en liefdevoller te maken voor ze in de tienerjaren gaan. En het leuke is indien we dit allemaal gaan doen, dan verandert de maatschappij vanzelf mee!
Hallo Nele,
Zo, dat was een blog op zich 😉
Ben het met je eens. Wij hebben 2 jongetjes, maar als die met poppen willen spelen, mag dat ook gewoon. Hoewel ik merk dat een gedeelte toch aangeboren is (oudste, van bijna 3, zei vandaag nog: Nee, mama, ik wil geen Mega Mindy kijken, ik wil Brandweerman Sam!)
Ben het ook met je eens dat we kinderen van jongs af aan ruimte moeten geven, zie ook mijn blogbericht: Vertrouwen als basis.
Als je het leuk vindt, kun je ook eens kijken op mijn blogsite: nadiaspirit.blogspot.nl, daar heb ik meer geschreven wat overeen komt met jouw visie hierboven.
Bedankt voor je reactie!
Nadia
@Nadia,
Da
Ik wou dus zeggen:
Dank je Nadia!
Ik heb al vaak je artikelen op de sitemet plezier gelezen. Op je blog ben ik nog niet geraakt. Dus die ga ik zeker eens verkennen.
En ik volg je wel van die genetische aanleg, maar toch denk ik dat ze ook veel conditioneringen van zeer klein oppikken. Mijn zoontje van twee is helemaal gek van auto’s, iets dat ik duidelijk niet bij de meisjes merk. Dus ja dat lmopt wel, ze zijn dus al jongen en meisje genoeg uit zichzelf, dat ouders zich geen zorgen hoeven te maken wanneer hun zoontje ook graag zijn tenen in de lucht steekt in een tutu van zijn zussen. ;-D
Liefs,
Nele
@nele, Zeker, Nele! Ik las net dat er op een Zweedse creche geen onderscheid wordt gemaakt tussen “hij” en “zij”. Ze noemen de kinderen “Vrienden” en laten kinderen spelen waar ze mee willen en troosten jongetjes net zo liefdevol als meisjes.. Op de opvang van mijn kinderen doen ze dat trouwens ook hoor.Ons peutertje staat regelmatig in het keukentje én zit in de grote auto. En troosten is nog niet nodig geweest, maar ook dan zullen ze hem liefdevol opvangen. Een jongetje hoeft van mij ook echt zijn gevoelens niet te verstoppen. Ik hoop dat ik mijn mannetjes kan bijbrengen dat ze hun gevoelens gewoon mogen uiten, dat er niets mis mee is als een jongen verdrietig is of huilt. Ik hoorde ooit een Amerikaanse psycholoog zeggen, na het Colombine schietincident: Boys who don’t cry tears, cry bullets. Dat zal niet zo sterk zijn bij alle jongens, maar ik denk wel dat kan leiden tot (zelf)destructief gedrag.
Bedankt voor de mooie reacties! Inderdaad, je kunt er voor ze zijn en soms is hulp van buitenaf heel waardevol.
En wat ik erg mooi gezegd vond door Werner: “Maar een kind moet weten dat hij door zijn ouders gesteund wordt. Dit houdt niet in dat je alles accepteert maar je kunt het gebruiken om je kind bewust te maken van wat er is gebeurd en hoe hij er mee is omgegaan.” Helemaal mee eens, Wrner!
mooi omschreven 🙂 het klopt inderdaad ja, heb het ook zo ondervonden mijn dochter en ik kon ook “alleen” maar alles aangeven en haar de eigen keuzes laten maken.
wat ze ook heeft gedaan. interesse in je kind is het aller belangrijkste op een positieve en rutige manier en met open armen. ze kwam altijd weer bij me uit, wij bij elkaar.
nogmaals mooi geschreven en fijn dat je dat hier deelt 😉
liefs, Henriëtte xxx
Dankjewel Nadia, Ik ken dit. Ikzelf ben Hoog Sensitief.
En weet precies hoe ze zich voelen.
Liefs, Jeremy
Helamaal mee eens Nadia. Goed om dit aandacht te geven. Wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat wij een helderziende/voelende man kennen. Hij heeft indertijd de zwangerschappen begeleid. Wij gaan nog soms naar hem toe en ondervinden er veel steun aan.
Hij verwoord vaak dat wat een kind niet zegt. En het maakt niet uit of ze nu 1 of 18 zijn. Ik ben er van overtuigd dat wij “goede” ouders zijn, maar dat wil niet zeggen dat ons kind ons alles zegt. Vaak weten ze het zelf niet.
Een botsing van karakters tussen een leerkracht en een kind bijvoorbeeld. Het kind wordt er op aangekeken. Maar een onbewuste leerkracht dendert over zo’n kind heen. Ik heb hiervan geleerd om altijd achter mijn kind te staan. Wanneer hij fout is krijgt hij dat op school wel te horen. Maar een kind moet weten dat hij door zijn ouders gesteund wordt. Dit houdt niet in dat je alles accepteert maar je kunt het gebruiken om je kind bewust te maken van wat er is gebeurd en hoe hij er mee is omgegaan.
Mijn ervaring is dat het goed is om met een deskundige buitenstaander contact te hebben. Niet omdat je het niet goed doet maar om zaken vanuit een ander perspectief te bekijken.
groet
Werner
wernervanderveen.nl/