Wat wil je later worden als je groot bent?
Ik vond dat altijd een lastige vraag omdat ik het echt niet wist. Er was immers zoveel mogelijk. Nu het ‘later’ is weet ik het wel. Ik wil weer zijn zoals zij: Angela Weghorst van zes jaar. Het pure en onbevangen meisje vol liefde, wijsheid, levenslust en creatiekracht. En dan bij voorkeur inclusief alle ervaringen en krassen van het leven die de ruwe diamant in haar hart hebben geslepen, waardoor deze nog verfijnder straalt.
Kinderen tot een jaar of zes zijn nog volledig puur, zichzelf en onaangepast. Kijk maar eens in de ogen van een kind van zes en dan in de ogen van een kind van tien. Dan zul je het effect van de eerste krassen, de eerste aanpassingen aan de wereld om haar heen zien.
Je raakt jezelf gaandeweg stukje bij beetje kwijt
Het pure, ongeschonden kind dat je ooit bent geweest zal nooit zonder krassen op haar ziel de eindstreep van haar leven halen. Echte groei gaat immers gepaard met groeipijn. Een diamant gaat ook pas stralen wanneer deze voldoende geslepen is. Dit neemt niet weg dat je af en toe kunt ervaren dat het leven net iets te hard tegen je aan beukt. Dat je bang bent dat je diamant breekt, verbrijzelt en in duizend stukjes uiteenvalt… En om jezelf, het kind in je hart, te beschermen creëer je bewust of onbewust een masker of je bouwt een verdedigingsmuur om je heen.
Naarmate je opgroeit pas je jezelf steeds meer aan uit angst voor buitensluiting of afwijzing. Of je past jezelf aan omdat je gehoorzaam moet zijn, zeker op school. Je leert te gehoorzamen door goed te luisteren, stil te zitten en keurig te doen wat er van je wordt gevraagd. De nadruk ligt op de ontwikkeling van je rationele denken. Je intuïtie wordt genegeerd of ontkend, creativiteit ingeruild voor ‘binnen de lijntjes kleuren’ en emoties en spontaniteit voor aangepast & sociaal wenselijk gedrag.
Op een dag kan je opeens beseffen dat je mijlenver verwijderd bent van jezelf. De trigger zou kunnen zijn: de realisatie dat je jezelf gaandeweg stukje bij beetje bent kwijtgeraakt, een gebeurtenis die je leven totaal op z’n kop zet of het besef dat de gedachte over hoe je leven eruit zou moeten zien, niets te maken heeft met je dagelijkse realiteit.
Het geheim van de experts
We willen graag onszelf zijn én we willen gelukkig zijn: 24/7. Maar door het constante streven naar geluk, vergeten we om (écht onszelf) te zijn. We proberen zo snel mogelijk weer te voldoen aan het (perfecte) plaatje dat we voor ogen hebben zodra we niet gelukkig zijn. We raken verstrikt in allerlei gedachtes, gevoelens en overtuigingen over onszelf en/of de ander. We raken in gevecht met onszelf.
Diep vanbinnen weet je dan dat het tijd is om terug te keren naar het kind in je hart. Stiekem ben je bang dat het kind zo ver verstopt zit dat je het nooit meer zult vinden. Maar geloof me, dit kind is er altijd: puur, onbevangen, liefdevol, kwetsbaar en oneindig dapper. Sterk genoeg om alle ervaringen in je leven te be-leven.
Om mezelf en anderen te begeleiden in deze terugreis, maak ik o.a. gebruik van de levenslessen die ik heb geleerd van dé experts op dit gebied: kinderen tot een jaar of zes. Zij zijn nog verbonden met (het kind in) hun hart. Zij:
• leven volledig in het nu; het verleden en de toekomst lijken nog geen rol te spelen
• worden niet gehinderd door hun ‘ratelende brein’ dat overal een oordeel over heeft en talloze ‘beren op de weg’ ziet
• dóen gewoon omdat ze er zin in hebben, om uiting te geven aan hun verlangens, creativiteit en levenslust. Ze spelen, eten, slapen en ontdekken de wereld om zich heen
• zijn gewoon blij, boos of verdrietig omdat ze zich zo voelen
Hun grootste geheim is dat ze simpelweg doen wie ze zijn.
Overgave aan wat is
De eerste keer dat ik zelf deze levenslessen onbewust toepaste, was op mijn dertigste. Ik was gevloerd door een flinke burn-out. Op mijn verjaardag ging ik naar de bedrijfsarts en hij zei: ‘Mevrouw, als ik u zo zie denk ik dat het zeker twee jaar kan duren voordat u weer de oude bent.’ Dat was een enorme klap in mijn gezicht. Ten eerste omdat hij ‘mevrouw’ tegen me zei. Dat gaf aan dat ik al oud was. Ten tweede omdat ik uit zijn woorden kon opmaken dat het flink mis met me was. Ik had gefaald, mijn leven was mislukt. Ik was mislukt. En ik werd bang dat het nooit meer goed zou komen. Het voelde alsof het lichtje in mijn hart was gedoofd.
Na weer een hele nacht naar het plafond te hebben liggen staren, terwijl mijn hersenen hun gebruikelijke overuren draaiden, kwam het besef dat ik de strijd had verloren. Het had geen zin om te proberen iemand anders, gelukkig of succesvol te zijn. Dat was ik overduidelijk toch niet en als ik de bedrijfsarts goed had begrepen, zat dat er voor mij de komende jaren ook niet meer in.
Ik gaf me over en sloot me in gedachten aan bij het clubje depressieve mensen, die net als ik mislukt waren in het leven. Maar wat doen al die mensen dan in hun dagelijkse leven?, vroeg ik me af. Nou, die lopen volgens mij allemaal depressief rondjes in het park, bedacht ik toen. Dus ik trok mijn jas aan en ging naar het park. Deed precies zoals ik me op dat moment voelde, wie ik op dat moment was: een depressieve en mislukte vrouw van dertig. Terwijl ik daar rondliep, merkte ik dat ik af en toe moest lachen om mezelf. En ik dacht nog bij mezelf: dat kan niet. Ik kan niet lachen want ik ben depressief. Dit hield ik zo nog drie weken vol. Ik ging depressief naar een museum, dierentuin etc. Ik deed wie ik was.
Voordat ik het wist, was ik weer helemaal hersteld en de oude, binnen drie weken. Juist door niet meer te vechten tegen mezelf, tegen hoe ik me op dat moment voelde, viel ik weer samen met mezelf en langzaamaan begon het lichtje in mijn hart weer te stralen. Dit was het begin van de belangrijkste reis in mijn leven: terug naar het kind in mijn hart door te doen wie ik ben.
Stel dat jij zou doen wie je bent. Niet meer zou vechten tegen jezelf, maar terug zou gaan naar het kind in je hart. Wat zou jij dan gaan doen? Ik zou het fijn vinden als je hieronder een reactie plaatst.
Hoi Angela,
Het kind in mijn wil zingen, dansen en genieten van muziek en liefde.
Na verschillende burn-outs en alternatieve therapieën ben in terug in contact gekomen met het kind in mij (en dus mijn ware ik).
Mijn innerlijk kind was door afwijzing van mijn ouders ernstig gekwetst geraakt en had zich volledig teruggetrokken. Het voelde zich onveilig.
Beetje bij beetje heb ik mijn innerlijk kind de hand gereikt en de liefde en bescherming geboden die het verdient.
Nu ben ik volop mijn diepste (zielen) pijn aan het helen van de afwijzing en het gebrek aan liefde. Een erg diepgaande, pijnlijke maar leerrijke ervaring.
Ik weet het mijn zielsplan is om vanuit zelfliefde anderen op hun weg naar zelfheling en zelfliefde te ondersteunen.
Mijn passie voor zang, muziek , dans en edelstenen wil ik delen met anderen ook in het kader van heling (soundhealing, danstherapie en edelsteentherapie).
Herkenbaar! Ik ben mijn anti-depressivum aan het afbouwen, en kom nu heel veel verdriet/pijn tegen
Vind het moeilijk om vanuit mijn hart te leven, weet alles met mijn hoofd, maar mijn hart komt er nog niet bij.
Ben soms bang, vooral voor de buitenwereld, in contact met anderen.
Moet wel zeggen, dat ik Asperger heb, en super gevoelig (HSP) ben, huil heel veel, en makkelijk.
Hoe ik ben, heeft daar ook veel mee te maken, en is een kwestie van accepteren.
Maar dat is zooo moeilijk, ben daar al 30 jaar mee bezig, ben nu 62.
Wel is het zo, dat ik wel dingen in de buitenwereld doe, want mijzelf afzonderen is ook niet de oplossing.
Maar vind het wel allemaal eng daarbuiten, altijd al gehad.
Dit kind was niet gelukkig en onbevangen toen ze 6 was. Dit kind was doodsbang. Dit kind kon niks anders dan zich aanpassen aan de situatie en alles op alles te zetten om niet in een ruzie terecht te komen. Dit kind heeft niet geleerd om gelukkig te voelen.
Dit kind werd niet gezien en niet gehoord.
Dit kind is verantwoordelijk geboren.
Dit kind heeft overleefd tot ze het gevecht zat was.
Dit kind is op haar 45e langzaam maar zeker begonnen met helen. Leren om te genieten.
Deze volwassenen wordt daar steeds beter in, maar heeft er eerlijk gezegd genoeg van om alles zelf te moeten doen.
Deze volwassenen verlangt nog net zo hard naar liefde, troost en geruststelling als toen ze 6 was en weet nog steeds niet hoe dit te voelen en of vinden.
dit kind weet exact waar jouw kind het over heeft, dit kind dankt je voor jou openhartigheid en voelt met je mee!
Een mooi stuk. Zo’n drie jaar geleden ben ik volledig ingestort, ik zat dieper dan diep. Op dat moment toen ik niet verder kon zinken heb ik besloten om vanuit m’n hart te leven, om precies te zijn wie ik ben, ik durfde eindelijk kwetsbaar te zijn, te praten, m’n gevoel te delen. Ik stopte met vechten. Dat was meteen een enorme verlichting en nog steeds. Echter heb ik nog wel zo’n twee jaar nodig gehad om te herstellen en dat was keihard werken. ik moest mezelf opnieuw uitvinden, alles was nieuw. Je zegt dat je naar drie weken weer helemaal hersteld was, ik volgde je hele verhaal en kon me er helemaal invinden tot je volledige herstel na drie weken. Maar super fijn en wonderbaarlijk dat je jezelf zo snel hebt teruggevonden.
Hi His, dank je voor je mooie reactie! En tja… echte groei gaat gepaard met groeipijn. Pas als de pijn te groot is om te blijven vechten tegen jezelf, ben je bereid om alles los te laten. Mooi dat jij die ervaring ook hebt gehad. En ik kan me voorstellen dat je daarna ook de kracht van kwetsbaarheid hebt mogen ervaren. Mooi!
Ik snap ook dat het bizar klinkt dat ik na drie weken al weer helemaal ‘de oude’ was. Was er zelf ook nogal van onder de indruk en kon het in het begin ook nog niet bevatten. Jaren later besefte ik dan ook pas wat ik in die drie weken gedaan had. Overgave, overgave aan mezelf en overgave aan wat is. Maar daar ga ik vast nog wel een keer een blog over schrijven 🙂
Het is niet als ik dit zou doen, maar ik doe het al voor een groot deel. En dan is het gewoon houden van en genieten in het moment
Gelukkig heb ik nooit geweten wat ik wilde worden. Ik heb een goed verstand en ik wilde graag leren lezen en schrijven, omdat ik wilde weten. Ik ben een eeuwige leerling geloof ik. En het leven beschouw ik vooral als een school. Ik schrijf en maak gedichten. Ik ben een lach- en een huilmeisje. En dol op katten. Verder weet ik het niet.
haha klinkt als dat je gewoonweg doet wie je bent: een eeuwige leerling van het leven. Wat is er mooier dan dat (herken ik mezelf ook wel in)
Ik zit er midden in. En merk precies dezelfde symptomen.
hopelijk heb ik je kunnen inspireren met mijn verhaal. Veel sterkte en succes en… een behouden thuiskomst bij jezelf.
Mijn eind 2019 is ook zo blij geëindigd ! Zijn wie ik wil zijn.
Jaren van onbehaagelijkheid zijn er aan vooraf gegaan.
Eindelijk op mijn pad.
Ik zou gaan huppelen 😀
Ik ben mijzelf al een hele tijd kwijt. Sta mijlenver af van mijn hart en mijn wensen en verlangen. Flink in de knoop dus. En als ik dan lees dat je vanuit je hart ‘moet’ gaan leven vind ik dat zo abstract. Ik heb een heel groot hart voor anderen, ben weer sensitief en vergevingsgezind, maar niet voor mezelf. Ik beb heelveel liefde te geven., maar hoe ik mijn hart voor mezelf kan laten kloppen… Ik heb geen idee.
Eens het klinkt ook abstract. Maar volgens mij is het simpeler dan je denkt. Ten eerste ‘moet’ je eens een keer ‘niks moeten’ maar doen wat je op dat moment voelt dat je ‘wilt’ gaan doen.
Wat ik vaak merk is dat het helpt om weer de dingen te doen waar je als kind heel blij van werd. Of gewoon waar je nu blij van wordt. Ik ervaar dat het sensitieve mensen helpt om in de natuur en/of met dieren te zijn, iets creatiefs te gaan doen, te sporten, iets leuks met anderen te doen of muziek te luisteren. In ieder geval iets waarbij je niet hoeft na te denken. Want dat is vaak de valkuil van mensen die in staat zijn heel veel te voelen (maar daar kom ik nog wel een keer op terug). heel veel succes & vooral plezier gewenst <3
ik zeg doen!
Angela, wat uiterlijk betreft Lijk je nog precies op je jeugdfoto,
En wat zeggen ze ook alweer je uiterlijk weerspiegelt je innerlijk ……
Heb mezelf voorgenomen om wat meer de positieve eigenschappen van de mensheid te benoemen, vandaar mijn compliment
Happy day
Ah dank je!
Bij mij is dat gebeurd toen er een hond in mijn leven kwam en ik ging wandelen iedere dag en terechtkwam in het gebied waar ik vroeger als kind met mijn jeugdvriendje speelde. Inmiddels zijn er 2honden in mijn leven(engelen) en het wandelen en buiten zijn iedere dag heeft me gered in de zin van dicht bij mezelf komen
Mooi! En ja dieren, de natuur en teruggaan naar je jeugd doen wonderen 😉
De kracht van overgave ❤️ Mooi artikel.
Dank je! <3
Het kind in mij is een serieuze oude man. Wijs en hij heeft een hééél groot hart. Iedereen is welkom zoals hij of zij is.
Het stoppen met vechten tegen jezelf vond ik heel fijn om te lezen. Het is nog niet iets dat vanzelf gaat. Voor mij nog een proces, en ook deze reis gaat met een stapje tegelijk.
Aanpassen aan de wereld deed ik al in de wieg. Energie overnemen, verdriet en wantrouwen met name. Ontdekken dat het niet van mij is en dat ik het mag loslaten is al een zegen. Voor mij is het dus ook nog ontdekken wie ik zo jong zou kunnen zijn.
Dank je voor je reactie! En ik weet zeker dat die wijze man in je hart je precies de juiste weg weet te wijzen. mooi
Lieve vrouw! Wat een mooi stuk om het jaar mee te beginnen. Ik heb mezelf in 2019 teruggestampvoet naar de ware ik en kwam erachter dat ik een teacher ben, in mijn hart en ziel. Dus als ik doe wie ik ben dan luister ik, klets ik, stel ik vragen, lach ik, huil ik, knuffel ik, adviseer ik, coach ik. Met wie maar wil. En dat allemaal op mijn eigen luchtige manier waarbij ik de ander en mezelf heel veel ruimte geef. Heerlijk om even op te schrijven. Ik woon tegenwoordig in Zandvoort en heb sinds kort zelfs een ruimte in mijn huis waar ik dit allemaal kan doen. Altijd welkom! Liefs Barbara
Ah dank je lieve Barbara voor je mooie reactie. En heel veel succes met je nieuwe pad!
Wat herkenbaar dit stuk over het wegstoppen van het kind in onszelf. Ik ben vorig jaar na een hele serie tegenslagen contact aan maken met het kind in mij. Vroeger was ik een spontaan en blij kind en ik sprak gewoon mensen aan, bood spontaan iets aan en had voor anderen een glimlach of een lief woord. De eerste keren dat ik weer mensen aankeek met een glimlach voelde buiten mijn comfort zone maar ik groeide langzaam weer in de gewenning. Met iemand een praatje maken of een complimentje geven wordt zo gewaardeerd door de mensen van wie ik weer voel dat ze het nodig hebben. Laatst was ik in een kringloopwinkel en zag een vrouw met een lijstje voor de Pinkeltjes boeken staan. Zij keek of er iets van haar missende boeken opstond. Spontaan als vroeger vroeg ik de vrouw of ik een foto mocht maken van het lijstje zodat ik thuis kon kijken of ik iets van haar lijstje had. De vrouw was zeer verbaasd maar ging wel akkoord. Ik had iets van haar lijstje en ben het bij haar wezen brengen. Zulke acties deed ik vroeger als kind ook en het voelt lekker om weer gewoon spontaan te kunnen zijn. Mijn 18 jarige zoon is het nooit verloren en ik kijk met trots hoe hij gewoon lekker zichzelf is en ik merk dat ik steeds meer ga lijken op de Cisca die ik vroeger was. Mijn dochter moet er aan wennen, want zij is 13 en zit in de periode dat ze het erg belangrijk vindt wat anderen van haar denken. Soms schaamt ze zich voor mij, maar heel af en toe werkt mijn spontaniteit en gekkigheid aanstekelijk en zie ik ook wie zij in wezen echt is. Ik hoop voor haar dat ze ook het kind in zichzelf naar buiten durft te laten komen wanneer ze niet samen met mij is.
Ik ben niet op zoek naar waardering buiten mezelf. Als ik mezelf waardeer en lief ben voor mezelf dan straalt het vanzelf uit naar anderen.
Hi Ciska, dank je voor je reactie. Mooi hoe je dit omschrijft en ja terug naar het kind in jezelf is ook jezelf kwetsbaar op durven stellen. Maar zodra je dat doet gaat er een wereld voor je open 🙂 En wat mooi dat je zoon het kind in zichzelf nooit verloren is. Ik zie dat bij een aantal jongeren terug. Heel bijzonder (net als deze hele generatie). Helaas overleven de meeste kinderen de pubertijd niet zonder flinke aanpassing. En dat zie ik met name terug bij meisjes & sensitieve jongeren. Maar goed voorbeeld doet goed volgen zoals je aanstekelijke spontaniteit ook laat zien. Heel veel plezier met de terugreis naar het kind in je hart
Hi Inge, ik snap je reactie maar voor een sommige mensen is anderen blij maken inderdaad hun natuur. Het is een dunne scheidslijn: anderen blij maken uit aanpassing of anderen blij maken omdat je dat vanuit je kern wilt doen. Dat maakt het ook zo kwetsbaar en vergt dat je extra dicht bij jezelf blijft. Hoe zit dat voor jou?